το χιόνι που λιώνει πιο δύσκολα είναι αυτό που σκεπάζει το μυαλό

  ( ..Ο Ενρίκο μου έλεγε κάποτε ότι χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να τινάξεις το χιόνι που σκεπάζει το μυαλό - όχι τόσο το χιόνι που κλείνει το μονοπάτι από το μύλο ως το δρόμο, ούτε το άσπρο πάπλωμα που σκεπάζει τη κοιλάδα, ή τα λευκά λοφάκια πλάϊ στο δρόμο, ή την ασπράδα του χωριού, τις κηλίδες διάφανου πάγου, ψηλά στους Δολομίτες - , το χιόνι του μυαλού είναι αυτό που σου παίρνει πιο πολύ καιρό να αποτινάξεις... συγγραφέας Κόλουμ Μακ Καν , μυθιστόρημα  " Ζόλι "  η ιστορία μιας τσιγγάνας. εκδ Καστανιώτης 2007, μετάφραση Αύγουστος Κορτώ)

    Μέρες τώρα, που το χιόνι σωριάζεται στη χώρα καλύπτοντας τα πράγματα και τις καταστάσεις, δημιουργώντας τη δική του εναλλακτική λευκή επικαιρότητα, εγώ ανακαλώ τις ιδιάζουσες θερμοκρασίες εκείνου του άλλου χιονιού... Του χιονιού που έχει γίνει μόνιμο σκεύος των μυαλών μας .
      Αυτό που αποκαλούμε μεταξύ μας καρδιά, όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι ελέγχεται από το μυαλό μας. Εκκινούν και σβήνουν ταυτόχρονα. Ένα μυαλό ή μια καρδιά αν θές εσύ, τελικά ζεσταίνεται δύσκολα, ακόμη πιο δύσκολα από όσο παγώνει... Οι ψυχές των ανθρώπων έχουν συμπεριφορά θερμός... Ο Χειμώνας κρατάει περισσότερο στο εσωτερικό μας ημερολόγιο. Το χιόνι του μυαλού δεν προσφέρεται για χιονοπόλεμο, δεν αποτελεί εφόδιο που θα χρησιμοποιήσεις για να προχωρήσεις στην επόμενη φάση όπως συμβαίνει με την ισορροπία στη φύση, ούτε φτιάχνει τοπία για φωτογραφίες που θα παινευτείς. Δεν υπάρχουν καν γαντάκια για να το πιάσεις άφοβα. Είναι ένα καθαρώς βλαβερό καιρικό φαινόμενο.
      Ακούω τελευταία τις επιστημονικές διευκρινίσεις για τις διαφορές μεταξύ κατάθλιψης και λύπης, μεταξύ του καθηλωμένου και του μελαγχολικού. Η πορεία που πρέπει να διανύσει ο καθηλωμένος συναισθηματικά άνθρωπος, από την απογοήτευση μέχρι την πιό υγιή κατάσταση της παροδικής λύπης δεν μπορεί να διανυθεί ατομικά. Και από ότι ακούω γύρω μου κι έχω διαπιστώσει και προσωπικά ούτε με την καθοδήγηση ψυχολόγων. Για τούτο το λόγο έχω οδηγηθεί σε μια σταθερή εκτίμηση προς τις ..αγέλες.
      Όσοι συμμετέχουμε σε ομάδες αποκτούμε αντισώματα ενάντια στην παραίτηση και την κατάθλιψη. Ομάδες εξόρμησης στη φύση, μουσικά σχήματα, λέσχες βιβλίου, θεατρικά μπουλούκια, παρέες άθλησης, φόρουμ, μικρές κοινωνικές πρωτοβουλίες και ακτιβιστικές προσπάθειες ολοένα και περισσότερο αποδεικνύονται σωτήριες, όχι εξαιτίας της ποιότητας των αποτελεσμάτων που παράγουν, αλλά εξαιτίας της εμπλοκής των πρωταγωνιστών τους στη δράση.
       Βγείτε έξω. Ενωθείτε. Εμπλακείτε. Εκτεθείτε. Μην απομονώνεστε. Ακόμη και μια τραγικής ποιότητας συνάθροιση δεν μπορεί να συγκριθεί με την απομόνωση. Που είναι εξάλλου το έσχατο "εργαλείο" κάθε στυγνού σωφρονιστικού συστήματος.

      Υ.Γ. Χάρηκα με την απόφαση του Συμβουλίου Επικράτειας για την προάσπιση της αργίας της Κυριακής.  Χαίρομαι όταν τα cocial media χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να επιτευχθούν δια ζώσης συναθροίσεις ανθρώπων. Απολαμβάνω τις ομαδικές εκδρομές. Και προσεύχομαι η αγωνία μας για το μεροκάματο να μην μας αποκλείει τις μικρές χαρές του ελεύθερου χρόνου. Μερικές φορές η πιο δύσκολη απόφαση είναι να σηκωθείς, να ντυθείς και να ανοίξεις την πόρτα. Ύστερα δε το μετανιώνεις. 

       Είναι τραγικό όταν το χιόνι σκεπάζει το μυαλό μας , έτσι δεν είναι ;