θέτε ή δε θέτε ;

 

   Θέλω κι εγώ να γεμίσω ένα μπαλκόνι κόσμο.Όϊ στα ψέματα. Κανονικά και παρά το νόμο. Υπολογίζω ότι αν ρίξω και το διαχωριστικό με το διπλανό ακατοίκητο διαμέρισμα βγαίνει ένα γύρω γύρω μπαλκονάκι 24 μέτρα με 1,5 πλάτος, διαιρώ μισό λεπτό ...μούμπλε μούμπλε, χωράει μα τον Τουτάτη 96 άτομα. Βγάλε τα 6 που κάτι θα τους τύχει και δε θα έλθουν, θάμαστε και άνετα. 

    Τι θα κάνουμε ; Θα κρατάμε ο καθένας μια κατσαρόλα και μια κουτάλα, πρέπει να την φέρει ο καθένας από το σπίτι του να ταιριάζει στην παλάμη του. Βάλτε το γάντι στο ένα χέρι.

   Θα αρχίσουμε να χτυπάμε τις κατσαρόλες και δε θα σταματήσουμε, ούτε στο μπαλκόνι, ούτε στις τρεις κλούβες που θα μας στριμώξουνε, ούτε στη ΓΑΔΙΘ, ούτε στον εισαγγελέα, ούτε στο γυρισμό μας προς τα σπίτια μας με την ημερομηνία στο χέρι, ούτε το βράδυ 12 τη νύχτα, ούτε στα τρελοκομειοφόρα, ούτε στο βλαμενάδικο το ίδρυμα που θα μας χώσουνε, ούτε όταν θα μας ρίξουνε σε καταστολή με την ένεση, γιατί και το όπιο που θα μας δώσουνε θα είναι σαν και τη ζωή που μας απέμεινε, placebo. Μάλιστα μετά το όπιο, εκτός που θα βαράμε τη κατσαρόλα ακόμα πιο δυνατά θα τραγουδάμε πιο παράφωνα κι από τον μαλάκα εκεί στις ομπρέλλες του Ζαλλόγκου, του Ζογκόλόγκου, του Ζογγολόπουγκου, του πως τον λένε τον ψιχαλοφοβικό.

   Άει στα κομμάτια πια.

με μια μπουκάλα οξυγόνου βόλτα στη στεριά...

 

     Είναι έξι παρά δέκα, δεξιά μου η πράσινη κούπα με καυτό nescafe αριστερά μου το μικροσκοπικό πορτοκαλί ποτηράκι με αναμμένο ένα ρεσώ κανέλας και απέναντι, λίγο πιο ψηλά από την κορδέλα με τα φώτα του περιφερειακού δρόμου η κορυφογραμμή με την πορτοκαλί υπόσχεση.

     Τι υπόσχεση να δώσω σε έναν τόσο ανέφελο ουρανό ; Δεν θα δώσω καμία υπόσχεση ! Όλες τις υποσχέσεις ήρθανε οι στιγμές που τις έκανα κουρελόχαρτα.  Και επειδή τις είχα δώσει με τεράστιο στόμφο σε ένα τέτοιο μέγεθος όπως αυτός ο ουρανός, έριχναν πάνω μου με στόμφο ένα τέτοιο μέγεθος απογοήτευσης , δυσανάλογο του δέματός μου, ικανό να με διαλύσει ξανά σε ένα παζλ που γλίστρησε από τραπέζι στα πατώματα. Ήτανε γινόμενα του μεγέθους μου βλέπεις. Οι υποσχέσεις... Εγώ επί 4. Εγώ επί 8. Εγώ επι ..πολαιότης.

    Είναι τόσο υπερφίαλο να υπόσχεσαι πράγματα ! Είναι κι αυτό πλαίσιο, είναι αυτοχειρία από την σκοπιά της ανάσας που χρειάζεσαι για να διανύσεις τις αποστάσεις που διανύεις στη ζωή. Είναι σα να έχεις την καλύτερη ατμόσφαιρα και να δεσμεύεσαι να αναπνέεις αποκλειστικά από μια μπουκάλα με οξυγόνο. Μακροβούτι είναι η ζωή, όταν τη ζώσεις με υποσχέσεις. Θα σκάσεις. Θα πλαντάξεις.

   Κάθε ανατολή με βρίσκει με μια φρέσκια αλήθεια. Δεν υπάρχει συνέπεια, εξέλιξη με όρους μαθηματικής συνάρτησης, δεν είμαι ένα πείραμα σε συνθήκες εργαστηρίου ! Είμαι κι εγώ και όλοι όσοι επηρεάζουν το περιβάλλον μου ανεξέλεγκτα εξελισσόμενοι παράγοντες. Και από μια έπαρση που αν μας κοιτάξεις από αεροπλάνο, τι κουκίδες είμαστε στο σύμπαν, θα γελάσεις, συνεχίζουμε να αλληλεπιδράμε μοιράζοντας υποσχέσεις ο ένας στον άλλον. Δεν θα σε πληγώσω. Δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα τους αφήσω να με κακοποιήσουν. Δεν θα σε προδώσω. Δεν θα σε ξανα ξεχάσω. Θα είμαι δίπλα σου από εδώ και πέρα. Δεν θα υπερβάλλω. Δεν θα ξαναφανώ μαλθακός. Δεν θα εισβάλλω άλλη φορά στον προσωπικό σου χώρο. Δεν θα με ξαναπιάσεις να έχω το δάχτυλο στο μέλι. Δεν θα ξαναγίνω βουλιμικός. Δεν θα σε ξανασυμβουλεύσω. Δε θα ... θαθαθαθαθα

  Όλες αυτές κι άλλες τόσες και το σύνολό τους επί πέντε, είναι υποσχέσεις που έχω προλάβει να απευθύνω σε γονείς, παιδιά, συντρόφους, αδέλφια, φίλους, γείτονες και αγαπημένους μου.

   Όλες αυτές κι άλλες τόσες και το σύνολό τους επί πέντε, ήτανε και οι ηθικές προσγειώσεις, όλες ανώμαλες, όλες επώδυνες και όλες εμβληματικές ώστε να με καθιστούν κάθε φορά στο μέγεθός μου νάνο.

   Κάνω τόσα λάθη, όσες είναι οι μέρες μου που κάνω πράγματα. Μονάχα στον ύπνο μου δεν κάνω λάθη. Είμαι ένα μυρμήγκι που κουβαλάει κόκκους γης από εκεί έξω στη φωλιά του και έχει δεσμευτεί να πατάνε τα έξι πόδια του στα ίδια ίχνη ακολουθώντας όλες αυτές τις αυτο δεσμεύσεις που όρισα. Και τι κάνεις αν πρέπει όλα σου τα βήματα να είναι στις συγκεκριμένες πατημασιές ; Περπατάς μοναχά με το κεφάλι κάτω. Δεν κοιτάς ποτές τον ουρανό. 

  Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με ρωτούν πότε άνοιξε το μαγαζί μου. Τους λέγω, πριν από τριανταπέντε χρόνια. Περνάω από εδώ κάθε πρωί μου λένε... τόσο ; Τόσο ;  Σήμερα το είδα.

  Πρέπει να υποσχεθώ να μην απευθύνω υποσχέσεις. Και επειδή δε θα κρατήσω ούτε τούτη την υπόσχεση, πρέπει να υποσχεθώ να μην χρησιμοποιώ τη λέξη πρέπει. Και επειδή δε θα μπορέσω να μη χρησιμοποιώ τη λέξη πρέπει, ας την πειράξω. Από το Α ξεκινώντας. Ας της βάλω ένα δυό Α να την κάνω κλωστή και να τη δέσω στο μικρό μου δάχτυλο, να μου το θυμίζει γιατί θα με φαγουρίζει. Α    πρέπει   Α   ας την πω. Απρέπεια. Και με το πρέπει να τρομάζω σα να πέφτει κεραυνός χωρίς να προηγείται η αστραπή. Τα πρέπει μας απρέπειες και οι υποσχέσεις συναρμολογούνε υπο-σχέσεις. 

      Αν είσαι ικανός να σχετίζεσαι, ξυπνάς πλένεις τα μούτρα σου και σχετίζεσαι. Τίποτε δεν μπορεί να το μικρύνει αυτό. Σχετίζεται ο εαυτός σου στο σύνολό του. Από άγχος ότι ποτέ δε θα δείχνεις επαρκής αρχίζεις τις υποσχέσεις. Και με τόσες υποσχέσεις τελικά, προτείνεις στον απέναντι μια εκδοχή του πραγματικού σου εαυτού. Κι όλα αρχίζουν από λάθος βάση.

    Είναι τόσο υπερφίαλο να υπόσχεσαι πράγματα. Αυτή τη στιγμή κάτω από αυτόν τον ουρανό και με ένα ποτήρι δροσερό νερό στο χέρι μου, που τώρα θα βάλω μια τελεία και θα το αφήσω να με ξεπλύνει από τα χθεσινοβραδινά χίλια λάθη, ξέρω τι νιώθω.... η πρώτη σκέψη που με δύναμη με κατακλύζει είναι ότι ένα μωρό που κοιμάται κάπου εκεί έξω είναι η χαρά μου. Δε χρειάζεται να του το πω καν... Θα ξυπνήσει και αν το νιώσει το ένιωσε.

    Αααααα... μια υπόσχεση... τελευταία, τελευταία ντεεεεε..... ωωωωω..... υπόσχομαι:  Να μη ξεχάσω να παραγγείλω στο μωρό μου καινούργιο ποτήρι με κερί γιασεμί από το DIMITRA'S WORKSHOP.

 

    

η τιμωρία της σιωπής

 

     Το «silent treatment», η επίμονη σιωπηλή αντιμετώπιση μίας διαπροσωπικής σχέσης ή η τιμωρία της σιωπής, όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, σε όσον αφορά στους φιλικούς δεσμούς ή και βαθύτερες ενώσεις, εν πολλοίς σωστά εκλαμβάνεται ως αποστασιοποίηση και εν τέλει διακοπή της σχέσης. Αν όχι αποδεκτή, είναι τουλάχιστον μία συμπεριφορά που τις περισσότερες φορές γίνεται σεβαστή, ειδικά αν το χάσμα μεταξύ των ατόμων είναι αγεφύρωτο και ο διάλογος λίγο θα βοηθήσει την αποκατάσταση ή έστω την εξομάλυνση της σχέσης.

Ωστόσο, σε περιπτώσεις συγγενικών ή γονικών σχέσεων η τιμωρία της σιωπής εκλαμβάνεται και ερμηνεύεται ως κάτι σαφώς διαφορετικό που δεν αφορά την κατεστραμμένη σχέση, αλλά την άσκηση εξουσίας προς το άτομο που «τιμωρείται» μέσω αυτής της συμπεριφοράς. Στα περισσότερα επιστημονικά άρθρα η συμπεριφορά καταγράφεται συνηθέστερη σε άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας και ως χειριστικό εργαλείο για την απόκτηση του ελέγχου των ανθρώπων γύρω τους. Κομβικό στοιχείο στη διάκριση σε αυτή την περίπτωση είναι η χρονική διάρκεια επιβολής της «τιμωρίας της σιωπής».

      Το stonewalling δεν είναι άγνωστο ούτε στους νομικούς, ούτε στους διπλωμάτες, ούτε καν στους κληρικούς. Είναι ένας νομικός, διπλωματικός (και εκκλησιαστικά τιμωρητικός) τρόπος, ώστε να διαμορφώσει η μία πλευρά στοιχεία ελέγχου ή συνετισμού του ατόμου, που δημιουργεί έδαφος για τις όποιες εξελίξεις.  Η κίνηση επιβολής «σιωπής» επί μακρόν είναι μία στρατηγική που θυματοποιεί σχετικά εύκολα τον αντίπαλο, τον σύρει στην αρένα κατάκοπο και απεγνωσμένο από τον συναισθηματικό πόνο και τις άλυτες απορίες, με τους όρους που επέβαλε ο ίδιος, που διέκοψε βιαίως την επικοινωνία. Με άλλα λόγια πρόκειται για δημιουργία θύματος με όρους τακτικής που επιτρέπουν λάθη ουσίας.

    Ως άνθρωπος που βιώνει τούτη την τιμωρία από τον πρωτότοκο γιό του για περισσότερο από 1,5 έτος, διαβεβαιώνω ότι είναι και στην πρακτική της ανελέητη. Ατελείωτες ώρες σκέψης και αυτοκριτικής σε υποθετικές ευθύνες, ατελείωτα σενάρια προκειμένου να μπω στη θέση, στα παπούτσια του παιδιού μου, όλα χωρίς ένα ελάχιστο υπόβαθρο πληροφοριών, μια θάλασσα με τρικυμίες που ενδεχομένως δεν μου αναλογούν και στο φινάλε η υποψία ότι η ουσία αυτής της πικρίας δεν θα γίνει ποτέ κτήμα μου. Δεν πρόκειται για ψυχικό πρόβλημα αλλά για μια πραγματικά άγνωστη συνθήκη, ένα ερώτημα που θέλω να απαντήσω και ποτέ δεν υποβάλλεται. Πρόκειται για τυφλό θυμό και όπως η τυφλή βία, εκτός από τους τομείς στους οποίους έχω ευθύνη βάζει στο στόχαστρο και την υπόλοιπη προσωπικότητά μου για την οποία ενδεχομένως να μην υπάρχουν ενστάσεις. Πρόκειται για ολική απόρριψη εξ αιτίας ενός συγκεκριμένου γεγονότος χωρίς το γεγονός να κατονομαστεί.

   Γιατί μας τραυματίζει η απόρριψη ; Μας τραυματίζει όταν θεωρούμε ότι είναι άδικη. Ποιός στην τελική θα αποφασίσει αν είναι άδικη ; Ο καθένας μοναχός του. Δεν υπάρχουν ένορκοι. Σε τι θα βοηθούσε μια διαδικασία ψυχοθεραπείας ; Να αντιμετωπίζεις την απόρριψη ως να μην σε αφορά ; Να είσαι ανθισμένος παρ΄όλο που σε απορρίπτει το παιδί σου ; Να αγαπάς τον εαυτό σου και να μη σε νοιάζει ; Δε ξέρω, ζώντας σε μια ροή και αγαπώντας τον εαυτό μου και την ζωή και όσα μου χαρίζει, δυσκολεύομαι να μπω ξανά σε ψυχαναλυτική διαδικασία η οποία είναι στροφή προς τα μέσα εξαντλητική κι ατέρμονη όπως την έχω ζήσει χωρίς να έχω κάποια διαβεβαίωση ότι θα με αποδώσει παγερά αδιάφορο στα συναισθήματα του παιδιού μου προς εμένα. Δεν είναι τερατογένεση ένας καλά οχυρωμένος από το παιδί του πατέρας ; Δεν είναι ματαιοπονία ένας δουλεμένος ψυχικά γονιός να συνεχίσει να εστιάζει στην περαιτέρω έως ατέρμονη ψυχική ανα-διοργάνωση, όταν από την πλευρά του παιδιού δεν βλέπει να καταβάλλεται ουδεμία προσπάθεια ; Δεν είναι πιο ξεκάθαρη λύση ένα κάποιο τέλος ; Θέλω να πω... υπάρχει μια κάποια λύσις...

   Ξεκόβεις την ελπίδα ότι θα σου μιλήσει κάποτε ο γιός σου, θρηνείς, γιατρεύεσαι, σηκώνεσαι και προχωράς παρακάτω. Σαν να μην έκανες ποτέ παιδί.

Φτιάξ΄το μόνος σου σημαίνει ότι θα 'σαι μόνος σου

  Αυτό το "αθώο" πλαίσιο αριστερά δεν έχει πόρτες...
 

       Πότε επιτίθεσαι σε εκείνον που "αγαπάς" ιδιοτελώς ; Όταν σου ξεφεύγουν τα λουριά με τα οποία θέλεις κάπου να τον ζέψεις. Μέσα στις στιγμές που εξελίσσεται η επίθεση, έχοντας χάσει την συνέχεια σκοπού και μέσων επίτευξής του, αποκαλύπτεις (αφού είσαι εκτός εαυτού) το σχέδιο που έχεις εξυφάνει για (και εν επουσία του) εκείνον που "αγαπάς".  

      Ευτυχώς που υπάρχουν όρια στην "προσχεδιασμένη συμπεριφορά" την σκηνοθετημένη μετά από πολύ σκέψη ( εκούσια και ακούσια ) για να αποκαλύπτεται που και που σε σένα και σε εκείνον που "αγαπάς" πόση ματαιοδοξία υπάρχει στο κτίσμα που έφτιαξες μόνος σου. 

     Δεν έχει σημασία αν θες να τον κρατάς χαρούμενο, να τον κρατάς συγκροτημένο, να τον κρατάς focus ή σε ροή, σημασία έχει ότι θέλεις κάποια τάξη πραγμάτων να του επιβάλλεις... Θέλεις να του προσφέρεις καλούδια για να τον ζέψεις σε "αγάπη" όπως σε συμφέρει, Πέρι...

    Όλα τα υπόλοιπα είναι πασπάλισμα που έτσι κι αλλιώς, εν μέσω θύελλας δεν κάθεται κάτω. Ας είναι κι άχνη.

    Μπορεί να αποφάσισα για τον εαυτό μου να φτιάξω ένα προστατευμένο πλαίσιο. Να μην περνάει μέσα εχθροπάθεια, πολιτική, συγκρούσεις, κυνισμός, πίεση, στρες, υπερπληροφορία, σύγχυση...Παραμένει πλαίσιο. Έχει τοιχώματα και δεν έχει πόρτες. Δηλαδή βγαίνοντας από ένα πλαίσιο , τον άρρωστο γάμο, φτιάχνω μονάχος μου ένα άλλο πλαίσιο , τον μη άρρωστο μη γάμο !  Ώπα, ώπα.  Έλεος δηλαδή.. εκεί που ήσουν δεν ανέπνεες γιατί ήταν πλαίσιο !!!!! Και ξέρεις , Πέρικλες, ότι οι κατασκευές χωρίς πόρτες και παράθυρα, όπως είναι ένα πλαίσιο, είναι το κόκκινο πανί για το πλάσμα που διάλεξες !!!

       Θα πρέπει λοιπόν να πετάξεις Μηλώση το πλαίσιο και να το αντικαταστήσεις με ένα παγκάκι. Εκτεθειμένο, ε ; Εκεί είναι το ζουμί. Δηλαδή, επαναστατημένος άνθρωπος που θέλει να μπει και μάλιστα να προσκαλέσει κι άλλους σε πλαίσιο ; Τι διαφέρω από τον Μιχάλη που χαμογελώ στοργικά σαν ακούω ότι θέλει εκεί που θα φύγει, να έχει απέναντι παράθυρο τον κουμπάρο του, δίπλα την αδελφή του και στον πάνω όροφο την πρώτη του ερωμένη ; Τίποτε.

     Άρα, τι σχεδίασε η κούτρα σου κύριε φτιάξ' το μόνος σου ; Να κάνεις ένα πλαίσιο γεμάτο ηρεμία και να αφήνεις μονάχα ήρεμους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα ; και αν μια μέρα δεν είναι ήρεμοι θα τους καταστείς ήρεμους δια της βίας ;  'Ωπα, ώπα... η βία είναι το άλλο κόκκινο πανί για το πλάσμα που διάλεξες !!!!

   Τι θα σε κάνει ελεύθερο ; Άσε το άλλο πλάσμα για μια στιγμή, σκέψου μόνος σου ρε Μηλώση τι θα σε κάνει ελεύθερο. Ένα πλαίσιο ;  !!!!!!!!!!!!! Όχι ..... είναι ολοφάνερο... ηλίθιε ....

    Να είσαι εκεί έξω, στον καιρό, σε λιακάδα και βροχή, να περιμένεις στο παγκάκι και να έχεις κυρίως μοναξιά και στιγμές αλληλεπίδρασης με άλλους ελεύθερους ανθρώπους. Και αν περνάνε και είναι στα ντουζένια τους, και σέρνουν και γκρινιλάζουν, πες τους, σε παρακαλώ σήμερα πήγαινε σε άλλο παγκάκι για λίγο γιατί τώτα ακούω τα πουλιά... 

    Με αυτό τον απλό τρόπο θα είσαι εσύ ελεύθερος, ο καθένας ελεύθερος και ο άνθρωπος που διάλεξες επίσης.

   Όλα τα άλλα είναι κατασκευές και μόλις κάτι σε ερεθίσει θα γίνονται χαλάσματα. Γιατί θα σε ερεθίζουνε συνέχεια πράγματα. Το θέμα είναι, εκείνη τη στιγμή, να μην επιτίθεσαι σε πλάσματα. Να έχεις την ελευθερία να ανέβεις σε ένα βράχο και να τσιρίξεις ένα στεντόριο...  γαααμώώώώτοοοοοοοοοο  και μετά κατέβα ήρεμος και ξανακάτσε στο παγκάκι.

   Και δε χρειάζεται να τρίβεις στα μούτρα του πλάσματος που διάλεξες ότι είναι ωραίο το παγκάκι και θα πάρετε ανάσες και τι δουλειά έχει να πηγαίνει σε τσιμέντα να κάθεται... Κάτσε ρε βλάκα στο παγκάκι, άνοιξε το βιβλίο σου, βρέστα με τον εαυτό σου, κι άμα κάτσει κι άλλος δίπλα γύρνα και δώστου ένα φιλί. 

 

 

     

θεόρατο πράγμα η ψυχούλα μας

        Κάθεται εκεί και ισορροπεί τα πράματα και προσδοκά φροντίζει προστατεύει προλαμβάνει κι αγαπά. Σα μωρομάνα. Πράμα δε ζητά. Αλλά για κάμε πως την αψηφάς ! Για κάμε..

  Η μουριά του κήπου είναι, δε βρίσκω εξήγηση άλλη. Γιατί άμα πει και ρίξει μιά τη σκιά της ; Από κάτω ούτε τσουκνίδα δε φτουρά. Πάππου προς πάππου τη μιλούν. Όϊ την ψυχή, για τη μουριά μιλάω. Κι εγώ νομίζω ότι τζάμπα τη μιλούν την κακομοίρα ! Οι γιαγιάδες είναι που της θύμωναν. Που λέκιαζε όπου έριχνε τα μούρα. Και οι λεκέδες ; Μόνιμοι, να πω, επιμονικοί. Οι παππούδες όχι ότι δεν ήθελαν το δέντρο, το μόνο που τους έσκιαζε ήταν μη φορτώσουν οι γυναίκες τους με νεύρα. Ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Ξέρανε αυτοί. Δεν ξέρανε ;  Έτσι νομίζω εγώ τώρα.

       Ωστόσο η μουριά ποσώς με καίει. Ο Θεός και η ψυχή μου είναι ο καημός μου. Απ' αλλού την περιμένω κι από αλλού με σέρνει ! Να τώρα που λιγάκι ήρθε στη θέση της, λιβάδι. Τι παπαρούνες και τι χρώματα, τι μέλισσες και πόσες μαργαρίτες. Τι χόρτο πράσινο σκληρό και φρέσκο, εκεί, να κυλιστείς. Κι ο ήλιος να ζεστάνει το κορμί. Να τα ξεχάσεις όλα. 

     Υ.Γ. Τη μουριά στην Κρήτη την ελένε μουρνιά. Υπάρχουν και οι Μουρνιές των Χανίων, τόπος γιομάτος σκιές και με λεκέδες στο έδαφος ολούθε.. Θέλει προσοχή που βάζεις τα ποδάρια . Στην Κρήτη αυτό. Εκεί οι θρύλοι έχουνε και ρίζες. Όπου υπάρχει καπνός ; Ναααα μια φωτιά από πίσω. Στην Κίνα πάλι και την Άπω Ανατολή αυλή χωρίς μουριά δε βρίσκεις. Μυστήρια πράγματα. Δε ξέρω άλλο, ότι από εκεί προέρχεται μονάχα λέγεται. Και το δέντρο και η βαθύτερη θεωρία για την ψυχή. Αν πάγω θα ρωτήσω. Και θα σας πω. 

masterchef

  Α' φάση 20 λεπτά / βασικές παρασκευές

     Βάζεις δυο κατσαρόλες στη φωτιά, αριστερά ανοιχτή δεξιά με καπάκι. Αριστερά θα φτιάξεις μανέστρα κολοπίμπιρι ενώ δεξιά θα καπακώσεις όλη τη σαβούρα. Τα λέω χοντρά να με καταλάβει η απλή ελληνίδα νοικοκυρά και ο απλός έλληνας νοικοκυρός , ο κυρ Παντελής που θα 'λεγε ο Λούλης ο εκλογολόγος. Στην αριστερή κατσαρόλα που θα τη κρατάς μισοξεσκέπαστη βράζεις νερό με αλάτι. Δεξιά να μη χάνεις χρόνο αρχίζεις ρίχνεις και καπακώνεις πράμα. Πετάς χολή, εχθροπάθεια, ζήλιες & κακίες κι ανακατεύεις να βγάλουνε το μαύρο αφρό. Ανοίγεις προσθέτεις τη στραβομάρα που σε δέρνει, μπόλικη, ψωροπερηφάνεια, απολυτότητα, προκαταλήψεις και μαγκιά, βρισίδια, σύνδρομα ανωτερότητας, σύνδρομα κατωτερότητας, ιδεολογικά τοτέμ, καπακώνεις γρήγορα και βάζεις κι ένα βάρος από πάνω. Τα αφήνεις να βράσουνε με το ζουμί τους.  Αριστερά άμα βράσει το νερό ρίχνεις το κοφτό μακαρονάκι. Ανακατεύεις με αγάπη, ανακατεύεις με αγάπη, ανακ... and so on. Δεξιά ακούγεται γουρ γουρ, κάνεις τη πάπια. Δε χαμηλώνεις τη φωτιά. Αριστερά κατεβάζεις στο μισό και αφήνεις άλλα πέντε λεπτά να πιεί το μακαρονάκι νερό κι αλάτι στην υγειά σου. 

Β' φάση 10 λεπτά / σάλτσες

    Σε ένα γουδί από τα παλιά της γιαγιάς τα χάλκινα ρίχνεις όλα τα χαλασμένα καρύδια του χειμώνα της ψυχής σου, τα μαύρα και τα πικρά. Τα κοπανάς πολύ σχολαστικά. Παίρνεις το μάτσο με τους φόβους σου, διαλέγεις τα δυνατά κλωνάρια, τα θρυμματίζεις στις παλάμες και τα ρίχνεις κι αυτά στο γουδί. Χτυπάς και σούρνεις ξόρκια, όξω από δω γουστερίτσες φίδια και σκουληκιασμένα απίδια, χτυπάς, χτυπάς, κι όπως είναι το δύσοσμο ανοίγεις και το πετάς μέσα στη σκεπαστή την κατσαρόλα. Καπακώνεις, τη πιάνεις  με το γάντι, βγαίνεις στο φωταγωγό και χωρίς να κοιτάξεις κάτω την αμολάς και σπεύδεις πίσω μη σε προλάβει κανένας με το i-phone και σε κάνει Μπεκατώρο. Προσοχή εδώ, δε περιμένεις να ακούσεις το θόρυβο, δε σε ενδιαφέρει ποιός θα τα μαζέψει, ανάρπαστα θα γίνουνε, εσύ τη συνταγή μου. Πιάνεις απ' το αριστερό το μάτι τα κολομπίμπιρι και τα σουρώνεις σε τρυπητό με καθαρό κατσαρολάκι από κάτω, κρατάς το ζεστό νερό με τις μυρουδιές του και τις ευχές του. Σε ένα τηγάνι βάζεις τομάτα ψιλοκομμένη, σκόρδο να μη βασκαθείς, λίγο κρεμμυδάκι ίσα να δακρύσει το ματάκι, τίποτε καλό δε γίνεται σε αυτή τη ζωή χωρίς κλάμα, ελάχιστο τριμμένο πιπέρι και λάδι δικό μας, της ελιάς. Όσο σιγοβράζουνε προσθέτεις από το νερό κι αλάτι με κουταλάκι να πίνουνε να χορτάσουν. Χαμηλή φωτιά, υπομονή, μέχρι να στεγνώσουνε και τα δάκρυα θα έχει γίνει.

Γ' φάση / τραπέζι όση ώρα θές

    Εδώ προσέχουμε δυο λεπτά γιατί μπορεί να χαθεί η ουσία. Καθίζεις στο τραπέζι διαλεχτούς ανθρώπους , λίγους,  να έχουνε περάσει κι αυτοί τα δοκιμαστικά, bootcamp πές εσύ για να με καταλάβει ο απλός έλληνας νοικοκύρης και η νοικοκυρά, γιατί αν δεν έχουνε περάσει το πιο πιθανό είναι να νομίζουν ότι αδικούνται και έπρεπε να έχουν το τρόπαιο στο σπίτι τους, αλλά όπως λέει της προηγούμενης γενιάς ο απλός έλλην... να μη κουράζω, άμα δε βρέξεις κώλο ψάρι δε πιάνεις. Βάζεις ένα ποτήρι κρασί στον καθένα και πίνεις στο επόμενο καλοκαίρι που θα 'ρθεί ακούγοντας το εξαιρετικά απλό τραγούδι "η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει". Άσμα που το σιγοψυθιρίζουνε πλέον αυτοί που είναι ένα γύρω σου στο τραπέζι επειδή έχουν περάσει από τα bootcamp !

    Τώρα...Αν δεν έχεις βρει καλή παρέα , με ποιους θα φας, αισιόδοξους και ωραίους και όσο πρέπει χαμογελαστούς εδώ που τα λέμε τι να την κάνεις τη μανέστρα κολομπίμπιρι, ε ; Ζεσταίνεις τα φαγιά τα χθεσινά και τα τρως με τη χολή σου. 

    Υ.Γ. Αυτοί που τρώνε μανέστρα κολομπίμπιρι ξέρουν και να πετάνε πίθους από τα μπαλκόνια. Κάτω δεν κοιτούν. Θα τα μαζεύουνε και θα τα παίρνουν σπίτι οι Γιαπωνέζοι που την χαρά την αναβάλουνε εκ πεποιθήσεως για τις επόμενες ζωές.

 

    

μένανε τούτη η θερμοκρασία με λιώνει !

 

Κάθε άτομο έχει την θερμοκρασία τήξης του. Δεν είναι εκείνη που λιώνει το δέρμα του, είναι εκείνη που λιώνει την ψυχή του. Όταν πιάσει ο περίγυρος τούτη τη θερμοκρασία που για τον καθένα είναι προσωπική υπόθεση και κανείς δεν μπορεί να την εξηγήσει, εκμηδενίζεται το ηθικό του και παραλύει η σκέψη του. Τούτο το κρασάρισμα δε το παθαίνουν ποτέ ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι. Αλλά ο κοινός άνθρωπος σταματάει να είναι πλέον λειτουργικός και κατεβάζει τα χέρια. Αυτό έχω πάθει. Ενδεχομένως να φανώ προβληματικός σε πολλούς.  Εξαρτάται και από τις αντιδράσεις μου. Εάν εξαφανιστώ και μείνω στην αφάνεια δε θα με ψάξει κανένας. Εάν διεκδικήσω την κοινωνία πίσω θα δημιουργήσω αντίπαλους. Προτιμώ το πρώτο. Μαζεύομαι.

Με τέτοια θερμοκρασία δημόσιου και ιδιωτικού διαλόγου καλύτερα να τα αφήσουμε όλα στην τύχη τους. Δεν έχει νόημα πλέον, έπρεπε να το είχαμε προλάβει. Τώρα έχουμε εμφύλιο πόλεμο εν μέσω υποτιθέμενης δημοκρατικής διοίκησης. Δεν υπάρχει απουσία δεδηλωμένης αλλά είναι σαν να υπάρχει. Θέλω να πω, δε χρειάζεται, ξέρετε τι θέλω να πω. Δεν είναι ο Τσίπρας 10 μονάδες εμπρός.

Ξεκίνησε στην πλάκα, όποιος αρμόδιος έδινε τις οδηγίες για την πανδημία γινότανε σε τρεις ώρες ο τσαρλατάνος. Χαβαλέ λαός, στο στοιχείο μας ακριβώς, αποδομήσαμε κάθε μηχανισμό που έχει προβλεφθεί από το πολίτευμα για τέτοιες ώρες. Πιστεύαμε ότι βαράμε το Μητσοτάκη αλλά πλήττονταν η λειτουργικότητα του μηχανισμού οδηγιών της χώρας. 

Οι επιδημιολόγοι γίνανε καραγκιόζηδες, οι υπουργοί γίνανε τσογλάνια, η αστυνομία έγινε σώμα ταγματασφαλιτών, οτιδήποτε απέρριπτε τις οδηγίες των αρμοδίων γινότανε εν μια νυχτί ευαγγέλιο. Αντιρρησίες όλων των δομών απολαύσαμε το πεντάλεπτο της δημοσιότητάς μας απλά λέγοντας τον Τσιόδρα σκατόγερο. 

Τώρα ένα πράγμα μπορούμε. Αφού επικρατεί ο όχλος και το χάος και οι υγειονομικοί που εκλιπαρούν να σταματήσουν οι διαδηλώσεις και οι πολιτικές οδομαχίες δεν εισακούγονται να αφεθούμε να αρρωστήσουμε όλοι μαζί, οι γιατροί να βγάλουν τις ρόμπες, οι μπαχαλάκηδες να μπούν στα νοσοκομεία να ψάχνουν για ναρκωτικά και οι υπόλοιποι να σύρουμε πίσω από τις πόρτες μας όσα έπιπλα μπορούμε. 

Η αντίδραση στον δημόσιο σχεδιασμό και τις δημόσιες οδηγίες νίκησε. Έφταιγαν οι οδηγίες, λέει. Οκ. Πάμε τώρα χωρίς οδηγίες να δούμε, αν θα φταίνε για ότι συμβεί οι οδηγίες που δεν λάβαμε υπ' όψιν. 

ΝΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ, ΑΛΛΑ ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΤE ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΧΑΖΟΣ... λέμε τώρα:

Αύριο ανοίγω το μαγαζί. Θα βγάλω πράγματα στο δρόμο. Εαν έλθει αστυνομικός θα του πω ότι γαμιέται η μάνα του και θα βάλω τον περιπτερά να με τραβήξει βιντεάκι που με δέρνει. Μετά θα έλθει το ΚΚΕ από τα Δικαστήρια και θα με βγάλει όξω. Την άλλη μέρα το πρωί πάλι θα ανοίξω το μαγαζί μου. Μετά ..... μια χαρά. Εγώ να 'κονομάω.

Όλοι την πάρτη τους δε κοιτάμε ; Ε, όλοι. Δεν θα υπάρχει εξαίρεσις, έτσι δεν είναι δίκαιο ; 

Πάντοτε είχαμε ενδιαφέρον ως λαός.   Αλλά τώρα δεν έχουμε ενδιαφέρον. Έχουμε οχλοκρατία. Καλύτερα να προσεύχεσαι τι εύχεσαι. ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

πόση "αγάπη" να επιδιώξω ;

     - Γιατρέ, θέλω να με αποδέχονται και να με αγαπάνε όλοι .  

- Δεν προβλέπεται τέτοιο βραβείο... το άλλο που ήθελες πως το είπες , ένα ποδήλατο ;

   Μοναχοί μας είμαστε. Μοναχοί. Θέλω να πω, παίρνουμε διαρκώς αποφάσεις και προχωράμε παρακάτω και οι αποφάσεις μας κρίνονται και στη συνέχεια επηρεάζουν την συμπεριφορά άλλων ανθρώπων. Αλλά δεν την καθ - ορίζουν. Ούτε διαμορφώνουν τις αντιδράσεις που εμείς βλέπουμε στο ακέραιο. Πρόκειται για μια υπερβολή. Δεν είμαστε το κέντρο της γης, ούτε το κέντρο κανενός αγαπημένου μας παρά μονάχα του εαυτού μας. Οπότε και οι αποφάσεις μας δεν ευθύνονται για όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον στους γύρω μας. Τούτη την ελάχιστη βεβαιότητα μη ενοχής αν την κατακτήσουμε εγκαίρως, έχουμε ελπίδες.

   Δυό δρόμοι υπάρχουν στις σχέσεις μας. Ή, με πρώιμη ωριμότητα να προασπίζουμε τον χώρο μας από τα νιάτα μας ή να κάνουμε τομές/διορθώσεις όσο ωριμάζουμε. Οι περισσότεροι δεν υπήρξαμε ώριμοι από τα νιάτα μας... Οπότε πρέπει να οπλιστούμε με το γιατροσόφι μιας ελπίδας : Ότι στο τέλος της ημέρας, μετά τις απαραίτητες αλλαγές, κι όταν εκμπέμψουμε την εικόνα ενός δομημένου πλάσματος με σχέδιο και ζωή σε ροή, όλοι όσοι μας χρειάζονταν - αγαπούσαν θα μας εκτιμούν ακόμη. Απλά δε θα το λένε....

   Όπως πίστευα στην αποδοτικότητα των μικρών θετικών πράξεων σε βάθος χρόνου, έτσι αναγνωρίζω πλέον και την ζημία που μπορεί να προκαλέσει μια μακριά ακολουθία από μικρά σφάλματα εις βάρος μας. Με την ορμή που μας δίνει η ουτοπία μιας ιδανικής σχέσης παραδίνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη περιοχές της ελευθερίας μας, του προσωπικού μας χώρου, σε ανθρώπους που αγαπάμε. Χαϊδεύουμε τα παιδιά μας, καλομαθαίνουμε τους γονείς μας, παραδινόμαστε σε συντρόφους. Κάποια στιγμή αρχίζουν εκείνα τα ενοχλήματα που μας στέλνει το σώμα μας. Που πάντοτε τα υποτιμάμε. Μερικές φορές όταν πάρουμε κομμάτια της ελευθερίας μας πίσω, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους να αντιδρούν άσχημα.. δυσανάλογα άσχημα. Και αρχίζουν τα γεγονότα.

    Γιατί αντιδρούν πολλές φορές υπέρμετρα οι αγαπημένοι μας ; Γιατί μας κόβουν προσωρινά την καλημέρα ; Γιατί εκεί που μας χαίρονταν τώρα μας αποστρέφονται ; Υπεισέρχονται προσωπικοί τους ανεξέλεγκτοι και αφανείς συντελεστές. Είναι λάθος τελικά να επιδιώκεις την συναίνεση, πόσο μάλλον την παρότρυνση, πόσο μάλιστα την αποδοχή (!) όλων των ανθρώπων σου σε όλη τη ζωή σου. Αυτό δεν πα να πει να μην σε νοιάζει τίποτα. Σημαίνει να τα έχεις πρώτιστα καλά με σένα. Μας εκδικούνται σαν παιδιά οι αγαπημένοι μας, γιατί εμείς τους μάθαμε ότι η επικράτειά μας είναι ξέφραγο αμπέλι. Και πατήσανε. Και τώρα βλέπουν τις πατημασιές τους και δε μπορούν να μπούν να κόψουν ένα φρούτο. Και θυμώνουν. Ας θυμώνουν, λέω εγώ τώρα, με την εμπειρία των 60 ετών. Δεν σταματούν και να μας αγαπούν ! Μας αγαπάνε θυμωμένοι ... Ζαβολιά τους φαίνεται η αυτοπροστασία.

ΑΚΟΥΣΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΤΟ ΧΑΖΟΚΟΥΤΙ :

     " Όπως δεν υπάρχει το απόλυτο εργαλείο ερμηνείας της ιστορίας έτσι και δεν υπάρχει το απόλυτο κριτήριο των ανθρώπων μας στις πράξεις μας. Αυτό που κάνεις εσύ στα 60 το παιδί σου θα το δει στα 20 έτσι, στα 30 του έτσι στα σαράντα του έτσι και στα πενήντα έτσι " Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια Ιστορίας στο κανάλι της βουλής 8/3/21.

 Και μου βγήκε ένα παράπονο... μην κομματιάζεσαι προκειμένου να συμπληρώσεις τους άλλους , κάμε μοναχά όσα μπορείς χωρίς να σπάσεις σε κομμάτια. Εκείνο που δεν μαζεύεται, ο εαυτός μας, στη μια και μόνη του παρουσία εδώ, καλύτερα να μη σκορπίσει σε θρύψαλα. 

η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων

     Ο Λευθέρης Ισοβίτης έπινε το χάπι του το πρωί με ένα μεγάλο ποτήρι δροσερό νερό. Ήταν η ρουτίνα του επειδή είχε ένα ελαφρύ χρόνιο νόσημα. Όταν το ελαφρύ χρόνιο νόσημα τον εγκατέλειψε σταμάτησε να παίρνει χάπι. Πέθανε από αφυδάτωση.

    Ο γιός του Λευθέρη πήγαινε κάθε πρωί στη δουλειά περπατώντας. Περνούσε από ένα κομμάτι παραλίας μετρώντας τους γλάρους και τα δέντρα που αντιστέκονταν στην αλμύρα. Όταν ξεκίνησε η τηλε fuckin' εργασία σταμάτησε να πηγαίνει στη δουλειά του περπατώντας. Πέθανε από παχυσαρκία.

   Ο εγγονός του Λευθέρη παράταγε το κινητό από τα χέρια μονάχα για να μαλώνει και κατόπιν να μονιάζει με την κοπέλα του. Μάλωνε και κατόπιν μόνιαζε αρκετές φορές την μέρα, γιατί ήτανε και οι δυό τους σχετικά ευέξαπτοι. Όταν η κοπέλα του τον άφησε για έναν influencerότερο, σταμάτησε να αφήνει το κινητό από τα χέρια του. Πέθανε από επιληπτικό επεισόδιο.

    Έτσι ο Λευθέρης, καλή του ώρα, ακόμη κι αν δε θα είχε την ευκαιρία να το χαρεί, δεν απέκτησε δισέγγονο και αυτή η γενεαλογική αλυσίδα διακόπηκε πριν εξελιχθεί επί τα χείρω. 

     Με τον τρόπο αυτό σιγά σιγά επικράτησαν στο χωριό οι ισχυρότερες εκδοχές του είδους από εκείνη του Ελευθέριου Ισοβίτη. Δεν εξέλειπε η ζωή, ανακαλύφθηκαν απλώς μηχανισμοί ώστε η ζωή να συνεχιστεί με πιο βιώσιμους κανόνες.

Υ.Γ. Η φωτογραφία μπήκε γιατί αν δεν έμπαινε δε θα με διάβαζε κανένας. Τσεκαρισμένο.

    "Κανείς δεν έχει συμβάλει περισσότερο στην κατανόηση της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους από τον Κάρολο Δαρβίνο, του οποίου η θεωρία της εξέλιξης ανέτρεψε τα δεδομένα της Βικτωριανής εποχής, μετέβαλε ολοκληρωτικά τις αντιλήψεις μας για τη ζωή πάνω στη Γη και εξακολουθεί να δέχεται επίθεση σήμερα από τους οπαδούς όλων των θρησκειών.Αξιοποιώντας πλήθος τεκμηρίων, ο Δαρβίνος υπερασπίζεται την ιδέα (την οποία και άλλοι πριν από αυτόν είχαν υποστηρίξει) ότι τα είδη εξελίσσονται, ανακαλύπτοντας επιπλέον έναν μηχανισμό που καθιστά πιθανή μια τέτοια εξέλιξη. Υποστηρίζει ότι η ζωή είναι σαν ένα δέντρο στο οποίο, καθώς οι ρίζες του αναπτύσσονται, σχηματίζονται διαφορετικά κλαδιά, τα είδη, τα οποία, με το πέρασμα του χρόνου, συνεχίζουν να διαφοροποιούνται, οδηγώντας στη δημιουργία νέων ειδών υπό την επίδραση πάντα ορισμένων περιοριστικών παραγόντων.
«Στον ενάμιση αιώνα που μας χωρίζει από τη δημοσίευση της Καταγωγής των ειδών, η θεωρία που αναπτύσσει το βιβλίο επιβεβαιώθηκε πλήρως. Μπορεί να παραμένουν κάποια ερωτήματα προς διευκρίνιση, αλλά η δαρβινική θεωρία για την εξέλιξη μάς
εφοδιάζει με ένα ουσιαστικό εννοιολογικό και ερμηνευτικό πλαίσιο για την κατανόηση του φυσικού κόσμου με ορθολογικό τρόπο, χωρίς να καταφεύγει σε μύθους" οπισθόφυλλο από κάποια μετάφραση της θεωρίας του Δαρβίνου