πόση "αγάπη" να επιδιώξω ;

     - Γιατρέ, θέλω να με αποδέχονται και να με αγαπάνε όλοι .  

- Δεν προβλέπεται τέτοιο βραβείο... το άλλο που ήθελες πως το είπες , ένα ποδήλατο ;

   Μοναχοί μας είμαστε. Μοναχοί. Θέλω να πω, παίρνουμε διαρκώς αποφάσεις και προχωράμε παρακάτω και οι αποφάσεις μας κρίνονται και στη συνέχεια επηρεάζουν την συμπεριφορά άλλων ανθρώπων. Αλλά δεν την καθ - ορίζουν. Ούτε διαμορφώνουν τις αντιδράσεις που εμείς βλέπουμε στο ακέραιο. Πρόκειται για μια υπερβολή. Δεν είμαστε το κέντρο της γης, ούτε το κέντρο κανενός αγαπημένου μας παρά μονάχα του εαυτού μας. Οπότε και οι αποφάσεις μας δεν ευθύνονται για όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον στους γύρω μας. Τούτη την ελάχιστη βεβαιότητα μη ενοχής αν την κατακτήσουμε εγκαίρως, έχουμε ελπίδες.

   Δυό δρόμοι υπάρχουν στις σχέσεις μας. Ή, με πρώιμη ωριμότητα να προασπίζουμε τον χώρο μας από τα νιάτα μας ή να κάνουμε τομές/διορθώσεις όσο ωριμάζουμε. Οι περισσότεροι δεν υπήρξαμε ώριμοι από τα νιάτα μας... Οπότε πρέπει να οπλιστούμε με το γιατροσόφι μιας ελπίδας : Ότι στο τέλος της ημέρας, μετά τις απαραίτητες αλλαγές, κι όταν εκμπέμψουμε την εικόνα ενός δομημένου πλάσματος με σχέδιο και ζωή σε ροή, όλοι όσοι μας χρειάζονταν - αγαπούσαν θα μας εκτιμούν ακόμη. Απλά δε θα το λένε....

   Όπως πίστευα στην αποδοτικότητα των μικρών θετικών πράξεων σε βάθος χρόνου, έτσι αναγνωρίζω πλέον και την ζημία που μπορεί να προκαλέσει μια μακριά ακολουθία από μικρά σφάλματα εις βάρος μας. Με την ορμή που μας δίνει η ουτοπία μιας ιδανικής σχέσης παραδίνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη περιοχές της ελευθερίας μας, του προσωπικού μας χώρου, σε ανθρώπους που αγαπάμε. Χαϊδεύουμε τα παιδιά μας, καλομαθαίνουμε τους γονείς μας, παραδινόμαστε σε συντρόφους. Κάποια στιγμή αρχίζουν εκείνα τα ενοχλήματα που μας στέλνει το σώμα μας. Που πάντοτε τα υποτιμάμε. Μερικές φορές όταν πάρουμε κομμάτια της ελευθερίας μας πίσω, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους να αντιδρούν άσχημα.. δυσανάλογα άσχημα. Και αρχίζουν τα γεγονότα.

    Γιατί αντιδρούν πολλές φορές υπέρμετρα οι αγαπημένοι μας ; Γιατί μας κόβουν προσωρινά την καλημέρα ; Γιατί εκεί που μας χαίρονταν τώρα μας αποστρέφονται ; Υπεισέρχονται προσωπικοί τους ανεξέλεγκτοι και αφανείς συντελεστές. Είναι λάθος τελικά να επιδιώκεις την συναίνεση, πόσο μάλλον την παρότρυνση, πόσο μάλιστα την αποδοχή (!) όλων των ανθρώπων σου σε όλη τη ζωή σου. Αυτό δεν πα να πει να μην σε νοιάζει τίποτα. Σημαίνει να τα έχεις πρώτιστα καλά με σένα. Μας εκδικούνται σαν παιδιά οι αγαπημένοι μας, γιατί εμείς τους μάθαμε ότι η επικράτειά μας είναι ξέφραγο αμπέλι. Και πατήσανε. Και τώρα βλέπουν τις πατημασιές τους και δε μπορούν να μπούν να κόψουν ένα φρούτο. Και θυμώνουν. Ας θυμώνουν, λέω εγώ τώρα, με την εμπειρία των 60 ετών. Δεν σταματούν και να μας αγαπούν ! Μας αγαπάνε θυμωμένοι ... Ζαβολιά τους φαίνεται η αυτοπροστασία.

ΑΚΟΥΣΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΤΟ ΧΑΖΟΚΟΥΤΙ :

     " Όπως δεν υπάρχει το απόλυτο εργαλείο ερμηνείας της ιστορίας έτσι και δεν υπάρχει το απόλυτο κριτήριο των ανθρώπων μας στις πράξεις μας. Αυτό που κάνεις εσύ στα 60 το παιδί σου θα το δει στα 20 έτσι, στα 30 του έτσι στα σαράντα του έτσι και στα πενήντα έτσι " Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια Ιστορίας στο κανάλι της βουλής 8/3/21.

 Και μου βγήκε ένα παράπονο... μην κομματιάζεσαι προκειμένου να συμπληρώσεις τους άλλους , κάμε μοναχά όσα μπορείς χωρίς να σπάσεις σε κομμάτια. Εκείνο που δεν μαζεύεται, ο εαυτός μας, στη μια και μόνη του παρουσία εδώ, καλύτερα να μη σκορπίσει σε θρύψαλα.