Τι υπόσχεση να δώσω σε έναν τόσο ανέφελο ουρανό ; Δεν θα δώσω καμία υπόσχεση ! Όλες τις υποσχέσεις ήρθανε οι στιγμές που τις έκανα κουρελόχαρτα. Και επειδή τις είχα δώσει με τεράστιο στόμφο σε ένα τέτοιο μέγεθος όπως αυτός ο ουρανός, έριχναν πάνω μου με στόμφο ένα τέτοιο μέγεθος απογοήτευσης , δυσανάλογο του δέματός μου, ικανό να με διαλύσει ξανά σε ένα παζλ που γλίστρησε από τραπέζι στα πατώματα. Ήτανε γινόμενα του μεγέθους μου βλέπεις. Οι υποσχέσεις... Εγώ επί 4. Εγώ επί 8. Εγώ επι ..πολαιότης.
Είναι τόσο υπερφίαλο να υπόσχεσαι πράγματα ! Είναι κι αυτό πλαίσιο, είναι αυτοχειρία από την σκοπιά της ανάσας που χρειάζεσαι για να διανύσεις τις αποστάσεις που διανύεις στη ζωή. Είναι σα να έχεις την καλύτερη ατμόσφαιρα και να δεσμεύεσαι να αναπνέεις αποκλειστικά από μια μπουκάλα με οξυγόνο. Μακροβούτι είναι η ζωή, όταν τη ζώσεις με υποσχέσεις. Θα σκάσεις. Θα πλαντάξεις.
Κάθε ανατολή με βρίσκει με μια φρέσκια αλήθεια. Δεν υπάρχει συνέπεια, εξέλιξη με όρους μαθηματικής συνάρτησης, δεν είμαι ένα πείραμα σε συνθήκες εργαστηρίου ! Είμαι κι εγώ και όλοι όσοι επηρεάζουν το περιβάλλον μου ανεξέλεγκτα εξελισσόμενοι παράγοντες. Και από μια έπαρση που αν μας κοιτάξεις από αεροπλάνο, τι κουκίδες είμαστε στο σύμπαν, θα γελάσεις, συνεχίζουμε να αλληλεπιδράμε μοιράζοντας υποσχέσεις ο ένας στον άλλον. Δεν θα σε πληγώσω. Δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα τους αφήσω να με κακοποιήσουν. Δεν θα σε προδώσω. Δεν θα σε ξανα ξεχάσω. Θα είμαι δίπλα σου από εδώ και πέρα. Δεν θα υπερβάλλω. Δεν θα ξαναφανώ μαλθακός. Δεν θα εισβάλλω άλλη φορά στον προσωπικό σου χώρο. Δεν θα με ξαναπιάσεις να έχω το δάχτυλο στο μέλι. Δεν θα ξαναγίνω βουλιμικός. Δεν θα σε ξανασυμβουλεύσω. Δε θα ... θαθαθαθαθα
Όλες αυτές κι άλλες τόσες και το σύνολό τους επί πέντε, είναι υποσχέσεις που έχω προλάβει να απευθύνω σε γονείς, παιδιά, συντρόφους, αδέλφια, φίλους, γείτονες και αγαπημένους μου.
Όλες αυτές κι άλλες τόσες και το σύνολό τους επί πέντε, ήτανε και οι ηθικές προσγειώσεις, όλες ανώμαλες, όλες επώδυνες και όλες εμβληματικές ώστε να με καθιστούν κάθε φορά στο μέγεθός μου νάνο.
Κάνω τόσα λάθη, όσες είναι οι μέρες μου που κάνω πράγματα. Μονάχα στον ύπνο μου δεν κάνω λάθη. Είμαι ένα μυρμήγκι που κουβαλάει κόκκους γης από εκεί έξω στη φωλιά του και έχει δεσμευτεί να πατάνε τα έξι πόδια του στα ίδια ίχνη ακολουθώντας όλες αυτές τις αυτο δεσμεύσεις που όρισα. Και τι κάνεις αν πρέπει όλα σου τα βήματα να είναι στις συγκεκριμένες πατημασιές ; Περπατάς μοναχά με το κεφάλι κάτω. Δεν κοιτάς ποτές τον ουρανό.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με ρωτούν πότε άνοιξε το μαγαζί μου. Τους λέγω, πριν από τριανταπέντε χρόνια. Περνάω από εδώ κάθε πρωί μου λένε... τόσο ; Τόσο ; Σήμερα το είδα.
Πρέπει να υποσχεθώ να μην απευθύνω υποσχέσεις. Και επειδή δε θα κρατήσω ούτε τούτη την υπόσχεση, πρέπει να υποσχεθώ να μην χρησιμοποιώ τη λέξη πρέπει. Και επειδή δε θα μπορέσω να μη χρησιμοποιώ τη λέξη πρέπει, ας την πειράξω. Από το Α ξεκινώντας. Ας της βάλω ένα δυό Α να την κάνω κλωστή και να τη δέσω στο μικρό μου δάχτυλο, να μου το θυμίζει γιατί θα με φαγουρίζει. Α πρέπει Α ας την πω. Απρέπεια. Και με το πρέπει να τρομάζω σα να πέφτει κεραυνός χωρίς να προηγείται η αστραπή. Τα πρέπει μας απρέπειες και οι υποσχέσεις συναρμολογούνε υπο-σχέσεις.
Αν είσαι ικανός να σχετίζεσαι, ξυπνάς πλένεις τα μούτρα σου και σχετίζεσαι. Τίποτε δεν μπορεί να το μικρύνει αυτό. Σχετίζεται ο εαυτός σου στο σύνολό του. Από άγχος ότι ποτέ δε θα δείχνεις επαρκής αρχίζεις τις υποσχέσεις. Και με τόσες υποσχέσεις τελικά, προτείνεις στον απέναντι μια εκδοχή του πραγματικού σου εαυτού. Κι όλα αρχίζουν από λάθος βάση.
Είναι τόσο υπερφίαλο να υπόσχεσαι πράγματα. Αυτή τη στιγμή κάτω από αυτόν τον ουρανό και με ένα ποτήρι δροσερό νερό στο χέρι μου, που τώρα θα βάλω μια τελεία και θα το αφήσω να με ξεπλύνει από τα χθεσινοβραδινά χίλια λάθη, ξέρω τι νιώθω.... η πρώτη σκέψη που με δύναμη με κατακλύζει είναι ότι ένα μωρό που κοιμάται κάπου εκεί έξω είναι η χαρά μου. Δε χρειάζεται να του το πω καν... Θα ξυπνήσει και αν το νιώσει το ένιωσε.
Αααααα... μια υπόσχεση... τελευταία, τελευταία ντεεεεε..... ωωωωω..... υπόσχομαι: Να μη ξεχάσω να παραγγείλω στο μωρό μου καινούργιο ποτήρι με κερί γιασεμί από το DIMITRA'S WORKSHOP.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;