στο Μπαρ Φλωμπέρ

Ένα κοκτέϊλ "εκρηκτικής" ομορφιάς σε χαμηλό

και χωρίς πάγο.

     Πριν στρίψω τη γωνιά για να μπω στο αγαπημένο μου μπαράκι έχω προλάβει να μυρίσω όλο το μπαρούτι που εκπέμπουν οι ματιές των εκπυρσοκροτημένων. Είναι βαριά, η μυρωδιά του πλήθους, έχουμε πόλεμο ;

     Δεν ελέγχω για κάλυκες, ψέματα δε θα πω. Δε κοίταξα χάμω. Δεν κοιτώ πιά ούτε πίσω ούτε χάμω. Κοιτάω τη δουλειά μου, δεν χώνω τη μύτη μου αλλού. Εσχάτως δεν έχω δουλειά, παρόλο το δόντι που έχωσα . It happens ..

     Το Μπαρ Φλωμπέρ. ωωωω το μπαρ Φλωμπέρ ( χαμόγελο αναπόλησης ) .... 

      Όταν είμασταν μικροί και αυτό γραφόταν όταν "ήμασταν" μικροί είχαμε αεροβόλα που τα λέγαμε Φλόμπερ. Στοχεύαμε κουτάκια από εβαπορέ, τότε ήταν περιζήτητα γιατί είχαμε τους γαλατάδες. Τώρα έχουμε άλλα επαγγέλματα. Οπότε έχουμε χιλιάδες κουτάκια εβαπορέ. Αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε για στόχους, όχι.  Είναι από χώρες που μας δανείζουν. Εμείς μάθαμε να ανακυκλώνουμε. Και κουτάκια και δάνεια. Δεν πυροβολούμε ούτε σκοπεύουμε. Να πυροβολήσουμε από εδώ και πέρα. 

      Όταν θέλουμε να στοχεύσουμε κάνουμε διάλογο.

     Το μπαρ Φλωμπέρ.. ωω...

     Εγώ που λές τα τσούζω !

     Τα πίνω τακτικά. Δηλαδή με τάξη. Δηλαδή βάζω πάντα σε καθαρή μπάρα τα δυό σουβέρ μου σε διαγώνιο και τα φυστίκια έξω δεξιά για να φτάνει το δεξί μου χέρι που είναι από τα δύο το μακρύτερο, ένεκα τα συχνά debate και οι πρόωρες εκλογές. Αυτό είναι η μέγιστη κατάσταση τάξης που μπορώ να πετύχω όταν είμαι ντίρλα. Όχι οι εκλογές, τα σουβέρ.

    Και αφού τα πίνω τακτικά είμαι εθισμένος στην τάξη του χάους. (1)

    Έχεις πάει στο Φλωμπέρ ; Όχι, ε ;  Ε, που να ξέρεις ; Να πηγαίνεις, μη βασίζεσαι σε μαρτυρίες !
Στο χάος έχεις πάει ;  καλά, συγγνώμη, κι όλας....
      Ποιά είναι η τάξη του χάους, κυριολεκτικά ...  χμ... μόνο χρονολογικά θα σου πώ...

      Η τάξη του χάους είναι μετά την τάξη του πολυτεχνείου, δυό δημοκρατίες αργότερα. Αυτή η κλάση ανθρώπων έχει ετυμηγορίες για όλα, αλλά πάσχει στη διάγνωση. Τα ζητήματα τα ...παρατηρεί. Σαν ουράνια σώματα. Δεν είναι σίγουρη, με την ταχύτητα του ελληνικού μυαλού και αν βλέπει αυτό καθ εαυτό το πρόβλημα ή κάτι που ήταν εκεί πριν αιώνες και τώρα έφτασε το ερέθισμά του στο στόχο.

      Σε κουράζω όμως... Τώρα πρέπει να φτάσω στο στόχο . Εγώ. Στο μπαρ.

      Το μπαρ Φλωμπέρ έχει πάρει το όνομά του από τα αεροβόλα ! Αυτά τα μονόκκανα αεροβόλα των 9 μμ τα χρησιμοποιούσαν και τα κορίτσια γιατί είχαν χαμηλό κρότο.   Οπλίζανε με μια κίνηση του ουριαίου (2), όχι τα κορίτσια, τα αεροβόλα. Τα κορίτσια κι αυτά οπλίζανε τα αεροβόλα με μια κίνηση του ουριαίου. Αφού ένα όπλο οπλίζει με τον ίδιο τρόπο, no mutter who το κρατάει. Εμένα με ενδιέφερε το ουριαίο και όχι το πως οπλίζει. Αυτά είναι... Ένα έχω να πω, τώρα που ωρίμασα.

      Τώρα έχουν δυνατότερο κρότο, όχι τα κορίτσια, τα αεροβόλα. Τα κορίτσια βάλαν σιγαστήρα.

Να εδώ, μετά το διαγνωστικό κέντρο στρίβω και θα δω το Φλωμπέρ.
       Γιατί έχουμε τόσα διαγνωστικά κέντρα ; Μα.. τώρα το είπαμε. Ασχολούνται επιστημονικά με τις αιτίες του κακού. Οι άνθρωποι πάλι πεθαίνουν, οι κοινωνίες πάλι χάνουν τις αισθήσεις τους, οι χώρες πάλι λιποθυμούν, απλά... άμα έχεις σε κάθε γειτονιά ένα διαγνωστικό ξέρεις που να ψάξεις για αιτίες που να μην ακουμπούν την ευθύνη σου.
      Δεν έφταιγε που τα έτσουζε, ο μακαρίτης, είναι που την τελευταία φορά τον ποτίσανε μπόμπα....

      Μπόμπες στο Φλωμπέρ δεν είχε. Κορίτσια όμως είχε μέχρι τις εννιάμισι που γυρνούσαν σπίτι. Εμείς που δε γυρνούσαμε σπίτι τι να κάνουμε μετά ; Πηγαίναμε στην αλάνα με τα Φλόμπερ. Όχι τα μπαράκια, τα αεροβόλα. Στοχεύαμε μαύρες γάτες που έτρεχαν πανικόβλητες και έριχναν τα κουτάκια του εβαπορέ, με'να σμπάρο δυό χαβαλέδες. Μπόμπα ήτανε. Η φάση, όχι το ποτό.

     Τώρα στο Φλωμπέρ πάω για να απομονωθώ από το μπαρούτι και μια και το Φλόμπερ ήταν όπλο αυτό είναι μια πικρή αντίφαση. Όπου αλλού κάθησα πάντως με πιάνουν τα πυρά. Στο Φλωμπέρ όχι. 

Εκεί μπαρούτι δεν μυρίζει. Φαίνεται ότι το αλκοόλ μαζί με την αποχαύνωση φέρνει και μια επίγνωση του ουσιώδους και του σκόπιμου γιατί, υπό την επήρεια του, οι καυγάδες μειώνονται. Δεν μαλώνω ούτε με τον εαυτό μου ούτε με φίλους.

     Τότε καταλαβαίνω, όταν είμαι ντίρλα, ότι, κανονικά, δεν θα έπρεπε να παίρνω στα σοβαρά , όταν δεν είμαι ντίρλα, τα κορίτσια. Αλλά μετά το ξεχνάω γιατί το έχω σκεφθεί όταν είμαι ντίρλα.

     Κι έτσι άλλαξα τακτική. Νέα τάξη πραγμάτων. Βάζω στο σανίδι τα  φυστίκια αριστερά και δεξιά ένα μπλοκάκι και ένα μολύβι. Γράφοντας τις σκέψεις μου για την νηφαλιότητα επι τη επιδράσει του αλκοόλ μέσα σε αυτή την παντελή έλλειψη της μπαρούτης οργανώνω ένα αμυντικό σύστημα για την αντιμετώπιση της μπαρούτης εν νηφαλιότητι... τι, δύσκολο ;

     Μεθυσμένος οργανώνομαι για να επιβιώσω όταν ξεμεθύσω. Ααααααα... το κατάλαβες τώρα. Γαμώ τι .. Αφού δεν έχει ούτε τόνους ούτε υποδιαστολές το Μαc ακισμένο σου. Πως να συνεννοηθούμε ;  Αν θές, να σου δώσω το μπλόκ μου για να διαβάσεις τις ιδιόχειρες σημ... όχι το blog μαντάμ, το μ π λ ό κ.

    Τα κορίτσια λοιπόν πλέον δεν τα παίρνω.

    Σοβαρά.

   

    Τα ποτά του Φλωμπέρ όμως τα παίρνω.

    Τακτικά.

    Μέσα στο σκονισμένο μπαράκι είναι καλά κρυμμένα παλιά μυστικά. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο.

Είναι που επικρατεί μποέμ ατμόσφαιρα. Είναι που το 'φτιαξαν με τις παλιές καλές συνταγές για τα μπαρ. Έχει όλα τα τεκμήρια ότι εδώ πίναν άνθρωποι που βίωναν τις μέρες τους. Τώρα απλώς τα πίνουν για να αναβιώσουν εκείνες τις αισθήσεις.  Στον τοίχο θα δεις εξώφυλλα από καλά βινύλια , καπέλα και μπερέδες, φωτογραφικές μηχανές που τραβούσαν πόζες με τα κουσούρια, μεγάλες ομπρέλλες που χωρούσαν ερωτευμένους και έγχρωμες μπουκάλες για ποτά χειροποίητες, για ανθρώπους που άντεχαν να περιμένουν την περίσταση.

    Τα κορίτσια τώρα δεν ξέρουν ούτε τι θα πει .

    Περίσταση.

    Να, έφτασα...

    Είμαι μπροστά στο στέκι μου, πλέον. Είναι δυό χρόνια που καταλήγω μπροστά στο στέκι μου, το μπαρ Φλωμπέρ. Έκλεισε. Πριν δυό χρόνια. Εγώ βάζω τα σουβέρ στη μπάρα, όξω στο πεζοδρόμιο και κολλάω τα μούτρα στο γκρί τζάμι. Μετά βάζω από τη μπουκάλα δυό σταλιές στο καθαρό και κάνω πρόποση. Στην υγειά των ουριαίων.

   Μετά σπρώχνω την πόρτα ανώφελα, είναι αμπαρωμένη, αλλά το ανώφελο αυτό διάβημα είναι λιγότερο ανώφελο από άλλα, όπως εκείνο που κάνω μπροστά στη κάλπη παραδείγματος χάριν. Και όταν η πόρτα ανοίξει κάποτες, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα τη σπρώξει. Γιατί όλοι οι άλλοι έχουν ξεμάθει να σπρώχνουν τις πόρτες που είναι με αμπάρες. Οπότες. Αυτό. Εγώ θα είμαι.

Εγώ θα ανοίξω αυτή τη διαολεμένη πόρτα .
Με όπλο την επιμονή μου, όχι το μπαρούτι.

    Στο μπαρ Φλωμπέρ εγώ θα τα ξαναπιώ πρώτος.

Έκαστος με τις εμμονές του. Διάολε. (3)


Συντομεύσεις :


(1) Χάος, ελληνική ανακάλυψη του 21ου αιώνα , συσσώρευση τόσων άλυτων και εκκρεμών θεμάτων ώστε να καθίσταται αδύνατος η ιεράρχηση των
(2) Ουριαίο, ο ποπός
(3) Διάολος, φημολογούμενη αιτία του κάθε κακού.

μαθήματα δημιουργικής απο.. γραφής

Η γυναίκα έβαζε κρασί τρέμοντας. Εγώ τίποτα...
     - Άννα είμαι νάρκισσος ;
-Όχι, βλάκας είσαι !
    - Έλα πες, τώρα... φτάνει κρατάς μούτρα. ( έριξα γέφυρα σε ξεροπόταμο )
- Μακάρι να σπάσεις και συ μια φορά, μου είπε. Θρύψαλα να γίνεις και θα σε δω πως θα συμμαζέψεις μετά.
        - Τα λάθη μου είναι οι φίλοι μου, της απάντησα.( Τι αυτάρεσκη αλήθεια, σκέφτηκα ).
- Ναι, μα είναι δικοί σου φίλοι. Κλείσου κάπου μαζί τους διάολε και στήσε ότι γιορτή θέλετε. Μη με καλείς πάντα σε παρακαλώ, μπορώ να εισακουσθώ σε αυτό ;
         - Κι αν μετά δεν ξέρεις με ποιόν ζεις ; Θα σε πειράξει ; ( Απείλησα ).
- Θα με λυτρώσει, νομίζω. Πήρε ένα μετανιωμένο ύφος πριν καν το εκστομίσει. Κακή ηθοποιός, καλή σύντροφος...
           - Τότε γιατί να μένεις εδώ ; ( Πήρα ένα αναιδές ύφος πριν καλοσκεφτώ τις λέξεις ).
- Εύκολα το λες, υπάρχουν πράγματα που εσύ τα πιάνεις από εκεί που εγώ σταματώ, λειτουργούμε αποτελεσματικά και δεν ξέρω πια αν τα καταφέρνω να διεκπεραιώνω μόνη μου.

      Διάλεξε τη λέξη διεκπεραιώνω, ούτε προχωρώ, ούτε ζω. Δεν έδωσα εκείνη τη στιγμή σημασία, σημάδι ότι έχανα λίγη από τη σπιρτάδα της κρίσης μου.
        - Να, μια αχτίδα ειλικρίνειας, είπα ! ( Ουφ, ευτυχώς το μάζεψε, σκέφτηκα ).
- Το πήρες πάνω σου… αυτό κάνεις, πιάνεσαι από κάτι που σηκώνει τόνους ανάλυσης και πριν το ζυγίσεις το χρησιμοποιείς και παίρνεις τα πάνω σου. Είσαι ένα μπουκάλι με ληγμένη έπαρση !
        - Γιατί έπαρση ; είπα.    ( Γιατί ληγμένη ; σκέφτηκα ).
       Ένα χαμόγελο θριάμβου κάλυψε τη φάτσα της . Το στόμα της προσαρμόστηκε τελευταίο :
- Οι καθρέφτες μας μέσα πάνε να σπάσουν ! Μη μου πεις πως κατουράς για δεκάλεπτα..
         - Ω, έπρεπε να γίνεις συγγραφέας ! (  έσπευσα να την καρφώσω...).
- Έπρεπε να γίνεις συγγραφέας… μου ανταπάντησε. Το βλέμμα της καρφώθηκε μέσα μου.

      Ήταν η σκληρότερη κριτική που έχω δεχθεί. Βρόντηξα την πόρτα και βγήκα στις σκάλες . Δεν είχα τίποτε να κάνω εκεί έξω. Έπρεπε απλά να βγω. Αυτό. Μόλις το σκέφτηκα ξαναμπήκα, με διορθωμένη έκφραση και βάδισα εξαιρετικά σταθερά προς το δωμάτιο της εργασίας μου. Χωρίς σχόλιο στην έκφρασή μου. Μέσα στο κεφάλι μου ο τυφώνας Κατ_ίνα

      Είμαι ο Νικόλας Ευθυμίου, ένας σαρανταπεντάρης που φθίνει. Τι ατυχές επίθετο...Για αυτόν το λόγο υπογράφω σκέτο “νικόλας”, τώρα που το σκέφτομαι. Είμαι ένας .. αρκετά.. επαρκής λογοτέχνης.  Τι ευφημισμός ! Και γιατί αρκετά και επαρκής στη σειρά ; Εν πάσει περιπτώσει  έχω ήδη εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων και πέντε μυθιστορήματα. Όχι ήδη, όχι. Απλά εκδώσει. Τα.. βραβεία μου είναι δύσκολο να τα διακρίνεις στο ντουβάρι του γραφείου, τα κρύβουν στοίβες φθαρμένων βιβλίων. Τα μισά είναι αποτέλεσμα αμηχανίας επιτροπών δημοσίων υπαλλήλων.  Δεν τα κοιτάζω πια καθόλου, κάποτε ήταν οι βιταμίνες μου. Τώρα έχουν λήξει. Λοιπόν.  Ληγμένη έπαρση… Έψαξα το τρίτο στοιχείο εκείνης της πρότασης της Άννας. Το μπουκάλι. Ένα ανοιγμένο κρασί και ένα παλιό κονιάκ με το κατακάθι μονάχα στον πάτο. Τα κοίταξα, ή μάλλον τους απηύθυνα κατηγορίες. Μετά, με το αριστερό χέρι να τρέμει, άναψα ένα Καρέλια. Ρούφηξα και άφησα τον καπνό να κάνει παστρικά τη δουλειά του. Ληγμένη έπαρση. Επιβιώνω γράφοντας. Οι αναγνώστες μου συνεχίζουν, επιβιώνουν αφού με διαβάσουν. Δεν αναφέρθηκαν αυτοκτονίες. Όχι, δεν διακρίνομαι από έπαρση, δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια ετυμηγορία. Μα ούτε από υπέρμετρη ταπεινότητα. Δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια επισήμανση.
     Απλά, επιτίθεμαι όλο και περισσότερο τώρα τελευταία, σαν αγρίμι σε κουφάρια, τόσο άσχημα. Θα ορκιζόσουν ότι είμαι ένας σκατόγερος αν δεν είχα εκείνο το ερωτύλο ύφος κάθε φορά που μύριζα γυναικείο άρωμα ανεξαρτήτως της τιμής. Τι μου συμβαίνει ; Ποιος είναι υπεύθυνος να αποφανθεί ; Me.

     Ένα θλιμμένο χαμόγελο, καλά δουλεμένο, απλώθηκε μάλλον στο πρόσωπό μου γιατί αισθάνθηκα μια σύσπαση στα μάγουλα. Έφτυσα ότι μάζεψε το Καρέλια από μέσα μου. Ακόμη τίποτε. Θέλω να πω, αν ο καπνός είναι για να μαζεύει την ένταση και να την παίρνει έξω, βγάζει καλά λεφτά για τέτοιο επίπεδο υπηρεσιών. Μιλάμε για υπερ τιμημένα λοιπόν ;

    Βυθίστηκα στην δερμάτινη πολυθρόνα μου. Δεν μου φάνηκε ίδια με το πρωί. Ακόμη και αυτή, αυτό το ..αντικείμενο, έχει κάθε φορά να μου κάνει ένα σχόλιο. Σηκώθηκα, τη μπάτσισα και ξανακάθισα. Πρέπει να σταματήσω να τα βάζω μαζί τους. Όχι με τα καθίσματα, εννοώ τους ανθρώπους μου. Πάει τόσος χρόνος χαμένος και δεν ιδρώνει αυτί. Γιατί να επενδύεις χρόνο στο σύμπαν ; Είσαι εξερευνητής ; ..όχι.
   Αν με κάποιο τρόπο κατευθύνεις όλη αυτήν την ενεργητικότητα στον αναγνώστη, αυτόν τον άγνωστο, ασφαλώς δεν αποκομίζεις την επωφελή τροφή  μιας επιβεβαίωσης ότι κάποιον γλυκαίνεις  με το μεδούλι σου. Θέλει ιώβειο υπομονή να περιμένεις τις επιστροφές των συναισθημάτων τυχαία σπαρμένων αγαθών ανθρώπων που ίσως να μην διασταυρωθούν οι ματιές σας ποτέ. Κατά τα άλλα όμως το έργο σου προστίθεται με βεβαιωμένες διαστάσεις, είτε μικρές είτε μεγάλες, στο κτίσμα. Όταν θα λείψεις, τεκμήριά σου θα κείτονται εδώ και εκεί. Αυτό σκοτώνει τον φόβο για τη φθορά, ή έτσι τουλάχιστον έχω ακούσει.
     Μένει να ισορροπήσεις ψυχικά στο μοναχισμό σου. Δεν είναι αδύνατον, είναι απλά ασύμβατο με μερικές ιδιοσυγκρασίες. Είναι ακατόρθωτο για τους ευφυείς που δεν είναι ιδιοφυείς. Ποιους άλλους ;  Για τους δειλούς και, για να μην απευθύνει μόνο μομφή η λέξη, γενικώς τους φοβισμένους. Για τους εγωιστές επίσης, αυτούς τους συναισθηματικούς επιδειξίες . Για τους κυνικούς,  που δεν επιδιώκουν κανενός είδους υστεροφημία. Τους ηγεμονίσκους. Τους καθηγητές. Τους δικαστές, με την έμμεση ερμηνεία του τίτλου . Και τέλος, μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατηγορία , ουδόλως ευκαταφρόνητη, τους κακόψυχους, τους μανιωδώς ιδιοτελείς.. Που διάολο ρέπω και ολοένα θύελλες δρέπω ; Ε ; Να πω ; Θα μου πάρει ώρα…
     Λοιπόν, φύγε ! Δρόμο απρόσκλητη εξομολόγηση, τέλος με την ενδοσκόπηση της ημέρας.
     Γύρισα μέσα στο κεφάλι μου σελίδα. Δεν ήταν άδεια, ούτε  η επόμενη. Σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα τον Μάρκο με κακό σκοπό.
- Καλημέρα αστέρι μου, είπε. ( Τι επαγγελματίας , σκέφτηκα ..είναι εκείνοι οι αυτόματοι συνειρμοί ).
     - Έχω διορία, φίλε Μάρκο ; ( μπήκα στον κακό σκοπό κατευθείαν )
- Εσύ όση θέλεις. Μπορείς να μου στείλεις κάτι να δείξω επάνω ; Ένα επαρκές  χμ.. εδάφιο ;
     -  Θα χαλάσει την αύρα του μυστηρίου.
- Η αύρα του μυστηρίου δεν υπογράφει επιταγές, τόνισε. ( καθίκι , έγραψα στα memo μπροστά μου )
     -  Θα σου στείλω ένα κεφάλαιο. Την Πέμπτη. Είναι δείγμα ύφους. Θα έχεις την προκαταβολή σου , έμπορε ( κατέδειξα ).
- Και οι έμποροι κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, μικρέ μου Ντοστογιέφσκι ( ειρωνεύθηκε ).
     -  Απλά πρέπει που και που να πατάνε φρένο, ή να μοιράζουνε σακούλες εμετού ( το παρατράβηξα ).
- Πίνεις ;
     - Κάθε φορά, αφού μιλήσουμε..
- Να το κόψεις, Νικόλα. Την Πέμπτη, δηλαδή τρείς μέρες από σήμερα. Στέλνεις κάτι τις…Είμαι στα κάρβουνα. Σε φιλώ.
    - Και γω, κι εγώ. ( Είμαι στα κάρβουνα, εννοώ )

     Έβαλα τα στραβόγυαλιά μου και διάβασα το τελευταίο χθεσινό…
   « …μπαίνοντας φουριόζα παρέσυρε την κορδέλα της σήμανσης, ευτυχώς δεν πάτησε τις κιμωλίες…» 
Έβγαλα τα στραβόγυαλιά μου και πληκτρολόγησα…
  « .. και μαζεύοντας την οργή από τη μπηχτή του υπαστυνόμου έβγαλε το μπλοκάκι που την έκανε να δηλώνει φωναχτά ένα γύρω : ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. Η Τζίνα ήταν εύστροφη ντετέκ __»

    . . . χμ..  δηλαδή εγώ τώρα πληρώ τα κριτήρια για να αποτραβηχτώ σε έναν ιδιότυπο μοναχισμό ; Να πάψω να επενδύω στον αντίκτυπο της παρουσίας μου και να βελτιώσω τον αντίκτυπο των γραπτών μου; Πάντα είχα την βεβαιότητα ότι είμαι λιγότερο θεωρητικός από όσο θέλω στα κείμενά μου, χωρίς να επισύρει τούτο επιπτώσεις στη δημοφιλία των βιβλίων μου. Έχω μια ιδεολογικής προέλευσης οργή που θα μπορούσε να προκαλέσει  προσέλευση περισσότερης ουσίας στις αράδες με τις λέξεις μου , αλλά,  είμαι άραγε αρκετά δυνατός συγγραφέας ώστε να ζήσω απευθυνόμενος σε λιγότερους αναγνώστες ;

  «.. τιβ και το είχε αποδείξει αρκετές φορές για να δικαιούται μια κάλυψη σε ενδεχόμενη αποτυχία, μεγάλη κατάκτηση αυτό στην καμαρίλα των σωμάτων ασφ__ » κλικ κλικ

  … χμ ..τι λέει το συμβόλαιό σου Νικολάκη μου ; Ένα βιβλίο το εξάμηνο για τρία χρόνια. Σκάσε και γράφε. Γράφε !
 «..αλείας, μεγάλη κατάκτ__ »

 … Είμαι νάρκισσος !
 «..ηση . Η Τζίνα ζήτησε από τον ιατροδικαστή να τελειώνει, θα είναι όλος δικός σου το βράδυ, έχουμε δουλειές σήμανσης να κάνουμε και κατόπιν να αδειάσει το αχούρι. Η κανονική δουλειά αρχίζει μόλις φύγει το πλήθος, αν δεν είναι απρεπές που σας εντάσσω σ’ αυτό κύριε.. πως σας είπαμε ; __ delete _____________ » μαλακίες…

     Τι κάνω ; Ορμάω σα σκύλα στον ιατροδικαστή μέσα από τα λόγια της Τζίνας επειδή μάλλον έχω αποφανθεί τι μου φταίει που μοιάζω κωλόγερος στα σαράντα πέντε. Μάλιστα. Ιδιαιτέρως αποδοτική γραφή, μέχρι την Πέμπτη θα έχω αρκετό προσάναμμα για το τζάκι και καθόλου γραπτό. Με αυτήν τη απόδοση σύντομα δεν θα έχω ούτε τζάκι.  Το Καρέλια, ξεχασμένο πάλι, έγινε μόνο του παρανάλωμα, το μυαλό μου έβαλε ηλεκτρική σε ώρα κοινής ησυχίας. Αχ δεν είμαι καλά, με την κλασσική έννοια του καλά. Ας βγώ. Τουλάχιστον θα μαλώσω με την Άννα, τον σύνδεσμό μου με τη ζωή. Είμαι νάρκισσος ;

   Κλικ…google…wikipedia nark__delete__νάρκισσος … ουφ

Νάρκισσος (βοτανική): Γένος φυτών, της οικογένειας των Αμαρυλλιδών.
   
Δεν είμαι.
- Άννα ; Τι τρώμε σήμερα ;
     - Τις παντόφλες μας !
- Έπρεπε να γίνεις συγγραφέας… 
     - Έπρεπε να γίνεις λουλούδι.

τελικά... τα είχαμε

          Έφυγες.

Κατά την παραμονή σου δήμευσες ότι πρόλαβες . Εκείνα που νοιαζόμουν τα είχα κρυμμένα αλλού. Εσύ φαινόσουν  κομπλέ , δεν έψαξες.

      Τι ;

      Πες !

      Ήσουν σίγουρη από την αρχή ότι δε στα δείχνω όλα…

      Αααα. Αυτό.

Πήρες όσα χρειαζόσουν ; Εντάξει λοιπόν.

      Κι οι δυο μας έχουμε σώσει τα προσχήματα.

Ήταν μια …δίκαιη σχέση. Η λέξη σχέση είναι ιδανική. Περιλαμβάνει μια έννοια εμπλοκής χωρίς προδιαγραφές.

      Η υστεροφημία μετράει.

Μπορούμε να τη βάλουμε και στο άλμπουμ μας, ε ;

      Θα περάσεις απ’ εδώ ;

Έχει μείνει κάτι ακόμη στο πάτωμα του μπάνιου. Μυρίζει κάτι που δεν περιλαμβάνεται στον όρο σχέση.

      Το τρίβω με λύσσα, μέρες τώρα. Δε φεύγει.

      Μήπως μπορείς Τρίτη να περάσεις να το πάρεις ; Δε θα ‘μαι εδώ. Καλύτερα να μην είμαι εδώ. Πιστεύω…

      Αν πάλι θες, άστο να κείτεται καταγής. Ξέρω γω ; Χώρος υπάρχει. Μόνο δεν ξέρω αν έχει ημερομηνία λήξης. Αν έχει ημερομηνία αναχώρησης. Το …αυτό που άφησες. Ξέχασες. Άφησες. Μάλλον.

     Γιατί για κάποιο λόγο το άφησες. Θέλεις να με κρατάς ως εφεδρεία και αυτό το κάτι είναι η χειροπέδες μου. Εκεί μέσα μου, εκεί που κάνει κουμάντο η χημεία, εγείρονται θέματα παρ..άλογα από μυρουδιές, από τσαλακώματα στο σεντόνι, από χείλη μισοσβησμένα σε ποτήρια, από κάθε τι που θεωρούσα ασήμαντο.

      Ξέρεις… δεν ήμασταν μαζί τελικά ! Τα είχαμε . Γι αυτό εφευρέθηκε αυτή η φράση. Τα είχαμε.

     Αν ήμασταν μαζί δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη εκείνη δεν θα έλεγα δήμευσες, θα έλεγα τρύγησες. Και ‘γω δε θα χρειάζονταν να κρύβω πράμα. Θα άφηνα ανοιχτά.

     Μάλλον επειδή όταν έχεις κάποιον να σε τρυγήσει, εσύ αφοσιώνεσαι να καρπίζεις, να καρπίζεις. Να καρπίζεις, ναι.

    Τώρα δεν ψάχνω ποιά κάποια για να τα έχω. Ωρίμασα. Οι σπόροι μέσα μου κοντεύουν να σκάσουν. Γεγονότα μέλισσες με διασταύρωσαν με την ζωή που αξίζει να βιώνεις. Θα είμαι πιό επιλεκτικός.

    Αλλιώς θα είμαι μόνος.

    Τρίτη βράδυ δε θα' μαι σπίτι.

    Κλειδιά έχεις.

    Κάνε κάτι σωστά, μια φορά.

    Έλα και ξεκουμπίσου από γύρω μου.

ΟΚ ;