μαθήματα δημιουργικής απο.. γραφής

Η γυναίκα έβαζε κρασί τρέμοντας. Εγώ τίποτα...
     - Άννα είμαι νάρκισσος ;
-Όχι, βλάκας είσαι !
    - Έλα πες, τώρα... φτάνει κρατάς μούτρα. ( έριξα γέφυρα σε ξεροπόταμο )
- Μακάρι να σπάσεις και συ μια φορά, μου είπε. Θρύψαλα να γίνεις και θα σε δω πως θα συμμαζέψεις μετά.
        - Τα λάθη μου είναι οι φίλοι μου, της απάντησα.( Τι αυτάρεσκη αλήθεια, σκέφτηκα ).
- Ναι, μα είναι δικοί σου φίλοι. Κλείσου κάπου μαζί τους διάολε και στήσε ότι γιορτή θέλετε. Μη με καλείς πάντα σε παρακαλώ, μπορώ να εισακουσθώ σε αυτό ;
         - Κι αν μετά δεν ξέρεις με ποιόν ζεις ; Θα σε πειράξει ; ( Απείλησα ).
- Θα με λυτρώσει, νομίζω. Πήρε ένα μετανιωμένο ύφος πριν καν το εκστομίσει. Κακή ηθοποιός, καλή σύντροφος...
           - Τότε γιατί να μένεις εδώ ; ( Πήρα ένα αναιδές ύφος πριν καλοσκεφτώ τις λέξεις ).
- Εύκολα το λες, υπάρχουν πράγματα που εσύ τα πιάνεις από εκεί που εγώ σταματώ, λειτουργούμε αποτελεσματικά και δεν ξέρω πια αν τα καταφέρνω να διεκπεραιώνω μόνη μου.

      Διάλεξε τη λέξη διεκπεραιώνω, ούτε προχωρώ, ούτε ζω. Δεν έδωσα εκείνη τη στιγμή σημασία, σημάδι ότι έχανα λίγη από τη σπιρτάδα της κρίσης μου.
        - Να, μια αχτίδα ειλικρίνειας, είπα ! ( Ουφ, ευτυχώς το μάζεψε, σκέφτηκα ).
- Το πήρες πάνω σου… αυτό κάνεις, πιάνεσαι από κάτι που σηκώνει τόνους ανάλυσης και πριν το ζυγίσεις το χρησιμοποιείς και παίρνεις τα πάνω σου. Είσαι ένα μπουκάλι με ληγμένη έπαρση !
        - Γιατί έπαρση ; είπα.    ( Γιατί ληγμένη ; σκέφτηκα ).
       Ένα χαμόγελο θριάμβου κάλυψε τη φάτσα της . Το στόμα της προσαρμόστηκε τελευταίο :
- Οι καθρέφτες μας μέσα πάνε να σπάσουν ! Μη μου πεις πως κατουράς για δεκάλεπτα..
         - Ω, έπρεπε να γίνεις συγγραφέας ! (  έσπευσα να την καρφώσω...).
- Έπρεπε να γίνεις συγγραφέας… μου ανταπάντησε. Το βλέμμα της καρφώθηκε μέσα μου.

      Ήταν η σκληρότερη κριτική που έχω δεχθεί. Βρόντηξα την πόρτα και βγήκα στις σκάλες . Δεν είχα τίποτε να κάνω εκεί έξω. Έπρεπε απλά να βγω. Αυτό. Μόλις το σκέφτηκα ξαναμπήκα, με διορθωμένη έκφραση και βάδισα εξαιρετικά σταθερά προς το δωμάτιο της εργασίας μου. Χωρίς σχόλιο στην έκφρασή μου. Μέσα στο κεφάλι μου ο τυφώνας Κατ_ίνα

      Είμαι ο Νικόλας Ευθυμίου, ένας σαρανταπεντάρης που φθίνει. Τι ατυχές επίθετο...Για αυτόν το λόγο υπογράφω σκέτο “νικόλας”, τώρα που το σκέφτομαι. Είμαι ένας .. αρκετά.. επαρκής λογοτέχνης.  Τι ευφημισμός ! Και γιατί αρκετά και επαρκής στη σειρά ; Εν πάσει περιπτώσει  έχω ήδη εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων και πέντε μυθιστορήματα. Όχι ήδη, όχι. Απλά εκδώσει. Τα.. βραβεία μου είναι δύσκολο να τα διακρίνεις στο ντουβάρι του γραφείου, τα κρύβουν στοίβες φθαρμένων βιβλίων. Τα μισά είναι αποτέλεσμα αμηχανίας επιτροπών δημοσίων υπαλλήλων.  Δεν τα κοιτάζω πια καθόλου, κάποτε ήταν οι βιταμίνες μου. Τώρα έχουν λήξει. Λοιπόν.  Ληγμένη έπαρση… Έψαξα το τρίτο στοιχείο εκείνης της πρότασης της Άννας. Το μπουκάλι. Ένα ανοιγμένο κρασί και ένα παλιό κονιάκ με το κατακάθι μονάχα στον πάτο. Τα κοίταξα, ή μάλλον τους απηύθυνα κατηγορίες. Μετά, με το αριστερό χέρι να τρέμει, άναψα ένα Καρέλια. Ρούφηξα και άφησα τον καπνό να κάνει παστρικά τη δουλειά του. Ληγμένη έπαρση. Επιβιώνω γράφοντας. Οι αναγνώστες μου συνεχίζουν, επιβιώνουν αφού με διαβάσουν. Δεν αναφέρθηκαν αυτοκτονίες. Όχι, δεν διακρίνομαι από έπαρση, δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια ετυμηγορία. Μα ούτε από υπέρμετρη ταπεινότητα. Δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια επισήμανση.
     Απλά, επιτίθεμαι όλο και περισσότερο τώρα τελευταία, σαν αγρίμι σε κουφάρια, τόσο άσχημα. Θα ορκιζόσουν ότι είμαι ένας σκατόγερος αν δεν είχα εκείνο το ερωτύλο ύφος κάθε φορά που μύριζα γυναικείο άρωμα ανεξαρτήτως της τιμής. Τι μου συμβαίνει ; Ποιος είναι υπεύθυνος να αποφανθεί ; Me.

     Ένα θλιμμένο χαμόγελο, καλά δουλεμένο, απλώθηκε μάλλον στο πρόσωπό μου γιατί αισθάνθηκα μια σύσπαση στα μάγουλα. Έφτυσα ότι μάζεψε το Καρέλια από μέσα μου. Ακόμη τίποτε. Θέλω να πω, αν ο καπνός είναι για να μαζεύει την ένταση και να την παίρνει έξω, βγάζει καλά λεφτά για τέτοιο επίπεδο υπηρεσιών. Μιλάμε για υπερ τιμημένα λοιπόν ;

    Βυθίστηκα στην δερμάτινη πολυθρόνα μου. Δεν μου φάνηκε ίδια με το πρωί. Ακόμη και αυτή, αυτό το ..αντικείμενο, έχει κάθε φορά να μου κάνει ένα σχόλιο. Σηκώθηκα, τη μπάτσισα και ξανακάθισα. Πρέπει να σταματήσω να τα βάζω μαζί τους. Όχι με τα καθίσματα, εννοώ τους ανθρώπους μου. Πάει τόσος χρόνος χαμένος και δεν ιδρώνει αυτί. Γιατί να επενδύεις χρόνο στο σύμπαν ; Είσαι εξερευνητής ; ..όχι.
   Αν με κάποιο τρόπο κατευθύνεις όλη αυτήν την ενεργητικότητα στον αναγνώστη, αυτόν τον άγνωστο, ασφαλώς δεν αποκομίζεις την επωφελή τροφή  μιας επιβεβαίωσης ότι κάποιον γλυκαίνεις  με το μεδούλι σου. Θέλει ιώβειο υπομονή να περιμένεις τις επιστροφές των συναισθημάτων τυχαία σπαρμένων αγαθών ανθρώπων που ίσως να μην διασταυρωθούν οι ματιές σας ποτέ. Κατά τα άλλα όμως το έργο σου προστίθεται με βεβαιωμένες διαστάσεις, είτε μικρές είτε μεγάλες, στο κτίσμα. Όταν θα λείψεις, τεκμήριά σου θα κείτονται εδώ και εκεί. Αυτό σκοτώνει τον φόβο για τη φθορά, ή έτσι τουλάχιστον έχω ακούσει.
     Μένει να ισορροπήσεις ψυχικά στο μοναχισμό σου. Δεν είναι αδύνατον, είναι απλά ασύμβατο με μερικές ιδιοσυγκρασίες. Είναι ακατόρθωτο για τους ευφυείς που δεν είναι ιδιοφυείς. Ποιους άλλους ;  Για τους δειλούς και, για να μην απευθύνει μόνο μομφή η λέξη, γενικώς τους φοβισμένους. Για τους εγωιστές επίσης, αυτούς τους συναισθηματικούς επιδειξίες . Για τους κυνικούς,  που δεν επιδιώκουν κανενός είδους υστεροφημία. Τους ηγεμονίσκους. Τους καθηγητές. Τους δικαστές, με την έμμεση ερμηνεία του τίτλου . Και τέλος, μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατηγορία , ουδόλως ευκαταφρόνητη, τους κακόψυχους, τους μανιωδώς ιδιοτελείς.. Που διάολο ρέπω και ολοένα θύελλες δρέπω ; Ε ; Να πω ; Θα μου πάρει ώρα…
     Λοιπόν, φύγε ! Δρόμο απρόσκλητη εξομολόγηση, τέλος με την ενδοσκόπηση της ημέρας.
     Γύρισα μέσα στο κεφάλι μου σελίδα. Δεν ήταν άδεια, ούτε  η επόμενη. Σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα τον Μάρκο με κακό σκοπό.
- Καλημέρα αστέρι μου, είπε. ( Τι επαγγελματίας , σκέφτηκα ..είναι εκείνοι οι αυτόματοι συνειρμοί ).
     - Έχω διορία, φίλε Μάρκο ; ( μπήκα στον κακό σκοπό κατευθείαν )
- Εσύ όση θέλεις. Μπορείς να μου στείλεις κάτι να δείξω επάνω ; Ένα επαρκές  χμ.. εδάφιο ;
     -  Θα χαλάσει την αύρα του μυστηρίου.
- Η αύρα του μυστηρίου δεν υπογράφει επιταγές, τόνισε. ( καθίκι , έγραψα στα memo μπροστά μου )
     -  Θα σου στείλω ένα κεφάλαιο. Την Πέμπτη. Είναι δείγμα ύφους. Θα έχεις την προκαταβολή σου , έμπορε ( κατέδειξα ).
- Και οι έμποροι κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, μικρέ μου Ντοστογιέφσκι ( ειρωνεύθηκε ).
     -  Απλά πρέπει που και που να πατάνε φρένο, ή να μοιράζουνε σακούλες εμετού ( το παρατράβηξα ).
- Πίνεις ;
     - Κάθε φορά, αφού μιλήσουμε..
- Να το κόψεις, Νικόλα. Την Πέμπτη, δηλαδή τρείς μέρες από σήμερα. Στέλνεις κάτι τις…Είμαι στα κάρβουνα. Σε φιλώ.
    - Και γω, κι εγώ. ( Είμαι στα κάρβουνα, εννοώ )

     Έβαλα τα στραβόγυαλιά μου και διάβασα το τελευταίο χθεσινό…
   « …μπαίνοντας φουριόζα παρέσυρε την κορδέλα της σήμανσης, ευτυχώς δεν πάτησε τις κιμωλίες…» 
Έβγαλα τα στραβόγυαλιά μου και πληκτρολόγησα…
  « .. και μαζεύοντας την οργή από τη μπηχτή του υπαστυνόμου έβγαλε το μπλοκάκι που την έκανε να δηλώνει φωναχτά ένα γύρω : ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. Η Τζίνα ήταν εύστροφη ντετέκ __»

    . . . χμ..  δηλαδή εγώ τώρα πληρώ τα κριτήρια για να αποτραβηχτώ σε έναν ιδιότυπο μοναχισμό ; Να πάψω να επενδύω στον αντίκτυπο της παρουσίας μου και να βελτιώσω τον αντίκτυπο των γραπτών μου; Πάντα είχα την βεβαιότητα ότι είμαι λιγότερο θεωρητικός από όσο θέλω στα κείμενά μου, χωρίς να επισύρει τούτο επιπτώσεις στη δημοφιλία των βιβλίων μου. Έχω μια ιδεολογικής προέλευσης οργή που θα μπορούσε να προκαλέσει  προσέλευση περισσότερης ουσίας στις αράδες με τις λέξεις μου , αλλά,  είμαι άραγε αρκετά δυνατός συγγραφέας ώστε να ζήσω απευθυνόμενος σε λιγότερους αναγνώστες ;

  «.. τιβ και το είχε αποδείξει αρκετές φορές για να δικαιούται μια κάλυψη σε ενδεχόμενη αποτυχία, μεγάλη κατάκτηση αυτό στην καμαρίλα των σωμάτων ασφ__ » κλικ κλικ

  … χμ ..τι λέει το συμβόλαιό σου Νικολάκη μου ; Ένα βιβλίο το εξάμηνο για τρία χρόνια. Σκάσε και γράφε. Γράφε !
 «..αλείας, μεγάλη κατάκτ__ »

 … Είμαι νάρκισσος !
 «..ηση . Η Τζίνα ζήτησε από τον ιατροδικαστή να τελειώνει, θα είναι όλος δικός σου το βράδυ, έχουμε δουλειές σήμανσης να κάνουμε και κατόπιν να αδειάσει το αχούρι. Η κανονική δουλειά αρχίζει μόλις φύγει το πλήθος, αν δεν είναι απρεπές που σας εντάσσω σ’ αυτό κύριε.. πως σας είπαμε ; __ delete _____________ » μαλακίες…

     Τι κάνω ; Ορμάω σα σκύλα στον ιατροδικαστή μέσα από τα λόγια της Τζίνας επειδή μάλλον έχω αποφανθεί τι μου φταίει που μοιάζω κωλόγερος στα σαράντα πέντε. Μάλιστα. Ιδιαιτέρως αποδοτική γραφή, μέχρι την Πέμπτη θα έχω αρκετό προσάναμμα για το τζάκι και καθόλου γραπτό. Με αυτήν τη απόδοση σύντομα δεν θα έχω ούτε τζάκι.  Το Καρέλια, ξεχασμένο πάλι, έγινε μόνο του παρανάλωμα, το μυαλό μου έβαλε ηλεκτρική σε ώρα κοινής ησυχίας. Αχ δεν είμαι καλά, με την κλασσική έννοια του καλά. Ας βγώ. Τουλάχιστον θα μαλώσω με την Άννα, τον σύνδεσμό μου με τη ζωή. Είμαι νάρκισσος ;

   Κλικ…google…wikipedia nark__delete__νάρκισσος … ουφ

Νάρκισσος (βοτανική): Γένος φυτών, της οικογένειας των Αμαρυλλιδών.
   
Δεν είμαι.
- Άννα ; Τι τρώμε σήμερα ;
     - Τις παντόφλες μας !
- Έπρεπε να γίνεις συγγραφέας… 
     - Έπρεπε να γίνεις λουλούδι.