Εσύ πως τα κατάφερες και ποτέ δε κλαις ;

 Γιατί μας φέρνει δάκρυα η ομορφιά ;

      Γιατί ποτέ ένα συναίσθημα δε βιώνεται αυτούσιο, χωρίς την απειλή του τέλους, της απώλειας, της φθοράς. ( 2014, Μανταλίνα Ψωμά, 46 , ελληνίδα ζωγράφος, Βερολίνο ) .

     Γιατί μας φέρνει δάκρυα η ομορφιά ; Γιατί μας φέρνει δάκρυα μια αγκαλιά ; Γιατί μας φέρνει δάκρυα μια συγγνώμη ; Γιατί ένα ολάνθιστο ευχαριστώ ; Τι είναι αυτό που σπάζουν ;  

     Τα κορυφαία μας συναισθήματα πάντα λανθάνουν.  Καμουφλαρισμένα για το φόβο της συνάντησης με τα ξένα μάτια, για το φόβο της κριτικής μιας αυθεντίας, καμουφλαρισμένα για να μην υποπέσουν στην αντίληψη της λογικής μας. Πάντως καμουφλαρισμένα.

     Ο μόνος που εκφράζει κατευθείαν τα κορυφαία του συναισθήματα είναι ένας μπέμπης. Ή ένας λεύτερος ενήλικος. Αλλά ας μη το παρατραβώ. Ας συμφωνήσουμε στον μπέμπη.

     Έτσι λοιπόν πορεύεται η καθημερινότητά μας, η αλληλεπίδρασή μας με αυτούς που  η συνάντησή μας θέλουμε να είναι ουσιαστική, η τριβή μας με αυτούς που συγκροτούν τις εγγύς μας συλλογικότητες, έτσι πορεύεται, ως ανάπηρη και άδικα υποβαθμισμένη. Είναι περίτεχνα στημένη η τεχνική της οχύρωσης. Την εκτελούμε ασυναίσθητα πλέον. Έτσι ;  

    Δεν δακρύζουμε εμπρός στους άλλους. Θαυμάζουμε πράγματα αγέρωχοι, χωρίς να επιτρέψουμε στο κέλυφός μας να υποχωρήσει, για να φανεί η θνητότητα, ο φόβος, η αγωνία, συναισθήματα τόσο αυτονόητα που θα μας έκαναν όλους μια αγκαλιά. Κέλυφος σωτήριο βγαλμένο μόλις από την κατάψυξη των αισθημάτων μας, θώρακας και ασπίδα μαζί για να περάσουν από πάνω μας οι καταστάσεις χωρίς να μας μετασχηματίσουν.  

    Ευλογώ αυτούς που κλαίνε. Ευλογώ και ζηλεύω. Δε τους το λέω ότι ζηλεύω, όμως !!! Τι ειρωνεία. Δε τους το λέω γιατί η έκφραση σε ζηλεύω εγείρει άμεση αντίδραση, έτσι ; Θα γυρίσουν και θα με ρωτήσουν : 

                 Εσύ πως τα κατάφερες και ποτέ δε κλαις ; 

Και ένα σχόλιο που το βρήκα συγκλονιστικά εύστοχο :
"μην κλαις, οι αντρες δεν κλαινε"
η μεγαλυτερη καταδικη του ανδρικου φυλου, ξεκιναει απο τα γενοφασκια του. Θα το ελεγες και γενοκτονια. Μην κλαις, μην θυμωνεις, μη γινεις θυμα, μη δειξεις αδυναμια, ετσι μονο θα επιβιωσεις. Κι ετσι σκοτωνεσαι μια και καλη.
Πρεπει να αγαπησεις παρα πολυ τον Ανδρα, για να μπορεσεις να διαρρηξεις αυτον το θωρακα της μαυρης διαπαιδαγωγησης:

"Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!…
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετε
θα ‘μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια



(Από την ποιητική συλλογή "Σύννεφο με παντελόνια" του Vladimir Mayakovsky

το φαϊ του έρωτα

Το ξάφνιασμα είναι το φαί του έρωτα.

    Το ανάρμοστο που γίνεται ευλογημένο, το άδικο που θριαμβεύει και το τραβηγμένο από τα μαλλιά. Τ’ αφύσικο που γίνεται αρμονία και το αδιανόητο που γίνεται αυτονόητο. Αυτό είναι το φαί του έρωτα. Ο έρωτας γιορτάζει με το πάρτυ ανέτοιμο.

    Ξεχυθείτε το λοιπόν οι φυλακισμένοι και κοιτάξτε με λαγνεία λεύτερους, θαλασσινοί κοιτάξτε στεριανούς και γόησσες τ' αλάνια. Αγαπήστε τις ξαδέρφες σας, ωωω θεοσεβούμενοι νοικοκυραίοι ! 

    Κάντε μια έκπληξη σε μια χοντρούλα εσείς οι παραγυμνασμένοι. Κορίτσια του δρόμου αρπάξτε τους παπάδες, ντιρέκια πιάστε τις μικρές εκείνες που τις λέν ζουμπάδες. Δυσμορφικά αγόρια γράψτε ένα γράμμα θαυμασμού στην miss της γειτονιάς σας. Ηλικιωμένοι δώστε ένα λουλούδι σε έφηβες και μαθητές σε θεολόγες. Ανάπηροι διδάξτε έρωτα σε αρτιμελείς και χαρωποί σε πονεμένους. 

      Η θρησκεία του έρωτα έχει άλλες βίβλους. Και θεούς θνητούς . Θνητούς !

      Το αρμονικό, και το παράταιρο απέχουν ένα κλικ. Μια σκέψη. Στο καταφρονημένο ελοχεύει ομορφιά και ζήτω του σε όποιον την αρμέξει.    

    Και το γελοίο παύει γέλωτα να προκαλεί, σαν όρθιο σηκωθεί.

      Μια φορά κι ένα καιρό ένα ποδήλατο αγάπησε ένα δέντρο …Σε κανέναν κερατά λόγος δεν έπεσε. Μονάχοι τους την βρήκανε την άκρη. Αφού !  

     Εντάξει ;     ( γιορτή του Αγίου fuckin' Valentine άντε απ' εδώ ) 

στο σύμπαν

Και μετά αποφάσισα να με ακούσεις. Βγήκα και οργάνωσα κατάσταση στην πόλη.

      Χίλιοι βουλγαρόγυφτοι με χίλια ακορντεόν έπαιζαν Σ' αγκαπώ γιατί είσαι 'ραία. Δεν έμεινε σοκάκι να μην αντηχεί την είδηση. Εξηντατρείς γραίες πέταξαν κέρματα στο δρόμο, έντεκα από αυτές κατά λάθος δραχμές. Οι γύφτοι έσκυψαν και διάλεγαν. Έδειχναν ερωτευμένοι με τα κέρματα. Μόνο εσύ δεν αντέδρασες σε τούτη την ιδιότυπη καντάδα. Που να είχες το μυαλό σου ; Σκέφτηκα ότι ψάχνεις για κέρματα και σε συγχώρεσα.

Και βάλθηκα πάλι να με ακούσεις.

      Βγήκα και ουρλιάζοντας έρωτα συγχρόνισα ξημερώματα δυόμιση χιλιάδες γάτους. ‘Τσ’ήρυξαν την επανάσταση , ένα κίνημα οργισμένων νεοανοργασμικών εξαπλώθηκε σαν είδηση διαζυγίου ισχυρού πρωθυπουργού με φαλάκρα. Οι άνθρωποι έσκυβαν και ψιθύριζαν αποτρόπαια σχόλια που από κάτω διέκρινες ισχυρές τις ευχές τους. Χαμός έγινε ! Άλλαξε ο χάρτης της κοινής ηθικής. Μόνο εσύ δεν ανατρίχιασες. Που να είχες το κορμί σου ;

Και επιχείρησα τρίτη φορά να σε βγάλω όξω.

       Κούνησα με μανία το δέντρο κάτω από το μπαλκόνι σου φωνάζοντας σεισμός !!!  Αυτό φάνηκε να δουλεύει. Έγινε σούσουρο. Μέχρι που άρχισαν δειλοί να πηδούν από τα παράθυρα του πρώτου. Εσύ πάλι δεν ταρακουνήθηκες. Γαμώτο. Τι πρέπει να κάνω ; Δε βλέπεις στην τηλεόραση τους σεισμολόγους ; Αψηφάς τη φύση ; Τι πρέπει να κάνω για να σου αποσπάσω την προσοχή ; 
    Να ….σου μιλήσω ; 
΄Ε, όχι. Το λοιπόν... 

     Σιώπασα. Επέβαλλα τούτη την παύση σε εκατό γειτονιές. Ακόμα και οι σκουπιδιάρες κήρυξαν ανακωχή βιασμών των αυτιών. Τότε μπόρεσα εγώ να σε ακούσω. Ψιθύριζες υπέροχα. Δηλαδή έτσι μου φάνηκε. Μπορεί να κοιμάσαι βαριά, αλλά οι εκπνοές σου θα θριάμβευβαν στο voice. Είσαι μια συναυλία των πόθων για glass arp. Και γω έτσι θα αφήσω τα πράγματα πλέον. Αφού κατάλαβα ότι ανήκεις στο σύμπαν. Τι να κάνουμε ; 

Στο σύμπαν ;  Στο σύμπαν.
Ο καθένας ανήκει εκεί που ανήκει .

Το χόρτο δε φτάνει για όλους

Eεεεπ... Τι θες εδώ ;

Κλικ σε άλλη σελίδα τώρα. Εξαφανίσου .

Ακόμα εδώ είσαι ;

Δε θέλω !

Δε θέλω να με διαβάσεις σήμερα λέμε.

Τι εννοείς , τι εννοώ ;

Όχι, δε το έγραψα για σένα.

Όχιιιιιιιιιιιιιιιιι. Βρε πανάθεμα.

Σε βλέπω που δε φεύγεις. Είσαι και πολύ ζώον.  Μου αρέσεις έτσι !  Κι εγώ είμαι πολύ ζώον. Και οι άλλοι εδώ στα blog της εναγώνιας αναζήτησης ίδια ζώα είναι. Αντιλόπες. Το όλον, είμαστε κοπάδι.  Είμαστε ένα κοπάδι αντιλόπες που διαρκώς τρέχει.

Τρέχει επειδή έπεσε η πιστολιά ή τρέχει αναντάν παπαντάν ;  Όχι, όχι. Τρέχει επειδή έπεσε πάλι η πιστολιά.

Αλλιώς η κατασκευή μας είναι να καθόμαστε και να βοσκάμε. Αλλά δε θα μας αφήσουν ! Ξέρουν για την κροτοφοβία, το έχουν μελετήσει το πράμα. Αυτοί. Ποιοι αυτοί ; Ε, είσαι… Αυτοί παιδί μου. Στη TV. Ρίχνουν στον αέρα. Και κάθε φορά που πέφτει μια άλλη πιστολιά όλο το κοπάδι στρέφει τα νώτα στον προορισμό του και τρέχει προς άλλον. Τρέχει για να αποφύγει τα χειρότερα τα οποία στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι καλύτερα από τη χειρότερη φαντασία μας. Ποιος θέλει να φάει σκάγια στο κώλο στα καλά καθούμενα ;

Ξέρεις τι θα κάνουμε ; Θα σταματήσουμε να τρέχουμε. Θα βαφτούμε. Θα πάμε σε αυτά τα μαγαζιά με καρναβαλίστικα και θα πάρουμε μπογιές σώματος. Και θα βαφτούμε τσακάλια. Μετά , καθώς βοσκάμε, θα σηκώνουμε το κεφάλι κάθε τόσο και θα ουρλιάζουμε. Με αυτό τον τρόπο θα γλυτώσουμε  το άσκοπο τρέξιμο. Αφού είμαστε στον προορισμό μας. Τι, δε το ‘χεις καταλάβει ;  Ο προορισμός μας ήταν εδώ ! Να βρεθούμε, να κάνουμε ένα κοπάδι και να ζήσουμε. Να ζήσουμε, όχι να τρέχουμε εδώ και εκεί ! Να ζήσουμε, όμορφες αντιλόπες απολαμβάνοντας τον ήλιο, το χορτάρι, τις εποχές, το ζευγάρωμα και την φθορά. Χωρίς τις πιστολιές. Χωρίς τις πιστολιές. Καταλαβαίνεις ;

Ο προορισμός μας ήταν να ζήσουμε σαν αντιλόπες.
Τι λες ; Δε θέλεις να σου πούν ότι τρως χόρτο; Ααα... αυτά είναι...Δε θέλεις να σου πουν ότι απολαμβάνεις το λιβάδι, ότι τρελαίνεσαι να ζευγαρώνεις στον ήλιο, ότι αγαπάς τις εποχές, δε θέλεις κανείς να σε θεωρήσει αντιλόπη.  ΟΚ. Αλλά πρέπει να αποφασίσεις. Ή εδώ ή εκεί.

Άντε, τώρα φύγε. Τράβα να δεις ειδήσεις. Το χόρτο δε φτάνει για όλους. Αλέ, αλέ…