οι απίστευτη ποικιλία του ανθρώπινου είδους

 "δεν υπάρχει Ιάπωνας που θα άντεχε να μη δει μια χρονιά το άνθισμα των κερασιών"

    η αιδώς και η καρτερία, η διστακτικότητα, η συνεσταλμένη συμπεριφορά, είναι φυσικά το αποτύπωμα μιας μακραίωνης παράδοσης που βαραίνει τους ώμους αυτών των γραφικών για εμάς συνανθρώπων μας και καθορίζει την τυπική συμπεριφορά τους. Στη γιορτή της πρώτης μέρας ανθοφορίας των κερασιών επιτρέπεται να αγκαλιάζονται δημοσίως, και αν είναι πολύ εκδηλωτικοί, να φιλούν στο μάγουλο τον εραστή τους. Μετά ξεσπούν σε γελάκια και χειροκροτούν για τούτο το δημόσιο διάβημα ελευθερίας με τα μάγουλα κόκκινα από ντροπή. Τότε μπορούν χωρίς πολύ στενοχώρια να αρχίσουν το μέτρημα... να "περιμένουν" τις επόμενες 365 μέρες.

"δεν υπάρχει Κουβανός που να μην λικνιστεί δημοσίως σαν ακούσει από κάπου νότες ρούμπας" αντίθετα από τους Ιάπωνες, ο μέσος Κουβανός, παρόλο που του λείπουν τα μισά του δόντια και είναι ρακένδυτος, έχει μια ενσωματωμένη στο DNA του ελευθερία κι αγάπη για το σώμα του, για τις αισθήσεις, που τον "υποχρεώνει" να κουνάει τους γοφούς και να χαϊδεύεται και να λικνίζεται δημοσίως με κάθε υποψία μουσικής, γελώντας χωρίς να βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα. Δεν τον ενδιαφέρει το φαίνεσθαι, είναι από αυτή την άποψη σε μια διαρκή κατάσταση σωματικής ελευθερίας ως η κάθε μέρα του να είναι η τελευταία.

    Αυτές τις μέρες παριστάνουμε ότι οργιζόμαστε για την ευκολία με την οποία ο Αμερικάνος μέσα στο Καπιτώλιο τραβάει όπλο και σκοτώνει κόσμο. Είναι γιατί στην παραζάλη αυτού του παγκόσμιου κρεμασμένου στο web συγχρωτισμού μας, υπάρχουν στιγμές που πιστεύουμε ότι έχουμε αγγίξει την ουτοπία μιας πανανθρώπινης κοινότητας, τα μέλη της οποίας με μέσον την κινητικότητα θα μπορούσαν να αλλάζουν τόπους και να ενσωματώνονται κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να έχεις ευχαριστημένους Κουβανούς στο Βερολίνο. 

   Πιστεύω πως, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες που έχουν οι επί μέρους τόποι ως προς την δυνατότητα καλής διαβίωσης, κάθε τόπος έχει την δυνατότητα να κρατά ευτυχισμένους τους ανθρώπους που ζουν από αιώνες εκεί. Όλες, μα όλες οι δυνατότητες, τεχνολογία και δύναμη,  που έχει αναπτύξει το ανθρώπινο είδος θα έπρεπε να στραφούν στην δημιουργία βασικών υποδομών για τους κατοίκους της Ζάμπια και του βορείου Πόλου εκεί, στους τόπους τους.  Και το μόνο που θα έπρεπε να εκλείψει είναι ο ιμπεριαλισμός των ισχυρών κρατών. 

    Αντί για ένα πανανθρώπινο χωριό κατανάλωσης του ίδιου προϊόντος ( πες εσύ i-phone ) θα έπρεπε να έχουμε ένα πανανθρώπινο χωριό με εξασφαλισμένο πόσιμο νερό και καλό χωράφι. 

   Γι αυτό και δεν μπορούμε πλέον να αισιοδοξούμε για το μέλλον μας. Γιατί παραστρατήσαμε. Έχουμε όλοι μας ευθύνη. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί κομμάτια της παγκόσμιας καταναλωτικής υστερίας που αφαιρεί τη δυνατότητα επιβίωσης ανθρώπων κάπου αλλού. 

   Δεν είναι ούτε κομουνιστικό, ούτε ρατσιστικό, ούτε αντιμεταναστευτικό ούτε καν βολικό το μήνυμα που βγάζει τούτο το κείμενο. Είναι η κραυγή της απλής λογικής. 

   Επιτρέψτε στους ανθρώπους όπου γης να επιβιώσουν στον τόπο τους. Αλλιώς το χάνουμε.

ο κάθε Έλληνας έχει στη τσέπη (πρόχειρο) τον προσωπικό του εχθρό

 - Αδελφέ μου, πατέρα, γιέ μου, φίλε μου καλέ... τι κάνεις ; 

- Κουβαλάω το σταυρό μου, τι να κάνω ;

      Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί καθιερώθηκε η σταύρωση σαν το σύμβολο του υπέρτατου μαρτυρίου σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο και τι αναγωγές μπορούμε να κάνουμε με τις ρέουσες πραγματικότητές μας. Ουσιαστικά πρόκειται για την καθήλωση ενός πλάσματος σε μια αδυναμία κινήσεων με μόνη ελπίδα να επέλθει γρήγορα το τέλος. Δεν υπάρχει προηγούμενο ανθρώπου που ξεκαρφώθηκε μονάχος και συνέχισε τη ζωή του. Κι έτσι μου φαίνεται ότι κάτι δε πάει καλά εδώ...

   Χρησιμοποιούμε πολύ στις μέρες μας την φράση "ο σταυρός που κουβαλάω" και πολλές άλλες παρόμοιας συναισθηματικής υπερβολής. Ωστόσο, από την εποχή του θεανθρώπου και στα 2020 χρόνια που μετράμε όλοι με την προσθήκη Μετά Χριστόν... έχουμε αποκτήσει κι άλλα εργαλεία σκέψης και δράσης ενάντια σε κάθε είδους γενικευμένη καθήλωση. Έχουν γίνει παρόμοιες σε ηθικό ανάστημα επαναστάσεις ιδεών και ανατροπές καθεστώτων για τις οποίες το σύμβολο που "τους πρέπει" θα ήταν ένα ζευγάρι φτερά... Τόσες πολλές και τόσο μεγάλες ( διαφωτισμός, γαλλική επανάσταση, απελευθερωτικοί αγώνες, ταξικές ανατροπές) που δεν θεωρεί κανένας υπερβολή να τις συγκρίνει με την καθιέρωση της θρησκείας μας. Με ελάχιστο ρίσκο μπορεί κανείς να πει σήμερα ότι η πλειονότητα των σταυρωμένων ανθρώπων βολεύεται ελαφρώς με τον μύθο ότι παράγοντες ανωτέρας βίας τούς κρατούν σε ακινησία. 

    Θυμάμαι που ρώτησα έναν ψυχολόγο αν πρέπει να συνεχίσω να παρεμβαίνω στις θερμές συζητήσεις (αναμετρήσεις επιχειρημάτων) των γονιών μου που για μένα δείχνουν σημάδια σύγκρουσης.. Είσαι χαζός ; αναφώνησε... οι άνθρωποι κουράστηκαν πολύ να βρούν ένα ταίρι να μαλώνουν όμορφα όλη μέρα, τι στο διάολο πάς να χωθείς στη βολή τους ; 

   Κοιτάξτε αυτήν την υπέροχη φωτογραφία. Έχει δυο περιοχές. Στη σκιά, στο σκότος, εκεί που δε πιάνει η ζωογόνος δύναμη του ήλιου, θα ορκιζόσουν ότι βλέπεις ένα πλάσμα που περιμένει το τέλος του. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή, το φως ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Είμαστε όμορφα φτιαγμένα πλάσματα, δε μας λείπει κανένα εργαλείο για να εκτιναχθούμε προς την ελευθερία. Μπορούμε να βγάλουμε δηλαδή τα καρφιά μονάχοι μας. 

  Είναι παρωχημένο σύμβολο η σταύρωση ;  Κάθε άλλο. Εκατομμύρια άνθρωποι σε χιλιάδες μέρη του πλανήτη βρίσκονται σε μια συνθήκη που θέλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να την νικήσουν. Πιο κοντά μας ο άστεγος της γωνίας, πιο μακριά μας ο Νοτιοαφρικανός σκλάβος στο ορυχείο διαμαντιών. Άλλο θέλω να πω...

   Δε μας πρέπει, στον δυτικό κόσμο, να χρησιμοποιούμε την περιγραφή του έπους για όλες τις δραστηριότητές μας, είναι μια συνήθης αντίδραση που παραπέμπει σε drama kings & queens. Η υπερβολή τούτη δε μας αφήνει να ζήσουμε στο πραγματικό τους μέγεθος τα πράγματα. Οι δικές μας νίκες είναι σκαλοπάτια προς τη δική μας ελευθερία και το κυριότερο σε τίποτε δεν μας βοηθά να τις παρουσιάζουμε με σπουδή στο ακροατήριό μας για να μαζέψουμε likes. Θα περάσει η ζωή μας περιμένοντας την αναγνώριση και την αποθέωση από τους γύρω μας η οποία δε θα έλθει ποτές. Γιατί, ακόμα κι αν ανακάλυψες τον τροχό, μπορείς να είσαι εντελώς καθηλωμένος άνθρωπος, δυστυχισμένος, που ζει ένα δράμα περιμένοντας να του απονεμηθεί ένα βραβείο Νόμπελ. Ενώ η φύση σου είναι να δουλεύεις σιγοτραγουδώντας την επόμενη ιδέα σου. 

  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από την κυνική παραδοχή ότι η τύχη μας δεν εξαρτάται από τα χέρια και το μυαλό μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι συγκρότηση και επιμονή. Εχθρούς θα έχεις γύρω σου συνέχεια. Το ζήτημα είναι να μη πορεύεται ο καθένας μας με τον προσωπικό του εχθρό. Με την αυταπάτη ότι ένας, ένας άλλος, μας καθόρισε και τελικά μας χαντάκωσε τη ζωή. Το έκανα το λάθος, το έκανα και μου πήρε χρόνια να το αναγνωρίσω. Και ήτανε τα καλύτερά μου χρόνια, γαμώτο !!! Αλλά ότι έγινε έγινε.. έχω πιθανώς ακόμη χρόνια να ζήσω, όχι ένα έπος αλλά τις μικρές μου νίκες και τη γλύκα τους.

είναι θέμα κουλτούρας

       Τα δεκαοχτάχρονα περνάνε στα πανεπιστήμια με το πρώτο μπούχτισμα να είναι μέχρι εκεί πάνω. Έχουν υποστεί πολλαπλό βιασμό της λογικής τους, ήδη. Θέλουν απλώς να δείξουν παντού τα μόρια και ένα γαμημένο πάσο ΑΕΙ που θα τους κατατάξει στους επαρκείς τελειόφοιτους ή κόρες και γιούς ή εγγόνια ή ανηψιούς κομπλεξικών ενηλίκων. Το πρώτο που περιμένουν είναι να κλείσει αυτός ο γελοίος κύκλος τηλεφωνημάτων και συζητήσεων για το αν και που θα περάσουν ο κανακάρης και η κόρη ελπίδα της οικογένειας για περαιτέρω κοινωνική αποδοχή.

     Το σύστημα επιλογής τους και το Λύκειο ιδιαιτέρως στις δυο τελευταίες τάξεις είναι ένα κάτεργο το οποίο χρήζει εκ βάθρων αναπροσανατολισμό. Πρέπει να απαλλαγεί από την κουλτούρα της προπόνησης υποψηφίων. Δεν την θέλουν οι καθηγητές, δε τη θέλουν τα παιδιά, την επιβάλλει η μανία της κοινωνίας που είναι το μεταπολεμικό της σύνδρομο.

    Τα δεκαοχτάχρονα κατά κανόνα προσέρχονται με σεβασμό στους πανεπιστημιακούς χώρους. Έχουν μια τεράστια όρεξη να γνωρίσουν συνομηλίκους και να αλληλεπιδράσουν σπουδάζοντας ένα φρέσκο αντικείμενο γνώσης που δεν είναι ο γνωστός τριετής κύκλος ιστορίας μαθηματικών και γλώσσας με τον οποίο συμπορεύτηκαν τις τελευταίες 3 τριετίες τους από τα 8 ως τα 18 τους χρόνια. Δεν έχουν πρεμούρα να πετάνε καφέδες σε καθαρά μάρμαρα ή να περπατάνε πάνω σε φρέσκα γρασίδια, δεν είναι τραμπούκοι. Βρίσκουν τα γρασίδια και τα μάρμαρα σε ελεεινή κατάσταση και ένας πεταμένος καφές δείχνει φυσιολογικός χάμω. 

    Τα κτιριακά συγκροτήματα πρέπει να αναβαθμιστούν και να προφυλαχτούν ώστε μερικές φουρνιές επιτυχόντων να τα βρούν όμορφα και το ζήτημα της απαξίωσης θα γίνει παρελθόν. Με πέντε κηπουρούς και δυό ηλεκτρικά τραχτεράκια να κυκλοφορούν ασταμάτητα και να περισυλλέγουν σκουπίδια στις ώρες αιχμής κάθε μέρα, ο περιβάλλων χώρος θα αστράφτει. Οι ίδιοι οι φοιτητές θα αναλάβουν αυτονόητα την περιφρούρηση μόλις εδραιωθεί η κουλτούρα του όμορφου πανεπιστημίου.   

    Το παρα-εμπόριο και τα βαποράκια πρέπει να τα μαζεύει η αστυνομία με μια τακτική οργανωμένη έφοδο μια στις δεκαπέντε μέρες στις ώρες που ανθίζει η παραβατικότητα και σε λίγους μήνες αυτοί που σπρώχνουν ουσίες και κάνουν ριφιφί στους εξοπλισμούς θα διαλέξουν άλλους χώρους του αστικού ιστού για να οργανωθούν. Το άσυλο για αυτούς είναι γελοίο. Αν στη τσάντα ενός δεκαοχτάχρονου βρεθεί χασισάκι ας προσαχθεί και ας κληθεί η μάνα και ο πατέρας του να δώσουν πεντακόσια ευρώ και να τον πάρουν σπίτι με το μητρώο του γκρί. Αυτόν τον ρόλο δεν μπορεί, δεν τον έπαιξε και ποτέ δε θα τον παίξει ένας πρύτανης.

   Οι πρυτανικές αρχές δεν εκλέγονται για να φωτογραφίζονται με την τήβεννο. Είναι οι καθ' ύλην υπεύθυνες να επιβλέπουν και να αξιολογούν το διδακτικό προσωπικό ώστε να μην κοροϊδεύει την νεολαία μέσα στα μούτρα της. Οι καθηγητές πρέπει να διδάσκουν από έδρας και να μην μοιράζουν δεξιά και αριστερά σε βοηθούς και ευνοούμενους το διδακτικό και το εξεταστικό τους έργο. Οι κουρασμένοι και οι με κάθε κομπίνα αδειούχοι να μαζευτούν πίσω και να ιδρώσουν τις έδρες τους. Οι εποπτεύοντες να κάνουν ουσιαστικές συνεντεύξεις στα παιδιά που είναι ερευνητές και οι βαθμολογούντες να κάνουν ουσιαστικές αξιολογήσεις στα γραπτά τους. Ο μόνος πόνος των πανεπιστημιακών εδώ και πολλά χρόνια είναι μέσα από πυραμίδες φίλων να εξασφαλίζουν βολικές ηγεσίες που δε θα τους απειλήσουν το ραχάτι. Τα πανεπιστήμια ζητούν αυτοδιοίκηση αλλά εννοούν ομερτά. Ούτε πειθαρχικά ούτε υπηρεσιακά παραπτώματα αντιμετωπίζονται με ουσιαστικές επιπτώσεις. Είναι μια κουλτούρα ανώτερου πολίτη που διέπει έναν καθηγητή πανεπιστημίου και δεν κατακτήθηκε λόγω διάνοιας αλλά με τον τρόπο που κατακτιούνται στη χώρα μας τα προνόμια. Με γνωριμίες και σπρώξιμο.  

   Οι σπουδάζουσα νεολαία είτε είναι το παιδί του οικοδόμου είτε του Ωνάση, πρέπει με ένα τρόπο να καταλάβει ότι εκεί, στη σχολή, περνάει την δωρεάν ενηλικίωση με τίμημα να είναι επαρκής στην σπουδαστική ακολουθία. Ανατομία ένα , την διαβάζεις , την περνάς, ώστε να έχεις την άδεια να παρακολουθήσεις ανατομία δύο. Την έχασες μια, δυό, τρείς, φεύγεις και πας να σπουδάσεις αλλού. Από πίσω έρχονται επόμενοι και δικαιούνται να τους δοθεί η φροντίδα ενός καθηγητή με 80 στο έτος και όχι με 1380 αιώνιους περιφερόμενους. Να ξέρει πρόσωπα ονόματα και χαρακτήρες ο καθηγητής, αλλιώς περνάει σαν τον νερουλά στις κερκίδες του γηπέδου και δεν τον νοιάζει παρά να τελειώσει το ματσάκι με τη τσέπη βαριά.

   Υπάρχει μια κουλτούρα αποφυγής της ενηλικίωσης από τα 25χρονα και την τροφοδοτεί η απεριόριστη θαλπωρή της μεσογειακής οικογένειας και η έλλειψη επιπτώσεων στους χώρους όπου ισχυρίζονται ότι απασχολούνται. Λίγο οι γονείς λίγο ένα θεσμικό πλαίσιο πρέπει να συμβάλλουμε να εδραιωθεί η βεβαιότητα ότι σπουδάζεις από τα 18 ως τα 25 και μετά μπαίνεις στο μεροκάματο. Τα δάκρυα της Καρέζη και ο πόνος του Παπαμιχαήλ δεν αρμόζουν σε νέους 25 ετών ότι υπήρξανε θύματα ατυχιών, στην ελληνική πραγματικότητα εδώ και 50 χρόνια ένα παιδί με στόχο και σφρίγος κάπου φτάνει. Εγκαίρως. 

   Όλα αυτά είναι τόσο αυτονόητα που τζάμπα τα ξαναλέμε. Η βουλευτής του ΚΙΝΑΛ από την Καβάλα είπε μέσες άκρες αυτά στη βουλή χθες : Κυρίες και κύριοι , μπορεί να μας φαίνεται ότι η δεξιά κυβέρνηση το πάει στα άκρα με το μαχαίρι στην παιδεία, που το πάει... αλλά, έτη, δεκαετίες αδράνειας και ο περίτεχνος τρόπος που κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας έφερε την κοινωνία σε θέση να συναινεί σιωπηλά σε οποιονδήποτε βάλει πλέον νυστέρι στο απόστημα. Λέμε ψέματα. Ανεβαίνουμε στο βήμα και απευθυνόμαστε όλοι μας στους λίγους ψηφοφόρους μας, όχι στην νεολαία που δε μας νοιάζει αν μείνει ξύλο απελέκητο. Είναι τώρα, χθες, προχθές η ώρα για αλλαγή κουλτούρας. Και τότε θα αχρηστευτεί εξ αντικειμένου κάθε αντισυνταγματική επίθεση στα ιδεώδη και τις παραδόσεις της ανώτατης εκπαίδευσης. Κύριοι της κυβέρνησης φτιάξτε ένα Λύκειο πρώτα που να παράγει πολίτες 18 ετών. Κύριοι της αντιπολίτευσης κατεβάστε από το βάθρο τα τοτέμ σας. Αντικρίστε την αλήθεια, ελάτε να κάνουμε ένα διαχρονικό συναινετικό αφήγημα για την παιδεία μας και μην πετροβολάτε.