"δεν υπάρχει Ιάπωνας που θα άντεχε να μη δει μια χρονιά το άνθισμα των κερασιών"
η αιδώς και η καρτερία, η διστακτικότητα, η συνεσταλμένη συμπεριφορά, είναι φυσικά το αποτύπωμα μιας μακραίωνης παράδοσης που βαραίνει τους ώμους αυτών των γραφικών για εμάς συνανθρώπων μας και καθορίζει την τυπική συμπεριφορά τους. Στη γιορτή της πρώτης μέρας ανθοφορίας των κερασιών επιτρέπεται να αγκαλιάζονται δημοσίως, και αν είναι πολύ εκδηλωτικοί, να φιλούν στο μάγουλο τον εραστή τους. Μετά ξεσπούν σε γελάκια και χειροκροτούν για τούτο το δημόσιο διάβημα ελευθερίας με τα μάγουλα κόκκινα από ντροπή. Τότε μπορούν χωρίς πολύ στενοχώρια να αρχίσουν το μέτρημα... να "περιμένουν" τις επόμενες 365 μέρες.
"δεν υπάρχει Κουβανός που να μην λικνιστεί δημοσίως σαν ακούσει από κάπου νότες ρούμπας" αντίθετα από τους Ιάπωνες, ο μέσος Κουβανός, παρόλο που του λείπουν τα μισά του δόντια και είναι ρακένδυτος, έχει μια ενσωματωμένη στο DNA του ελευθερία κι αγάπη για το σώμα του, για τις αισθήσεις, που τον "υποχρεώνει" να κουνάει τους γοφούς και να χαϊδεύεται και να λικνίζεται δημοσίως με κάθε υποψία μουσικής, γελώντας χωρίς να βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα. Δεν τον ενδιαφέρει το φαίνεσθαι, είναι από αυτή την άποψη σε μια διαρκή κατάσταση σωματικής ελευθερίας ως η κάθε μέρα του να είναι η τελευταία.
Αυτές τις μέρες παριστάνουμε ότι οργιζόμαστε για την ευκολία με την οποία ο Αμερικάνος μέσα στο Καπιτώλιο τραβάει όπλο και σκοτώνει κόσμο. Είναι γιατί στην παραζάλη αυτού του παγκόσμιου κρεμασμένου στο web συγχρωτισμού μας, υπάρχουν στιγμές που πιστεύουμε ότι έχουμε αγγίξει την ουτοπία μιας πανανθρώπινης κοινότητας, τα μέλη της οποίας με μέσον την κινητικότητα θα μπορούσαν να αλλάζουν τόπους και να ενσωματώνονται κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να έχεις ευχαριστημένους Κουβανούς στο Βερολίνο.
Πιστεύω πως, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες που έχουν οι επί μέρους τόποι ως προς την δυνατότητα καλής διαβίωσης, κάθε τόπος έχει την δυνατότητα να κρατά ευτυχισμένους τους ανθρώπους που ζουν από αιώνες εκεί. Όλες, μα όλες οι δυνατότητες, τεχνολογία και δύναμη, που έχει αναπτύξει το ανθρώπινο είδος θα έπρεπε να στραφούν στην δημιουργία βασικών υποδομών για τους κατοίκους της Ζάμπια και του βορείου Πόλου εκεί, στους τόπους τους. Και το μόνο που θα έπρεπε να εκλείψει είναι ο ιμπεριαλισμός των ισχυρών κρατών.
Αντί για ένα πανανθρώπινο χωριό κατανάλωσης του ίδιου προϊόντος ( πες εσύ i-phone ) θα έπρεπε να έχουμε ένα πανανθρώπινο χωριό με εξασφαλισμένο πόσιμο νερό και καλό χωράφι.
Γι αυτό και δεν μπορούμε πλέον να αισιοδοξούμε για το μέλλον μας. Γιατί παραστρατήσαμε. Έχουμε όλοι μας ευθύνη. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί κομμάτια της παγκόσμιας καταναλωτικής υστερίας που αφαιρεί τη δυνατότητα επιβίωσης ανθρώπων κάπου αλλού.
Δεν είναι ούτε κομουνιστικό, ούτε ρατσιστικό, ούτε αντιμεταναστευτικό ούτε καν βολικό το μήνυμα που βγάζει τούτο το κείμενο. Είναι η κραυγή της απλής λογικής.
Επιτρέψτε στους ανθρώπους όπου γης να επιβιώσουν στον τόπο τους. Αλλιώς το χάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;