η βασική μου σκέψη

   Παρασκευή κι Οκτώβρης, στο ρολόϊ η ώρα...

14:37:43

    Είμαι Ανθέων με το Opel και γυρίζω σπίτι για φαί. Αριστερό ρεύμα μπροστά στο URBAN , το καινούργιο με τα ποδήλατα, που ενώ όλοι κατεβάσαμε τις κάθετες ταμπέλλες εκείνο έβαλε μια δεκαπέντε μέτρα μέχρι πάνω από το δρόμο και κανείς δεν έχει πάει να την ξηλώσει, άρα κάποιος κάτι αρπάζει, άρα δεν είναι απίθανο να φτιάξω εκείνη την προσθήκη στο μαγαζί πάνω στο πεζοδρόμιο αν βρω ένα κονέ, πόσα τσουβάλια θα χωρέσω, αν έχει και μια φωτεινή επάνω θα φαίνομαι μέχρι τη Δελφών αλλά ποιος ακούει τους ανάποδους της πολυκατοικίας και ιδιαίτερα τη μαλακισμένη του τρίτου που πετάει ξερά φύλλα κάθε πρωϊ την ώρα που έχω σκουπίσει και κάθεται και γελάει σε βάρος μου , που να μη την λούσω καμιά μέρα τη φακλάνα… αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη.

   Το αριστερό μου μάτι πιάνει ένα Honda scooter όχι κακό χρώμα, ωραίο γυαλί ο τύπος, πάμε σα τις χελώνες, οπότε δε με κόφτει να αφήσω δυό μέτρα χώρο αφού θα σταματήσω που θα σταματήσω, να χωράει να περάσει ο δίτροχος ανάμεσα στη μούρη μου και το φορτηγάκι με τα alarm, δίνει λοιπόν ο εγκέφαλος τις εντολές και το ένα πόδι πάει στο συμπλέκτη, το άλλο στο φρένο, ελαφριά, όχι πολύ ελαφριά για να προλάβω, αλλιώς δε θα έχει νόημα, το δεξί μου χέρι πιάνει τις δυό μπύρες στη σακούλα δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού μη πέσουν κι έχω μετά μονάχα αφρό στο ποτήρι, ο τύπος περνάει με το scooter σύριζα, μου κάνει νόημα με το ένα δάκτυλο ευχαριστώ γιατί με την υπόλοιπη παλάμη ελέγχει το γκάζι, σκύβω το σβέρκο σε ένα νεύμα τύπου παρακαλώ, προλαβαίνοντας εκείνο το ντουζ της αυταρέσκειας ότι είμαι ανώτερος και καλά, πιο εύστροφος από τη γυναίκα μου που θα τσουλούσε άλλο ένα μέτρο για να μλοκάρει τα πάντα, αλλά δε της το λέω να μη φορτώνει, αλλά της τα μαζεύω και θα την ξεχέσω μια μέρα που δεν θα μου έχει κάτσει από βραδύς, αλλά αυτό δεν είναι προς ώρας η βασική μου σκέψη, γιατί δεν είναι από βραδύς.

   Το δεξί μου μάτι πιάνει ένα παπάκι που πάει να χωθεί ανάμεσα σε μένα και το καφέ φορτηγάκι δεξιά μου που ίσως δε το έχει δει ότι εξέχουν οι λαμαρίνες πάνω του του μαλάκα, αναβάτης μια κοπέλα που δε φοράει κράνος ευτυχώς γιατί εκείνος ο ξανθός χείμαρος μαλλιών θα ήταν κρυμμένος, κρίμα που έχει δροσιά και δεν είναι με σορτσάκι αφού θα κολλήσει που θα κολλήσει δίπλα μου, να τσεκάρω, δε μπορώ να κάνω τίποτε να διευκολύνω γιατί πρόλαβα να αφήσω να περάσει ο μαντράχαλος με το scooter και τώρα αυτή μπορεί να σκεφτεί τι κόπανος αυτός με το Opel να μην αφήσει ένα μέτρο ενώ δε μου αξίζει να με πουν κόπανο, όχι τώρα, μόλις που έκανα την καλή μου πράξη, αλλά όλο αυτό εκείνη, που να το αντιληφθεί, έτσι που πηγαίνει, χύμα στο κύμα, μπορεί τελικά να είναι και καμιά ηλίθια αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη. Ιδιαίτερα έξυπνη μια φορά δε τη κόβω._

   Το αυτί μου πιάνει έναν στο ραδιόφωνο μες τη μίρλα που δε σφύριξε ο ρέφερυ το πενάλτι στο 0-0 και μετά δεν θα τρώγαμε τέσσερα, άλλο ματς θα ήταν, τι λέει ρε ο μαλέας που δεν ακούμπησαν μπάλλα όλο το πρώτο ημίχρονο, τι λέει το άτομο, που αν δε σταματούσαμε, 7 και 9 θα φτάνανε τα τεμάχια να έχουν να μας θυμούνται, ιδιαίτερα εκείνος ο Κλάους που τους είχε και σεξουαλικό απωθημένο αλλά αποφάσισε να κρατηθεί, μη τελειώσουν από τέτοια τρυφερή ηλικία όλοι οι χυμοί του, να ‘χει ενέργεια και το βράδυ με την άλλη, τι με κόφτει εμένα τώρα για τις ονειρώξεις του καθενός, αλλά να μας τη λέει…. Αφού και έξι πενάλτι να τους έδιναν θα τα έστελναν στα δοκάρια από την τρομάρα τους, που βγάζανε και γλώσσα τα παρτάλια, αλλά αυτό δεν είναι τώρα η βασική μου σκέψη.

   Το άλλο αυτί μου πιάνει ένα Μήτσο που φωνάζει στο πεζοδρόμιο, όχι σε κάποιο άτομο, όχι απέναντι αλλά μόνος, σα τρελλός, χειρονομώντας στο κενό, μια ματιά του ρίχνω φευγαλέα, τον βλέπω καλωδιωμένο στο κινητό και τον πιάνω, ποιος ξέρει τι του είπε η άλλη κουφό μεσημεριάτικα, αλλά εμένα με κόφτει το άλλο, που γυρίζει η κόρη μου όλη μέρα με τούτα τα μαραφέτια, καλώδια στο κεφάλι, ακουστικά, συσκευές και μαλακίες ζωσμένη και δε μπορεί, ελάχιστη ακτινοβολία να έχουν, τόσα χρόνια πάνω της κάτι θα της κάνουν κακό, το μικρό ή το μεγάλο κακό και δεν ακούει, αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη, μη την κουτουπώσει ο ψηλός ο τελευταίος είναι μια βασική μου σκέψη αλλά την σπρώχνω κάτω για να οδηγήσω νηφάλιος, μαρσάρω μια να μου φύγει η κακία, με κοιτάει υποτιμητικά ένας δίπλα και δεν ξαναμαρσάρω, λέω μόνο μια κατάρα για το πουλί του ψηλού και το αφήνω να περάσει στην άσφαλτο κι αυτό, μεσημεριάτικα, χρειάζομαι συγκρότηση για να ασχοληθώ με την βασική μου σκέψη.

   Πιάνω το αριστερό μου χέρι να ξύνει τα από τέτοια μου, που σημαίνει ότι φτάσανε στο μυαλό μου μυνήματα ότι με φαγουρίζουνε και έκανα όλη τη διαδικασία μηχανικά, δε ξέρω πως, καμιά φορά σκαλίζω έτσι τη μύτη μου και μετά βλέπω ότι με κοιτάζουν με απέχθεια, ιδιαίτερα οι μέσης ηλικίας γυναίκες, απέχθεια που μισή ντροπή δική μου αλλά μισή δική τους, γιατί μέσα στο αμάξι μου είμαι και ας κοίταζαν τα χάλια τους, που έχει να τις πηδήξει κάποιος από τον καιρό του Νώε, έτσι σα παλιάτσοι βαμμένες και μονάχα κόρδωμα και κριτική, μη πετάτε χαρτάκι, μη μιλάτε στο κινητό οδηγώντας, μη και μη, το πιάνω εγώ το βλέμμα της ανωτερότητας, γαμώ τις εισαγγελικές τους διαστροφές, αλλά τι θέλω και αρπάζομαι τώρα, αφού τα ξύνω και δε φαίνομαι, κι αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη.

   Ετοιμάζομαι να ξαναβάλω πρώτη να προλάβω το φανάρι γιατί έτσι χθες με έκοψε να κάνω τον καλό και κοκκίνησε και βγήκε ένας εκσκαφέας σα μαούνα και έφαγα πετρέλαιο στα μούτρα διακόσια μέτρα, γαμώ τον ταρίφα μου που με έβλεπε από δεξιά μου και δε με άφηνε να αλλάξω ρεύμα, το φλας μου πήγαινε να σπάσει κι εκείνος ντεμέκ δε με είχε προσέξει, ξέρεις, όταν θες να σε δουν οι ταρίφες, όλο κάνουν πως είναι απασχολημένοι τακτοποιώντας κέρματα στο μπαρμπρίζ, γαμώ το κόμπλεξ που κουβαλάνε μη γαμήσω το Mercedes club τους, μη γαμήσω, αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη.

  Το πόδι μου.

  Το πόδι μου με τσιμπάει, δεν έγινε τελείως καλά, να χέσω την εγχείρηση, τους ορθοπαιδικούς και το Δια βλακα νικό που το πλήρωσα τιμή resort και καλά. Με τσιμπάει στο γόνατο, καλύτερα να μη βάλω αμέσως πρώτη, θα περπατήσει ο μπροστά και θα πατήσω μετά συμπλέκτη, ας αργήσω ένα δεύτερο, αλλά τσιτώνομαι και κρατάω σε εγρήγορση το κορμί, μην αργήσω και τόσο να με κορνάρει ο πίσω, ο μαλέας, με το απλωμένο το χέρι με τις τρίχες και την κάφτρα ένα μέτρο αριστερά, πράμα που σημαίνει ότι περιμένει με την πρώτη βαλμένη και το πόδι στο γκάζι να μου ρίξει ταυτόχρονα κλάξον και μούτζα αν με πιάσει το κόκκινο και τον πάρω στο λαιμό μου, δε με χέζει κι αυτός και οι τρίχες του, ποιος ξέρει τι λιμανίσιος είναι και σοφάρει και Audi, θα έβαλε τρακόσες δόσεις και θα κλαίγεται τώρα για την περικοπή αλλά όταν έπαιρνε αυτός Audi εμείς που μέναμε στο Opel μαλάκες είμασταν ; Έτσι… αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη.

     Κρατώντας το λεβιέ τεντώνω τον δείκτη του δεξιού χεριού και πατάω μια το κουμπί να τρέξει το ράδιο, δεν έπιασε, το τεντώνω πιο πολύ, τίποτε δεν γίνεται με την πρώτη γαμώτο, επιτέλους σταματάει ο εξάψαλμος του πικραμένου σκουληκιού και πάει και καρφώνεται σε Μητροπάνο, τι τα θες, δοξάρια, ηλιοβασιλέματα, Σαλλονίκες, όλα στο χώμα, να τα τρώνε τώρα τα σκουλήκια, ματαιότης ματαιοτήτων , αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη, σκέφτομαι ίσως, δεν έπρεπε να παίζουν ολημερίς όλοι μαζί Μητροπάνο τώρα, να αφήσουν τους ανθρώπους που τον αγάπησαν να του κάνουν ένα ήρεμο μνημόσυνο, λυσσάξανε όλα τα κανάλια μαζί, εντάξει, αλλά αυτό δεν είναι η βασική μου σκέψη.

   Και τότε, λίγο πριν πατήσω το γκάζι, μια γαζέλα, κατεβαίνει στο οδόστρωμα αριστερά, τακούνια και γάμπες από αλάβαστρο, στηθαίο προσευχή της νύχτας, ουριαίο porche design και ματοτσίνορα, αχ ματοτσίνορα να σβήσεις να κατέβεις και να στρώσεις περσικό χαλί εξήντα χιλιάδες κόμπους ανα τετραγωνική ίντζα να περάσει, να βαδίσει την περηφάνεια του το μωρό χωρίς να λερώσει, χωρίς να σκονίσει, χωρίς να αλλοιωθεί αυτή η κορμοστασιά από το άγχος του μεσημεριάτικου κατάμεστου δρόμου, την κοιτάζω εξώφθαλμα στα τεράστια μάτια, την κοιτάζω και ξεχνάω εντελλώς ποια είναι η βασική μου σκέψη. Πως μας κάνουν και κρασάρουμε το μυαλό μας οι πουτάνες !

  14:37:44

     Το χέρι μου σφίγγει το λεβιέ να τον λιώσει, ορμές και ένστικτα ξεχύνονται και λιώνουν σχεδόν το μυαλό μου, καθώς η γαζέλα γυρίζει αργά το κεφάλι και ρίχνει μια ματιά, μια ματιά, μια ματιά στο Audi από πίσω μου. Επανέρχομαι ταχέως στη βασική μου σκέψη. Πρέπει να μη φάω βαριά. Έχω μαγαζί και το απόγευμα.

Αυτά είναι. Ένα μυαλό, χειμώνα καλοκαίρι.