το ρεζουμέ μου

 

   Ελπίζω ο περαστικός από την ιστορία της Ελλάδας νεαρός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να μην τα βροντήξει ! Όπως οι περισσότεροι από τους πολίτες που δεν έχουν κάποια προσωπική βλέψη για να τους ταΐζουν οι προστάτες τους, έτσι κι εγώ, με το μόνο θεσμικό όπλο μου, δεν δυσκολεύτηκα να μαυρίσω Έβερτ και να ψηφίσω Σημίτη, ούτε να μαυρίσω Σαμαρά και να ψηφίσω Τσίπρα, ούτε να ακούσω και να ψηφίσω το Μητσοτάκη. Γενικώς όταν ψηφίζω δεν τιμωρώ, αναθέτω... Οπότε προσδοκώ να ολοκληρώσει το πρόγραμμα που μου ανέλυσε προεκλογικά και να αφήσει την θέση του για τον επόμενο και την μικρή ιστορία του στον τόπο. Μετά θα δω ποιόν άλλον θα εμπιστευθώ.

   Η υπουργός πολιτισμού θα έπρεπε να απελευθερώσει την θέση της από μόνη της, την στιγμή ακριβώς που έσκασε το μέγιστο σκάνδαλο του κου Λιγνάδη στα χέρια της. Το βράδυ που η ίδια κατάλαβε ότι το πράγμα από φήμες έγινε εισαγγελική παρέμβαση έπρεπε να πάει σπίτι.

  Ο Μητσοτάκης είναι ο καπετάνιος τώρα. Τον τοποθετήσαμε εκεί εμείς. Το σκάνδαλο που ξέσπασε στο πλοίο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον κάνει να το στρίψει. Υπάρχουν συντεχνίες που προσεύχονται για τούτο αλλά δεν νομίζω ότι είναι στα χέρια τους η χώρα. Αν ήταν έτσι δεν θα είχε γίνει καμία αλλαγή στη χώρα μεταπολεμικά. 

    Σήμερα, πατώντας πάνω στη μουτζούρα που έμεινε στην κυβέρνηση από τον κο Λιγνάδη, βλέπω να δράττονται της "ευκαιρίας" ομάδες αντίδρασης και συντήρησης από όλους τους χώρους για να ακυρώσουν το νομοθετικό έργο του αντίπαλου πρωθυπουργού. Δεν σας κρύβω ότι ο φανατισμός τους με διασκεδάζει. Μου θυμίζει τις αντιδράσεις μικρών παιδιών. Κόκκινα μάγουλα, σουφρωμένα χείλη, σφιγμένες γροθιές και πείσμα μέχρις τελικής πτώσεως. Πολλούς από τους αναψοκοκκινισμένους τους έχω φίλους και τους αγαπώ. Δε τους κακιώνω.

   Όπως προσδοκούσα να περάσει η επική οικονομική εκλογίκευση της εποχής Σημίτη, όπως προσδοκούσα να περάσει η εθνική συμφιλίωση της εποχής Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπως απόλαυσα την ανθρωπιστική προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου με τον ίδιο τρόπο προσεύχομαι ο τωρινός πρωθυπουργός όσο αντέχει να ολοκληρώσει αυτά τα λίγα που θα μείνουν από το πέρασμά του για να μας πάνε παρακάτω . Δηλαδή :

   1. Την πλήρη χαρτογράφηση ΑΟΖ με όλες τις χώρες γύρω μας για να σταματήσουμε να αγοράζουμε αεροπλάνα σαν δουλοπαροικία. Το μοίρασμα με τους Τούρκους των νερών στη μέση κι ας έχει περιορισμένη επήρεια το Καστελόριζο. Την απεμπλοκή μας από τους Κυπραίους που μας δουλεύουνε ψιλό γαζί.

  2. Την εμπέδωση εμπιστοσύνης των πολιτών μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που είναι μονόδρομος για την χώρα μας πολύ δε μάλλον μετά την αμοιβαιοποίηση χρέους. Την δημιουργική μας συμμετοχή σε αυτό που λέγεται ευρωπαϊκό σπίτι.

  3. Την σαρωτική αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί το δημόσιο στη χώρα. Με αξιολόγηση. Δηλαδή, οι χρήσιμοι να πάνε σε θέσεις που χρήζουν κόπο, οι μέτριοι με ανθρώπινο τρόπο να ωθηθούν προς την σύνταξη και οι παντελώς προκλητικοί & άχρηστοι σπίτι τους αύριο το πρωί. Κινητικότητα και σταδιακή άρση της μονιμότητας για όσους θέλουν να διοριστούν από τώρα.

  4. Την απομάκρυνση με όλους τους διαθέσιμους τρόπους των μπαχαλάκηδων από τα κτίρια των πανεπιστημίων και των καταλήψεων σε εμβληματικά αστικά ακίνητα. Την προστασία όσων εργάζονται μέσα στις πρυτανείες και τα εργαστήρια με πειστικό τρόπο. Κάρτα εισόδου, κάμερες ασφαλείας και προστασία μαρτύρων σε δίκες εναντίον παραβατών.

  5. Την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρηματικών τομέων του δημοσίου, τραίνων. λιμανιών, αεροδρομίων, ναυπηγείων, ιαματικών λουτρών, λατομείων, τουριστικών εγκαταστάσεων. Την κατακράτηση της διοίκησης και του ελέγχου του νερού και των παραλιών. Δηλαδή όχι πώληση αλλά συμβάσεις παραχώρησης για κάποια χρόνια και επαναξιολόγηση.

  6. Την μηχανοργάνωση του εθνικού συστήματος απόδοσης σύνταξης, του αρχείου ακινήτων, του εθνικού κτηματολογίου, της εφορίας και του συστήματος παρακολούθησης της υγείας του πληθυσμού. 

  Από αυτά τα έξι παίρνω πέντε και φεύγω. Ευχαριστημένος. Μετά ψηφίζω τον επόμενο. Και ξέρω τι θα του ζητήσω. Να κάνει εκείνα που μου έταξε. Όπως ο Μητσοτάκης, όπως ο Ανδρέας και ο Κώστας Σημίτης και όχι όπως ο Αλέξης Τσίπρας. 

  Με το κοντό μου το μυαλό. 

 Καλά κρασιά να 'χουμε να γινόμαστε...

προτιμώ την εφημερίδα

   Δε ξέρω, εσύ... Εγώ, όταν "λατρέψω" ένα απόσπασμα εφημερίδας το κόβω και το βάζω με πινέζα δίπλα από το γραφείο μου, με μαγνητάκι στο ψυγείο μου, με σελοτέϊπ στον καθρέφτη, μετά αποδεικνύεται  ότι δεν ήταν τυχαίο το μέρος που το φύλαξα, ήταν πάντοτε πετυχημένο. Επανέρχομαι και το καμαρώνω με την ησυχία μου και το δείχνω σε φίλους με περηφάνια. Η εφημερίδες κρύβουν πάντοτε αυτoύς τους μικρούς θησαυρούς που δεν έχουν καμία τύχη στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κι εγώ δε χορταίνω να τους ψάχνω.

    Αλλά δεν είναι, ο λόγος αυτός, ο μοναδικός...

    Προτιμώ την εφημερίδα επειδή απευθύνεται με πιο τίμιο τρόπο στο μυαλό μου. Οι λέξεις είναι αραδιασμένες και επιμελημένες επαρκώς, δεν είναι μεταφορά προφορικού λόγου σε κείμενο. Μου δίνει την αίσθηση ότι ο συντάκτης έχει σκεφτεί δυο και τρεις φορές εάν θα δεσμεύσει το κύρος του με μια παράγραφο. Οι λέξεις χτίζουν ήρεμα αράδες, οι σκέψεις αναδύονται και οι έννοιες προλαβαίνουν να σχηματιστούν και να επιδράσουν σε όλα μου τα συναισθήματα για όσο διάστημα τους δώσω εγώ την ευκαιρία. Δεν με διακόπτει ο ήχος δραματικής μουσικής όπως συμβαίνει στις ειδήσεις, όπου όλα τα εγκλήματα τα συνοδεύει ήχος θρίλερ και τις κακοκαιρίες εμβατήριο...αντιθέτως μπορώ να ακούω vivaldi και να διαβάζω για τη δημοκρατία στη Βραζιλία. Δεν αποσύρεται το κείμενο από εμπρός μου σε δευτερόλεπτα όπως γίνεται στα social media, με τις λεγόμενες ιστορίες, δεν ανοίγουν κυλιόμενα μενού με άνετες παντόφλες για να μου κρύψουν το μισό κείμενο από τις πιο κρίσιμες ειδήσεις και εαν θυμώσω μπορώ να σκίσω μια σελίδα στα δύο, στα τέσσερα, στο οκτώ και κάθε φορά να ακούω εκείνον τον ήχο της εξουσίας μου, σκριτς, σκρατς, εγώ έχω την πολυτέλεια να συγχυστώ και το άρθρο θα κάτσει εκεί να το κάνω λωρίδες. 

     Αλλά δεν είναι, ούτε αυτός ο λόγος, ο σημαντικότερος...

    Προτιμώ την εφημερίδα γιατί δεν μου διατίθεται δήθεν δωρεάν. Γιατί με το ευρώ που δίνω διατηρώ στην εργασία του ένα επιτελείο μόνιμων συντακτών που έχουν πάρει το κολάι στον τομέα ευθύνης τους και συνήθως η άποψή τους , παρ' όλο το χτένισμά της από την ιδιοκτησία του έντυπου μέσου, διατηρεί στοιχεία της κατάρτισης και της προσωπικότητάς των που τα αναγνωρίζω. Συχνά, γράφουν υπό πίεση, δεν παραλείπουν ποτέ ωστόσο, με μια αποστροφή, με μια λέξη κλειδί, να μου κλείσουν συνωμοτικά το μάτι. Αντιθέτως στις ειδήσεις, δεν έχουμε συντάκτες στην οθόνη, μας κοιτάζουν και μας απευθύνουν το κείμενο καλοχτενισμένες ντίβες και μορφονιοί χωρίς να μπορούν να παραλείψουν ούτε τελεία. Ποιός υπογράφει τις ειδήσεις ; Ποιός ; Έχεις ποτέ διαβάσει από κάτω ονοματεπώνυμο ; 

   Αλλά δεν είναι, ούτε και τούτος ο λόγος , που προτιμώ την εφημερίδα μου. 

   Είναι η μυρωδιά. Δεν ξέρω για σένα. Ποτέ η μυρωδιά της εφημερίδας δε θα σταματήσει να μου φέρνει γαλήνη. Νομίζω ότι αν καταργηθούν, εγώ θα πηγαίνω έξω από τυπογραφεία για να την αναζητώ. Είμαι εθισμένος με τη μυρωδιά του χαρτιού που τυπώνεται, κάθε φορά με την έκτη μου αίσθηση μυρίζω την αγωνία εκατό ανθρώπων που περιμένουν να βγεί από τον κύλινδρο το πρώτο φύλλο και να το κρατήσουν με τρεμάμενα χέρια όρθιο να στεγνώσει. Να ανατρέξουν με πρεμούρα μέχρι το κομμάτι που συνέταξαν και να το καμαρώσουν έτοιμο να απλωθεί, με φορτηγά και νυχτερινούς εργάτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Είναι η μυρωδιά της έκθεσης, της ευθύνης, της αλληλεπίδρασης που επίκειται, της υπογραφής στην ιστορία του τόπου, της απόδειξης ότι ήμουνα κι εγώ εκεί, ενός συναισθήματος που πάντοτε θα μοιράζεται μεταξύ συντακτών και αναγνωστών σαν το περιεχόμενο μιας υπομονετικά και δροσερά παλαιωμένης μπουκάλας κόκκινου κρασιού. 

   Τούτος είναι ο λόγος.

 

κάλεσμα για μετριοπάθεια

    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μέσα σε μια νέα απροσδόκητη πλην όμως εκλεκτική δυστοπία αφού ο ένας πυλώνας της, ο φόβος της βαριάς αρρώστιας δεν αγγίζει τον έναν στους τρεις πολίτες, τους νέους, τους σφριγηλούς αλλά και τους "ζεν". Αντικειμενικά ωστόσο είναι η χειρότερη καμπή στη συλλογική αντίληψη μεταπολεμικά. Θα παράγει κινήματα, ταξικές ανατροπές , νέα συλλογικά αξιώματα και  πολιτικά αφηγήματα. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο.

    Εκείνο που θα είναι το ίδιο αύριο το πρωί για όλους είναι ότι ο καθένας μας θα είναι και πάλι υπεύθυνος για το πως θα διαχειριστεί τον εαυτό του, το υπόλοιπο της προσδοκώμενης ζωής του και τους κοντινούς του ανθρώπους. 

   Μέχρι στιγμής φαίνεται πως τα έχουμε λίγο χαμένα. Μένος που απευθύνεται όπου να 'ναι, κυνισμός με προεκτάσεις αυτοκαταστροφής, απώθηση των ελπιδοφόρων σκέψεων και ανεύθυνη, αντικοινωνική συμπεριφορά εμποδίζουν την ηλιαχτίδα που οπωσδήποτε ενυπάρχει σε κάθε σημείο μηδέν της συλλογικής ψυχολογίας. Υπήρχε κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρχε και μέσα στα στρατόπεδα.

  Ας οριοθετήσουμε την ηλιαχτίδα. Είναι οι πιθανότητες να προκύψουν πιο αποφασισμένοι- μαχητές πολίτες, πιο δυναμικά παγκόσμια οικολογικά αντανακλαστικά, περισσότερη και πιο πρακτική ατομική εν συναίσθηση, επαναφορά εν υπνώσει-εκτοπισμένου αξιακού αποθέματος, σοσιαλιστικότερες κυβερνητικές επιλογές, μια στροφή στη γλύκα των μικρών πραγμάτων και μια αναθεώρηση του μοντέλου καταναλωτισμού. Αντιθέτως, ενισχυμένη θα βγεί η αίσθηση, καλή ή κακή της παγκοσμιοποίησης η οποία είναι πλέον συνθήκη και δε μαζεύεται πίσω.

   Παρ΄όλο που φαίνονται ρομαντικά, υπάρχουν μετρημένοι οικονομοτεχνικοί δείκτες που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω. Η παγκόσμια αποταμίευση μεγαλώνει, η καχυποψία προς τα παγκόσμια καταναλωτικά υπερπροϊόντα κλονίζεται, κυβερνήσεις στρέφονται με οργή εναντίον των κολοσσών της πληροφορικής και απολαμβάνουν την λαϊκή συναίνεση προς την κατεύθυνση της οριοθέτησης , ενός νέου κανονιστικού πλαισίου. Κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεφυτρώνουν μέσα σε αποχαυνωμένες κοινωνίες και οι υπερηγέτες, ιδιαιτέρως οι λαίκιστές, υποχωρούν υπό την κατακραυγή των βεβαιοτήτων που έταξαν. 

  Φαίνεται ότι ο άνθρωπος του αύριο ίσως απαιτήσει να ελέγχει περισσότερο τις τύχες του και δεν πρέπει να σταθούμε φοβικά για τις επιπτώσεις τούτης της νέας συνειδητοποίησης. Καμία καταστολή δεν μπορεί να επιβραδύνει για πολύ στιβαρές & ώριμες κοινωνικές απαιτήσεις.  

   Οπότε, ας επιλέξουμε ποιες είναι, ποιες είναι κατά προτεραιότητα οι κρίσιμες απαιτήσεις μας για την αυριανή μέρα - μας παρακολουθούν και τα παιδιά μας. Και ας χρησιμοποιήσουμε το απόθεμα ενέργειάς μας προς την στοίχισή μας σε μικρά ή μεγαλύτερα σύνολα διεκδίκησης. Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να ξυπνάς το πρωί και να αναλώνεσαι σε μύδρους. Το μένος που εξαπολύεται δεν μας αποδίδει ξελαφρωμένους, οι διαπιστώσεις μιας κατάντιας δεν μας βοηθούν παρά μόνο ως αφετηρία διανοητικής δράσης, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να τις μηρυκάζουμε. Υπάρχει λόγος να ξυπνάμε το πρωί και να συλλέγουμε συν αγωνιστές, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθείς μας, προβάλλοντας ένα ρεαλιστικό αφήγημα για την επόμενη μέρα.

   Πολλοί λένε ότι και σε τούτη την δυστοπία ότι έχει χαθεί ο Θεός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε μόνοι μας. Οπότε ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε. Μόνοι μας. Για πολύ. 

 

    " Γύρω μας ίσχυε το φιλοσοφικό αξίωμα ότι ο κόσμος είναι μια (ζοφερή τότε) αντικειμενική πραγματικότητα η οποία υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς. Εγώ αντιθέτως μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα του 1955 συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια και μόνη πραγματικότητα- και αυτή η πραγματικότητα είμαι εγώ ο ίδιος, η ζωή μου, αυτό το εύθραυστο δώρο που μου δόθηκε για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, που κατασχέθηκε από άγνωστες ξένες δυνάμεις και που έπρεπε να το πάρω πίσω από την λεγόμενη ιστορία, αυτόν τον τρομερό Μολώχ, επειδή ανήκει μονάχα σε μένα και επειδή έπρεπε να το μεταχειριστώ αναλόγως. "  Imre Kertesz 2002 ομιλία κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, Ούγγρος & Εβραίος που επέζησε σε δυο άγριες δυστοπίες, το Ολοκαύτωμα και την Σταλινική επιβολή στην Ουγγαρία.