το περιστασιακό ενδιαφέρον

  

  - Ποιός θυμάται αυτή την σκηνή ; *

      Τις άλλες, επισκέφτηκα μια θεία μου εν' όψει των εορτών της αγάπης. Είχα να την επισκεφτώ δώδεκα μήνες ! Φρόντισα λοιπόν να της πάω ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς και στενοχωρήθηκα ότι το χάρισε αυθημερόν στα παιδάκια του κάτω ορόφου. Ήθελα να το δοκιμάσει και να μου δώσει τα εύσημα...

     Η ηλικιωμένη γυναίκα απέφυγε να προσχωρήσει ή αν θέλεις να ...νομιμοποιήσει αυτό το περιστασιακό μου ενδιαφέρον. Την επόμενη μέρα, έπρεπε να ζήσει με τη σιγουριά ότι για πολύ καιρό, κανένας ίσως δε θα της προσφέρει, ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς... 

   - Δεν έχω παιδιά, παρά το παιδί του μανάβη που μου ανεβάζει κάθε πρωί τα ψώνια. Δεν έχω κόρη, παρά την κοπέλα που καθαρίζει τα μπαλκόνια μου μια φορά το μήνα. Δεν έχω παρά έναν πατέρα, εκεί επάνω.. ο οποίος με ακούει καθημερινά και παρ' όλο που αργεί, πάντοτε μου αποκρίνεται όταν είναι δύσκολη ώρα. 

    Αυτά μου είπε και ρώτησε με ενδιαφέρον τα νέα μου.

        Ποιός μπορεί να αρνηθεί το οικοδόμημα επιβίωσης ενός μοναχικού ανθρώπου ; Ποιός μπορεί να θυμώσει με έναν κλοσάρ που ανήμερα των Χριστουγέννων δε μας χαρίζει χαμόγελο για το ενδιαφέρον μας ; Ποιός από εμάς τους βολεμένους μπορεί να διανοηθεί την Σπαρτιάτικη διανοητική πειθαρχία που απαιτεί η επιβίωση χωρίς σταθερή βοήθεια από κανέναν ;  

        Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε κάτι. Το περιστασιακό μας ενδιαφέρον εξυπηρετεί μονάχα εμάς.

*  Η Βερόνικα αισθάνεται την ανάγκη να δώσει νόημα στη στιγμή, ανοίγει το παράθυρο και ρωτάει μια φορτωμένη ψώνια γιαγιά αν χρειάζεται βοήθεια. Η γιαγιά δεν δίνει καμία σημασία. Το κενό στην καρδιά της μούσας του Κισλόφσκι παραμένει...

ένας γαληνεμένος ύπνος...

 

     ...  δεν είναι και μικρό πράγμα στις μέρες μας . 

     Αχ πόσο τη χρειάζεσαι τούτη την θεσμοθετημένη παύση !

     Μερικές φορές, σαν ένας βαρκάρης, θέλεις απλά να βρεις να δέσεις να κρυφτείς, μη βολοδέρνεις όλη νύχτα μεσοπέλαγα. Μαθαίνουμε να φοβόμαστε τα στοιχεία της φύσης, ιδιαιτέρως αυτά που δεν είναι ο φυσικός μας χώρος.

     Μερικές φορές, σαν ένας εργάτης, θέλεις να σταματήσεις να πονάς, σε όλο σου το κορμί, ο κάματος δεν τελειώνει ποτέ να σε λιώνει. Μαθαίνουμε να αρκούμαστε στην ανασυγκρότηση, ιδιαιτέρως τόση όση δε φτάνει για να πάρει εμπρός και ο νους.

    Μερικές φορές, σαν ένας ιδεολόγος, θέλεις απλά να μιλήσεις με το υποσυνείδητο. Μαθαίνουμε να μην αφήνουμε απότιστη την ελπίδα, ιδιαιτέρως εκείνη που τροφοδοτεί τις ουτοπίες μας.

   Μερικές φορές, σαν ένας ερωτευμένος, θέλεις απλά να βάλεις τα άνθη της ημέρας στο βάζο της ψυχής σου και αφού τα ταιριάξεις να κάτσεις να καμαρώνεις. Μαθαίνουμε εγκαίρως ότι δε φέρνει κάθε μέρα ευωδιές.

    Μερικές φορές, σαν ένας μύωψ, χρειάζεσαι μια καθαρή σκοπιά στα διακυβεύματα. Τη νύχτα οι παθήσεις της οράσεως παραμερίζουν. Ό,τι βλέπεις, είναι αποκαθηλωτικά ευκρινές. Μαθαίνουμε από μωρά ότι η μέρα μας θα αποσυνθέσει την καθαρή οπτική στα πράγματα.

   Μερικές φορές, θέλεις απλά να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι κοντοστέκεται ο χρόνος.   

συναισθηματικός αυτοματισμός

      Πρωί πρωί με τον καφέ μελετούσα τις παρουσίες και τα αποτυπώματα των ανθρώπων μου. Το "μου" εδώ έχει την έννοια ότι έχουν κάρτα πρόσβασης στον προσωπικό μου συναισθηματικό χώρο. Παρουσία => αποτύπωμα, παρουσία => αποτύπωμα.. μεγάλη ιστορία η αλληλεπίδραση, ε ;

    Έγραψα σε ένα φύλο χαρτί μικρά ονόματα.  Έρχεται και η εποχή των παγετώνων των δώρων και των ευχών, έτσι ;  "Χειμώνας βαρύς" .

   Τράβηξα δίπλα γραμμούλες (ξέρετε πόσο μου αρέσει να σκέφτομαι ζωγραφίζοντας σκαριφήματα) και μετά, ξάφνου , πρώτη φορά, έδωσα όλη την εξουσία στο συναίσθημα, χωρίς κανένα λογοκριτή.

   Αναξαγόρας  => ____________ .  

  Μελισσάνθη  => ____________ .  κλπ κλπ

   Μου βγήκαν για κάθε όνομα, ...περίεργες λέξεις. Όχι οι "πολιτικώς ορθές" ούτε οι χαριτομενούλες.   Ξεπήδησαν λέξεις που δεν χρησιμοποιώ όλη την ώρα, εύκολα, αβίαστα, σά να 'ταν στην άκρη της γλώσσας μου :

   Πληρότητα, ζωηρό ενδιαφέρον, αμηχανία, συγκρατημένη εμπιστοσύνη, ενοχλημένη ουδετερότητα, ασφάλεια, κίνδυνος, λαχτάρα και αγάπη , απουσία , συμπάθεια, θυμός, απογοήτευση, τύψεις , enough is enough ...  

     Αυτά είναι που έγραψα δίπλα στα μικρά ονόματα !  Μετά το κοίταξα και λέω, να το κρύψω λιγάκι !

           γιατί άμα δει ο      Αναξαγόρας => ενοχλημένη ουδετερότητα .   , δε θα τα πάρει ;

  Και, μπερδεύτηκαααα ...είναι και τα Χριστούγεννα μεθαύριο, θέλω να αφαιρέσω κονδύλια από το δώρο του ενός και να πάρω τρία δώρα αλλουνού, να στείλω βάζο μέλι στον έναν και κανά ξύδι top στον άλλον.

      Γενικά, με την ροπή που έχω σε τούτα, έμπλεξα πάλι με δύσκολα πράματα... Και με λέω....

    - Τι την θέλω εγώ την ενδελέχεια στα μύχια ; 

   Νομίζω τελικά θα πάω στη ΒΑΜΒΑΚΟΣ και θα σας πάρω όλους κάλτσες . 

   Υ.Γ. 1

   Παλαιότερα που έψαχνα για όλους δώρα με προσωπικό άρωμα, το παίδευα περισσότερο και αντί για συναισθήματα δίπλα στα μικρά ονόματα πάλευα να αντιστοιχίσω περιγραφές, επίθετα, στοιχεία του χαρακτήρα τους. Ανήσυχος, ευγενής, επιπόλαιος... 'Ηταν πάντοτε από πολύ δύσκολο έως και αρκετά άδικο το αποτέλεσμα... Ήταν δύσκολο επειδή για να περιγράψεις έτσι μια οικεία προσωπικότητα πρέπει να αποκομίσεις βαθύτερη γνώση των συνθηκών απέναντι στις οποίες ανταποκρίνεται με τη συμπεριφορά της. Και αρκετά άδικο επειδή τα αδύναμα σημεία, τα επιθετικά επεισόδια, οι αγχώδεις ρουτίνες τελικώς σκεπάζουν "το πιο μεγάλο" από αυτά που κουβαλάει η ανθρώπινη φύση. Μια στιβαρή προσωπική ηθική κατασκευή.

 Υ.Γ 2 

   Αυτός ο Αναξ(ι)αγόρας τι κάνει στη λίστα μου ;

   

μια σειρά από κοντά άλματα λογικής φτιάχνουν ένα μακρύ χάσμα επικοινωνίας

   Ελάχιστες ήρεμες ιδεολογικές συζητήσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν πλέον... ακόμα και μεταξύ φίλων που δεν είναι και καχύποπτοι. Υπάρχει ένα χάσμα αντίληψης των γεγονότων. Αναλόγως της ουσίας που φωτίζεται, τούτα  συνθέτουν διαφορετικές πραγματικότητες για τον καθένα μας. Αυτό είναι . 

   Οι μισοί, π.χ. πιστεύουν ότι έχουμε την χειρότερη μεταπολεμικά κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί την πιο αποτελεσματική ! Το λένε όλες οι έρευνες. Κάπου στη μέση υπάρχει μια αντικειμενικότητα που για να την προσεγγίσεις πρέπει να μην είσαι εύφλεκτος... Εμείς είμαστε πάρα πολύ εύφλεκτοι εσχάτως... με τις κατάλληλες εξωτερικές φροντίδες... γίνεται το εξής : είμαστε που είμαστε ένα ενυδρείο με καρχαρίες.. έχουμε και τον κάθε ( καλώς αμοιβόμενο ) μισθοφόρο του πληκτρολογίου  να πετάει μέσα "φρέσκες σάρκες".  Κι εμείς, τσιμπάμε και ορμάμε διαρκώς να τις ξεσκίσουμε. Κάθε εβδομάδα φρέσκες σάρκες που τελειώνουν σε λίγες ώρες. Μετά κι άλλες φρέσκιες...

   Θα μου πείς, δεν είναι μεγάλο ζήτημα ένας βιασμός, ένας φόνος, ένα ξεκλήρισμα, μια άθλια διασπάθιση δημόσιου χρήματος ;  Τεράστιο είναι . Απλά, δεν είναι το, συγκεκριμένο κάθε φορά, μεγάλο πρόβλημα, που καταγράφεται έτσι...Με τον λάθος τρόπο που το φωτίζουμε, το αποδυναμώνουμε τόσο γρήγορα, όσο ταχέως το υπερθεριεύουμε. Και πηγαίνοντας από κτηνωδία σε κτηνωδία πως να συζητήσουμε ; Πως να μιλήσουμε για εθνικό διακύβευμα, για γεωπολιτικές αλλαγές και προτεραιότητες, για την διαρκώς εξελισσόμενη κοινωνική παράμετρο και τους πιο αδύναμους πληθυσμούς της χώρας, για επαγγελματική εξέλιξη, για επιμόρφωση και για τον πολιτισμό ;  

   Δεν λέω να σταματήσουμε να "αηδιάζουμε", αφού μας βολεύει και αφού, και να το προτείνω εδώ δε θα αλλάξουμε και κάτι, αλλά ας καταγράψουμε λίγα από τα άλματα λογικής, για να μην περιφερόμαστε και περήφανοι σαν εντελώς ανήλικοι πολίτες, στην ηλικία μας.

    Άλματα λογικής, λοιπόν... απλά είναι στη βάση τους :

   Απλούστευση ολκής είναι αντί να ψάχνουμε το εκάστοτε αρχικό γεγονός ( τι συνέβη ), να επιτρέπουμε να μας ενημερώνει-διαφωτίζει με την (προσωπική) άποψη/σκοπιά επί του γεγονότος ένας στρατός από πασίγνωστα κομματόσκυλα και συνδικαλιστές που χαϊδεύουν/στηρίζουν τα κλαδικά μας (ν)ώτα...

   Συμψηφισμός είναι μόλις συμβεί μια τραγωδία να θυμόμαστε μια ισοδύναμη επί άλλης παλαιότερης διακυβερνήσεως και μετά να ασχολούμαστε όχι με την επείγουσα είδηση αλλά με τις συγκρίσεις.  

  Παθητικοεπιθετική ρητορική είναι  να απευθύνουμε το στίγμα για τα αίτια κάθε κακού προς οπουδήποτε ως εμείς οι αστιγμάτιστοι ! Και μετά να θέτουμε δεικτικές ερωτήσεις με απαντήσεις τάχατες για νήπια...

  Ιδεοληπτική συμπεριφορά είναι μόλις ανάβει μια φωτιά στη χώρα, μέσα μας να παρακαλάμε να έχει και κανέναν νεκρό και μόλις ακούμε ότι σβήστηκε εγκαίρως να "στενοχωριόμαστε" γιατί χάθηκε η ευκαιρία φθοράς μιας κυβέρνησης που δεν χωνεύουμε.

  Φασιστική συμπεριφορά είναι να είμαστε εχθρικοί προς όλους όσους δεν συντάσσονται αυτομάτως μαζί μας πριν ακόμη ακούσουμε την ροή της σκέψης τους και τις ιδεολογικές τους λογικές διαδρομές.

  Αν είμαστε συχνά θύματα τέτοιων κακοποιητικών αγορεύσεων πρέπει να αποφεύγουμε τους θύτες. Και πάντοτε να έχουμε το νου μας μην εκπίπτουμε κι εμείς αγορεύοντας στα ίδια ολισθήματα.

  Θα τα πάμε καλύτερα, μας έχω τεράστια εμπιστοσύνη.  

Υ.Γ.  

Στην Ελλάδα η πρώτη παγκόσμια διοργάνωση Καράτε του 2023 ( αλήθεια ) .😀

    

να αφήνεις τα πράγματα στη ροή τους ;

       ναι, είναι μια "συνθήκη ελευθερίας" αν αναλογιστείς ότι πίσω από κάθε σκλαβιά υπάρχει ένα χαλί από προσδοκίες . Μερικές φορές το να πιέζεις τα πράγματα μπορεί να μοιάζει εντελώς ατελέσφορο.

     Μα τότε γιατί η βιβλιοθήκη μας είναι γεμάτη από πρωταγωνιστές που ώθησαν τα πράγματα στα άκρα ; Και γιατί ονομάζουμε ...αντιήρωα κάθε πρωταγωνιστή που δεν εξέχει δια της υπερβολής & της αυτοθυσίας του; 

   Είναι τελικά κατακριτέο ή αξιοζήλευτο "πράγμα" ο ηρωϊσμός ; 

   Ας αναλογιστούμε μια κοινωνία από αντιήρωες και μια άλλη, που απαρτίζεται αποκλειστικά από ήρωες. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στην πρώτη, μια κοινωνία του μέτρου και της ήρεμης ροής θα θέλαμε όλοι να ζούμε ενώ στην δεύτερη, την "τρελούτσικη" θα θέλαμε όλοι να... γυρίζονται οι ταινίες ! 

     Ωστόσο, υπάρχει μέσα μας το ηρωικό, που, όταν το θάψουμε, πέφτουμε στην Σαιξπηρική μελαγχολία :

  " Δεν έχω του σοφού τη μελαγχολία, που είναι ζήλεια.  Μήτε του μουσικού, που είναι καπρίτσιο. Μήτε του αυλικού που είναι αλαζονεία. μήτε του στρατιώτη που είναι φιλοδοξία... Η μελαγχολία μου είναι ολότελα δική μου, μίγμα από πλήθος απλά στοιχεία, αποσταγμένη από πλήθος πράγματα, Καταστάλαξε από όλα μου τα ταξίδια και με βυθίζει σε αλλόκοτη θλίψη " 

    Τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους καλύτερα, όταν τα αφήνεις στη ροή τους. Ούτε όταν τα πιέζεις υπερβολικά. Πρέπει να ξέρεις πότε θα τα "φέρεις" προς τα σένανε και πότε θα τα αφήνεις να γραδάρουν την νέα τους θέση. 

   Έτσι, περίπου, όπως φέρνει ο έμπειρος ψαράς επάνου, ένα ατίθασο αγκιστρωμένο ψάρι. Τα πράγματα από τη φύση τους διεκδικούν το δικαίωμα να μείνουν ως έχουν. Κι εσύ δεν είσαι ευτυχής μέσα σε κανένα τέλμα. Μονάχα σαν τα ανακινήσεις, αρχίζεις και αισθάνεσαι ζωντανός.

   Δυστυχώς.