Τις άλλες, επισκέφτηκα μια θεία μου εν' όψει των εορτών της αγάπης. Είχα να την επισκεφτώ δώδεκα μήνες ! Φρόντισα λοιπόν να της πάω ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς και στενοχωρήθηκα ότι το χάρισε αυθημερόν στα παιδάκια του κάτω ορόφου. Ήθελα να το δοκιμάσει και να μου δώσει τα εύσημα...
Η ηλικιωμένη γυναίκα απέφυγε να προσχωρήσει ή αν θέλεις να ...νομιμοποιήσει αυτό το περιστασιακό μου ενδιαφέρον. Την επόμενη μέρα, έπρεπε να ζήσει με τη σιγουριά ότι για πολύ καιρό, κανένας ίσως δε θα της προσφέρει, ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς...
- Δεν έχω παιδιά, παρά το παιδί του μανάβη που μου ανεβάζει κάθε πρωί τα ψώνια. Δεν έχω κόρη, παρά την κοπέλα που καθαρίζει τα μπαλκόνια μου μια φορά το μήνα. Δεν έχω παρά έναν πατέρα, εκεί επάνω.. ο οποίος με ακούει καθημερινά και παρ' όλο που αργεί, πάντοτε μου αποκρίνεται όταν είναι δύσκολη ώρα.
Αυτά μου είπε και ρώτησε με ενδιαφέρον τα νέα μου.
Ποιός μπορεί να αρνηθεί το οικοδόμημα επιβίωσης ενός μοναχικού ανθρώπου ; Ποιός μπορεί να θυμώσει με έναν κλοσάρ που ανήμερα των Χριστουγέννων δε μας χαρίζει χαμόγελο για το ενδιαφέρον μας ; Ποιός από εμάς τους βολεμένους μπορεί να διανοηθεί την Σπαρτιάτικη διανοητική πειθαρχία που απαιτεί η επιβίωση χωρίς σταθερή βοήθεια από κανέναν ;
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε κάτι. Το περιστασιακό μας ενδιαφέρον εξυπηρετεί μονάχα εμάς.
* Η Βερόνικα αισθάνεται την ανάγκη να δώσει νόημα στη στιγμή, ανοίγει το παράθυρο και ρωτάει μια φορτωμένη ψώνια γιαγιά αν χρειάζεται βοήθεια. Η γιαγιά δεν δίνει καμία σημασία. Το κενό στην καρδιά της μούσας του Κισλόφσκι παραμένει...
Ναι, ναι! έτσι είναι! Τους πληγώνουμε βαθιά, τους πληγώνουμε διπλά! Με την αδιάκοπη απονιά μας και την περιστασιακή μας συμπόνοια ..
ΑπάντησηΔιαγραφή