ναι, είναι μια "συνθήκη ελευθερίας" αν αναλογιστείς ότι πίσω από κάθε σκλαβιά υπάρχει ένα χαλί από προσδοκίες . Μερικές φορές το να πιέζεις τα πράγματα μπορεί να μοιάζει εντελώς ατελέσφορο.
Μα τότε γιατί η βιβλιοθήκη μας είναι γεμάτη από πρωταγωνιστές που ώθησαν τα πράγματα στα άκρα ; Και γιατί ονομάζουμε ...αντιήρωα κάθε πρωταγωνιστή που δεν εξέχει δια της υπερβολής & της αυτοθυσίας του;
Είναι τελικά κατακριτέο ή αξιοζήλευτο "πράγμα" ο ηρωϊσμός ;
Ας αναλογιστούμε μια κοινωνία από αντιήρωες και μια άλλη, που απαρτίζεται αποκλειστικά από ήρωες. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στην πρώτη, μια κοινωνία του μέτρου και της ήρεμης ροής θα θέλαμε όλοι να ζούμε ενώ στην δεύτερη, την "τρελούτσικη" θα θέλαμε όλοι να... γυρίζονται οι ταινίες !
Ωστόσο, υπάρχει μέσα μας το ηρωικό, που, όταν το θάψουμε, πέφτουμε στην Σαιξπηρική μελαγχολία :
" Δεν έχω του σοφού τη μελαγχολία, που είναι ζήλεια. Μήτε του μουσικού, που είναι καπρίτσιο. Μήτε του αυλικού που είναι αλαζονεία. μήτε του στρατιώτη που είναι φιλοδοξία... Η μελαγχολία μου είναι ολότελα δική μου, μίγμα από πλήθος απλά στοιχεία, αποσταγμένη από πλήθος πράγματα, Καταστάλαξε από όλα μου τα ταξίδια και με βυθίζει σε αλλόκοτη θλίψη "
Τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους καλύτερα, όταν τα αφήνεις στη ροή τους. Ούτε όταν τα πιέζεις υπερβολικά. Πρέπει να ξέρεις πότε θα τα "φέρεις" προς τα σένανε και πότε θα τα αφήνεις να γραδάρουν την νέα τους θέση.
Έτσι, περίπου, όπως φέρνει ο έμπειρος ψαράς επάνου, ένα ατίθασο αγκιστρωμένο ψάρι. Τα πράγματα από τη φύση τους διεκδικούν το δικαίωμα να μείνουν ως έχουν. Κι εσύ δεν είσαι ευτυχής μέσα σε κανένα τέλμα. Μονάχα σαν τα ανακινήσεις, αρχίζεις και αισθάνεσαι ζωντανός.
Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;