" Η σχέση του νου με την πραγματικότητα συμβαίνει κυρίως μέσω της γλώσσας . Αν τα ονόματα που δίνουμε στα πράγματα, ιδιαιτέρως στα άύλα, δεν συμφωνούν με τη σημασία τους, η ομιλία δεν θα έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αν η ομιλία δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα, τότε αυτό που προκύπτει δεν είναι και κανένα σουδαίο επίτευγμα. " ( Κομφούκιος )
απογαλακτισμοί
Στα "μηδέν" μου, μια έντρομη γυναίκα 19,5 ετών, παραδοσμένη με συνοικέσιο και συρμένη έξω από το γονικό της πλαίσο, με κράτησε με δάκρυα για πρώτη φορά στην αγκαλιά της, μετά από μια πολύ επίπονη γέννα και με προίκισε με όλες τις ευχούλες του κόσμου. Από 'κείνη τη στιγμή, καθώς το γάλα της με κρατούσε ζεστό και χορτάτο , συντελέστηκε ο δεσμός για τον οποίο η φύση έχει βάλει τις προδιαγραφές και οι άνθρωποι του έχουμε αλλάξει τα φώτα. Ο δεσμός του γάλακτος. Έτη αργότερα, ήρθανε σταδιακά να με πλαισιώσουν ένας αδελφούλης και μια αδελφούλα. Ομογάλακτοι. Ο καθένας μας είχε εμπρός του μια ζωή να την κάνει ό,τι θέλει. Αρκεί να μη δυσαρεστήσει κανέναν . Είχαμε επίσης τέτοιες διαφορές ηλικίας ώστε να αποκλείεται η διανοητική σχέση ανάμεσά μας. Η αδελφή μου μάθαινε τη ζωή δέκα έτη αργότερα από μένα. Έτσι μοιραία τα τρία αδέλφια απλώς παρατηρούσαμε το ένα το άλλο με μια τεράστια απορία. Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τα ονόματα που δίναμε το καθένα στις καταστάσεις .
Στα δώδεκά μου έγινα, ως πρωτότοκος, ο "φίλος" της μητέρας μου, αφού αποφάσισε να ξεκινήσει να μου εκμυστηρεύεται τα συναισθηματικά της αδιέξοδα. Εκείνη έντυνε με λέξεις καταστάσεις νοητές, τις φοβίες, τις υποψίες, τις φιλίες, τις έχθρες, τις αποτυχίες της... Οι λέξεις παραλαμβάνονταν από το μυαλό μου των άγουρων χρόνων και τοποθετούνταν με δική μου μετάφραση και επιμέλεια στο υποσυνείδητό μου ως τα μεγάλα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας. Έτσι, καθώς εκείνη γινόταν με τούτη την επιλογή το παιδί του παιδιού της, εγώ έπαψα να πιστεύω ότι μια μητέρα κι ένας πατέρας που ζουν μαζί μπορεί να είναι το καταφύγιο ασφάλειας βρέξει χιονίσει. Τούτος ο, να τον πω έτσι, αδρύς απογαλακτισμός, ήταν ο καθοριστικότερος, καθώς έφτιαξε το έδαφος για μια σειρά νεανικές προτεραιότητες με αστεία επίδικα : να φύγω να γλυτώσω από εκεί, να τους δείξω εγώ τι να μην κάνουν λάθος, να παρεμβαίνω μεταξύ τους ώστε να προλαβαίνω τις εκρήξεις τους, να αναζητώ τις ευθύνες μου όταν δεν ήταν ευτυχισμένοι. Πάνω στο κορμί μου είχε ήδη ολοκληρωθεί και ένας μητρικός εμφύλιος αγών : η γιαγιά μου που συγκατοικούσε με τη μαμά μου διεκδικούσε πάνω μου διαφορετικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης με τον ίδιο οίστρο, σα να 'χε κι εκείνη παιδί και σα να'χα εγώ δύο μάνες. Η μια κακοποιούσε την άλλη με όλο το ταλέντο γυναικών μονομάχων που εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι, τι παιδί θα δείξουν στους γείτονες, ώστε να καλύψουν τα στοιχήματά και τις ανασφάλειές τους .
Στα δεκαοχτώ μου ακούμπησα όλες μου τις προσδοκίες στην πρώτη σύντροφο που έκανε την καρδιά μου να κελαηδίσει χαρωπά. Τούτη η διαδικασία που θα μπορούσε να γίνει απογαλακτισμός, πήγε άπατη γιατί τη φόρτωσα με άδικους και υπερφίαλους στόχους. Το κακόμοιρο το 15χρονο κορίτσι που ερωτεύτηκα δεν κατάλαβε που έμπλεξε, παρά όταν στρώθηκε στα πόδια της όλο μου το πακέτο. Αρραβωνιαστήκαμε πάτα κιούτα και παντρευτήκαμε πάτα κιούτα, έχοντας πλουσιοπάροχες υλικές απολαβές για την εργολαβία που τελειώσαμε. Κάναμε πολύ σχολαστικά τα δυο οικογενειακά μας δέντρα χαρούμενα, κανένας γύρω δεν έδειχνε για κάτι να ανησυχεί. Μας αγαπούσανε οι πάντες , πράγμα που είναι η πληρότητα κάθε βαθειά νυχτωμένου. Γίναμε το σημείο αναφοράς της ηρεμίας τους, κερδίζοντας τις πλουσιοπάροχες υλικές απολαβές τις οποίες εμείς θεωρούσαμε δώρα και εκείνοι όλοι τους επένδυση.
Στα εικοσιέξι μου έγινα πατέρας. Ο έρωτάς μου ήτανε εικοσιτρία. Το δικό μου βασικότερο κίνητρο δεν ήταν η ίδια η πατρότητα. Ήταν η οριστική απόσχιση από το γονεϊκό μου πλαίσιο. Αφού θα είχα δικό μου σπιτικό με τη δική του επικαιρότητα και τις ευθύνες μου και αφού ο πατέρας μου είχε ακούσει από τον παπά το όνομά του, όλοι θα ασχολούνταν επιτέλους με το επόμενο παιδί τους. Τον αδελφό μου. Τούτη η πατρότητα με βρήκε δικαιολογημένα απροετοίμαστο. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ο απογαλακτισμός από τη μητέρα μου πέτυχε απόλυτα. Συνοδεύτηκε όμως από αρκετά ζητήματα για τα οποία δεν έψαξα και, νέος και άτρωτος ως θεωρούσα ότι ήμουν, δεν πήρα βοήθειες από ειδικούς. Σαν αποτέλεσμα, πέρασα αρκετές ηθικές τρικυμίες και ένα δυο ψυχικούς κλονισμούς. Δεν παρέλειψα να μοιράσω καταφρόνια & μομφές στην σύντροφο και τα μικρά παιδιά μου. Και εκείνοι παρακολουθούσαν έναν άνθρωπο να καταρρέει με τη βεβαιότητα ότι κάνουν ό,τι μπορούν. Χρησιμοποιούσα λέξεις για να τους εξηγήσω την πραγματικότητα μέσα μου. Τις μετάφραζαν και τις αποτιμούσαν ως πιθανές απειλές για τη ρουτίνα τους, ποτέ ως έκληση για ουσιαστικές αλλαγές και άμεση βοήθεια. Όλων μας ο στόχος ήταν να μην διαταραχθεί η εικόνα μας προς τα έξω. Κι εγώ είχα εκπαιδευτεί καλά να είμαι ο πυλώνας της σταθερότητας του συστήματος.
Στα σαρράντα μου, αφού κατάρρευσα νευρολογικά, πήρα βοήθειες ψυχολογίας και με τη παράλληλη συνδρομή φαρμακευτικής στήριξης, πρώτα απομυθοποίησα τον εαυτό μου και το πλαίσιο και κατόπιν αφού το επέλεξα γνωσιακά, ξεκίνησα να ανατρέψω όλον τον μικροαστικό μου σχεδιασμό. Αυτός ο απογαλακτισμός ήταν ο λόγος που σήμερα είμαι ό,τι είμαι, πιο ώριμος, πολύ αποφασισμένος, αλλά βασικά όρθιος. Βολικός δεν είμαι πλέον. Παραιτήθηκα από την προσδοκία να με αποδέχονται και να με εκτιμούν. Βάσισα όλο το πράμα σε ένα πείσμα που ανακαλύπτει κανείς μέσα του όταν πιάσει πάτο. Δεν έχω τίποτε να χάσω. Δεν έχω τίποτε να χαρίσω. Θεωρώ ότι ξέρω τον λόγο που δεν είμαι βολικός : χρησιμοποιώ τα ονόματα έτσι που να περιγράφω πιο πετυχημένα τις καταστάσεις ( τα σύκα σύκα , την σκάφην σκάφην ) πράγμα που με κάνει πολύ ενοχλητικό στον περίγυρό μου. Επίσης δεν χαρίζω τον ελεύθερο χρόνο μου. Δεν τον παραχωρώ. Όταν δεν υπάρχει όφελος , πρόοδος επικοινωνίας και ορατά συνεπιτεύγματα διακριτικά αποχωρώ. Ακόμα κι από εκεί που ως λέγεται.. ποτέ δε φεύγεις.
Στα πενήντα μου ο γιος μου με απέρριψε οριστικά. Τούτος ο απογαλακτισμός του γιού μου με βρήκε αδικαιολόγητα απροετοίμαστο. Αφού ήταν ο γιος ενός πατέρα που έκανε απροετοίμαστος παιδί και μετά πάνω στην πλάτη του ... έκανε ό,τι μπορούσε. Οπότε τι θα ήταν λιγότερο φυσιολογικό από το να με απορρίψει ο γιός μου, ώστε να οικοδομήσει το δικό του ανάστημα ; Νομίζω ότι επίκτητος συντηρητισμός που δεν έχει ξηλωθεί ακόμη από μέσα μου, αναμένονει επιεική συμπεριφορά από έναν άλλον άνθρωπο που μέσα στη δική του τρικυμία οι ζωές των άλλων δεν αποτελούν και κανένα μεγάλο ζόρι. Ο νέος αυτός άνθρωπος, αποχώρησε από εκεί που ως λέγεται.. ποτέ δε φεύγεις. Και λοιπόν ; Ας λέγεται.
Δυό χρόνια μετά , η κόρη μου πήρε την σειρά της. Απογαλακτίστηκε με σταθερά βήματα που με βρήκανε απόλυτα προετοιμασμένο. Εκείνη χειρίστηκε το πράγμα με μια σοφία και με τα εφόδια που της χάρισε μια ικανοποιητική συναισθηματική ισορροπία plus μια σειρά έγκαιρων ψυχολογικών συνεδριών. Άκουσα βαριές κουβέντες χωρίς ποτέ να νιώσω ότι οι επιθέσεις ήταν τυφλές και άδικες. Αποκλείστηκα από προσωπικές της στιγμές, αλλά μου άξιζε , μου χάρισε άλλες και μάλλον πάλι , μου άξιζε.
Στα πενηνταπέντε μου η σκέψη του γιού μου δεν μου προκαλούσε πλέον στοργή ! Σοκ ; Όχι. Τούτος ο απογαλακτισμός μου με βρήκε πανέτοιμο. Έβαλε το χεράκι του και εκείνος, ο τριαντάρης φεύγα γιός, μεγεθύνοντας τα πράγματα ώστε να διατηρήσει στη σκέψη του τον έναν πολύτιμο βασικό εχθρό. Στοργή, δε νιώθω. Δυστυχώς, κάτι μέσα μου επίμονα με εμποδίζει να αντικαταστήσω το πατρικό συναίσθημα, με μια άλλη φροντίδα για τον γιό-συνάνθρωπο, αυτόν που αποτελεί μια συνέχειά μου στο σύμπαν. Είμαι περήφανος για πολλές επιλογές του, δεν αναμένω αντίδωρα από την ανατροφή του, δεν έχω φρούδες αναμονές. Αλλά.... πιο εύκολα απευθύνομαι με ενσυναίσθηση προς ανθρώπους που δεν αναζωπυρώνουν εκείνα που το σώμα μου θυμάται. Τα βίαια λόγια του και την άκαρδη ολική του απόρριψη . Όταν πιάνω το θέμα της πατρότητας ακόμη μου πειράζει το μυαλό... Με όλη τη δουλειά που έχω κάνει. Χρειάζομαι χρόνο και περαιτέρω ανάλυση. Ελπίζω πάντως σε μια πιο αδύναμη μνήμη, μεγάλος άνθρωπος που ΄μαι.
Στα τώρα μου αποκαθηλώθηκε η σημαντικότερη φιλία μου. Ο άνθρωπος που με άκουγε και πρότεινε λύσεις, ο άνθρωπος που άκουγα και του πρότεινα θεραπευτικές διαφυγές. Τούτος ο απογαλακτισμός, που σήμανε την οριστική μου καταφυγή στη μοναχικότητα, με βρήκε ελαφρώς απροετοίμαστο. Ο λόγος που δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα ήταν ότι προετοίμαζα ήδη από χρόνια τα διανοητικά εργαλεία για μια υγιή μοναχικότητα με τη συνδρομή μακράς ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Το κομμάτι που δεν ανέμενα ήταν ότι για να με αφήσει εκείνος να φύγω χρειάστηκε να με διαμονοποιήσει με μια προσωπική επίθεση κατάφορτη αυθαίρετων ερμηνειών. Χρειάστηκε να με λούσει με καταφρόνια. Έκαψε το ομοίωμα του δυνάστη του, όποιος κι αν ήτανε, αφού κόλλησε το δικό μου κεφάλι πάνω. Το μυαλό μου είναι στις φλόγες. Ο συγκεκριμένος φίλος, σχεδόν αδελφός, ούτε ασχολήθηκε συστηματικά με τα έσω του, ούτε βλέπω να ζητάει βοήθειες για να το τολμήσει. Είναι από εκείνους που καλύτερα να ξυρίσουν το μουστάκι τους παρά να εξομολογηθούν σε ψυχολόγο.
Στα επόμενα χρόνια απομένουν , είμαι βέβαιος, αρκετοί ακόμη απογαλακτισμοί. Εκείνο το κομμάτι που δεν έχει τελεσφορήσει μέσα μου ίσως είναι και ο λόγος που ξημερώνομαι με προσδοκίες. Θέλω να πω, το δικό μου ατελέσφορο, το δικό μου ανεκπλήρωτο, είναι το μόνο αυθεντικά επαναστατικό εργαλείο.
Απογαλακτισμοί. Είναι ορόσημα, όπως και να το κάνεις. Από συναισθηματικής - λογικής απόψεως σε ελάχιστους συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή, όταν όμως ολοκληρωθούν, φέρνουν μια ενηλικίωση που σου ανοίγει εκπληκτικούς δρόμους για μια γαληνεμένη ευτυχή ώριμη ηλικία. Όσο η φθορά λυγίζει το κορμί , η καρδιά με τη δύναμη του δουλεμένου μυαλού παρέχει τις απαντήσεις για να αντιμετωπίζεις τον φόβο. Και με τον φόβο ελεγχόμενο, μπορείς να εμπιστευτείς εκείνα που έρχονται .
Ίσως τούτος να είναι ο τελικός απογαλακτισμός.
Υ.Γ. .. εδώ κουμπώνει ο νέος ποιητής Αγγελής Μαριανός :
