γράμμα σε ένα μικιό για όταν μάθει να διαβάζει

     Τώρα που στάθηκες όρθιο , πες στη μανούλα να σου πάρει δυό κουβαδάκια. Ένα κόκκινο να το γεμίζεις κοχύλια κι ένα άλλο άσπρο για βότσαλα. 

      Κάθε κοχύλι που το λέν αισθάνομαι να το βάζεις στο κόκκινο καλαθάκι και κάθε βοτσαλάκι που το λέν αναρωτιέμαι στο άσπρο. 

      Κάθε κοχύλι που το λένε θέλω να το βάζεις στο κόκκινο καλαθάκι και κάθε βοτσαλάκι που το λένε διστάζω στο άσπρο.

     Κάθε κοχύλι που το λέν ανακαλύπτω να το βάζεις στο κόκκινο και κάθε βοτσαλάκι που το λεν διδάσκομαι στο άσπρο. 

    Κάθε κοχύλι που το λεν αγαπώ να το βάζεις στο κόκκινο και κάθε βότσαλο που το λένε χρειάζομαι στο άσπρο.   

    Κάθε κοχύλι που το λέν διαφωνώ να το βάζεις στο κόκκινο κουβαδάκι και κάθε βότσαλο που το λεν κακιώνω στο άσπρο. 

    Μετά πες στη μανούλα να σου μάθει καλά τα χρώματα ψυχή μου. Με το καλό και με την καρδιά και με περισσότερα καχύλια, θα την Αναστήσουμε τούτη την κοινωνία. 

    Με τις ψηλές θερμοκρασίες μας και με τις ψυχρ..αιμες.

 

    

Λάγνου ανάβασις . 20 αιώνας μΧ.

    Την ημέρα εκείνην κατά τας ορδάς οδηγήθησαν εις τον Ανώτατον (εφ)Αρμοστήν αι τρείς αμφισβητίαι της επικυριαρχίας της λογικής έναντι των ταπεινών αισθήσεων και των ενστίκτων κι ετελέσθη δίκη με όλας τας προ(δια)γραφάς.

    Είς , ονόματι Πάρης Ποδολάγνος, εστήθη δια της βίας έναντι των (επιόρκων της φύσης) ενόρκων και ηρωτήθη μεθ' επιτάσεως :

   - Αποτάσσεσαι των ενεξελέγκτων πόθων σου ;                    

- Αρνούμαι, αδυνατώ... εξανέστη.

    Έτερος, ονόματι Τρύφων Τρυφερός, εστήθη ομοίως έναντι κι ερωτήθη :

  - Αποτάσσεσαι της βουλιμίας σου για το άγγιγμα ;                 

-Ουδόλλως, αποτελεί την δευτέραν φύσιν μου ! ομοίως εξανέστη...

    Έσχατος ο περιώνυμος αλόγιστος εραστής Παντολάγνων εστήθη  εμπρός τους εν μέσω μουρμουρητών και σχολίων..

- Αποτάσσεσαι της λαγνείας σου για τους ομοίους σου, ανώμαλε ;          

- Ου δύναμαι της φύσεώς μου ἐναντιωθῆναι ! απεκρίθη γαλήνια. Δεν υποκρίθη.

      Μέγα σούσουρον εσηκώθη και τα επιτετραμένα ανδρείκελα περιόρισαν προς τα κάτω τα χέρια και τα μέλη των τριών πλασμάτων με τραχιά καραβόσχοινα ώστε να γδέρνονται τα πέη τους και οι παλάμες των εις κάθε δρασκελιάν. Έριξαν οξύ εις τας θηλάς των και μαστίγωσαν μέχρις ολικής αναισθησίας τας ερωτογόννας περιοχάς των. Τα τρία πλάσματα εμαρτύρησαν σιωπηλά και στωϊκά σιγοψιθυρίζοντας , άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι χλευάζουσι. 

    Εξωτερικά του Μεγάρου της Επιτροπής Εκκαθαρίσεων ήτο συγκεντρωμένον μέγα πλήθος αναμένοντας την εμφάνισιν των επιόρκων. Εκράταγαν σφιχτά τα χεράκια από τ' ανήλικά τέκνα των, ούτως ώστε τούτα να αποτυπώσουσι δεώντος το περιστατικόν. Αυτοσχέδια πλακάτ με κεντρικά αναθέματα εσηκώθησαν αυτομάτως εν τη εμφανίσει της ακολουθίας ... Το πλήθος ελλάλαζε και εκράδαινε παλούκια.

   ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ

         ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΑΣΕΙΣ ΑΜΟΙΡΕΣ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΥ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ

       ΛΑΓΝΕΙΑ , Η ΠΡΩΘΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

ΕΚΦΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ Η ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΙΣ

    Τα πρόσωπα των παρισταμένων ήτο ερυθρά, στας κόγχες των οματιών τους , αι άλλοτε αθέαται φλέβαι ομοίαζαν με νωπάς χαρακιάς αυτοχείρων σε άσπιλο δέρμα εφήβου. 

   Η ανάβασις εις τον Λόφον του Μαρτυρίου ετελέσθη εν μέσω κατα(π)νύξεως. Τα πρόσωπα των καταγγελλόντων εξαγνίζονταν σχετικώς από το πελιδνό φως των κεριών. Φευ, ήτο πολύ σκληρά εν τούτοις... Τρεμάμενα χείλη έψελναν την ακολουθίαν της εξαγνίσεως. Το αίμα από τα μέλη των καταδικασμένων κατέληγεν νωχελικώς  στας εσχάτως επιδιορθωθείσας υδρορροάς. Η κοινότης ουκ εφείδετο χρημάτων.  

   Η αυτοσχέδια γκιλοτίνα ελειτούργησεν εξίσου επιτυχώς με τας κορυφαίας της ανθρωπίνης διανοίας γκιλοτίνας, ως επί παραδείγματι τους ανιχνευτάς ψεύδους και τους εντοπιστάς στίγματος υπόπτου ατόμου. Λαϊκώς, ότι εξείχεν εκόβετο εκ ρίζας...  

   Οι ευνουχισμένοι από πέη, θηλάς, ακροδάχτυλα χείλη και γλώσσας απεδώθησαν αιμόφυρτοι στο πλήθος ίνα ευφρανθεί με την κατάληξιν αυτών. Ο όχλος ανέλαβε δράσιν.  Τελικώς τους εγκατέλειψαν αναίσθητους μονάχα όταν εσώθησαν οι σίελοί τους και ησθάνθησαν εκείνην την ακαταμάχητη πλην όμως ελαφρώς ενοχικήν βουλιμίαν για το θείον σκεύασμα την ζεστήν μαγειρίτσαν, στην οποίαν κατόπιν ωρίμου σκέψεως βεβαίως ενέδωσαν. 

   Τούτα διατελέσθησαν την ημέραν του ευνουχισμού μου. Δεν θα σας εκμυστηρευθώ ποίος εκ των τριών υπήρξα, το ουσιώδες είναι ότι εσώθην και δύναμαι πλέον όπως συνάψω αμόλυντας ανιδιοτελείς σαρκικώς σταθεράς σχέσεις μακριάς εμβάλειας μετά των ομοίων μου. Εσώθην.  Ουδέ δαιμόνια μηδέ ορέξεις διαταράσσουν την εξέλιξιν του προσωπικού μου σχετίζεσθαι.

   Όταν σπανίως καταπίπτω και ομολογώ ότι επεθύμησα ένα χάδι, ένα κορμί, ένα γαμήσιον,  μια στεντόρεια φωνή μέσα μου με επαναφέρει εις την τάξιν : 

- Εσκέφθης προς λάθος κατεύθυνσιν... !  

- Όχι, ένιωσα , διατείνομαι. 

- Εσκέφθης !  

- Μα όχι, επόθησα, νομίζω.  

- Εσκέφθης ! Τέλος. Μετανόησε ίνα σχετισθείς εκ νέου ανιδιωτελώς.  

  Και είμαι κατά τα φαινόμενα εις καλόν δρόμον. Έχω καταλήξει περιζήτητος, αφού !

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Η χρήσις της τσατραπατσίζουσας καθαρεύουσας υπηρετεί το περιπαικτικόν του πράγματος.

   

  

η κλεψύδρα

 

  Ο λόγος που διατηρούμε με τόση αγάπη τις συναισθηματικές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας είναι πως για μια φευγαλέα στιγμή μας ξαναδίνουν ένα απεριόριστο μέλλον.. (σχόλιο της μούσας του Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ).

    Ε, λοιπόν, πάει το απεριόριστο μέλλον. Δεν μπορούμε να ξεγελιόμαστε. Τα μαντάτα είναι τώρα εκεί, κάθε πρωί με την ίδια επωδό… 

 ...και ακόμη 100 συνάνθρωποί μας έχασαν το τελευταίο 24ωρο τη μάχη για τη ζωή. 

    Αυτός είναι ο πραγματικός εισβολέας. Είναι η είδηση που εγκαταστάθηκε στην καθημερινή μας ρουτίνα και μας έχει κάνει αγρίμια. Είναι μια υπενθύμιση, σαν κλωστή δεμένη στο μικρό μας δάχτυλο. Κι εμείς έχουμε μάθει να τελειώνουμε το γρηγορότερο με τις υπενθυμίσεις για να μένουμε ήσυχοι. Ε, αυτή είναι τώρα μια μόνιμη. Μια υπενθύμιση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συμβεί και σε μας. Η ζωούλα μας θα πιάσει να πλησιάζει σε ένα κάποιο τέλος... Το ξορκίζουμε το τέλος, ο καθένας με τον τρόπο του, δε το θέλουμε στο νου.

   Κανείς δεν θέλει να του υπενθυμίζουν ότι το φινάλε του πλησιάζει μια γιατί είναι αδήριτος ανάγκη να σκεφτόμαστε ότι τα περιθώριά μας για διορθώσεις είναι πάντα μπροστά, με τρόπο που δεν χρειάζεται στενοχώρια που αναβάλλουμε πράγματα. Και είναι και το άλλο. Κληθήκαμε να αναβάλουμε τα μικρά πράγματα που μας βοηθούσαν να αναβάλουμε τα μεγάλα πράγματα ! Θέλω να πω, με δυο τρία τριήμερα το χρόνο κάνεις πολλές από τις απαράδεκτες ¨συνθήκες¨ σου να δείχνουν βιώσιμες. Προετοιμάζοντας επί μακρόν μια εκδρομή και μετά αναμασώντας τις αναμνήσεις με τις οποίες σε μπόλιασε συνεχίζεις επ’ αόριστον. Ε, τώρα, πάνε οι εκδρομές, πάει και το επ’ αόριστον. Πρέπει να κάτσεις εκεί βασανιστικά αναπόσπαστος να μηρυκάζεις γυμνή την πραγματικότητα που σε συνοδεύει στα τελευταία ίσως μέτρα της διαδρομής σου.

   Γι αυτό δεν είναι σαν τον πόλεμο τούτη η πανδημία. Έχει αναστατώσει όλους τους μεσήλικες κι έχει αποτελειώσει όλους τους ηλικιωμένους. Δηλαδή τον κατ’ εξοχήν πληθυσμό με τις βασανιστικότερες αγωνίες. Εκείνους που δεν τόλμησαν να κάνουν τις μικρές απαναστάσεις τους και ο απολογισμός τους βασιζόταν κάθε χρόνο στις θετικές παρεμβολές. 

   Ξυπνάμε και το ρολόϊ είναι εκεί. Τικ τακ.. δεν έχεις και τόσο χρόνο.. τικ τακ.. δεν έχεις και τόσο χρόνο… τικ τακ…

   Τη σιχαίνομαι της πανδημία. Έπρεπε να την λέμε αλλιώς. Όχι Κορωνοϊό. Κλεψύδρα.  

   Υ.Γ. Μια από τις κλισέ αντιδράσεις των ώριμων είναι να επιτίθενται στη νεολαία. Είναι κι αυτό ένα από τα γελοία πράγματα που εγκαταστάθηκαν μαζί με την πανδημία. Ζητούν, οι ηλικιωμένοι, από τους νέους, μια νεο επίγνωση ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος !

 

τι μας ενοχλεί στο άδειο ;

    Πρόσφατα δέχτηκα μια "πρόκληση" εντός ψυχαναλυτικής μου συνεδρίας. 

-Ας μείνουμε λιγάκι σιωπηλοί ! είπε η ψυχολόγος μου. 

    Κι έπαθα την πλάκα μου... Αλήθεια ! Έστριβα τα χέρια, άλλαζα στάση στο κορμί. Δεν άντεχα ! Λίγα δευτερόλεπτα κενού χρόνου με έκαναν πιο αμήχανο από έναν τελείως τσίτσιδο άνθρωπο σε μια κατάμεστη πλατεία.

  Από μωρά βιώσαμε την εβδομάδα των γεμάτων απογευμάτων, όχι ; Κάθε μέρα μια εξωσχολική δραστηριότητα. Και μεγαλώνοντας το πήραμε σερί...   Μαθαίνουμε να γεμίζουμε τον άδειο μας χρόνο στο ημερολόγιο, ασφυκτικά ώστε να προλάβουμε να βιώσουμε τα πάντα ; Ή προκειμένου να μην μπούμε στη διαδικασία να αναμετρηθούμε με άδειες ημέρες  ; Τι ενέχεται στο κενό και μας κάνει αμήχανους ; Αλήθεια, ακόμη και σε ένα συρτάρι, τι είναι αυτό που  μας ενοχλεί στο εντελώς άδειο ; Δεν πρόκειται για μια καθαρή αξιοποιήσιμη δυνατότητα ;

     Έχω κάνει παρέα με ανθρώπους που δεν αφήνουν να τελειώσεις τη φράση σου, κανονικότατα σε κάθε πρόταση εκφωνούν την τελευταία σου λέξη, πριν από σένα κατ' εκτίμηση ! Έχω συνβαδίσει με παρέες που σπεύδουν σαν να έχουν καθυστερήσει στο ραντεβού, ενώ δεν τους περιμένει κανένας. Έχω "κόψει" από το facebook βουλιμικούς έως μανιακούς των αναρτήσεων. Πέντε δέκα την ημέρα. Γιατί δεν κάθονται ούτε μια ώρα με τον εαυτό τους ; Τους τρώνε τα ρούχα τους ; Γιατί υπάρχουνε τα σπίτια με την ανοιχτή ολημερίς τηλεόραση χωρίς κανέναν τηλεθεατή ; 

    Μας αρέσει η απάντηση "τρέχω και δε φτάνω" . Την λέμε με παράπονο. Αλλά δεν είναι αλήθεια. 

   Η πνευματικότητα, η εκλεκτικότητα, η καθαρή ματιά, η σωστή εκφορά λόγου, όλα τούτα κι άλλα ισχυρά εργαλεία εξέλιξης και καλής διαβίωσης είναι αποτέλεσμα αφαιρετικής προεργασίας. Ακόμη και η καλή γραφή, στη λογοτεχνία, έρχεται ύστερα από αλλεπάλληλες επιμέλειες με σκοπό την αφαίρεση. Το πέταγμα. Πόσο μάλλον στην καθημερινότητά μας... Είναι τόσα που θέλουνε απόρριψη.

   Είχα διαβάσει ένα Αμερικάνικο εγχειρίδιο για την "τεχνική του χρόνου" από εκείνα που οι coaches της συμφοράς διδάσκουν στις πολυεθνικές για να πυκνώσουν τις ώρες εργασίας. Αυτό ακριβώς, μια τεχνική του χρόνου, νομίζω ότι χρειαζόμαστε οι ενήλικες στη σχόλη. Στις ώρες που δεν οφείλουμε να εργαζόμαστε. Στις ώρες από τις οποίες περιμένουμε η ζωή να μας φέρει άλλου τύπου εκπλήξεις :

    Νέες παρέες, νέες προσλαμβάνουσες, ουσιαστικότερες επαφές, λιγότερες τυπικότητες και εθιμικές υποχρεώσεις, άδειο χρόνο, πλατύ χώρο και ποιοτικό συναισθηματικό ρεπερτόριο. Νομίζουμε καμιά φορά ότι δεν θα συμβεί. Αλλά, συμβαίνει, όταν του δώσεις το χώρο. Συμβαίνει.

   Από μια ηλικία, πες εσύ ωριμότητα, και μετά , η διαδικασία της αφαίρεσης γίνεται σημαντικότερη από της πρόσθεσης. Από μια ηλικία, πες εσύ ωριμότητα, και μετά, ξέρεις και να διαλέγεις... Δεν υπάρχει το ελαφρυντικό του απεριόριστου χρόνου βρε παιδί μου. Θέλει μια νέα τεχνική όλη η ζωή.