τι μας ενοχλεί στο άδειο ;

    Πρόσφατα δέχτηκα μια "πρόκληση" εντός ψυχαναλυτικής μου συνεδρίας. 

-Ας μείνουμε λιγάκι σιωπηλοί ! είπε η ψυχολόγος μου. 

    Κι έπαθα την πλάκα μου... Αλήθεια ! Έστριβα τα χέρια, άλλαζα στάση στο κορμί. Δεν άντεχα ! Λίγα δευτερόλεπτα κενού χρόνου με έκαναν πιο αμήχανο από έναν τελείως τσίτσιδο άνθρωπο σε μια κατάμεστη πλατεία.

  Από μωρά βιώσαμε την εβδομάδα των γεμάτων απογευμάτων, όχι ; Κάθε μέρα μια εξωσχολική δραστηριότητα. Και μεγαλώνοντας το πήραμε σερί...   Μαθαίνουμε να γεμίζουμε τον άδειο μας χρόνο στο ημερολόγιο, ασφυκτικά ώστε να προλάβουμε να βιώσουμε τα πάντα ; Ή προκειμένου να μην μπούμε στη διαδικασία να αναμετρηθούμε με άδειες ημέρες  ; Τι ενέχεται στο κενό και μας κάνει αμήχανους ; Αλήθεια, ακόμη και σε ένα συρτάρι, τι είναι αυτό που  μας ενοχλεί στο εντελώς άδειο ; Δεν πρόκειται για μια καθαρή αξιοποιήσιμη δυνατότητα ;

     Έχω κάνει παρέα με ανθρώπους που δεν αφήνουν να τελειώσεις τη φράση σου, κανονικότατα σε κάθε πρόταση εκφωνούν την τελευταία σου λέξη, πριν από σένα κατ' εκτίμηση ! Έχω συνβαδίσει με παρέες που σπεύδουν σαν να έχουν καθυστερήσει στο ραντεβού, ενώ δεν τους περιμένει κανένας. Έχω "κόψει" από το facebook βουλιμικούς έως μανιακούς των αναρτήσεων. Πέντε δέκα την ημέρα. Γιατί δεν κάθονται ούτε μια ώρα με τον εαυτό τους ; Τους τρώνε τα ρούχα τους ; Γιατί υπάρχουνε τα σπίτια με την ανοιχτή ολημερίς τηλεόραση χωρίς κανέναν τηλεθεατή ; 

    Μας αρέσει η απάντηση "τρέχω και δε φτάνω" . Την λέμε με παράπονο. Αλλά δεν είναι αλήθεια. 

   Η πνευματικότητα, η εκλεκτικότητα, η καθαρή ματιά, η σωστή εκφορά λόγου, όλα τούτα κι άλλα ισχυρά εργαλεία εξέλιξης και καλής διαβίωσης είναι αποτέλεσμα αφαιρετικής προεργασίας. Ακόμη και η καλή γραφή, στη λογοτεχνία, έρχεται ύστερα από αλλεπάλληλες επιμέλειες με σκοπό την αφαίρεση. Το πέταγμα. Πόσο μάλλον στην καθημερινότητά μας... Είναι τόσα που θέλουνε απόρριψη.

   Είχα διαβάσει ένα Αμερικάνικο εγχειρίδιο για την "τεχνική του χρόνου" από εκείνα που οι coaches της συμφοράς διδάσκουν στις πολυεθνικές για να πυκνώσουν τις ώρες εργασίας. Αυτό ακριβώς, μια τεχνική του χρόνου, νομίζω ότι χρειαζόμαστε οι ενήλικες στη σχόλη. Στις ώρες που δεν οφείλουμε να εργαζόμαστε. Στις ώρες από τις οποίες περιμένουμε η ζωή να μας φέρει άλλου τύπου εκπλήξεις :

    Νέες παρέες, νέες προσλαμβάνουσες, ουσιαστικότερες επαφές, λιγότερες τυπικότητες και εθιμικές υποχρεώσεις, άδειο χρόνο, πλατύ χώρο και ποιοτικό συναισθηματικό ρεπερτόριο. Νομίζουμε καμιά φορά ότι δεν θα συμβεί. Αλλά, συμβαίνει, όταν του δώσεις το χώρο. Συμβαίνει.

   Από μια ηλικία, πες εσύ ωριμότητα, και μετά , η διαδικασία της αφαίρεσης γίνεται σημαντικότερη από της πρόσθεσης. Από μια ηλικία, πες εσύ ωριμότητα, και μετά, ξέρεις και να διαλέγεις... Δεν υπάρχει το ελαφρυντικό του απεριόριστου χρόνου βρε παιδί μου. Θέλει μια νέα τεχνική όλη η ζωή.