λιγοστά πράγματα γίνονται με το ένα χέρι

     "Μάζα είναι ένα πράμα που παρ' όλο ότι είσαι βέβαιος ότι βρίσκεται εδώ, ούτε το υπολογίζεις ούτε το φοβάσαι. " #

      Λοιπόν. Mπορείς ν' αστράψεις ένα σκαμπίλι, μπορείς να ρίξεις ένα φάσκελο, μπορείς να τσαλακώσεις ένα χαρτί ή να σκαλίσεις ένα σπυράκι, το χέρι από μόνο του δεν είναι εργαλείο λειψό, εντάξει είναι, μονάχα να : έχει και τα όριά του.

       Δεν μπορείς ν απολαύσεις ένα τέλειο δείπνο με το ένα χέρι, θα του λείπει η πινελιά που το απογειώνει, η ψιλοκομμένη ντομάτα, το κάρδαμο επειδή το βάζο του είχε σκληρό καπάκι, το μπολ από το πάνω ράφι που ήταν πίσω πίσω και είπες δε βαριέσαι, οι καλοδιπλωμένη χαρτοπετσέτα και οι μικρές τέλειες μπουκιές, αυτές που απαιτούν μαχαιροπίρουνο. Μπορεί ακόμα και να μη τα καταφέρεις να ανοίξεις το κρασί. Δείπνο να το πεις, τέλειο με την καμία.

     Υπάρχουν άτομα που έλαχε να μάθουνε να επιβιώνουνε δουλεύοντας το ένα χέρι, το καλό, για τα πλάσματα αυτά τιτάνιος ο αγών, αγάπη μοναχά και λίγη ενσυναίσθηση. Με τα υπόλοιπα που έχουν δυο χεράκια όλο υγεία, είναι τόσο κρίμα. Γιατί καλά μου ;

    Γιατί δουλεύετε με το ένα χέρι; Γιατί ψηλαφίζετε με το ένα χέρι ; Γιατί αγκαλιάζετε αυτούς που συναντάτε, με το ένα χέρι ; Γιατί μελετάτε και για ποιο λόγο παραδίδετε τα έργα σας με το ένα χέρι ; Αφού έχετε δυό ! 

   Δε γίνεται μια τέτοια ανεπάρκεια που εμφανίζουνε τα έργα σας να είναι δουλειά των δυο χεριών. Είναι μισή δουλειά και είναι και στο πόδι… Είναι δουλειά επίτηδες μισή...

   Δε γίνεται αυτά τα νομοσχέδια να είναι γραμμένα από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τα δυό τους χέρια. Δε γίνεται αυτές οι παγκόσμιες συνθήκες να είναι αποτέλεσμα αρτιμελών ατόμων. Δε γίνεται αυτές οι αξιολογήσεις για την επάρκεια στελεχών και οργανισμών να είναι αποτέλεσμα εργασίας με τα δύο χέρια. Δε γίνεται αυτές οι αποφάσεις νομικών επιτελείων που κρίνουνε τις τύχες των πραγμάτων να είναι αποτέλεσμα έρευνας με δύο χέρια. Δε γίνεται αυτό να είναι το όριό σας. 
   Δουλεύετε με το ένα χέρι. Και που είναι το άλλο ; Σας βλέπουμε. Στη τσέπη. Κι όχι από τεμπελιά.

   Απ’ ότι φαίνεται, αφήσαμε τις τύχες μας να τις ορίζετε άνθρωποι που έχετε ένα χέρι ελεύθερο και το άλλο μες στην τσέπη. Εκεί που αθόρυβα μετράτε το αποτέλεσμα του χρηματισμού σας, μέρα νύχτα, λεπτό λεπτό. Δεν εξηγείται αλλιώς...

   Και πως αρχίσανε όλα ; Πηγαίναμε ψηφίζαμε πάντα με το ένα χέρι. Εμείς οι ίδιοι. Το άλλο μες στη τσέπη. Να τα μετράει. Το μερτικό μας από την "σωστή" επιλογή. Και μετά θυμώνουμε από πάνω γιατί βγαίνει και λειψό. Και πηγαίνουμε ξανά, πάλι με το ένα χέρι. Ο κόσμος έτσι είναι χωρισμένος στα δυό. Τους από δω και τους από εκεί : 

   Στους καταπιεστές και σε αυτούς που θέλουνε να γίνουνε τέτοιοι #.
   Και εμείς, κοιτάζοντας το αποτέλεσμα των ενεργειών μας, κάνουμε κι άλλα πράγματα με το ένα χέρι. Χαστουκίζουμε, φασκελώνουμε χειρονομούμε και σπάζουμε πράγματα, τσαλακώνουμε και πετάμε τα γραπτά μας κι όσα ήτανε γραπτό καλά να γίνουν και ανατινάζουμε όνειρα. Αλλά δε βγάζουμε το άλλο χέρι από εκεί.
   Ε, καλά να μας γίνει. 
   Υπάρχουν μοναχά δυό προσεγγίσεις για τον συνετό και ήμερο άνθρωπο , λέει ο Γκουτιέρες στο τελευταίο του διήγημα "τα επαναστατικά βιβλία" : η αποστασιοποίηση και παρατήρηση των πάντων ή η επιλεκτική δράση σε μικρές ομάδες.   Αντί λοιπόν να ξαναπάμε να το ρίξουμε στην κάλπη με το ένα χέρι, μήπως να αναλάβουμε καμιά μικρή πρωτοβουλία ; 
#   Φράση από το βιβλίο του Ortega y Gasset  "η εξέγερση των μαζών" .

η αναμαλιασμένη γιαγιά ( μονόλογος )

( Μισοκάθεται στην άκρη της πολυθρόνας εμπρός στο καθρέφτη που έχει γεμίσει σημάδια του καιρού )
  -  Ιδού η Ελίζα, κυρίες και κύριοι. Μια ξεπατωμένη λολή γιαγιά που θα σας φορέσει τα γυαλιά. Δεν είμαι «τρόφιμος» του λόγου μου, θα το δείτε, δε μπαίνω σε σειρά, τα φώτα μου δε κλείνουνε στο ακριβώς. Kλείνουνε και δέκα, και εικοσιτρία, μη σας πω και παρά πέντε…     

    ( Κοιτάζει μοχθηρά τον νέο κανονισμό για τρόφιμους του γηροκομείου… τον τρίτο που της άφηναν στο δωμάτιο, οι πρώτοι δυό είχανε εξαφανιστεί, στο δωμάτιο της καινούργιας τρελόγριας οι κανονισμοί εξαφανίζονται και μετά εκείνη διαμαρτύρεται ότι τους ξαφρίζουν… )

   - Η Ελίζα κυρίες και κύριοι, (κοιτάζεται στον καθρέφτη ), είναι κι από μέσα όπως είναι από έξω. Παραφουσκωμένα τα μαγουλάκια, παραφουσκωμένες και οι φαντασιώσεις της, κόκκινο του άγουρου κερασιού το κραγιόνι της, κόκκινο του άγουρου και η περδικούλα της, που το λέει… Ατημέλητα τα ξασμένα αγριωπά μαλλιά της, μαλλιά μιας ευχαριστημένης τρελής που τα επέλεξε μια δοκιμασμένη λογικιά επειδή της ταιριάζουν. Οι πλάτες της ; Σκληρές κι από έξω, σκληρές κι από μέσα σαν κεραμικά ψημένα στους 1000, η Ελίζα αγάπες μου δεν πονάει απ’ έξω όταν δε πονάει από μέσα . 

      ( Καθαρίζει με βάναυσες κινήσεις την μουτζουρωμένη μύτη της από το ρουζ με ένα κομμάτι βαμβάκι ντεμακιγιάζ )

    - Η Ελίζα κυρίες και κύριοι... Μάτια που θα θα σας τρυπάνε, όταν κι αν έχετε κάτιτις να πείτε... , ματόκλαδα με ροζ σκιές, ματοτσίνορα πάντοτε ανασηκωμένα, κι άλλα πράματα πάντοτε ανασηκωμένα, θου Κύριε φυλακί το στόματί μου.  
     ( Πιάνει ένα άλλο βαμβάκι και τα μάτια της πέφτουνε στα χέρια της )
    - Τα νύχια της Ελίζας, δε θα γίνουνε ποτές περιποιημένα νυχάκια, δε θα τη δείτε να τα φτιάχνει με τις ώρες αγάπες μου, γιατί η Ελίζα τα χέρια τα είχε πάντα για να πιάνει γερά τα πράματα, και τότες και τώρα, και την κότα, και τον άντρα και το απ’ αυτό του άντρα, το ακατανόμαστο θού Κύριε. Με τα χέρια της υποδέχτηκε την κόρη της , με τα χέρια της την έστειλε πίσω…Η Ελίζα δεν έγινε κατά τύχη γλύπτρια, μια η Ελίζα και μια η chryssa # οι δυο τρελόγριες, που έπιαναν από μικρές με τα χέρια εκείνα που τα κοριτσάκια δεν είναι πρέπον να πιάνουν, πέστε εσείς τις σαλαμ ΑΝΤΡΕΣ.

   ( Τα μάτια της περνάνε από το κόκκινο κραγιόνι στη κομόντα, σε μια ασημένια κορνίζα: Προφίλ η κόρη της που την πήρε η αρρώστια, κρύο πράμα να αποχαιρετάει μια μάνα το σπλάχνο, ας όψεται η επάρατος, αυτή η καργιόλα που ποτές δε κράτησε τάξη σειρά και ιεραρχίες… )

   - Θα έλθεις τώρα εσύ, τσιτσί ποπό, η νέα διευθύντρια συνάμενη κουνάμενη να μας πεις να τηρούνται οι ιεραρχίες, θα πει το μωρό στην Ελίζα να τηρούνται οι ιεραρχίες… θα σου πω εγώ που να τις βάλεις τις ιεραρχίες…θου Κύριε, πολύ σε απασχολώ σήμερα...

    ( Βλέπει το ρολόϊ, βγάζει την ροδακινί ρόμπα, χώνει τις ομορφιές και τις ραγάδες της στα κρύα σεντόνια, ανατριχιάζει όπως τότε που της έχωναν ένα κρύο χέρι στη κυλότα, τω καιρω Εκείνω… Πριν κλείσει το φως, στο παρα πέντε, στο παρά πέντε η Ελίζα προκάνει να δει τρία αντικείμενα που της ανάβουν τα αίματα… Τα χάπια στο τραπεζάκι, τις εξετάσεις στο ντουβάρι και στη γωνιά, στο πάτωμα μια πάπια. )
   - Καληνύχτα αγαπούλες μου.  Κοιμηθείτε βαθειά. Αύριο θα πέσει ένα βοτσαλάκι στη λίμνη σας, απ' εκείνα που δε σταματούν να χοροπηδούν...
    ( Το σβήνει )  

  

 # Αναφορά στη ζωγράφο & γλύπτρια Χρύσα ( CHRYSSA ) που άφησε την Ελλάδα κι έκανε καριέρα από το ’57 και έπειτα στην Αμερική .  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1_(%CE%B3%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1)

οδηγίες συντήρησης

    Εντάξει΄για όσους βάζουν τις χαρές τους στο ψυγείο, δε χρειάζεται τίποτε άλλο να γραφτεί. Μα για τους άλλους που ακόμα νιώθουμε τα πράματα, τους περισσότερους και τους ευλογημένους, δε κάνει να κυλήσουμε γαμώτο.
    Υπάρχουν προσωπικές στιγμές άγριας χαράς, κόντρα στην νέα λαγνεία της κοινοποίησης, που εαν δημοσιοποιηθούν, ξεφτίζουν. Σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να είναι οι σπουδαιότερες. Δεν είναι για το facebook. Ολέθριο σφάλμα. Οι οδηγίες συντήρησης είναι παραδοσιακές, θα σου τις έλεγε και μια γιαγιά βουνίσια :    
     Παίρνεις ένα ματσάκι φρέσκια γλύκα από τα πράγματα, να είναι σαν ζεστό αυγό, έως & τριών ημερών. Την τεμαχίζεις με ένα ακονισμένο απ' το μυαλό σου μαχαίρι του σεφ μέχρι που να μην μπορούν εκείνοι που δεν τους αφορά,  άσχετοι και αμύητοι να διακρίνουν τα κλωνάρια. Τη μοιράζεις σε εφτά μικρά πουγκιά από τούλι και τα κρεμάς μέσα απ' το πουκάμισό σου . Όλοι το ξέρετε πως όταν είστε στη καλή χαρά, διαλέγετε πουκάμισα με χαλασμένα τα επάνω επάνω τα κουμπιά, έτσι ; Κρεμάς πουγκιά στο στήθος σου με δόσεις. Μιά για τη Δευτέρα σου, μια για την Τρίτη κι ούτο καθ' εξής. Στο στήθος σου...εντάξει ; Θυμάσαι πως μυρίζει; Θυμάσαι πως μυρίζει μια διακριτικά προφυλαγμένη στιγμή άγριας ευγνωμοσύνης ; 
     Η γλύκα των πραγμάτων, μέσα μας το ξέρουμε πως, συντηρείται άριστα εκτός ψυγείου. Δε φεύγει εύκολα ούτε η μυρωδιά της ούτε η γεύση της. Είναι σαν βότανο που έχει ρουφήξει από τη γη, μεδούλι και υγρασία και μυρουδιά και υπόγεια δύναμη τρανή. Η θέα η δημόσια την τσακίζει...
    Κρίμα δεν είναι ; Εννοώ, να μην έχεις ιδέα πως προ φυλάγεται... η γλύκα των πραγμάτων ;
    Στον εαυτό μου εγώ τα λέω, εσύ άμα θες πες τα όπου θες.

δικαίωμα

 

   Ο δικός μου χάρτινος πύργος είναι η επικράτεια των ονείρων μου. Είναι ιδιόμορφα στεριωμένος, αψηφάει. Έχει πιότερη φροντίδα στους εξώστες και βιαστικά θεμέλια. Είναι ανολοκλήρωτος εδώ κι εκεί χωρίς να επηρεάζεται η στατική του επάρκεια. Τουναντίον, για να απειληθεί με κατάρρευση πρέπει εγώ να συγκαταθέσω.   

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος δεν επιδέχεται κριτικής. Μάταιος κόπος είναι ο κόπος σου παρορμητικά να τον περιηγείσαι. Θυρωρό δεν έχει, μπες ότι ώρα θες, εγώ όμως σε προειδοποίησα.

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος έχει τα σπαθιά με την πλάτη στον κόσμο. Φαίνεται ειρηνικός απ’ έξω. Έχει ντάμες σε κάθε όροφο. Έχει καρό πατώματα και κούπες μερικά απ’ τα λόγια που ‘πες. Δεν έχει ούτε ένα τραπουλόχαρτο σε λάθος θέση. Το μελέτησα. Άλλο κάτι δεν κάνω.

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος έχει τα διαμερίσματα που μου είναι αρκετά. Έχει από πίσω βρωμερό ακάλυπτο με σπασμένο παγκάκι κι έχει και βασιλικιά σουίτα. Όταν με πιάνουν τα διαόλια αφήνω το κρεβάτι της σουίτας και κατεβαίνω με μια κουβέρτα στο παγκάκι. Εγώ είμαι η κατσαρίδα του, εγώ κι ο βασιλιάς του.  

       Ο δικός μου χάρτινος πύργος θεμελιώθηκε ιδίοις εξόδοις. Και θα τον πάρω μαζί μου γιατί πιάνει πενήντα δύο χιλιοστά πάχος και δέκα επί πέντε πόντους.

      Μερικές φορές βλέπω τη ζωή, σα το λύκο το κακό, να τον φυσάει με λύσσα. Δικό της το πνεμόνι δικός της κι ο αγέρας. Μπαινάκης βγαινάκης. Είναι σα τα αυτιά του ηλίθιου το κτίσμα μου. Άμα δε θέλω φύσημα εγώ, από τη μία μπαίνεις από την άλλη βγαίνεις.

     Μερικοί λέτε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αλαζονικό. Μετά ξελέτε όμως. Η αλαζονεία μου είναι ισότιμη με των πραμάτων. Θετική αλαζονεία τα πράματα, αρνητική εγώ. Αρνητική τα πράματα, θετική εγώ. Αποτέλεσμα μηδέν. Νόμος της φύσης.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος είναι φτιαγμένος από το προσωπικό μου πλεόνασμα. Από αποκτήματα μετά φόρων.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος δέχεται επισκέψεις με ραντεβού. Δέχεται ξεναγήσεις με υψηλό τίμημα. Δέχεται και εκμίσθωση ορόφων, αλλά μόνον με αντιπραγματισμό.

      Μερικοί λέτε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Μετά ξελέτε. Αγέλης ξεαγέλης, εγώ βλέπω μια ντουζίνα αρκούδες.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος θα ήταν ένα τέρας ευστάθειας εάν δεν… εάν δεν .. εάν δεν ήταν απλώς το  Jenga  μου. Βλέπεις, εγώ γουστάρω να τραβάω τα πιο κρίσιμα στοιχεία του, να τα κοιτάζω στο φως και να τα ξαναβάζω πίσω, κρατώντας την αναπνοή μου. Μερικές φορές τα βάζω πίσω ανάποδα. Δε συμβαίνει τίποτα. Αλλά άμα το πω εγώ να συμβεί… συμβαίνει.

      Μερικοί λέτε ότι  ο άνθρωπος είναι ζώο άγριο. Μετά ξελέτε. Η αγριότης μου είναι ισότιμη με την αγριότητα των πραμάτων. Μεγάλη αγριότητα τα πράματα, μεγάλη εγώ. Μικρή, μικρή. Εγώ έτσι τα βρήκα τα πράγματα. Δεν υπήρξα ο δημιουργός. Ένα απλό χάρτινο πύργο σήκωσα.

      Αυτοί απέναντι, που μοιάζουν με τον δικό μου δηλαδή, τι είναι ;  

homo eflectus

      Τα ανθρωπόμορφα ρομποτάκια του σεναρίου εργασίας με τον κωδικό 1984 (Τζωρτζ Όργουελ) αποδεικνύονται απρόβλεπτης συμπεριφοράς...
      Ο τύπος ανθρωποειδούς που παράγει ο νέος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός μοιάζει ολοένα και περισσότερο με εκείνον τον τύπο ανθρωποειδούς που παρήχθη επί κομμουνισμού για να εργαστεί στα κολχοζ. Homo pithinius... Αυτό είναι το καλούπι :
      Ένας άνθρωπος που πρωταρχική απειλή θεωρεί τον μεγάλο εξωτερικό εχθρό, τότες τον Κομμουνισμό στις ΗΠΑ και τον Καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ, σήμερα τον ISIS. Πολύ φοβισμένος, καχύποπτος, υποτακτικός στην καθημερινότητα, αποστασιοποιημένος από όσα έχουν αξία για την καλλιέργεια της ψυχής του, αποκλεισμένος από όλες τις "πολυτέλειες" οι οποίες καταγγέλονται ότι είναι κατάχρηση ορίων, χωρίς δικαίωμα σε όσες εναλλακτικότητες το σύστημα δεν εγκρίνει, π.χ. αποχή από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές και τα bar code, καθηλωμένος από την προπαγάνδα, διαρκώς παρακολουθούμενος με όλα όσα η τεχνολογία επιτρέπει, με όραμα που προκαθορίζει το καθεστώς κι όχι ο ίδιος και πολιτικά ευνουχισμένος. Με εργασία που δεν εξελίσσει τις ατομικές δεξιότητες, χωρίς επιλογή του τόπου εγκατάστασης και δημιουργίας εστίας. Με ρηχές κοινωνικές εξαρτήσεις, ακόμη πιο ρηχή καθημερινή επικοινωνία με τους ομοίους του, βλ fb και ολοένα και πιο γεμάτος με αλκοόλ ή υποκατάστατα της διατήρησης μιας ψυχικής αναισθησίας. Αυτό το ανθρωποειδές το αγαπούν ολοένα και περισσότεροι ηγέτες, ο Ερντογάν, Ο Πούτιν, ο Τραμπ και φυσικά ο Βόλφγκαγκ Σόϊμπλε. Είναι μηχανή παραγωγής.
   Τα ανθρωπόμορφα ρομποτάκια του σεναρίου εργασίας με τον κωδικό 1984 αποδεικνύονται όμως απρόβλεπτης συμπεριφοράς. Ψηφίζουν επιστροφή στις μικρότερες κοινωνίες, απόσχιση από τα μεγάλα υπερκρατικά ή υπερτοπικά μορφώματα, επιστροφή στις κοινωνίες της αυτοδιάθεσης, επιδιώκουν ξανά την εργασία γύρω από τους τόπους που ζουν οι αγαπημένοι τους, απορρίπτουν τις ξύλινες γλώσσες στην πολιτική, φτιάχνουν ομάδες αντίδρασης, στρέφονται στη γειτονιά και την οικογένεια και εξεγείρονται. Τα ρομποτάκια δεν είναι όπως φαίνεται "Χόμο πειθήνιους" αλλά "Χόμο εφλέκτους" . Θα χρειαστεί μεγαλύτερη παρέμβαση στο λογισμικό τους για να παραμείνουν ήμερες μηχανές υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης. Θα χρειστεί να τους κόψουν το τελευταίο που τους έχει μείνει και στα δύο φύλλα.... αντρικά μιλώντας, τα μπαλλάκια τους.
   Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Και πως να το πω... Όταν έχεις τόσα Χόμο Εφλέκτους στη γύρα, πρώτα απ' όλα μη τους πουλάς ελεύθερα όπλα και εκρηκτικά, ανόητε παγκόσμιε Ρεπουμπλικανέ. Πούλησέ τους δουλειές, προκοπή, σπίτι και ποιότητα καθημερινότητας, αν ξέρεις πως γίνεται.

  Υ.Γ. Όλα τα συστατικά της κήρυξης ενός παγκοσμίου πολέμου τα συλλέγει περίτεχνα το σύστημα, ακριβώς όπως τότε με την εντεκάτη Σεπτεμβρίου. Για να μη πέσουμε από τα σύννεφα, το λέω...

απλώς μικραίνουν οι μέρες

   όταν σφίγγω τα βλέφαρα βλέπω αστεράκια

     κι όταν τα μισοανοίγω αργά βλέπω κηλίδες φωτός

κι όταν τα παίζω μισόκλειστα

    βλέπω σχήματα , πόρτες, ανοίγματα, εκλείψεις και ανατολές άστρων

κι όταν ακόμη αφιερωθώ να τα κλείσω εντελλώς

πάλι υπάρχουν τεκμήρια επερχόμενης λάμψης

   δε καταλαβαίνω καθόλου λοιπόν γιατί πρέπει να τα βάψω μαύρα

στις πιό σκοτεινές μας μέρες

αφού η φύσις των πραγμάτων 

έχει φροντίσει να με διαβεβαιώσει

τόσες φορές

εκατοντάδες

χιλιάδες

μυριάδες φορές

ότι το σκοτάδι είναι ο Δαυίδ

και το φως ο Γολιάθ

και τα υπόλοιπα είναι

φήμες

κατασκευάσματα

παραμυθίες των αθρώπων

ότι τάχα ο Δαυίδ θα βρεί τον τρόπο

δε νομίζω, το πολύ πολύ να μικρύνουν λιγάκι οι μέρες.

Πάγαινε με τις πιθανότητες...