λιγοστά πράγματα γίνονται με το ένα χέρι

     "Μάζα είναι ένα πράμα που παρ' όλο ότι είσαι βέβαιος ότι βρίσκεται εδώ, ούτε το υπολογίζεις ούτε το φοβάσαι. " #

      Λοιπόν. Mπορείς ν' αστράψεις ένα σκαμπίλι, μπορείς να ρίξεις ένα φάσκελο, μπορείς να τσαλακώσεις ένα χαρτί ή να σκαλίσεις ένα σπυράκι, το χέρι από μόνο του δεν είναι εργαλείο λειψό, εντάξει είναι, μονάχα να : έχει και τα όριά του.

       Δεν μπορείς ν απολαύσεις ένα τέλειο δείπνο με το ένα χέρι, θα του λείπει η πινελιά που το απογειώνει, η ψιλοκομμένη ντομάτα, το κάρδαμο επειδή το βάζο του είχε σκληρό καπάκι, το μπολ από το πάνω ράφι που ήταν πίσω πίσω και είπες δε βαριέσαι, οι καλοδιπλωμένη χαρτοπετσέτα και οι μικρές τέλειες μπουκιές, αυτές που απαιτούν μαχαιροπίρουνο. Μπορεί ακόμα και να μη τα καταφέρεις να ανοίξεις το κρασί. Δείπνο να το πεις, τέλειο με την καμία.

     Υπάρχουν άτομα που έλαχε να μάθουνε να επιβιώνουνε δουλεύοντας το ένα χέρι, το καλό, για τα πλάσματα αυτά τιτάνιος ο αγών, αγάπη μοναχά και λίγη ενσυναίσθηση. Με τα υπόλοιπα που έχουν δυο χεράκια όλο υγεία, είναι τόσο κρίμα. Γιατί καλά μου ;

    Γιατί δουλεύετε με το ένα χέρι; Γιατί ψηλαφίζετε με το ένα χέρι ; Γιατί αγκαλιάζετε αυτούς που συναντάτε, με το ένα χέρι ; Γιατί μελετάτε και για ποιο λόγο παραδίδετε τα έργα σας με το ένα χέρι ; Αφού έχετε δυό ! 

   Δε γίνεται μια τέτοια ανεπάρκεια που εμφανίζουνε τα έργα σας να είναι δουλειά των δυο χεριών. Είναι μισή δουλειά και είναι και στο πόδι… Είναι δουλειά επίτηδες μισή...

   Δε γίνεται αυτά τα νομοσχέδια να είναι γραμμένα από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τα δυό τους χέρια. Δε γίνεται αυτές οι παγκόσμιες συνθήκες να είναι αποτέλεσμα αρτιμελών ατόμων. Δε γίνεται αυτές οι αξιολογήσεις για την επάρκεια στελεχών και οργανισμών να είναι αποτέλεσμα εργασίας με τα δύο χέρια. Δε γίνεται αυτές οι αποφάσεις νομικών επιτελείων που κρίνουνε τις τύχες των πραγμάτων να είναι αποτέλεσμα έρευνας με δύο χέρια. Δε γίνεται αυτό να είναι το όριό σας. 
   Δουλεύετε με το ένα χέρι. Και που είναι το άλλο ; Σας βλέπουμε. Στη τσέπη. Κι όχι από τεμπελιά.

   Απ’ ότι φαίνεται, αφήσαμε τις τύχες μας να τις ορίζετε άνθρωποι που έχετε ένα χέρι ελεύθερο και το άλλο μες στην τσέπη. Εκεί που αθόρυβα μετράτε το αποτέλεσμα του χρηματισμού σας, μέρα νύχτα, λεπτό λεπτό. Δεν εξηγείται αλλιώς...

   Και πως αρχίσανε όλα ; Πηγαίναμε ψηφίζαμε πάντα με το ένα χέρι. Εμείς οι ίδιοι. Το άλλο μες στη τσέπη. Να τα μετράει. Το μερτικό μας από την "σωστή" επιλογή. Και μετά θυμώνουμε από πάνω γιατί βγαίνει και λειψό. Και πηγαίνουμε ξανά, πάλι με το ένα χέρι. Ο κόσμος έτσι είναι χωρισμένος στα δυό. Τους από δω και τους από εκεί : 

   Στους καταπιεστές και σε αυτούς που θέλουνε να γίνουνε τέτοιοι #.
   Και εμείς, κοιτάζοντας το αποτέλεσμα των ενεργειών μας, κάνουμε κι άλλα πράγματα με το ένα χέρι. Χαστουκίζουμε, φασκελώνουμε χειρονομούμε και σπάζουμε πράγματα, τσαλακώνουμε και πετάμε τα γραπτά μας κι όσα ήτανε γραπτό καλά να γίνουν και ανατινάζουμε όνειρα. Αλλά δε βγάζουμε το άλλο χέρι από εκεί.
   Ε, καλά να μας γίνει. 
   Υπάρχουν μοναχά δυό προσεγγίσεις για τον συνετό και ήμερο άνθρωπο , λέει ο Γκουτιέρες στο τελευταίο του διήγημα "τα επαναστατικά βιβλία" : η αποστασιοποίηση και παρατήρηση των πάντων ή η επιλεκτική δράση σε μικρές ομάδες.   Αντί λοιπόν να ξαναπάμε να το ρίξουμε στην κάλπη με το ένα χέρι, μήπως να αναλάβουμε καμιά μικρή πρωτοβουλία ; 
#   Φράση από το βιβλίο του Ortega y Gasset  "η εξέγερση των μαζών" .