απλώς μικραίνουν οι μέρες

   όταν σφίγγω τα βλέφαρα βλέπω αστεράκια

     κι όταν τα μισοανοίγω αργά βλέπω κηλίδες φωτός

κι όταν τα παίζω μισόκλειστα

    βλέπω σχήματα , πόρτες, ανοίγματα, εκλείψεις και ανατολές άστρων

κι όταν ακόμη αφιερωθώ να τα κλείσω εντελλώς

πάλι υπάρχουν τεκμήρια επερχόμενης λάμψης

   δε καταλαβαίνω καθόλου λοιπόν γιατί πρέπει να τα βάψω μαύρα

στις πιό σκοτεινές μας μέρες

αφού η φύσις των πραγμάτων 

έχει φροντίσει να με διαβεβαιώσει

τόσες φορές

εκατοντάδες

χιλιάδες

μυριάδες φορές

ότι το σκοτάδι είναι ο Δαυίδ

και το φως ο Γολιάθ

και τα υπόλοιπα είναι

φήμες

κατασκευάσματα

παραμυθίες των αθρώπων

ότι τάχα ο Δαυίδ θα βρεί τον τρόπο

δε νομίζω, το πολύ πολύ να μικρύνουν λιγάκι οι μέρες.

Πάγαινε με τις πιθανότητες...