Η παπαρούνα

Σαν τις επαναστάσεις μου

Αναιμική, βορά στο φύσημά του

Είσαι

Σαν τις γυναίκες που ορέγομαι

Υπερφίαλη, κι όχι άδικα

Είσαι

Σαν τη χαρά μου

Ολάκερες συστάδες που ξεσπούνε σε

μικρές κοντές και κόκκινες γιορτές

Είσαι

Σαν τα όνειρά μου

Που ίδια εποχή με σένανε αμολιούνται

Και κάνουν γης μαδιάμ

Τόση τακτοποιημένη κι ασφαλή μονοχρωμία

Είσαι

Και σαν τις λύπες μου

Τα μαύρα δώρα των παθών μου

Πάντα σε περιτύλιγμα εντυπωσιακό

Και πάντα αντάξια για να σκύψω

Γιατί στους στήμονες είν΄ η ψυχή των λουλουδιών

Και η ουσίες… και οι ουσίες

Και στην ουσία ;

Μια από χιλιάδες ίδιες κι απαράλλαχτες

Που η καθεμιά πιστεύει τον εαυτό της

Ότι άμα λείψει θα τους λείψει

Είσαι

Ξεθωριασμένη κι όμως ζωντανή

Είσαι

Ξεθωριασμένος κι όμως ζωντανός

Είμαι

                                                           21.3.15

randevú

    Να πηγαίνεις νωρίτερα !
    Θέλω να πω, στο μέρος που είναι να την συναντήσεις, την εκάστοτε, εκείνη που ποθείς, να προσέρχεσαι εγκαίρως. Όχι μοναχά για να τη δεις που θα 'ρχεται,, αλλά κυρίως, για να ζήσεις τη χαρά να περιμένεις . Αχ ..τι υπέροχη που είναι, εκείνη η γλύκα της μικρής αιώνιας προσμονής.
    Να πηγαίνεις νωρίτερα !
    Εκείνη μάλλον θα 'λθει, μα οι ανάσες που θα γίνουν αλαφιάσματα, ο φόβος μην ξεχάστηκε ή μήπως πήγε σε άλλο μέρος, η αδημονία σου να φανεί με κείνο το περπάτημα που έχεις διεξοδικά αναλύσει και καρέ καρέ απαθανατήσει , η δίψα σου για τη θωριά της σιλουέτας που θα σκίσει φέτες το σοκάκι, η πείνα των ματιών σου για το σχήμα της, το ολόγραμμά της που θα το προβάλλεις, πριν την ώρα του, στους τοίχους, ζωγράφος μανιακός εσύ, με μούσα του μια οπτασία, μην αμελήσεις να τη ζήσεις.
     Να πηγαίνεις νωρίτερα !
     Ακόμα κι αν αργεί εκ συστήματος εκείνη, πήγαινε εσύ εγκαίρως. Βούτα στην αγωνία μέχρι τα μαλλιά και κράτησε την ανάσα σου. Ρώτησε ερωτήματα τον εαυτό σου, γέμισε μνήμες το μυαλό σου, άκου τη δίψα σου, προσπάθησε να τη μυρίσεις να έρχεται. Κάθε τικ τακ απ' τη γωνιά μπορεί να είναι από το πόδι της σταλμένο. Εμβατήριο για πέτρα, έρωτα και δυό αυθάδικα ξύλινα τακούνια. Ε, μη το χάσεις.
    Να πηγαίνεις νωρίτερα !
    Να είσαι πάντα ένα κλικ μπροστά. Εκείνος που αναμένει τη μεγάλη άφιξη, έχει στον έρωτα μια γεύση μούρλια. Είναι στη σωστή θερμοκρασία για να καταναλωθεί, αχόρταγα, βουλιμικά. Είναι μαριναρισμένος με αίσθησες σε εκγρήγορση, σωταρισμένος πόθους και ολάκερος σχεδόν πασπαλισμένος, με αγγιγμάτων που έγιναν πληγές, μυρωδικά. Είναι εκεί, ακουμπησμένος όμορφα σε μια γωνιά με θέα στην άφιξη και σιγοψήνεται στην ίδια του την κάψα. Ποιός θέλει κάτι τέτοιο να το χάσει ; Όχι εσύ .
   Για αυτό σου λέω...
   Να πηγαίνεις νωρίτερα ! 

η κιβωτός του Ν

   Καθώς κάθομαι εδώ , ξημερώματα, με ένα λευκό χαρτί να με κοιτά κατάματα, άλλη μια "παγκόσμια ημέρα της γυναίκας" περνάει και φεύγει. Δεν είναι σαν έκλειψη, δεν είναι σαν τη γιορτή του μήλου, δεν είναι αλλαγή χρονιάς, είναι μια ακόμη δοτή, άσημη και φαρισαϊκή κουκίδα στο ημερολόγιο. Ελάχιστη απήχηση  μπορεί να ασκήσει σε όλους, άρα και στην έμπνευσή μου. Είναι ένα ροζ βάζο γεμάτο κλισέ ατάκες που αν σκύψεις δε μυρίζουν σαν το Αϊβαλί.
    Ενώ ο κόρφος σας ; Τι ευωδιά είναι αυτή ρε φιλενάδες ; Είναι σαν τη νύχτα. Γι αυτό νομίζω...Θα έπρεπε η γυναίκα να γιορτάζεται τη νύχτα.

    Ο κάθε άνθρωπος κάνει τη δουλειά του. Κι εγώ προσπαθώ να είμαι ο άντρας μιας γυναίκας. Κάθε φορά.
    Να την κάνω ασφαλέστερη και πληρέστερη. Να της χαρίζω όμορφα αρτιμελή δυναμικά παιδιά και , κάθε φορά το ίδιο λάθος, κι έναν σκύλο. Να τη βάζω να κοιμάται σε ένα σπίτι με κήπο και φράχτη και λουλούδια και πουλιά. Να τη γεμίζω εκτίμηση που με τη σειρά της θα τη γεμίζει ενέργεια. Να την κάνω να ξυπνάει νεότερη από την ηλικία της. Κι όλα για το συμφέρον μου... 

    Αφού είστε όλα τα λεφτά.. Τι να αποκάνω ;
    Πριν μια εβδομάδα ήρθε ένας ( παράξενα ντυμένος ) προάγγελος στον ύπνο μου. Σήκω μου λέει ! Κοιτάζω το ρολόϊ και είναι τρεις. Τρελλός είσαι Χριστιανέ μου ; του κάνω. Σήκω μου λέει. Αφού τσεκάρω αν μιλάει σε μένα ή στον τζουτζούκο μου το παίρνω απόφαση... Τι θα κάνουμε ; ..τον λέω !
    Θα πας να μαζέψεις ξυλεία....  ( αυτήν την ιστορία την έχετε βαρεθεί από το σχολείο και δε τη ξαναγράφω ) ... κι έτσι βρέθηκα να περισυλλέγω σας. Τι, ποιές ; Τις γυναίκες. Όλα τα είδη που ( θεωρώ ότι ) θα πρέπει να επιστρέψουν στη γη μετά τον δεύτερο κατακλυσμό. Ζώα δε ..με είπε να μάσω. Δεν θα υπάρξει πρόβλημα με την κατηγορία ζώα , μου 'πε και με κοίταζε κατάματα.
    Έχω μαζέψει 999 γυναίκες και τις ταίζω και τις ποτίζω περιμένοντας τη γαμημένη βροχή. Και έχω κολλήσει στην τελευταία τον Μουνικανών. Κοιτάξτε ποιά με λείπει και πάρτε τους δρόμοι. Ψιχαλίζει γιατί ...
    Με λείπει μια με πορτοκαλί μουνότριχες και τη μάπα γεμάτη φακίδες που τα δυό μεσαία της δόντια είναι λίγο πιο μακριά και τα φρύδια της διάφανα. Έχει σχεδόν αγορίστικο βυζί δεξιά κι αριστερά και η κοιλίτσα της ελίτσες. Στα πόδια της το δεύτερο δάχτυλο δεν είναι μακρύτερο από το πρώτο.  Μπορεί να φυσάει τη μπούκλα της και εκείνη να πηγαίνει όπου διαλέγει, πάνω, δεξιά, αριστερά, κανονικό τηλεκατευθυνόμενο. Περπατάει ξυπόλυτη παντού, εκτός από τις μέρες που κρυώνει η κοιλίτσα της. Ο ποπός της είναι τουρλωτός και τον μαζεύει με στενά σορτσάκια. Όταν ετοιμάζει το φαϊ γλείφει συνεχώς τον αριστερό αντίχειρα και μετά ξύνει τη μύτη της με το μικρό νυχάκι. Μερικές φορές εκεί φτερνίζεται και μετά φωνάζει αψού με χρονοκαθυστέρηση. Κοιτάζει κατάματα μέχρι ο άλλος ή η άλλη να κατεβάσει τα μάτια. Είναι θυμωμένη με όλα τα μικρά και συμφιλιωμένη με όλα τα θεόρατα. Κοιμάται μέχρι να ακουμπήσει το κεφάλι και ξυπνάει καυλωμένη μια ώρα αρχύτερα. Άμα την ρωτάς δε σου απαντάει γιατί με μια ματιά σου δείχνει ότι είναι ηλίου φαεινότερον. Άμα είναι εκεί, είναι εκεί. Άμα δε θέλει να είναι εκεί το καταλαβαίνεις. Τελειώνει το ντύσιμο με ένα φουλάρι σάπιο μήλο ή πεταμένο πλατανόφυλλο ή θυμωμένο ηλιοβασίλεμα και κουβαλάει ταγάρι. Την λένε Ριένι ή Μποάντα ή Σύλβια και στο επίθετο Ο-Χάρα ή Ω-χαρά. Σπάνιο πλάσμα, κέλτικο και επικίνδυνο σα Σειρήνα της Οδύσσειας.
    Άμα τη δείτε πάρτε με αμέσως ( έχω what's up να μη χρεώνεστε ) και μη την πλησιάσετε. Θα έρθω να (την) αναλάβω. Είναι ειδικό μνι.

     Πρόσφατα είχα εκδώσει μια μικρή ποιητική συλλογή : Ο Ουρανός Είναι Το Μεγαλύτερο Μουνί  Απ’ Όλα .. και είχα εισπράξει εκατό δολάρια. Αυτές τις μπύρες πίνω τώρα. ( Τσαρλς Μπουκόφσκι – Η πιο όμορφη γυναίκα στη πόλη ) 

ο θάνατος είναι το ταίρι του έρωτα ( Σίγκ. Φρόϊντ )

    Μια εβδομάδα μετά την μεταμφιεσμένη * αυτοκτονία της γιαγιάς ερωτεύτηκα παράφορα. Όχι πριν. Εκείνον τον ( κακό μου τον ) καιρό ακροβατούσα ανάμεσα στην επιθυμία για έρωτα και την επιθυμία για θάνατο. Είχα μια υποψία ότι ο θάνατος δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Θέλω να πω, άλλο να τον λες και άλλο να τον ...κάνεις. Και μετά συνέβη εμπρός μου, τόσο απλά, σαν ένα ενδιάμεσο γεύμα… είδα αυτή τη γυναίκα ν' αναγγέλλει την αναχώρησή της στο χειρούργο :
  - Γιατρέ, δε χρειάζεται καμιά τέλεια δουλειά, κράτα την τέχνη για τη νιότη ! 
     Η εγχείρηση πήγε άψογα. Εκείνη, μετά, το βράδυ, αποχώρησε. Το ξέραμε. Όλοι. Ότι αποχώρησε οικειοθελώς μωρέ. Τι άλλο ; 
     Αυτό το περιστατικό έγειρε το δίλημμα υπέρ του έρωτα. Ο θάνατος ξάφνου μου φαινόταν εύκολη δουλειά. Απλούστατη. Ο θάνατος δεν είναι πολύπλοκος ! Έχουμε απλά μεγαλοποιήσει αυτό που λέγεται υστεροφημία. Ακόμα και αν επιστρέψεις για να δεις τι σου σέρνουν μετά θάνατον, το πιθανότερο είναι ότι τζάμπα θα συγχυστείς. Εγώ θα επιστρέψω κουφός. 
      Αλλά ο έρωτας ;
      Ένα πορτοκαλί δειλινό, στα παγκάκια της πρώτης θέσης, καθώς καταλόγιζα στη φύση τις γνωστές υπερφίαλες συμπεριφορές, μου ξέφυγε μια παραγγελιά :
-       Χοντρέ χρειάζομαι ένα περιστατικό master piece… Είμαι ώριμος, θέλω να πω, διατεθειμένος .
Ο παιδοβούβαλος με το τόξο και τα βέλη με κοίταξε με καχύποπτο ύφος .
-    Έχω ρεπό. Από βδομάδα !   μου είπε.
     Δε ξέρω τι έκανε. Αλλά έκανε τότες παστρική δουλειά. Καλή της ώρα. Της δουλειάς...
   Ο έρωτας. Δεν μπορείς έτσι απλά να τον πεις και να τον ..κάνεις. Είναι απείρως πολυπλοκότερος από τον θάνατο. Κατ’ αρχήν στον έρωτα δεν δίνεις δεκάρα όχι μόνον για την υστεροφημία σου αλλά ούτε για τις τρέχουσες εντυπώσεις. Τρίβεις στα μούτρα ολονώνε την επίσκεψή του. Και όσο για τα δικά σου ( τα μούτρα, ντε ) τα κάνει υπέροχα. Ο έρωτας ανακοινώνεται πάραυτα. Η γιορτή μεταδίδεται ζωντανά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη γύρω σου. Και κανείς δε μπορεί να αλλάξει κανάλι. Πρέπει να σε φάνε έτσι, χαζό και χαρωπό, στη μάπα, με την ευχή να σου περάσει χωρίς αντιβίωση.  Έπειτα, πώς να το πω… ο έρωτας είναι πιο ατίθασος από το θάνατο. Παίρνει διαρκώς πρωτοβουλίες. Αυτό, να αυτό ακριβώς το κουσούρι του, φοβούνται οι "κότες". Καλύτερα μόνη παρά πληγωμένη διατείνεται η άλλη… Ε… κάτσε μόνη. Έρωτας να μην υπάρχει "ο άλλος" δεν υπάρχει. Ακόμα χειρότερα που ενίοτε ο "άλλος" ...ΔΕΝ υπάρχει ! Να κάθεσαι μόνη σου είναι μια δίαιτα που δε σε ομορφαίνει. Αβιταμίνωση. Γιατί ;Θέλω να πω... ποιός ο λόγος ;
      Είμαστε εδώ, από τη γέννηση ως το θάνατο για να βιώσουμε πράματα και θάματα. Ο έρωτας είναι εκεί έξω συνεχώς. Μέσα μας σηκώνουμε οδοφράγματα. Μπορώ τώρα δα να σου αραδιάσω εξήντα ονόματα ανθρώπων που αυτό το μήνα δε θα ερωτευτούν. Ο Στάθης. Η Μαρίνα. Η Κική από πάνω. Ο Νώντας με τη μηχανή. Χίλια τοις εκατό. Αφού τους βλέπω ! Αποκλείονται. Τον έρωτα τον καλείς. Τον αναγγέλλεις. Τον προστάζεις, κάποτες, κι ας είναι ρίσκο. Στο φινάλε πρόκειται για μάχη. Όλα εδώ ..πληγώνονται.
     Ο Σίγκμουντ φάκιν Φρόϊντ δεν είναι της σχολής Κοέλο. Το σπούδασε το πράμα.  Ο έρωτας είναι το ταίρι του θανάτου, λέει. Μαζί κυβερνούν τον κόσμο. Δε ξέρω για τον κόσμο τον υπόλοιπο αλλά εμένανε, το λέω. Τον περισσότερο καιρό κατά την νυχτερινή μου ενδοσκόπηση αρχίζω με την φθορά ( όπως συνηθίζω να φωνάζω τον θάνατο για να μην κρυώνουνε οι δίπλα μου ) και καταλήγω στον έρωτα. Κάθε φορά. Τελειωμένα πράματα. Και κοιμάμαι καλά στο φινάλε. Αν δεν τα καταφέρω ;  Με τριγυρίζει ο άλλος. Και τα πόδια του... πως να το πω... μυρίζουν.
     Ποιος θέλει να κοιμάται στην ποδαρίλα ;

*  Κάθε θάνατος είναι μία μεταμφιεσμένη αυτοκτονία ( Σ. Φρόϊντ στον Τ.Σ. Βίρεκ το 1930 ) 

φιλική έξοδος

   Κατ΄αρχήν οι ευρωπαίοι πολίτες που δεν χρησιμοποιούν ευρώ δεν είναι αποκλεισμένοι από την ελεύθερη διακίνηση εντός ΕΟΚ. Αυτή η απλή αλήθεια δεν είναι ακόμα επαρκώς διαδεδομένη...Θέλω να πω, η μαμάκα μου θα μπορεί να πάρει τη Rayan και να πάει στο Παρίσι weekend απλά θα μένει στο ράντζο στη κόρη της κουμπάρας που κάνει erasmus. Δεν είναι και για αυτοκτονία ! Εδώ ο κόσμος φλέγεται... Αλλά ας περάσω στο ψητό... Στην επιζητούμενη δικαίως ευημερία μας. Είναι θεμιτό να αποζητάμε το καλύτερο. Λοιπόν..

Διάβασα χθες αυτή την δήλωση του Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν :

             «Το θεμελιώδες θέμα είναι εάν η ελληνική οικονομία είναι σε θέση να επανεκκινήσει και να ευημερήσει με ένα τόσο ισχυρό νόμισμα όσο το ευρώ. Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Αλλά αντί να επικεντρωθούν σε αυτό το θέμα ουσίας και να δώσουν απάντηση, οι Ευρωπαίοι επικεντρώνονται στο ελληνικό χρέος» δηλώνει ο Ζισκάρ ντ' Εστέν σε συνέντευξή του, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Les Echos. Σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας (1974-1981) και πρώην πρόεδρο της Σύμβασης για το μέλλον της Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του 2000, «η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να διευθετήσει τα προβλήματά της σήμερα παρά αν αποκτήσει ένα νόμισμα που να μπορεί να υποτιμηθεί. Πρέπει λοιπόν να αντιμετωπισθεί με ηρεμία, ψύχραιμα, αυτό το σενάριο, προς το συμφέρον της ίδιας της Ελλάδας. Είναι παράλογο να λέμε ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με αποτυχία της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει τη θέση της, απολύτως, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγκαταλείποντας τη χρήση του ευρώ, το μόνο που θα έκανε θα ήταν να βρεθεί μαζί με χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία, η Τσεχική Δημοκρατία κλπ, που δεν το υιοθέτησαν. Ακόμη καλύτερα: αυτή η έξοδος θα της επέτρεπε να προετοιμάσει ενδεχόμενη επιστροφή της, αργότερα. Η διαδικασία αυτή μίας συντεταγμένης εξόδου πρέπει και μπορεί να πραγματοποιηθεί κατά μη συγκρουσιακό τρόπο, προς το αμοιβαίο συμφέρον κάθε πλευράς. Αυτό εγώ θα το ονόμαζα "friendly exit", έξοδο σε φιλικό πνεύμα» καταλήγει ο Ζισκάρ ντ΄Εστέν.

     Η παραπάνω προσέγγιση δεν υιοθετείται από κανένα κόμμα στη χώρα τούτη την ώρα. Αντιθέτως προβάλλονται ισχυρισμοί που απευθύνονται σε μάζες ψηφοφόρων με τη γνωστή μας κουτοπονηριά.

    Ο πρώτος είναι ότι η Ελλάδα όπως και ένα σπιτικό που δεν έχει πλέον να πληρώσει, θα σηκώσει το μεσαίο δάχτυλο στις τράπεζες και μετά θα συνεχίσει τη ζωή της χωρίς το άχθος των δανείων που έχει συν_άψει στο παρελθόν. Ο ισχυρισμός αυτός μάλιστα έχει εμπλουτιστεί από την ατράνταχτο επιχείρημα ότι «τότε που με δάνειζες ας έβλεπες ότι ποτέ δε θα τα πάρεις. Εγώ εκλιπαρούσα, εσύ γιατί με δάνειζες ; Εεε ;  Τι είχες στο μυαλό σου , να με βάλεις στο χέρι ; » 

    Ο δεύτερος ισχυρισμός είναι ότι η Ελλάδα είναι το κεντρικό θύμα μιας παγκόσμιας πλεγκτάνης για την εξαγορά των μοναδικών της ευκαιριών όπως ο υπερηχητικός ΟΣΕ η υπερκερδοφόρος ΔΕΗ και οι πακτωλοί των πετρελαίων. Οι διαγωνισμοί για τις παραπάνω υποδομές συχνάκις αποβαίνουν άγονοι γιατί ακόμη και οι πιο συνετοί των επενδυτών όπως οι Κινέζοι ( που ποτέ δεν αγοράζουν χαρτιά αλλά μόνο καλές υποδομές ) αισθάνονται δυσφορία για το «καθεστώς» που πρέπει να υπερβούν ώστε να στήσουν εδώ πέρα παραγωγικές επενδύσεις.Και πηγαίνουν και τις στήνουν αλλού. Δικά τους τα λεφτά δικό τους το κέφι. Εμείς πως θα πουλήσουμε και περήφανα και ακριβά και την ώρα που πρέπει; Δεν θα ισχύσει το όποιος πουλάει υπό πίεση χάνει ;

   Ένας τρίτος ισχυρισμός είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει Ιρλανδία, Σουηδία και ότι άλλο καπνίσει του καθενός, πάντως Τίγρης ( !) , αποκτώντας εργασιακή κουλτούρα Ινδικού τύπου και φορολογική κουλτούρα Σκανδιναβικού... Όλοι ξέρουμε ότι οι Ινδοί είναι αυτοί που μένουν για να κλειδώσουν τη νύχτα τις πόρτες στα ερευνητικά κέντρα όλου του κόσμου γιατί δεν κοιτάνε ποτέ το ρολόϊ τους. Όλοι ξέρουμε επίσης ότι ο Σουηδός πληρώνει ευχαρίστως 50% φορολογία από τους κόπους του για να απολαύσει τις υπηρεσίες ενός καταπληκτικού κρατικού μηχανισμού πρόνοιας και υπηρεσιών. Δηλαδή τα παιδιά μας, έτσι όπως τα έχουμε καλομάθει, με χαρτζιλίκι και αυτοκίνητο από τα 18 ως τα 28 ώστε να καμαρώνουμε στις μικροαστικές μας συναθροίσεις τα πτυχία τους,  θα αποκτήσουν ξαφνικά killer ένστικτα και θα πέσουν με τα μούτρα σε μια ανατροπή των παραγωγικών μοντέλων αυτής της βολικής για ¨ποιοτική¨ ζωή Μεσογειακής χώρας. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν όλοι σημαιοφόροι και πρόσκοποι στο ευγενικό λειτούργημά τους ; Σε πόσες γενιές ; 

   Τέλος ένας τέταρτος ισχυρισμός είναι ότι το κοινό ευρωπαϊκό νομισματικό μας περιβάλλον δεν είναι στενό κολάρο στο λαιμό μας, απλά δεν γεννήθηκε σε άλλον τόπο τέτοια ταλαντούχα ομάδα στελεχών που θα εξασφαλίσει με μαγικά εργαλεία τις συνθήκες ώστε ΚΑΙ οι πιστωτές να πληρώνονται ΚΑΙ οι πολίτες να μην ζορίζονται. Μάλιστα είναι σε θέση να εξηγήσουν στο πόπολο ότι ο λόγος της εμπλοκής με τους πιστωτές είναι ότι μπλέξαμε με πολύ ηλίθιους ξένους. Και κάτω από αυτή τη λογική έρχονται και φεύγουν υπουργοί ονομάζοντας ανίκανους τους προηγούμενους.

  Επιστρέφω στα λεχθέντα από τον Ζισκάρ ντ' Εστέν που με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Και περιμένω με πιο τρόπο, πότε και ποιος θα τα υιοθετήσει ως τακτική στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Εσείς ; Τι περιμένετε ; Εθνοσωτήρες ;  Από τα κόμματα που έχουμε ( να τα χαιρόμαστε ) εκείνο που τώρα αμέσως πρέπει να απευθύνει αλήθειες στο πόπολο είναι αυτό που ψηφίσαμε να κυβερνήσει. Γιατί όσο μας αφήνει σε προθάλαμο απόψυξης χάνουμε τις θρεπτικές μας αξίες. Πως αλλιώς να το φωνάξω ο καψερός. Πές τε μας τι μπορείτε να προσφέρετε στον τόπο ή ξεκουμπιστείτε και σεις από εδώ.Κατεβάστε στο λαό το plan B.
   Αλλά εγκαίρως...

η μέθοδος της πετονιάς

  Έδεσα τη πετονιά στο χερούλι της πόρτας και πήρα φόρα. Είχα κλείσει τα μάτια, ματάκια μου. Δε με βοήθησε καθόλου. Τη στιγμή που τραβήχτηκες από πάνω μου, τη στιγμή που ξεριζώθηκες, τη στιγμή που ξηλώθηκες , τότε ήταν απλώς ένα μούδιασμα. Μπλεγμένο με ανταγωνιστικά συναισθήματα, την χαρά της απαλλαγής από μια εστία φωτιάς. Μπλεγμένο με αιτιάσεις της λογικής και φοβικά κατασκευάσματα. Ένα μούδιασμα. Ύστερα όμως ήρθε ο πόνος. Πονάω, γαμώτο σου. Πονάω. Ξέρεις τι θα πει πόνος ; Ντάξει. Ξέρεις.

  Ηλίθια αυτή η μέθοδος με τη πετονιά. Η άλλη με την ένεση είναι σαφώς ανώτερη. Πας στο γιατρό και του λες… άκου, θέλω δυό πράγματα : Α. να μη πονέσω. Β. να μη πονέσω.

  Εκείνος ξέρει. Θα σου κάνει μια εντατική θεραπεία να αναστείλει το συναισθηματικό σου σύστημα, να το ακυρώσει, να το σβήσει, να του κατεβάσει τους διακόπτες και μετά θα σου πει : Εντάξει τώρα. Σχόλασ’την ! Τι δηλαδή το σπουδάσανε οι άνθρωποι ; Να πεινάσουν ;

  Ηλίθια αυτή η μέθοδος με τη πετονιά. Αφήνει την πληγή να χάσκει και ορμάνε μέσα όλες οι τεριδόνες, οι φωτογραφίες σου, τα αγγίγματά σου, οι μυρουδιές σου, οι ρουτίνες σου που μου λείπουνε, οι ατάκες σου, μισές δικές σου μισές της Μαλβίνας, τα χαστούκια σου, οι γκριμάτσες σου, η περπατησιά σου, ο πρωϊνός σου ιδρώτας, η νιρβάνα σου, η πουτανιά και ο αντρισμός σου, οι υπερβολές σου, οι ανακωχές σου, τα μούτρα σου ρε γαμώτο.

  Έδεσα τη πετονιά στο χερούλι της πόρτας και πήρα φόρα. Είχα κλείσει τα μάτια μου, μάτια μου. Τι ωραία θα ήταν αντί να ξεριζωθείς, να χτυπήσω το κεφάλι μου στη ντουλάπα που ξεχνούσες ανοιχτή και ποτές να μην τεντώσει. Μια φορά έκλεισες τη ντουλάπα μάτια μου. Μια φορά. Και στο ‘χα πει. Τις ρουτίνες σου και τα μάτια σου. Μάτια μου. Τις ρουτίνες σου και τα μάτια σου.