Η στιγμή που δε θυμάσαι

    Αρχίσανε τα φάλτσα στην ορχήστρα μας. Ε ; Τα ακούς και εσύ ; Κάτι εκφράσεις, όλοι ίδιοι είναι, δεν υπάρχει ελπίς, άνιση είναι η μάχη, δε γαμιέται...  Όταν έτρεχα οκτακοσάρι, στα πεντακόσια μέτρα περνούσα το μεταίχμιο κόπωσης, το διάσημο peak του στίβου. Αν δεν σταματούσα τα επόμενα μέχρι τα εφτακόσια γίνονταν παιχνιδάκι. Ήταν το κύριο μέρος της προετοιμασίας από τον προπονητή, να ξεπερνάς το πρώτο σημείο παραίτησης.
    Πόσο αντέχεις ; Θέλω να πω, έχεις σκεφτεί ότι είσαι κοντά να σηκώσεις τα χέρια ; Ότι, όπως και να ξεχωρίσεις τα πράγματα, από όπου και να τα πιάσεις, είναι πλέον πέρα από τις δυνάμεις σου να σώσεις τη παρτίδα ; Ότι enough is enough ; Εγώ το βιώνω συχνότατα. Δε ξερω από που να τα πιάσω βρε αδελφέ..
     Είναι στιγμές που βουτάμε με το κεφάλι στη θάλασσα της μοιρολατρίας και τότε πλέον  ποντάρουμε στην παλίρροια των εξελίξεων. Όπου μας ξεβράσει. Το κάνουμε αυτό με φθαρμένες σχέσεις, το κάνουμε σε ταλαιπωρημένες κι άτυχες επιχειρηματικές προσπάθειες, το κάνουμε με το σώμα μας όταν μια δίαιτα μας απογοητεύσει και το κάνουμε ακόμα ευκολότερα στις ιδεολογικές μας, τις εσωτερικές αναμετρήσεις. Κατά βάθος θέλουμε να είμαστε πιστοί, συνεπείς, αντράκια. Δε μας αρέσει η ήττα. Σε ποιόν αρέσει ; Τότε γιατί ;
   Πρέπει σε τέτοιες στιγμές να θυμηθείς την λάμψη που είχανε τα μάτια σου όταν πήγαινες στο πρώτο σου ραντεβού, το πετάρισμα στο στήθος όταν πήρες την πρώτη σου δουλειά, με πόσο ενθουσιασμό πήγαινες να ανοίξεις πρώτη μέρα, με τι φρόνημα πήρες το λεωφορείο για να κατέβεις στην πρώτη σου διαδήλωση, όταν ονειρευόσουνα ένα κίνημα από την κοινωνία για την κοινωνία. Πόσο δρόμο διάνυσαν τα πράγματα για να γίνουν ανυπόφορα και να σε οδηγούν σε εγκατάλειψη ; Πόσο δρόμο διάνυσες εσύ ;
   Το πιθανότερο είναι ότι αρκετό καιρό πριν τα μουτζώσεις, υπήρξε η στιγμή ορόσημο. Η στιγμή που για πρώτη φορά αρνήθηκες να ρίξεις όλη σου την ενέργεια στη μέρα. Η στιγμή που έκανες το πρώτο βήμα στον κατήφορο. Μερικές φορές δεν γίνεται με πλήρη επίγνωση.  Παίρνεις αψήφιστα τις συνέπειες. Θεωρείς ότι μπορούν οι συνθήκες να τρέξουν χωρίς εσένα για σένα. Με τη φόρα. Μετά επαναλαμβάνεις όλο και πιο αψήφιστα τούτες τις μικρές ανεπάρκειες. Ώσπου δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να καλυφθεί το χαμένο έδαφος και τότε ;
   Τότε κάποια μέρα παρατηρείς αυτό που απέμεινε και μένεις σύξυλος. Δεν το αναγνωρίζεις. Είναι πέραν επισκευής. Η σχέση σου, το μαγαζί σου, το όνειρο, η ιδεολογία σου και μερικές φορές, τις πιο αξιοθρήνητες, ολάκερος εσύ.
    Μερικοί θα πουν ότι είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Αλλά δεν είναι. Είναι πολλές μικρές ιστορίες καθημερινής λιποψυχίας, αυθάδειας προς τις συνθήκες, αυτερέσκειας ή ακόμα χειρότερα αυτοχειρίας. Μερικοί από εμας είμαστε εθισμένοι στην αποτυχία. Η αυτολύπηση είναι καλό χάπι. Μερικοί από εμάς ενδίδουμε πιο νωρίς από τους άλλους. Μερικοί έχουμε την απαισιοδοξία λάβαρο. Εκείνο που κάνουμε, είναι κακό και μάλιστα διπλό. Αποψιλώνουμε το φρόνημα των υπόλοιπων που την παλεύουν. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν στεγανά δωμάτια και όροφοι σε κάθε κοινωνία ως προς το φρόνημα. Είμαστε όλοι στο ίδιο όχημα.
    Πολλά πράγματα έχουν τεθεί εκτός ελέγχου στις μέρες μας. Το πιό τραγικό από αυτά είναι ο εσωτερικός μας μηχανισμός, εκείνος που τροφοδοτεί το φρόνημα. Η ενέργεια μεταδίδεται από κάτω προς τα πάνω. Από τον καθέναν στους πολλούς. Από το ένα υγειές κύταρρο στους οργανισμούς. Όταν η κοινωνία προκαλεί επανεκκίνηση καλά είναι να σημαίνουν δυνατά και στον καθένα μας, καμπάνες αναβάπτισης στα πρωτόλεια κίνητρα και τις νενανικές μας ορμές. Καλά είναι να θυμόμαστε την πρώτη μας μέρα. Υπάρχει μέσα μας δεξαμενή ενέργειας, τα πάντα από το μυαλό μας εκπορεύονται. Ας μην καθόμαστε απλώς να παρακολουθούμε τον αγώνα. Είναι κάθε μέρα ο νέος ΜΑΣ αγώνας.

    Η στιγμή που δε θυμάσαι, είναι φυσικά μια στιγμή που δε "θέλεις να" θυμάσαι, το μυαλό σου απωθεί τις λιποταξίες σου. Είναι η στιγμή που πρωτόπες έλα ρε, δε γαμιέται σήμερα. Αύριο πάλι. Εεεε...Αυτή η στιγμή φταίει. Την άλλη φορά να κοιτάξεις να την πεις αργότερα. Αργότερα. Είναι τόσο ωραίο να επιμένεις νεανικά. Είναι τόσο αναζωογοννητικό ρε γαμώτο να νικάς την στιγμή. Ας την παλέψουμε.