Έδεσα τη πετονιά στο
χερούλι της πόρτας και πήρα φόρα. Είχα κλείσει τα μάτια, ματάκια μου. Δε με
βοήθησε καθόλου. Τη στιγμή που τραβήχτηκες από πάνω μου, τη στιγμή που
ξεριζώθηκες, τη στιγμή που ξηλώθηκες , τότε ήταν απλώς ένα μούδιασμα. Μπλεγμένο
με ανταγωνιστικά συναισθήματα, την χαρά της απαλλαγής από μια εστία φωτιάς.
Μπλεγμένο με αιτιάσεις της λογικής και φοβικά κατασκευάσματα. Ένα μούδιασμα.
Ύστερα όμως ήρθε ο πόνος. Πονάω, γαμώτο σου. Πονάω. Ξέρεις τι θα πει πόνος ; Ντάξει.
Ξέρεις.
Ηλίθια αυτή η
μέθοδος με τη πετονιά. Η άλλη με την ένεση είναι σαφώς ανώτερη. Πας στο γιατρό και
του λες… άκου, θέλω δυό πράγματα : Α. να μη πονέσω. Β. να μη πονέσω.
Εκείνος ξέρει. Θα
σου κάνει μια εντατική θεραπεία να αναστείλει το συναισθηματικό σου σύστημα, να
το ακυρώσει, να το σβήσει, να του κατεβάσει τους διακόπτες και μετά θα σου πει
: Εντάξει τώρα. Σχόλασ’την ! Τι δηλαδή το σπουδάσανε οι άνθρωποι ; Να πεινάσουν
;
Ηλίθια αυτή η
μέθοδος με τη πετονιά. Αφήνει την πληγή να χάσκει και ορμάνε μέσα όλες οι
τεριδόνες, οι φωτογραφίες σου, τα αγγίγματά σου, οι μυρουδιές σου, οι ρουτίνες
σου που μου λείπουνε, οι ατάκες σου, μισές δικές σου μισές της Μαλβίνας, τα
χαστούκια σου, οι γκριμάτσες σου, η περπατησιά σου, ο πρωϊνός σου ιδρώτας, η
νιρβάνα σου, η πουτανιά και ο αντρισμός σου, οι υπερβολές σου, οι ανακωχές σου,
τα μούτρα σου ρε γαμώτο.
Έδεσα τη πετονιά στο
χερούλι της πόρτας και πήρα φόρα. Είχα κλείσει τα μάτια μου, μάτια μου. Τι
ωραία θα ήταν αντί να ξεριζωθείς, να χτυπήσω το κεφάλι μου στη ντουλάπα που
ξεχνούσες ανοιχτή και ποτές να μην τεντώσει. Μια φορά έκλεισες τη ντουλάπα
μάτια μου. Μια φορά. Και στο ‘χα πει. Τις ρουτίνες σου και τα μάτια σου. Μάτια
μου. Τις ρουτίνες σου και τα μάτια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;