μια είδηση

 Καθώς τα πλάνα χαμηλώνουν και συ, αμφιβάλλεις, εάν πρόκειται για μια καλλιτεχνική φωτογράφιση ή για ρεπορτάζ

  

   Διαβάζεις ότι είναι ένα ακόμα γεγονός της ρέουσας ιστορίας της ανθρωπότητας . Είναι πραγματικότητα κι όχι σκηνοθεσία. Συμβαίνει τώρα, στο έτος 2023.

       Είναι λήψεις ρεπόρτερ καλεσμένου με όλες τις τιμές από το καθεστώς του Εκουαδόρ για να απαθανατιστεί και να διαφημιστεί (!) παγκόσμια μια ...επιτυχία.60.000 άντρες συνελήφθησαν χθες σε μια γιγάντια επιχείρηση κατά της μαφίας. 20.000 από αυτούς θα περάσουν τη ζωή τους σε κελιά των 100 ατόμων με 2 νιπτήρες και 2 ουρητήρες. Ξεκινώντας από χθες το βράδυ.

    Και τώρα ; Τώρα που ακόμη μια κρεατομηχανή αλέθει κιμά από απογόνους , γέννες μανάδων που η καθεμία άντεξε με την κοιλιά της μέχρι το λαιμό για μήνες , πέρασε τις ωδίνες του τοκετού και ανάθρεψε ένα παιδί περιμένοντας με κομμένη την ανάσα αν θα γλυτώσει από τη βοή και τη μανία της εθνικής του κατάντιας το ερώτημα που μπαίνει είναι για όλους μας : 

  Πώς ξεκίνησε το ξήλωμα του πουλόβερ της παγκόσμιας κοινωνίας των Εθνών και τι κατάληξη θα έχει ; Κι αν 60.000 μητέρες κλάψουν απόψε ταυτόχρονα σε μια γωνιά του πλανήτη, τι κραυγή θα ακουστεί ; 

              

πολύς καυγάς για μια ισοπαλία

      Υπάρχει μια ψυχική κατάσταση που την αναγνωρίζω από την αντίδραση του σώματός μου,  και λέγεται ισορροπία. Δε συμβαίνει κάθε μέρα,   κάθε άλλο. 

    Κάθε φορά που στις ..κοκορομαχίες μου βγαίνω νικητής ή ηττημένος αυτή η συνθήκη ηρεμίας εκλείπει. Γιατί, τελικά ούτε να κατατροπώνω ούτε   να με πατούν ανέχεται το σώμα μου. 

        Ιδιαιτέρως σε καταστάσεις μιας μακριάς αντιπαράθεσης για ζητήματα που, ακουμπάνε την ψυχική ισορροπία, και εμπλέκονται άτομα που αγαπώ βαθειά, το σώμα μου φωνάζει με όλη του τη δύναμη ! Ο αυχένας σφίγγει, το στομάχι αρνείται να χωνέψει, οι ρυτίδες του προσώπου μου βαθαίνουν, και οι ώμοι μου στέκονται σε αφύσικες γωνίες. Δε περνώ καλά.

    Εκείνο που άργησα να καταλάβω είναι ότι το ίδιο λυπηρό αποτέλεσμα πάνω μου παράγουν και οι νίκες στις οποίες για χρόνια στήριζα το φρόνημά μου. Η νίκη φθείρει. Δεν κινητοποιεί υγιή χαρακτηριστικά και δεν εμπεδώνει αίσθημα ασφάλειας, όπως διαδίδεται. Απλώς σε σπρώχνει στο κέντρο της αρένας, γιατί μια σκοτωμένη τίγρη, δεν είναι ποτέ αρκετή τροφή. 

    Αντιθέτως, μια καταπραϋντική γιορτή που ξεκινάει από το μυαλό κι απλώνεται μέχρι τα ακροδάχτυλα, έρχεται να επιβραβεύσει, την επίπονη προσπάθεια που απαιτεί κάθε κατάσταση ισορροπίας. Κάθε έκβαση που αφήνει και εμένα ζωντανό - και την καγκελόπορτα στη τίγρη ελεύθερη να πάει παρακάτω.

    Και καλά οι άνθρωποι, έχουμε μια ζωή για να σφάλουμε και να μάθουμε, δικαιολογούμαστε. Τα κράτη που τα ακολουθεί μια ιστορική πορεία και έχουν υποτίθεται θεσμούς για προγραμματισμό του μέλλοντος γιατί δεν επιδιώκουν με τον πλανήτη και τους συγκάτοικους σε αυτόν, εξ ορισμού, μερικές ισοπαλίες ;

"Η ζωή είναι η μόνη μάχη , όπου, για να υπάρχει νίκη δεν πρέπει να υπάρχει νικητής."  1919 Φερνάντο Πεσσόα

Κι ένα δύο υστερόγραφα...

Χαρακτήρες που τρέφεστε από την διαμάχη, κοκορομάχοι, ξου λίγο παραπέρα. Γιατί χόρτασα.

Τυπάκια νικητές, δικαστές, θύτες του κερατά...... ξου λίγο παραπέρα. Γιατί ξύπνησα.

Κλάψες παραπονιάρηδες του μισοάδειου ποτηριού, ξου λίγο παραπέρα. Γιατί μπούκωσα.

                                           😒       Γιατί δε γεννιόμαστε ενήλικες ;

 

 

... την τυραννία μου μέσα !

    " Η ανθρώπινη φύση αποτελείται από δύο στοιχεία : Τα φυσικά ένστικτα, όπως αυτά της αυτοσυντήρησης και της σεξουαλικότητας και τα κοινωνικά ένστικτα που μπορούν να συνοψιστούν ως εξής.Ν' απολαμβάνεις, με την συντροφιά άλλων ανθρώπων, μια κοινή φιλοδοξία. " Φερνάντο Πεσσόα (1885-1935) από το βιβλίο  'ο αναρχικός τραπεζίτης'

  

         Εκείνο που τρέμουμε περισσότερο δεν είναι μια πιθανή αρνητική εξέλιξη, στην υγεία μας, επειδή... έλα τώρα σε εμάς θα τύχει ; ή μια ανατροπή στην αστική βολή μας ... έλα τώρα Ευρώπη είσαι.. Όχι τέτοια...  

        Περισσότερο τρέμουμε πιστεύω, μήπως περάσουν τα χρόνια και δεν προκόψουμε. Αλλά τι θα πει αυτό ; Τι θα πει προκόψαμε και τι ... τα προκόψαμε 😏; Τι σηματοδοτεί την ατομική πρόοδο ; 

      Τυραννία είναι κάτι που μας επιβάλλεται από μια εξωτερική δύναμη και δε μας αφήνει επιλογές. Τυραννία είναι ας πούμε το πεπρωμένο μας να ζήσουμε έναν και μόνο σύντομο βίο. Φυσική συνθήκη αλλά τραγική και απόλυτη. Τυραννία είναι και ένα καθεστώς εξουσίας το οποίο προλαμβάνει κάθε αμφισβήτηση με τη συνδρομή "ειδικών υπηρεσιών" και την καταστέλλει οριστικά. Τεχνητή συνθήκη αλλά βάναυση. Με αποφασιστικότητα & οργάνωση ( εξυπνάδα ) ανατρέπεται.

        Η μεγαλύτερη όμως τυραννία είναι αυτή που δεν μας επιβάλλεται από μια εξωτερική "αρχή"   ή από μια απλή κοινωνική-πολιτική πλειοψηφία, είναι εκείνη που χτίζουμε μέσα στο κεφάλι μας. Είναι η τυραννία της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας. Έχει όλα τα συστατικά. Δεν έχουμε επιλογή να την ανατρέψουμε επειδή αν μας λείψει, αμέσως την αλλάζουμε με άλλη. Δεν έχουμε την δύναμη να τη σκοτώσουμε γιατί είναι στο νου μας. Ποιός φυτεύει μια σφαίρα στο κεφάλι του όταν έχει τις ελάχιστες έστω και φρούδες ελπίδες ; Δεν έχουμε την πολυτέλεια να την δυσφημίσουμε γιατί σκοντάφτουμε στο εγώ μας. Είναι η κατάρα μας. Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με λιγότερα.

         Υπάρχει μια αδυσώπητη πλευρά μας που απαιτεί συνεχή εξέλιξη και δεν μας αφήνει ποτέ να επαναπαυτούμε. Ούτε μας αφήνει να δρέψουμε καρπούς και να απολαύσουμε τις δάφνες προόδου.. Την αναγνωρίζεις και στον εαυτό σου, έτσι ; 

     Όλα γίνονται με ύπουλο τρόπο... Ξεκινούν από ένα χάρισμα που είναι αντικειμενικό. Άλλοι από εμάς έχουμε γεννηθεί, από τύχη, πιο θεληματικοί χαρακτήρες, άλλοι πιο έξυπνοι κι άλλοι πιο γεροί δυνατοί, ανθεκτικοί. Όλον όμως τον συνδυασμό δεν τον κατέχουμε. Έτσι λοιπόν έχοντας ένα από αυτά τα προνόμια πέφτουμε στην τυραννία της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας. Αυτό που το φαντασιακό μας ορίζει ως την αυτονόητη εξέλιξή μας είναι μεγαλύτερο από εκείνο που μπορούμε να πετύχουμε. Βάζουμε ψηλά τον πήχυ. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο !

         Με το ίδιο υπερφίαλο μέτρο αποτιμούμε όχι μονάχα τον εαυτό μας αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους θα έπρεπε να απολαμβάνουμε μια χαλαρή ροή ζωής. Έτσι χτίζουμε προσδοκίες που διαψεύδονται και σχέσεις που δεν βασίζονται στην "ένωση" σημερινών/πραγματικών ατόμων αλλά μελλοντικών προβολών τους. Θέλω να πω, τα φτιάχνουμε με μια γυναίκα που "πρόκειται να γίνει σπουδαία" και κάνουμε και δυο τρία παιδιά που θα της μοιάσουν ! Προσχωρούμε σε ένα ομαδικό κοινωνικό εγχείρημα με ...μόνη πρόβλεψη την επιτυχία του, ώστε να είμαστε μέρος της. Πιέζουμε το παιδί μας να σπουδάσει γιατί έτσι δεν θα βρεθεί κάποτε σε δεινή θέση... στην μελλοντική άγνωστη ωστόσο αγορά ! Και κάθε διάψευση γίνεται αιτία εσωστρέφειας και ταπείνωσης. Όλα μας φταίνε. Και δυστυχώς και , όλοι μας φταίνε. 

     Έτσι καταλήγουμε οι άνθρωποι μονάχοι γιατί, σε κάτι, που μας παραδόθηκε ως τυχαίο φυσικό πλεονέκτημα, ρώμη, κάλλος, ευφυία, σθένος, δεν μπορούμε να βρούμε αντάξιους συν-αγωνιστές. Και αλλοίμονο, δεν θέλουμε να κάνουμε παρέα , με κατώτερους ! Το ατομικό μας όραμα με το συλλογικό, μια διασταύρωση με χαλασμένο το φανάρι.

     Τι πρέπει να κάνουμε ; Μας το προτείνουν συνεχώς οι άνθρωποι που μας "βλέπουν". Σημαντικό να ακούμε εκείνους που μπορούν να μας δουν από απέναντι. Να δεχτούμε το φθαρτό και ταπεινό μας πακέτο και να απολαύσουμε την επικονίασή του από τα διαφορετικά εξίσου φθαρτά και ταπεινά πακέτα που διαθέτουν οι γύρω μας. Μέλισσα η ταπεινότητα.  Η έκβαση δεν θα είναι και κανένας  θρίαμβος, το 'παμε,  αλλά το ταξίδι θα έχει όλη την περιπέτεια για να μας μείνει αξέχαστο. 

    Και τότε, γιατί δεν το κάνουμε, αφού το ξέρουμε ; Δεν το ξέρουμε, μας το λένε. Έχει διαφορά... Αλλά δεν είναι ότι δεν επιχειρούμε να διορθωθούμε. Απλά...  από όλα τα πλάσματα στη γη, το πιο δεκτικό σε τυραννία είναι ο άνθρωπος. Και αυτό που νομίζω ότι είναι η καταδίκη του είναι το μυαλό που προικίστηκε να διαθέτει. Μπορεί να αναλύει και να αναλύει και να αναλύει όλες τις προοπτικές, βαδίζοντας σε ένα δωμάτιο τέσσερα απί τρία και στο τέλος της ημέρας το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έχει ανοίξει την πόρτα να περπατήσει έξω. 

   Προσωπικά υποφέρω από το σύνδρομο από τότε που με θυμάμαι. Για σένανε, δε ξέρω. 

   Και αν ήμουν μεγαλοφυία, δεν υπάρχει περίπτωση, θα είχα φουντάρει από το μπαλκόνι. Ευτυχώς. Ευτυχώς είμαι απλά πολύ
όμορφος... 

 

      Ανοίξαμε με Πορτογάλλο, έτσι και θα κλείσουμε : 

     "  Οι μεγαλοφυείς άνθρωποι είναι άρρωστοι ή τρελοί. Η μεγαλοφυία σημαίνει έλλειψη προσαρμογής, που θα πει αρρώστια, γιατί η μεγαλοφυία είναι δημιουργία, κάθε δημιουργία σημαίνει ότι, απορρίπτουμε, ό,τι δε χρειάζεται να δημιουργηθεί. Δημιουργία σημαίνει μοναξιά, παραίτηση από την συνύπαρξη. Η επιθυμία της δημιουργίας είναι φαινόμενο της φαντασίας, το έγκλημα των αγγέλων που νόμισαν ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν έναν καλύτερο ουρανό. " Φερνάντο Πεσσόα αδημοσίευτά του αποσπάσματα 'αντιδράσεις ανάντια στη τυραννία'