πάρε μια βαθειά ανάσα και δοκίμασε ζεστασιά

   Με όλη τη συναίσθηση ότι άλλο είναι ο επαγγελματικός χώρος και άλλο το παγκάκι στην πλατεία, θέλω να στείλω ένα SOS... ας συνέλθουμε λιγάκι. Ο κόσμος δε γυρίζει γύρω μας.
   Κοπάνισα τις πόρτες, κλείδωσα κι έφυγα απόψε, εφτά η ώρα, από το μαγαζί, γιατί αν έμενα με τον επόμενο πελάτη μου θα πιανόμουν στα χέρια. Με επισκεύτηκαν δεκαπέντε άτομα σερί που με κέρασαν χολή. Ανεξέλεγκτη δυσφορία για όλα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν. Βλάβες στο σπίτι ήτανε, δεν ήτανε αναπηρίες.... Ξεφλουδίσματα ήτανε !!!
   Δεν έγινε και τίποτα, μόνο, σκέφτομαι, τα προβλήματά τους είχανε να κάνουν τα περισσότερα με τραγικές τους αβλεψίες. Είναι καλό τριπάκι να ξεφορτώνεις. Μονάχα, να , ποιός θα θέλει ποτές να σε ξανασυναντήσει ; Δε το καταλαβαίνεις ότι θα μείνεις μονάχος ; Ρε στραβόξυλο ;  
   Η φυσιολογική μας κατάσταση είναι να είμαστε θετικοί. Όλα τα πλάσματα είναι κατ΄αρχήν καλοπροαίρετα. Τα αγρίμια πλησιάζουν αρχικά κουνώντας την ουρά τους. Οι άγνωστοι ανταλάσσουν την πρώτη τους ματιά με μια ζωηρή προσδοκία. Ανοίγουμε τα μάτια μας με το κορμί και την ψυχή ζεστή, είμαστε θερμόαιμα πλάσματα. Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, πρώτα πρώτα σπάζουν ένα γέλιο...
   Θαυμάζω μερικούς του είδους μου, ανθρώπους λέγω. Τους θαυμάζω γιατί είναι σκεύη θετικής ενέργειας. Και τα προβλήματά τους είναι μεγαλύτερα από τα δικά μου. Και τα προβλήματά τους δεν είναι απότοκα αστοχιών τους. Και πάλι, με κοιτάζουν με ενδιαφέρον για να μάθουν πως είμαι εγώ, που... ποιός είμαι εγώ δηλαδή, ένας άνθρωπος από τους εκατό που θα συναντήσουν απόψε. Δε μου μεταφέρουν καμία αρνητική επίδραση, με αφήνουν καλύτερα από ότι με βρήκανε, γιατί χαίρονται απλώς που έχουν την ευκαιρία να μου πούνε και σήμερα καλησπέρα. Και μέσα από την επαφή, χαλαρώνουν, χωρίς να χρειαστεί μια έκρηξη...
    Λατρεύω τον Στέλλιο, τον Ιγνάτη, τον Νικόλα, τον Άρη και τόσους άλλους που είναι τα αστεράκια στον ουρανό μου, έναν ουρανό που δε τον ξεδιάλεξα, αλλά, εξαιτίας τους, χαίρομαι να σηκώνω τα μάτια επάνω. Έχω κι εγώ να αγαπάω.... Λίγο είναι ; 

το τσάκισμα

-Τι τραίνο είσαι εσύ, ρε ;   
   Με μια πρώτη ματιά είναι εύκολο να μας θεωρήσεις ομοιόμορφα πλάσματα, στρατευμένα σε έναν κοινό προορισμό. Ο κατασκευαστής όλων των τραίνων, πες εσύ ο Θεός,  είναι ένα παγκόσμιο τραστ και οι ράγες, πες εσύ οι ζωές, έχουν παρόμοια συστατικά και μετρημένες αποστάσεις σε όλα τα σημεία. Εκεί μάλλον εδράζεται ο σχεδιασμός και η μοιραία εκκωφαντική αποτυχία εκείνου που έχουν ονομάσει παγκόσμια αγορά, πες εσύ …το μίξερ.

    Ούτε σε μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων δε μπορείς να βάλεις σε ράγες τις περσόνες. Πως στο διάολο σκεφτήκανε ότι θα μπούμε στη σειρά εκατομμύρια ; Δισεκατομμύρια ; Τετράδες ;  

    Μου φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά σου. Σου φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά μου. Μας φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά τους. Τους φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά μας. Αυτή η παράγραφος είναι μια καλή αρχή για να τα βρούμε.

   Χρειάζεται να τα βρούμε. Δε γίνεται να μαλώνουμε ολημερίς σα τα σκυλιά στο δρόμο. Δεν είναι αποδοτικό για το συμφέρον ενός καθενός οπότε ως πρώτη επιδίωξη βγάζει νόημα. Δε γίνεται να μαλώνουμε ολημερίς σα τα σκυλιά στο δρόμο. Έτσι δεν είναι ;

   Μια αποδοτική αρχή θα ήταν ένας ύμνος στην διαφορετικότητα. Να αντικαταστήσουμε τους εθνικούς ύμνους με έναν, αφιερωμένο στις μύχιες επιδιώξεις κάθε ανθρώπου, από τη στιγμή που πέφτει από μια μήτρα μέχρι την ενσωμάτωσή του στον πηλό του πλανήτη. Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι επιδιώξεις χωράνε σε ένα εικοσάφυλλο τετράδιο ! Δε νομίζω Τάκη.

    Πρόκειται για μια ανεξέλεγκτη θύελλα αστεριών που πέφτουν, ευχών που αναπέμπονται, ξερόφυλλων που στροβιλίζονται, μισογραμμένων σελίδων που σκορπίζονται στο πάτωμα, χρωμάτων που ξεχύνονται και ενώνονται και ήχων και μυρωδιών και κοιταγμάτων και αγγιγμάτων, ανεμοστρόβιλων με κομμάτια από παιχνίδια, συμβόλαια, κτίρια και άνθη, ηφαιστείων που εκτοξεύουν τα εσωτερικά μας υλικά στη κοινή θέα, σε ακανόνιστες και άκαιρες συγκυρίες και εσύ, ο ένας άνθρωπος, ο ΄καλοπροαίρετος΄ τις περισσότερες φορές παρατηρητής, σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, κοιτάζοντας μέσα από ένα φακό που σου δάνεισε το σύμπαν, συμβατικό, ευρυγώνιο, παραμορφωτικό  ή και τσιμπρισμένο, καθηλωμένος, εκεί, προσπαθείς να τραβήξεις ένα εσταντανέ της προκοπής. Ποιος θα ασχοληθεί μ' αυτές τις φωτογραφίες, καημένε ; Ποιός θα συν-μετρήσει τις επιδιώξεις σου ;

     Μια φράση της μόδας είναι οι ασύμμετρες απειλές. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος, ως παγκόσμιος αρχιτέκτων, για να βασίσεις την ασφάλειά σου σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει μόνον τις ¨συμμετρικές¨  απειλές. Ούτε μέσα στο σπίτι σου οι καθημερινές απειλές δε χαρακτηρίζονται από ικανή συμμετρία ώστε να αξίζουν μια κάποιου είδους προετοιμασία. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου γυρίζει το τάβλι…. Έστηνε πεντάπορτα και μου έλεγε όλο έπαρση : Μόνο με πεντάρες βγαίνεις. Και σχεδόν πάντοτε με τη δεύτερη ή την τρίτη έριχνα τη ζαριά που χρειαζόμουν. Πεντάρες, ή συνδυασμούς από δυό τρείς ζαριές που δεν τις είχε προβλέψει. Και εμείς τώρα πρέπει να θεωρήσουμε πρωτάκουστες τις ασύμμετρες απειλές ;

    Κανείς μας δεν είναι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Ούτε ο σύντροφός μας που κοιμάται δίπλα. Το μόνο σύστημα που μπορεί να οδηγήσει το τομάρι μας παρακάτω είναι η προσαρμογή μας στο χάος. Δε το βλέπεις ; Υπάρχουν πανέξυπνοι άνθρωποι που όλη μέρα κι όλη νύχτα προετοιμάζονται και επωφελούνται από το χάος. Κερδοσκόποι, ζογκλέρ, ισορροπιστές, ανήκουστοι, άτομα που κινούνται στο χείλος του γκρεμού, οπορτουνιστές και ήρωες του παραλόγου, θιασώτες της ακαταστασίας και ψυχασθενείς, καταφέρνουν να προβλέψουν περισσότερα από εκείνα που είναι να ‘ρθουν από σένανε που χολοσκάς να ενσωματωθείς σε κάποιου είδους κανονικότητα.

    Βάλε σε ένα ΑΤΜ δεκαπέντε χαρτονομίσματα. Εκείνο θα τα μετρήσει και θα φτύσει οποιοδήποτε έχει κάποιο τσάκισμα. Όλη η παγκόσμια κοινότητα προσπαθεί να στοιχίσει τους ανθρώπους σε άψογες δεσμίδες ψυχών χωρίς ούτε ένα τσάκισμα. Δε θα πετύχει.      

      Αν με ρωτήσεις, χαίρομαι… Μπορεί το παιδί μου να κινδυνεύει κάθε φορά που πρέπει να περάσει το δρόμο, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τι έπρεπε να συμβεί για να μεγαλώσω ένα παιδί που δε θα ζήσει την πιθανότητα να υποστεί βλάβες. Δε θα ήθελα να μεγαλώνω έναν Φρανκεστάϊν… Προτιμώ να μεγαλώνω ένα ανθρώπινο πλάσμα.  

       Ξημέρωσε. Πάλι. Είναι η μόνη κανονικότητα στην οποίαν αν βασίσεις κάτι, θα επαληθευθεί. Θα ξημερώνει κάθε μέρα και εσύ πρέπει να ξεκινάς συγκροτημένος για μια μη συγκροτημένη μέρα...

      Καλημέρα, λοιπόν, συγκάτοικε. Ψηλάφισε το κορμί σου. Βρες που έχεις το τσάκισμα. Αγάπησε το τσάκισμά σου. Αποδέξου το. Ξεκίνα τη μέρα μαζί μου. Κράτα και μικρό καλάθι… Και τραγούδησε, συνάδελφε, αγκαζέ με τη Nina Simone, αγκαζέ με τη γυναίκα σου, αγκαζέ με τον κολλητό σου, αγκαζέ με κάποιον κανονικό και ασυνάρτητο άνθρωπο, με πλήρη συναίσθηση του επερχόμενου χάους…Τραγούδησε, φίλε μου :

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

παρέλαση

      Βαριεστημένοι φαντάροι συναρμολογούν με παλιόξυλα την εξέδρα των επισήμων, στη σκιά του μεγάρου που στεγάζει το Γερμανικό προξενείο της Θεσσαλονίκης. Μια τεράστια γερμανική σημαία ανεμίζει στον 5^ο όροφο.

      Η παρέλαση πλησιάζει. Παρέλαση : η διέλευση στοιχισμένων πολιτικών ή στρατιωτικών αγημάτων μπροστά από κάποιο χώρο ή πρόσωπο, προκειμένου να δειχτεί το αξιόμαχο του ποιμνίου.

    Η εξέδρα είναι σχεδόν έτοιμη. Μπορεί η κατασκευή να είναι της κακιάς ώρας, αλλά μια βουρτσισμένη μοκέτα θα κρύψει «κάτω απ’ το χαλί» όλες τις κακοτεχνίες. Από το μπαλκόνι του 5^ου η εξέδρα θα δείχνει αξιοπρεπής.

    Η παρέλαση πλησιάζει. Παρέλαση : εναλλακτικά, η εμφάνιση με τη σειρά διαλεγμένων ειδικώς για το σκοπό προσώπων από συγκεκριμένο χώρο. π.χ. παρέλαση αστέρων στις Κάννες πάνω στο κόκκινο χαλί. π.χ. παρέλαση των αστεριών της κακοδιαχείρισης του τόπου από τον περιβάλλοντα χώρο του Γερμανικού προξενείου της Θεσσαλονίκης. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου θα υποβάλλει τις δεήσεις της στην Γερμανική ηγεσία.

    Η εξέδρα τώρα λάμπει. Μικρά ελληνικά σημαιάκια, πολλά τον αριθμό, δίνουν την απαραίτητη γαλανόλευκη ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας.

    Τελευταίος καταφθάνει ο παπάς. Με μικρό Π ή με μεγάλο Π, δε βαριέσαι. Αναπέμπει την δέηση και καλεί τους υπο-φαινόμενους να κοιτάξουν ψηλά. Στο άπειρο, στη Γερμανική σημαία ή στα υπερκόσμια, αναπέμπονται ωμές δεήσεις πασπαλισμένες με σφηνάκια αναμνήσεων της ένδοξης ιστορίας του παρελθόντος χρόνου.

    Ένας σκύλος κοντοστέκεται στη γωνιά της εξέδρας. Σηκώνει το πίσω πόδι. Κι όποιον πάρει ο χάρος.      
    Είναι όλα εδώ. Οι κακοτεχνίες, τα μπαγιάτικα υλικά, το χαλί που κρύβει την αλήθεια, οι μικρές σημαίες και η μεγάλη σημαία, το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό προσωπείο, ο Χούφτελ και ο Άνθιμος, ο παπάς και ο Παπάς. το ποίμνιο και οι αγέλες των θηρίων, το μέγαρο και η παράγκα. Τι δε καταλαβαίνουμε ; 

πρωί σημαίνει άδεια κόλλα

    Ξαπλώσανε όλοι στα χορτάρια ανάσκελα και κοίταζαν. Δε δώθηκε καμιά υπόσχεση της προκοπής, αξιοσημείωτη, μοναχά πως είναι στο περίπου οι μέρες που θα έρθουν τα πουλιά.

    Τόσα χρόνια, ούτε μια απογοήτευση. Μικρές καθυστερήσεις, στριφογυρίσματα του καιρού, χειμώνες που ξεδοντιάζονταν σε βάρος τους, αλλά ποτές μία ματαίωση. Και τότε προς τι, τόση αγωνία ; Αυτοί είπαν πως δεν ήτανε αγωνία, βιασύνη είπαν…

    Αγωνία ήταν. Όποιος τους έβλεπε θα το ‘λεγε. Δεν ήταν βιασύνη. Είχε όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της αγωνίας. Μύριζε στις μασχάλες τους φόβους μικρούς. Μοσκοβολούσε στα αχαμνά τους έρωτα. Είχε τη γεύση ενός ξινού ορεχτικού και οι οισοφάγοι τους, τους γαργαλούσαν. Είχε την όψη ενός εσώρουχου βιαστικά κι ..αλλού παρατημένου. Είχε όλα τα γνωρίσματα μιας δυνατής αβάσιμης αγωνίας. Αφού το ξέρεις, οι αγωνίες είναι οι πιο πολλές αβάσιμες, παρ’ όλο που είναι αγωνίες !

   Μιλούσανε πολύ. Βούιζε ο τόπος, τις δηλώσεις τους συμμετοχής στην Άνοιξη. Δεν ήταν ίδιας ηλικίας ούτε παρόμοια, όλα τα πλάσματα. Είχανε απλώς παρόμοια ..πρεμούρα. Ήθελαν όλοι τους να δούνε πρώτοι τα πουλιά.

   Τα πουλιά δεν έχουνε, ποτέ, επίγνωση. Μπορεί να σταματήσουνε στα Μάλγαρα να πιούν ένα νεράκι. Μπορεί να ξεστρατίσουν σε μια λίμνη να μετρήσουν τα μικρά. Μπορεί να τα τραβήξει πίσω ένα σμάρι νόστιμα έντομα. Δεν έχουνε βιασύνη και απ’ ότι φαίνεται, ούτε που ξέρουν, αγωνία τι θα πει. Μονάχα εμείς τη μάθαμε, απ’ έξω κι ανακατωτά, μας τη διδάξαν στο σχολειό, στην εκκλησιά, στο σπίτι. Είναι του ανθρώπου η φύση...

   Μιλούσανε και καταλήξανε κι εκείνοι ότι δεν ήτανε,  βιασύνη. Αφού το είπανε στο τέλος, ας αργήσουνε, φτάνει και φέτος να φανούν. Ύστερα πιάσανε να λένε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Η Σάρα ήθελε να ανοίξει η πόρτα του αεροπλάνου και να κατεβεί ο γιός. Ο Ντίνος ένα δέμα, κάτι. Η Ισμήνη αποτελέσματα, να δει ότι ο Νίκος πάει καλά. Ο Ιάσονας την πρόσληψη. Η Ολιάννα ένα λουλούδι πριν τη χαραυγή στο μαξιλάρι. Πιάσε και βγάλε άκρη. Τα ίδια είχανε συμβεί με τον Αη Βασίλη. Και στο τέλος όλοι κάτι μούτρα, να !   

  Μια θειά μου, η Καιτούλα, λέει ότι πρωί σημαίνει άδεια κόλλα. Ό,τι και να συμβεί, ανοίκειο και σκληρό με το που θα νυχτώσει φεύγει με τα αστέρια, χάνεται, στη λάμψη που του ρίχνει ο ήλιος. Κάθε πρωί, παίρνεις μια άσπρη κόλλα, τη μυρίζεις, ξύνεις τα μολύβια σου και βάζεις μπρος τη μέρα. Είναι το ίδιον των πρακτικών ανθρώπων. Και είναι τούτοι που θα σπρώξουνε τους άλλους λίγο πιο ψηλά.

   Συζήτησαν και είπανε, πως της άνοιξης τα δώρα, είναι καλύτερα από της παραμονής. Γιατί οι προσδοκίες που καλλιεργούνται την παραμονή είναι σε λάθος βάση. Πρωτοχρονιά ζητάς κάτι να σου αλλάξει τη ζωή. Την άνοιξη, την άνοιξη θα δεις όλο τον κόσμο να ξυπνάει, μόνος του να βάλει μπρος και τη ζωή του να αλλάξει. Μαζί τους. Συμφωνώ.Θέλω κι εγώ να βλέπω άλλους γύρω μου να κόπτονται. Θέλω ένα κλίμα, ένα ξεσηκωμό. Αφού...

   Ύστερα αποκάμανε να κάνουν όρεξη, και βγάλαν το σκασμό. Ο ήλιος ζέστανε τα χόρτα εκτός από τα λίγα κάτω απ’ τα κορμιά τους. Μερικοί αλλάξαν θέση για να πάρουν τη μερίδα θαλπωρής. Άλλοι πιο τυχεροί απλώς απλώσαν χέρια. Τα μάτια τους ορθάνοιχτα. Παίρναν βαθειές ανάσες και κοιτούσανε τον ουρανό. Και τότες έφυγε όλη η αγωνία. Ήρθε το πρώτο. Τους ξεγκάστρωσε.

  Ήτανε δεκαεννιά Μαρτίου, Κυριακή. 

σταρτ απ ... κυρίες μου

  Τηλεφωνική μητρική υπηρεσία με τον τίτλο "mum' is here" ξεκίνησαν δυό εύστροφες Ελληνίδες και η απήχηση είναι τέτοια που είναι ζήτημα εβδομάδων η εξαγορά τους από την πολυεθνική "mother gives a shit" έναντι ποσού που θα τους λύσει όλα τα άγχη. Οι δυό πανέξυπνες κυρίες από τον Ασπρόπυργο λειτουργούν με ετήσια συνδρομή γραμμή υποστήριξης που προσομοιάζει μια ιδανική Ελληνίδα μάνα. Η διαιδικασία είναι απλή. Ηχογραφείς ένα τηλεφώνημα με τη μάνα σου και στέλνεις το αρχειάκι στην "mum' is here" με τη σχετική φόρμα ενδιαφέροντος. Οι τεχνικοί ρυθμίζουν τα φίλτρα των συσκευών με τον κωδικό του ονόματος της μάνας σου... π.χ. Μαριάνθη 37. Όταν καλείς, αφότου εγγραφείς, μια κυρία με πανομοιότυπη φωνή σηκώνει το τηλέφωνο και σε εξομολογεί κανονικότατα αποφεύγοντας όλες τις αντεπιθέσεις, αντεγκλήσεις, νουθεσίες, χειραγωγήσεις και προστριβές. Κλείνεις τη συσκευή και είσαι καινούργια, σαν να πήρες pilates personal couch για ένα δίωρο.Πατώντας αστερίσκο "#" μάλιστα η συσκευή σου αναπαράγει το παρακάτω ..σύνθημα με τη φωνή του αγαπημένου σου παρουσιαστή πρωϊνάδικου, υπάρχει ακόμη ένα ζήτημα, δεν είναι έτοιμη η φωνή του Παπαδάκη.
΅ who gives a shit ? "  " your mother does "  
"who gives a shit ? "   " your mother does "
Πατώντας δυό συνεχόμενες το "#" και μια ακαριαία το "*" ακούγεται το μότο :
"who gives a shit ? "   " your mother in law does "   
Πατώντας εφτά φορές ασταμάτητα το " # " τέλος , η γραμμή σε συνδέει με ψυχίατρο του Ε.Σ.Υ.
Πιστεύεται ότι σε έξι μήνες η υπηρεσία θα προσφέρει στην οικονομία εξακόσιες θέσεις εργασίας περισσότερες από την Eldorado Gold και είκοσι τρεις χιλιάδες εκατόν σαρράντα εφτά μόλις λιγότερες από τις προσλήψεις Παυλόπουλου ένα εξάμηνο πριν τις εκλογές.
Πρόκειται λοιπόν για την απόδειξη ότι η ελεύθερη οικονομία, και σε αυτή τη χώρα, μεσουρανεί.
Και να μη μεσουρανούσε δηλαδή,  πως να σας το πω....
who gives a shit !

life can be so sweet, on the sunny side of the street

https://www.youtube.com/watch?v=LEsgLzgH_po

      Μαρία σου γράφω κάθιδρος… Όταν θα πάρεις αυτό το γράμμα πιάσε και κλάψε με μαύρο κλάμα… Χθες βράδυ έγινε κάτι τραγικά απρόσμενο. Συνέλαβαν τον Φράνκι. Ερμήνευε κεφάτος ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, και πάνω στo ρεφρέν « life can be so sweet on the sunny side of the street» , μπουκάρουνε δυο γραβατωμένοι με πολύ γυαλιστερά λουστρίνια, σαν αυτούς είχα δει μόνο όταν κατεβάζαμε τον παππού στην μαύρη station wagon του Μπαμπούλα, και του λένε δυο λόγια στο αυτί, ο ένας του πιάνει το μπράτσο με τρόπο και τον εξαφανίζουνε στα παρασκήνια, κι ακόμα παραπέρα… Όλο αυτό συνέβη μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, όχι σε κανένα μπαράκι του Μανχάταν αλλά στο σπίτι μου, στην Αγία Βαρβάρα, στον καναπέ μου, στο u-tube. Είναι το ίδιο video που βλέπω όλα τα Σαββατόβραδα ως δι-έξοδο . Δηλαδή για να γλυτώσω το έξοδο μιας διεξοδικής εξόδου με την άλλη.

      Μπορούν να αλλοιώσουν και τα video στο u-tube τώρα ; Αν είχα το τηλέφωνο του Snow ντέν θα δίσταζα. Αλλά άλλαξα κάρτα στο κινητό, ξανάβαλα παλιάς σειράς,  και το ‘χασα. Τον γράφω snow ντεν γιατί δε το πιάνει ο κοριός, μου φτάνουν τα μπλεξίματα με τη μάνα μου, δε θέλω κι άλλα. Τη smart tv τη δώρισα κάτω σε πρόσφυγες , να καταλάβεις. Αν κοιτάν, που κοιτάνε, να δουν τα χάλια τους…

      Εγώ τώρα πιστεύω ότι αποσύρεται το τραγούδι του Σινάτρα γιατί θεωρείται πλέον ανατρεπτικό. Δε θέλουνε να ακούει ο κοσμάκης ότι η ζωή είναι γλυκιά στην ηλιόλουστη πλευρά. Τον κοσμάκη τον θέλουνε να περπατάει στο σκιερό πεζοδρόμιο. Όχι για να μη καεί το δέρμα του. Αλλά γιατί συγκεντρώνει όλα τα προνόμια που αυτοί πλασάρουν ως σύγχρονες κατακτήσεις.

    Στη σκιερή πλευρά του δρόμου μπορείς να κοιτάξεις τον ουρανό λέει εδώ το φυλλάδιο, χωρίς να φοβάσαι μη σε στραβώσει ο ήλιος. Δεν υπάρχει όριο στη φαντασία σου. Τα κτίρια, θεόρατα, καθαρά, γυαλιστερά, ασφαλή, συμβολίζουν την σύγκλιση με το σύστημα. Αν έχεις υπομονή μπορείς να ανέβεις. Το γραφείο σου μεταφέρεται ολοένα και ψηλότερα όσο εντάσσεσαι χωρίς ενστάσεις. Οι από κάτω τότες λυσσάνε με τη δική σου προκοπή και δουλεύουν ακόμα καλύτερα. Μπορείς, ότι ώρα θες, να ανέβεις να δεις το γραφείο του προϊσταμένου, είναι η ελεύθερη αγορά, να το δεις να το ποθήσεις.

      Στο πεζοδρόμιο, που λόγω ύψους κτιρίων και προσδοκιών δε το πιάνει ποτές ο ήλιος, τα μαγαζιά έχουν γίνει από εκείνα που μπαίνει ο κόσμος, διαλέγει πληρώνει και βγαίνει κρατώντας, όχι ένα προϊόν, αλλά ένα «δικαίωμα». Μα το Χριστό σου λέω. Βγαίνουν χαρούμενοι κρατώντας εκτυπώσεις με υποσχέσεις για ένα  πράγμα που ίσως να καταναλώσουνε. Χρόνο ομιλίας, ασφάλεια ζωής, τέλος ιδιοκατοίκησης, κυκλοφορίας, δικαίωμα σε περίθαλψη, επιλογές διακοπών σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, τα χρήματά του πίσω σε πέντε χρόνια, προθεσμιακές,να μη κουράσω τώρα, χωρίς κανένας να σε πιέσει, στη σκιερή πλευρά του δρόμου, μπαίνεις σε γραφεία και αφού δώσεις μετρητά βγαίνεις κρατώντας όχι τη σακούλα με τις καινούργιες παντόφλες σου αλλά μια απόδειξη. Μόνο την απόδειξη. Όταν τώρα η τηλεόραση δείξει ευχαριστημένους παπούδες με ένα τζάκι που καίει και ένα μπράντυ στο χέρι εσύ κοιτάς το χαρτί που σου δώσανε και λέει ξεκάθαρα ότι όταν έρθει η ώρα εσύ θα μπορείς να βγείς και να αγοράσεις καινούργιες παντόφλες. Έτσι δουλεύει το σύστημα.

     Οπότε, έχει αλλάξει και η σχέση σου με το χρόνο, στη σκιερή πλευρά του δρόμου. Περιμένεις. Ολοένα και περισσότερα από τα δεδομένα πρέπει τώρα να τα περιμένεις. Αφού το βλέπεις και γύρω σου, ότι όλοι περιμένουν, περιμένουν οι μικροί να μεγαλώσουν, περιμένουν οι φτωχοί να ξελασπώσουν, περιμένουν οι από κάτω να επιπλεύσουν, περιμένουν κάπου να εκλεγούν, να επιλεχθούν, να επιβληθούν, να ξεγλιστρήσουν, να ξεφύγουν της προσοχής, να αποδράσουν, να ξοφλήσουνε, να ρευστοποιήσουν, να βγούνε απ' το τούνελ, να χωρίσουν, να τα χωρίσουν, να τελειώσει η χώρα με την δεύτερη αξιολόγηση, να περάσει ο θερμός Ιούλης, να λήξουν, να τελειώσουνε τις δόσεις, να γίνουν εξηνταεφτά, να γίνουν εκατό, να πεθάνουν, να θαφτούνε, να γλυτώσουν από τις αναμονές. Τους βλέπεις όλους και περιμένεις κι εσύ. Τι να κάνεις, δηλαδή ; Που και που βγάζεις τις αποδείξεις για το μέλλον σου, συμβόλαια, μετοχές, βιβλιάρια, ημερολόγια και τα κοιτάς σα χάχας με ικανοποίηση. Τα λεφτά σου δεν είναι στο σπίτι, αλλά έχεις δέσει τη γαϊδούρα σου.

     Οπότε έχει αλλάξει και η σχέση σου με τον κόσμο. Γιατί όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι χτίζουν φιλίες, εσύ χτίζεις αφορολόγητο. Όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι δωρίζουν στα παιδιά παιχνίδια εσύ δωρίζεις ασφαλιστήρια και μετοχούλες. Όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι κάνουν γνωριμίες με βάσει το παρόν τους, εσύ επιδιώκεις γνωριμίες που θα φανούν χρήσιμες σε μια δεδομένη στιγμή. Και στο τέλος γίνεσαι future freak που στα αρχαία ελληνικά δεν υπήρχε ως λέξη και στα νεότερα αποφασίστηκε να μεταφραστεί φιούτσερ φρικ.

     Στην ηλιόλουστη μεριά του δρόμου δε ρίχνεις πλέον ούτε μια ματιά. Καταρχήν φοβάσαι να περάσεις απέναντι, οπότε κάτι που δε θα τολμήσεις να βιώσεις, γιατί να το ποθήσεις ; Σου έχουν κι όλα εξηγήσει ότι κάθε πέρασμα απέναντι είναι μια εξασφαλισμένη αυτοκτονία, σα να περνάς τη μέρα των Ταύρων στη Παμπλόνα, μέσα από τις οπλές των εξαγριωμένων ζώων με τα κέρατά τους προτεταμένα και τα σάλια να τους τρέχουν από τα ανοιχτά γεμάτα δόντια στόματα. Περνάς ; Δε περνάς… Ούτε απέναντι, ούτε σε άλλη διακυβέρνηση, ούτε σε άλλο νόμισμα, ούτε σε άλλο καθεστώς ούτε καν στο άλλο πεζοδρόμιο. Δε περνάς κυρά Μαρία, δε περνάς δε περνάς…. Από μικρή στο μάθανε, αφού ! Ε, Μαρία ;

    Άκου Μαρία. Θυμάσαι τα παιδικά μας χρόνια ; Και οι δυό πλευρές του δρόμου, και τα δυό πεζοδρόμια, ήτανε ηλιόλουστα. Μπορεί να μη σηκώναμε τα μάτια στον ουρανό γιατί μας στράβωνε ο ήλιος, δείχνοντάς μας ότι έχουμε όρια, αλλά μας θέρμαινε το κορμάκι μας Μαρία. Δεν κοιτούσαμε τα ρολόγια να σπρώξουμε το χρόνο, θέλαμε οι μέρες να κρατήσουν πιο πολύ. Μπαίναμε με πενταροδεκάρες στα μικρά μαγαζιά και βγαίναμε με μπισκότα Παπαδοπούλου και με παντόφλες και με ένα μολύβι κι ένα καινούργιο τετράδιο με γραμμές, Μαρία, κρατούσαμε κάτι που είχε περισσότερη αξία από τις πενταροδεκάρες μας, αμέσως.

    Βλέπεις τα παιδιά μας σήμερα ; Το μυαλό τους προτρέχει. Είναι πιο ενήλικο από το κορμάκι τους. Είναι σκεφτικά και χλωμά. Εάν βρεθούν σε καυγά, όχι να ρίξουνε καμιά ψιλή δε τολμάνε, αλλά βάζουνε τα χέρια στα αυτιά και κουλουριάζονται κλαίγοντας. Πως τα κάναμε έτσι τα παιδιά μας Μαρία ; Πως τους απαγορέψαμε να λερώνουν τα ρούχα ; Τα χέρια ; Γιατί δε τα αφήσαμε να λερώσουν στην ώρα τους τα χέρια, με χώμα ; Και μεγαλώνουν και λερώνουν τα χέρια τους ως ενήλικες, και τότε, μαδάνε τις ζωές των άλλων ; Σ

    Πάει ο Φράνκι, Μαρία μου. Ξαναπατάω το video και μου βγάζει ότι έχει αποσυρθεί για την προσήκουσα συντήρηση. Η χαρά μας, η ελπίδα μας, η αισιοδοξία μας, η παιδικότητά μας, όλες έχουνε αποσυρθεί για την προσήκουσα συντήρηση. Το νιώθεις ;