το τσάκισμα

-Τι τραίνο είσαι εσύ, ρε ;   
   Με μια πρώτη ματιά είναι εύκολο να μας θεωρήσεις ομοιόμορφα πλάσματα, στρατευμένα σε έναν κοινό προορισμό. Ο κατασκευαστής όλων των τραίνων, πες εσύ ο Θεός,  είναι ένα παγκόσμιο τραστ και οι ράγες, πες εσύ οι ζωές, έχουν παρόμοια συστατικά και μετρημένες αποστάσεις σε όλα τα σημεία. Εκεί μάλλον εδράζεται ο σχεδιασμός και η μοιραία εκκωφαντική αποτυχία εκείνου που έχουν ονομάσει παγκόσμια αγορά, πες εσύ …το μίξερ.

    Ούτε σε μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων δε μπορείς να βάλεις σε ράγες τις περσόνες. Πως στο διάολο σκεφτήκανε ότι θα μπούμε στη σειρά εκατομμύρια ; Δισεκατομμύρια ; Τετράδες ;  

    Μου φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά σου. Σου φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά μου. Μας φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά τους. Τους φαίνεται ακατανόητη η συμπεριφορά μας. Αυτή η παράγραφος είναι μια καλή αρχή για να τα βρούμε.

   Χρειάζεται να τα βρούμε. Δε γίνεται να μαλώνουμε ολημερίς σα τα σκυλιά στο δρόμο. Δεν είναι αποδοτικό για το συμφέρον ενός καθενός οπότε ως πρώτη επιδίωξη βγάζει νόημα. Δε γίνεται να μαλώνουμε ολημερίς σα τα σκυλιά στο δρόμο. Έτσι δεν είναι ;

   Μια αποδοτική αρχή θα ήταν ένας ύμνος στην διαφορετικότητα. Να αντικαταστήσουμε τους εθνικούς ύμνους με έναν, αφιερωμένο στις μύχιες επιδιώξεις κάθε ανθρώπου, από τη στιγμή που πέφτει από μια μήτρα μέχρι την ενσωμάτωσή του στον πηλό του πλανήτη. Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι επιδιώξεις χωράνε σε ένα εικοσάφυλλο τετράδιο ! Δε νομίζω Τάκη.

    Πρόκειται για μια ανεξέλεγκτη θύελλα αστεριών που πέφτουν, ευχών που αναπέμπονται, ξερόφυλλων που στροβιλίζονται, μισογραμμένων σελίδων που σκορπίζονται στο πάτωμα, χρωμάτων που ξεχύνονται και ενώνονται και ήχων και μυρωδιών και κοιταγμάτων και αγγιγμάτων, ανεμοστρόβιλων με κομμάτια από παιχνίδια, συμβόλαια, κτίρια και άνθη, ηφαιστείων που εκτοξεύουν τα εσωτερικά μας υλικά στη κοινή θέα, σε ακανόνιστες και άκαιρες συγκυρίες και εσύ, ο ένας άνθρωπος, ο ΄καλοπροαίρετος΄ τις περισσότερες φορές παρατηρητής, σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, κοιτάζοντας μέσα από ένα φακό που σου δάνεισε το σύμπαν, συμβατικό, ευρυγώνιο, παραμορφωτικό  ή και τσιμπρισμένο, καθηλωμένος, εκεί, προσπαθείς να τραβήξεις ένα εσταντανέ της προκοπής. Ποιος θα ασχοληθεί μ' αυτές τις φωτογραφίες, καημένε ; Ποιός θα συν-μετρήσει τις επιδιώξεις σου ;

     Μια φράση της μόδας είναι οι ασύμμετρες απειλές. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος, ως παγκόσμιος αρχιτέκτων, για να βασίσεις την ασφάλειά σου σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει μόνον τις ¨συμμετρικές¨  απειλές. Ούτε μέσα στο σπίτι σου οι καθημερινές απειλές δε χαρακτηρίζονται από ικανή συμμετρία ώστε να αξίζουν μια κάποιου είδους προετοιμασία. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου γυρίζει το τάβλι…. Έστηνε πεντάπορτα και μου έλεγε όλο έπαρση : Μόνο με πεντάρες βγαίνεις. Και σχεδόν πάντοτε με τη δεύτερη ή την τρίτη έριχνα τη ζαριά που χρειαζόμουν. Πεντάρες, ή συνδυασμούς από δυό τρείς ζαριές που δεν τις είχε προβλέψει. Και εμείς τώρα πρέπει να θεωρήσουμε πρωτάκουστες τις ασύμμετρες απειλές ;

    Κανείς μας δεν είναι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Ούτε ο σύντροφός μας που κοιμάται δίπλα. Το μόνο σύστημα που μπορεί να οδηγήσει το τομάρι μας παρακάτω είναι η προσαρμογή μας στο χάος. Δε το βλέπεις ; Υπάρχουν πανέξυπνοι άνθρωποι που όλη μέρα κι όλη νύχτα προετοιμάζονται και επωφελούνται από το χάος. Κερδοσκόποι, ζογκλέρ, ισορροπιστές, ανήκουστοι, άτομα που κινούνται στο χείλος του γκρεμού, οπορτουνιστές και ήρωες του παραλόγου, θιασώτες της ακαταστασίας και ψυχασθενείς, καταφέρνουν να προβλέψουν περισσότερα από εκείνα που είναι να ‘ρθουν από σένανε που χολοσκάς να ενσωματωθείς σε κάποιου είδους κανονικότητα.

    Βάλε σε ένα ΑΤΜ δεκαπέντε χαρτονομίσματα. Εκείνο θα τα μετρήσει και θα φτύσει οποιοδήποτε έχει κάποιο τσάκισμα. Όλη η παγκόσμια κοινότητα προσπαθεί να στοιχίσει τους ανθρώπους σε άψογες δεσμίδες ψυχών χωρίς ούτε ένα τσάκισμα. Δε θα πετύχει.      

      Αν με ρωτήσεις, χαίρομαι… Μπορεί το παιδί μου να κινδυνεύει κάθε φορά που πρέπει να περάσει το δρόμο, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τι έπρεπε να συμβεί για να μεγαλώσω ένα παιδί που δε θα ζήσει την πιθανότητα να υποστεί βλάβες. Δε θα ήθελα να μεγαλώνω έναν Φρανκεστάϊν… Προτιμώ να μεγαλώνω ένα ανθρώπινο πλάσμα.  

       Ξημέρωσε. Πάλι. Είναι η μόνη κανονικότητα στην οποίαν αν βασίσεις κάτι, θα επαληθευθεί. Θα ξημερώνει κάθε μέρα και εσύ πρέπει να ξεκινάς συγκροτημένος για μια μη συγκροτημένη μέρα...

      Καλημέρα, λοιπόν, συγκάτοικε. Ψηλάφισε το κορμί σου. Βρες που έχεις το τσάκισμα. Αγάπησε το τσάκισμά σου. Αποδέξου το. Ξεκίνα τη μέρα μαζί μου. Κράτα και μικρό καλάθι… Και τραγούδησε, συνάδελφε, αγκαζέ με τη Nina Simone, αγκαζέ με τη γυναίκα σου, αγκαζέ με τον κολλητό σου, αγκαζέ με κάποιον κανονικό και ασυνάρτητο άνθρωπο, με πλήρη συναίσθηση του επερχόμενου χάους…Τραγούδησε, φίλε μου :

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good