life can be so sweet, on the sunny side of the street

https://www.youtube.com/watch?v=LEsgLzgH_po

      Μαρία σου γράφω κάθιδρος… Όταν θα πάρεις αυτό το γράμμα πιάσε και κλάψε με μαύρο κλάμα… Χθες βράδυ έγινε κάτι τραγικά απρόσμενο. Συνέλαβαν τον Φράνκι. Ερμήνευε κεφάτος ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, και πάνω στo ρεφρέν « life can be so sweet on the sunny side of the street» , μπουκάρουνε δυο γραβατωμένοι με πολύ γυαλιστερά λουστρίνια, σαν αυτούς είχα δει μόνο όταν κατεβάζαμε τον παππού στην μαύρη station wagon του Μπαμπούλα, και του λένε δυο λόγια στο αυτί, ο ένας του πιάνει το μπράτσο με τρόπο και τον εξαφανίζουνε στα παρασκήνια, κι ακόμα παραπέρα… Όλο αυτό συνέβη μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, όχι σε κανένα μπαράκι του Μανχάταν αλλά στο σπίτι μου, στην Αγία Βαρβάρα, στον καναπέ μου, στο u-tube. Είναι το ίδιο video που βλέπω όλα τα Σαββατόβραδα ως δι-έξοδο . Δηλαδή για να γλυτώσω το έξοδο μιας διεξοδικής εξόδου με την άλλη.

      Μπορούν να αλλοιώσουν και τα video στο u-tube τώρα ; Αν είχα το τηλέφωνο του Snow ντέν θα δίσταζα. Αλλά άλλαξα κάρτα στο κινητό, ξανάβαλα παλιάς σειράς,  και το ‘χασα. Τον γράφω snow ντεν γιατί δε το πιάνει ο κοριός, μου φτάνουν τα μπλεξίματα με τη μάνα μου, δε θέλω κι άλλα. Τη smart tv τη δώρισα κάτω σε πρόσφυγες , να καταλάβεις. Αν κοιτάν, που κοιτάνε, να δουν τα χάλια τους…

      Εγώ τώρα πιστεύω ότι αποσύρεται το τραγούδι του Σινάτρα γιατί θεωρείται πλέον ανατρεπτικό. Δε θέλουνε να ακούει ο κοσμάκης ότι η ζωή είναι γλυκιά στην ηλιόλουστη πλευρά. Τον κοσμάκη τον θέλουνε να περπατάει στο σκιερό πεζοδρόμιο. Όχι για να μη καεί το δέρμα του. Αλλά γιατί συγκεντρώνει όλα τα προνόμια που αυτοί πλασάρουν ως σύγχρονες κατακτήσεις.

    Στη σκιερή πλευρά του δρόμου μπορείς να κοιτάξεις τον ουρανό λέει εδώ το φυλλάδιο, χωρίς να φοβάσαι μη σε στραβώσει ο ήλιος. Δεν υπάρχει όριο στη φαντασία σου. Τα κτίρια, θεόρατα, καθαρά, γυαλιστερά, ασφαλή, συμβολίζουν την σύγκλιση με το σύστημα. Αν έχεις υπομονή μπορείς να ανέβεις. Το γραφείο σου μεταφέρεται ολοένα και ψηλότερα όσο εντάσσεσαι χωρίς ενστάσεις. Οι από κάτω τότες λυσσάνε με τη δική σου προκοπή και δουλεύουν ακόμα καλύτερα. Μπορείς, ότι ώρα θες, να ανέβεις να δεις το γραφείο του προϊσταμένου, είναι η ελεύθερη αγορά, να το δεις να το ποθήσεις.

      Στο πεζοδρόμιο, που λόγω ύψους κτιρίων και προσδοκιών δε το πιάνει ποτές ο ήλιος, τα μαγαζιά έχουν γίνει από εκείνα που μπαίνει ο κόσμος, διαλέγει πληρώνει και βγαίνει κρατώντας, όχι ένα προϊόν, αλλά ένα «δικαίωμα». Μα το Χριστό σου λέω. Βγαίνουν χαρούμενοι κρατώντας εκτυπώσεις με υποσχέσεις για ένα  πράγμα που ίσως να καταναλώσουνε. Χρόνο ομιλίας, ασφάλεια ζωής, τέλος ιδιοκατοίκησης, κυκλοφορίας, δικαίωμα σε περίθαλψη, επιλογές διακοπών σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, τα χρήματά του πίσω σε πέντε χρόνια, προθεσμιακές,να μη κουράσω τώρα, χωρίς κανένας να σε πιέσει, στη σκιερή πλευρά του δρόμου, μπαίνεις σε γραφεία και αφού δώσεις μετρητά βγαίνεις κρατώντας όχι τη σακούλα με τις καινούργιες παντόφλες σου αλλά μια απόδειξη. Μόνο την απόδειξη. Όταν τώρα η τηλεόραση δείξει ευχαριστημένους παπούδες με ένα τζάκι που καίει και ένα μπράντυ στο χέρι εσύ κοιτάς το χαρτί που σου δώσανε και λέει ξεκάθαρα ότι όταν έρθει η ώρα εσύ θα μπορείς να βγείς και να αγοράσεις καινούργιες παντόφλες. Έτσι δουλεύει το σύστημα.

     Οπότε, έχει αλλάξει και η σχέση σου με το χρόνο, στη σκιερή πλευρά του δρόμου. Περιμένεις. Ολοένα και περισσότερα από τα δεδομένα πρέπει τώρα να τα περιμένεις. Αφού το βλέπεις και γύρω σου, ότι όλοι περιμένουν, περιμένουν οι μικροί να μεγαλώσουν, περιμένουν οι φτωχοί να ξελασπώσουν, περιμένουν οι από κάτω να επιπλεύσουν, περιμένουν κάπου να εκλεγούν, να επιλεχθούν, να επιβληθούν, να ξεγλιστρήσουν, να ξεφύγουν της προσοχής, να αποδράσουν, να ξοφλήσουνε, να ρευστοποιήσουν, να βγούνε απ' το τούνελ, να χωρίσουν, να τα χωρίσουν, να τελειώσει η χώρα με την δεύτερη αξιολόγηση, να περάσει ο θερμός Ιούλης, να λήξουν, να τελειώσουνε τις δόσεις, να γίνουν εξηνταεφτά, να γίνουν εκατό, να πεθάνουν, να θαφτούνε, να γλυτώσουν από τις αναμονές. Τους βλέπεις όλους και περιμένεις κι εσύ. Τι να κάνεις, δηλαδή ; Που και που βγάζεις τις αποδείξεις για το μέλλον σου, συμβόλαια, μετοχές, βιβλιάρια, ημερολόγια και τα κοιτάς σα χάχας με ικανοποίηση. Τα λεφτά σου δεν είναι στο σπίτι, αλλά έχεις δέσει τη γαϊδούρα σου.

     Οπότε έχει αλλάξει και η σχέση σου με τον κόσμο. Γιατί όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι χτίζουν φιλίες, εσύ χτίζεις αφορολόγητο. Όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι δωρίζουν στα παιδιά παιχνίδια εσύ δωρίζεις ασφαλιστήρια και μετοχούλες. Όσο οι ιδιαίτεροι άνθρωποι κάνουν γνωριμίες με βάσει το παρόν τους, εσύ επιδιώκεις γνωριμίες που θα φανούν χρήσιμες σε μια δεδομένη στιγμή. Και στο τέλος γίνεσαι future freak που στα αρχαία ελληνικά δεν υπήρχε ως λέξη και στα νεότερα αποφασίστηκε να μεταφραστεί φιούτσερ φρικ.

     Στην ηλιόλουστη μεριά του δρόμου δε ρίχνεις πλέον ούτε μια ματιά. Καταρχήν φοβάσαι να περάσεις απέναντι, οπότε κάτι που δε θα τολμήσεις να βιώσεις, γιατί να το ποθήσεις ; Σου έχουν κι όλα εξηγήσει ότι κάθε πέρασμα απέναντι είναι μια εξασφαλισμένη αυτοκτονία, σα να περνάς τη μέρα των Ταύρων στη Παμπλόνα, μέσα από τις οπλές των εξαγριωμένων ζώων με τα κέρατά τους προτεταμένα και τα σάλια να τους τρέχουν από τα ανοιχτά γεμάτα δόντια στόματα. Περνάς ; Δε περνάς… Ούτε απέναντι, ούτε σε άλλη διακυβέρνηση, ούτε σε άλλο νόμισμα, ούτε σε άλλο καθεστώς ούτε καν στο άλλο πεζοδρόμιο. Δε περνάς κυρά Μαρία, δε περνάς δε περνάς…. Από μικρή στο μάθανε, αφού ! Ε, Μαρία ;

    Άκου Μαρία. Θυμάσαι τα παιδικά μας χρόνια ; Και οι δυό πλευρές του δρόμου, και τα δυό πεζοδρόμια, ήτανε ηλιόλουστα. Μπορεί να μη σηκώναμε τα μάτια στον ουρανό γιατί μας στράβωνε ο ήλιος, δείχνοντάς μας ότι έχουμε όρια, αλλά μας θέρμαινε το κορμάκι μας Μαρία. Δεν κοιτούσαμε τα ρολόγια να σπρώξουμε το χρόνο, θέλαμε οι μέρες να κρατήσουν πιο πολύ. Μπαίναμε με πενταροδεκάρες στα μικρά μαγαζιά και βγαίναμε με μπισκότα Παπαδοπούλου και με παντόφλες και με ένα μολύβι κι ένα καινούργιο τετράδιο με γραμμές, Μαρία, κρατούσαμε κάτι που είχε περισσότερη αξία από τις πενταροδεκάρες μας, αμέσως.

    Βλέπεις τα παιδιά μας σήμερα ; Το μυαλό τους προτρέχει. Είναι πιο ενήλικο από το κορμάκι τους. Είναι σκεφτικά και χλωμά. Εάν βρεθούν σε καυγά, όχι να ρίξουνε καμιά ψιλή δε τολμάνε, αλλά βάζουνε τα χέρια στα αυτιά και κουλουριάζονται κλαίγοντας. Πως τα κάναμε έτσι τα παιδιά μας Μαρία ; Πως τους απαγορέψαμε να λερώνουν τα ρούχα ; Τα χέρια ; Γιατί δε τα αφήσαμε να λερώσουν στην ώρα τους τα χέρια, με χώμα ; Και μεγαλώνουν και λερώνουν τα χέρια τους ως ενήλικες, και τότε, μαδάνε τις ζωές των άλλων ; Σ

    Πάει ο Φράνκι, Μαρία μου. Ξαναπατάω το video και μου βγάζει ότι έχει αποσυρθεί για την προσήκουσα συντήρηση. Η χαρά μας, η ελπίδα μας, η αισιοδοξία μας, η παιδικότητά μας, όλες έχουνε αποσυρθεί για την προσήκουσα συντήρηση. Το νιώθεις ;