Δρόμος σιδηρούς

Αναχώρηση αμαξοστοιχίας από τη γραμμή τάδε. Οι επιβάτες για όπου καλούνται να σπεύσουν. Οι ράγες κρύβονται στιγμιαία από το θηρίο. Το πειναλέο καταπίνει διατεθειμένους να αναχωρήσουν μέχρι ένα σημείο. Τι μέχρι ένα σημείο ; Μπερδεύεσαι.
Μέχρι ένα σημείο διατεθειμένους ; Μέχρι ένα σημείο να αναχωρήσουν ; Ή μέχρι ένα σημείο καταπίνει ; Οι μικρές διαφορές φτιάχνουν ιστορίες ζωής. Και εσύ τόσες φορές μένεις στο παγκάκι άναυδος.
Οι ράγες φαίνονται σαν δύο απλά κομμάτια εγκλωβισμένου υλικού.
Δρόμος σιδηρούς. Αδιαμφισβήτητα αξιόπιστος. Απ’ εδώ σα φύγεις θα φτάσεις οπωσδήποτε στην ώρα σου εκεί. Τα υπόλοιπα είναι ευθύνη των αποφάσεων που πήρες. Οι ράγες δεν παρεμβαίνουν στην έκβαση. Είναι διεκπεραιωτές και είναι ευχαριστημένες με την αποστολή τους.
Το μεταλλικό τέρας κρύβει τις γραμμές με τη κοιλιά του. Ακόμη.
Όταν αποκαλυφθούν οι ράγες μπορεί να έχεις χάσει ένα τραίνο. Τουλάχιστον φρόντισε να έχεις ακόμη έναν. Που να το έχει χάσει εννοώ..
Οι ράγες έχουν ακόμη μία συνεχώς από δίπλα. Είναι κάτι σα γάμος.
Άμα κοιτάξεις ίσια εμπρός θα υποκύψεις στην ψευδαίσθηση επικείμενης συνάντησης. Φαίνονται να συγκλίνουν. Έτσι νομίζουν και οι άνθρωποι. Μετά καταλαβαίνουν ότι απλώς ταξιδεύουν δύο δύο. Σε σταθερή και απαράβατη απόσταση αναπνοής. Είναι μια δήλωση συντροφικότητας και ένα διάβημα ελπίδας. Μπορεί και να μην είναι να συναντηθούνε ποτέ. Μα ξέρεις ότι είναι δίπλα δίπλα. Υποφέρουν το ίδιο και εργάζονται το ίδιο. Μοιράζονται ακριβώς το ίδιο φορτίο. Όχι; Και οι δυο. Είναι δεσμευμένες άρρηκτα αυτές. Εξυπηρετούν ένα ταξίδι για το οποίο έχουν γίνει κρατήσεις και έχουν πληρωθεί εισιτήρια. Είναι λοιπόν σημαντικό να εκπληρώσουν το καθήκον. Στο ακέραιο.
Οι ράγες, εννοώ. Και οι άνθρωποι ; Ποιοι ; Ξέρω εγώ ; Γιατί όχι ;
Η αμαξοστοιχία τώρα βρυχάται διακριτικά. Τα βλέμματα είναι κοφτά.
Η περιχέουσα ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Οι ματιές κάνουν ήχους και η θλίψη μυρωδιές. Και είναι μπερδεμένα τα πάντα όλα. Των χθεσινών, των εδώ και των από κάπου. Μέσα στην πλημμυρίδα αυτή χρειάζεσαι πιο πολλές συντεταγμένες αισθήσεις. Το μυαλό όμως προηγείται. Έχεις μια βεβαιότητα ότι θα μυρίζει κάρβουνο και λάδι, έτσι ; Ε, ξεπέρασε την !
Δεν μυρίζει πια κάρβουνο. Οι μυρωδιές έχουν εμπλουτιστεί. Γιατί να μυρίσει κάρβουνο. Αφού υπάρχει πλέον ο ..πολιτισμός ; Η παγκόσμια κοινότητα προ(σ)χώρησε στην εποχή του Dior. Το κάρβουνο τελειώνει.
Και το νερό, και το πετρέλαιο, και ο αέρας. Τελειώνει. Εδώ που τα λέμε. Και τα δέντρα και τα ζώα τελειώνουν. Και οι συνειδήσεις. Και …Κάτι θα βρεθεί ! Ωχ αδελφέ. Πάντως εδώ δε μυρίζει πιά κάρβουνο. Τα καλά να λέγονται. Μα.. που πήγε το τραίνο ; Δεν το είδες να φεύγει. Πάλι !
Ο ήχος του φευγάτου τραίνου βαίνει πλέον προς εξαφάνιση. Μερικοί που δεν αντέχουν τις αναχωρήσεις έχουν κατέβει τις σκάλες και πάνε. Τώρα μείνατε λίγοι θαρραλέοι. Εσύ, το παγκάκι, και παντού ξανά ράγες. Η εφημερίδα τα ίδια. Η ανησυχία μήπως έπρεπε να ανέβεις έντονη. Και μια δίψα που ακόμη δεν είναι λυσσώδης. Κοιτάς το ρολόϊ χωρίς να δεις.
Κατά βάθος δεν αντέχεις να μην έχεις κάτι επείγον να κάνεις. Ξέρεις ;
Βάλε το αυτί και άκου ! Μα που έχεις το αυτί σου ; Στο σίδερο εννοώ. Τα παιδιά ξέρουν να βάζουν αυτί. Φορούν βολικά ρούχα και είναι και διατεθειμένα να σκύψουν. Τώρα που το τραίνο έφυγε και συ μπήκες στον πειρασμό μιας ανεπαίσθητης ενδοσκόπησης είναι ευκαιρία. Σκύψε !
Το σίδερο, εκτός των άλλων, αποτελεί και καλό αγωγό μετανάστευσης συναισθημάτων. Η θετική βεβαιότητα του Φιλανδού συνταξιδεύει στη ράγα με την απελπισία του Μογγόλου χωρίς να την λογοκρίνει κανένα απολυταρχικό καθεστώς. Οι γραμμές κοροϊδεύουν τα σύνορα και καταλύουν βολικούς “εθνικούς” διαχωρισμούς. Έχουν τον δικό τους παγκόσμιο διάλογο. Και όπως στο τηλέφωνο, έχουν χωρίσει τη δουλειά στα δυό. Από τη δεξιά πλευρά ταξιδεύουν ψίθυροι πένθους γήινοι και από την αριστερή πλευρά, ω ναι, επιστρέφουν δοξασίες αναγέννησης. Αν μπορούσες να ακουμπήσεις τα αυτιά σου στα δυο σίδερα ταυτόχρονα θα έβγαζες άκρη και θα ισορροπούσες ιδεολογικά και συναισθηματικά. Μα έτσι που γίνανε, με ενάμιση μέτρο απόσταση , ακόμη κι αν εσύ υποθέσουμε ότι σκύβεις , μένεις να ακούς μόνο ένα ένα τα μηνύματα... Μόνο πένθιμα ή μόνο θριαμβικά. Ένα τη φορά. Και, παρορμητικά ή μοιραία ή από ιδιοτέλεια εσύ παίρνεις θέση. Θέλω να πω καμιά φορά όλοι οι Φιλανδοί ακούν αριστερά και όλοι οι Μογγόλοι δεξιά και πάει πιο κάτω η ζωή, το τραίνο, οι ράγες δε τελειώνουνε ποτέ. Εσένα δε σε νοιάζει κι όλας. Ούτε αν θα τελειώσουν οι ράγες, ούτε αν θα καταλυθούν οι βεβαιότητες ούτε αν οι διαχωρισμοί έχουν κάποια λογική βάση.
Εσύ μια στιγμή είπες να σκύψεις. Δε θα τα λύσεις και όλα γαμώτο..
Ήχος άφιξης αμαξοστοιχίας. Τώρα, ότι μιλήσαμε μιλήσαμε. Οι ράγες κρύβονται ξανά μαζί με τις τύψεις. Το αφιχθέν είναι προτεραιότητα. Και γυαλίζει καταφθάνοντας θριαμβευτικά. Οι αποβάθρες γεμίζουν βιαστικά παπούτσια. Κοιτάς το ρολόϊ σου χωρίς να δείς. Ώρα να σηκωθείς. Ή θα ανέβεις ή θα φύγεις. Πάντως στο παγκάκι άλλο δε κάθεσαι. Καλημέρα.

Μερικά τραίνα δεν πάνε πουθενά...

Μερικά τραίνα δεν πάνε πουθενά…

Κάθονται εκεί και περιμένουν. Πάνω σε ράγες που δεν τους προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Μερικά τραίνα έχουν απόλυτη επίγνωση του προορισμού. Έτσι νομίζουν. Έχουν φτάσει χωρίς αποτέλεσμα χιλιάδες φορές. Απομυθοποίησαν το ταξίδι. Και τώρα πιστεύουν ότι όλοι οι προορισμοί είναι σικέ.
Στις ράγες, μπροστά και πίσω τους υπάρχει μοναχά η προσπάθεια της φύσης να σβήσει την ιστορία. Τα σίδερα γίνονται καφέ σα και το χώμα καθώς γερνούν. Τα ξύλα από κάτω τους σκεβρώνουν και μαυρίζουνε και χώνονται στη γή. Φυτρώνουνε παρείσακτοι ανάμεσα στις πέτρες και όλοι, μα όλοι ένα γύρω πασχίζουν να ξεχάσουν ότι υπήρξε εποχή που ορέγονταν να φύγουνε για κάπου.
Περνούν μπουρίνια μερικές φορές και αέρηδες μεγάλοι. Τα δέντρα σκύβουν να γλυτώσουν και αν είσαι τραίνο ακλόνητο μπορεί να γελαστείς, απ’ την ταχύτητα που βλέπεις να πετούν φύλλα και αέρας προς τα πίσω. Μπορεί να γελαστείς ότι ξεκίνησες και πας, αν δε κοιτάξεις κάτου.
Μα η γης είναι το σημείο αναφοράς. Έτσι ήταν παλιά, έτσι είναι τώρα και έτσι θα’ ναι κι αύριο. Αν πατάς την ίδια γη, εκεί που βρέθηκες και σίγουρα θα καταλήξεις, κανένας άνεμος δε ξεγελά εν τέλει το μυαλό σου ότι φεύγεις.
Το καλό με αυτά τα τραίνα, τα κουφάρια, είναι ότι δεν ενοχλούν την μακαριότητα κανενός. Στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να αποχαιρετήσεις κάποιον που φεύγει δε θα μπείς. Ούτε θα κάθεσαι ποτές να περιμένεις να ‘ρθουν. Είναι μεγάλη υπόθεση να μη πετάς τα χρόνια προσδοκώντας. Λένε..
Το κακό με αυτά τα τραίνα, τα κουφάρια, είναι ότι αν για κάποιο αστείο λόγο αποφασίσεις να τα κάμεις λίγο παραπέρα χάθηκες. Δεν το κουνάνε απ’ εκεί με τίποτε. Είναι γεμάτα με βαρίδια, βεβαιότητες που έχουνε συλλέξει από παλιά, γεμάτα με ιστορίες που έχουν ειπωθεί και έχουν ριζώσει. Φοβού τους προορισμούς και δώρα φέροντες.
Κάποιες φορές, οι άνθρωποι οι καινούργιοι προτιμούν να ξαναστρώσουν ράγες από δίπλα. Αφήνουν τα κουφάρια στη βολή τους και άλλα, νέα τραίνα προσκαλούν για να περάσουν.
Αμέσως, αμέσως τότε καταφθάνει η φήμη του ερχομού. Κατεβαίνουν μπάρες, σταματούν την κίνηση την άσκοπη και όλοι προσδοκούν σιγοβρίζοντας τη τύχη τους. Κανείς δεν αντέχει να βλέπει ακίνητος άλλους να περνούν. Μηχανεύεται τρόπους για να μην το υποστεί. Φυσάει καπνό τσιγάρου και δημιουργεί παραπέτασμα. Του κάκου. Το τέρας περνάει και σείεται η γης. Ποτές απαρατήρητο. Κι εσύ μακαρίζεις εκείνους που είναι μέσα. Γιατί έχουν προτεραιότητα τώρα αυτοί, εφόσον αποφάσισαν ταξίδι. Εκείνοι σε κοιτούν λυπημένοι. Πως γίνεται ; Αφού αυτοί φεύγουν ; Πως γίνεται να μη χαίρονται ούτε αυτοί ;
Γίνεται λένε, γίνεται. Πρέπει να είναι βαριά η απόφαση. Όταν φεύγεις κάτι αφήνεις πάντα πίσω. Οι βαλίτσες μικρές. Kαι οι αποσκευές μυριάδες…
Έτσι είναι η ζωή. Ανυπόφορα γλυκιά γι’ αυτούς που μένουν, γλυκύτατα ανυπόφορη γι’ αυτούς που φεύγουν. Και συ συνεχίζεις να γυρεύεις παγκάκι να κοντοσταθείς και να την απολαύσεις.

Τι με κοιτάς ρε ; Καλά είμαι !

Είμαι μια χαρά. Δεν είναι δάκρυ αυτό στην άκρη. Και αν ακόμη είναι, δάκρυ εννοώ, δεν είναι αυτό που νομίζεις..
Πατάω καλά χάμω εγώ. Με τα ολοκαίνουργια παπούτσια που μου χάρισες. Μα κοίταξέ τα. Δεν φαίνονται υπέροχα στα πόδια μου ; Εμένα τουλάχιστον μου φαίνονται βολικά. Ποτέ δε μου άρεσε να σκέφτομαι ποιο παπούτσι να βάλω. Θέλω να πω, όταν είσαι ξυπόλυτος και βιάζεσαι, θες ξεκάθαρη λύση.
Με ένα τέτοιο ζευγάρι ξεκάθαρα παπούτσια είσαι βέβαιος ότι θα πας μακριά. Δε θες να ξέρεις που, μακριά είναι καλά.
Είμαι μια χαρά. Αν δεν υπήρχαν και αυτές οι μύγες. Να. Εκεί που κάθομαι με τα σχεδιαγράμματά μου και τα τέλεια ξυσμένα μολυβάκια μου και αχνίζει ο καφές, το τελευταίο που περιμένεις είναι να έλθει μια μύγα και να πέσει μέσα. Εσύ τσαντίζεσαι, πας να τη διώξεις, πιτσιλάει ο καφές στα χαρτιά και πάει περίπατο όλη η νηφάλια αποφασιστικότητα για να διεκπεραιώσεις άλλη μια μέρα.
Αλλά όχι. Σήμερα είμαι μια χαρά. Ούτε δάκρυ, ούτε μύγα. Σχεδόν πλήρης. Και τα κωλόχαρτα άσπρα και καθαρά κάτω από τα χαράκια με προκαλούν. Μερικές φορές, θέλω να κάνω σαν παιδί. Να πάρω μελάνια και να τα πετάξω παντού, χωρίς νόημα και σειρά, ώσπου να μη μείνει λευκό ούτε για δείγμα. Και μετά να τα κρεμάσω απέναντι με άτσαλα κομμένα στραβά σελοφάν για να τα καμαρώνω με μια μοχθηρία στο βλέμμα.
Ύστερα πάλι το βλέπω, ότι είναι ανάρμοστο.
Θέλω να πω, είμαι μια χαρά. Χωρίς δάκρυ, χωρίς μύγα και χωρίς χυμένα μελάνια. Έχω μια απροσδιόριστη ορμή να φανώ αντάξιος αυτής της ιδανικής συγκυρίας. Πα ρα παπα τούτου παρά πα πα , μπις τσακ που τακ που τακ, πα ρα παπα τουτ. Να η πρώτη μου γραμμή. Καθαρή, με αρχή και τέλος που δε σβήνουν αλλά φωνάζουν ξεκάθαρα. Απ’ εδώ ως και εδώ. Stop.
Που άφησα τα γυαλιά μου ; Θέλω να πω, όχι ότι δε βλέπω καλά, αλλά με εκείνα τα γυαλιά είμαι πιο σίγουρος. Εν πάσει περιπτώσει για να μου τα πήρατε τα χρειαζόμουν. Τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Εκτός από τη μύγα, εντάξει, αλλά όλα τα ρέστα είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος προβλέψεων. Όχι ; Ναι !
Οκ. Σήμερα είμαι μια χαρά. Σε λίγο θα έχω έτοιμο και το πρώτο μου σχέδιο. Ένα στέγαστρο. Τα στέγαστρα είναι το .. χμ πάθος μου. Τι γελάτε ρε ; Ξέρετε πόσα πράγματα μου έχουν πέσει εμένα στο κεφάλι ; Αλλά πλέον παίρνω τα μέτρα μου. Ένα στέγαστρο. Πα ρα τα τουτ, παπα, παραταττουτ, παπα. Μούμπλε μούμπλε. Δυό κολωνάκια μπροστά. Ωραίο θα γίνει. Ποιος τυχερός θα μπει από κάτω ;
Οκ. Είμαι μια χαρά. Δεν είναι δάκρυ αυτό στην άκρη. Και αν ακόμη είναι, δάκρυ εννοώ, δεν είναι αυτό που νομίζεις..
Υπέροχες γραμμές τραβάω με αυτά τα παπούτσια. Ποτέ δεν είχα εγώ τέτοια διθυραμβικά σχόλια για τα σχέδιά μου. Μεστά, συμβατά, στιβαρά, ξεκάθαρα. Αυτές οι λέξεις αρέσουν πολύ σε όλους. Και όσο για σχέδια, δε ξέρουν πολλά, τους αρκεί να είναι βέβαιοι ότι τα καταλαβαίνουν. Είμαστε ένα σύστημα δυνάμεων που βάζει μπρος τη μηχανή. Ο καθείς πρέπει να είναι γερός χορτάτος και να καταλαβαίνει το σχέδιο για να το ακολουθήσει χωρίς παρεκκλίσεις και αβλεψίες.
Με πεθαίνει ο σβέρκος μου. Τι έχω ξεχάσει ; Το πήρα το χαπάκι της χαράς ; 1, 2 , 3 , λείπουν έξι, χθες έλειπαν εφτά άρα το πήρα. Θα έπρεπε να έχω ένα λαμπάκι στη κεφάλα να ανάβει μόλις ακολουθώ σωστά τις οδηγίες. Που να θυμάσαι τι έκανες κάθε πρωί, έτσι σχεδόν μαστουρωμένος από χαρά ;
Ωραίααααα. Ούτε δάκρυ, ούτε μύγα, ούτε μελάνια, ούτε ερωτήματα. Ας τραβήξουμε τώρα μια πίσω γραμμή. Μέχρις εδώ… ωωωωπ. Ωραίαααα. Κλιμακόμετρο. 6.35 μέτρα. Οπότε εντός των ορίων. Δεν θα εγείρουμε αντιδράσεις. Ένα όμορφο στέγαστρο ηρεμεί τους από κάτω, χωρίς να δημιουργεί και θέματα στους τριγύρω. Μεγάλη τέχνη να περνάς χωρίς να εγείρεις θέματα. Χαμογελάς με καθησυχαστικό τρόπο σε όλους και πας παρακάτω να σωριαστείς. Χωρίς να γίνει θέμα. Αυτοί που σε παρατηρούν και ρωτάνε τι κάνεις, αυτοί, χα χα.. Στην πραγματικότητα δεν σε ρωτάνε τι κάνεις. Είναι έτσι το παιχνίδι που παίζουμε. Εσύ ρωτάς καλά ; Αυτοί λένε ναι. Με την ίδια βεβαιότητα αυτοί ρωτούν καλά ; Εσύ λες όλα καλά. Μετά συνεχίζουν τη δουλειά τους.
Ωραίαααα. Είμαι καλά. Ούτε δάκρυ, ούτε μύγα, ούτε τα γαμημένα μελάνια, παπούτσια σωστά και γυαλιά εμβριθώς επιλεγμένα για ένα σχεδόν τελειωμένο σχέδιο για στέγαστρο. Η μέρα πάει γαμάτα. Θέλω κούρεμα ; Όχι. Πως μου ήρθε ; Θα δω την Κατερίνα. Ναι. Κοίτα τι σου είναι το μυαλό. Θέλω κούρεμα ; χεχε… θέλω κούρεμα. Πως μου ήρθε !
Η Κατερίνα θα έλθει στις 12. Και δέκα. Και δέκα. Ποτέ δεν έρχεται πριν την ώρα της. Θέλω να πω αργεί, αλλά αφού αργεί δέκα λεπτά πάντα, η ώρα της είναι και δέκα. Άρα είναι πάντα στην ώρα της, όχι ; Ναι.
Η Κατερίνα λοιπόν. Και δε θέλω κούρεμα. Εξάλλου δε θα με προσέξει. Κοιτάζει πάντα μονάχα τα παπούτσια μου. Ένας καλός άντρας πρέπει να μπορεί να σε πάει μακριά. Όχι ; Ναι.
Αν παπούτσια ΟΚ τότε όλα είναι ευπώλητα. Το θέμα μου, τα σχέδιά μου, τα στέγαστρα που της τη δίνουν, η ψύχωσή μου με τις μύγες ; Όλα. Αρκεί να φοράω το σωστό υπόδημα.
Παραπαπα… τουτ τουτ. Γραμμούλα εδώ. Κόκκινο ; Όχι, όχι χρώματα. Δώστους απλά πράγματα. Τι λέγαμε. Συμβατά.
Είμαι καλά. Ούτε δάκρυ ούτε τίποτε. Είμαι καλά…

ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
ντούπ . φλαπ.
Εεεεεεεε, όχι ρε γαμώτο !!!