Δρόμος σιδηρούς

Αναχώρηση αμαξοστοιχίας από τη γραμμή τάδε. Οι επιβάτες για όπου καλούνται να σπεύσουν. Οι ράγες κρύβονται στιγμιαία από το θηρίο. Το πειναλέο καταπίνει διατεθειμένους να αναχωρήσουν μέχρι ένα σημείο. Τι μέχρι ένα σημείο ; Μπερδεύεσαι.
Μέχρι ένα σημείο διατεθειμένους ; Μέχρι ένα σημείο να αναχωρήσουν ; Ή μέχρι ένα σημείο καταπίνει ; Οι μικρές διαφορές φτιάχνουν ιστορίες ζωής. Και εσύ τόσες φορές μένεις στο παγκάκι άναυδος.
Οι ράγες φαίνονται σαν δύο απλά κομμάτια εγκλωβισμένου υλικού.
Δρόμος σιδηρούς. Αδιαμφισβήτητα αξιόπιστος. Απ’ εδώ σα φύγεις θα φτάσεις οπωσδήποτε στην ώρα σου εκεί. Τα υπόλοιπα είναι ευθύνη των αποφάσεων που πήρες. Οι ράγες δεν παρεμβαίνουν στην έκβαση. Είναι διεκπεραιωτές και είναι ευχαριστημένες με την αποστολή τους.
Το μεταλλικό τέρας κρύβει τις γραμμές με τη κοιλιά του. Ακόμη.
Όταν αποκαλυφθούν οι ράγες μπορεί να έχεις χάσει ένα τραίνο. Τουλάχιστον φρόντισε να έχεις ακόμη έναν. Που να το έχει χάσει εννοώ..
Οι ράγες έχουν ακόμη μία συνεχώς από δίπλα. Είναι κάτι σα γάμος.
Άμα κοιτάξεις ίσια εμπρός θα υποκύψεις στην ψευδαίσθηση επικείμενης συνάντησης. Φαίνονται να συγκλίνουν. Έτσι νομίζουν και οι άνθρωποι. Μετά καταλαβαίνουν ότι απλώς ταξιδεύουν δύο δύο. Σε σταθερή και απαράβατη απόσταση αναπνοής. Είναι μια δήλωση συντροφικότητας και ένα διάβημα ελπίδας. Μπορεί και να μην είναι να συναντηθούνε ποτέ. Μα ξέρεις ότι είναι δίπλα δίπλα. Υποφέρουν το ίδιο και εργάζονται το ίδιο. Μοιράζονται ακριβώς το ίδιο φορτίο. Όχι; Και οι δυο. Είναι δεσμευμένες άρρηκτα αυτές. Εξυπηρετούν ένα ταξίδι για το οποίο έχουν γίνει κρατήσεις και έχουν πληρωθεί εισιτήρια. Είναι λοιπόν σημαντικό να εκπληρώσουν το καθήκον. Στο ακέραιο.
Οι ράγες, εννοώ. Και οι άνθρωποι ; Ποιοι ; Ξέρω εγώ ; Γιατί όχι ;
Η αμαξοστοιχία τώρα βρυχάται διακριτικά. Τα βλέμματα είναι κοφτά.
Η περιχέουσα ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Οι ματιές κάνουν ήχους και η θλίψη μυρωδιές. Και είναι μπερδεμένα τα πάντα όλα. Των χθεσινών, των εδώ και των από κάπου. Μέσα στην πλημμυρίδα αυτή χρειάζεσαι πιο πολλές συντεταγμένες αισθήσεις. Το μυαλό όμως προηγείται. Έχεις μια βεβαιότητα ότι θα μυρίζει κάρβουνο και λάδι, έτσι ; Ε, ξεπέρασε την !
Δεν μυρίζει πια κάρβουνο. Οι μυρωδιές έχουν εμπλουτιστεί. Γιατί να μυρίσει κάρβουνο. Αφού υπάρχει πλέον ο ..πολιτισμός ; Η παγκόσμια κοινότητα προ(σ)χώρησε στην εποχή του Dior. Το κάρβουνο τελειώνει.
Και το νερό, και το πετρέλαιο, και ο αέρας. Τελειώνει. Εδώ που τα λέμε. Και τα δέντρα και τα ζώα τελειώνουν. Και οι συνειδήσεις. Και …Κάτι θα βρεθεί ! Ωχ αδελφέ. Πάντως εδώ δε μυρίζει πιά κάρβουνο. Τα καλά να λέγονται. Μα.. που πήγε το τραίνο ; Δεν το είδες να φεύγει. Πάλι !
Ο ήχος του φευγάτου τραίνου βαίνει πλέον προς εξαφάνιση. Μερικοί που δεν αντέχουν τις αναχωρήσεις έχουν κατέβει τις σκάλες και πάνε. Τώρα μείνατε λίγοι θαρραλέοι. Εσύ, το παγκάκι, και παντού ξανά ράγες. Η εφημερίδα τα ίδια. Η ανησυχία μήπως έπρεπε να ανέβεις έντονη. Και μια δίψα που ακόμη δεν είναι λυσσώδης. Κοιτάς το ρολόϊ χωρίς να δεις.
Κατά βάθος δεν αντέχεις να μην έχεις κάτι επείγον να κάνεις. Ξέρεις ;
Βάλε το αυτί και άκου ! Μα που έχεις το αυτί σου ; Στο σίδερο εννοώ. Τα παιδιά ξέρουν να βάζουν αυτί. Φορούν βολικά ρούχα και είναι και διατεθειμένα να σκύψουν. Τώρα που το τραίνο έφυγε και συ μπήκες στον πειρασμό μιας ανεπαίσθητης ενδοσκόπησης είναι ευκαιρία. Σκύψε !
Το σίδερο, εκτός των άλλων, αποτελεί και καλό αγωγό μετανάστευσης συναισθημάτων. Η θετική βεβαιότητα του Φιλανδού συνταξιδεύει στη ράγα με την απελπισία του Μογγόλου χωρίς να την λογοκρίνει κανένα απολυταρχικό καθεστώς. Οι γραμμές κοροϊδεύουν τα σύνορα και καταλύουν βολικούς “εθνικούς” διαχωρισμούς. Έχουν τον δικό τους παγκόσμιο διάλογο. Και όπως στο τηλέφωνο, έχουν χωρίσει τη δουλειά στα δυό. Από τη δεξιά πλευρά ταξιδεύουν ψίθυροι πένθους γήινοι και από την αριστερή πλευρά, ω ναι, επιστρέφουν δοξασίες αναγέννησης. Αν μπορούσες να ακουμπήσεις τα αυτιά σου στα δυο σίδερα ταυτόχρονα θα έβγαζες άκρη και θα ισορροπούσες ιδεολογικά και συναισθηματικά. Μα έτσι που γίνανε, με ενάμιση μέτρο απόσταση , ακόμη κι αν εσύ υποθέσουμε ότι σκύβεις , μένεις να ακούς μόνο ένα ένα τα μηνύματα... Μόνο πένθιμα ή μόνο θριαμβικά. Ένα τη φορά. Και, παρορμητικά ή μοιραία ή από ιδιοτέλεια εσύ παίρνεις θέση. Θέλω να πω καμιά φορά όλοι οι Φιλανδοί ακούν αριστερά και όλοι οι Μογγόλοι δεξιά και πάει πιο κάτω η ζωή, το τραίνο, οι ράγες δε τελειώνουνε ποτέ. Εσένα δε σε νοιάζει κι όλας. Ούτε αν θα τελειώσουν οι ράγες, ούτε αν θα καταλυθούν οι βεβαιότητες ούτε αν οι διαχωρισμοί έχουν κάποια λογική βάση.
Εσύ μια στιγμή είπες να σκύψεις. Δε θα τα λύσεις και όλα γαμώτο..
Ήχος άφιξης αμαξοστοιχίας. Τώρα, ότι μιλήσαμε μιλήσαμε. Οι ράγες κρύβονται ξανά μαζί με τις τύψεις. Το αφιχθέν είναι προτεραιότητα. Και γυαλίζει καταφθάνοντας θριαμβευτικά. Οι αποβάθρες γεμίζουν βιαστικά παπούτσια. Κοιτάς το ρολόϊ σου χωρίς να δείς. Ώρα να σηκωθείς. Ή θα ανέβεις ή θα φύγεις. Πάντως στο παγκάκι άλλο δε κάθεσαι. Καλημέρα.