Η συμμορία

ΠΕΜΠΤΗ

        Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του κηπουρού. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του ανατολικά, προς τον ήλιο. Διάλεξε έναν ακάλυπτο χώρο που η κατάντια του τον ενοχλούσε.  Σήκωσε τα μανίκια. Κουβάλησε ό,τι του γυάλισε στη καρότσα. Γέμισε ένα σάκο σαβούρα. Άπλωσε χαλίκια. Κλάδεψε ένα κακομοίρη κισσό μέχρι που του φάνηκε καλομοίρης. Έβαψε με ασβέστη το κράσπεδο και κάρφωσε καλάμια σε κάτι μισοπεθαμένες φτέρες. Δεν ήταν ακόμη ευχαριστημένος. Πήγε στο σπίτι κι έφερε μια αυτοσχέδια φωλιά για κούκο. Την έδεσε σε μια γηραλέα οξυά. Μετά χάραξε στο παγκάκι δυό καρδιές που τέμνονται και κάθισε να κάψει ένα στριφτό.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

       Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του αστυνομικού. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του προς το κέντρο. Διάλεξε μια αρτηρία της πόλης από τις πιο πολύβουες. Στάθηκε στο χειρότερό της σταυροδρόμι. Έβγαλε από τη τζέπη ένα μπλοκ κι ένα στυλό. Έβαλε στο στόμα μια σφυρίχτρα. Μετά στάθηκε εκεί απλώς γυρνώντας το κεφάλι δεξιά αριστερά, εφτά με έξι ώρες. Όλα κύλησαν υποδειγματικά.

ΣΑΒΒΑΤΟ

     Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του παλιατζή. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του δυτικά. Από τα παρατημένα ξεδιάλεξε όσα επιδιορθώνονται με μισή ώρα δουλειά. Τα κουβάλησε στην πίσω αυλή. Μέσα σε τρείς ώρες τα είχε επιστρέψει στα ίδια σημεία ρετουσαρισμένα. Όταν έκανε προς τα πίσω την ίδια βόλτα έλειπαν όλα.

ΚΥΡΙΑΚΗ

    Ο Χοπ πετάχτηκε από το κρεβάτι. Δεν έκανε τίποτα άλλο. Δεν υπήρχε κάτι να κάνει. Κοίταξε το ταβάνι τόσο όσο να μη του μπει καμιά ιδέα. Μετά ήρθε  η ώρα. Φόρεσε μια βερμούδα και τις Κυριακάτικες σαγιονάρες.  Κατέβηκε στην αλάνα συγκέντρωσης και βρήκε τον Μποπ, τον Ντιόπ την Καλλιόπ και τον Αγκόπ. Στρίψανε τσιγάρα. Βάλανε τα γέλια. Τα περιπολικά σφύριζαν σε όλη την πόλη. Ακούστηκε πως ψάχνανε για τη συμμορία. Η πόλη, ακούστηκε, βρίσκεται στο έλεος αναρχικών. Οι αρμόδιες υπηρεσίες επισημαίνουν τον κίνδυνο.
ΔΕΥΤΕΡΑ
    Ο Αστυφύλαξ Βοστόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι. Φόρεσε τα συνηθισμένα. Είπε : Χμμμμμ .Κανείς δε γνωρίζει τα κίνητρα μιας σ, σ, σ, συμμορίας. Αςςςς τα μάθουμε, πριν να είναι αργά.      

ένας ακόμη υπέροχος άνθρωπος

    Συνδέοντας αδιόρατα νήματα και μηνύματα αντιλήφθηκα πρόσφατα το μέγεθος ενός ατόμου που ήξερα για χρόνια αλλά δε το γνώρισα αληθινά ποτές. Συμβαίνουν αυτά στα μεγάλα μέρη. Σέρνεται μοναξιά και ιδιώτευση .
    Όταν συναντήσω έναν εκθαμβωτικό άνθρωπο, λειτουργώ αντανακλαστικά. Ανεβαίνω ψηλά, σαν ..drone, για να τον κοιτάξω, σε σχέση με μένα και τον περίγυρό μας και μετά χάνω ύψος αργά αργά, μη τον τρομάξω, για να δω τι μπορώ να κρατήσω από την επίδρασή του πάνω μου. Οι πιο εντυπωσιακοί άνθρωποι, δε φαίνονται με την πρώτη ματιά, όπως ξέρεις. Είναι μια πράξη τους που σου συστήνει ακόμη έναν εκθαμβωτικό άνθρωπο, από εκείνες τις πράξεις που εσύ θεωρείς ανέφικτες.Όπως για παράδειγμα το να υιοθετήσεις ένα προσφυγόπουλο ή να παραδώσεις μια βαλίτσα χρήματα.
     Όταν συναντήσω έναν εκθαμβωτικό άνθρωπο, μερικές άλλες φορές, βάζω απλώς τα χέρια μου στα μάτια.
     Όλων των ειδών τα φρούτα παρακολουθώ να λάσκονται και να πορεύονται τριγύρω μου. Από εκείνους που δηλώνουν δεξιά αριστερά πόσες δυνατότητες έχουν, δεν περιμένω και μεγάλο χαϊρι. Η ζωή τους δε θα γίνει ταινία.Από εκείνους που περιτριγυρίζουν την εξουσία περιμένω μοναχά τον επόμενο λογαριασμό. Αλλά αυτό είναι ένας θυμός "κλισέ" που θα μας εκτροχιάσει. Οι ταμπέλες εξάλλου είναι συνήθως άδικες.Από κείνους που δίνουν αγώνα άνισο, τους πολύ άτυχους, τους εκτοπισμένους ή τους καθηλωμένους εξαιτίας σκληρής αρρώστιας, περιμένω γεγονότα, εξάρσεις οργισμένης προόδου, τις οποίες δικαιολογώ και ξεχωρίζω από την μνημειώδη αναισθησία που επιδεικνύει η μάζα.
     Από τους διαλεχτούς όμως, τους φωτεινούς, τους σιωπηλούς γίγαντες, περιμένω τα ουσιώδη γεγονότα. Είμαι εκστασιασμένος από την ποιότητα που παράγουν τυχαίοι, αδιάφοροι εκ πρώτης όψεως συνάνθρωποι. Η λέξη "αδιάφοροι" σε τούτη την περίπτωση οφείλεται σε μια δική τους υπαιτιότητα, σε μια υπέρβαση διακριτικότητας, σε περίσσεμα ψυχής.
Εμείς, που δήθεν όλα τα παρατηρούμε ; Πως γίνεται και χάσαμε ολοσχερώς τη διαίσθηση να εντοπίζουμε τους διαλεχτούς ; Για να τους πλαισιώνουμε στον σωστό χρόνο, αρωγοί πάνω στο δημιουργικό τους οίστρο ; Για να μπολιαζόμαστε αφενός και ταυτόχρονα να μεγιστοποιούμε τα οφέλη ; δε ξέρω να σου πω. Αλλά τη χάσαμε.
      Στα μικρά τα μέρη τίποτε δεν έμενε κρυφό. Ούτε το καλό. Στα μεγάλα χάθηκε εντελλώς η μπάλλα... Ένας λόγος είναι ο κυνισμός από τις απανωτές μας απογοητεύσεις.Ένας άλλος , το έλλειμμα μεγαλοσύνης του να τσαλακώνεσαι, να κάθεσαι φαντάρος σε ξένο λοχαγό.
Πολλοί ακόμη λόγοι που αφορούν στην ιδεολογία, την παιδεία και την φάρα μας παίζουνε το ρόλο τους.
      Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι , το μικρό κακό φέρνει το μεγαλύτερο. Δεν πηγαίνουμε μπροστά. Θα πηγαίναμε, αν σπρώχναμε με την ευλογία μας τούτους τους ανώτερούς μας συνανθρώπους. Γιατί, πως να το πω, οι άνθρωποι αυτοί έχουν τερματίσει την τεχνογνωσία που απαιτεί μια ανέλιξη του είδους μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους δώσεις ένα ακόμα χέρι. Οι ίδιοι δε θα μπαίνανε μπροστάρηδες, να τους εκλιπαρούσες, δεν είναι τέτοια η φύση τους. Αλλά θα δάκρυζαν από χαρά αν η δική τους αυτονόητη, για εμάς εκθαμβωτική πράξη, έβρισκε και κανένα μιμητή. Για να σπάσει η μοναξιά τους...Ποιό είναι τελικά το μέγεθος του ανέφικτου ;
      Όταν συναντήσω έναν καταπληκτικό άνθρωπο, μερικές φορές βάζω τα χέρια μου στα μάτια. Επειδή εκπέμπει ένα αδυσώπητο φως...

Να πηγαίνεις προς κάτι . . .

       Άκουσα χθες από σπόντα να το λένε σε Αμερικάνικη ταινία, συμβαίνουν κι αυτά, ανάμεσα στους πυροβολισμούς... Να πηγαίνεις προς κάτι, είπε ένας παππούς στο εγγόνι του... Ε, ναί. Εξαιρετικό. Να πηγαίνεις προς...
       Να μη φεύγεις από τα πράγματα, να πηγαίνεις προς ένα προορισμό, είναι ένα μεγάλο μυστικό της καλής ζωής. Αν αντιληφθείς ότι ξοδεύεις υπερβολικό χρόνο, σκέψη και ενέργεια απλώς για να απομακρυνθείς από κάτι, σπαταλάς ζωή. Πόσο καιρό θα φεύγεις ;
       Είναι μεγάλη κουβέντα ; Ναι , είναι. Ο καθένας μπορεί να κρίνει πόσο ψηλό βουνό είναι κάθε του αποχώρηση. Απλά, να... Δεν είναι μοναχά όσα συνοδεύουν συναισθηματικώς τον αρνητισμό, η επιθετικότητα, η καχυποψία, οι προβολές των σφαλμάτων μας, το στομάχι κουβάρι, τα σφιγμένα χείλη, δεν είναι μοναχά αυτοί οι αυτοματισμοί που θεριεύουν πάνω σε κάθε αγωνιώδη απόδραση, όχι, είναι κάτι σημαντικότερο. Ο μόνος τρόπος για να εξελιχθείς είναι η έξαψη, η πρεμούρα, η προσμονή που προσφέρει κάθε καινούργιο ταξίδι προς... Οπότε, ο πιο υγιής τρόπος για να φύγεις από τα πράγματα, είναι να έχεις ξεκαθαρίσει, προς τι θα βαδίσεις. Πού, θα πας.
      Από πολύ νέος αισθανόμουν θλίψη κατά τη διάρκεια κάθε είδους επιστροφής. Μου φαινόταν μια μακριά άχαρη διαδικασία. Έχτισα μάλιστα μια απώθηση, που θύμιζε το ουφ στην αυλή του σχολείου για το κουδούνι τέλους του διαλείματος.  Μου πήρε καιρό για να εμπεδώσω μια τακτική : Κατά τις επιστροφές να σκέφτομαι με πιο τρόπο θα μπολιάσω το "επόμενο" που θα βιώσω με εκείνο που μόλις πέρασε. Να ξεδιαλέγω όσα γίνανε καλά και να τα σημαδεύω για να τα ξαναβρώ.
     Υπάρχουν αρκετοί ψυχολόγοι που ζουν εύπορα με την αμοιβή κλισέ συνεδριών, δεκάδων κλισέ συνεδριών, κατά τις οποίες ο ασθενής τους, απλώς επαναλαμβάνει στον εαυτό του τη φράση  "είναι μάλλον ώρα να φύγω ".
     Θέλω να πω, αν είναι ώρα να φύγεις, φύγε. Για κάπου, όμως. Φύγε προς κάτι. Η, αν δεν το έχεις ορίσει, μείνε εξαιτίας αυτού που έχεις. Μείνε για την ουσία του παρόντος σου. Καλλιέργησέ το. Δώσ' του ανάσες. Ανάδειξέ το. Αναποδογύρισέ το. Κάνε μικρές αλλαγές που φέρνουν τις μεγάλες. Ξόδεψε ενέργεια και στο τέλος, αν έχεις αυτή τη συγκρότηση, καμάρωσέ το φωναχτά. 
     Τα τέρμιναλ, δεν είναι χώροι για να ζεις. Είναι χώροι από όπου περνούν βιαστικά αποφασισμένοι άνθρωποι με ένα εισιτήριο στα δόντια.  Μη ζεις στο τέρμιναλ λοιπόν.  Κάνει κακό στην υγεία.

Deja Vu

      Το κώνειο ήτανε παλιά, στα 400 π.Χ. , καθιερωμένος τρόπος διεκπεραίωσης της θανατικής ποινής. Παρέμεινε επί Μακρόν προτιμητέος. Κατά την εξέλιξη του θεσμού δοκιμάστηκαν ανώδυνοι τρόποι θανάτωσης και στην Πνύκα και αλλού. Ο απαγχονισμός , δηλαδή η εξόντωση δια της παρατεταμένης αδυναμίας να πάρει ο καταδικασθείς ανάσα, εφαρμόστηκε επί Μακρότερον όλων. Τον εξέλιξαν οι Γερμανοί σε θαλάμους ασφυξίας ώστε να μην απασχολεί έκαστος καταδικασθείς έναν δήμιον. Στην μεγαλύτερη δίκη όλων των εποχών, δεκαεφτά δήμιοι όλοι κι όλοι βρέθηκαν εμπλεκόμενοι με την εξόντωση εκατομμυρίων θυμάτων. Οικονομία κλίμακος στην οποία υποκλίθηκε όλος ο πλανήτης. Η Χαϊντελσταντ και η Βέλτ καγχάζουν σήμερα ότι στην Πνύκα εξεφράσθη επιθυμία για διαφορετικές ποινές εκτέλεσης των παρεκλινόντων από περιφερειακές προσωπικότητες της Γηραιάς Ηπείρου. Ένας έτερος εταίρος αρεστός του βερολίνου, ο Μεσιέ Μοσκοβισί, υπενθυμίζει : Νόμοι θα μπορούν να αποφασίζονται από τα κράτη δανειστές εν απουσία του κράτους δανειολήπτη έως την εξόφληση του 75% του δημοσίου χρέους. Στις Γερμανικές εκλογές αυτό διατυμπανίζεται από όλα τα υποψήφια κόμματα. Είναι η κληρονομιά της νέας αρχιτεκτονικής της θανατικής ποινής. Οι γελοιογραφίες επαναφέρουν τον Δαυϊδ με τον Γολιάθ. Η φωτογραφίες που συνοδεύουν τους σχολιασμούς δείχνουν δυό νέους εκλεγμένους πρωθυπουργούς στο... σκοτάδι. Στο φόντο τρύπες από σφαίρες. Δυό πλάγιες γραμμές επισημαίνουν ότι οι επιταγές πληρώνονται με τη συνοδεία κηδεμόνος. Η Γερμανία περιμένει στη γωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι η ισχυρότερη μηχανή. Εγώ δε ξέρω τα "Γαλλικά" που γνωρίζει ο Πολλάκης. Μονάχα μια φράση μου 'ρχεται :    Deja Vu

Ο ανηψιός του Μαντέλλα

-Μπάμπη, ήσυχο σε βλέπω...

     - Σοφία, κλείσε την πόρτα της κουζίνας.

-Τι σε πειράζει να ακούω λιγάκι ;

     -Άκουε, αλλά μη μιλάς.

-Καλά πάμε ;

     -Χάνουμε, μη μιλάς.

-Δε μιλάω…

    - Γκοοοοοοοοοοοοοο, γκοοοοοοοοο, γκοοοοολλλλλλλλλ  !!!!

-Ποιοι το βάλανε ;

    - Γκοοοοοοοολ….. άντε γμτπτνμ μέσα

- Μπάμπη ηρέμησε…..

    -Κάάάάρλος Ζέέέέκαααααα, Κάρλος Ζέκααααααα

-Μπάμπη, δικός μας είναι  αυτός ;

   -Εδώ μεγάλωσε το παληκάρι, εμείς του μάθαμε μπαλλίτσα.

-Από πού είναι η μάνα του ;

   - Σοφία κλείσε την πόρτα της κουζίνας.

- ……….

     - Όχι ρε μλκμ

- Τι έγινε, τώρα ;

    - Μας το βάλανε πάλι. Ούτε να σηκωθούμε απ' τη καρέκλα δε προκάναμε !

-Ποιος καλέ ;

    - Ο Λουκάκου.

-Βέλγος είναι αυτός ;

   - Ποιος μωρέ, ο ανηψιός του Μαντέλλα;

-Στο Βέλγιο θα μεγάλωσε.

   -Αρχδ στο Βέλγιο μεγάλωσε.

-Μπάμπη ;

   -Τι ;

-Θα κλείσω την πόρτα της κουζίνας

   - Άσε να σου λέω τι γίνεται. Μετά δε ξέρεις την τύφλα σου.

Βρε άμα είσαι ευγνώμων, ό, τι κι αν κάνεις συγχωρεμένος είσαι...

             Σέρνεται καχεντρέχεια όξω. Απότοκος πετσοκομμένων στόχων και ονείρων. Και όσο πάει στραβά το κλίμα, θα πεινάμε οι γάϊδαροι. Μονάχα μερικοί, πεφωτισμένοι εξ απανέκαθεν που λέμε στο χωριό μου, χαίρονται με τη πρόοδο του δίπλα. Και τι να γίνει ; Τίποτες δε θα γίνει. Η πρόοδος θα αγαπάει τους πεισματάρηδες και ολίγους τυχερούς από τους πιο ικανούς κι η ζήλεια πάλι θα βαράει τουμπεκί. Αυτό θα γίνει.  Πάντα θα βγαίνει ένας πρώτος, ένας δεύτερος κι ένας θα εγκαταλείπει. Όλοι οι άλλοι εκεί ανάμεσα θα τρέχουμε, τέταρτοι και πέμπτοι.

      Εγώ ένα ξέρω. Εκείνος που έχει 1 πράγμα έχει και 1 τίμημα. Εκείνος που έχει δέκα , έχει άλλα δέκα απ' αυτό. Από το τίμημα... Η απο_τίμησις ουδέποτε μπορεί να γίνει από εμένα κι από εσένα...απ΄ έναν τρίτο. Κι αυτό που λέμε μπήκα στα παπούτσια σου, μια μπούρδα. 
      Σήμερα είδα μια ατάκα κάπου εδώ... Θαυμαστικό που πέφτει γίνεται τελεία και παύλα. Έτσι δεν είναι ; Και λοιπόν ; Ποιός χρειάζεται περισσότερες τελείες και παύλες ; 
      Δεν καταπίνεται αδέλφια η ζήλεια. Ας τη μασάμε και στο τέλος ας την φτύνουμε. Σα χόρτο έτσι μοναχά, για τη διαδικασία. Να μας χορτάσει δε μπορεί.
      Τα πράγματα βαστούνε τα μεγέθη τους... Με τη δική μας τη ματιά ούτε τρανώνουνε ούτε και μικραίνουν. Δε βοηθάει η καχεντρέχεια. Στο κάτω κάτω, χάνουμε την ομορφιά του θαυμασμού. Ξινή ψυχή , άρρωστα μάτια.
      Ανάμεσα στα όποια έχουμε βάλει για αλλαγή, αυτό από μέσα μας ας φύγει. Πρώτο πρώτο. Να μάθουμε και να θαυμάζουμε. Ολόψυχα. Τους πρώτους και καλύτερους. Αφού θα υπάρχει πάντα ο ηθοποιός που βγάζει δάκρυα, ο καθηγητής που ράβει στα παιδιά φτερά, ο μάγειρας ο μάγος. Ας αποδώσουμε τα εύσημα σε πέντε δέκα ανθρώπους κι ας τους αφήκουμε να απολαύσουν και μια αμαρτία. Τι νόημα θα είχε η ανωτερότητά τους άμα δε μπορούν να την τρυγήσουν ;  
     Δεν είναι μόνο να σου βγει ένα μπράβο. Είναι και να ανέχεσαι, εκείνον, τον καλύτερο, πιο όμορφα να ζήσει. Τον καλύτερο αλλά και τον τυχερό. Με τα δικά του μέτρα και τα πάθη του. Και ας φωτιστεί μονάχος του να είναι ένας ευγνώμων.
    Βράζουμε στο ζουμί μας ; Δε μας φταίει κανείς. Νοοτροπίας θέμα είναι. Ας βράζουμε. Δε θα λευτερωθούμε... Ώσπου θα μπορέσουμε να λέμε μέσα απ' τη ψυχή :

   Βρε άμα είσαι ευγνώμων, ό, τι κι αν κάνεις συγχωρεμένος είσαι... ( Κωστάκης Λούστας , εφημερίδα "Κοινή γνώμη" 8-8-1987 )

κυριολεκτώ

  Ο άντρας λέει, έδωσε το ένα πλευρό για να φτιαχτεί η γυναίκα και μετά ο Πλάστης γύρισε και του είπε :
  - Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
Και μετά ο άντρας την πήρε και φύγανε ; Που να πάνε ; Για ύπνο ; Ο ένας με το ένα πλευρό πληγή χαίνουσα ; Και η άλλη με τα πλευρά της κομπλέ αδύναμο φύλο ;
  Δε κολλάει το story, συγγνώμη κι όλας. Σκέφτομαι δηλαδή μήπως η γυναίκα έδωσε ένα πλευρό για να φτιάξουν τον άντρα, αλλά δε θα το έκανε ποτέ, αφού ο μόνος λόγος που θα αποχωριζότανε το ένα πλευρό της μια γυναίκα θα ήτανε για να φτιάξει ένα φτερό για το παιδί της. 
   Δε κολλάει το story με τον Πλάστη αγοράκι. Τέλος.
   Ο άντρας... γιατί στην ευχή να φτιάχτηκε πρώτος ; Εγώ νομίζω πως ο Πλάστης ήτανε γυναίκα, δε μου κολλάει αλλιώς το σενάριο. Και γι αυτό η γυναίκα έχει αυτή την ένφυτη βεβαιότητα ότι, τον άντρα, τον περνάει γεννεές δεκατέσσερις.Κυριολεκτώ.
   Να, κάνε ένα πείραμα... Διηγήσου σε μια χαλαρή  γυναικοπαρέα ένα ερωτικό story όπου ο άντρας χειραγώγησε πλήρως την ερωμένη του... Ούτε που θα σε ακούνε. Τα κινητά τους θα σκαλίζουνε. Σε άντρες να το διηγηθείς αφού , δε μπορείς να το υποστηρίξεις...
   Μετά κάνε το ανάποδο. Διηγήσου σε μια γυναικεία ομήγυρη την ιστορία ενός ζευγαριού στο οποίο η γυναίκα είχε το τιμόνι. Όλες θα κουνάνε το κεφάλι με μια κατάφαση τύπου ένα κι ένα κάνουν δύο. Και θα κρέμονται από τα χείλη σου. Σου λέει... να ένας άντρας που ξέρει τι τους γίνεται.
   Και μετά έρχεται η βαρεμάρα. Κυριολεκτώ. 
   Η Μαλβίνα έλεγε... " Να επιβληθεί η γυναίκα ; Τι να τον κάνει όμως έναν άντρα που του επιβάλλεται ; Να επιβληθεί ο άντρας ; Ποιός άντρας που τιμά το φύλο του έχει πρόβλημα με την επιβολή ; " 
    Δηλαδή και καλά η Μαλβίνα δεν ήξερε ποιό είναι το ισχυρό φύλο ; Απλώς σε μια βαρετή εποχή γυναικοκρατίας έριχνε άδεια να πιάσει άντρα. Όλοι οι φόβοι της αποδείχτηκαν βάσιμοι. Η Μαλβίνα δεν μπόρεσε να αποκτήσει τον σύντροφο που θα άρμοζε σε μια Μαλβίνα.
    Δε θέλω να είμαι ένας άντρας που τιμά το φύλο του. Να μου λείπει το βύσσινο. Δε θέλω να είμαι το παράδειγμα καμιάς. Κορίτσια δώσαμε. Κυριολεκτώ.Ας παραμείνουμε έτσι. Ίσοι στην ανυπαρξία μας.
    Το ένα φύλο να τρίβει στο άλλο τις ευθύνες του, σε μια ανηλεή διαμάχη εν ποτηρίω. Το ένα φύλο να ξύνει τις πληγές του άλλου. Το ένα φύλο να πατάει πάνω στο άλλο για να ανελιχτεί. Και αφού ανελιχτεί να κόβει το μήλο και να το δαγκώνει, εξασφαλίζοντας το αποτύπωμά του στο προπατορικό επίτευγμα.
    Αμάρτημα ; Ε, όχι και αμάρτημα... Μη χέσω !   Κυριολεκτώ.