Εγώ ένα ξέρω. Εκείνος που έχει 1 πράγμα έχει και 1 τίμημα. Εκείνος που έχει δέκα , έχει άλλα δέκα απ' αυτό. Από το τίμημα... Η απο_τίμησις ουδέποτε μπορεί να γίνει από εμένα κι από εσένα...απ΄ έναν τρίτο. Κι αυτό που λέμε μπήκα στα παπούτσια σου, μια μπούρδα.
Σήμερα είδα μια ατάκα κάπου εδώ... Θαυμαστικό που πέφτει γίνεται τελεία και παύλα. Έτσι δεν είναι ; Και λοιπόν ; Ποιός χρειάζεται περισσότερες τελείες και παύλες ;
Δεν καταπίνεται αδέλφια η ζήλεια. Ας τη μασάμε και στο τέλος ας την φτύνουμε. Σα χόρτο έτσι μοναχά, για τη διαδικασία. Να μας χορτάσει δε μπορεί.
Τα πράγματα βαστούνε τα μεγέθη τους... Με τη δική μας τη ματιά ούτε τρανώνουνε ούτε και μικραίνουν. Δε βοηθάει η καχεντρέχεια. Στο κάτω κάτω, χάνουμε την ομορφιά του θαυμασμού. Ξινή ψυχή , άρρωστα μάτια.
Ανάμεσα στα όποια έχουμε βάλει για αλλαγή, αυτό από μέσα μας ας φύγει. Πρώτο πρώτο. Να μάθουμε και να θαυμάζουμε. Ολόψυχα. Τους πρώτους και καλύτερους. Αφού θα υπάρχει πάντα ο ηθοποιός που βγάζει δάκρυα, ο καθηγητής που ράβει στα παιδιά φτερά, ο μάγειρας ο μάγος. Ας αποδώσουμε τα εύσημα σε πέντε δέκα ανθρώπους κι ας τους αφήκουμε να απολαύσουν και μια αμαρτία. Τι νόημα θα είχε η ανωτερότητά τους άμα δε μπορούν να την τρυγήσουν ;
Δεν είναι μόνο να σου βγει ένα μπράβο. Είναι και να ανέχεσαι, εκείνον, τον καλύτερο, πιο όμορφα να ζήσει. Τον καλύτερο αλλά και τον τυχερό. Με τα δικά του μέτρα και τα πάθη του. Και ας φωτιστεί μονάχος του να είναι ένας ευγνώμων.
Βράζουμε στο ζουμί μας ; Δε μας φταίει κανείς. Νοοτροπίας θέμα είναι. Ας βράζουμε. Δε θα λευτερωθούμε... Ώσπου θα μπορέσουμε να λέμε μέσα απ' τη ψυχή :
Βρε άμα είσαι ευγνώμων, ό, τι κι αν κάνεις συγχωρεμένος είσαι... ( Κωστάκης Λούστας , εφημερίδα "Κοινή γνώμη" 8-8-1987 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;