ο "μη ψηφιακός" μου μύθος

Πακέτο Καρέλια, γραμμένο με bic

   Πάει καιρός που η λίστα της μιας μέρας χωρούσε πίσω απ' τα τσιγάρα μου. Αλλά όχι και τόσος καιρός.Τριάντα χρονάκια. Και είμαι σε κλιμακτήριο η οποία στους άντρες συμβαίνει μονάχα στο μυαλό.

   Κάνω αλλαγές στη ζωή μου, ορμώμενος από μια ασφυξία που μπορεί να σας είναι αρκετά γνώριμη οπότε δε θα χρειαστεί να σας την περιγράψω. Δεν υπήρξανε εκκωφαντικές εξελίξεις, το πράγμα ωρίμαζε χρόνο με το χρόνο καθώς κάθε πρωί κοιταζόμουν στον καθρέφτη και τα μάτια μου ήταν ολοένα και πιο θαμπά. Κι έτσι φάνηκε ότι είναι λογικότερο να καταστρώσω ένα νέο σχέδιο ζωής πάνω στο οποίο θα εστιάσω τις δεξιότητες και την ενέργεια που μου απόμεινε. Δεν είναι περίπατος αυτό που βιώνω. Αλλά δεν είναι και κιβούρι. Είναι μια νέα ροή γεγονότων και ασφαλώς κοιμάμαι κατά πως στρώνω το κρεβάτι μου. Δεν είμαι άσχημα...  Έτσι ήταν πάντα η κατασκευή μου. Ήμουν πολύ αποδοτικός μονάχα όταν υπήρχε καταφανής αιτία για την προσπάθεια.

   Η σύντροφός μου αποκαλούσε αυτό το φαινόμενο τα project του Περικλή. Εκείνα που μας πήγαιναν παρακάτω τα εκθείαζε, τα υπόλοιπα τα χλεύαζε. Αλλά, τι να κάνω ; Από την ώρα που ο μύθος μου πάψει να είναι αληθοφανής έχω τελειώσει... θέλω να πω, ο καθένας μας είναι ικανός να μετακινήσει βουνά, αρκεί να έχει ένα πλαίσιο εξήγησης για ό,τι κάνει, ένα story που να το δείχνει το πρωί στον εαυτό του και να του φαίνεται οκ. Είναι το σημείο καμπής, η μέρα που το πλάνο σου αποδειχθεί μια φαινάκη. Κατεβάζεις τα χέρια και πάει και τέλειωσε. Είναι μια ζημία που δεν επισκευάζεται, σαν εκείνα τα ρημάδια τις πρώην λαμπερές επαύλεις που ο μηχανικός σου λέει : συμφέρει να τη ρίξεις και να τη ξαναχτίσεις.

  Κυκλοφορούμε με το κεφάλι κατεβασμένο, άτομα, παρέες, λαοί ολάκεροι, παρτάλια της νιότης και του σφρίγους που μας χαρακτήριζε και αυτό δυστυχώς πλέον δεν καθορίζεται από την ηλικία ή από συγκεκριμένες ήττες, είναι ένα συλλογικό ξεχαρβάλωμα που στον πυρήνα του περιέχει την εγκατάλειψη του προσωπικού μύθου του καθενός μας. Απόπειρες διαφυγής κρίνονται στις λεπτομέρειες και καταλήγουν σε ήττες. Και ποιες είναι αυτές οι πανίσχυρες λεπτομέρειες ; Είναι οι δικαιολογίες που ορθώνει ο γαμημένος ο φόβος της μετάβασης σε κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από το τώρα. Τι φαύλος κύκλος !!! Και στο τέλος τι απασχολεί το μυαλό μας ; Το βιτριόλι και τα βοσκοτόπια. Ο Σουλτάνος και ο καραγκιόζης ο πλανητάρχης από την άλλη πλευρά. Το εφήμερο και ό,τι γράφουν οι εφημερ..ίδες. Και το intagram. Το fb. Τα memes... Εντάξει δηλαδή, αυτό με την παράλληλη πραγματικότητα έχει τερματίσει... Κατήφεια και ξεκατίνιασμα μέχρι τελικής πτώσεως...
 
   Είναι τραγικό, αν αναλογιστείς πόσο μικρό κεφάλαιο στην πορεία της ανθρωπότητας γράφει ο καθένας μας, να πιστεύουμε ότι είμαστε οι παρίες της ιστορίας ή ακόμα χειρότερα οι τιμητές, ή τέρμα χειρότερα οι κριτές επειδή για μερικά χρόνια συναντήσαμε αναποδιές. Κι επειδή αρνούμαστε να ξεσυνδεθούμε. Υπάρχει και μη ψηφιακό σύμπαν... Έλεος... Όλα είναι εδώ. Μπροστά στα χέρια μας και τα μάτια μας. Έχουμε την δυνατότητα να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε, να σχετιζόμαστε, να επιλέγουμε τρόπους και να διαμορφώνουμε συνθήκες. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ρίχνουμε πρωί πρωί λίγο κρύο νερό στα μούτρα μας και να ξεκινάμε... Σύντομα θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε πια οι "αλγοριθμικές μαριονέτες" του Μανώλη Ανδριωτάκη * αλλά επιστρέψαμε στην αρχική μας προαιώνια κατάσταση του όντος που ζει εκείνα που θέλει να ζήσει κι ας τα ζει ανολοκλήρωτα κουτσά στραβά και με το κόστος τους. Με το κόστος τους βεβαίως βεβαίως... Όλα τα πράγματα έχουν ειπωθεί και καλύτερα ειπωμένα θα τα βρεις στο cinema.

   Ο εφιάλτης που με διαμόρφωσε στα τρυφερά φοιτητικά μου χρόνια προέρχεται από μια ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ,  με έναν κρατούμενο, ο οποίος δωροδοκεί ένα δεσμοφύλακα, προκειμένου ο ισοβίτης να παραστήσει το νεκρό, να τον θάψουν μαζί με το πρώτο συν-κρατούμενό του που θα αποβιώσει, ώστε να πάει σε δυο ώρες ο δεσμοφύλακας και εγκαίρως να τον ξεθάψει. Το σχέδιο πραγματοποιείται, ο κρατούμενος θάβεται ζωντανός, και όταν αρχίζει να αδημονεί ανάβει αναπτήρα : Δίπλα του βρίσκεται νεκρός και θαμμένος ο δεσμοφύλακας που θα τον έβγαζε ! Τι θέλει να μας πει ο ποιητής ; 

   Δεν μπορείς να δια πλέξεις την έκβαση του μύθου σου με δεκάδες εν πολλοίς αστάθμητους παράγοντες. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα όνειρο με όχημα δέκα ουτοπίες. Ούτε να το εκπονήσεις δίνοντας εντολές σε ένα δυο πλάσματα με τα οποία θα προσδεθείς. Αυτά είναι σχήματα αδιέξοδα που μας διδάσκονται με ανίερο τρόπο όσο είμαστε αδιαμόρφωτοι, ώστε να εξελιχθούμε σε επαρκείς μονάδες στην αλυσίδα της διαιώνισης αυτού του εκτρώματος που βλέπουμε ολόγυρα. Της αστικής συντηρητικής κοινωνίας της υπερ κατανάλωσης άχρηστων προϊόντων και μαγικών χαπιών.  Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν. Η ζωή θα σε φέρει σε επαφή με τα υπόλοιπα, σε τυχαίες συγκυρίες, στιγμές στις οποίες εσύ θα πρέπει να έχεις την ψυχραιμία, την ελευθερία και την τόλμη να πεις ΝΑΙ.  Μετά, τα πόδια σου θα βγάλουνε φτερά και τα χάπια θ' αρχίσουνε να λήγουν στα κουτάκια τους.

   Πήρα λοιπόν το κόστος να αλλάξω τρόπο ζωής. Θα κλείσω αυτούς τους κύκλους που κράτησαν από τα 25 ως τα 55 μου και θα αφεθώ να κυλήσω προς το πεπρωμένο μου αθώος αυθόρμητος και χωρίς wi-fi. Δεν θα κάνω e-shop , όχι δεν. Μάλιστα σύντομα θα κλείσω την επιχείρησή μου, θα αφήσω τους ανθρώπους μου να κολυμπήσουν μονάχοι για το νησί που θα διαλέξουν,  θα αγαπώ τα πράγματα που θα πέσουν στα πόδια μου χωρίς να παριστάνω ότι κάνω κάτι σπουδαίο και θα αποτραβηχτώ. Θα ελέγχω τσούκου τσούκου τις εξελίξεις για να μην αιφνιδιάζομαι και θα κουμαντάρω τις υπόλοιπες δυνάμεις μου για να διαρκέσουν. Θα προσέχω την φυσική μου κατάσταση και θα αδειάζω το μυαλό μου τελείως. Συχνά. Θα επιστρέψω στην επαρχία για να ζήσω ασκητικά. Με τούτα και με τ' άλλα δε θα είμαι και πολύ συμβατός με το προηγούμενο περιβάλλον μου. Υπήρξα τυχερός άνθρωπος, έζησα με αξιόλογη σύντροφο, μεγάλωσα ταλαντούχα και γερά παιδιά και πέρασα τις περιπέτειες ενός ενηλίκου χωρίς τραγικές ισοπεδωτικές εμπειρίες, ίσως αυτό μου δίνει την δύναμη και την πολυτέλεια να επιλέξω...αλλά το γεγονός ότι θα επιλέξω ξανά, δεν είναι δικαίωμα που μου το χαρίζει η τύχη.

    Επιστρέφει η δια βί...ας μάθηση για μένανε.....Θα δοκιμάζω πράγματα στη ζωή και όχι στην οθόνη. Θα λογομαχώ δια ζώσης κι όχι μέσω πληκτρολογίων. Θα απολαμβάνω τις χυλόπιτές μου και τις επιτυχίες μου με τα πλάσματα εμπρός μου, να μπορώ να δώσω και κανένα φιλί της προκοπής.. Την ευχή σας. Θα γράφω στο blog μου και εκεί μπορείτε να με συναντάτε τις νύχτες σας γιατί τις ημέρες μας θα θέλω να κοιτιόμαστε. Μην με περιμένετε άλλο στο fb. Δηλώνω δραπέτης από τον Homo Automaton Planet . Μετάλαξη, τέλος.



 * δοκίμιο Homo Automaton ( Garage books, 2020, Μανώλης Ανδριωτάκης, καθηγητής ψηφιακών δεξιοτήτων και ψηφιακής δημοσιογραφίας, 46 ετών. ) 
    "Η πιο πρόσφατη μετάλαξη του Homo Sapiens είναι η πρώτη που δεν οφείλεται σε μια μακρόχρονη βιολογική διεργασία αλλά στην βίαιη εισβολή δεδομένων (memes), οδηγιών συμπεριφοράς και πολιτιστικών πληροφοριών που μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου..."

plus out of minus

   η κεντρική ιδέα είναι να είσαι παραγωγικά αισιόδοξος μέσα στη δυστοπία, να καταφέρνεις να αντλείς ρέουσα ελπίδα από ένα μπουκάλι με στενό λαιμό, αυτό πιστεύω ότι είναι για εμάς το ουσιώδες στοίχημα. Κοιτάξτε τι διάβασα πρόσφατα :

  "ο άνθρωπος έχει το απίστευτο ελάττωμα της λήθης ξεχνάει εύκολα από που κατάγεται, αυτό που ήταν πριν γίνει αυτό που έγινε, τι του έχουν κάνει, τι έχει κάνει και μετά φέρεται λες και δεν έχουν συμβεί αυτά φορώντας ένα προσωπείο. Ένα κοστούμι το οποίο όσο προχωράει η ηλικία μας ...αποξενώνεται από το περιεχόμενό του... αυτή η ψευδοκατασκευή είναι αυτό με το οποίο προσπαθούν να επικοινωνήσουν οι γύρω μας . Ξεχνάμε ότι ότι υπήρξαμε κάποτε παιδιά με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται ο διάλογος μεταξύ μας "

      Με δυο αράδες ο Δημήτρης Ήμελλος * εδώ τα λέει όλα, αυτά που είναι να ειπωθούν και μερικές φορές χρειάζονται χρόνια για να μας τα βγάλουνε με το τσιγκέλι...

     Περάσαμε από την παιδική ηλικία βιαστικά, όχι όχι βιαστικά, βεβιασμένα. Υπάρχουν ευθύνες αλλά ποτέ δεν υπάρχει όφελος να διερευνηθούν. Μετά τα παιδιά στην παρέα ολοένα λιγόστευαν. Τα χλευάζαμε κι όλας !!!  Παίζαμε τους ενήλικες στο δωμάτιο σε παρατεταμένα χρόνια παραγωγικά μεν, καταστροφικά δε. Άν κρίνεις από την ψυχολογία όλων γύρω μας, δεν άξιζε τον κόπο... θέλω να πω.. δεν άξιζε ούτε τον μισό. Και τώρα η πραγματική ενηλικίωση αποδεικνύεται ότι εξαρτάται από το πόσο μπορούμε να ξαναδούμε την πραγματικότητα σαν παιδιά. Πρόκειται για δεξιότητα και αποκτιέται με την σκέψη...

    Αναγνωρίζεις τους άντρες και τις γυναίκες "παιδιά" από εκατό μέτρα. Η ποσότητα της αγωνίας που τους διακατέχει είναι ελεγχόμενη και λειτουργεί παραγωγικά. Είναι αρκετά ανταγωνιστικοί αλλά δεν είναι οδοστρωτήρες. Είναι σκληροί χωρίς να είναι πέτρινοι. Σου λένε εκείνα που σκέφτονται και όχι εκείνα που έχουν ετοιμάσει για σήμερα. Ακούνε κι όλας... Είναι φανερό ότι δεν είναι εγκλωβισμένοι επειδή δεν είναι επιθετικοί.
    Λίγα είναι αυτά ; Όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : έχουν χαράξει πορεία αλλά δεν είναι αρνητικοί στους ελιγμούς. Τσαλακώνονται χωρίς να καταρρακώνονται.  Γελούν με τα παθήματά τους δημοσίως. Όταν θυμώσουν βάζουν τις φωνές και μετά πάει και τέλειωσε. Σε κοιτούν κατάματα όταν σου απαντάνε. Σε αγκαλιάζουν δυνατά και σε αποχαιρετούν με την κανονική τους πρόθεση.
   Λίγα είναι αυτά ; όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : Παίζουν και μόνοι τους. Παίζουν και χωρίς να είναι αρχηγοί. Βαριούνται του θανατά την επανάληψη. Αντιδρούνε σε αυτούς που τους βάζουν διαγωνίσματα, απομακρύνονται σιωπηλά από τους κατσούφηδες και κολλάνε με ενθουσιασμό στα μικρά πανηγύρια. Πίνουν. Όχι για να κοιμηθούν. Φιλάνε κι αγκαλιάζουν εύκολα την πρώτη φορά και δυνατά την δεύτερη, αν υπάρξει...
   Λίγα είναι αυτά ;

   Οι άντρες και οι γυναίκες παιδιά είναι οι ενήλικες που εστιάζουν σε όσα έχουν αξία...

   Όλα τα πράγματα που έχουν αξία έχουνε φανερωθεί και μια και δυο φορές μπροστά μας. Ο τρόπος με τον οποίο μας υπενθυμίζονται, είναι πλέον διαφορετικός. Ως παιδιά βιώσαμε την χειραφέτηση με μια σειρά από επώδυνες εμπειρίες παντρεμένες με την εκπαίδευση. Ως ενήλικες ξαναθυμόμαστε (;)  τι έχει αξία σε ανύποπτες στιγμές. Με ένα ξαφνικό κακό νέο, σε μια στιγμή αλληλεπίδρασης σε χώρο τέχνης, με ένα τραγούδι που εισβάλλει στο βαριεστημένο πρωϊνό μας, σε μια μοναχική μας θρησκευτική βιωματική εμπειρία ή με τη συνάντησή μας με πρωταγωνιστές της ξεχασμένης μας περιόδου ενηλικίωσης. Η ζωή εγγυάται ότι θα μας θυμίζει συνεχώς τι έχει πραγματικά αξία, ακόμα και αν έχουμε οπλιστεί με την ισχυρότερη πανοπλία από τη γκαρνταρόμπα της λήθης.Εκείνες οι στιγμές, οι υπενθυμίσεις που συμβαίνουν παρά τη θέλησή μας, είναι τα μεγάλα σταυροδρόμια μας. Έχουμε πάντοτε τέσσερις επιλογές. Στα σταυροδρόμια, λέω.. Γιατί δεν είμαστε τραίνα. Είμαστε πλάσματα που.. κοιτάζουμε, σκεφτόμαστε και βαδίζουμε. Κρατάμε το τιμόνι. 

 
* σε συνέντευξή του για την φετινή παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη με βασικό σκηνικό μια παιδική χαρά ! ( χώρο παιδικής συμπεριφοράς )

η κόμισσα Τζασμίν

    ..εκείνο το βράδυ χώθηκε στο κρεβάτι από νωρίς μ ένα αίσθημα μπουκώματος και μια ανάγκη να αποδράσει από όλες τις σκέψεις. Τις αγωνίες, τις απαιτήσεις όλων τους, τα βάρη από τα στοιχήματα που' χε βάλει με τον εαυτό της, ακόμα και τα μικρά άσχημα νέα που συνέχιζαν να καταφτάνουν από όλο το κομιτάτο. Κι έτσι κοιμήθηκε αμέσως και βαθειά.  Δε πρόλαβε ούτε κρέμες να βάλει.
    Στις 5 με την πρώτη υποψία της αυγής ένα χλιμίντρισμα από τα κάτω κτήματα την έκανε να γυρίσει πλευρό και να μισανοίξει τα ματάκια της, λέω ματάκια γιατί όλα της ήταν μικροσκοπικά, τα ματοτσίνορα, τα δαχτυλάκια από τα ποδαράκια, τα νυχάκια των χεριών της, οι λοβοί των αυτιών της , ήτανε μια κόμισσα μινιόν για να μπορεί να κάνει παρέα με τα παπάκια τα ηλιοτρόπια τις μαργαρίτες και τα μίνιον* χωρίς να χρειάζεται να σκύβει όλη την ώρα και να της πονεί η μεσούλα της. Η φύσις προνοεί...
      Μέχρι τις 5.30 τεντωνότανε και μουρμούριζε εντολές προς τα ξωτικά σε ακατάληπτες για τα μίνιον λέξεις αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί κανένα μίνιον δεν είναι ξύπνιο τέτοια ώρα. 
    Στις 5.30 ακριβώς την γαργάλησε ένα λούτρινο αυτί και κατάλαβε ότι ξύπνησε ο Σήφης. Τον είδε όρθιο στην άκρη του κρεβατιού με ένα μικροσκοπικό σάκο εκδρομής, τον ρώτησε για που το' βαλε κι εκείνος της είπε, χα, ωραίο χιούμορ, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μην έλθει σε μια εξόρμηση στα πράσινα λαγκάδια του βουνού των θεών και των ξωτικών, και να το βγάλει απ' το μυαλό της ότι θα τον αφήσει να προσέχει τα πουλιά της. Εξάλλου δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τα πειράγματα του πουλιού 3 της είπε, γιατί ήταν πολλές φορές εξόχως μειωτικά για το λεβέντικο ταμπεραμέντο του και την θρυλική καταγωγή του, να τον αποκαλούν χαζόμπαλλα από άσπρες τούφες. Της έκανε εκείνη την κίνηση με το χέρι, από αριστερά προς τα δεξιά, εγώ θα έλθω στα Πιέρια μαζί σας, τέλος.
   Η κόμισσα τον καθησύχασε κι άρχισε να τεντώνει τα ποδαράκια της, τα χεράκια της, το λαιμουδάκι της και να κουνάει τη μυτίτσα δεξιά αριστερά πράμα που της ελευθέρωνε την πρωίνή αναπνοή. Μετά έκανε έναν ηχηρό αναστεναγμό σα χαλασμένη σειρήνα ξαφνικής αεροπορικής επιδρομής  και ύστερα απλώθηκε μπρούμητα στα σεντόνια με τον πόϊ πόί της τουρλωμένο προς τα πάνω.
  Σκέφτηκε ότι μια εκδρομή είναι αυτό που χρειαζότανε , ακριβώς, χέρι αριστερά δεξιά κλπ.. και μετά τράβηξε το κορδόνι του μπάτλερ. Ο τεράστιος καθρέφτης στη γωνιά της κάμαρης γύρισε μια στροφή από πάνω προς τα κάτω και στο πίσω μέρος του εμφανίστηκε ο Δον Καστίλλιο , όχι σε άψογη κατάσταση όπως δικαιολογήθηκε ζητώντας κατανόηση. Η κόμισσα Τζασμίν τον ρώτησε εαν έχει ιδέα που είναι το μπουκάλι με τη μαστίχα Χίου που έλειπε χθες βράδυ από το γείσο του τζακιού κι ο καημένος ίδρωσε από πάνω ως κάτω. Η μύτη του θα έκανε τη μποκαμβίλια της πύλης του κτήματος έξω φρενών από ζήλεια. Ήταν πιο κόκκινη κι από ντοματίνι. Η κόμισσα παρέκαμψε το παράπτωμα και τον ρώτησε εαν ξέρει που είναι το καλάθι εκδρομών και τα μαλακά της γοβάκια περιπάτου. Φυσικά και ήξερε απάντησε ο ξεπεσμένος κόμης εσχάτως μπάτλερ με ενοχλημένο από το παιδαριώδες ερώτημα ύφος. Το αριστερό του φρύδι ανέβηκα 3 εκατοστά.
   Η κόμισσα του έδωσε συνοπτικές οδηγίες και του είπε να γεμίσει τη μπανιέρα με γιασεμί και να την περιμένει με τις απαλότερες πετσέτες έξω από τα λουτρά της δεξιάς πτέρυγας του διαμερίσματος της στο Λαγκαδά. Του έκανε νόημα να αποχωρήσει και απλώθηκε σε σχήμα Χ χεράκια ποδαράκια τεντωμένα με τα ματάκια σφιχτά κλειστά. Ήτανε Σάββατο, δεν έκανε λάθος, και η ασημένια άμαξα του Δον Μινιόν θα την έπαιρνε στις 3 ακριβώς. Τα πράγματα ξημέρωναν ειοίωνα, σκέφτηκε, χασμουρήθηκε και την ξαναπήρε ένας υπέροχος δεύτερος σύντομος ύπνος. Ένα μπριζολόττο, ένα μπισκότο, ένα Λόττο, ένα φαγκότο... δε θυμότανε πως τον λένε στα κομισσιάτικα αλλά δεν την ένοιαξε κι όλα...  

* Μίνιον, πλάσματα που έχουνε μινιόν σοβαρότητα και πελώριο ρομαντισμό.