- Μπαμπά τι είναι μεσοπρόθεσμο ;
- Ε, το λέει η λέξη ψυχή μου, είναι στη μέση, ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο, έχει μερικές προθεσμίες και είναι ικανό να προσβάλλει τους θεσμούς ως ανώτερο από πλευράς ισχύος.
- Μπαμπά θα συνεχίσεις να με αγαπάς ;
- Φυσικά αγάπη μου, είσαι και θα είσαι μακροπρόθεσμα η πρώτη μου προτεραιότητα, ακόμη και κατσούφη να με δεις σε διαβεβαιώ, η ψυχή μου θα χαμογελάει στη θέα σου.
- Μπαμπα ; Μπαμπά, θα χάσουμε την Ελλάδα ;
- Την Ελλάδα θα τη χάσει όποιος φύγει απ’ εδώ. Εμείς δε το κουνάμε ψυχή μου. Θα κάνουμε άλλες παρέες, θα βάλουμε άλλα επάνω επάνω, προτεραιότητες επιβίωσης, θα συσπειρωθούμε σε μέρη που δεν ανεβαίνουν εύκολα οι ξένοι, στα άγονα νησιά μας, στα αψηλά βουνά μας, θα οργανώσουμε άμυνες και όταν οι καιροί θα είναι έτοιμοι θα αντεπιτεθούμε. Ένας κύκλος είναι..
- Δε καταλαβαίνω πατερούλη …
- Κοίτα, πώς να στο πω απλά, ακόμη και αν στα Σκόπια κτίσουν έναν μεγαλέξανδρο σα το πύργο του Ντουμπάί, ακόμη και αν στη wall street απλώσουν ταπετσαρία πονταρίσματα πτώχευσης στα ταβάνια τους, ακόμη και αν οι Τούρκοι χαράξουν στη θάλασσα τα σύνορα ως την Εύβοια, ακόμη και αν αγοράσουν οι Σουηδοί τρία εκατομμύρια σπίτια στη Κρήτη, εμείς θα παραμείνουμε κυρίαρχοι στον τόπο που ξυπνάμε το πρωί… οι σαρδέλες στο πιάτο μας και τα ψίχουλα ψωμί στο καρώ τραπεζομάντηλο, οι ματιές της μάνας σου της μαυρομαλλούσας και οι τσιρίδες του κάφρου του θείου σου, τα νταούλια στους γάμους της αδελφής σου και οι μυρουδιές του θυμαριού στους ξερότοπους εδώ θα μείνουνε, κατάλαβες ;
- Τότε πατέρα γιατί χαλάτε τον κόσμο ;
- Κοίτα, αυτά είναι για τους μεγάλους, εμείς έχουμε μάθει σε μια βολή, δε χολοσκάμε πολύ για το αύριο, όσο βρίσκουμε δυό παράδες εύκολους και ξεκούραστους, κοιτάμε να τους χαλάμε με τρόπο που να κοιμόμαστε χαλαροί το βράδυ. Λίγο τώρα θα μας δυσκολέψουν στα δανεικά αυτοί, λίγο θα χαλάσουμε το ντουνιά εμείς με κλάψες και ποδοβολητά, στο τέλος κάτι θα γίνει και θα τους τη φέρουμε. Θέλω να πω… τι ζητάνε ; Να έλθουν να βάλουν μερικές ταμπέλλες Germany στις φάμπρικες και τα λιμάνια μας και τα νταμάρια μας να μας στέλνουν τις γυναίκες τους πάλι να καλοπερνάνε. Εμείς σε φάμπρικες με ξένες ταμπέλλες πάντα μεγαλώσαμε, δε μας τρομάζουν αυτά μάτια μου, τι βασιλικές, τι βουλευτικές, τι ευορωπαϊκές, το μεροκάματο να βγαίνει με τραγούδι … τρεις θα βγάζουμε τέσσερις θα τρώμε.
- Μπαμπά, βλέπω λίγο πονηράδα στο μάτι σου, μπας και με ψεματάς πατερούλη ;
- Μεγαλώνεις μπαγασούλικο, μεγαλώνει και ο νιονιός σου. Όχι ματάκια μου, το πονηρό χαμόγελο είναι από περηφάνεια. Γιατί βλέπω που σου κόβει, σου κόβει και καταλαβαίνεις κι ας κάνεις το χαζό, μου αρέσει που είσαι σαν εμένα. Εμείς πάντα έτσι είμασταν εδώ στη μεσόγειος… αφήνουμε να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και στο τέλος κάνουμε το δικό μας. Θα δεις… όλα θα πάνε καλά. Και δουλειά θα σου βρούμε, και το κεραμίδι σου θα στο φτιάξουμε να χώνεσαι το απομεσήμερο και να ραχατεύεις, και όμορφες κοπέλες θα περάσουν απ’ τα χέρια σου να σε αναστήσουν και το καρπούζι θα είναι τον Αύγουστο γλυκό. Τώρα εγώ έχω να πάω σε μερικές δουλειές, θα σε αφήσω εδώ με τη μάνα σου, και τα λέμε το βραδάκι… φεγγαράδα θα έχει μάτια μου, καλά ;
Ο άντρας, σηκώθηκε, φίλησε το παιδί στα μαύρα μαλλιά και ξεκίνησε για τη συγκέντρωση. Κάτω από τον πλάτανο στη μέση του χωριού τα αίματα είχανε ανάψει. Ο Μανωλιός έλουζε τους ξένους με χίλια επίθετα και οι γέροι κουνούσαν καταφατικά τα ψαρά τους κεφάλια. Στη ματιά τους έβλεπες ένα μήνυμα…
- Ας έλθουνε να μας τα επάρουν… ας κοπιάσουν…