Δεν τη λατρεύεις τη Δημοκρατία ; Σε κανένα άλλο καθεστώς δεν βρίσκεις τόσο εύκολα που να ρίξεις το φταίξιμο για το χάλι.
Σε κανένα.
Το κορυφαίο της ατού είναι η κουρτίνα.
Πίσω από το παραβάν καθαγιάζεται η κάθε υποβουλιμιαία σου συμπεριφορά, σαν σε καθαρτήριο. Κάνεις τη χοντρή σου μαλακία και εξέρχεσαι καρφώνοντας αγέρωχα μεν συνένοχα δε τα μάτια στους συν υπήκοους με τον θρίαμβο να χύνεται μέσα σε κάθε σου γωνιά. Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, με τον πίνακα τις κιμωλίες και τον Ύψιστο από επάνω να ευλογεί, καρφώνεις τον φάκελλο στη σχισμή που σου θυμίζει μουνί και πιστεύεις πως γάμησες.
Ψήφισα.
Την επόμενη μέρα μπορείς να είσαι και με τον κλέφτη και με τον αστυνόμο. Και το σίγουρο είναι πως επιτρέπεται, χωρίς να έχεις μεταξύ μας ιδιαίτερες αναστολές, να μην πάρεις καμιά άλλη απόφαση μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Έτσι, αναλίσκεσαι σε μπουρδολογίες και διαχέεις ανενόχλητος την ηλιθιότητά σου σε όσους περισσότερους μπορείς αφού βρε αδελφέ είσαι ανενόχλητος από τη βασικότερή σου φοβία.
Μια αντικειμενική αξιολόγηση της πολιτικής σου σκέψης.
Ένα αντικειμενικό δικαστήριο το οποίο θα κοστολογίσει τη ζημία που έκαμες στους υπόλοιπους τους λίγους συνετούς οι οποίοι πρέπει να μοιρασθούν τις επιπτώσεις της μαλακίας σου.
Σε κάθε άλλο καθεστώς θα μπορούσε κάποιος να σε δέσει σε ένα κάθισμα και αφού σου ρίξει δέκα σκαμπίλια να σε ρωτήσει με το χέρι στα 120 volt που το έριξες το 1981 ( 48+36 ) . Μετά να σε ρωτήσει ξανά ανεβάζοντας την ένταση που το έριξες το 1985 το ( 45+41 ), το ’89 ( 45+39 ), πάλι το ’89 ( 46+41 ) το ’90 ( 47+37 ) και πάει λέγοντας μέχρι να χορτάσεις χαστούκια και να δαγκώσεις τόσες φορές τη γλώσσα σου που να γίνει ένα κομμάτι κρέας στο στόμα για πολλά πολλά χρόνια. Με το μαλλί περμανάντ από τα volt θα έπρεπε να κυκλοφορήσεις ανάμεσα σε κόσμο που θα σε περιγελά και συ μόνο μουγκρητά θα μπορούσες να βγάλεις.
Έτσι και σήμερα. Κλεισμένοι στα καταφύγιά μας με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας και τα διλλήματά μας από τις διερευνητικές ματιές του κόσμου, σταυρώνουμε τα δάκτυλά μας με μια ευχή… μη τυχόν στραβώσει η συμφωνία.
Έλα, πες το σε μένα τώρα, αυτό δε φοβάσαι ;
Και ξέρεις ποιος είναι ο λόγος ;
Αν στραβώσει, αν στραβώσει αδελφέ μου, πρέπει να βγούμε εκεί έξω και να θυσιάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας σε μια αγωνιώδη και αμφίβολου αποτελέσματος υπερπροσπάθεια αναστύλωσης του κράτους το οποίο δεν προλάβαμε δυστυχώς να το εντάξουμε αρκετά βαθειά στα σαλόνια των ισχυρών συμμάχων μας ώστε να μην τίθεται θέμα….
Τίθεται ξανά θέμα Ελληνικού Κράτους τώρα, τίθεται θέμα Θεσμών και Δημόσιας Διοίκησης, τίθεται θέμα Πρόνοιας και Εκπαίδευσης τίθεται θέμα Διαφθοράς και Δικαιοσύνης και πολλά άλλα θέματα τίθενται που δεν φρόντισες να φτιάξεις και που τόσο πολύ περνούσαν απ’ τα χέρια μας δυστυχώς ώστε ένα ψηφαλάκι την τετραετία δεν έφτανε για να λυθούν. Πολλά θέματα τίθενται και εμείς έχουμε και τις δουλειές μας αύριο Δευτέρα. Πρέπει να τελειώνουμε παστρικά απόψε.
Δεν κρύφτηκα ποτές από εσάς. Θέλω την ηρεμία μου. Θέλω να περάσουν τα μέτρα. Θέλω να πάρουμε τα φράγκα. Γιατί έτσι που λειτουργήσαμε τόσα χρόνια, ακόμη και αν βγω έξω να παλέψω θυσιάζοντας το τώρα για το αύριο δε ξέρω ποιοι θα είστε με το μέρος μου. Δεν ξέρω αν μπορώ ποια να συζητώ μαζί σας γιατί δεν έμαθα πως. Δεν ξέρω πώς να συνεργάζομαι σε ομάδες γιατί δεν έμαθα πως. Δεν ξέρω πώς να δείχνω ευγνωμοσύνη σε αυτόν που με σηκώνει σαν πέφτω γιατί δεν έμαθα πως. Δεν ξέρω να αναγνωρίζω την πραγματική ανάγκη και την πραγματική προτεραιότητα όταν πρόκειται για το καλό των πολλών γιατί δεν έμαθα πως. Δεν ξέρω πως κτίζουνε με πέτρα και με λάσπη γιατί τα χέρια μου μόνο μολύβια έχουνε πιάσει και δεν ξέρω πως κλείνεις μια πληγή γιατί πάντα υπήρχαν ασθενοφόρα τριγύρω. Είμαι άχρηστος, αδελφέ, άχρηστος είμαι.
Γι αυτό τη λατρεύω τη δημοκρατία.
Σε λίγους μήνες θα πάω πίσω από τα παραβάν και θα κλείσω ένα χαρτί σε φάκελλο και θα βγω και θα τους γαμήσω, αδελφέ. Να δεις τι θα πάθουνε. Θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει ( 43 + 38 ) . Κόκκινο και μαύρο… γκε γκε ; Γκε γκε ;
Και μετά θα πέσω ήσυχος για ύπνο για τέσσερα χρόνια, ή και για οκτώ. Εγώ το καθήκον μου θα το έχω εκάμει.
Αυτά.