ο κύβος του κιούμπρικ

 λύνεται με πολλούς τρόπους

       Το 1993 πέρασα τις πρώτες δυνατές εξετάσεις .

η μαϊμού που με διάλεξε ( το όνειρο της 1ης δωδεκάτου του εικοσιτρία )

   ''αφήσαμε μια κοπέλα μονάχη της στο ύψωμα και ξεκινήσαμε, μηδενός άλλου εξαιρουμένου, εγώ με βαριά καρδιά, οι άλλοι , που να ξέρω, οι άλλοι με τι καρδιά...... ένα μαϊμουδάκι * η χαρά μέσα σε μια βαριεστημάρα, χαριεντίζονταν. Κανέναν δεν άφηνε σε ησυχία. Κανά δυό την κλωτσούσαν, φύγε πέρα..

   ..κατεβαίναμε μπουλούκι κακοτράχαλη διαδρομή για κάποιο σκοπό, όσο χαμηλότερα, τόσο ζοφερότερα τα τεκμήρια, αρχίσαμε να δρασκελίζουμε πάνω από νεκρά φυτά και ζώα, το μεγαλύτερο ένα βοοειδές με χυμένο το κορμάκι του να σαπίζει στη γης, εκτεθειμένο, κανένας δεν έδειχνε δισταγμό, κατεβαίναμε με μεγάλες δρασκελιές σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, κακοτράχαλη διαδρομή για κάποιο σκοπό .. όχι και πολύ διαλεγμένο, σαν να επρόκειτο για πιεστική καθημερινή ρουτίνα, προς άγρα ειδών επιβίωσης..

   ..μια μαϊμού άλλοτε προπορευόταν κι άλλοτε έμενε πίσω, οι συν οδοιπόροι μορφές χωρίς χρώματα, ούτε ρακένδυτοι ούτε σινιέ ορειβάτες, χωρικοί ήμασταν, αντάρτες, κρατούμενοι, κάτι τις οργανωμένο άνωθεν..

   ..οι ενοχλήσεις μου μεγάλωναν, όπως όταν οδηγούσα μονάχος τότες, βάρος στο στήθος, ταχυπαλμίες και μια αίσθηση ότι πηγαίνε λάθος. 

   Κοντοστάθηκα, λίγα βήματα που δεν έκαμε, με αφήσαν 50 μέτρα πίσω από το μπουλούκι .

   Δεν περνούσε η στηθάγχη.

   Έκανα μεταβολή. 

   Πήρα να ξανα ανεβαίνω.

   Κοντοστάθηκα στο μεγάλο νεκρό ζώο* , το παρατήρησα, το κεφάλι του ήταν με μια τελευταία έκφραση παραίτησης και ανακούφισης μαζί, σαν να λέει, δεν ήτανε ζωή αυτή, καλύτερα που...

   Καθώς έβγαινα στο ξέφωτο πάνω, η κοπέλα με κοίταξε με ευγνωμοσύνη.

   Τότε ελευθερώθηκα από τα ψυχοσωματικά.

   Ένιωσα από πίσω ανάσα, γύρισα, η μαϊμουδίτσα είχε παρατήσει το μπουλούκι κι ερχότανε γεμάτη χαρά, έτρεξε πήρε μια μάνικα , ένα παλιό λάστιχο που καταβρέχαμε τον καταυλισμό μας 

   Δεν της έδωσα σημασία, κοίταζα την κοπέλα, κι εκείνη με κοίταζε, από "εκείνα τα κοιτάγματα"

   'Ενιωσα βρεμένος από πίσω στο κεφάλι, μετά στα ρούχα, μετά είδα τη μαϊμού ... είχε πιάσει να μας κυνηγάει με το νερό ανοιχτό να μας κάνει μπουγέλωμα, εμένα και το κορίτσι, τσιρίζοντας σαν να ήταν η εθνική εορτή της μαϊμουδοχώρας...

*  η μαϊμού του Τζάνκο Ράϊνχαρτ από το έργο που είδα δυό μέρες πριν " ο Ρομά Βασιληάς του Σουϊγκ "

*  την παραμονή ο Περικλής μου είπε ότι έθαψαν τον ποιμενικό τους , ξαφνική απώλεια, μονάχα 2 ετών..

Τι μοχθηρή συμβουλή !

 

      Να βρίσκεσαι σε σχέσεις που να ξεκουράζεσαι !!!

          Τι συμβουλή ... ιδιαιτέρως στην εποχή της απορρύθμισης του συναισθηματικού γίγνεσθαι όλων ανεξαιρέτως. Στην εποχή που ο συναισθηματικός αλτρουισμός καταγγέλλεται ως ηλιθιότητα από τους ίδιους τους ειδικούς της ψυχικής υγείας. ( βλ... φύγε γιατί θα σε πάρει μαζί του/της ) βρίσκεστε σε σπιράλ 

   Και αν είσαι αποφασισμένος/νη κατά βάθος ότι δε θα συντροφευτείς και καλά, γιατί παιδεύεις κόσμο με απόπειρες ;

   Να είσαι μονωμένος ;  Να είσαι σε σχέσεις, σαν στέλεχος πολυεθνικής, με ραντεβού 45 λεπτών που τα κλείνει γραμματέας ; Να είσαι με χειριστήρια, ευχές στο 4, χαρά στο 3, χάδια στο 5, φροντίδα στο 2 ;

    Η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα , επιδιώκει να συντροφευτεί με ένα ρομπότ. Με κάποιον που δεν θα έχει εξάρσεις αναγκών και αιτήματα εκπλήξεων. Με μια ευθεία γραμμή μεταμφιεσμένη σε πλάσμα....

    Οπότε το ζήτημα που τίθεται , να ξεκουράζεσαι μέσα στη σχέση σου, μήπως είναι μια φαινάκη ;

    Ας δούμε αν η μοναχικότητα μπορεί να είναι υγιής.. γιατί, αν δεν μπορεί, είναι απλά αναχώρηση . -

    Τι σημαίνει να ξεκουράζεσαι , με τις αισθήσεις σου και το κορμί σου ξύπνιο ; Σημαίνει να καλύπτεις περιστασιακά τις φυσιολογικές ανάγκες σου, αυτές που δεν προκύπτουν μετά από μια ηθική επιμέλεια : 

•     Να τρως νόστιμο θρεπτικό φαγητό, αργά, γαλήνια, αν γίνεται κουβεντιάζοντας και χωρίς επιθέσεις . Να πίνεις ακριβό κρασί αλλά ένα μονάχα ποτηράκι.
  
•     Να κοιμάσαι, ζεστά το Χειμώνα, δροσερά το καλοκαίρι, αν γίνεται με μια ακόμη ανάσα δίπλα σου. Να μπορείς να απλώσεις το χέρι και να αγγίξεις ζεστή επιδεκτική επιδερμίδα.
  
•     Να κάνεις έρωτα, τακτικά, με στοργή και συχνότητα ανεκτή, χωρίς το ημερολόγιο, από πόθο της στιγμής, με τρόπο που δεν κακοποιεί το σώμα. Να μπορείς να ζητάς ακριβώς αυτό που' χεις ανάγκη.
  
•     Να βγαίνεις βόλτες, να χορταίνεις τις αισθήσεις σου  από την ομορφιά που ξέρεις , που να την ψάξεις. Να κάνεις εκδρομές με όρεξη, όχι με μισή καρδιά. Να πλησιάζουν οι μέρες μιας εκδρομής και να το γιορτάζεις όχι να "αγχώνεσαι" . 
  
•    Να συναντιέσαι με ολιγομελείς παρέες ατόμων που μιλούν λίγο και ακούν με προσοχή όταν δε μιλούν. Να βλέπεις κοινή πρόοδο στα μέλη της συγκεκριμένης παρέας και να την προκαλείς εις έτι.
  
•    Και να έχεις μια ρουτίνα προσωπικής ανάπτυξης, με στόχους βατούς, να διαλογίζεσαι, να διαβάζεις, να ακούς και να παίζεις μουσική, να περι ποιείς φροντίδες στο σώμα σου ώστε να νιώθει ευεξία. Τα μαλάκια σου, τα δοντάκια σου, τα άκρα σου, το σώμα ως σκεύος , αφρόντιστο σε ρίχνει.

      Με τις επιδιώξεις αυτές που είναι τα εργαλεία ώστε να ζεις σχετικά ξεκούραστος εν- καθιδρυθείς την προσωπική σου προϋπόθεση ψυχικής ευεξίας και κατόπιν ελέγχεις αν είναι σε βάρος του/της συντρόφου . 

       Αυτός ο παράδεισος έχει προαπαιτούμενο την απλόχερη αμοιβαία συντροφιά ανθρώπων που έχουν απαλλαγεί από το τραύμα τους. Δεν το έχουν απωθήσει, το έχουν αντιμετωπίσει.  Δυο ανθρώπων ώριμων και αποφασισμένων να συντροφευτούν με κάποιο κόστος γιατί αλλιώς δεν την παλεύουν. Απλώνοντας από ένα λευκό χαρτί ο καθένας , άγραφο, για να ξεκινήσουν να ζωγραφίζουν το λεύκωμα με τα αντίδωρα . Δυο ανθρώπων που δεν επιδιώκουν τη μοναχικότητα και μετά της δίνουν επίθετα εξωραϊσμού... υγιής, ρεαλιστική, δε ξέρω εγώ τι άλλα... δυο ανθρώπων με το φυσιολογικό ένστικτο να αποζητούν παρέα. 

     Είναι συχνά εδώ το ζήτημα όταν είσαι σε διαδικασία ψυχοθεραπείας, ιδιαιτέρως μακραίωνης.... 

      Μερικές φορές, η στοχοθεσία που επιλέγουν οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας είναι κεντημένη σε έναν ιδιοτελή καμβά : Να επιστρέφεις στραπατσαρισμένος σε αέναους κύκλους με το 50άρικο στη τσέπη. Γιατί ο πήχυς που περιγράφουν είναι 7,5 μέτρα στο επί κοντώ...

     Αλλιώς θα σου έλεγαν αμέσως.... Υπό τις συνθήκες που επικρατούν εκεί έξω,  πήγαινε χρυσέ μου στο Άγιον Όρος. Φθηνότερα, απλούστερα, ασφαλέστερα, μονιμότερα. Και με πολλά βράχια δίπλα σε φαράγγια, για κάθε ενδεχόμενο. Άκου εκεί, να θέλεις να συντροφεύεσαι. Άμα το ξέραμε το παιχνίδι , κι εμείς μονάχοι θα ζούσαμε ; 

     

c 19

 

   (  έργο του αείμνηστου ζωγράφου στοχαστή Κωστάκη Λούστα )

   Η επικοινωνία μας με τους ανθρώπους βαίνει δυστυχώς προς το ρηχότερο, ως προς την ουσία.

   Ως προς την συχνότητα ωστόσο , την ευκολία πρόσβασης και την έλλειψη εν συναίσθησης, ως προς την παραβίαση του ιερού προσωπικού μας χώρου, έχει ξεχειλώσει ! Δεχόμαστε επίθεση !

    Δεχόμαστε μια καταιγίδα από εισβολές =>  

    Η δυσφορία μου για το τραγικά διάτρητο του προσωπικού μου χώρου, είναι η ενόχληση που εξέφρασα στο κείμενο, συνεισφορά σε τούτη την ευγενική ευκαιρία, που μας έδωσε η Τύρφη. 

    Έτσι προέκυψε το διήγημα "Δανάη Πετρουλάκη διαμέρισμα c 19"

   Μια μπουχτισμένη Κρητικιά έχει πάρει σανίδες και σφυριά και καρφώνει τις πόρτες της από μέσα. Να μη μπει κανένας κερατάς ! .... ΔΕΝ ΚΑΝΩ spoil, να αγοράσετε το βιβλίο μας , ο Τέλειος κλέφτης θα γίνει ; Απλά, να :

   Με το πέρας του εγκλεισμού, έκαμα μερικές διορθώσεις για προχωρημένους. Κράτησα από αυτή την τραγική περίοδο ένα δυνατό δεδομένο : Δεν μου έλλειψαν όλοι αυτοί που δεν μπορούσα να συναντώ. Δεν με χάλασε και ότι, μερικοί,  ξέχασαν να αποκαταστήσουν ευθύς αμέσως την βουλιμική πρόσβασή τους πάνω μου. Και με την «αποφυλάκισή μου» έκανα μια εκκαθάριση στη ντουλάπα με τα κοινωνικά μου ρουχαλάκια… Έξω, ξεδιάλεγμα, πάλι μέσα. Πέταξα πράμα...

    Με τον ίδιο τρόπο που μικρά οικοσυστήματα αναζωογονήθηκαν από την ετήσια αγρανάπαυση ( βλέπε πάρκα, δασύλλια, ρηχά παράκτια νερά), σε μένανε εδραιώθηκε μια ανακούφιση χάρις στον ελεύθερο ζωτικό χώρο, που εξασφάλισα. Και ήταν σαν να βγήκα σε ολάνθιστο λιβάδι. Ουπς ... όχι ακριβώς !

   Η φρεσκάδα αυτής της αναπτέρωσης ήταν τυλιγμένη , όπως κάθε δώρο, με την υπερβολή που φέρει ! Μια αυταπάτη : μήπως είμαι θεός ; σούπερ ήρωας ; σοφός ; ηγέτης ; ... ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ .

      Βλέπεις όταν αποκτήσεις ένα εργαλείο αυτοβελτίωσης , πρέπει πολύ σχολαστικά να μελετήσεις τις οδηγίες χρήσης. Πρέπει να το κατακτήσεις.  Έσκασε μύτη το λοιπόν το θεριό και μπήκα στον πειρασμό. Μήπως δεν χρειάζομαι κανέναν ; 

     Και δοκίμασα, ο ηλίθιος να απαλλαγώ από πράματα που δεν ήμουν σίγουρος ότι δεν τα θέλω . Τα κενά που αφήκανε τούτες οι βουλιμικές "ειδικές επιχειρήσεις" τα ένιωσα αμέσως στην κοιλιά μου :

    Πέταξα πράμα που δεν ήτανε για πέταμα.

    Και ευθύς αμέσως ξεκίνησα άλλον ανήφορο : Να αποκαταστήσω τις ζημίες που προξένησα μέχρι να χτίσω μερικές αλληλεπιδράσεις και πάλι, εκείνες χωρίς τις οποίες δεν μπορούσα να νιώσω ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

   Όλη τούτη η περιπέτεια ήταν απότοκος του εγκλεισμού. Και νομίζω ότι μας άφησε σοφότερους. Όχι ; 

   

  

   

η αυθεντική διαδρομή...

 

 ...είναι εκείνη που τρέχει ο καθένας μας ! Έχει τους δικούς της σπόνσορες και τις δικές της λακούβες. Είναι χωρισμένη σε 400άρια, 1500άρια, είναι χαραγμένη από τη μοίρα μας και έχει τις προδιαγραφές του γενεαλογικού δέντρου που μας φορτίζει με το ειδικό προσωπικό μας κίνητρο. Έχει τις κορδέλες της σε διάφορα σημεία, αόρατες για όλους αλλά κρίσιμες για εμάς, εκείνη τη στιγμή που καθεμιά τη βλέπουμε να χύνεται στο έδαφος κομμένη. Έχει τους χειροκροτητές της που νομίζουν ότι συμμετέχουν αλλά στην πραγματικότητα εξυπηρετούν ένα δικό τους κίνητρο. Έχει τους κριτές σε κάθε γωνιά, ωωω... μη πω για τους κριτές. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε όλοι .

  Άντε , με τη νίκη .

ο δρόμος, ποτέ δεν έχει την δική του ιστορία

   Έχει μονάχα ένα δυο ντουβάρια και τους κάδους. Ελάχιστοι βλέπουν μέσα στους κάδους, όλοι βγάζουν μια ελαφρόμυαλη λατρεία για το σύνθημα στον τοίχο. Και τι λέει ; Κάτι που κάποιος κάποτε ξεφορτώθηκε !

    Πρόκειται για φενάκη... που την αγοράζεις για τη δροσιά, βανίλια υποβρύχιο σε κρύο νερό κάθε φορά που ξυπνάς κάθιδρος από τον χθεσινό σου εφιάλτη. Ένα διακύβευμα τη μέρα...

    Θέλεις να το πιστέψεις.

    Ένα μικροσκοπικό κουταλάκι με μια μικρή νίκη σε λευκό, που το γλύφεις το βουτάς και το ξανα γλύφεις ευχαριστημένος σαν κουτάβι και όλο το νόημα είναι να κουνάς την ουρά στην οποία θα σου δέσουν το λάβαρο της επόμενης εποποιϊας. 

   Θέλεις να το πιστέψεις.

   Μια θάλασσα από ουρές κραδαίνουν συγχρονισμένα τα λάβαρα, επειδή οι φορείς τους γλύφουν με λαγνεία τα κουταλάκια τους, νομιμοποιώντας το αφήγημα ότι τα πράγματα θα σιάξουν για τους πολλούς. Μοιάζει κάθε φορά με μια θάλασσα με λάβαρα, επιβολής της "ελευθερίας" , εφαρμογής της "δημοκρατίας", μισαλόδοξα,  φονταμενταλιστικά, οπαδικά, δυτικά, ανατολικά, γυναικεία, αντρικά, λοάτκι, ζωγραφισμένα με σύμβολα έμπλεα νίκης. Μιας κάποιας νίκης. Ποτέ δεν είδα διαδήλωση με αιτήματα παραχώρησης. Με παραδοχές ήττας. Τα σύμβολα φτιάχνονται για την υπέρβαση.

   Θέλεις να το πιστέψεις. 

   Ωστόσο , όταν έρχεται η ώρα της συμμετοχής και της διανομής, του απότοκου της διεκδίκησης, κανένας δεν ανα-γνωρίζει εκείνους στους οποίους πηγαίνουν τα λάφυρα. Ούτε την ουρά τους. Δεν έχουν ξοδευτεί να την κουνάνε, όχι, ποτέ μαζί με το πόπολο....Την έβαλαν την ουρά τους, μια και καλή εκεί που μυρίστηκαν το συμφέρο...  κατευθείαν στο στόχο. Ο δρόμος είχε την δική του τη μαφία...

   Δεν θέλεις να το πιστέψεις. 

   Τα όνειρά σου αναβάλλονται, εκ νέου. Μια συμφιλίωση αναβάλλεται. Μια έγκαιρη πρόνοια αναβάλλεται. Κάποια υπέρβαση αναβάλλεται. Η ανακωχή αναβάλλεται. Μια προσέγγιση ματαιώνεται. Μια νίκη υφαρπάζεται... Και τελικά παρ' όλο που  δε θες να το πιστέψεις :

   ο άνθρωπος βάλλεται

   Και καθώς μαζεύεις τα κουρέλια σου και αποφασίζεις να ιδιωτεύσεις, κάποιος φίλος που έχει πρόσβαση στο νου σου θα βρεθεί να σου βάλει την ιδέα στο μυαλό και τις νότες στο θυμικό σου : 

   Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία , κάποιος την έγραψε

   Θέλεις , εκ νέου, να το πιστέψεις.

  

 

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΦΕΛΔΕΝΚΡΑΙΣ του Moshe Feldenkrais

 

 

 

Λέγεται ότι όταν ο Dr. Feldenkrais ήταν ήδη κοντά στο θάνατό του, ένας κοντινός άνθρωπος τον ρώτησε:

-  “Moshé, πώς βλέπεις το μέλλον της μεθόδου σου;

Τότε ο Feldenkrais απάντησε: «Κοίτα, υπάρχουν βασικά τρεις ομάδες ανθρώπων σε αυτή τη δουλειά:

 

Πρώτα υπάρχουν εκείνοι που έρχονται για πόνο· στον ώμο, στο γόνατο ή αλλού. Μετά από μερικές συνεδρίες ο πόνος τους μειώνεται ή φεύγει, και φεύγουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος του.

 

Έπειτα υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται για τους ίδιους λόγους αλλά συνειδητοποιούν ότι για να βρεις μια λύση που διαρκεί περισσότερο πρέπει να λάβεις υπόψη σου κάτι παραπάνω από το σύμπτωμα: πρέπει να λάβεις υπόψη την πλοκή των σχέσεων που φέρνει το πρόβλημα. Υπάρχουν πολύ λιγότεροι από αυτούς τους ανθρώπους.

 

Και τέλος υπάρχουν εκείνοι που συνειδητοποιούν τις βαθιές δυνατότητες που υπάρχει στη μέθοδό μου να αλλάξω πεποιθήσεις και παραδείγματα που είναι πιο ριζωμένα σε ένα. Υπάρχουν πολύ λίγοι από αυτούς τους ανθρώπους.

 

Σε κάθε περίπτωση, η μέθοδος μου είναι ανοιχτή σε όλους και είναι μια ελεύθερη και προσωπική επιλογή για τον καθένα όσο θέλει ή μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές του.

της Μαρίας Σύρου

 

 

 

ΤΡΟΧΟΔΡΟΜΗΣΗ

 

με κατασκεύασε μια εποχή χοάνη.

αμβλεία γωνία η κατατομή μου

– όπως με πρόβλεπε το μητρικό σκαρίφημα –

βεντάλια παραπληρωματική

στην ένδεια οξυγόνου.

αφού κατέκτησα το πρώτο τραύμα μου

έφηβη πια, στις ενενήντα μοίρες

– αγχόνη παραινέσεων του ορθού

με υποτείνουσα κραυγή στο βλέμμα –

άρχισα επιτέλους να οξύνομαι

ώσπου προάχθηκα σε τρίγωνο

– μετάλλιο σκαληνό

με πολυφωνικές ανισομέρειες.

καθώς με διάβαιναν τα χρόνια

το τρίγωνο έγινε τετράγωνο

μετά εξάγωνο, οχτάγωνο και πάει λέγοντας.

σήμερα, που μετρώ μισόν αιώνα τραύματα

είμαι σημείο εκφοράς στην περιφέρεια κύκλου

κι αναπαράγω την τροχιά της μετακίνησης

απολαμβάνοντας την πανδαισία του ασήμαντου.

 

Μ.Σ.

 

«λογότυπα» (Εκδόσεις Ηριδανός, 2019) /

 Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «Απόπλους» 

(Έτος 28ο, τχ. 71-72, Καλοκαίρι 2017, σελ. 295).

περί παραπολιτικής

    Παρ' όλο που τα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε απαιτούν αποφάσεις έξω από το κουτί η εντύπωση που δίνουμε σαν κοινωνία είναι μια δυσανεξία , μια νωθρότητα,

    Έχει καταστεί παρωχημένη η ανοιχτή συζήτηση εντός κοινώς αποδεκτού πλαισίου ειδήσεων που θα οδηγούσε σε πορίσματα πιο πλούσια από τις απόψεις με τις οποίες ξεκινούν οι μετέχοντες. Την θέση της έχει πάρει η επιμελώς επεξεργασμένη μπροσούρα ( που διαβάζεται σε 5 δεύτερα διαγωνίως ) με την οποία προσέρχονται στη δημόσια σφαίρα οι επιτήδειοι, καθ-ορίζοντας τη δημόσια εικόνα του πολιτικού χώρου ο οποίος ( κάνοντας την κίβδηλη ανάγκη πλατειάς επιρροής φιλότιμο )  τους φιλοξενεί . Μερικές φορές θα το πω, τους περιμαζεύει. Όταν πλέον έχει ολοκληρωθεί η βλάβη , ο εκάστοτε πολιτικός χώρος καλεί σε συνεδρίαση τις επιτροπές σοφών για να εκτιμήσουν πόση ζημία θα έφερνε μια ...εκκαθάριση δυναμικού !

   Το τι συνέβη, το τι επίκειται και το τι μπορεί να αποσοβηθεί δεν απασχολεί στην πραγματικότητα κανέναν μας. Γιατί διάολε ; Επειδή εκείνο που μας αρκεί είναι, να διοχετεύουμε τις εξάρσεις μας προς αγωγούς μαζικής εκτόνωσης του θυμικού μας, ώστε να επιστρέφουμε το γρηγορότερο στην προσωπική μας νιρβάνα. Την επιβίωση με ολίγη φοροδιαφυγή, ολίγη παρατυπία & ολίγη διαπλοκή.

   Βγαίνουμε από τούτη τη νιρβάνα ; Όταν έρχεται το επόμενο χαστούκι. Όταν ξαφνικά (!) ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κυνική πραγματικότητα. Εκείνη τη στιγμή ξεχωρίζουν αυτοί που διατηρούν ελάχιστα πολιτικά αντανακλαστικά από τους υπόλοιπους που είναι τροφή για το σύστημα. Οι ολίγοι , οι ξύπνιοι & σπάνιοι, επιστρέφουν στις πηγές της πλάνης τους αναζητώντας πως να διαφοροποιήσουν τα κανάλια πληροφόρησης που τους χάϊδευαν τα αυτιά, με άλλον, πιο ενεργό, πιο προσωπικό μηχανισμό άμυνας και αναζήτησης της αλήθειας. Της γυμνής είδησης, εκείνης που δεν έχει υποστεί την φιλική επεξεργασία των μισθωτών επιτηδίων. ( Την ώρα που Κροάτης μαχαίρωνε το παληκάρι ο Κούλης τα έπινε με Πρέσβη σε κοσμικό hotel της Αθήνας ) . Αντί να είναι δηλαδή ο πρωθυπουργός δίπλα στο παληκαράκι έξω από το γήπεδο ; Αλήθεια ; Αυτή την είδηση φυσικά την έχω διαβάσει. Την είδηση για το τι κανόνισε με έναν πρέσβη ο εκάστοτε εντολοδόχος πρωθυπουργός, όχι , την άφησα για άλλη φορά. Ήταν κάπου ; Ήταν ....

   Για να το κάνω απλό : είχαμε την απόλυτη βεβαιότητα ότι το δεξιό σύστημα εξουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν σε αποδρομή. ( γι αυτό τον αποκαλούσαμε Κούλη ) . Ποιός με διαβεβαίωνε για τούτο σαν να πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητο ...documento ; Είναι ακόμη άξιος εμπιστοσύνης ; Μήπως συνεχίζω να τον αφήνω να με "ενημερώνει" ; Μήπως μου δείχνει φωτο το 60 ετών παρατημένο ελικόπτερο σε νερά και μου λέει δες τα ΔΙΣ σου που τα ξοδεύουν ; Οπότε , είμαι ήσυχος εγώ ότι τον "Κούλη" ήδη τον ξανα πήρε και τον ξανα σήκωσε ; Δε μπορεί αυτή τη φορά δε θα τον ψηφίσει κανείς ; Είναι όλο αυτό η απόλυτη παραπολιτική γιορτή ; Είναι .

 Θα ρίξει τον Κούλη ; ... να σου πω :  μάλλον αποκλείεται !

  Άντε να δούμε ποιός βελούδινος αντάρτης θα ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ...να ασχοληθεί με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

"η κούνια που μας κούναγε"

 

    Από όλες τις θέσεις , οποιοδήποτε ιδεολογικό βατήρα κι αν χρησιμοποιώ, μια καλή βαθμολογία θα έλθει όταν βουτήξω στα βαθύτερα με ένα ποιοτικό προσωπικό άλμα. Και από μένα μετά ο διπλανός.

      Γράφει ο Αριστείδης ο Μπαλτάς * σε έντυπη πολυσέλιδη εφημερίδα του Σαββατοκύριακου :

 "  .....   σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο όπου επικρατεί ο άκρατος παροντισμός ενόσω η χύδην ανομία επεκτείνεται ραγδαία & η ακροδεξιά βρίσκει έδαφος να θάλλει, οι δημοκρατικές δυνάμεις αρκούνται να είναι στιγμιαία δημοκρατικές ;    Ας το αναλογιστούν.  "

...είναι ο συγγραφέας του βιβλίου περί των ευθυνών και των πεπραγμένων της περιόδου της 1ης φοράς αριστεράς " ΕΝΤΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΩΣ ; " εκδόσεις Πατάκη 358 σελίδες γεμάτες βουτιές στα βαθειά.

ΥΓ 

   Θα πάρω το θάρρος να πω τη γνώμη μου εγκαίρως. Καθαρός μαρξιστής, σταράτες κουβέντες, για όποια αναδιανομή χρειάζεται πρώτα η φορολόγηση του πλούτου, ευρωκομμουνισμός, περιβάλλον, εργασιακές κατακτήσεις , ένα κόμμα που ξέρει ποιό είναι και πάει να φιξάρει ένα συμπαγές 15% για να συνεργαστεί με τους συγγενείς του χώρους προς μια προεκλογική δεσμευτική πλατφόρμα συνκυβέρνησης, κάτι τέτοιο έχει να συνεισφέρει στην επόμενη μέρα . Υπό τον Ευκλ. Τσακαλώτο. 

εισβολές

 

περί "εισβολών" ... ψήνεται

 

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά τον λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται…

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

 

Ποίηση : Κατερίνα Ατσόγλου

Ο Έρωτας

(Συμβολισμοί, εκδ.2020)

πως καθίσταται εφικτός ένας διάλογος ;

 

        Στο South Goulburn Island, ένα μικρό νησάκι στα ανοικτά της βόρειας ακτής της Αυστραλίας ζoυν οι Warruwi, μία κοινότητα Αβορίγινων που αποτελείται από 500 άτομα, τα οποία μιλούν μεταξύ τους 9 διαφορετικές γλώσσες... Αυτό είναι ένα από τα τελευταία μέρη στην Αυστραλία —και πιθανώς στον κόσμο— όπου υπάρχουν τόσες πολλές γλώσσες αυτοχθόνων μαζί. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του The Atlantic στο μικροσκοπικό νησί ομιλούνται οι γλώσσες Mawng, Bininj Kunwok, Yolngu-Matha, Burarra, Ndjébbana, Na-kara, Kunbarlang, Iwaidja, Torres Strait Creole και Αγγλικά.Καμία από αυτές τις γλώσσες, εκτός από τα Αγγλικά, δεν ομιλείται παγκοσμίως από περισσότερα από μερικές χιλιάδες άτομα. Αρκετές, όπως οι Ndjébbana και Mawng, ομιλούνται μόνο από μερικές εκατοντάδες.

   😏

     Θα 'λεγε κανείς πως εδώ, όπου ομιλούμε όλοι την ίδια γλώσσα θα ήταν σχετικά απλός ο διάλογος. Πως καθίσταται ωστόσο εφικτός ;  Μόνον στην περίπτωση που δεν τον φοβάται κανένας από τους συμμετέχοντες . Πρέπει να προσέρχονται όλοι με αγαθή διάθεση.

    Υπάρχουν εξαιρετικά δημοφιλείς πρακτικές αποφυγής της ουσίας σε έναν διάλογο ,οι οποίες εύκολα την μετατρέπουν σε συνουσία παραφύσιν με θύμα την αλληλοκατανόηση. 

    Η συνηθέστερη από αυτές είναι η μανιακή πολυλογία. Πολλά σχόλια, καταιγισμός ερωτήσεων που απλώνουν το θέμα αντί για απαντήσεις, τραγικός θόρυβος. Τραβηγμένα χαρακτηριστικά προσώπου/ανθρώπου που δεν ανέχεται καμία ήττα, έτοιμες ατάκες, κλισέ, αστειάκια, ό,τι απαιτηθεί για να μην χρειαστεί να ακούει και να αναλύει κανείς επίδικα...

    Καταλαβαίνεις αμέσως κάποιον που τρέμει, μην η προσοχή εστιαστεί σε δικές του χαίνουσες πληγές, είναι διαρκώς "επιτιθέμενος" και καμία αποσαφήνισή σου δεν του αρκεί. Γρήγορα σου μεταδίδει την πίεση που νιώθει κι έναν εκνευρισμό. Ακόμη πιο γρήγορα καταλήγει στην πεποίθηση ότι προσήλθες εσύ εκνευρισμένος ! ( προβολή ).

   Τι νόημα έχει η προσπάθεια, τότε ; Γιατί να ξεκινάει μια συζήτηση εαν καταλήγει σε φιάσκο ; Υπάρχουν σε όλες τις παρέες άνθρωποι που διακριτικά αποσύρονται σε μια καρτερική σιωπή, σε ένα σιβυλλικό χαμόγελο και με την πρώτη ευκαιρία αποχωρούν. 

   Το αστείο είναι ότι του πολυλογά το αυτί ουδέποτε ιδρώνει. Είναι προπονημένος. Είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά... η δουλειά είναι να μην καταλάβει κανείς ότι είναι έωλος.   

__________________________________________________

    ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ   

«Έξυπνη» γλώσσα  Όχι, δεν αναφερόμαστε σε πομπώδεις εκφράσεις. Τα άτομα με υψηλό EQ σκέφτονται πριν μιλήσουν και επιλέγουν προσεκτικά τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουν, πάντα με γνώμονα το τι θέλουν να πετύχουν. Ποτέ δε θα πουν «καταλαβαίνω πώς νιώθεις», για παράδειγμα, γιατί είναι αδύνατο να κατανοήσουμε στ’ αλήθεια πώς αισθάνεται κάποιος άλλος. Μπορεί να προσπαθήσουμε, αλλά δε θα το καταφέρουμε.

Υπομονή  Οι περισσότεροι είμαστε ανυπόμονοι κι ανασφαλείς – άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Υπεραναλύουμε καταστάσεις και βγάζουμε συμπεράσματα που, πολλές φορές, δεν ισχύουν. Τα άτομα με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, ωστόσο, ξέρουν να περιμένουν. Μας αφήνουν να τους εξηγήσουμε την πλευρά μας, δε βιάζονται να καταλήξουν σε απόψεις και βγαίνουν κερδισμένοι.

Σιωπή Τα άτομα με υψηλό EQ δεν προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά, όταν επικρατεί σιωπή στο δωμάτιο. Παίρνουν τον χρόνο τους, σκέφτονται και μιλούν όταν έχουν κάτι να πουν. Έτσι, δείχνουν ότι έχουν αυτοπεποίθηση – ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει – ενώ «διαβάζουν» το δωμάτιο.

απογαλακτισμοί

  " Η σχέση του νου με την πραγματικότητα συμβαίνει κυρίως μέσω της γλώσσας . Αν τα ονόματα που δίνουμε στα πράγματα, ιδιαιτέρως στα άύλα, δεν συμφωνούν με τη σημασία τους, η ομιλία δεν θα έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αν η ομιλία δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα, τότε αυτό που προκύπτει δεν είναι και κανένα σουδαίο επίτευγμα. " ( Κομφούκιος ) 

   απογαλακτισμοί

   Στα "μηδέν" μου, μια έντρομη γυναίκα 19,5 ετών, παραδοσμένη με συνοικέσιο και συρμένη έξω από το γονικό της πλαίσο, με κράτησε με δάκρυα για πρώτη φορά στην αγκαλιά της, μετά από μια πολύ επίπονη γέννα και με προίκισε με όλες τις ευχούλες του κόσμου. Από 'κείνη τη στιγμή, καθώς το γάλα της με κρατούσε ζεστό και χορτάτο , συντελέστηκε ο δεσμός για τον οποίο η φύση έχει βάλει τις προδιαγραφές και οι άνθρωποι του έχουμε αλλάξει τα φώτα. Ο δεσμός του γάλακτος. Έτη αργότερα, ήρθανε σταδιακά να με πλαισιώσουν ένας αδελφούλης και μια αδελφούλα. Ομογάλακτοι. Ο καθένας μας είχε εμπρός του μια ζωή να την κάνει ό,τι θέλει. Αρκεί να μη δυσαρεστήσει κανέναν . Είχαμε επίσης τέτοιες διαφορές ηλικίας ώστε να αποκλείεται η διανοητική σχέση ανάμεσά μας. Η αδελφή μου μάθαινε τη ζωή δέκα έτη αργότερα από μένα. Έτσι μοιραία τα τρία αδέλφια απλώς παρατηρούσαμε το ένα το άλλο με μια τεράστια απορία. Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τα ονόματα που δίναμε το καθένα στις καταστάσεις .

    Στα δώδεκά μου έγινα, ως πρωτότοκος, ο "φίλος" της μητέρας μου, αφού αποφάσισε να ξεκινήσει να μου εκμυστηρεύεται τα συναισθηματικά της αδιέξοδα. Εκείνη έντυνε με λέξεις καταστάσεις νοητές, τις φοβίες, τις υποψίες, τις φιλίες, τις έχθρες, τις αποτυχίες της... Οι λέξεις παραλαμβάνονταν από το μυαλό μου των άγουρων χρόνων και τοποθετούνταν με δική μου μετάφραση και επιμέλεια στο υποσυνείδητό μου ως τα μεγάλα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας.  Έτσι, καθώς εκείνη γινόταν με τούτη την επιλογή το παιδί του παιδιού της, εγώ έπαψα να πιστεύω ότι μια μητέρα κι ένας πατέρας που ζουν μαζί μπορεί να είναι το καταφύγιο ασφάλειας βρέξει χιονίσει. Τούτος ο, να τον πω έτσι, αδρύς απογαλακτισμός, ήταν ο καθοριστικότερος, καθώς έφτιαξε το έδαφος για μια σειρά νεανικές προτεραιότητες με αστεία επίδικα : να φύγω να γλυτώσω από εκεί, να τους δείξω εγώ τι να μην κάνουν λάθος, να παρεμβαίνω μεταξύ τους ώστε να προλαβαίνω τις εκρήξεις τους, να αναζητώ τις ευθύνες μου όταν δεν ήταν ευτυχισμένοι.  Πάνω στο κορμί μου είχε ήδη ολοκληρωθεί και ένας μητρικός εμφύλιος αγών : η γιαγιά μου που συγκατοικούσε με τη μαμά μου διεκδικούσε πάνω μου διαφορετικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης με τον ίδιο οίστρο, σα να 'χε κι εκείνη παιδί και σα να'χα εγώ δύο μάνες. Η μια κακοποιούσε την άλλη με όλο το ταλέντο γυναικών μονομάχων που εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι, τι παιδί θα δείξουν στους γείτονες, ώστε να καλύψουν τα στοιχήματά και τις ανασφάλειές τους .

    Στα δεκαοχτώ μου ακούμπησα όλες μου τις προσδοκίες στην πρώτη σύντροφο που έκανε την καρδιά μου να κελαηδίσει χαρωπά. Τούτη η διαδικασία που θα μπορούσε να γίνει  απογαλακτισμός, πήγε άπατη γιατί τη φόρτωσα με άδικους και υπερφίαλους στόχους. Το κακόμοιρο το 15χρονο κορίτσι που ερωτεύτηκα δεν κατάλαβε που έμπλεξε, παρά όταν στρώθηκε στα πόδια της όλο μου το πακέτο. Αρραβωνιαστήκαμε πάτα κιούτα και παντρευτήκαμε πάτα κιούτα, έχοντας πλουσιοπάροχες υλικές απολαβές για την εργολαβία που τελειώσαμε. Κάναμε πολύ σχολαστικά τα δυο οικογενειακά μας δέντρα χαρούμενα, κανένας γύρω δεν έδειχνε για κάτι να ανησυχεί. Μας αγαπούσανε οι πάντες , πράγμα που είναι η πληρότητα κάθε βαθειά νυχτωμένου. Γίναμε το σημείο αναφοράς της ηρεμίας τους, κερδίζοντας τις πλουσιοπάροχες υλικές απολαβές τις οποίες εμείς θεωρούσαμε δώρα και εκείνοι όλοι τους επένδυση.

     Στα εικοσιέξι μου έγινα πατέρας. Ο έρωτάς μου ήτανε εικοσιτρία. Το δικό μου βασικότερο κίνητρο δεν ήταν η ίδια η πατρότητα. Ήταν η οριστική απόσχιση από το γονεϊκό μου πλαίσιο. Αφού θα είχα δικό μου σπιτικό με τη δική του επικαιρότητα και τις ευθύνες μου και αφού ο πατέρας μου είχε ακούσει από τον παπά το όνομά του, όλοι θα ασχολούνταν επιτέλους με το επόμενο παιδί τους. Τον αδελφό μου. Τούτη η πατρότητα με βρήκε δικαιολογημένα απροετοίμαστο. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ο απογαλακτισμός από τη μητέρα μου πέτυχε απόλυτα. Συνοδεύτηκε όμως από αρκετά ζητήματα για τα οποία δεν έψαξα και, νέος και άτρωτος ως θεωρούσα ότι ήμουν, δεν πήρα βοήθειες από ειδικούς. Σαν αποτέλεσμα, πέρασα αρκετές ηθικές τρικυμίες και ένα δυο ψυχικούς κλονισμούς. Δεν παρέλειψα να μοιράσω καταφρόνια & μομφές στην σύντροφο και τα μικρά παιδιά μου. Και εκείνοι παρακολουθούσαν έναν άνθρωπο να καταρρέει με τη βεβαιότητα ότι κάνουν ό,τι μπορούν. Χρησιμοποιούσα λέξεις για να τους εξηγήσω την πραγματικότητα μέσα μου. Τις μετάφραζαν και τις αποτιμούσαν ως πιθανές απειλές για τη ρουτίνα τους, ποτέ ως έκληση για ουσιαστικές αλλαγές και άμεση βοήθεια. Όλων μας ο στόχος ήταν να μην διαταραχθεί η εικόνα μας προς τα έξω. Κι εγώ είχα εκπαιδευτεί καλά να είμαι ο πυλώνας της σταθερότητας του συστήματος.

    Στα σαρράντα μου, αφού κατάρρευσα νευρολογικά, πήρα βοήθειες ψυχολογίας και με τη παράλληλη συνδρομή φαρμακευτικής στήριξης, πρώτα απομυθοποίησα τον εαυτό μου και το πλαίσιο και κατόπιν αφού το επέλεξα γνωσιακά, ξεκίνησα να ανατρέψω όλον τον μικροαστικό μου σχεδιασμό. Αυτός ο απογαλακτισμός ήταν ο λόγος που σήμερα είμαι ό,τι είμαι, πιο ώριμος, πολύ αποφασισμένος, αλλά βασικά όρθιος. Βολικός δεν είμαι πλέον. Παραιτήθηκα από την προσδοκία να με αποδέχονται και να με εκτιμούν. Βάσισα όλο το πράμα σε ένα πείσμα που ανακαλύπτει κανείς μέσα του όταν πιάσει πάτο. Δεν έχω τίποτε να χάσω. Δεν έχω τίποτε να χαρίσω. Θεωρώ ότι ξέρω τον λόγο που δεν είμαι βολικός : χρησιμοποιώ τα ονόματα έτσι που να περιγράφω πιο πετυχημένα τις καταστάσεις ( τα σύκα σύκα , την σκάφην σκάφην ) πράγμα που με κάνει πολύ ενοχλητικό στον περίγυρό μου. Επίσης δεν χαρίζω τον ελεύθερο χρόνο μου. Δεν τον παραχωρώ. Όταν δεν υπάρχει όφελος , πρόοδος επικοινωνίας και ορατά συνεπιτεύγματα διακριτικά  αποχωρώ. Ακόμα κι από εκεί που ως λέγεται.. ποτέ δε φεύγεις.

     Στα πενήντα μου ο γιος μου με απέρριψε οριστικά. Τούτος ο απογαλακτισμός του γιού μου με βρήκε αδικαιολόγητα  απροετοίμαστο. Αφού ήταν ο γιος ενός πατέρα που έκανε απροετοίμαστος παιδί και μετά πάνω στην πλάτη του ... έκανε ό,τι μπορούσε.  Οπότε τι θα ήταν λιγότερο φυσιολογικό από το να με απορρίψει ο γιός μου, ώστε να οικοδομήσει το δικό του ανάστημα ; Νομίζω ότι επίκτητος συντηρητισμός που δεν έχει ξηλωθεί ακόμη από μέσα μου, αναμένονει επιεική συμπεριφορά από έναν άλλον άνθρωπο που μέσα στη δική του τρικυμία οι ζωές των άλλων δεν αποτελούν και κανένα μεγάλο ζόρι. Ο νέος αυτός άνθρωπος, αποχώρησε από εκεί που ως λέγεται.. ποτέ δε φεύγεις. Και λοιπόν ; Ας λέγεται. 

    Δυό χρόνια μετά , η κόρη μου πήρε την σειρά της. Απογαλακτίστηκε με σταθερά βήματα που με βρήκανε απόλυτα προετοιμασμένο. Εκείνη χειρίστηκε το πράγμα με μια σοφία και με τα εφόδια που της χάρισε μια ικανοποιητική συναισθηματική ισορροπία plus μια σειρά έγκαιρων ψυχολογικών συνεδριών. Άκουσα βαριές κουβέντες χωρίς ποτέ να νιώσω ότι οι επιθέσεις ήταν τυφλές και άδικες. Αποκλείστηκα από προσωπικές της στιγμές, αλλά μου άξιζε , μου χάρισε άλλες και μάλλον πάλι , μου άξιζε.

     Στα πενηνταπέντε μου η σκέψη του γιού μου δεν μου προκαλούσε πλέον στοργή ! Σοκ ; Όχι. Τούτος ο απογαλακτισμός μου με βρήκε πανέτοιμο. Έβαλε το χεράκι του και εκείνος, ο τριαντάρης φεύγα γιός, μεγεθύνοντας τα πράγματα ώστε να διατηρήσει στη σκέψη του τον έναν πολύτιμο βασικό εχθρό. Στοργή, δε νιώθω. Δυστυχώς, κάτι μέσα μου επίμονα με εμποδίζει να αντικαταστήσω το πατρικό συναίσθημα, με μια άλλη φροντίδα για τον γιό-συνάνθρωπο, αυτόν που αποτελεί μια συνέχειά μου στο σύμπαν. Είμαι περήφανος για πολλές επιλογές του, δεν αναμένω αντίδωρα από την ανατροφή του, δεν έχω φρούδες αναμονές. Αλλά.... πιο εύκολα απευθύνομαι με ενσυναίσθηση προς ανθρώπους που δεν αναζωπυρώνουν εκείνα που το σώμα μου θυμάται. Τα βίαια λόγια του και την άκαρδη ολική του απόρριψη . Όταν πιάνω το θέμα της πατρότητας ακόμη μου πειράζει το μυαλό... Με όλη τη δουλειά που έχω κάνει. Χρειάζομαι χρόνο και περαιτέρω ανάλυση. Ελπίζω πάντως σε μια πιο αδύναμη μνήμη, μεγάλος άνθρωπος που ΄μαι.

    Στα τώρα μου αποκαθηλώθηκε η σημαντικότερη φιλία μου. Ο άνθρωπος που με άκουγε και πρότεινε λύσεις, ο άνθρωπος που άκουγα και του πρότεινα θεραπευτικές διαφυγές. Τούτος ο απογαλακτισμός, που σήμανε την οριστική μου καταφυγή στη μοναχικότητα, με βρήκε ελαφρώς απροετοίμαστο. Ο λόγος που δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα ήταν ότι προετοίμαζα ήδη από χρόνια τα διανοητικά εργαλεία για μια υγιή μοναχικότητα με τη συνδρομή μακράς ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Το κομμάτι που δεν ανέμενα ήταν ότι για να με αφήσει εκείνος να φύγω χρειάστηκε να με διαμονοποιήσει με μια προσωπική επίθεση κατάφορτη αυθαίρετων ερμηνειών. Χρειάστηκε να με λούσει με καταφρόνια. Έκαψε το ομοίωμα του δυνάστη του, όποιος κι αν ήτανε, αφού κόλλησε το δικό μου κεφάλι πάνω. Το μυαλό μου είναι στις φλόγες.  Ο συγκεκριμένος φίλος, σχεδόν αδελφός, ούτε ασχολήθηκε συστηματικά με τα έσω του, ούτε βλέπω να ζητάει βοήθειες για να το τολμήσει. Είναι από εκείνους που καλύτερα να ξυρίσουν το μουστάκι τους παρά να εξομολογηθούν σε ψυχολόγο.

   Στα επόμενα χρόνια απομένουν , είμαι βέβαιος, αρκετοί ακόμη απογαλακτισμοί. Εκείνο το κομμάτι που δεν έχει τελεσφορήσει μέσα μου ίσως είναι και ο λόγος που ξημερώνομαι με προσδοκίες. Θέλω να πω, το δικό μου ατελέσφορο, το δικό μου ανεκπλήρωτο, είναι το μόνο αυθεντικά επαναστατικό εργαλείο.

   Απογαλακτισμοί. Είναι ορόσημα, όπως και να το κάνεις. Από συναισθηματικής - λογικής απόψεως σε ελάχιστους συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή, όταν όμως ολοκληρωθούν, φέρνουν μια ενηλικίωση που σου ανοίγει εκπληκτικούς δρόμους για μια γαληνεμένη ευτυχή ώριμη ηλικία. Όσο η φθορά λυγίζει το κορμί , η καρδιά με τη δύναμη του δουλεμένου μυαλού παρέχει τις απαντήσεις για να αντιμετωπίζεις τον φόβο. Και με τον φόβο ελεγχόμενο, μπορείς να εμπιστευτείς εκείνα που έρχονται .

  Ίσως τούτος να είναι ο τελικός απογαλακτισμός.    

Υ.Γ. .. εδώ κουμπώνει ο νέος ποιητής Αγγελής Μαριανός :

Και κάθε βράδυ έπιανα τα ίδια όνειρα

Φύτευα, ξεχορτάριαζα και πότιζα

Ατέλειωτες εκτάσεις τα λουλούδια

Μη στα πολυλογώ ήταν καλύτερος ο ύπνος

Τόπος πρωτόγνωρος ωραίος.

Ξυπνούσα το πρωί

Κι έπινα μια δόση απ’ το λαγήνι

Αργά το έπινα, γουλιά γουλιά

Όπως η άμμος κατεβαίνει την κλεψύδρα

Να ξαποσταίνω έρημος.

 

Απο τo συρτάρι : "Σκατζόχοιροι στην αμμουδιά"

πριν αποκαλέσεις κάποιον μη δημοκρατικό πρέπει να ιδρώσεις τη φανέλα αλλιώς

       

 

     " Υπάρχουν τόσα είδη ελευθερίας, το γεγονός ότι είμαι πλέον γριά μου χαρίζει το δικαίωμα τούτο : ακόμη και αν ο πατέρας μου ήταν ο πιο αιμοσταγής και ζοφερός άνθρωπος στην ιστορία, που δεν ήταν, το κομμάτι του εαυτού μου που τον επινόησε όταν ήμουν παιδάκι, η απλοϊκότερη καρδιά μου, νιώθει λεύθερη να τον ξεβράζει στον αφρό , να τον νοσταλγεί αφάνταστα, να εύχεται να μπορούσε να τον ξαναδεί, δεν μπορεί ούτε να τον φοβηθεί ούτε να τον ψέξει. Δεν θα απολογηθώ εκ μέρους του, μα ούτε θα τον απαρνηθώ. Μπορώ να διεκδικώ όσους αγάπησα, χωρίς το ίδιο το μυαλό μου να τους εξετάζει, να τους διαγράφει, να τους κρύβει. Μπορώ μονάχα καλοσύνη να αισθάνομαι για αυτούς." 

                                 Σεμπάστιαν Μπάρυ σελίδα 52 "Εις Γην Χαναάν"  Καστανιώτης 

           Αληθινά δημοκρατικός άνθρωπος είναι εκείνος που είναι βαθειά & ειλικρινώς ελεήμων, χωρίς να μέμφεται κανένανε και χωρίς να αισθάνεται ότι τις εκβάσεις του τις έκριναν οι άλλοι. 

          Αληθινά προοδευτικός άνθρωπος είναι εκείνος που πράττει ουτοπικά και ονειρεύεται ρεαλιστικά. Το αντίθετο παράγει εθελοτυφλία.

          Ισορροπημένος άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη να επιτίθεται. Δεν είναι σε θέση αιλουροειδούς. Η κατάσταση ετοιμότητας για κατά μέτωπον επίθεση, χαρακτηρίζει πληγωμένους ανθρώπους που ωστόσο αποφεύγουν να ασχοληθούν με την πληγή , κάτι που θα τους έκανε φανερό ότι δεν είναι αδικημένοι. 

         Χρήσιμος άνθρωπος είναι ο ισορροπημένος άνθρωπος, πολλοί μαζί, χωρίς επιθετική προδιάθεση μπορούν να "κατασκευάσουν" κοινωνική συνοχή.

         Πρωταρχικό προσόν του ανθρώπινου είδους είναι η έμφυτη τάση του να συν εργάζεται.  Για να γίνει παραγωγικό τούτο πρέπει όλοι να δίνουμε πρόθυμα στους συνανθρώπους μας τις παρακάτω ευκαιρίες : 

         Ο γιός του χωροφύλακα να είναι αντισυστημικός.

         Ο γιός του μεγαλοαστού να είναι σοσιαλιστής.

         Ο γιός του φονιά να είναι ευεργέτης.

         Ο γιός του άτυχου, που στην ιστορία καταγράφηκε με τη μεριά των ηττημένων, να δικαιούται να ενταχθεί στην μεριά των νικητών, χωρίς να εκτίσει την ποινή του προπατορικού αμαρτήματος.

         Πριν βγάλεις μομφές από το στόμα σου εναντίον ομάδων ανθρώπων ή και ατόμων, πρέπει διπλά και τριπλά να συλλογιστείς, ποιός είναι ο λόγος που κατεβαίνουν από το μυαλό σου στο στόμα σου τούτες οι κατηγόριες και ποιά αδούλευτη πλευρά του ψυχισμού σου προδίδουν.

        Και να στενοχωριέσαι, όχι που έχεις απέναντί σου έναν κατώτερο, αλλά γιατί απέτυχες πολλά έτη με την συμπεριφορά σου και τις επιδόσεις σου να τον μπολιάσεις με τη δική σου ποσότητα αισιοδοξίας. 

       Οι αποτυχία δεν είναι εκείνου που δείχνεις με το δάχτυλο. Γενικώς δεν υπάρχουν αποτυχημένα πλάσματα απέναντι, που να μπορούμε εμείς να αποτιμήσουμε την προσπάθεια που καταβάλουν. 

       Και τα αποφθέγματα του τύπου, τέτοιος λαός αξίζει τα χειρότερα να πάθει ... είναι αξιολύπητα.

λατρεύοντας τις ..μη επιλογές μου

            Διάβασα σήμερα για μια γυναίκα "αντράκι" 103 ετών που νίκησε καρκίνο στα 55 και ξανανίκησε καρκίνο στα 90 της και το πιο σκληρό που θυμάται από τούτη τη ζωή είναι η περίοδος των 70 της με ένα χωρίς εξήγηση διαζύγιο που την άφησε μονάχη, μια γυναίκα που συνεχίζει να επιβιώνει και να σχεδιάζει την επόμενη μέρα της πριν αποκοιμηθεί ! Τι αξιολάτρευτη είδηση ! 

           Πολλοί άνθρωποι αλλάζουν την μοίρα τους , αντιπαλεύουν απίστευτες ατυχίες και συμφορές, αλλάζουν πατρίδες, αλλάζουν επαγγέλματα, ξαναβρίσκουν κίνητρα, όταν συνοδεύονται από μια ζωογόννο δομική αφετηρία : τη στόφα και το πείσμα του μαχητή . Όταν δεν, μένουν εκεί να λατρεύουν τις μη επιλογές τους.

          Ο Τζόναθαν Κόου στο νέο του βιβλίο "Μαθήματα" περιγράφει την πορεία ενός ανθρώπου από τα 14 έως τα 70 του , κάτω από μια βεβαιότητα ότι ποτέ δεν του δόθηκαν επιλογές.

          Ε, δεν είναι και ασυνήθιστο , ε ; Να πορεύεσαι σαν ρομπότ. Στα Τσέχικα η λέξη σημαίνει εργαζόμενος , στα ελληνικά κάτι χειρότερο, προγραμματισμένος κι άβουλος.