ανά(σ)ταση

    Είναι πασιφανές ότι δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν και ότι το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο δεν τους θέλει στα πόδια του και θα μας υποβάλλει σε καψώνια. Θα ήταν βολικότερη για όλους μια κυβέρνηση ενταγμένη στα σαλόνια και συμβατή με τις κουλτούρες των αγορών. Αν δεν μπορείς να καθορίσεις τις εξελίξεις , ανάγνωσέ τες και πήγαινε με το ρεύμα. Θα είσαι σε ευκολότερη θέση. Αλλά.... 

Τι θα γίνει με την ηθική μας και το κοινό αίσθημα δικαίου ; 

    Πέρα από την σύνθετη πολιτική και την κρίσιμη οικονομική κατάσταση εκείνο που παραγωγικά, ηθικά και τελικά πρακτικά μας έχει καθηλώσει είναι ο βομβαρδισμός της θλίψης και της απελπισίας. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο απαισιόδοξοι για το αύριο, ε ; Ποτέ δεν αισθανόμασταν τόσο παρίες. Και ποτέ δεν αυτο- μαστιγωνόμασταν τόσο πολύ κάθε φορά που παθαίναμε μικρές ή μεγάλες ήττες. Ποτέ δεν είχαμε περισσότερο ανάγκη από μια γενική αναθεώρηση των δεδομένων. Ποιός θα εκφράσει την ανάγκη αυτή ; Ποιός θα περάσει ένα σύνθημα ανατροπών ώστε να αλλάξει η αυτοκαταστροφική μας ατζέντα ;

     Στο βάθος του μυαλού μας είναι εδραιωμένη σήμερα η άποψη ότι είμαστε οι χειρότεροι στον πλανήτη. Χωρίς ωστόσο να έχουμε από πρώτο χέρι άποψη σε τι επίπεδο βρίσκονται οι μέσοι άνθρωποι στις άλλες χώρες. Θέλω να πω ότι οι αντιθέσεις στην ελληνική κοινωνία έχουν αμβλυνθεί σημαντικά και η απόσταση που χωρίζει τους κατοίκους στο Κερατσίνι από εκείνους στην Καλλιθέα και τη Βουλιαγμένη είναι μικρότερη από την απόσταση που χωρίζει το Μπρόνξ από το Μανχάταν. Οι συμπολίτες μας που στερούνται πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση είναι λιγότεροι από εκείνους στην Τουρκία. Οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας είναι λιγότερο εγκαταλελημένοι από τους αντίστοιχους στη Σιβηρία.  Και το επίπεδο μόρφωσης του μέσου έλληνα νεαρού άνεργου είναι πολύ πολύ ανώτερο από του μέσου Γερμανού άνεργου. όχι ; Θέλω να πω... μια έκρηξη ανεργίας στη Γερμανία θα είναι πολύ πιό καταστροφική από αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια δεν παράγουμε απολύτως εξειδικευμένα στελέχη αγοράς αλλά ευρύτατα μορφωμένους πολίτες του κόσμου που μπορούν να διαχυθούν με ευκολία όπου γης και να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Οι εικοσιπέντε χιλιάδες εργάτες μιας αυτοκινητοβιομηχανίας που κλείνει, που μπορούν να διαχυθούν ;

    Λοιπόν....Πως θα επιτύχουμε ανάνηψη από αυτήν την ομαδική κατάθλιψη ; Πως θα ενεργοποιήσουμε ξανά τα ένστικτα της προόδου που είναι έμφυτα  σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που έχουν την υγεία τους ; Πως θα πάρουμε από το χέρι τους αδύναμους και τους απόκληρους όταν δεν μπορούμε κάθε πρωί ούτε να σύρουμε τα πόδια μας μέχρι τη δουλειά ; Πάνω σε αυτό πρέπει να δουλέψουμε. Δεν θέλω να περάσω σε καμία περίπτωση στο ρεύμα δημαγωγίας που σαρώνει υπόγεια την ελληνική κοινωνία με υποσχέσεις για φη της επαγγελίας, εξάλλου νομίζω λίγοι θα χάψουν τις τερατολογίες για πακτωλούς χρημάτων από πετρελαιοπηγές. Αλλού θέλω να εστιάσω.

    Κλειδί για την έξοδο από την εσωστρέφεια θα είναι καταρχήν η εκτόνωση του λαού μας μέσα από την απομάκρυσνη του πολιτικού κατεστημένου, δουλειά που δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά είναι στο χέρι μας. Γι αυτό επιμένω στην καταβαράθρωση και της νέας δημοκρατίας από τα ποσοστά της και την εισαγωγή της σε μια περίοδο ανακατασκευής.

   Κλειδί για την απόδραση από τη θέση του κατηγορούμενου θα είναι μια ηγεσία που κάθε φορά που δεχόμαστε προσβολές από τους άφθαρτους και υπεράνω ηγέτες αυτής της ληστρικής θεατρικής ομάδας των διεθνών τραπεζιτών, της Λαγκάρτ, του Μπαρόζο, του Γιούνγκερ και των συναφών θα απαντά. Θα απαντά στα ίσια, αναφέροντας στοιχεία για την δυστυχία που προκάλεσαν οι πρακτικές τους στη Ρωσία, την Ουγγαρία, την Αργεντινή, τη Χιλή και όπου αλλού πέρασε το συνεργείο καθαρισμού του ΔΝΤ. 

    Κλειδί για την έξοδο από αυτή την συναισθηματική λούπα είναι η απόφασή μας να απέχουμε από την ενορχηστρωμένη επικαιρότητα των ΜΜΕ. Η ποσότητα ενημέρωσης που μας προσφέρουν είναι πενιχρής χρησιμότητας σε αντιπαράθεση με την σύγχυση που μας δημιουργούν. Πίσω από αυτό το πάρτυ πυροτεχνημάτων υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ο κόσμος που επιμένει να παράγει προϊόντα, να οδηγάει φορτηγά, να σηκώνει γιοφύρια και να διδάσκει σε μικρά χαμογελαστά παιδιά ποιήματα και πεζά των μεγάλων δασκάλων μας. 

    Κλειδί για την ανά(σ)τασή μας είναι το να καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε όλες μας τις διανοητικές και θεωρητικές μας δυνατότητες και χρησιμοποιώντας τα εναπομείναντα μέσα και πόρους του τόπου μας να οδηγηθούμε με σταθερά καλή απόδοση σε μια προσωπική και ομαδική παραγωγικότητα μέσα σε πέντε δέκα χρόνια. 

    Η παγκόσμια οικονομία είναι στα φόρτε της, επιζητά νέα χωράφια δράσης και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα περάσει και από τα μέρη μας όσες φορές και αν ανατρέψουμε τις κυβερνήσεις και τους συσχετισμούς. Εμείς, οι απλοί άνθρωποι της καθημερινής ρουτίνας θα λέμε καλημέρα στους ίδιους γειτόνους και θα χτυπάμε καφέ στο ίδιο φλυτζάνι κάθε πρωί ακόμη και αν η Παπαρήγα αυτοδύναμη αναθέσει στην Κίνα την οικονομική απογείωση της χώρας. Κάποιες ταμπέλλες θα αλλάξουν χρώμα και καταλήξεις ονομάτων, η γης θα τα βλέπει όλα αυτά και θα γελά παράγοντας καρπούς και περιμένοντας να γνωρίσει τον πρώτο άνθρωπο που θα φύγει και θα πάρει τα λεφτά του μαζί του, εκεί, εκεί που φοβόμαστε όλοι να σκεφτούμε τι υπάρχει, στο επέκεινα.

     Αλλά πολλές φορές η άσχημη αυτή σκέψη, ότι δεν είμαστε άφθαρτοι, αρκεί για να μας ανακατέψει τις άναρχα διαλεγμένες μας προτεραιότητες. Κάποτε πρέπει να ασχοληθούμε και με τα  όνειρα που είχαμε τότες που κάναμε τα πρώτα ερωτικά, οικογενειακά, εργασιακά και κοινωνικά μας βήματα, τότε που μας έφτανε που είχαμε ψυχή και κορμί έτοιμο για όλα. Να τα θυμηθούμε, να τα νοσταλγήσουμε, να τα ξαναγαπήσουμε και κάνοντας μερικά βήματα πίσω να οργανώσουμε μια όμορφη καινούργια πορεία προς τα εμπρός. Πήραμε λάθος δρόμο. Δεν πεθάναμε κι όλας ! Θα τον ξαναβρούμε.  

      Και τότε ο Τοτός θα είναι πάλι ...πρόθυμος να πηδήξει την Αννούλα. ( sex )

έτσι έχουν τα πράγματα

Η Ελλάδα κινδυνεύει να... θυσιαστεί άδικα

( επίκαιρο σχόλιο του Clive Crook του Bloomberg )
" Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης μιλούν πλέον ανοιχτά για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, διαπράττοντας μεγάλο σφάλμα. Μία έξοδος της Ελλάδας δεν έχει γίνει λιγότερο επιζήμια από όσο ήταν όταν η Ε.Ε. τη χαρακτήριζε αδιανόητη.
«Το διαζύγιο δεν είναι ποτέ ομαλό», δήλωσε προ ημερών ο Λικ Κοέν, διοικητής της Τράπεζας του Βελγίου και μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, που απεύχεται ακόμη και ένα «φιλικό διαζύγιο». Μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι «φιλική».
Οπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Μπάρι Αϊχενγκριν, θα επέφερε «τη μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων».
Οι υποστηρικτές της εξόδου ισχυρίζονται πως, με σωστή ηγεσία, η Ελλάδα θα μπορούσε να διαγράψει τα χρέη της με μια ολοκληρωτική πτώχευση, να επανεκκινήσει το τραπεζικό της σύστημα, να αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα μέσω συνετών περικοπών δαπανών και αυξήσεων φόρων, να δεχθεί μείωση μισθών και, τελικά, να αποκαταστήσει την ευρωστία της οικονομίας της. Αν όμως η Ελλάδα διέθετε τη σωστή ηγεσία, δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ. Μπορεί να πει κανείς να αφήσουμε την Ελλάδα να καταρρεύσει, και να δούμε τι θα κάνουμε για να αποτρέψουμε άλλες χώρες να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Το πρόβλημα είναι πως οι επιπτώσεις μιας πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας θα επεκταθούν πολύ πέραν αυτής. Η απειλή για την Ευρώπη δεν ήταν ποτέ η Ελλάδα, αλλά η κακοδιαχείριση που επεφύλασσε στην Ελλάδα η Ευρώπη. Το μείζον πρόβλημα είναι η ανικανότητα να διαχειριστεί αυτό το μικρό πρόβλημα.
Υπάρχουν δύο δίαυλοι μετάδοσης μιας εξόδου της Ελλάδας. Ο ένας είναι τα δάνεια της Ελλάδας σε ξένους, που είναι πιθανόν διαχειρίσιμος. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο δεύτερος δίαυλος: Αν εγκαταλείψει η Ελλάδα το ευρώ, τότε γιατί όχι και η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία; Ακόμη και αν οι επιπτώσεις μιας εξόδου της Ελλάδας δεν είναι τόσο ολέθριες, η έξοδος αυτών των χωρών δεν θα είναι πλέον «αδιανόητη».
Η Ε.Ε. θα αγωνιστεί σίγουρα για να αποτρέψει τη διάλυση του συστήματος. Οι ηγέτες της γνωρίζουν πως, αν διαλυθεί το ευρώ, καθίσταται πλέον δυνατή και μια διάλυση της Ε.Ε. Η διάλυση του συστήματος του ευρώ θα ήταν η πρώτη φορά που η Ε.Ε. θα αντιδρούσε σε μια κρίση αναιρώντας παλαιότερες δεσμεύσεις της αντί να οικοδομήσει πάνω σε αυτές. Σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, θα έπρεπε να διασφαλίσουμε πως το πράγμα σταματά εδώ. Θα πρέπει να καταφύγουμε στις κρίσιμες καινοτομίες στις οποίες έχει έως τώρα αντισταθεί η Γερμανία με τους συμμάχους, τα ευρωομόλογα και ένα ρόλο της ΕΚΤ ως δανειστή ύστατης προσφυγής. Εν ολίγοις, θα πρέπει να επιστρατεύσουμε τελικά τα μέσα εκείνα που θα μπορούσαν να είχαν εμποδίσει να γίνει η κατάσταση τόσο άσχημη.
Η Ελλάδα θα έχει καταρρεύσει χωρίς λόγο, μόνο για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν. Τα βήματα προς μια πλήρη δημοσιονομική ενοποίηση θα ληφθούν πλέον όχι επειδή θα τα ήθελαν οι Ευρωπαίοι πολίτες ούτε ως συνετή αντίδραση στην κρίση, αλλά πολύ καθυστερημένα, λόγω αποτυχίας κάθε άλλης μεθόδου. Γι’ αυτό και θα έχουν αυξημένες πιθανότητες αποτυχίας. Η Ε.Ε. θα έχει αποδείξει πως κλονίζεται σε κάθε πίεση και αυτό δεν θα το ξεχάσει κανείς. Και αυτό, αν υποθέσουμε πως όλα θα πάνε καλά."      αυτά λένε οι ξένοι αναλυτές.... λοιπόν :

                Μερικές φορές το μήνυμα που θα εκπέμψεις είναι σημαντικότερο όλων. Ερώτημα : Αντέχετε ; Απάντηση : Όχι  Όχι γιατί δεν έχουμε πεισθεί ότι είμαστε οι μόνοι κακοί σε όλο τον πλανήτη... Όχι. Και θα τα κάνουμε γυαλιά καρφιά. Θα πάρουμε μαζί μας κι άλλους. Ακούτε ; 

      Είσαι κάτω απ' το νερό, ο χρόνος σου τελειώνει, σε πιάνει σιγά σιγά πανικός,πρέπει να ανοίξεις τα μάτια, κι ας τσούξουν λίγο, είναι ξεκάθαρο προς τα που είναι η επιφάνεια του νερού και συ χρειάζεσαι μια ανάσα για να επιζήσεις. Δεν είναι διακοπές, δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματική ζωή αλλά κάθε τόσο πρέπει να φροντίζεις να παίρνεις μια ανάσα. Έτσι έχουν τα πράγματα με τους ανθρώπους, έτσι και με τους λαούς. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή περίοδο κατηφόρας από το 2004. Ο λαός μας έχει λυγίσει από τις εξελίξεις ηθικά, πολιτιστικά, πνευματικά και βλέπει να απειλούνται η κοινωνική του συνοχή, η οικονομική επιβίωση της μεσαίας τάξης και η γεωπολιτική αξία του τόπου που του ανήκει (μέχρις αποδείξεως του εναντίον).  Γιατί αθόρυβα και τμηματικά η Ελλάδα πωλείται και η τιμές έχουν πιάσει και πάτο... Και το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι μπαίνει στο παιχνίδι μια νέα γενιά εντελώς ταπεινωμένη. Μια από τις πιο καταρτισμένες θεωρητικά νέες γενιές της γηραιάς ηπείρου αισθάνεται κούραση και άρνηση να ξεκινήσει παραγωγή γιατί τα κίνητρα που της δίνουμε είναι τιποτένια.
     Έτσι έχουν τα πράγματα.
     Kaι όταν έτσι έχουν τα πράγματα, το να σε πιέζουν να διατηρήσεις στην διοίκηση του τόπου τους εκφραστές της συντήρησης και της ατολμίας είναι τουλάχιστον θράσσος. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ θα γίνει το δεύτερο κόμμα που οδηγείται σε επανίδρυση μετά το ΠΑΣΟΚ. Ώρα είναι. Όχι επειδή έχει συνολικά το χειρότερο δυναμικό αλλά επειδή δεν έχει την αποδοχή και τον αέρα να εκφράσει την αγωνία μας, ακριβώς τη στιγμή που αυτή η αγωνία πρέπει να φτάσει σε όλο τον πλανήτη. Και επειδή είναι προφανές ότι οι τύχες μας παίζονται πλέον σε τραπέζια που δεν έχουν καρέκλα για μικρούς λαούς σαν και τούτο. Αποσταθεροποίηση φοβούνται.... αποσταθεροποίηση θα τους στείλλουμε. Είναι πολύ σημαντικό να μην σε θεωρούν δεδομένο όταν οι τύχες σου διαπλέκονται με τις τύχες των ισχυρών. Και ποτέ άλλοτε, η τύχη της μικρής Ελλάδας δεν μπορούσε να θεωρηθεί τόσο σημαντική για όλο τον κύκλο των ισχυρών του κόσμου.   
     Φτάσαμε συνεπώς στο σημείο να επενδύσουμε το μέλλον μας στον μόνο οργανωμένο κομματικό σχηματισμό που καταφέρνει υπό αυτές τις συνθήκες να ψελλίζει οραματικό λόγο. Στις εκλογές που έρχονται ο Σύριζα θα έχει καταλάβει σχεδόν τα μισά έδρανα του ένδοξου κοινοβουλίου μας.  Είναι έξυπνο αυτό που κάνουμε ; Πρέπει να το δούμε από την πλευρά της real politic και όχι συναισθηματικά. Το συμπέρασμά μου θα είναι ότι είναι εξίσου χρήσιμο με την επιλογή της ευρωπαϊκής μας ένταξης, όχι της νομισματικής αλλά της πολιτικής, από τα σοφότερα που έχουμε πράξει εδώ και δεκαετίες. Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.  Είναι το μόνο συνεπές διάβημα που θα νομιμοποιήσει τον ηχηρό μας αντίλογο στις δοκιμαζόμενες πολιτικές και θα μας ανεβάσει από τον κάδο των σκουπιδιών στην αρένα της εξέλιξης, εκεί που οι λαοί ματώνουν αλλά μένουν ζωντανοί και δικαιούνται μερίδιο στην ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Ένας λαός που δεν ευνοήθηκε από συγκυρίες και δεν ανέβηκε σε εύκολες λέμβους διάσωσης είναι ένας λαός που μάχεται όταν υπάρχει σοβαρό διακύβευμα και δεν πετάει λευκή πετσέτα. Ας ολοκληρώσουμε την παρέμβαση στη πολιτική σκηνή του τόπου τώρα. Σε αυτές τις εκλογές. Ας κλείσουμε τον κύκλο της εξάρτησής μας από τα δυό μεγάλα μεταπολιτευτικά κόμματα-μηχανισμούς. Περάσαμε πολέμους και ξαναστηθήκαμε, τώρα θα παίξουμε το μέλλον μας με μια τολμηρή επιλογή.

      Το κύριο ερώτημα που τίθεται  είναι αν έχουμε εναλλακτική πολιτική δύναμη ικανή να απευθύνει λόγο στο παγκόσμιο παιχνίδι. Και πόσο καιρό θα της πάρει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Κάθε φορά που οι τύχες της χώρας περνούν σε χέρια αδοκίμαστων ανθρώπων μας πιάνει η αγωνία που έχει ένας πατέρας σαν πρέπει να παραδώσει το μαγαζάκι του στον 25άρη. Είναι βέβαιος ότι ο γιός του θα διαπράξει μια σειρά από προβλέψιμα και σημαντικά σφάλματα που μπορεί και να αποβούν μοιραία. Αλλά η έννοια του μοιραίου σφάλματος είναι τόσο συνυφασμένη με την γενιά των πολιτικών που αποσύρεται, ώστε ως λαός παραδίδουμε τη σκυτάλη με πολύ μεγάλη ευφορία… Και τι εντολή έχει μέσα της αυτή η σκυτάλη ; Τι περιμένουμε να εκφράσει μια αριστερή κυβερνητική πολιτική συσπείρωση ; 

      Ας ξεχωρίσουμε την προσδοκώμενη πολιτική της επόμενης κυβέρνησης στις δυο της  συνιστώσες, γιατί βρισκόμαστε σε εποχή παγκοσμιοποίησης. Την ξεχωρίζω λοιπόν στην εσωτερική πολιτική, δηλαδή θέματα που δεν ( πρέπει να ) αφορούν τους ξένους και την εξωτερική πολιτική στην οποία περιλαμβάνεται πλέον και  η νομισματική παράμετρος.
       Εσωτερική πολιτική :  
   Μια εσωτερική πολιτική πρακτική με συναίνεση των μαζών. Σε μια χώρα που οι κινητοποιήσεις έχουν ακυρωτική δύναμη και …ασυδοσία στα μέσα και τις πρακτικές της διεκδίκησης, μόνον οι συμβατές με το πλήθος πολιτικές επιβιώνουν. «Διαβάζοντας» τις ψήφους βλέπουμε εύκολα ότι ο μέσος Έλληνας θέλει την απομάκρυνση από την κεντρική πολιτική σκηνή όλων των πρωταγωνιστών της μεταπολιτευτικής μας ρεμούλας μηδενός διασωζομένου. Επιθυμεί συνταγματική αναθεώρηση, με κατάργηση της νομικής προστασίας των υπουργών, αναλογικότερο εκλογικό νόμο, λιτή βουλευτική αμοιβή, είσπραξη φόρων και ασφαλιστικών εισφορών με ποινή για τους παραβάτες το κλείσιμο επιχειρήσεων, μεταφορά πόρων στην παιδεία και την πρόνοια με αντίστοιχη περικοπή υπερβολικών αμοιβών σε ευνοούμενες ομάδες ενεργών ή απόμαχων κρατικοδίαιτων στελεχών. Συντάξεις πέραν των 2.000 € θεωρούνται πλέον αίσχος από τον μέσο Έλληνα. Το ίδιο ισχύει και για εκείνες κάτω των 800 € πράγμα που κατατείνει σε διόρθωση των παροχών του ασφαλιστικού συστήματος. Για την φορολογία ο κόσμος περιμένει ένα απλό σταθερό σύστημα φορολόγησης των παραγόμενων κερδών και μείωση των έμμεσων φόρων.  Περιμένει μια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα και μια αναδιανομή πλούτου . Από τους μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς της μεταπολίτευσης περιμένει να αποσυρθούν στα συνέδριά τους  και να αφήσουν χώρο και χρόνο για το μπόλιασμά τους με προτάσεις  κινημάτων ιδεολογικά συμβατών με την κοινωνία, έως ότου επανεμφανισθούν με τίμια ταξική και πολιτική πλατφόρμα ώστε να καταλαβαίνει και ο αγράμματος ποιους αντιπροσωπεύουν. Έτσι η πολυσυλλεκτικότητα θα επιτυγχάνεται με την σύνθεση των τάσεων μέσα στο κοινοβούλιο. Το μοντέλλο όλοι μαζί γιούργια στο μεσαίο χώρο να αρπάξουμε την εξουσία τελείωσε. Ούτε λόγος για λίστες, ούτε λόγος για πλαφόν 3%, ούτε λόγος για εκλογές κάθε έξι μήνες, ο κόσμος θέλει την πολιτική οργανωμένη επαγγελματικά σε απόλυτη συνάφεια με τις δύσκολες περιστάσεις που αντιμετωπίζει έξω στον αγώνα του. Δηλαδή πολιτική που εφαρμόζει σχέδιο και πληρώνει τις επιπτώσεις κάθε φορά που πέφτει έξω χωρίς να την σκαπουλάρει με δυό συγγνώμες. 
         Τον συνδιασμό αυτών των προσδοκιών θα χρησιμοποιήσει όποιος θέλει να συντάξει ένα προεκλογικό πλαίσιο λόγου και να απευθυνθεί στις μάζες για εντολή διακυβέρνησης. 
Τα υπόλοιπα περί διαφθοράς, υπο-παραγωγικότητας του δημοσίου, ελλιπούς είσπραξης φόρων και ατελούς εφαρμογής της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας θα είναι στολίσματα λόγου όλων των πολιτικών στο γυαλί που δυστυχώς λόγω κουλτούρας δεν αγγίζουν τις μάζες ! Ο Έλληνας θα πορευθεί έτσι πως ξέρει, από χωματόδρομους για να μη σκάσει τα διόδια, από διαδρόμους για να γίνει η δουλειά του, με φακελλάκια στο χέρι και χαμόγελο γεμάτο νοήματα. Γιατί πάντοτε αυτός θα είναι εξυπνότερος του γείτονά του ! Μην ελπίζετε και μην επενδύετε σε αλλαγή των προδιαγραφών μας. Μην εθελοτυφλείτε ! Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Θέλουμε γενιές προσπάθειας για βήματα σε αυτά τα πρακτικά ζητήματα που ταλανίζουν τελικά όλους εξυπηρετώντας ελάχιστους.

      Εξωτερική και νομισματική πολιτική :
       Ο μέσος Έλληνας δεν θέλει να ακούσει για επιστροφή στη δραχμή. Το ΚΚΕ θα πέσει στο 5% γιατί αρνήθηκε να το ακούσει. Παρ΄όλα αυτά ο μέσος Έλληνας δεν είναι απρόθυμος να παλέψει μια συγκροτημένη πολιτική επιστροφής σε εθνικό νόμισμα με σχέδιο δεκαετίας μόλις αισθανθεί ότι υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι να το υλοποιήσουν. Και είναι καιρός να σχηματισθούν επιστημονικές ελίτ που θα μελετήσουν ένα σχέδιο. Ο λαός θα επιβραβεύσει αυτό το  plan b όταν το καταλάβει. Όχι τώρα. Τώρα επιλέγει να κινηθεί με ασφάλεια και να προχωρήσει και σε αξιοποίηση όλου του εθνικού πλούτου.
        Ο μέσος Έλληνας διαλέγει τις μακροχρόνιες μισθώσεις των υποδομών της χώρας από την βίαια επιδιωκόμενη  πώλησή τους σε συνθήκες πίεσης και υποβάθμισης των οικονομικών αξιών. Θέλει να μείνει κρατικό αγαθό το νερό, το δίκτυο διανομής ενέργειας και φυσικού αερίου, όχι τα εργοστάσια και το αέριο ως προϊόν, το οικόπεδο κάθε μεγάλης εξώρυξης και όχι οι εγκαταστάσεις, η υγεία ως βασική παροχή σε όλη την δύσκολη γεωγραφικά επικράτεια  και ένας πυλώνας του τραπεζικού συστήματος για να διαχειρίζεται την παροχή ρευστότητας στους μικρομεσαίους. Δεν αντιδρά στην παραχώρηση σιδηροδρόμων, αεροδρομίων, μαρίνων και μεγάλων οδικών αρτηριών με μοντέλο τη γέφυρα Ρίο Αντίριο. Ούτε στην παρουσία και ιδιωτικών πανεπιστημίων και ιδιωτικών νοσοκομείων αντιδρά πλέον ο πολίτης.
       Ο μέσος Έλληνας φαίνεται ότι  δεν αρνείται την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου μετά την αναδιάρθρωση χρέους της χώρας σε ένα βάθος χρόνου με αντίδωρο αυτό το δικαίωμα να παρίσταται εντός των ευρωπαϊκών εξελίξεων ως ένας από τους ιστορικά ανήκοντες στην γηραιά ήπειρο προικισμένους με δυνατότητες λαούς. Επιθυμεί μια ευέλικτη κεντρική πολιτική ισοτιμιών και καλοβλέπει μια πτώση της τιμής του ευρώ για να καταστούν οι υπηρεσίες και τα εξαγώγιμα προϊόντα του ανταγωνιστικότερα. Μια ιδανική εξέλιξη λοιπόν για τη χώρα μας  θα ήταν η ελεγχόμενη διολίσθηση του ευρώ μέχρι της εξίσωσης της τιμής του με το δολάριο και τα 100 γιεν, ως συνεπές αποτέλεσμα γενναίας χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών οικονομιών με την εκκίνηση των δημοσίων επενδύσεων, επιδοτούμενων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση στήνεται τώρα ένα πανευρωπαϊκό κίνημα και εμείς ας το ενισχύσουμε.
        Ο μέσος Έλληνας είναι θετικός σε διμερή "συνεννόηση" με τους γείτονες και επίλυση των εθνικών θεμάτων υπέρ της μείωσης της αιμορραγίας στα εξοπλιστικά. Αυτό δεν είναι φυσικά επιθυμία των μεγάλων αλλά μια αριστερή κυβέρνηση είναι σίγουρο ότι θα το υλοποιήσει με τον καλύτερο εφικτό τρόπο. Στο κάτω κάτω και πάλι δεν θα μας θεωρούν δεδομένους.  Ως μικρός λαός ο ελληνικός ανέκαθεν αντιδρά στην επιβολή ντεφάκτο παγκόσμιων ηγεμονιών, (οπότε θα έπρεπε να) είναι υπέρ της ισχυρής πολιτικά Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως αντίπαλου δέους στο παγκόσμιο παιχνίδι , με τους μικρούς λαούς της περιφέρειάς της σε συνδι-οργανωμένο διεκδικητικό ρόλο. Όλα αυτά συνθέτουν μια εντολή εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι δύσκολο να μετουσιωθεί σε μακροχρόνιο σχέδιο υπερκομματικού χαρακτήρα.
        
      Πάνω σε αυτές τις επιταγές καλείται ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων της χώρας να δοκιμάσει τις αντοχές του σε πολιτική πρακτική. Οι συνιστώσες που απαρτίζουν τον αριστερό χώρο έχουν εξίσου σημαντικά συμπλέγματα με εκείνες του συντηρητικού. Θεωρείται απίθανο να ακουμπήσουν κρατικό οργανισμό αν δεν φύγει και η τελευταία ιδιωτική επιχείρηση από την χώρα. Θεωρείται απίθανο να εκτελέσουν εξυγειαντικό πλάνο με κίνητρα παραγωγικότητας και ποινές αστοχίας σε οποιοδήποτε χώρο του κράτους. Αν δεν είμασταν σε αυτήν την τρομερά αμυντική οικονομική συγκοιρία θα ήταν αυτοκτονία να παραδώσεις αναπτυσσόμενη χώρα στα χέρια τους. Αλλά είμαστε. Είμαστε στην φάση που θα χυμίξουν τα παγκόσμια κεφάλαια και θα επιχειρήσουν να εξαγοράσουν από ότι πουλιέται μόνο τον αφρό. Τον αφρό της παραγωγικής προοπτικής της χώρας ο οποίος ανήκει ασφαλώς στις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε αυτήν την εκποίηση στους επί έτη συνεργάτες των μεγάλων βιομηχανικών δυνάμεων. Θα θέλατε ο Άκης να πουλήσει τον ΟΣΕ ; Ο Στυλιαννίδης το ουράνιο της Θράκης ; Ο Βουλγαράκης το λιμάνι μας ; Δεν σας πιάνει ανατριχίλλα ; Πρέπει λοιπόν για το καλό της χώρας και των παιδιών μας να αναθέσουμε αυτήν την διαπραγμάτευση σε λιγότερο "περπατημένους" πολιτικούς.  Και όλοι ξέρουμε τι θα πει περπατημένος Έλληνας πατριώτης πολιτικός. Την ώρα που δακρύζει στην παρέλαση του Όχι στην τράπεζα ο λογαριασμός του γεμίζει...


             Και ένα καμπανάκι !  Ο αριστερός πολιτικός λόγος χρησιμοποιεί τώρα την Μέρκελ σαν μπαμπούλα. Είναι σαφές ότι μετά τις εκλογές θα καθήσει και θα φωτογραφηθεί πολλάκις χαμογελαστός μαζί της.... Οι ευφυείς ελίτ διαμορφώνουν και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν την λαϊκή αγανάκτηση με εργαλεία την προπαγάνδα στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ. Δεν μας φταίνε για όλα μας τα χάλια οι Ευρωπαίοι εταίροι μας… προσοχή. 
Η Μέρκελ πιστεύει περισσότερο από όλους ότι οι χρηματιστηριακές αξίες πρέπει να αντικατοπτρίζουν την παραγωγική δυναμική των εταιριών και να είναι αλώβητες από το κλίμα που καλλιεργούν οι κερδοσκόποι. Διαφωνείς με τη θέση της αυτή ;  
      Ο Έλληνας, όντας βαθειά ταπεινωμένος από την εικόνα που μεταδίδεται στο εξωτερικό για τη χώρα του, μπορεί να γίνει εύκολα υποχείριο και χωρίς την θέλησή του ένας δάκτυλος των Αγγλοσαξωνικών επιδιώξεων για μια μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη και την οριστική αποτυχία του εγχειρήματος της ΟΝΕ. Γι αυτό δέχεται σωρεία δήθεν φίλιων τοποθετήσεων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η οποία φυσικά τρέμει την ολοκλήρωση του πειράματος της συντεταγμένης ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής παρουσίας με την προσθήκη της Ρωσίας. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα, μια ενωμένη Ευρωπαϊκή ήπειρος ως πυλώνας άσκησης παγκόσμιας ανάσχεσης των ιμπεριαλιστών (USA) και νέο ιμπεριαλιστών (CHINA). Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι τους ακήρυχτους πολέμους γύρω από την Μεσόγειο τους ξεκινούν και τους συντηρούν οικονομικά οι Αμερικανοεβραίοι και όχι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που σπεύδουν πάντα ιδρωμένοι να διεκδικήσουν μερίδια σε έργα πάνω στα συντρίμμια .   
             Πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο πάρτυ με τα αξιόγραφα και τα κουρελόχαρτα, τις αξιολογήσεις και τα πονταρίσματα είναι αγγλοσαξονικής έμπνευσης και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αρωγής (ΟΗΕ) κάλυψη για τα οικονομικά όργια σε βάρος των πολλών και αδύναμων του πλανήτη. Οκτώ στους δέκα νέους Αμερικάνους τρώνε φαγί ελάχιστης διατροφικής αξίας μπροστά σε οθόνες χρηματιστηριακών στοιχημάτων παλεύοντας να γίνουν εκατομμυριούχοι από τα 25 …όταν στις παραδοσιακές παραγωγικές οικονομίες του κόσμου όλου, της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας , της Κίνας, της Ευρώπης και της Αφρικής ο κόσμος σκάβει τη γης, κολλάει τα μέταλλα, μπολιάζει αμπέλια, βαφτίζει καράβια και χτίζει υποδομές που θα επιτρέψουν στους λαούς να έχουν πιο εύκολη πρόσβαση  σε στέγη, νερό, τροφή, υγεία και μόρφωση.  Σε κανέναν άλλον τόσο πλούσιο τόπο, σαν την Αμερική, τόσο μεγάλες μάζες πληθυσμού δεν βρίσκονται σε πολιτική ύπνωση, αστοιχείωτες γεωγραφικά και εθνολογικά, αποκλεισμένες από την πρόνοια και την ουσιαστική ποιότητα ζωής εξυπηρετώντας ένα σύστημα των ολίγων.
         Ο μέσος Έλληνας πιστεύει τώρα πράγματι ότι από την Γερμανία δεν μπορεί παρά να περιμένει ιμπεριαλιστική οικονομική συμπεριφορά γιατί έχει χαραγμένα στο μυαλό του τα ασυγχώρητα εγκλήματα αυτού του σκληρού και αντιερωτικού λαού. Έτσι δεν μπορεί να αντιληφθεί τις σωστές ανησυχίες των Γερμανών, για μια πιθανή ανεξέλεγκτη κρίση αξιών στην Ευρώπη, που θα είναι  βούτυρο στο ψωμί της μεγάλης αρρώστου του πλανήτη, της υπερχρεωμένης πλαστικής  Αμερικάνικης οικονομίας. Η αγωνίες της Μέρκελ για δημοσιονομική πειθαρχία αντιμετωπίζονται υπερβολικά άδικα  από την ελληνική κοινή γνώμη που είναι ανώριμη να κρίνει τους όρους του παγκόσμιου νομισματικού μπραντεφέρ..
     
      Από τον νέο κόσμο που προσπαθούμε να κατανοήσουμε και ίσως μάταια να αμυνθούμε δεν θα καταφέρουμε να μείνουμε αλώβητοι αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο , εμείς οι μικροί, δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να συνταχθούμε στο μέτωπο των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού ο οποίος δεν είναι ελληνικής έμπνευσης ούτε ιδιοκτησίας αλλά είναι πιό συμβατός  με την ιδιοσυγκρασία μας. Ας συμπεριφερθούμε ώριμα , στέλνοντας τα δυό μεγάλα μας κόμματα στις αφετηρίες τους, κοντά στα μονοψήφια ποσοστά και ένα ηχηρό μήνυμα σε όλες τις αγορές. Οι τύχες μας κρέμονται από μια ( ξένη ) κλωστή.

ψύχραιμα τώρα, καλά το πας !

          Τώρα επιχειρούμε ένα βήμα παρακάτω. Πέρασε άπαξ το μήνυμα ότι η επιχειρηματολογία των media και η διεθνής συμπαιγνία δεν μπορούν να διαμορφώσουν πλήρως την κοινή γνώμη , κατά συνέπεια δεν μπορούν να επιβάλλουν και το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο αιφνιδιασμός είναι ένα όπλο που οι λαοί ακόμη διαθέτουν. Ωραία ! Τι πετάμε και τι κρατάμε από αυτό ;

     Πρώτα πρώτα πετάμε και πάλι ότι χαϊδεύει υπερβολικά τα αυτιά μας, κάτι που πρέπει να το κάνουμε πάντοτε. Λένε ότι ξεκίνησε από αυτήν εδώ τη χώρα το παγκόσμιο κίνημα συνειδητοποίησης που θα φέρει ανθρωπισμό και ηθική στο προσκήνιο και πάλι παγκοσμίως… Ε.. κράτα και μικρό καλάθι. Για δυό λόγους. Ο ένας είναι ότι το αντιμνημονιακό κίνημα στέγασε μαζί με τους ενημερωμένους και όλο το κατακάθι του παραγωγικού δυναμικού της χώρας , αστείους, χαβαλέδες, κηφήνες, βολεμένους αγνώμονες, όπου φυσάει ο άνεμος ανεγκέφαλους και επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από το πρώτο κύμα θιγμένων στα κεκτημένα τους οι οποίοι όπως έδειξαν οι αναλύσεις δεν ήταν ηλικιωμένοι αλλά εργαζόμενοι στα μεγάλα αστικά κέντρα, δηλαδή η διαπλεκόμενη πελατεία των μεγάλων κομματικών σχηματισμών που φυλλορροούν. Ήρα και στάχια ατάκτως… Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο ανθρωπισμός, η διανόηση και η επαναστατική συμπεριφορά δεν είναι σύντροφοι αλλά περιστασιακοί συνεργάτες.

      Αφού λοιπόν πετάξουμε αυτή την ..ηρωική συνιστώσα από την ανάλυσή μας είναι καλό να παρατάξουμε στη σειρά τις επιδιώξεις μας για να δούμε μετά ποιος μπορεί να τις υπηρετήσει με σχετική αποτελεσματικότητα. Αυτή η φράση είναι χρήσιμη παρ’ όλο που σκοτώνει ένα κομμάτι απ’ το όνειρο. Και με μια μικρή ανάλυση θα φτάσουμε αμέσως στο συμπέρασμα ότι σε αυτήν εδώ τη χώρα των νεοελλήνων πρέπει να αναγκάσουμε όλες τις δυνάμεις του πολιτικού φάσματος να συμβάλλουν με κομμάτια της ιδεολογίας τους στο κοινό οικοδόμημα που θα έχει ένα ευοίωνο μέλλον. Ο τόπος είναι καλός. Τι μας φταίει ; Δεν ιεραρχούμε και δεν λύνουμε προβλήματα. Βαριόμαστε !!!

    Η μια επιδίωξή μας είναι να ισοσταθμίσουμε τα οικονομικά μας. Δηλαδή μέσα σε 2-3 χρόνια να συναντηθούν τα έξοδα του κράτους με τον παραγόμενο εθνικό πλούτο και αφού οι περικοπές τακτικών απολαβών άγγιξαν ταβάνι να παταχθεί το αντιπαραγωγικό κομμάτι ώστε αναγκαστικά στρεφόμενο σε άλλες δραστηριότητες να ανεβάσει τον πήχυ kaτα 50- 60 δισ. ευρώ ετησίως. Αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει μεγάλες συγκρούσεις με τους θύλακες διαφθοράς και εκτεταμένες και βίαιες μετατάξεις εργαζομένων υπό την απειλή απολύσεων στο 40% των υπηρετούντων το ελληνικό δημόσιο. Αυτό αποκλείεται να το υπηρετήσει "αυτοβούλως" μια αριστερή κυβέρνηση.

     Δεύτερη επιδίωξη είναι η εθνικοποίηση των πυλώνων παραγωγής του ελληνικού πλούτου και ο έλεγχος των αναγκαίων πολυετών συμβάσεων με τις οποίες θα επιδιωχθεί η αξιοποίησή του και η προστασία του από τους γνωστούς μεγαλοκαρχαρίες. Αυτό σημαίνει εθνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος με τεχνοκράτες αμειβόμενους καλά και όχι με πολιτευτές. Αυτό σημαίνει ανοιχτούς στον λαό διαγωνισμούς για τις επενδύσεις στον τουρισμό, τις ήπιες μορφές ενέργειας, τις συγκοινωνίες, την πληροφορική και τις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες, με την σειρά που αναφέρονται. Αυτό τέλος σημαίνει ρεαλιστική αλλά ενεργή και ευρηματική εξωτερική πολιτική με βάση τα μεγέθη μας… Αυτό όλο δεν μπορεί να το υπηρετήσει μια κυβέρνηση της Δεξιάς η οποία χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο.

     Η τρίτη επιδίωξη είναι η αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού της χώρας σε μια έκρηξη ανάπτυξης της πανεπιστημιακής έρευνας στην Ελλάδα η οποία μπορεί να επισυμβεί με ελάχιστη αρχική επένδυση αφού οι υποδομές είναι εδώ και χρόνια έτοιμες αλλά υπό καθεστώς στάσης εργασίας με την ευγενική επίβλεψη της εγχώριας καθηγητικής νομενκλατούρας. Αυτό δεν μπορεί να το υπηρετήσει μια κομμουνιστική κυβέρνηση η οποία αντλεί το δυναμικό της από αυτό το καθηγητικό κατεστημένο.

      Η τέταρτη επιδίωξη είναι το ξεπάτωμα των μηχανισμών μέσα στις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα δημόσια αγαθά, την υγεία, τη συλλογή των κρατικών πόρων, την διανομή των κρατικών ενισχύσεων και των αναπτυξιακών πακέτων, τους μηχανισμούς ασφάλειας της χώρας και ελέγχου των συνόρων στη διακίνηση αγαθών αλλά και πληθυσμών. Αυτούς τους μηχανισμούς δεν πρόκειται να τους ξεπαστρέψει η ελληνική σοσιαλιστική αρμάδα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.

     Οπότε το γεγονός ότι αποσυντίθεται τώρα το πολιτικό τοπίο από τους μεγάλους σταθερούς πυλώνες της μεταπολίτευσης είναι για το καλό του τόπου. Όντως δε πάει άλλο με την παλιά μας Ελλάδα. Αλλαγές, επιβάλλει η τεράστια δύναμη, που μπολιάζει σήμερα με κοινή λογική τις εκλογικές πάλαι ποτέ πελατείες. Τώρα είμαστε όμως μπροστά στα φοβερά διλήμματα που γεννούν φόβο, το ισχυρότερο όλων των μέσων που χρησιμοποιεί το σύστημα για να ποδηγετήσει τις μάζες. Τι θα γίνει αύριο ; Είναι το ίδιο μέσον που κάνει τους άριστους μαθητές να πιστεύουν ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία στις πανελλήνιες ακυρώνει όλη τη ζωή τους, κάτι το οπόιο όλοι οι συνετοί παρατηρητές θεωρούν ηλιθιότητα. Τι θα γίνει ;

     Μα θα γίνουν επιτέλους οι αλλαγές. Θα γίνουν οι αλλαγές γιατί τελειώσαν τα ψέματα. Πώς να το κάνουμε ; Δεν μπορείς να φωλιάσεις σαν πέρδικα σε μια συστάδα με φυλλωσιές και να κλωσάς αυγά. Ήρθε η ώρα μιας γέννας. Οι αλλαγές επιβάλλονται από τους ξένους βιαίως και είναι και απαραίτητες. Και δεν επιβάλλεται ο τρόπος που θα γίνουν παρά μόνο μια προσαρμογή του κοινωνικού μας μοντέλου προς παραγωγικές κατευθύνσεις. Αυτήν την ώρα που μιλάμε αγρότες προσπαθούν ακόμη να διπλασιάσουν τα στρέμματά τους στα χαρτιά, δημόσιοι υπάλληλοι να σχεδιάσουν έξυπνες απουσίες για να βγάλουν κι άλλα τετραήμερα στη ζούλα, επιχειρηματίες περνούν το προσωπικό τους σε εταιρίες πυραμίδες για να γλυτώσουν 20% από τα ένσημα και πανταχού διασκορπισμένοι διαχειριστές διασπαθιστές δημοσίου πλούτου συντάσσουν εικονικά τιμολόγια φρικαλέου μεγέθους ακόμη και για τις γάζες των νοσοκομείων. Σε κάθε συναλλαγή συμμετέχουν σε αγαστή συνεργασία εκπρόσωποι όλων των ιδεολογικών και ταξικών στρωμάτων της χώρας. Όχι ; Ναι λοιπόν στις εκτεταμένες αλλαγές. Ναι.

     Αυτές οι αλλαγές είναι που θα επιφέρουν μια άνοδο του πήχυ για τον παραγόμενο εθνικό πλούτο, ώστε να μην χρειαστεί να περιέλθουν σε κατάσταση απόγνωσης τα μεσαία νοικοκυριά της χώρας προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες τους. Μόνο που χρειάζεται τώρα η σοφία του υποτιθέμενου μέσου ψηφοφόρου να δώσει τις σωστές εντολές. Πρέπει να αποσυνθέσει και άλλο, και άλλο, και άλλο το κομματικό τοπίο βάζοντας 14 κόμματα στη βουλή ! Ποτέ πια συνομωσίες των ολίγων. Κυβερνητικό έργο που θα παράγεται και θα επιβλέπεται από το κοινοβούλιο και θα το εκτελούν επιστήμονες ειδικοί σε κάθε τομέα με εντολή του κοινοβουλίου . Τεχνοκράτες στους μηχανισμούς, πολυφωνία στη βουλή. Χώρια που θα στείλλει το μύνημα και στους νεοδημαγωγούς των ανερχόμενων σχηματισμών που ξεκίνησαν κι όλας την προσαρμογή της επιχειρηματολογίας τους με τις επιδιωκόμενες αυτοδυναμίες. Δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουμε τώρα ένα Σύριζα με 35% , έτσι δεν είναι ;

     Την περαιτέρω εμπιστοσύνη  του κόσμου θα την θεριέψει μια δοκιμή αυτού του μοντέλου πολυσυλλεκτικότητας το οποίο κραδαίνουν με λύσσα όλα τα μέσα ως απειλή για αποσταθεροποίηση, λες και αν τώρα ήταν μέσα στη βουλή εκπρόσωποι του Μάνου, των οικολόγων, της Δημιουργίας ξανά και ακόμη ενός ή δυό σχηματισμών θα ήταν αδύνατες οι συνθέσεις απόψεων. Έ δεν θα ήταν αδύνατες. Απλά θα ήταν αυτονόητες και αναγκαίες. Έχει διαφορά. 

    Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε ερείπια, καταλήγει το παρακάτω άρθρο του Νίκου Ξυδάκη για να συμμετέχει στο κλίμα της εφημερίδας που εκπροσωπεί. Αλλά εγώ νομίζω ότι θα το βρείτε ελπιδοφόρο. Τα ερείπια δεν θα μας τα επιβάλλει κανείς. Μόνοι μας υπάρχει περίπτωση να τα προκαλέσουμε στηλώνοντας τα πόδια στα κεκτημένα μας και καίγοντας πίσω μας τη γη αν μας ξεβολέψουν. Οπότε, για μια αναίμακτη από πλευράς εκρήξεων διαδικασία επώδυνων αλλαγών χρειάζεται η συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού με όλους τους δομημένους πολιτικούς σχηματισμούς ώστε κανείς να μην αισθάνεται ανεύθυνος ούτε αποκλεισμένος. Το φιλότιμο θα κάνει τα περαιτέρω.  Όταν έχεις την πεποίθηση ότι κάτι σκαρώνεις σηκώνεις τα μανίκια με άλλον αέρα...

    Ευχή λοιπόν, να βάλουμε και ακόμη 3-4 μικρά κόμματα στη βουλή στις επόμενες εκλογές και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Κανείς δεν θα αισθάνεται ικανός και δυνατός για να παίξει τον Καίσαρα.. Στο ερώτημα αν θα συνεργασθούνε η απάντηση θα δοθεί πάραυθα. Τα πολιτικά ήθη ωριμάζουν σε χαλαιπούς καιρούς. 

    

για κερασάκι το όμορφο άρθρο του Ξυδάκη από την Καθημερινή της 8/5/12

Ο άγγελος της ιστορίας στην Ελλάδα

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Οσοι ταξίδεψαν στα νησιά τους για να ψηφίσουν προχθές, υποδέχτηκαν το καλοκαίρι με αρχαίες τελετουργίες: μύρισαν μαγιάτικα ρόδα και κολύμπησαν σε διάφανα νερά. Ελλάδα και Μάης μαζί, έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ το 1932 μαγεμένη: «Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερά του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις».
Ογδόντα χρόνια αργότερα, η Ιστορία έστηνε το μεγάλο της παιχνίδι στην Ελλάδα, με τη δική του άγρια ομορφιά, που έκοψε την ανάσα στους Ελληνες και προκάλεσε διανοητικά τους εκατοντάδες ανταποκριτές απ’ όλο τον κόσμο. Τεμαχισμός του κοινοβουλευτικού Σώματος, έτσι ώστε κανείς συνδυασμός δυνάμεων να μη συνθέτει κυβέρνηση. Κατάρρευση των κυβερνητικών κομμάτων μιας 38ετίας. Δεύτερο κόμμα, εντολοδόχος για σχηματισμό κυβέρνησης, η Ριζοσπαστική Αριστερά, ενώ αποπειράται να μεταμορφωθεί σε ηγεμονική παράταξη. Είκοσι ένας βουλευτές για ένα αντικοινοβουλευτικό μόρφωμα που εξαπολύει ναζιστικούς κρωγμούς μίσους και βίας. Και τα λοιπά.
Η ιστορία είχε αρχίσει τις επισκέψεις της από το 2008. Και θα παραμείνει εδώ, άγνωστο πόσο. Ωστόσο μόλις τώρα αρχίζουμε να συλλαμβάνουμε κύκλους και σχήματα. Οτι, ας πούμε, δεν κλείνει απλώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αλλά ο κύκλος του μεταπολέμου, αυτός που αρχίζει με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και την πολιτικοστρατιωτική ήττα της Αριστεράς και περνά διαδοχικά απ’ την ανοικοδόμηση, τη δικτατορία, την κυπριακή απώλεια, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, έως το λυκόφως της πρώτης παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα πρωταγωνίστησε ως εργαστήριο μέλλοντος, στην αρχή του κύκλου, το 1944-49· πρωταγωνιστεί και τώρα ως εργαστήριο ευρωπαϊκού μέλλοντος, στην αρχή ενός νέου κύκλου. Κι άλλη διεθνής πρωτιά: η ανάδυση του ευρωαριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις παρυφές της εξουσίας με ειρηνικά μέσα. Τέτοια κίνηση έχει σημειωθεί μεταπολεμικά στην Ευρώπη μόνο άπαξ, από το ευρωκομμουνιστικό PCI του Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία του ’70. Το PCI μεταμορφώθηκε, χάθηκε μαζί με όλο το ιταλικό μεταπολεμικό σύστημα.
Σήμερα ο κόσμος είναι διαφορετικός. Εντούτοις η προσέγγιση της εξουσίας από την Αριστερά είναι παρόμοια με του PCI. Αίτημα δεν είναι η βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού, όσο μια λυσιτελής υπεράσπιση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου και των δημοκρατικών κατακτήσεων της νεωτερικότητας. Η οικονομική κρίση που ενδημεί από το 2008 έδειξε φθαρμένους τους πολιτικούς αρμούς της αντιπροσώπευσης και απροστάτευτο τον κόσμο της εργασίας. Ωστε το νέο στοίχημα της ζώσας Αριστεράς και νέα απαίτηση και προσδοκία των λαών δεν είναι μια ανεύρετη ουτοπία, αλλά η υπεράσπιση του ζωτικού δημόσιου χώρου και η επινόηση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης, βιώσιμου, μη σωρευτικού, εμπνεόμενου από αξίες ενός ήπιου βίου.
Αυτό το μεγάλο ιστορικό παίγνιο, πνευματικό, πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό, διαδραματίζεται τούτες τις ώρες του πόνου και της δημιουργικής αγωνίας στην Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας, του λόγου και του νείκους. Ο άγγελος της Ιστορίας φτερουγίζει μες στον Μάη - ας ελπίσουμε χωρίς ερείπια.

για μια ρυθμισμένη κοινωνία

από την πατριαρχία κατευθείαν στον κοινοβουλευτισμό

.. ο μύθος περί ύπαρξης Ελληνικής αστικής τάξης !

       Σκίζει τα ρούχα της η ελληνική "αστική τάξη" από το οικονομικό αδιέξοδο που δημιουργήθηκε καθώς πάσχισε να συμπεριλάβει το σύνολο του λαού στις απολαύσεις μόνον της καπιταλιστικής συμπεριφοράς και διαβίωσης. Με τρόμο αντιλαμβάνεται ότι λεφτά δεν υπάρχουν για όλους. Και χλευάζουν οι αρχηγοί των κομμουνιστικών σχηματισμών με μια  συγκρατημένα συγκροτημένη ομολογώ θριαμβολογία νικητή καθώς πρέπει μάλλον να ξεγράψουν παιδιά από τα ιδιωτικά σχολειά , i-pods και laptop από την καθημερινότητά τους και υπερχορηγούς από την ατζέντα τους. Και τώρα ; Ποιες τάξεις εχθρούς πρέπει να κατασκευάσουμε ; Ποια κόμματα λέγονται δεξιά ; Ποια είναι φιλελεύθερα ; Ποιά συγγενικά ; Τι ιδεολογία έχουμε να δείξουμε στη νεο φτωχολογιά ; Και που έχει μείνει ευκαιρία πολιτικής μέσα στον όλεθρο ;  Αυτά είναι !

     Ανατρέχω «Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας» Θεμέλιο :

           Κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) η ελληνική αστική τάξη είναι αποτέλεσμα μιας εξαμβλωματικής κυοφορίας.  Ας επιχειρήσω να συνοψίσω τον συλλογισμό του : ο κοινοβουλευτισμός επιβλήθηκε στην Ελλάδα έξωθεν εξαιτίας δυσαρέσκειας στην ανυπακοή του Όθωνα καθώς θεωρήθηκε ο προσφορότερος τρόπος να χειραγωγηθεί μια χώρα με έως τότε πατριαρχικές δομές που βρίσκονταν ωστόσο σε σημαντική γεωστρατηγική θέση. Η αστική τάξη και η καπιταλιστικές συνήθειες δεν ήταν αποτέλεσμα αντίδρασης σε φεουδαλικές μορφές οργάνωσης όπως συνέβη σε όλη την Ευρώπη με πρωτεργάτες καινοτόμους βιομήχανους και επιστήμονες αλλά κατασκευάστηκε από κίβδηλα «υλικά», εργολάβους διαπλεκόμενους με το κράτος και πολιτικάντηδες που έβλεπαν ένα όχημα για μετοίκηση από την επαρχία στα αστικά κέντρα. Τα κόμματα, δεν ήταν μεταφορές ταξικών και κοινωνικών ώριμων αιτημάτων από τις μάζες προς τα κέντρα εξουσίας αλλά μεταμφιέσεις πατριαρχικών δομών, του τύπου «με υπακούς σε προστατεύω» οι οποίες μάλιστα διάλεγαν την θέση τους στο πολιτικό στερέωμα όχι με βάση ιδεολογικές πλατφόρμες αλλά την προσφορότερη διαθέσιμη θέση με την θεωρία της κάλυψης κενών χώρων ! Εξ’ ου και οι ανετότατες μετακομίσεις ισχυρών πολιτικών στελεχών δεξιά και αριστερά ωσάν να αλλάζουν πλευρό στο κρεβάτι. Οι καθαρόαιμοι αστοί, αυτοί που βίωσαν την αστική κουλτούρα στα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα το μόνο που συνεισέφεραν στη χώρα ήταν την φιλοδοξία τους να συμμετέχουν εκ του μακρόθεν στα οικονομικά παιχνίδια με τραπεζικές , εφοπλιστικές και εμπορικές δραστηριότητες, χωρίς δηλαδή να κατασκευάσουν παραγωγική τεχνοκρατική και ερευνητική υποδομή πίσω στην χώρα προέλευσής τους. Αυτό που τα κόμματα της αριστεράς αποκαλούν αστική τάξη, είναι ένα κατασκεύασμα για την ευκολία της πολιτικής προπαγάνδας καθότι στο παιχνίδι της ανέλιξης και του εύκολου βιοπορισμού δήλωναν συμμετοχή με τον ίδιο ενθουσιασμό τα τέκνα γεωργών, καπνεργατών, ιατρών και πυρηνικών επιστημόνων, επανδρώνοντας μηχανισμούς υπακοής και προστασίας κάτω από ηχηρά ονόματα δήθεν ιδεολογικών κινημάτων. Και μια και η χώρα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να σταδιοδρομήσεις ως ιδιώτης, ο μόνος τρόπος για να κρατήσουν τα κόμματα πατριάρχες τους χαϊδεμένους τους στις τάξεις τους ήταν να τους τακτοποιούν κατευθείαν ως υπαλλήλους του κράτους. Είναι ενδεικτικό ότι σε καμιά άλλη περιοχή από όπου δεν πέρασε ο φεουδαλισμός δεν αναπτύχθηκε συμπαγής καπιταλιστική αστική τάξη, βλέπε πλούσιες χώρες Ασίας & Αφρικής και αυτό καταδεικνύει ότι καταφέραμε το περίεργο να περάσουμε σε καπιταλισμό χωρίς τα γενεσιουργά συστατικά του, δηλαδή μάζες πληθυσμού που αναπτύσσουν καθαρόαιμη ερευνητική και βιοτεχνική δραστηριότητα σε πόλεις με συνθήκες βιομηχανικής ανάπτυξης. Η δε συνήθης πορεία των Ελλήνων «αστών» είναι Κουτσούγιαννη, Τρίπολη, Πάτρα, Αθήνα, Κολωνάκι των δε τέκνων αυτών ιατρικές & νομικές επιστήμες χωρίς καμία εξαίρεση !!!

       Αυτά από τον Κονδύλη με το ρίσκο της δικής μου σύνοψης.

        Έχουμε λοιπόν μια αστική τάξη της οποίας οι αντιπρόσωποι είναι είτε υψηλόβαθμοι και ισχυροί δημόσιοι υπάλληλοι είτε εντολοδόχοι τεχνοκράτες ξένων εταιριών ακόμη και αν πίσω από αυτές ελοχεύει το ενδιαφέρον κάποιου γόνου Γουλανδρή, Αγγελόπουλου ή Λάτση. Σε καμία περίπτωση τρίτες και τέταρτες γεννιές αμπελουργών, τυπογράφων, βιομηχάνων και μεταποιητών. Αλλά αυτό δεν είναι ίσως τόσο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το πολίτευμα.

     Κατά τους θεωρητικούς που έχουν αναλύσει την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση η οποία πρέπει να έχει ως μοναδική νομιμοποίηση την μεταφορά του κοινού ιδεώδους προς τα νομοθετικά κέντρα εξουσίας , το θέμα είναι πώς να περάσουμε σε μορφές αντιπροσώπευσης με ρέουσα διαρκή συναίνεση των κυβερνωμένων μαζών, όχι μια στιγμιαία νομιμοποίηση κάθε τέσσερα χρόνια. Από τον Τρότσκι και τον Χέγκελ μέχρι και το απαύγασμα των ιδεών που μεταλαμπάδευσε η Γαλλική Επανάσταση , ο ρόλος του Κράτους περιγράφεται όχι μόνο στο  να ζητά την συναίνεση αλλά και να εκπαιδεύει τις μάζες στην μορφοποίηση των ώριμων ιδεών και την οργανωμένη διεκδίκηση αιτημάτων μέσω σωματείων, συντεχνιών, συνεταιριστικών οργανώσεων και κινήσεων πολιτών στις γειτονιές και τα απόκεντρα σημεία της χώρας. Έτσι θα παραχθεί και θα συντηρηθεί μια ρυθμισμένη κοινωνία.

     Η σύγχυση ανάμεσα στο σημερινό κράτος και μια ρυθμισμένη κοινωνία είναι αρεστή και χαρακτηριστική των συντηρητικών ανθρώπων και των πιο φτωχών σε θεωρητικό υπόβαθρο διανοουμένων. Αυτοί ευχαρίστως θα δέχονταν εκ των άνωθεν ρυθμίσεις για να αποτραπούν μεταρρυθμίσεις που απαιτούν μια περίοδο έντασης και σφοδρών ανακατατάξεων. Για παράδειγμα μεγαλοαστός καθηγητής πανεπιστημίου τρίτης γεννιάς (από παππού και μπαμπά..) δεν έχει κανένα λόγο να μην στηλώσει τα πόδια σε ανατροπές στην παιδεία. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να αποτελεί σημαίνον στέλεχος χώρου που αποκαλεί με αποστροφή αντιδραστικούς και συντηρητικούς όλους τους  παράγοντες που επιχειρούν να εισάγουν ιδιωτικά ερευνητικά εργαστήρια στην δημόσια εκπαίδευση επειδή φέρουν το όνομα κάποιου χορηγού.  Και για δεύτερο παράδειγμα, κόρη μεγαλοεργολάβου δεν έχει κανένα λόγο να εύχεται την κατάρρευση των μεγάλων σχηματισμών εξουσίας από τους οποίους αποκλείεται να θεσμοθετηθεί αυστηρό χωροταξικό και πολεοδομικό πλαίσιο με απόλυτο σεβασμό σε κανόνες αειφόρου ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά την ψήφο της θα την ερμηνεύει κάτω από επιχειρηματολογία φοβική, φανταστείτε θα λέει να αφήσουμε το κράτος , τους δρόμους και τα λιμάνια έρμαιο τρομοκρατών και έξαλλων συνδικαλιστικών φατριών.

    Μέσα από όλο αυτό το σκεπτικό επιχειρώ να επαναφέρω την συζήτηση από τη θεωρία της μιας κρίσιμης ψήφου στην θεωρία των μικρών βημάτων προς την πρόοδο . Η ρυθμισμένη κοινωνία , μια κοινωνία πολιτών με διαρκή έλεγχο των κέντρων που λαμβάνονται οι αποφάσεις και ενεργή σκεπτόμενη στάση είναι ασφαλώς πολύ μακρινό όνειρο. Αλλά όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο , κάθε πορεία ξεκινάει και τελειώνει με ένα βήμα. Αυτή τη στιγμή ωρίμασαν οι συνθήκες να μην αναζητούμε ταμπέλλα κάτω από την οποία θα στεγάσουμε με εμπιστοσύνη το όνειρο της ζωής μας. Αστοί, γεωργοί, επιστήμονες και εργάτες, συνταξιούχοι και φοιτητές πρέπει να γκρεμίσουμε από τους θρόνους τους τους κομματάρχες και μαζί τις δήθεν ιδεολογικές μάσκες τους και αυτό θα χρειαστεί θαρραλέα ενεργή συμμετοχή στις εκλογές αλλά και στις τοπικές κινήσεις που φυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια.

      Πηγαίνουμε στις εκλογές όλοι, καταποντίζουμε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, προωθούμε στην πολιτική σκηνή ανθρώπους που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, αν δεν έχουμε κάποιον αξιόλογο ρίχνουμε αντισυστημική ψήφο, την άλλη μέρα συνεχίζουμε να διαλλαλούμε το όραμά μας στις παρέες και στις γειτονιές, στο διαδίκτυο και στο εξωτερικό. Δεν φοβόμαστε να μην έλθει μια κρίση. Η κρίση ήλθε παρόλο που συμπεριφερθήκαμε με φοβικά σύνδρομα πολλές δεκαετίες. Τώρα είναι ώρα επώδυνων μεταβάσεων. Ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον εαυτό μας.      

τι κυοφορούμε ;

       Συζητώντας σε τυχαίες συναθροίσεις στις πλατείες και σχεδιάζοντας σε λευκά χαρτιά το καινούργιο, δεν αποφεύγουμε δυστυχώς κάποιες παγίδες. Το όνειρό μας για την μετεξέλιξη της κοινωνίας είναι ανέφικτο. Αυτό ας μην ερμηνευθεί ως προτροπή για αποχή ή το χειρότερο στροφή στην ευχή για έναν ακόμη ηγέτη σωτήρα, απλά ο δρόμος προς την κατάκτηση εννοιών όπως ο συλλογικός διανοούμενος έχει ακόμα πολύ ανηφόρα. Το λάθος είναι η αφετηρία, είναι η ροπή προς ολοκληρωτική ανατροπή.
       Αυτή η ευχή της απαλλαγής από κάθε κομφορμισμό είναι ουτοπική. Δεν είναι σωστή ανάγνωση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας. Δεν πρόκειται για απαλλαγή από κάθε κομφορμισμό και κοινωνικό άλμα, ό,τι τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε...Ακόμη και οι πιό εξτρεμιστικές δυνάμεις δεν το πιστεύουν.
     
      Πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα σε δυό κομφορμισμούς, μια κρίση ηγεμονίας, μια κρίση της κοινωνίας των πολιτών. Από την μια πλευρά οι παλιοί πνευματικοί και ηθικοί διευθύνοντες της κοινωνίας αισθάνονται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, καταλαβαίνουν ότι τα κηρύγματά τους αποδείχθηκαν ξένα προς την πραγματικότητα, μορφές χωρίς περιεχόμενο, προνύμφες χωρίς πνεύμα, εξού και η απόγνωσή τους που οδηγεί σε νεο συντηρητισμό και συνθήματα προάγγελους καταστροφής. Η ιδιαίτερη μορφή κουλτούρας, αξιοκρατίας, πολιτισμού και ηθικής που εκπροσωπούσαν αποσυντίθεται και για αυτό κηρύσουν τον θάνατο κάθε πολιτισμού και προτρέπουν το κράτος να πάρει κατασταλτικά μέτρα, συγκροτούν μηχανισμούς αντίδρασης παρατείνοντας την κρίση, αφού η παρακμή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί χωρίς γενικευμένη κρίση. Από την άλλη πλευρά οι εκπρόσωποι κάθε νέας τάξης πραγμάτων που κυοφορείται, μέσα από την φυσιολογική τάση μίσους προς το παλιό, διαδίδουν ουτοπίες και σχέδια τρελά. Ποιό είναι το σημείο αναφοράς για τον νέο αναδυόμενο κόσμο ; Πάλι ο κόσμος της παραγωγής, η εργασία. Στην βάση κάθε ιδεολογίας υπάρχει ο μέγιστος ωφελιμισμός ! 
         Η νέα συλλογική και ατομική ζωή πρέπει να οργανωθούν και πάλι αποβλέποντας στην μέγιστη απόδοση του παραγωγικού μηχανισμού. Δημιουργώντας μέσα από τις οδύνες της εξομάλυνσης των αντιφάσεων έναν νέο κομφορμισμό από κάτω προς τα πάνω, θα προσφέρουν νέες προτάσεις αυτοπειθαρχίας, ελευθερίας και ανάπτυξης ατομικής και συλλογικής. Ένας νέος κομφορμισμός κυοφορείται λοιπόν στη θέση του παλιού. #
     Αυτό προϋποθέτει μια μεθοδολογία και μια ενσυνείδητη μεταστροφή ατομική και στη συνέχεια κοινωνική προς πολιτικές συμπεριφορές που είναι ορθολογικότερες. Μέχρι σήμερα πηγαίναμε και ψηφίζαμε αναθέτοντας το καθήκον μας για εξέλιξη σε αντιπροσώπους μας οι οποίοι ήταν ενταγμένοι σε ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς. Κατόπιν ασχολούμασταν με τα του οίκου μας έως την στιγμή που αντιλαμβανόμασταν ότι η εκτροπές από την εντολή μας ήταν εξωφρενικές.
     Τώρα έχουμε την οργισμένη τάση να ακυρώσουμε το εκλογικό μας διάβημα δίνοντας εντολή σε κάθε θεατρίνο που έχει τα χρήματα να φτιάξει ένα ψηφοδέλτιο κάτω από ένα τίτλο που χαϊδεύει τα αυτιά μας ( π.χ. πρωτοβουλία πολιτών για το άλμα ).... Ακόμη περισσότερο ανόητο είναι να αφήνουμε εντελλώς ουτοπικά επιχειρήματα να μπερδεύουν την ήδη διαταραγμένη μας λογική.
     Σε αυτήν τη συγκυρία, η  επίκληση παραδειγμάτων όπως της κοινότητας Μαρινταλέντα της Σεβίλλης θα πρέπει να γίνεται με επίγνωση των μηχανισμών καταστολής ιδεών και των φραγμάτων ελευθερίας που χρησιμοποιεί για να γίνει παραγωγική η εκεί εγκαθιδρυμένη εξουσία. Επί τέσσερις δεκαετίες ο Μαρξιστής χαρισματικός ηγέτης της σοσιαλιστικής αυτής κοινότητας εκτοπίζει με κάθε μέσον όσους αποτελούν κίνδυνο αποπροσανατολιστικών κινήσεων από τον κομφορμισμό που έχει επιβάλλει. Έτσι, υπάρχει ο κίνδυνος με την φυσική του αποχώρηση να καταρεύσει όλο το κτίσμα. Δεν έχει διακινδυνεύσει να περάσει στο επόμενο επίπεδο, την κατασκευή του ώριμου συλλογικού ανθρώπου, μιας μάζας που επιδιώκει έναν διαρκώς εξελισσόμενο κομφορμισμό με την ματιά στραμένη στο αυριανό όφελος του συνόλου. Είναι ένα παράδειγμα προσωπικής πορείας από τον εξτρεμιστικό νεωτερισμό στον φοβικό συντηρητισμό !
       Επειδή παρθενογέννεση δεν υπάρχει ας κρατήσουμε τις αρχές λειτουργίας τέτοιων ανατρεπτικών εγχειρημάτων που ήταν εστιασμένα στον ισορροπημένο άνθρωπο, τον άνθρωπο που εργάζεται για να ζεί και όχι το αντίστροφο.
       Είμαστε μπερδεμένοι εξαιτίας του μεγέθους των αλλαγών που επιθυμούμε. Γι αυτό και παλινδρομούμε από την αποχή και την παραίτηση στην ψήφο οργής. Ας ορίσουμε λοιπόν τις προτεραιότητες με κάποιον τρόπο...  
       Η πρώτη ανάγκη είναι η ανατροπή με κάθε μέσον αυτής της καινοφανούς παγκοσμιοποιημένης εξουσίας των μη αιρετών μηδέ κρινόμενων κυβερνήσεων του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ, ενός συστήματος εξουσίας που οδηγεί μάζες πολιτών σε αυτοκτονίες και περιθωριοποίηση, η αποδοκιμασία των σχημάτων υπό την εποπτεία τραπεζικών στελεχών εκπαιδευμένων στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα.  Αμέσως μετά έρχεται η ανάγκη για την εκκαθάριση του βόθρου του μεταπολιτευτικού μας πολιτικού συστήματος-τέρατος και η "κατασκευή" ενός συστήματος διακυβέρνησης με εμπλοκή δυναμικού που θα υπηρετήσει έναν νέο κομφορμισμό με πυλώνες την γνώση , την προοδευτικότητα, την υποχρεωτική πλέον οικουμενικότητα των ιδεών και των επιρροών της, την αποδοχή του εμπλουτισμού του δυναμικού της χώρας με αλλοδαπούς και την προσήλωση στην αξιοποίηση του συνόλου αυτού του δυναμικού πάνω στους πυλώνες ανάπτυξης που έχουμε όλοι ασφαλώς κατά νού.
      Αν λοιπόν λάβουμε ως δεδομένη την ευχή της συνέχισης της λειτουργίας του ελληνικού κράτους με όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πρώτο μας μέλημα είναι με την ψήφο μας η συντριβή των εγχώριων συνεργατών της αγοράς και των καρτέλ, κατόπιν η πάσει θυσία στελεχειακή αναννέωση των αναδυόμενων κομμάτων και σχηματισμών και ταυτόχρονα η ενεργή συμμετοχή σε δράσεις τοπικού χαρακτήρα μέσα από τις οποίες επιβάλλεται η διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας από κάτω προς τα πάνω. Ο συλλογικός διανοούμενος είναι η απάντηση στον αιώνα των μεγάλων ηγεσιών που έφυγε και άφησε άλυτα πλείστα κρίσιμα έως ολέθρια προβλήματα. Δεν επιτρέπεται να μείνουμε πλέον στα του οίκου μας. Η ανάγκη θα μας οδηγήσει να πάρουμε πρωτοβουλίες στη γειτονιά και την κοινωνία.
     Σκεφθείτε σε αυτές τις εκλογές διπλασιασμό των δυνάμεων των Κομμουνιστικών σχηματισμών σε όλη τη Νότιο Ευρώπη, σκεφθείτε στις επόμενες εκλογές που θα έλθουν πάρα πολύ πιό σύντομα, εκλεκτική κριτική ψήφο και αναννέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με φρέσκο αίμα, σε πρωτάκουστα ποσοστά, σκεφθείτε κινήματα πολιτών σε όλη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια και θα έχετε μια ορθολογική βάση πολιτικής συμπεριφοράς στην οποία δύσκολα μπορείς να πεις όχι.Τα σημάδια είναι έκδηλα παρόλο που δύσκολα θα τα δεις να προβάλλονται στα ισχυρά ΜΜΕ. Είναι εποχές που οι εξελίξεις δεν έρχονται από το γυαλί, είναι εποχές που το γυαλί δεν προλαβαίνει ούτε να μας αποπροσανατολίσει. Επι τέλους !!!
      Γι αυτό προτείνω τώρα ψήφο στο ΚΚΕ, καθαρό μήνυμα προς την Ευρώπη και απαίτηση από την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση για τις δέουσες πολιτειακές ανατροπές όπως οι κανόνες στις νομοθετήσεις, τα όρια στις τροπολογίες, ο αριθμός των βουλευτών, και η επιστροφή στην απλή αναλογική, κατόπιν, στις επόμενες εκλογές ψήφο ολοένα και σε μικρότερους σχηματισμούς με οραματικού περιεχομένου προγραμματικές πλατφόρμες για την σταδιακή απομόνωση των αρτηριοσκληρωτικών δυνάμεων του παραδοσιακού αριστερού χώρου και του επαγγελματικού συνδικαλισμού, κατακερματισμό των πανίσχυρων σχηματισμών και επάνοδο σε μια μορφή πλουραλιστικής αντιπροσώπευσης , δειλά βήματα προς τον συλλογικό διανοούμενο του Γκράμσι. Θα χρειαστούν χρόνια θαραλλέων ψήφων.
     Αυτά ως προσέγγιση στο δίλημμα τι ψηφίζουμε σήμερα και αύριο.

     Τι θα φέρει το μέλλον σε οικουμενική βάση; Είναι πολύπλοκο. Διεξάγεται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος με όλα τα μέσα, οπλικά, πολιτικά & νομισματικά καθώς ολοένα  εγείρονται μάζες από την επιβολή του άκρατου καταναλωτισμού με ταυτόχρονη διεύρυνση των αντιθέσεων, οπότε ολοένα  μεγαλώνει η πίεση των περιθωριοποιημένων λαών προς τους επιούσιους των αγορών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβληθούν τόσο ισχυρές ολιγαρχίες. Η καταστολή των κινημάτων και η επιβολή του νόμου του ισχυρού θα παίρνουν όλο και πιό κυνικό πρόσωπο. Θα έχουμε συγκρούσεις ακόμη πιό μεγάλης έκτασης. Από αυτές εμείς, ως χώρα, θα έχουμε παράπλευρες απώλειες καθώς δεν είμαστε στην πυρίκαυστη ζώνη. Θα επανακαθοριστούν μοιραία οι έννοιες του έθνους κράτους, της αποκλειστικής εκμετάλευσης του φυσικού πλούτου, οι διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες και θα ξανασχεδιαστούν με βίαιο τρόπο οι ζώνες επιρροών των ισχυρών, παραδοσιακών και μη, παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είμαστε μικροί. Θα είμαστε προσδεμένοι σε κάποιο όχημα. Και δεν νομίζω να τρέφει κανείς αυταπάτες ότι τις επιλογές μας ως προς αυτό το όχημα θα τις κρίνουν οι ψήφοι μας. Έχουν ήδη υπογραφεί και δρομολογηθεί. Είμαστε κομμάτι των Αμερικανικών και Ισραηλίτικων μεθοδεύσεων στην περιοχή και αυτό είναι ο λόγος που δεν είμαστε σε πυρίκαυστη ζώνη.  Γι αυτό προτείνω να μείνουμε στα ταπεινά ζητήματα της κοινωνικής μας αναγέννησης και να μην βασίζουμε την εξέλιξη της εσωτερικής μας αγοράς εργασίας σε πακτωλούς πόρων από γεωτρύπανα και εξωρύξεις ουρανίου. Στο όποιο ελληνικό κοινοβούλιο κι αν προκύψει, αυτά τα ζητήματα ούτε που θα παρουσιασθούν για απλή ανάγνωση. Το διακύβευμα θα είναι  τα υπόλοιπα θέματα που είναι οι συσχετισμοί εντός της χώρας και οι ισορροπίες μεταξύ των συμφερόνταν των συντεχνιών, οι κατευθύνσεις της ανάπτυξης και οι προτεραιότητες των τοπικών κοινωνιών. Σε αυτά υπάρχουν τεράστια περιθώρια εκλογίκευσης και προόδου. Σε αυτά θα βοηθήσει μια διοίκηση σωστά εκλεγμένη, με κριτήρια τα πραγματικά διακυβεύματα και όχι τις μικροπολιτικές επιδιώξεις. Μια διοίκηση από βουλευτές ικανούς να χρησιμοποιήσουν όλες τις ευκαιρίες και τα χρηματοδοτικά εργαλεία για να δώσουν ευκαιρίες σε μια παραγωγή που θα βασίζεται στο έμψυχο δυναμικό της χώρας και τους ιδιαίτερους τομείς όπου παρουσιάζουμε ως τόπος συγκριτικά πλεονεκτήματα.
    Και πάλι λοιπόν με την ευχή της συνέχισης του περιβάλλοντος κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επιστρέφω την λούπα της σκέψης μου στην αρχή του κειμένου.
Τι διακυβεύεται και πως ψηφίζουμε ; Με έναν τρόπο που να βγάζει λογικό νόημα. Με ένα τρόπο που να μας πάει ένα βήμα εμπρός. Ακόμη και η μεγαλύτερη αναρίχηση τελειώνει όπως ξεκίνησε. Με ένα βήμα. Ελπίζω να πρόσφερα ευκαιρίες σκέψης.

  # Απόσπασμα από το εγχειρίδιο για την πολιτική και το σύγχρονο κράτος του Αντόνιο Γκράμσι