ψύχραιμα τώρα, καλά το πας !

          Τώρα επιχειρούμε ένα βήμα παρακάτω. Πέρασε άπαξ το μήνυμα ότι η επιχειρηματολογία των media και η διεθνής συμπαιγνία δεν μπορούν να διαμορφώσουν πλήρως την κοινή γνώμη , κατά συνέπεια δεν μπορούν να επιβάλλουν και το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο αιφνιδιασμός είναι ένα όπλο που οι λαοί ακόμη διαθέτουν. Ωραία ! Τι πετάμε και τι κρατάμε από αυτό ;

     Πρώτα πρώτα πετάμε και πάλι ότι χαϊδεύει υπερβολικά τα αυτιά μας, κάτι που πρέπει να το κάνουμε πάντοτε. Λένε ότι ξεκίνησε από αυτήν εδώ τη χώρα το παγκόσμιο κίνημα συνειδητοποίησης που θα φέρει ανθρωπισμό και ηθική στο προσκήνιο και πάλι παγκοσμίως… Ε.. κράτα και μικρό καλάθι. Για δυό λόγους. Ο ένας είναι ότι το αντιμνημονιακό κίνημα στέγασε μαζί με τους ενημερωμένους και όλο το κατακάθι του παραγωγικού δυναμικού της χώρας , αστείους, χαβαλέδες, κηφήνες, βολεμένους αγνώμονες, όπου φυσάει ο άνεμος ανεγκέφαλους και επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από το πρώτο κύμα θιγμένων στα κεκτημένα τους οι οποίοι όπως έδειξαν οι αναλύσεις δεν ήταν ηλικιωμένοι αλλά εργαζόμενοι στα μεγάλα αστικά κέντρα, δηλαδή η διαπλεκόμενη πελατεία των μεγάλων κομματικών σχηματισμών που φυλλορροούν. Ήρα και στάχια ατάκτως… Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο ανθρωπισμός, η διανόηση και η επαναστατική συμπεριφορά δεν είναι σύντροφοι αλλά περιστασιακοί συνεργάτες.

      Αφού λοιπόν πετάξουμε αυτή την ..ηρωική συνιστώσα από την ανάλυσή μας είναι καλό να παρατάξουμε στη σειρά τις επιδιώξεις μας για να δούμε μετά ποιος μπορεί να τις υπηρετήσει με σχετική αποτελεσματικότητα. Αυτή η φράση είναι χρήσιμη παρ’ όλο που σκοτώνει ένα κομμάτι απ’ το όνειρο. Και με μια μικρή ανάλυση θα φτάσουμε αμέσως στο συμπέρασμα ότι σε αυτήν εδώ τη χώρα των νεοελλήνων πρέπει να αναγκάσουμε όλες τις δυνάμεις του πολιτικού φάσματος να συμβάλλουν με κομμάτια της ιδεολογίας τους στο κοινό οικοδόμημα που θα έχει ένα ευοίωνο μέλλον. Ο τόπος είναι καλός. Τι μας φταίει ; Δεν ιεραρχούμε και δεν λύνουμε προβλήματα. Βαριόμαστε !!!

    Η μια επιδίωξή μας είναι να ισοσταθμίσουμε τα οικονομικά μας. Δηλαδή μέσα σε 2-3 χρόνια να συναντηθούν τα έξοδα του κράτους με τον παραγόμενο εθνικό πλούτο και αφού οι περικοπές τακτικών απολαβών άγγιξαν ταβάνι να παταχθεί το αντιπαραγωγικό κομμάτι ώστε αναγκαστικά στρεφόμενο σε άλλες δραστηριότητες να ανεβάσει τον πήχυ kaτα 50- 60 δισ. ευρώ ετησίως. Αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει μεγάλες συγκρούσεις με τους θύλακες διαφθοράς και εκτεταμένες και βίαιες μετατάξεις εργαζομένων υπό την απειλή απολύσεων στο 40% των υπηρετούντων το ελληνικό δημόσιο. Αυτό αποκλείεται να το υπηρετήσει "αυτοβούλως" μια αριστερή κυβέρνηση.

     Δεύτερη επιδίωξη είναι η εθνικοποίηση των πυλώνων παραγωγής του ελληνικού πλούτου και ο έλεγχος των αναγκαίων πολυετών συμβάσεων με τις οποίες θα επιδιωχθεί η αξιοποίησή του και η προστασία του από τους γνωστούς μεγαλοκαρχαρίες. Αυτό σημαίνει εθνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος με τεχνοκράτες αμειβόμενους καλά και όχι με πολιτευτές. Αυτό σημαίνει ανοιχτούς στον λαό διαγωνισμούς για τις επενδύσεις στον τουρισμό, τις ήπιες μορφές ενέργειας, τις συγκοινωνίες, την πληροφορική και τις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες, με την σειρά που αναφέρονται. Αυτό τέλος σημαίνει ρεαλιστική αλλά ενεργή και ευρηματική εξωτερική πολιτική με βάση τα μεγέθη μας… Αυτό όλο δεν μπορεί να το υπηρετήσει μια κυβέρνηση της Δεξιάς η οποία χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο.

     Η τρίτη επιδίωξη είναι η αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού της χώρας σε μια έκρηξη ανάπτυξης της πανεπιστημιακής έρευνας στην Ελλάδα η οποία μπορεί να επισυμβεί με ελάχιστη αρχική επένδυση αφού οι υποδομές είναι εδώ και χρόνια έτοιμες αλλά υπό καθεστώς στάσης εργασίας με την ευγενική επίβλεψη της εγχώριας καθηγητικής νομενκλατούρας. Αυτό δεν μπορεί να το υπηρετήσει μια κομμουνιστική κυβέρνηση η οποία αντλεί το δυναμικό της από αυτό το καθηγητικό κατεστημένο.

      Η τέταρτη επιδίωξη είναι το ξεπάτωμα των μηχανισμών μέσα στις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα δημόσια αγαθά, την υγεία, τη συλλογή των κρατικών πόρων, την διανομή των κρατικών ενισχύσεων και των αναπτυξιακών πακέτων, τους μηχανισμούς ασφάλειας της χώρας και ελέγχου των συνόρων στη διακίνηση αγαθών αλλά και πληθυσμών. Αυτούς τους μηχανισμούς δεν πρόκειται να τους ξεπαστρέψει η ελληνική σοσιαλιστική αρμάδα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.

     Οπότε το γεγονός ότι αποσυντίθεται τώρα το πολιτικό τοπίο από τους μεγάλους σταθερούς πυλώνες της μεταπολίτευσης είναι για το καλό του τόπου. Όντως δε πάει άλλο με την παλιά μας Ελλάδα. Αλλαγές, επιβάλλει η τεράστια δύναμη, που μπολιάζει σήμερα με κοινή λογική τις εκλογικές πάλαι ποτέ πελατείες. Τώρα είμαστε όμως μπροστά στα φοβερά διλήμματα που γεννούν φόβο, το ισχυρότερο όλων των μέσων που χρησιμοποιεί το σύστημα για να ποδηγετήσει τις μάζες. Τι θα γίνει αύριο ; Είναι το ίδιο μέσον που κάνει τους άριστους μαθητές να πιστεύουν ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία στις πανελλήνιες ακυρώνει όλη τη ζωή τους, κάτι το οπόιο όλοι οι συνετοί παρατηρητές θεωρούν ηλιθιότητα. Τι θα γίνει ;

     Μα θα γίνουν επιτέλους οι αλλαγές. Θα γίνουν οι αλλαγές γιατί τελειώσαν τα ψέματα. Πώς να το κάνουμε ; Δεν μπορείς να φωλιάσεις σαν πέρδικα σε μια συστάδα με φυλλωσιές και να κλωσάς αυγά. Ήρθε η ώρα μιας γέννας. Οι αλλαγές επιβάλλονται από τους ξένους βιαίως και είναι και απαραίτητες. Και δεν επιβάλλεται ο τρόπος που θα γίνουν παρά μόνο μια προσαρμογή του κοινωνικού μας μοντέλου προς παραγωγικές κατευθύνσεις. Αυτήν την ώρα που μιλάμε αγρότες προσπαθούν ακόμη να διπλασιάσουν τα στρέμματά τους στα χαρτιά, δημόσιοι υπάλληλοι να σχεδιάσουν έξυπνες απουσίες για να βγάλουν κι άλλα τετραήμερα στη ζούλα, επιχειρηματίες περνούν το προσωπικό τους σε εταιρίες πυραμίδες για να γλυτώσουν 20% από τα ένσημα και πανταχού διασκορπισμένοι διαχειριστές διασπαθιστές δημοσίου πλούτου συντάσσουν εικονικά τιμολόγια φρικαλέου μεγέθους ακόμη και για τις γάζες των νοσοκομείων. Σε κάθε συναλλαγή συμμετέχουν σε αγαστή συνεργασία εκπρόσωποι όλων των ιδεολογικών και ταξικών στρωμάτων της χώρας. Όχι ; Ναι λοιπόν στις εκτεταμένες αλλαγές. Ναι.

     Αυτές οι αλλαγές είναι που θα επιφέρουν μια άνοδο του πήχυ για τον παραγόμενο εθνικό πλούτο, ώστε να μην χρειαστεί να περιέλθουν σε κατάσταση απόγνωσης τα μεσαία νοικοκυριά της χώρας προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες τους. Μόνο που χρειάζεται τώρα η σοφία του υποτιθέμενου μέσου ψηφοφόρου να δώσει τις σωστές εντολές. Πρέπει να αποσυνθέσει και άλλο, και άλλο, και άλλο το κομματικό τοπίο βάζοντας 14 κόμματα στη βουλή ! Ποτέ πια συνομωσίες των ολίγων. Κυβερνητικό έργο που θα παράγεται και θα επιβλέπεται από το κοινοβούλιο και θα το εκτελούν επιστήμονες ειδικοί σε κάθε τομέα με εντολή του κοινοβουλίου . Τεχνοκράτες στους μηχανισμούς, πολυφωνία στη βουλή. Χώρια που θα στείλλει το μύνημα και στους νεοδημαγωγούς των ανερχόμενων σχηματισμών που ξεκίνησαν κι όλας την προσαρμογή της επιχειρηματολογίας τους με τις επιδιωκόμενες αυτοδυναμίες. Δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουμε τώρα ένα Σύριζα με 35% , έτσι δεν είναι ;

     Την περαιτέρω εμπιστοσύνη  του κόσμου θα την θεριέψει μια δοκιμή αυτού του μοντέλου πολυσυλλεκτικότητας το οποίο κραδαίνουν με λύσσα όλα τα μέσα ως απειλή για αποσταθεροποίηση, λες και αν τώρα ήταν μέσα στη βουλή εκπρόσωποι του Μάνου, των οικολόγων, της Δημιουργίας ξανά και ακόμη ενός ή δυό σχηματισμών θα ήταν αδύνατες οι συνθέσεις απόψεων. Έ δεν θα ήταν αδύνατες. Απλά θα ήταν αυτονόητες και αναγκαίες. Έχει διαφορά. 

    Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε ερείπια, καταλήγει το παρακάτω άρθρο του Νίκου Ξυδάκη για να συμμετέχει στο κλίμα της εφημερίδας που εκπροσωπεί. Αλλά εγώ νομίζω ότι θα το βρείτε ελπιδοφόρο. Τα ερείπια δεν θα μας τα επιβάλλει κανείς. Μόνοι μας υπάρχει περίπτωση να τα προκαλέσουμε στηλώνοντας τα πόδια στα κεκτημένα μας και καίγοντας πίσω μας τη γη αν μας ξεβολέψουν. Οπότε, για μια αναίμακτη από πλευράς εκρήξεων διαδικασία επώδυνων αλλαγών χρειάζεται η συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού με όλους τους δομημένους πολιτικούς σχηματισμούς ώστε κανείς να μην αισθάνεται ανεύθυνος ούτε αποκλεισμένος. Το φιλότιμο θα κάνει τα περαιτέρω.  Όταν έχεις την πεποίθηση ότι κάτι σκαρώνεις σηκώνεις τα μανίκια με άλλον αέρα...

    Ευχή λοιπόν, να βάλουμε και ακόμη 3-4 μικρά κόμματα στη βουλή στις επόμενες εκλογές και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Κανείς δεν θα αισθάνεται ικανός και δυνατός για να παίξει τον Καίσαρα.. Στο ερώτημα αν θα συνεργασθούνε η απάντηση θα δοθεί πάραυθα. Τα πολιτικά ήθη ωριμάζουν σε χαλαιπούς καιρούς. 

    

για κερασάκι το όμορφο άρθρο του Ξυδάκη από την Καθημερινή της 8/5/12

Ο άγγελος της ιστορίας στην Ελλάδα

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Οσοι ταξίδεψαν στα νησιά τους για να ψηφίσουν προχθές, υποδέχτηκαν το καλοκαίρι με αρχαίες τελετουργίες: μύρισαν μαγιάτικα ρόδα και κολύμπησαν σε διάφανα νερά. Ελλάδα και Μάης μαζί, έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ το 1932 μαγεμένη: «Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερά του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις».
Ογδόντα χρόνια αργότερα, η Ιστορία έστηνε το μεγάλο της παιχνίδι στην Ελλάδα, με τη δική του άγρια ομορφιά, που έκοψε την ανάσα στους Ελληνες και προκάλεσε διανοητικά τους εκατοντάδες ανταποκριτές απ’ όλο τον κόσμο. Τεμαχισμός του κοινοβουλευτικού Σώματος, έτσι ώστε κανείς συνδυασμός δυνάμεων να μη συνθέτει κυβέρνηση. Κατάρρευση των κυβερνητικών κομμάτων μιας 38ετίας. Δεύτερο κόμμα, εντολοδόχος για σχηματισμό κυβέρνησης, η Ριζοσπαστική Αριστερά, ενώ αποπειράται να μεταμορφωθεί σε ηγεμονική παράταξη. Είκοσι ένας βουλευτές για ένα αντικοινοβουλευτικό μόρφωμα που εξαπολύει ναζιστικούς κρωγμούς μίσους και βίας. Και τα λοιπά.
Η ιστορία είχε αρχίσει τις επισκέψεις της από το 2008. Και θα παραμείνει εδώ, άγνωστο πόσο. Ωστόσο μόλις τώρα αρχίζουμε να συλλαμβάνουμε κύκλους και σχήματα. Οτι, ας πούμε, δεν κλείνει απλώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αλλά ο κύκλος του μεταπολέμου, αυτός που αρχίζει με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και την πολιτικοστρατιωτική ήττα της Αριστεράς και περνά διαδοχικά απ’ την ανοικοδόμηση, τη δικτατορία, την κυπριακή απώλεια, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, έως το λυκόφως της πρώτης παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα πρωταγωνίστησε ως εργαστήριο μέλλοντος, στην αρχή του κύκλου, το 1944-49· πρωταγωνιστεί και τώρα ως εργαστήριο ευρωπαϊκού μέλλοντος, στην αρχή ενός νέου κύκλου. Κι άλλη διεθνής πρωτιά: η ανάδυση του ευρωαριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις παρυφές της εξουσίας με ειρηνικά μέσα. Τέτοια κίνηση έχει σημειωθεί μεταπολεμικά στην Ευρώπη μόνο άπαξ, από το ευρωκομμουνιστικό PCI του Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία του ’70. Το PCI μεταμορφώθηκε, χάθηκε μαζί με όλο το ιταλικό μεταπολεμικό σύστημα.
Σήμερα ο κόσμος είναι διαφορετικός. Εντούτοις η προσέγγιση της εξουσίας από την Αριστερά είναι παρόμοια με του PCI. Αίτημα δεν είναι η βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού, όσο μια λυσιτελής υπεράσπιση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου και των δημοκρατικών κατακτήσεων της νεωτερικότητας. Η οικονομική κρίση που ενδημεί από το 2008 έδειξε φθαρμένους τους πολιτικούς αρμούς της αντιπροσώπευσης και απροστάτευτο τον κόσμο της εργασίας. Ωστε το νέο στοίχημα της ζώσας Αριστεράς και νέα απαίτηση και προσδοκία των λαών δεν είναι μια ανεύρετη ουτοπία, αλλά η υπεράσπιση του ζωτικού δημόσιου χώρου και η επινόηση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης, βιώσιμου, μη σωρευτικού, εμπνεόμενου από αξίες ενός ήπιου βίου.
Αυτό το μεγάλο ιστορικό παίγνιο, πνευματικό, πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό, διαδραματίζεται τούτες τις ώρες του πόνου και της δημιουργικής αγωνίας στην Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας, του λόγου και του νείκους. Ο άγγελος της Ιστορίας φτερουγίζει μες στον Μάη - ας ελπίσουμε χωρίς ερείπια.