Αυτή η ευχή της απαλλαγής από κάθε κομφορμισμό είναι ουτοπική. Δεν είναι σωστή ανάγνωση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας. Δεν πρόκειται για απαλλαγή από κάθε κομφορμισμό και κοινωνικό άλμα, ό,τι τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε...Ακόμη και οι πιό εξτρεμιστικές δυνάμεις δεν το πιστεύουν.
Πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα σε δυό κομφορμισμούς, μια κρίση ηγεμονίας, μια κρίση της κοινωνίας των πολιτών. Από την μια πλευρά οι παλιοί πνευματικοί και ηθικοί διευθύνοντες της κοινωνίας αισθάνονται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, καταλαβαίνουν ότι τα κηρύγματά τους αποδείχθηκαν ξένα προς την πραγματικότητα, μορφές χωρίς περιεχόμενο, προνύμφες χωρίς πνεύμα, εξού και η απόγνωσή τους που οδηγεί σε νεο συντηρητισμό και συνθήματα προάγγελους καταστροφής. Η ιδιαίτερη μορφή κουλτούρας, αξιοκρατίας, πολιτισμού και ηθικής που εκπροσωπούσαν αποσυντίθεται και για αυτό κηρύσουν τον θάνατο κάθε πολιτισμού και προτρέπουν το κράτος να πάρει κατασταλτικά μέτρα, συγκροτούν μηχανισμούς αντίδρασης παρατείνοντας την κρίση, αφού η παρακμή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί χωρίς γενικευμένη κρίση. Από την άλλη πλευρά οι εκπρόσωποι κάθε νέας τάξης πραγμάτων που κυοφορείται, μέσα από την φυσιολογική τάση μίσους προς το παλιό, διαδίδουν ουτοπίες και σχέδια τρελά. Ποιό είναι το σημείο αναφοράς για τον νέο αναδυόμενο κόσμο ; Πάλι ο κόσμος της παραγωγής, η εργασία. Στην βάση κάθε ιδεολογίας υπάρχει ο μέγιστος ωφελιμισμός !
Η νέα συλλογική και ατομική ζωή πρέπει να οργανωθούν και πάλι αποβλέποντας στην μέγιστη απόδοση του παραγωγικού μηχανισμού. Δημιουργώντας μέσα από τις οδύνες της εξομάλυνσης των αντιφάσεων έναν νέο κομφορμισμό από κάτω προς τα πάνω, θα προσφέρουν νέες προτάσεις αυτοπειθαρχίας, ελευθερίας και ανάπτυξης ατομικής και συλλογικής. Ένας νέος κομφορμισμός κυοφορείται λοιπόν στη θέση του παλιού. #
Αυτό προϋποθέτει μια μεθοδολογία και μια ενσυνείδητη μεταστροφή ατομική και στη συνέχεια κοινωνική προς πολιτικές συμπεριφορές που είναι ορθολογικότερες. Μέχρι σήμερα πηγαίναμε και ψηφίζαμε αναθέτοντας το καθήκον μας για εξέλιξη σε αντιπροσώπους μας οι οποίοι ήταν ενταγμένοι σε ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς. Κατόπιν ασχολούμασταν με τα του οίκου μας έως την στιγμή που αντιλαμβανόμασταν ότι η εκτροπές από την εντολή μας ήταν εξωφρενικές.
Τώρα έχουμε την οργισμένη τάση να ακυρώσουμε το εκλογικό μας διάβημα δίνοντας εντολή σε κάθε θεατρίνο που έχει τα χρήματα να φτιάξει ένα ψηφοδέλτιο κάτω από ένα τίτλο που χαϊδεύει τα αυτιά μας ( π.χ. πρωτοβουλία πολιτών για το άλμα ).... Ακόμη περισσότερο ανόητο είναι να αφήνουμε εντελλώς ουτοπικά επιχειρήματα να μπερδεύουν την ήδη διαταραγμένη μας λογική.
Σε αυτήν τη συγκυρία, η επίκληση παραδειγμάτων όπως της κοινότητας Μαρινταλέντα της Σεβίλλης θα πρέπει να γίνεται με επίγνωση των μηχανισμών καταστολής ιδεών και των φραγμάτων ελευθερίας που χρησιμοποιεί για να γίνει παραγωγική η εκεί εγκαθιδρυμένη εξουσία. Επί τέσσερις δεκαετίες ο Μαρξιστής χαρισματικός ηγέτης της σοσιαλιστικής αυτής κοινότητας εκτοπίζει με κάθε μέσον όσους αποτελούν κίνδυνο αποπροσανατολιστικών κινήσεων από τον κομφορμισμό που έχει επιβάλλει. Έτσι, υπάρχει ο κίνδυνος με την φυσική του αποχώρηση να καταρεύσει όλο το κτίσμα. Δεν έχει διακινδυνεύσει να περάσει στο επόμενο επίπεδο, την κατασκευή του ώριμου συλλογικού ανθρώπου, μιας μάζας που επιδιώκει έναν διαρκώς εξελισσόμενο κομφορμισμό με την ματιά στραμένη στο αυριανό όφελος του συνόλου. Είναι ένα παράδειγμα προσωπικής πορείας από τον εξτρεμιστικό νεωτερισμό στον φοβικό συντηρητισμό !
Επειδή παρθενογέννεση δεν υπάρχει ας κρατήσουμε τις αρχές λειτουργίας τέτοιων ανατρεπτικών εγχειρημάτων που ήταν εστιασμένα στον ισορροπημένο άνθρωπο, τον άνθρωπο που εργάζεται για να ζεί και όχι το αντίστροφο.
Είμαστε μπερδεμένοι εξαιτίας του μεγέθους των αλλαγών που επιθυμούμε. Γι αυτό και παλινδρομούμε από την αποχή και την παραίτηση στην ψήφο οργής. Ας ορίσουμε λοιπόν τις προτεραιότητες με κάποιον τρόπο...
Η πρώτη ανάγκη είναι η ανατροπή με κάθε μέσον αυτής της καινοφανούς παγκοσμιοποιημένης εξουσίας των μη αιρετών μηδέ κρινόμενων κυβερνήσεων του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ, ενός συστήματος εξουσίας που οδηγεί μάζες πολιτών σε αυτοκτονίες και περιθωριοποίηση, η αποδοκιμασία των σχημάτων υπό την εποπτεία τραπεζικών στελεχών εκπαιδευμένων στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Αμέσως μετά έρχεται η ανάγκη για την εκκαθάριση του βόθρου του μεταπολιτευτικού μας πολιτικού συστήματος-τέρατος και η "κατασκευή" ενός συστήματος διακυβέρνησης με εμπλοκή δυναμικού που θα υπηρετήσει έναν νέο κομφορμισμό με πυλώνες την γνώση , την προοδευτικότητα, την υποχρεωτική πλέον οικουμενικότητα των ιδεών και των επιρροών της, την αποδοχή του εμπλουτισμού του δυναμικού της χώρας με αλλοδαπούς και την προσήλωση στην αξιοποίηση του συνόλου αυτού του δυναμικού πάνω στους πυλώνες ανάπτυξης που έχουμε όλοι ασφαλώς κατά νού.
Αν λοιπόν λάβουμε ως δεδομένη την ευχή της συνέχισης της λειτουργίας του ελληνικού κράτους με όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πρώτο μας μέλημα είναι με την ψήφο μας η συντριβή των εγχώριων συνεργατών της αγοράς και των καρτέλ, κατόπιν η πάσει θυσία στελεχειακή αναννέωση των αναδυόμενων κομμάτων και σχηματισμών και ταυτόχρονα η ενεργή συμμετοχή σε δράσεις τοπικού χαρακτήρα μέσα από τις οποίες επιβάλλεται η διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας από κάτω προς τα πάνω. Ο συλλογικός διανοούμενος είναι η απάντηση στον αιώνα των μεγάλων ηγεσιών που έφυγε και άφησε άλυτα πλείστα κρίσιμα έως ολέθρια προβλήματα. Δεν επιτρέπεται να μείνουμε πλέον στα του οίκου μας. Η ανάγκη θα μας οδηγήσει να πάρουμε πρωτοβουλίες στη γειτονιά και την κοινωνία.
Σκεφθείτε σε αυτές τις εκλογές διπλασιασμό των δυνάμεων των Κομμουνιστικών σχηματισμών σε όλη τη Νότιο Ευρώπη, σκεφθείτε στις επόμενες εκλογές που θα έλθουν πάρα πολύ πιό σύντομα, εκλεκτική κριτική ψήφο και αναννέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με φρέσκο αίμα, σε πρωτάκουστα ποσοστά, σκεφθείτε κινήματα πολιτών σε όλη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια και θα έχετε μια ορθολογική βάση πολιτικής συμπεριφοράς στην οποία δύσκολα μπορείς να πεις όχι.Τα σημάδια είναι έκδηλα παρόλο που δύσκολα θα τα δεις να προβάλλονται στα ισχυρά ΜΜΕ. Είναι εποχές που οι εξελίξεις δεν έρχονται από το γυαλί, είναι εποχές που το γυαλί δεν προλαβαίνει ούτε να μας αποπροσανατολίσει. Επι τέλους !!!
Γι αυτό προτείνω τώρα ψήφο στο ΚΚΕ, καθαρό μήνυμα προς την Ευρώπη και απαίτηση από την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση για τις δέουσες πολιτειακές ανατροπές όπως οι κανόνες στις νομοθετήσεις, τα όρια στις τροπολογίες, ο αριθμός των βουλευτών, και η επιστροφή στην απλή αναλογική, κατόπιν, στις επόμενες εκλογές ψήφο ολοένα και σε μικρότερους σχηματισμούς με οραματικού περιεχομένου προγραμματικές πλατφόρμες για την σταδιακή απομόνωση των αρτηριοσκληρωτικών δυνάμεων του παραδοσιακού αριστερού χώρου και του επαγγελματικού συνδικαλισμού, κατακερματισμό των πανίσχυρων σχηματισμών και επάνοδο σε μια μορφή πλουραλιστικής αντιπροσώπευσης , δειλά βήματα προς τον συλλογικό διανοούμενο του Γκράμσι. Θα χρειαστούν χρόνια θαραλλέων ψήφων.
Αυτά ως προσέγγιση στο δίλημμα τι ψηφίζουμε σήμερα και αύριο.
Τι θα φέρει το μέλλον σε οικουμενική βάση; Είναι πολύπλοκο. Διεξάγεται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος με όλα τα μέσα, οπλικά, πολιτικά & νομισματικά καθώς ολοένα εγείρονται μάζες από την επιβολή του άκρατου καταναλωτισμού με ταυτόχρονη διεύρυνση των αντιθέσεων, οπότε ολοένα μεγαλώνει η πίεση των περιθωριοποιημένων λαών προς τους επιούσιους των αγορών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβληθούν τόσο ισχυρές ολιγαρχίες. Η καταστολή των κινημάτων και η επιβολή του νόμου του ισχυρού θα παίρνουν όλο και πιό κυνικό πρόσωπο. Θα έχουμε συγκρούσεις ακόμη πιό μεγάλης έκτασης. Από αυτές εμείς, ως χώρα, θα έχουμε παράπλευρες απώλειες καθώς δεν είμαστε στην πυρίκαυστη ζώνη. Θα επανακαθοριστούν μοιραία οι έννοιες του έθνους κράτους, της αποκλειστικής εκμετάλευσης του φυσικού πλούτου, οι διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες και θα ξανασχεδιαστούν με βίαιο τρόπο οι ζώνες επιρροών των ισχυρών, παραδοσιακών και μη, παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είμαστε μικροί. Θα είμαστε προσδεμένοι σε κάποιο όχημα. Και δεν νομίζω να τρέφει κανείς αυταπάτες ότι τις επιλογές μας ως προς αυτό το όχημα θα τις κρίνουν οι ψήφοι μας. Έχουν ήδη υπογραφεί και δρομολογηθεί. Είμαστε κομμάτι των Αμερικανικών και Ισραηλίτικων μεθοδεύσεων στην περιοχή και αυτό είναι ο λόγος που δεν είμαστε σε πυρίκαυστη ζώνη. Γι αυτό προτείνω να μείνουμε στα ταπεινά ζητήματα της κοινωνικής μας αναγέννησης και να μην βασίζουμε την εξέλιξη της εσωτερικής μας αγοράς εργασίας σε πακτωλούς πόρων από γεωτρύπανα και εξωρύξεις ουρανίου. Στο όποιο ελληνικό κοινοβούλιο κι αν προκύψει, αυτά τα ζητήματα ούτε που θα παρουσιασθούν για απλή ανάγνωση. Το διακύβευμα θα είναι τα υπόλοιπα θέματα που είναι οι συσχετισμοί εντός της χώρας και οι ισορροπίες μεταξύ των συμφερόνταν των συντεχνιών, οι κατευθύνσεις της ανάπτυξης και οι προτεραιότητες των τοπικών κοινωνιών. Σε αυτά υπάρχουν τεράστια περιθώρια εκλογίκευσης και προόδου. Σε αυτά θα βοηθήσει μια διοίκηση σωστά εκλεγμένη, με κριτήρια τα πραγματικά διακυβεύματα και όχι τις μικροπολιτικές επιδιώξεις. Μια διοίκηση από βουλευτές ικανούς να χρησιμοποιήσουν όλες τις ευκαιρίες και τα χρηματοδοτικά εργαλεία για να δώσουν ευκαιρίες σε μια παραγωγή που θα βασίζεται στο έμψυχο δυναμικό της χώρας και τους ιδιαίτερους τομείς όπου παρουσιάζουμε ως τόπος συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Και πάλι λοιπόν με την ευχή της συνέχισης του περιβάλλοντος κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επιστρέφω την λούπα της σκέψης μου στην αρχή του κειμένου.
Τι διακυβεύεται και πως ψηφίζουμε ; Με έναν τρόπο που να βγάζει λογικό νόημα. Με ένα τρόπο που να μας πάει ένα βήμα εμπρός. Ακόμη και η μεγαλύτερη αναρίχηση τελειώνει όπως ξεκίνησε. Με ένα βήμα. Ελπίζω να πρόσφερα ευκαιρίες σκέψης.
# Απόσπασμα από το εγχειρίδιο για την πολιτική και το σύγχρονο κράτος του Αντόνιο Γκράμσι
Εξαιρετική, με επιχειρήματα, ώριμη και συγκροτημένη σκέψη που συνδυάζει τη θεωρητική προσέγγιση με την πολιτική πρακτική. Είναι μια στιβαρή βάση για διάλογο που ίσως άρχισε αργά...Υπάρχουν σημεία που η ερμηνεία τους μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικά αποτελέσματα,την ψήφο της επόμενης Κυριακής, ωστόσο ο πυρήνας της αντίληψης με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ξεχωριστή, θαυμαστή θα έλεγα η προσωπική πολιτική ανατροπή και η αμφισβήτηση των κυρίαρχων τοπικών και διεθνών ελίτ. Μπράβο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλει μια ακόμη ανάλυση σχετικά με την φύση του πολιτεύματος και την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση. θα την επιχειρήσω ίσως απόψε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκεπτικό είναι πολύ συγκροτημένο, συζήτηση θέλει το "δια ταύτα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πρακτικό επίπεδο σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως αυτό που θέτεις είναι σε μεγάλο βαθμό "τι μήνυμα θα στείλει στο εξωτερικό το αποτέλεσμα των εκλογών"
Οι εκλογές όμως υποτίθεται πως θα πρέπει να στέλνουν μηνύματα και στο εσωτερικό αφού υποτίθεται ότι γίνονται για να εκλέξουμε ένα σχήμα που έχει μετά το δικαίωμα να μας "κατσικωθεί" (sic) για 4 χρόνια μιλώντας για """δημοκρατική νομιμοποίηση""" (τα πολλά εισαγωγικά δεν είναι τυπογραφικό λάθος).
Τι θα θέλαμε να κάνει ένα σχήμα (συνεργασίας προφανώς) αύριο; Ποιους θέλουμε να περιέχει;
Ένας φίλος μου είπε πρόσφατα: "Την ώρα της ψήφου θα αναρωτηθώ: Θα ήθελα να δω απόψε αυτόν που θα ψηφίσω πρωθυπουργό ή τουλάχιστον κυβερνητικό εταίρο;"
Κατά τα άλλα με εκφράζουν απόλυτα οι σκέψεις σου για τους μηχανισμούς ενεργοποίησης συμπληρωμένες με την λογική "του να έχει το σύστημα εξουσίας επαφή με την πραγματικότητα" (το αυτονόητου που μας λείπει για χρόνια). Ποιος πολιτικός σχηματισμός μπορεί να το υπηρετήσει ή να το στηρίζει αυτό άραγε;