έτσι έχουν τα πράγματα

Η Ελλάδα κινδυνεύει να... θυσιαστεί άδικα

( επίκαιρο σχόλιο του Clive Crook του Bloomberg )
" Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης μιλούν πλέον ανοιχτά για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, διαπράττοντας μεγάλο σφάλμα. Μία έξοδος της Ελλάδας δεν έχει γίνει λιγότερο επιζήμια από όσο ήταν όταν η Ε.Ε. τη χαρακτήριζε αδιανόητη.
«Το διαζύγιο δεν είναι ποτέ ομαλό», δήλωσε προ ημερών ο Λικ Κοέν, διοικητής της Τράπεζας του Βελγίου και μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, που απεύχεται ακόμη και ένα «φιλικό διαζύγιο». Μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι «φιλική».
Οπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Μπάρι Αϊχενγκριν, θα επέφερε «τη μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων».
Οι υποστηρικτές της εξόδου ισχυρίζονται πως, με σωστή ηγεσία, η Ελλάδα θα μπορούσε να διαγράψει τα χρέη της με μια ολοκληρωτική πτώχευση, να επανεκκινήσει το τραπεζικό της σύστημα, να αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα μέσω συνετών περικοπών δαπανών και αυξήσεων φόρων, να δεχθεί μείωση μισθών και, τελικά, να αποκαταστήσει την ευρωστία της οικονομίας της. Αν όμως η Ελλάδα διέθετε τη σωστή ηγεσία, δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ. Μπορεί να πει κανείς να αφήσουμε την Ελλάδα να καταρρεύσει, και να δούμε τι θα κάνουμε για να αποτρέψουμε άλλες χώρες να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Το πρόβλημα είναι πως οι επιπτώσεις μιας πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας θα επεκταθούν πολύ πέραν αυτής. Η απειλή για την Ευρώπη δεν ήταν ποτέ η Ελλάδα, αλλά η κακοδιαχείριση που επεφύλασσε στην Ελλάδα η Ευρώπη. Το μείζον πρόβλημα είναι η ανικανότητα να διαχειριστεί αυτό το μικρό πρόβλημα.
Υπάρχουν δύο δίαυλοι μετάδοσης μιας εξόδου της Ελλάδας. Ο ένας είναι τα δάνεια της Ελλάδας σε ξένους, που είναι πιθανόν διαχειρίσιμος. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο δεύτερος δίαυλος: Αν εγκαταλείψει η Ελλάδα το ευρώ, τότε γιατί όχι και η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία; Ακόμη και αν οι επιπτώσεις μιας εξόδου της Ελλάδας δεν είναι τόσο ολέθριες, η έξοδος αυτών των χωρών δεν θα είναι πλέον «αδιανόητη».
Η Ε.Ε. θα αγωνιστεί σίγουρα για να αποτρέψει τη διάλυση του συστήματος. Οι ηγέτες της γνωρίζουν πως, αν διαλυθεί το ευρώ, καθίσταται πλέον δυνατή και μια διάλυση της Ε.Ε. Η διάλυση του συστήματος του ευρώ θα ήταν η πρώτη φορά που η Ε.Ε. θα αντιδρούσε σε μια κρίση αναιρώντας παλαιότερες δεσμεύσεις της αντί να οικοδομήσει πάνω σε αυτές. Σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, θα έπρεπε να διασφαλίσουμε πως το πράγμα σταματά εδώ. Θα πρέπει να καταφύγουμε στις κρίσιμες καινοτομίες στις οποίες έχει έως τώρα αντισταθεί η Γερμανία με τους συμμάχους, τα ευρωομόλογα και ένα ρόλο της ΕΚΤ ως δανειστή ύστατης προσφυγής. Εν ολίγοις, θα πρέπει να επιστρατεύσουμε τελικά τα μέσα εκείνα που θα μπορούσαν να είχαν εμποδίσει να γίνει η κατάσταση τόσο άσχημη.
Η Ελλάδα θα έχει καταρρεύσει χωρίς λόγο, μόνο για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν. Τα βήματα προς μια πλήρη δημοσιονομική ενοποίηση θα ληφθούν πλέον όχι επειδή θα τα ήθελαν οι Ευρωπαίοι πολίτες ούτε ως συνετή αντίδραση στην κρίση, αλλά πολύ καθυστερημένα, λόγω αποτυχίας κάθε άλλης μεθόδου. Γι’ αυτό και θα έχουν αυξημένες πιθανότητες αποτυχίας. Η Ε.Ε. θα έχει αποδείξει πως κλονίζεται σε κάθε πίεση και αυτό δεν θα το ξεχάσει κανείς. Και αυτό, αν υποθέσουμε πως όλα θα πάνε καλά."      αυτά λένε οι ξένοι αναλυτές.... λοιπόν :

                Μερικές φορές το μήνυμα που θα εκπέμψεις είναι σημαντικότερο όλων. Ερώτημα : Αντέχετε ; Απάντηση : Όχι  Όχι γιατί δεν έχουμε πεισθεί ότι είμαστε οι μόνοι κακοί σε όλο τον πλανήτη... Όχι. Και θα τα κάνουμε γυαλιά καρφιά. Θα πάρουμε μαζί μας κι άλλους. Ακούτε ; 

      Είσαι κάτω απ' το νερό, ο χρόνος σου τελειώνει, σε πιάνει σιγά σιγά πανικός,πρέπει να ανοίξεις τα μάτια, κι ας τσούξουν λίγο, είναι ξεκάθαρο προς τα που είναι η επιφάνεια του νερού και συ χρειάζεσαι μια ανάσα για να επιζήσεις. Δεν είναι διακοπές, δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματική ζωή αλλά κάθε τόσο πρέπει να φροντίζεις να παίρνεις μια ανάσα. Έτσι έχουν τα πράγματα με τους ανθρώπους, έτσι και με τους λαούς. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή περίοδο κατηφόρας από το 2004. Ο λαός μας έχει λυγίσει από τις εξελίξεις ηθικά, πολιτιστικά, πνευματικά και βλέπει να απειλούνται η κοινωνική του συνοχή, η οικονομική επιβίωση της μεσαίας τάξης και η γεωπολιτική αξία του τόπου που του ανήκει (μέχρις αποδείξεως του εναντίον).  Γιατί αθόρυβα και τμηματικά η Ελλάδα πωλείται και η τιμές έχουν πιάσει και πάτο... Και το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι μπαίνει στο παιχνίδι μια νέα γενιά εντελώς ταπεινωμένη. Μια από τις πιο καταρτισμένες θεωρητικά νέες γενιές της γηραιάς ηπείρου αισθάνεται κούραση και άρνηση να ξεκινήσει παραγωγή γιατί τα κίνητρα που της δίνουμε είναι τιποτένια.
     Έτσι έχουν τα πράγματα.
     Kaι όταν έτσι έχουν τα πράγματα, το να σε πιέζουν να διατηρήσεις στην διοίκηση του τόπου τους εκφραστές της συντήρησης και της ατολμίας είναι τουλάχιστον θράσσος. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ θα γίνει το δεύτερο κόμμα που οδηγείται σε επανίδρυση μετά το ΠΑΣΟΚ. Ώρα είναι. Όχι επειδή έχει συνολικά το χειρότερο δυναμικό αλλά επειδή δεν έχει την αποδοχή και τον αέρα να εκφράσει την αγωνία μας, ακριβώς τη στιγμή που αυτή η αγωνία πρέπει να φτάσει σε όλο τον πλανήτη. Και επειδή είναι προφανές ότι οι τύχες μας παίζονται πλέον σε τραπέζια που δεν έχουν καρέκλα για μικρούς λαούς σαν και τούτο. Αποσταθεροποίηση φοβούνται.... αποσταθεροποίηση θα τους στείλλουμε. Είναι πολύ σημαντικό να μην σε θεωρούν δεδομένο όταν οι τύχες σου διαπλέκονται με τις τύχες των ισχυρών. Και ποτέ άλλοτε, η τύχη της μικρής Ελλάδας δεν μπορούσε να θεωρηθεί τόσο σημαντική για όλο τον κύκλο των ισχυρών του κόσμου.   
     Φτάσαμε συνεπώς στο σημείο να επενδύσουμε το μέλλον μας στον μόνο οργανωμένο κομματικό σχηματισμό που καταφέρνει υπό αυτές τις συνθήκες να ψελλίζει οραματικό λόγο. Στις εκλογές που έρχονται ο Σύριζα θα έχει καταλάβει σχεδόν τα μισά έδρανα του ένδοξου κοινοβουλίου μας.  Είναι έξυπνο αυτό που κάνουμε ; Πρέπει να το δούμε από την πλευρά της real politic και όχι συναισθηματικά. Το συμπέρασμά μου θα είναι ότι είναι εξίσου χρήσιμο με την επιλογή της ευρωπαϊκής μας ένταξης, όχι της νομισματικής αλλά της πολιτικής, από τα σοφότερα που έχουμε πράξει εδώ και δεκαετίες. Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.  Είναι το μόνο συνεπές διάβημα που θα νομιμοποιήσει τον ηχηρό μας αντίλογο στις δοκιμαζόμενες πολιτικές και θα μας ανεβάσει από τον κάδο των σκουπιδιών στην αρένα της εξέλιξης, εκεί που οι λαοί ματώνουν αλλά μένουν ζωντανοί και δικαιούνται μερίδιο στην ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Ένας λαός που δεν ευνοήθηκε από συγκυρίες και δεν ανέβηκε σε εύκολες λέμβους διάσωσης είναι ένας λαός που μάχεται όταν υπάρχει σοβαρό διακύβευμα και δεν πετάει λευκή πετσέτα. Ας ολοκληρώσουμε την παρέμβαση στη πολιτική σκηνή του τόπου τώρα. Σε αυτές τις εκλογές. Ας κλείσουμε τον κύκλο της εξάρτησής μας από τα δυό μεγάλα μεταπολιτευτικά κόμματα-μηχανισμούς. Περάσαμε πολέμους και ξαναστηθήκαμε, τώρα θα παίξουμε το μέλλον μας με μια τολμηρή επιλογή.

      Το κύριο ερώτημα που τίθεται  είναι αν έχουμε εναλλακτική πολιτική δύναμη ικανή να απευθύνει λόγο στο παγκόσμιο παιχνίδι. Και πόσο καιρό θα της πάρει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Κάθε φορά που οι τύχες της χώρας περνούν σε χέρια αδοκίμαστων ανθρώπων μας πιάνει η αγωνία που έχει ένας πατέρας σαν πρέπει να παραδώσει το μαγαζάκι του στον 25άρη. Είναι βέβαιος ότι ο γιός του θα διαπράξει μια σειρά από προβλέψιμα και σημαντικά σφάλματα που μπορεί και να αποβούν μοιραία. Αλλά η έννοια του μοιραίου σφάλματος είναι τόσο συνυφασμένη με την γενιά των πολιτικών που αποσύρεται, ώστε ως λαός παραδίδουμε τη σκυτάλη με πολύ μεγάλη ευφορία… Και τι εντολή έχει μέσα της αυτή η σκυτάλη ; Τι περιμένουμε να εκφράσει μια αριστερή κυβερνητική πολιτική συσπείρωση ; 

      Ας ξεχωρίσουμε την προσδοκώμενη πολιτική της επόμενης κυβέρνησης στις δυο της  συνιστώσες, γιατί βρισκόμαστε σε εποχή παγκοσμιοποίησης. Την ξεχωρίζω λοιπόν στην εσωτερική πολιτική, δηλαδή θέματα που δεν ( πρέπει να ) αφορούν τους ξένους και την εξωτερική πολιτική στην οποία περιλαμβάνεται πλέον και  η νομισματική παράμετρος.
       Εσωτερική πολιτική :  
   Μια εσωτερική πολιτική πρακτική με συναίνεση των μαζών. Σε μια χώρα που οι κινητοποιήσεις έχουν ακυρωτική δύναμη και …ασυδοσία στα μέσα και τις πρακτικές της διεκδίκησης, μόνον οι συμβατές με το πλήθος πολιτικές επιβιώνουν. «Διαβάζοντας» τις ψήφους βλέπουμε εύκολα ότι ο μέσος Έλληνας θέλει την απομάκρυνση από την κεντρική πολιτική σκηνή όλων των πρωταγωνιστών της μεταπολιτευτικής μας ρεμούλας μηδενός διασωζομένου. Επιθυμεί συνταγματική αναθεώρηση, με κατάργηση της νομικής προστασίας των υπουργών, αναλογικότερο εκλογικό νόμο, λιτή βουλευτική αμοιβή, είσπραξη φόρων και ασφαλιστικών εισφορών με ποινή για τους παραβάτες το κλείσιμο επιχειρήσεων, μεταφορά πόρων στην παιδεία και την πρόνοια με αντίστοιχη περικοπή υπερβολικών αμοιβών σε ευνοούμενες ομάδες ενεργών ή απόμαχων κρατικοδίαιτων στελεχών. Συντάξεις πέραν των 2.000 € θεωρούνται πλέον αίσχος από τον μέσο Έλληνα. Το ίδιο ισχύει και για εκείνες κάτω των 800 € πράγμα που κατατείνει σε διόρθωση των παροχών του ασφαλιστικού συστήματος. Για την φορολογία ο κόσμος περιμένει ένα απλό σταθερό σύστημα φορολόγησης των παραγόμενων κερδών και μείωση των έμμεσων φόρων.  Περιμένει μια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα και μια αναδιανομή πλούτου . Από τους μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς της μεταπολίτευσης περιμένει να αποσυρθούν στα συνέδριά τους  και να αφήσουν χώρο και χρόνο για το μπόλιασμά τους με προτάσεις  κινημάτων ιδεολογικά συμβατών με την κοινωνία, έως ότου επανεμφανισθούν με τίμια ταξική και πολιτική πλατφόρμα ώστε να καταλαβαίνει και ο αγράμματος ποιους αντιπροσωπεύουν. Έτσι η πολυσυλλεκτικότητα θα επιτυγχάνεται με την σύνθεση των τάσεων μέσα στο κοινοβούλιο. Το μοντέλλο όλοι μαζί γιούργια στο μεσαίο χώρο να αρπάξουμε την εξουσία τελείωσε. Ούτε λόγος για λίστες, ούτε λόγος για πλαφόν 3%, ούτε λόγος για εκλογές κάθε έξι μήνες, ο κόσμος θέλει την πολιτική οργανωμένη επαγγελματικά σε απόλυτη συνάφεια με τις δύσκολες περιστάσεις που αντιμετωπίζει έξω στον αγώνα του. Δηλαδή πολιτική που εφαρμόζει σχέδιο και πληρώνει τις επιπτώσεις κάθε φορά που πέφτει έξω χωρίς να την σκαπουλάρει με δυό συγγνώμες. 
         Τον συνδιασμό αυτών των προσδοκιών θα χρησιμοποιήσει όποιος θέλει να συντάξει ένα προεκλογικό πλαίσιο λόγου και να απευθυνθεί στις μάζες για εντολή διακυβέρνησης. 
Τα υπόλοιπα περί διαφθοράς, υπο-παραγωγικότητας του δημοσίου, ελλιπούς είσπραξης φόρων και ατελούς εφαρμογής της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας θα είναι στολίσματα λόγου όλων των πολιτικών στο γυαλί που δυστυχώς λόγω κουλτούρας δεν αγγίζουν τις μάζες ! Ο Έλληνας θα πορευθεί έτσι πως ξέρει, από χωματόδρομους για να μη σκάσει τα διόδια, από διαδρόμους για να γίνει η δουλειά του, με φακελλάκια στο χέρι και χαμόγελο γεμάτο νοήματα. Γιατί πάντοτε αυτός θα είναι εξυπνότερος του γείτονά του ! Μην ελπίζετε και μην επενδύετε σε αλλαγή των προδιαγραφών μας. Μην εθελοτυφλείτε ! Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Θέλουμε γενιές προσπάθειας για βήματα σε αυτά τα πρακτικά ζητήματα που ταλανίζουν τελικά όλους εξυπηρετώντας ελάχιστους.

      Εξωτερική και νομισματική πολιτική :
       Ο μέσος Έλληνας δεν θέλει να ακούσει για επιστροφή στη δραχμή. Το ΚΚΕ θα πέσει στο 5% γιατί αρνήθηκε να το ακούσει. Παρ΄όλα αυτά ο μέσος Έλληνας δεν είναι απρόθυμος να παλέψει μια συγκροτημένη πολιτική επιστροφής σε εθνικό νόμισμα με σχέδιο δεκαετίας μόλις αισθανθεί ότι υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι να το υλοποιήσουν. Και είναι καιρός να σχηματισθούν επιστημονικές ελίτ που θα μελετήσουν ένα σχέδιο. Ο λαός θα επιβραβεύσει αυτό το  plan b όταν το καταλάβει. Όχι τώρα. Τώρα επιλέγει να κινηθεί με ασφάλεια και να προχωρήσει και σε αξιοποίηση όλου του εθνικού πλούτου.
        Ο μέσος Έλληνας διαλέγει τις μακροχρόνιες μισθώσεις των υποδομών της χώρας από την βίαια επιδιωκόμενη  πώλησή τους σε συνθήκες πίεσης και υποβάθμισης των οικονομικών αξιών. Θέλει να μείνει κρατικό αγαθό το νερό, το δίκτυο διανομής ενέργειας και φυσικού αερίου, όχι τα εργοστάσια και το αέριο ως προϊόν, το οικόπεδο κάθε μεγάλης εξώρυξης και όχι οι εγκαταστάσεις, η υγεία ως βασική παροχή σε όλη την δύσκολη γεωγραφικά επικράτεια  και ένας πυλώνας του τραπεζικού συστήματος για να διαχειρίζεται την παροχή ρευστότητας στους μικρομεσαίους. Δεν αντιδρά στην παραχώρηση σιδηροδρόμων, αεροδρομίων, μαρίνων και μεγάλων οδικών αρτηριών με μοντέλο τη γέφυρα Ρίο Αντίριο. Ούτε στην παρουσία και ιδιωτικών πανεπιστημίων και ιδιωτικών νοσοκομείων αντιδρά πλέον ο πολίτης.
       Ο μέσος Έλληνας φαίνεται ότι  δεν αρνείται την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου μετά την αναδιάρθρωση χρέους της χώρας σε ένα βάθος χρόνου με αντίδωρο αυτό το δικαίωμα να παρίσταται εντός των ευρωπαϊκών εξελίξεων ως ένας από τους ιστορικά ανήκοντες στην γηραιά ήπειρο προικισμένους με δυνατότητες λαούς. Επιθυμεί μια ευέλικτη κεντρική πολιτική ισοτιμιών και καλοβλέπει μια πτώση της τιμής του ευρώ για να καταστούν οι υπηρεσίες και τα εξαγώγιμα προϊόντα του ανταγωνιστικότερα. Μια ιδανική εξέλιξη λοιπόν για τη χώρα μας  θα ήταν η ελεγχόμενη διολίσθηση του ευρώ μέχρι της εξίσωσης της τιμής του με το δολάριο και τα 100 γιεν, ως συνεπές αποτέλεσμα γενναίας χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών οικονομιών με την εκκίνηση των δημοσίων επενδύσεων, επιδοτούμενων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση στήνεται τώρα ένα πανευρωπαϊκό κίνημα και εμείς ας το ενισχύσουμε.
        Ο μέσος Έλληνας είναι θετικός σε διμερή "συνεννόηση" με τους γείτονες και επίλυση των εθνικών θεμάτων υπέρ της μείωσης της αιμορραγίας στα εξοπλιστικά. Αυτό δεν είναι φυσικά επιθυμία των μεγάλων αλλά μια αριστερή κυβέρνηση είναι σίγουρο ότι θα το υλοποιήσει με τον καλύτερο εφικτό τρόπο. Στο κάτω κάτω και πάλι δεν θα μας θεωρούν δεδομένους.  Ως μικρός λαός ο ελληνικός ανέκαθεν αντιδρά στην επιβολή ντεφάκτο παγκόσμιων ηγεμονιών, (οπότε θα έπρεπε να) είναι υπέρ της ισχυρής πολιτικά Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως αντίπαλου δέους στο παγκόσμιο παιχνίδι , με τους μικρούς λαούς της περιφέρειάς της σε συνδι-οργανωμένο διεκδικητικό ρόλο. Όλα αυτά συνθέτουν μια εντολή εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι δύσκολο να μετουσιωθεί σε μακροχρόνιο σχέδιο υπερκομματικού χαρακτήρα.
        
      Πάνω σε αυτές τις επιταγές καλείται ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων της χώρας να δοκιμάσει τις αντοχές του σε πολιτική πρακτική. Οι συνιστώσες που απαρτίζουν τον αριστερό χώρο έχουν εξίσου σημαντικά συμπλέγματα με εκείνες του συντηρητικού. Θεωρείται απίθανο να ακουμπήσουν κρατικό οργανισμό αν δεν φύγει και η τελευταία ιδιωτική επιχείρηση από την χώρα. Θεωρείται απίθανο να εκτελέσουν εξυγειαντικό πλάνο με κίνητρα παραγωγικότητας και ποινές αστοχίας σε οποιοδήποτε χώρο του κράτους. Αν δεν είμασταν σε αυτήν την τρομερά αμυντική οικονομική συγκοιρία θα ήταν αυτοκτονία να παραδώσεις αναπτυσσόμενη χώρα στα χέρια τους. Αλλά είμαστε. Είμαστε στην φάση που θα χυμίξουν τα παγκόσμια κεφάλαια και θα επιχειρήσουν να εξαγοράσουν από ότι πουλιέται μόνο τον αφρό. Τον αφρό της παραγωγικής προοπτικής της χώρας ο οποίος ανήκει ασφαλώς στις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε αυτήν την εκποίηση στους επί έτη συνεργάτες των μεγάλων βιομηχανικών δυνάμεων. Θα θέλατε ο Άκης να πουλήσει τον ΟΣΕ ; Ο Στυλιαννίδης το ουράνιο της Θράκης ; Ο Βουλγαράκης το λιμάνι μας ; Δεν σας πιάνει ανατριχίλλα ; Πρέπει λοιπόν για το καλό της χώρας και των παιδιών μας να αναθέσουμε αυτήν την διαπραγμάτευση σε λιγότερο "περπατημένους" πολιτικούς.  Και όλοι ξέρουμε τι θα πει περπατημένος Έλληνας πατριώτης πολιτικός. Την ώρα που δακρύζει στην παρέλαση του Όχι στην τράπεζα ο λογαριασμός του γεμίζει...


             Και ένα καμπανάκι !  Ο αριστερός πολιτικός λόγος χρησιμοποιεί τώρα την Μέρκελ σαν μπαμπούλα. Είναι σαφές ότι μετά τις εκλογές θα καθήσει και θα φωτογραφηθεί πολλάκις χαμογελαστός μαζί της.... Οι ευφυείς ελίτ διαμορφώνουν και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν την λαϊκή αγανάκτηση με εργαλεία την προπαγάνδα στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ. Δεν μας φταίνε για όλα μας τα χάλια οι Ευρωπαίοι εταίροι μας… προσοχή. 
Η Μέρκελ πιστεύει περισσότερο από όλους ότι οι χρηματιστηριακές αξίες πρέπει να αντικατοπτρίζουν την παραγωγική δυναμική των εταιριών και να είναι αλώβητες από το κλίμα που καλλιεργούν οι κερδοσκόποι. Διαφωνείς με τη θέση της αυτή ;  
      Ο Έλληνας, όντας βαθειά ταπεινωμένος από την εικόνα που μεταδίδεται στο εξωτερικό για τη χώρα του, μπορεί να γίνει εύκολα υποχείριο και χωρίς την θέλησή του ένας δάκτυλος των Αγγλοσαξωνικών επιδιώξεων για μια μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη και την οριστική αποτυχία του εγχειρήματος της ΟΝΕ. Γι αυτό δέχεται σωρεία δήθεν φίλιων τοποθετήσεων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η οποία φυσικά τρέμει την ολοκλήρωση του πειράματος της συντεταγμένης ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής παρουσίας με την προσθήκη της Ρωσίας. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα, μια ενωμένη Ευρωπαϊκή ήπειρος ως πυλώνας άσκησης παγκόσμιας ανάσχεσης των ιμπεριαλιστών (USA) και νέο ιμπεριαλιστών (CHINA). Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι τους ακήρυχτους πολέμους γύρω από την Μεσόγειο τους ξεκινούν και τους συντηρούν οικονομικά οι Αμερικανοεβραίοι και όχι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που σπεύδουν πάντα ιδρωμένοι να διεκδικήσουν μερίδια σε έργα πάνω στα συντρίμμια .   
             Πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο πάρτυ με τα αξιόγραφα και τα κουρελόχαρτα, τις αξιολογήσεις και τα πονταρίσματα είναι αγγλοσαξονικής έμπνευσης και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αρωγής (ΟΗΕ) κάλυψη για τα οικονομικά όργια σε βάρος των πολλών και αδύναμων του πλανήτη. Οκτώ στους δέκα νέους Αμερικάνους τρώνε φαγί ελάχιστης διατροφικής αξίας μπροστά σε οθόνες χρηματιστηριακών στοιχημάτων παλεύοντας να γίνουν εκατομμυριούχοι από τα 25 …όταν στις παραδοσιακές παραγωγικές οικονομίες του κόσμου όλου, της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας , της Κίνας, της Ευρώπης και της Αφρικής ο κόσμος σκάβει τη γης, κολλάει τα μέταλλα, μπολιάζει αμπέλια, βαφτίζει καράβια και χτίζει υποδομές που θα επιτρέψουν στους λαούς να έχουν πιο εύκολη πρόσβαση  σε στέγη, νερό, τροφή, υγεία και μόρφωση.  Σε κανέναν άλλον τόσο πλούσιο τόπο, σαν την Αμερική, τόσο μεγάλες μάζες πληθυσμού δεν βρίσκονται σε πολιτική ύπνωση, αστοιχείωτες γεωγραφικά και εθνολογικά, αποκλεισμένες από την πρόνοια και την ουσιαστική ποιότητα ζωής εξυπηρετώντας ένα σύστημα των ολίγων.
         Ο μέσος Έλληνας πιστεύει τώρα πράγματι ότι από την Γερμανία δεν μπορεί παρά να περιμένει ιμπεριαλιστική οικονομική συμπεριφορά γιατί έχει χαραγμένα στο μυαλό του τα ασυγχώρητα εγκλήματα αυτού του σκληρού και αντιερωτικού λαού. Έτσι δεν μπορεί να αντιληφθεί τις σωστές ανησυχίες των Γερμανών, για μια πιθανή ανεξέλεγκτη κρίση αξιών στην Ευρώπη, που θα είναι  βούτυρο στο ψωμί της μεγάλης αρρώστου του πλανήτη, της υπερχρεωμένης πλαστικής  Αμερικάνικης οικονομίας. Η αγωνίες της Μέρκελ για δημοσιονομική πειθαρχία αντιμετωπίζονται υπερβολικά άδικα  από την ελληνική κοινή γνώμη που είναι ανώριμη να κρίνει τους όρους του παγκόσμιου νομισματικού μπραντεφέρ..
     
      Από τον νέο κόσμο που προσπαθούμε να κατανοήσουμε και ίσως μάταια να αμυνθούμε δεν θα καταφέρουμε να μείνουμε αλώβητοι αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο , εμείς οι μικροί, δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να συνταχθούμε στο μέτωπο των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού ο οποίος δεν είναι ελληνικής έμπνευσης ούτε ιδιοκτησίας αλλά είναι πιό συμβατός  με την ιδιοσυγκρασία μας. Ας συμπεριφερθούμε ώριμα , στέλνοντας τα δυό μεγάλα μας κόμματα στις αφετηρίες τους, κοντά στα μονοψήφια ποσοστά και ένα ηχηρό μήνυμα σε όλες τις αγορές. Οι τύχες μας κρέμονται από μια ( ξένη ) κλωστή.