για μια ρυθμισμένη κοινωνία

από την πατριαρχία κατευθείαν στον κοινοβουλευτισμό

.. ο μύθος περί ύπαρξης Ελληνικής αστικής τάξης !

       Σκίζει τα ρούχα της η ελληνική "αστική τάξη" από το οικονομικό αδιέξοδο που δημιουργήθηκε καθώς πάσχισε να συμπεριλάβει το σύνολο του λαού στις απολαύσεις μόνον της καπιταλιστικής συμπεριφοράς και διαβίωσης. Με τρόμο αντιλαμβάνεται ότι λεφτά δεν υπάρχουν για όλους. Και χλευάζουν οι αρχηγοί των κομμουνιστικών σχηματισμών με μια  συγκρατημένα συγκροτημένη ομολογώ θριαμβολογία νικητή καθώς πρέπει μάλλον να ξεγράψουν παιδιά από τα ιδιωτικά σχολειά , i-pods και laptop από την καθημερινότητά τους και υπερχορηγούς από την ατζέντα τους. Και τώρα ; Ποιες τάξεις εχθρούς πρέπει να κατασκευάσουμε ; Ποια κόμματα λέγονται δεξιά ; Ποια είναι φιλελεύθερα ; Ποιά συγγενικά ; Τι ιδεολογία έχουμε να δείξουμε στη νεο φτωχολογιά ; Και που έχει μείνει ευκαιρία πολιτικής μέσα στον όλεθρο ;  Αυτά είναι !

     Ανατρέχω «Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας» Θεμέλιο :

           Κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) η ελληνική αστική τάξη είναι αποτέλεσμα μιας εξαμβλωματικής κυοφορίας.  Ας επιχειρήσω να συνοψίσω τον συλλογισμό του : ο κοινοβουλευτισμός επιβλήθηκε στην Ελλάδα έξωθεν εξαιτίας δυσαρέσκειας στην ανυπακοή του Όθωνα καθώς θεωρήθηκε ο προσφορότερος τρόπος να χειραγωγηθεί μια χώρα με έως τότε πατριαρχικές δομές που βρίσκονταν ωστόσο σε σημαντική γεωστρατηγική θέση. Η αστική τάξη και η καπιταλιστικές συνήθειες δεν ήταν αποτέλεσμα αντίδρασης σε φεουδαλικές μορφές οργάνωσης όπως συνέβη σε όλη την Ευρώπη με πρωτεργάτες καινοτόμους βιομήχανους και επιστήμονες αλλά κατασκευάστηκε από κίβδηλα «υλικά», εργολάβους διαπλεκόμενους με το κράτος και πολιτικάντηδες που έβλεπαν ένα όχημα για μετοίκηση από την επαρχία στα αστικά κέντρα. Τα κόμματα, δεν ήταν μεταφορές ταξικών και κοινωνικών ώριμων αιτημάτων από τις μάζες προς τα κέντρα εξουσίας αλλά μεταμφιέσεις πατριαρχικών δομών, του τύπου «με υπακούς σε προστατεύω» οι οποίες μάλιστα διάλεγαν την θέση τους στο πολιτικό στερέωμα όχι με βάση ιδεολογικές πλατφόρμες αλλά την προσφορότερη διαθέσιμη θέση με την θεωρία της κάλυψης κενών χώρων ! Εξ’ ου και οι ανετότατες μετακομίσεις ισχυρών πολιτικών στελεχών δεξιά και αριστερά ωσάν να αλλάζουν πλευρό στο κρεβάτι. Οι καθαρόαιμοι αστοί, αυτοί που βίωσαν την αστική κουλτούρα στα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα το μόνο που συνεισέφεραν στη χώρα ήταν την φιλοδοξία τους να συμμετέχουν εκ του μακρόθεν στα οικονομικά παιχνίδια με τραπεζικές , εφοπλιστικές και εμπορικές δραστηριότητες, χωρίς δηλαδή να κατασκευάσουν παραγωγική τεχνοκρατική και ερευνητική υποδομή πίσω στην χώρα προέλευσής τους. Αυτό που τα κόμματα της αριστεράς αποκαλούν αστική τάξη, είναι ένα κατασκεύασμα για την ευκολία της πολιτικής προπαγάνδας καθότι στο παιχνίδι της ανέλιξης και του εύκολου βιοπορισμού δήλωναν συμμετοχή με τον ίδιο ενθουσιασμό τα τέκνα γεωργών, καπνεργατών, ιατρών και πυρηνικών επιστημόνων, επανδρώνοντας μηχανισμούς υπακοής και προστασίας κάτω από ηχηρά ονόματα δήθεν ιδεολογικών κινημάτων. Και μια και η χώρα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να σταδιοδρομήσεις ως ιδιώτης, ο μόνος τρόπος για να κρατήσουν τα κόμματα πατριάρχες τους χαϊδεμένους τους στις τάξεις τους ήταν να τους τακτοποιούν κατευθείαν ως υπαλλήλους του κράτους. Είναι ενδεικτικό ότι σε καμιά άλλη περιοχή από όπου δεν πέρασε ο φεουδαλισμός δεν αναπτύχθηκε συμπαγής καπιταλιστική αστική τάξη, βλέπε πλούσιες χώρες Ασίας & Αφρικής και αυτό καταδεικνύει ότι καταφέραμε το περίεργο να περάσουμε σε καπιταλισμό χωρίς τα γενεσιουργά συστατικά του, δηλαδή μάζες πληθυσμού που αναπτύσσουν καθαρόαιμη ερευνητική και βιοτεχνική δραστηριότητα σε πόλεις με συνθήκες βιομηχανικής ανάπτυξης. Η δε συνήθης πορεία των Ελλήνων «αστών» είναι Κουτσούγιαννη, Τρίπολη, Πάτρα, Αθήνα, Κολωνάκι των δε τέκνων αυτών ιατρικές & νομικές επιστήμες χωρίς καμία εξαίρεση !!!

       Αυτά από τον Κονδύλη με το ρίσκο της δικής μου σύνοψης.

        Έχουμε λοιπόν μια αστική τάξη της οποίας οι αντιπρόσωποι είναι είτε υψηλόβαθμοι και ισχυροί δημόσιοι υπάλληλοι είτε εντολοδόχοι τεχνοκράτες ξένων εταιριών ακόμη και αν πίσω από αυτές ελοχεύει το ενδιαφέρον κάποιου γόνου Γουλανδρή, Αγγελόπουλου ή Λάτση. Σε καμία περίπτωση τρίτες και τέταρτες γεννιές αμπελουργών, τυπογράφων, βιομηχάνων και μεταποιητών. Αλλά αυτό δεν είναι ίσως τόσο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το πολίτευμα.

     Κατά τους θεωρητικούς που έχουν αναλύσει την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση η οποία πρέπει να έχει ως μοναδική νομιμοποίηση την μεταφορά του κοινού ιδεώδους προς τα νομοθετικά κέντρα εξουσίας , το θέμα είναι πώς να περάσουμε σε μορφές αντιπροσώπευσης με ρέουσα διαρκή συναίνεση των κυβερνωμένων μαζών, όχι μια στιγμιαία νομιμοποίηση κάθε τέσσερα χρόνια. Από τον Τρότσκι και τον Χέγκελ μέχρι και το απαύγασμα των ιδεών που μεταλαμπάδευσε η Γαλλική Επανάσταση , ο ρόλος του Κράτους περιγράφεται όχι μόνο στο  να ζητά την συναίνεση αλλά και να εκπαιδεύει τις μάζες στην μορφοποίηση των ώριμων ιδεών και την οργανωμένη διεκδίκηση αιτημάτων μέσω σωματείων, συντεχνιών, συνεταιριστικών οργανώσεων και κινήσεων πολιτών στις γειτονιές και τα απόκεντρα σημεία της χώρας. Έτσι θα παραχθεί και θα συντηρηθεί μια ρυθμισμένη κοινωνία.

     Η σύγχυση ανάμεσα στο σημερινό κράτος και μια ρυθμισμένη κοινωνία είναι αρεστή και χαρακτηριστική των συντηρητικών ανθρώπων και των πιο φτωχών σε θεωρητικό υπόβαθρο διανοουμένων. Αυτοί ευχαρίστως θα δέχονταν εκ των άνωθεν ρυθμίσεις για να αποτραπούν μεταρρυθμίσεις που απαιτούν μια περίοδο έντασης και σφοδρών ανακατατάξεων. Για παράδειγμα μεγαλοαστός καθηγητής πανεπιστημίου τρίτης γεννιάς (από παππού και μπαμπά..) δεν έχει κανένα λόγο να μην στηλώσει τα πόδια σε ανατροπές στην παιδεία. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να αποτελεί σημαίνον στέλεχος χώρου που αποκαλεί με αποστροφή αντιδραστικούς και συντηρητικούς όλους τους  παράγοντες που επιχειρούν να εισάγουν ιδιωτικά ερευνητικά εργαστήρια στην δημόσια εκπαίδευση επειδή φέρουν το όνομα κάποιου χορηγού.  Και για δεύτερο παράδειγμα, κόρη μεγαλοεργολάβου δεν έχει κανένα λόγο να εύχεται την κατάρρευση των μεγάλων σχηματισμών εξουσίας από τους οποίους αποκλείεται να θεσμοθετηθεί αυστηρό χωροταξικό και πολεοδομικό πλαίσιο με απόλυτο σεβασμό σε κανόνες αειφόρου ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά την ψήφο της θα την ερμηνεύει κάτω από επιχειρηματολογία φοβική, φανταστείτε θα λέει να αφήσουμε το κράτος , τους δρόμους και τα λιμάνια έρμαιο τρομοκρατών και έξαλλων συνδικαλιστικών φατριών.

    Μέσα από όλο αυτό το σκεπτικό επιχειρώ να επαναφέρω την συζήτηση από τη θεωρία της μιας κρίσιμης ψήφου στην θεωρία των μικρών βημάτων προς την πρόοδο . Η ρυθμισμένη κοινωνία , μια κοινωνία πολιτών με διαρκή έλεγχο των κέντρων που λαμβάνονται οι αποφάσεις και ενεργή σκεπτόμενη στάση είναι ασφαλώς πολύ μακρινό όνειρο. Αλλά όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο , κάθε πορεία ξεκινάει και τελειώνει με ένα βήμα. Αυτή τη στιγμή ωρίμασαν οι συνθήκες να μην αναζητούμε ταμπέλλα κάτω από την οποία θα στεγάσουμε με εμπιστοσύνη το όνειρο της ζωής μας. Αστοί, γεωργοί, επιστήμονες και εργάτες, συνταξιούχοι και φοιτητές πρέπει να γκρεμίσουμε από τους θρόνους τους τους κομματάρχες και μαζί τις δήθεν ιδεολογικές μάσκες τους και αυτό θα χρειαστεί θαρραλέα ενεργή συμμετοχή στις εκλογές αλλά και στις τοπικές κινήσεις που φυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια.

      Πηγαίνουμε στις εκλογές όλοι, καταποντίζουμε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, προωθούμε στην πολιτική σκηνή ανθρώπους που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, αν δεν έχουμε κάποιον αξιόλογο ρίχνουμε αντισυστημική ψήφο, την άλλη μέρα συνεχίζουμε να διαλλαλούμε το όραμά μας στις παρέες και στις γειτονιές, στο διαδίκτυο και στο εξωτερικό. Δεν φοβόμαστε να μην έλθει μια κρίση. Η κρίση ήλθε παρόλο που συμπεριφερθήκαμε με φοβικά σύνδρομα πολλές δεκαετίες. Τώρα είναι ώρα επώδυνων μεταβάσεων. Ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον εαυτό μας.