Τραβούσε την ενέργεια των γύρω του με μπουρί. Έτσι τρεφόταν. Παρασιτικά. Σερνόταν από ομήγυρη σε ομήγυρη αποφασισμένος/η να επιζήσει συναισθηματικά πάση θυσία. Ένα πλάσμα βρυκόλακας.
Και τον άφηναν ; Θέλω να πω, πόσο απελπισμένος για αποδοχή πρέπει να είσαι για να κάθεσαι δίπλα σε αυτές τις ρουφήχτρες ;
Τον άφηναν να μετατρέπει σε γκρί όλα τα χρώματα, να φορτώνει τόνους ενοχών τους διπλανούς του, να αγορεύει ατελείωτα, με έναν μαρτυρικά αργό ρυθμό, τις τελετουργικές του ετυμηγορίες εναντίον όλων όσοι δεν είχαν την αποδοχή του. Τον άφηναν να βγάζει πύρινους λόγους περιαυτολογώντας συγκεκαλυμμένα, καταλήγοντας με μαεστρία πάντα στο ίδιο λογικό συμπέρασμα , ότι ουδείς τέλειος εξαιρουμένου του ιδίου του ομιλούντος.
Μπορούσες να ακούσεις εκατοντάδες προτάσεις περί παντός επιστητού, που σε κάθε τους μικρή παύση για ανάσα το νήμα το έπιανε με τη λέξη εγώ.
συνεχίζεται...
