Τι δύσκολη περίοδος…
Νομίζω πως τα πράγματα περνούνε από πάνω μου. Όχι δίπλα μου. Και ο χρόνος μου
φαίνεται ότι κυλάει τόσο βασανιστικά, ενώ ταυτόχρονα το κοντινό παρελθόν μου,
το συρρικνώνει μια ασυναίσθητη απώθηση. Έχω την ελάχιστη επίγνωση πως όλα αυτά
είναι φάρσες του μυαλού μου. Αλλά η ελάχιστη επίγνωση προσφέρει μικρή
παρηγοριά.
Τα πράγματα διαρκώς
συμβαίνουν αλλιώτικα απ’ ότι υπολόγιζες, όχι πάνω σου, μπροστά στα μάτια σου
και εσύ δεν γίνεται να μην συμμετέχεις στο έργο. Θα ήθελες να είσαι ο κεντρικός
ήρωας, αλλά δεν είσαι. Αυτό είναι όλο. Αναλόγως με το χαρακτήρα σου λοιπόν εισπράττεις
σαν μικρή ή σαν τεράστια την ίδια ποσότητα απογοήτευσης.Και αναλόγως με το
χαρακτήρα σου αποφασίζεις αν θα παίξεις το δευτερεύοντα ρόλο που σου αναλογεί ή
θα τινάξεις την παράσταση στον αέρα. Φευ. δεν μπορείς να την τινάξεις στον
αέρα…
Αν αποχωρίσεις, εκείνη, η
παράσταση, συνεχίζει να ανεβαίνει με τους υπόλοιπους συντελεστές και οι
κριτικές ελάχιστα διαφοροποιούνται. Κι έτσι την επόμενη φορά αναζητείς με
ταπεινότητα έναν οποιοδήποτε ρόλο.
Εκεί είμαι τώρα. Αναζητώ
με υπομονή τον επόμενο ρόλο μου. Έχω υποβάλλει βιογραφικό και ζητώ θέση
φωτιστή. Θα είναι ένα καλό περιτύλιγμα της ήττας μου. Θέλω να πω, πίσω από τα
φώτα, κανένας δε θα μπορεί να δει το πρόσωπό μου να συσπάται καθώς τα πράγματα
τρέχουν. Ίσα ίσα, θα μπορώ να ρίχνω τα φώτα καταπάνω τους με ό,τι χρώμα
διαλέξω. Ξέρω, ξέρω, είναι πρωταγωνιστικός ρόλος κι αυτός, αλλά κακοπληρωμένος,
οπότε λίγοι τον διεκδικούν. Αφού δε μπόρεσα να γίνω η πριμαντόνα, ας γίνω ο
αφηγητής. Ο πρακτικογράφος. Ο συγγραφέας.Ας γίνω ένας θεατρικός φωτιστής.