Ο ξεσηκωτήρης

    Ήμουν δεκαπέντε. Εχμ.. νταξ..δεκάξι. Δεκαεφτά δηλαδή.
Και τότε μπήκε ο Αύγουστος. Μπήκε και κάθισε εκεί όπου βάζω να καθίσει ο προσωπικός μου σύμβουλος πανικού. Στη μπερζέρα της κούτρας μου. Με τα χέρια μου που κολλούσαν μάλλον απ' τα σύκα του πάσαρα ένα ποτήρι μοσχάτο. Εκείνος μου έδωσε γελώντας ένα μωρομάντηλο να τρίψω τα δάχτυλα. Ρώτησε από τι κολλάνε τα χέρια μου. Πιάσαμε να μιλάμε για αυτό και για κείνο, είπαμε τελικά τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
- Οχτώ στα δώδεκα αγόρια της ηλικίας μου , μου είπε, έχουν χάσει ήδη την παρθενιά τους. Εγώ γιατί ;
- Εγώ τι γιατί ; του αποκρίθηκα..
- Γιατί ακόμα έχεις δάχτυλα που κολλάνε ;
- Μια χαρά είναι και τα δάχτυλα και τα σύκα, του είπα. Να τελειώνει το κρασί του , του είπα, και να με αφήσει ήσυχο.
   Εκείνος, όπως ξέρεις, δεν είναι από τους συνεννοήσιμους μήνες. Με ‘πιασε στο μπίρι μπίρι. Δε θα με αφήσει έτσι μου είπε. Να πάω να φέρω ένα τετράδιο κι ένα μολύβι, μου είπε. Εεε, πήγα κι έφερα.
- Πρόσεξε... μου λέει τότε :  Οχτώ στα δώδεκα κορίτσια τον Αύγουστο … αλλάζουν αγαπητικό.
-Πως αυτό ; του είπα. Είναι ο μήνας του Δία ;
-Είναι γιατί τον Αύγουστο δώδεκα στα οχτώ αγόρια αλλάζουν αγαπητικιά.. μου λέει.
-Χαμός γίνεται, του λέω ; Χάνει η μάνα το  παιδί ;
-Πρώτα πρώτα νομιμοποιείται η γύμνια, αποενοχοποιείται ο πόθος για το κορμί, και έτσι ανταλάσσονται τα περισσότερα βλέμματα με νόημα και τα περισσότερα λόγια χωρίς νόημα, μου λέει..
-Καλό είναι αυτό ; του λέω .
-Για την οικονομία όχι , μου λέει, αλλά για τους ανθρώπους είναι μια χαρά.
-Και με τα σκόρδα ; τον ρωτάω.
-Τι με τα σκόρδα ; μου λέει…
-Τον Αύγουστο δε μαζεύουμε και τα σκόρδα ;
-Τα μαζεύουμε αλλά δε τα τρώμε αμέσως, διατείνεται !
Εμένα μου φαίνεται λίγο υποκειμενικό το επιχείρημα αλλά περιμένω να δω τι άλλο θα πει.
-Τι ξέρεις για τον έρωτα ; μου λέει.
-Είναι όλα στο internet πλέον, απαντώ.
-Από πρώτο χέρι ; μου λέει.
-Από το δεξί τα πάντα. Με το αριστερό δε βολεύομαι, του λέω.
-Από πρώτο χέρι βρε παιδί μου, επιμένει…ενοχλημένος χούφτωσες ; Έχεις δοκιμάσει κούκουμπερ ;
-Γερμάδες κούκουμπερ...του λέω.

     Βάζει το πρόσωπό του μέσα στα χέρια...Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και ενώ δε μιλάω δε μιλάει ούτε ο Αύγουστος. Αυτό λέγεται προσωρινή αμηχανία. Επειδή η πλοκή θα κολλήσει, πάω μερικά λεπτά αργότερα. Το μοσχάτο έχει κυλήσει στο λαρύγγι του. Νομίζω πως θέλει να με πιάσει από το λαρύγγι :

-Να σου ξαναβάλω κρασί, του λέω.
-Γράφε : διατάζει… 15 Αυγούστου είναι η χρυσή πανσέληνος. Τι θα κάνεις ;
-Θα σταματήσω τη νηστεία του λέω. Θα πάρω τηλέφωνο τη θεία Μάρω... Θα...
-Βρε μπουμπούνα ! ξεσπάει. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ; … Γράφε : Γρά-φε :
1. Θα πάω και θα ξελογιάσω ολοκληρωτικά μια υπέροχη κοπέλα. (Υπέ-ρο-χη κοπέ-λα γράφω εγώ…)
2. Θα την ταίζω ρόγες από σταφύλι στο στόμα μέχρι να νυχτώσει. (Στο στο-μα γράφω…)
3. Θα την πιάσω από το χέρι και θα την πάω στην ακρογιαλιά. (Γυαλιά γράφω εγώ…)
4. Θα την παρασύρω στη θάλασσα και θα κολυμπήσουμε γυμνοί στη γραμμή που χαράζει το φεγγάρι… (Γκάρι.. εγώ…)
-Μισό λεπτό, του λέω, έσπασε η μύτη από το μολύβι. Έχεις ξύστρα ;
-Όχι, πάρε μαρκαδοράκι μου λέει, Pellican, 0,7… το βγάζει από τη τσέπη της βερμούδας του και μου το δίνει… γράφε λέει πάλι :
- Τον Αύγουστο τα πάντα είναι πρόθυμα να τρυγηθούν, μου λέει, γράφεις ; Τα αμπέλια, τα σύκα και τα στήθια των κοριτσιών…
-Τα αμπέλια και τι άλλο ; λέω εγώ… τότε ανάβει αυτός, σηκώνεται και με μουτζώνει !
- Είσαι ανεπήδηκτος ! .... με λέει.

   Να μη τα πολυλογώ, με αφήνει με τη λίστα μισή, φεύγει παραπατώντας από το μοσχάτο, εγώ σκέφτομαι ότι κολώνω να κάνω πρόταση σε φωτογραφία, πόσο μάλλον σε κοπέλα, πόσο μάλλον σε κοπέλα ντυμένη ελάχιστα. Ρίχνω μια ματιά στο ημερολόγιο. Όγδοος από δώδεκα. Χάθηκε να είναι Γενάρης να φοράμε παλτά, σκέφτομαι… Ακούγεται κεραυνός απ’ όξω, δήθεν θα βρέξει, ο Αύγουστος είναι που βρυχάται :
-Σήκω και τράβα να ξεπαρθενιαστείς μου λέει. ( ο κεραυνός )

    Και με τα πολλά… ¨σηκώθηκα¨ . Και άμα σηκωθώ εγώ σηκώνομαι. Από τότε δεν έχω ξανα ¨καθήσει¨. Γι αυτό τον μήνα Αύγουστο δε τον έχω για πολλά πολλά. Ούτε εφορίες πληρώνω, ούτε συρτάρια τακτοποιώ, ούτε λάδια στο αμάξι αλλάζω, ούτε τη μάνα μου τηλέφωνο πολυ παίρνω… Είμαι αλλού. Ασχολούμαι με το ξεσήκωμά μου και με τους κώλους... Όπως όλοι οι Έλληνες. Και οι Ιταλοί. Και οι Ισπανοί. Και οι Αιγύπτιοι. Και οι Μαροκινοί και οι Μαλτέζοι και οι Πορτογάλοι. Άντε και μερικοί Γάλλοι.

    Κωλοθάλασσα αυτή η Μεσόγειος τον Αύγουστο. Άντε να της βάλει σειρά ο Κυριάκος !
   

πολύ δε πάει ;

   Να υπερβάλλουμε, αυτό είναι κάτι που το έχουμε μάθει πολύ καλά. Δεν υπήρξε μάλλον εποχή με περισσότερη συναισθηματική ελευθερία και ως αποτέλεσμα και υπερβολή. Εαν τα ρούχα της Αναγέννησης που με πνευματώδη τρόπο "σχολίασε" ο Λάνθιμος στην ταινία του η Ευνοούμενη τα θεωρείτε όλοι μια υπερβολή, αυτό που βιώνουμε οι σύγχρονοι με το συναίσθημα και τον τρόπο που επικοινωνούμε μεταξύ μας είναι πέραν όλων των ορίων.
   Είναι έτσι κι αλλιώς μια παράλογη εποχή σε όρους συναισθηματικής ισορροπίας. Ο πόθος για κάτι που θα μας αιφνιδιάσει έχει γίνει εμμονή, ντελίριο. Έτσι υποδεχόμαστε τα νέα σε όλα τα μέτωπα, ντύνοντάς τα με μια παράλογη προσμονή. Μικροί μεγάλοι, υγιείς και όχι, αρτιμελείς ή όχι, άσπροι κίτρινοι μαύροι , επενδύουμε παράλογα στην απότομη αλλαγή.
   Δεν ξέρω αν υπάρχει από μηχανής θεός για μια τέτοια παγκόσμια ψύχωση αλλά εαν ναι, φοβούμαι μην είναι μια κατάσταση για την οποία η ανθρωπότητα ούτε που σκέφτηκε να προετοιμαστεί. Παραδείγματος χάριν, να μας ζητηθεί να δηλώσουμε εντός έξι ημερών σε τι ζώο θέλουμε να μεταμορφωθούμε για να συνεχίσουμε !

   Έχει φυσικά ξοδευτεί από εμπνευσμένους λογοτέχνες επαρκές χαρτί και μελάνι περί της ανθρώπινης συναισθηματικής παρεκτροπής. Το ζήτημα είναι ότι εθελοτυφλούμε :

   Υπερβάλλουμε κατ΄αρχήν αποτιμώντας τις δυνατότητες και τις επιδόσεις μας στα πάντα. Στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, αφού  Τετάρτη Παρασκευή είμαστε κατά τη γνώμη μας βιρτουόζοι και τα Σαββατοκύριακα τουναντίον ...μια συμφορά. Στην αγάπη, αυτή που στο φινάλε δεχόμαστε και αυτή που απευθύνουμε, ποσότητες αγάπης οι οποίες είναι κατά την γνώμη μας πάντοτε αμελητέες ή υπέρογκες, ώστε να μας αποδίδουν στην κοινωνία ως υπερθύματα ή ως υπερήρωες. Στην αποτίμηση της πραγματικότητάς μας, όχι δεν είναι υποκειμενική παράμετρος, δεν είναι διάολε, όλος μας ο βίος έχει περάσει σε συνθήκες παράλογα σταθερές για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ανθρώπινα πλάσματα σε άλλα μέρη του πλανήτη μας. Στην πίστη μας για τις δεξιότητες που πιστεύουμε ότι κατέχουμε, ω ναι, υπερβάλλουμε και σε τούτο, αρκεί να γρατζουνίσουμε ένα φύλλο χαρτί και αποκαλούμε τον εαυτό μας ποιητή. Και στα όριά μας, αυτά που έχουμε στήσει ως πήχυ και βγαίνουμε και διαλαλούμε ένα γύρω ότι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να ξεπεράσουμε. Εγώ... μέχρι εκεί. Ούτε χιλιοστό παραπέρα.... Σιγά !  Σιγά το καλτσόν...

   Υπερβάλλουμε κατόπιν και στην αποτίμησή μας για τους άλλους. Αγιοποιούμε και μετά κατακρημνίζουμε πρότυπα, ηγέτες, κινήματα, παρέες, αδελφούς, έντυπα, ιστοσελίδες, τελετουργίες κάθε είδους, διατροφικές, πολιτισμικές, ψυχοθεραπευτικές, δραστηριότητες που ποτέ δεν υπηρετούμε σε βάθος και με μέτρο. Αφηνιάζουμε και παραιτούμαστε.

   Δε συνεχίζω. Καταλαβαίνεις καλά τι θέλω να πω σήμερα εδώ. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι αντικειμενικός στον τρόπο που προσλαμβάνω όλα όσα μου συμβαίνουν. Εσύ ;
 
   Έχεις αποκαλέσει μια ημέρα σου κόλαση ; Πολλές φορές ; Ε, πολύ δε πάει ;
Έχεις αποκαλέσει μια ερωτική πράξη ντελίριο ; Κάθε τόσο ; Ε, πολύ δε πάει ;
     Χρησιμοποιείς τη λέξη τέλεια ; Πόσο συχνά ; Δέκα φορές τη μέρα ; Ε, πολύ δε πάει ;
Έχεις αποκαλέσει τον πρώην σου κτήνος ; Σε κάθε σου φίλη ; Ε, πολύ δε πάει ;
    Είναι στο λεξιλόγιό σου η συμφορά, η κατάθλιψη, το είμαι κομμάτια ; Πολύ δε πάει ;
Είναι επίσης στο λεξιλόγιό σου το αποθέωση, άρχοντας, θεούλης, κόβω τις φλέβες μου για πάρτη του... ώπα, ώπα... Πολύ σε πάει ;

   Εαν πρέπει να ξοδέψουμε φαιά ουσία για αυτοκριτική, ας αρχίσουμε λέω εγώ από αυτό.
Είμαστε πολύ υπερβολικοί σε όλα. Ας επιβραδύνουμε λιγάκι το στόμα μας, ας αποκαλούμε τα πράγματα με ονόματα που τους αρμόζουν και σιγά σιγά θα συνεννοηθούμε καλύτερα.
  Εντάξει, κι αν δε συνεννοηθούμε καλύτερα ας μην το θεωρήσουμε το τέλος του κόσμου.

  Αμαν πια.

  

το σφάλμα

  Πάντοτε έμπαινα φουριόζος στις ερωτικές σχέσεις και υπομονετικός στις φιλικές. Οι φιλίες μου λοιπόν γενήκανε μαραθώνιοι ενώ οι έρωτες ...τετρακόσια μέτρα με εμπόδια. Μετά σου λένε... αδικημένος... άτυχος... όχι, όχι... ανώριμος, ανώριμος αυτό.
   Και που να την αντλήσεις την ωριμότητα για να ερωτευτείς λεύτερα ; Ρίχνεις μια ματιά ένα γύρω και σε πιάνουνε τα γέλια. Είναι έρωτες αυτοί ;
   Αυτοί δεν είναι έρωτες. Είναι ρυθμίσεις του ΕΓΩ, είναι αντιβιώσεις, εκδικητικές κινήσεις, αναπνοές απόγνωσης, απόπειρες χειραγώγησης, πανικοί της ηλικίας, πρεμούρες για γαμήσια, επιθανάτιοι ρόγχοι και συμβόλαια μίσθωσης. Έρωτες πάντως δεν είναι.
   Ο έρωτας έπρεπε να μην ακολουθεί μια εντολή της λογικής. Έπρεπε να σε βρίσκει σε ακατάλληλη στιγμή, σαν το κουδούνι μόλις ξεντύθηκες να μπεις στο ντουζ, ένα πράμα... Ο έρωτας δεν είναι γαλατάς και ούτε ταχυδρόμος. Είναι ένας ξένος στην πόρτα.
    Τις περισσότερες φορές βολεύομαι να ρίχνω το φταίξιμο απέναντι.
    Τις λιγότερες φορές που είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα έκανα μαντάρα, κάτι υποψίες ότι έφταιξε η προσέγγισή μου, μου μπαίνουνε 😕
    Τις ελάχιστες φορές που το αποτύπωμα μιας έλξης μένει μέσα μου καιρό, καταλαβαίνω ότι στην εξέλιξη του "πράγματος" δεν είχα ούτε στο ελάχιστο τον έλεγχο στα χέρια.
    Αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία ; Έστιν και παρα έστιν ! Ας τα αφήσουμε αυτά που ξέραμε ....
    Το λοιπόν έχουμε και λέμε :
    Θέλουμε να ερωτευόμαστε ; Μας διαστέλλει ; Βγάζει το καλό από μέσα μας αυτή η τεράστια υπόθεση ,αυτό το άτιμο το μωρό που ρίχνει τα βέλη ; Ναι. ΝΑΙ. Μας κάνει υγιέστερους ανθρώπους ; Αμέέέ ! Μας κάνει πιο πολύτιμους και για τους ανθρώπους που εξαρτώνται από εμάς ; Χίλια τοις εκατό. Καρατσεκαρισμένο. Ο αδιάθετος τι βοήθειες και ανάσες να μοιράσει ; Και τι να κάνουμε ; Τα λέει ο δάσκαλος απ' την Ινδία, αφού ! (φωτο)

  "Όταν είσαι ικανός να είσαι απολύτως μόνος σου κι όταν δεν έχεις καμία ανάγκη να μπεις μέσα στον έρωτα, τότε ο έρωτας είναι όμορφος. Όταν δεν υπάρχει ανάγκη ούτε εμμονή, τότε δεν υπάρχει ούτε εξάρτηση, οπότε όταν μπαίνεις μέσα στον έρωτα, θα είναι ένα μοίρασμα. Θέλεις να μοιραστείς, επειδή έχεις τόσα πολλά και θέλεις να μοιραστείς με κάποιον με τον οποίο αισθάνεσαι συντονισμένος.Αν όμως μπεις μέσα στον έρωτα για να αναζητήσεις ευτυχία, τότε κάνεις λάθος. Τότε ο έρωτας θα σου δώσει μόνο δυστυχία. Αν μπεις μέσα στον έρωτα για να μοιραστείς ευτυχία, τότε ο έρωτας είναι τρομερά όμορφος, η μεγαλύτερη εμπειρία που υπάρχει."
     
    Πρέπει το λοιπόν να αφεθούμε. Ο έρωτας είναι ένα καλό ατύχημα. Δε μπορούμε να το σχεδιάσουμε εγκαίρως με κάθε λεπτομέρεια αυτό, δεν είναι τεχνοκρατική διακυβέρνηση. Δε μπορούμε να προδιαγράψουμε την έκβασή του, δεν είναι μια δική μας νουβέλα. Δε μπορούμε να μπούμε προστατευμένοι με τις πανοπλίες μας, δε είναι μια αντιδικία. Δε μπορούμε να το βιάσουμε, δεν είναι ψώνια και δε μπορούμε να το φάμε το μισό και το υπόλοιπο να το πάρουμε σε αλουμινόχαρτο για το σπίτι, δεν είναι πίτσα. Τι είναι ; Ούτε αυτό το ξέρουμε. Είναι ο άγνωστος στην πόρτα.
    Ανοίγεις, του λες πέρασε, κάτσε εκεί, εκείνος κάθεται αλλού, του λες πάρε ένα φοντάν, εκείνος παίρνει το σεμεδάκι να το κοιτάξει, του λες πόσο θα κάτσεις, εκείνος γελάει, του λες με λένε Περικλή κι εκείνος σου απαντάει, σε λένε Περικλή, μέχρι στιγμής. Εντάξει ;
   Οπότε, αν είσαι ανώριμος, σα και του λόγου μου, καλύτερα όταν αισθάνεσαι ότι κάτι μεγάλο πάει να παίξει, ξεκίνα το με μια υγιή φιλία. Εμένα αυτό μου λέει η κούτρα μου. Αλλιώς μυρίζει σφάλμα, και μυρίζει δυνατά, σα το σπίρτο που σβήνει αφού ανάψεις το κερί.
  Ο έρωτας... αχ. Ο έρωτας. Γαμώτο.
  Πάω να κατεβάσω τα σκουπίδια.
  
# Rajneesh, also known as Acharya Rajneesh, Bhagwan Shree Rajneesh, and latterly as Osho, was an Indian spiritual guru, philosopher and the leader of the Rajneesh movement. During his lifetime he was viewed as a controversial new religious movement leader and mystic.

ένα πλήρες γεύμα

       Να κοντοστέκεσαι για να βυζάξεις τη γλύκα των πραγμάτων !  μου θύμισε προχθές η Ελίνα. Έχεις καταντήσει να αλλάζεις όχημα, όνειρο και πλάνο μόλις ρολάρει το προηγούμενο. Γιατί στο καλό δεν κοντοστέκεσαι να απολαύσεις μια ομορφιά που βοήθησες να επισυμβεί ;
     Απ' όλους τους ψυχολόγους που πέρασαν από το κομοδίνο μου στις νύχτες μου με το λαμπατέρ, μεγαλύτερη επιρροή είχαν εκείνοι που με συμβουλεύσανε και ήταν άνθρωποί μου.  Η σύντροφός μου η Ελίνα, ο κολλητός μου ο Μιχάλης, οι φίλοι που θαυμάζω , τα αδέλφια , τα παιδιά μου , και σπανίως λόγω δικής μου αντίδρασης , οι γονείς . Με αυτή τη σειρά λειτούργησαν τα πράγματα για μένα, για σένα δε ξέρω.
     Στην εποχή της αστραπιαίας ταχύτητας, η μεγαλύτερη απειλή τελικώς είναι η εξής : να περάσεις τα ωραιότερα χρόνια με σύντομους δεσμούς με τα γλυκύτερα πράγματα. Θέλω να πω, ακόμα κι ένα δείπνο με φίλους, είναι διεκπεραίωση της κακιάς ώρας, όταν όλοι κοιτούν τα κινητά και τα ρολόγια τους. Κανείς δε θα θυμάται τι ειπώθηκε και τι ματιές ανταλλάχθηκαν.
     Πολλές φορές την ώρα που μας φέρνουν το επιδόρπιο στο εστιατόριο, ζητάμε το λογαριασμό και ψάχνουμε τις τσέπες για ψιλά... αυτό είναι αγχώδης συμπεριφορά και αδικεί το επιδόρπιο, αυτό θέλω να πω.... Όλες οι φάσεις που περνάει η ζωή μας έχουνε μια τελετουργία που ξεχνάμε οι περισσότεροι ή αδυνατούμε να σεβαστούμε. Τη θάλασσα, το βουνό και τις τελετουργίες όμως, ξέρετε καλά τι πρέπει να τις ...  Κι ο τελευταίος ασπρομάλης παπούς το έχει πει εκατό φορές, ε ;
     Οπότε, νά πως τρέχουνε φυσιολογικά όλα :
     Έχουνε ένα ορεκτικό : μια ιδέα που γεννάει το μυαλό μας, όταν κατευθύνεται αβίαστα από τη καρδιά μας και μας φαίνεται καταπληκτική. Όταν έχουμε την αίσθηση ότι πολλά θα πάνε παρακάτω.
     Έχουνε το κυρίως πιάτο : μια υπόθεση συναισθηματικής νοημοσύνης... εκεί πραγματικά ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που μπορούν να δεσμεύονται , να δείχνουν υπομονή και ευελιξία και να χτίζουν σχέσεις επιτυχίας, φιλικές, γονεϊκές, ερωτικές, συναδελφικές.
     Έχουνε το επιδόρπιο : την ομορφότερη από όλες τις στιγμές μερικές φορές, όταν οι προσπάθειες έχουν φέρει αποτέλεσμα και μπορείς να καθήσεις βαθειά στο κάθισμα, να πάρεις μια ανάσα και να φας κουταλιά κουταλιά τη γλύκα των πραγμάτων που πέτυχες. Να εισπράξεις βρε αδελδέ την ευλογία της ισορροπίας στην οποία συνέβαλες και την αύρα του σύμπαντος που δεν πήγε κόντρα.
     Και έχουνε κι ένα απεριτίφ : να οραματιστείς τη ζωή σου , από εκεί και πέρα, διαφυλάσσοντας όμως ένα μπουκέτο από τα πιο πολύτιμα και από τα πιο δύσκολά σου κεκτημένα.

     Τα πράγματα στραβώνουν διαρκώς, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τα πράγματα στραβώνουν στο ορεκτικό, στο κυρίως πιάτο, στο επιδόρπιο, όποτε τους κατέβει, τα πράγματα στραβώνουν. Εαν όμως καμιά φορά δε στραβώσουν... διάολε, ας μη ξεχάσουμε να τα βυζάξουμε μέχρι ρανίδος...Μας αξίζει.

ο ..βαπτιστής

   .... τι, καλέ ;  Αναίδεια ;  Σκασίλα μου . Εγώ θα αρχίσω τώρα να σας βαφτίζω από την αρχή... γιατί, κατά την γνώμη μου, δεν έχει γίνει υπεύθυνη δουλειά πάνω στο ζήτημα. Είναι και τόσα που πρέπει να γίνουν σωστά σε μια βάφτιση, πόσα mg / ίντσα χαρτόνι στην πρόσκληση, το χρώμα της κορδέλλας στο καζάνι της εκκλησιάς, αν θα καλέσουμε τον θυμωμένο το θείο, και τέτοια πράγματα, που κανείς δε πολυψειρίζει το όνομα !  Θέλω να πω... τριών μηνών εσύ δε ξέρεις. Πού να ξέρεις ;  Και οι άλλοι που "ξέρουν"...πετάνε ένα εύηχο στα αυτιά τους να σε χαρακτηρίζει ισοβίως. Το κυριότερο κριτήριο είναι να μη μαλώνει το ζευγάρι όταν το ακούει. Ε ;
     Δεν είναι εντάξει τα ονόματά σας, όχι... δε θα τα επιλέγαμε τώρα που σας ξέρουμε, αφού !  
     Βλέπω απλές Θωμαϊτσες και Νικολέτες που θα έπρεπε να ονομάζονται Λεμονιά, Γαρουφαλιά, Μαργαρίτα, τόσο πολύ και τόσο επίμονα που μοσχοβολάτε. Και γιατί βρεθήκατε με ένα ολότελα άοσμο όνομα, ούτε που καταλαβαίνω. Οπότε.... Βαφτίζεται ξανά η δόλια του Θεού η Θωμαή και το όνομα αυτής της τόσο ξεδιάντροπα μυροβόλου γυναίκας πλέον ;  Λεμονιά. Γειά σας... πάτε πάλι σπίτια σας και μπομπονιέρα άλλη φορά.
     Βλέπω απλούς Άκηδες και Γιαννάκηδες με τέτοιο ανάστημα, με τόσο θεόρατο φρόνημα σε σκληρές καταστάσεις και ξέρω πως έπρεπε να λέγονται... τουλάχιστον Λέων, Ρωμανός, Νικηφόρος, οπότε κι εγώ αρνούμαι να τους αποκαλώ με το όνομα του παππού τους , που στο κάτω κάτω μπορεί να ήταν και καμιά κότα ! Οπότε... Βαφτίζεται ξανά ο δόλιος του Θεού ο Γιαννάκης και το όνομα αυτού του αθεόφοβου αντρός Νικήστρατος. Γειά σας... πάτε πάλι σπίτια σας και μπομπονιέρα την άλλη φορά, ένεκα οικ. στενότητος.
    Βλέπω , βλέπω, βλέπω και δε συμφωνώ. Βλέπω ασχημόφατσες σα του λόγου μου και να ένα περι κλέους... και τον άλλο που είναι πρότυπο αντρός τον Ρουβά... ένα χαζό Σάκης. Ε, όχι... Περι του κλέους του Ρουβά πιά γυναίκα θα αντίλεγε ; Εγώ τούτα θα τα διορθώσω, μέσα στον μικρόκοσμό μου.
    Και με αυτά και με εκείνα, θα μπορέσω στη φαντασία μου να επανδρώσω μια μικρή κοινωνία αγαπημένων μου θαυμάσιων ανθρώπων και να ζήσουμε εμείς καλά και εμείς καλύτερα. Γιατί στις παρέες είναι η μαγεία και τα υπόλοιπα αρχίζουν και ξεθωριάζουν για το ματάκια ολοένα και περισσότερων ανθρώπων. Η Σοφία, ξέρει αυτή, η Ζάχου, μου το έχει προτείνει αυτό και μετρήσαμε υποψήφιους ... δε μας φανήκανε πολύ ταιριαχτά τότες τα ονόματα έτσι αραδιασμένα... και σπάζαμε τα κεφάλια μας... τι μπορεί άλλο να γίνει... να φτιάξουμε μια ομάδα, μια αγκαλιά ταιριαχτή, να φύγουμε όλοι μαζί από εδώ χάμω και να το απογειώσουμε το πράγμα... Στα ονόματα κολλήσαμε ! 
    Καλέ, 60% τους λέγανε Γιώργο και Γεωργία... εεε...  όλοι αυτοί ένα καλούπι είναι ;
    Βλέπαμε ονόματα ξενέρωτα, σε ...τέλεια ενυδατωμένους ψυχικώς ανθρώπους.
    Οπότε... τσουπ. Το σκέφτηκα. Επειγόντως ξαναβάπτισμα. 
    Θα μου πεις τι τους νοιάζει εκείνους που εμένα μου φαίνονται τα μικρά τους άστοχα ;
    Δε με νοιάζει αν τους νοιάζει.
    Απλά εγώ θέλω να αποδίδω τα δέοντα στους ανθρώπους που περνάνε εμπρός στα μάτια μου και τους θαυμάζω, με το καλημέρα, με την αναφώνηση του ονόματος τους, με την πρώτη επαφή. Δε θέλω πια υπονοούμενα. Δηλαδή καλύτερα είναι να τους λέω :
    Τι όμορφος άνθρωπος κατάφερες να γίνεις ρε Σερεμέτη ;
    Όχι.
    Οπότε ;
    Περικλής ο (ξανα) βαπτιστής. Γούστο μου καπέλο μου !

   Υ.Γ. Είμαι ώριμος ένεκα των εύφλεκτων ψυχολογικών conditions γύρω μου να υπογράψω ειδικό όρο που θα λέει ότι για τους έξω όλοι εσείς θα συνεχίσετε να αναφέρεστε με το βαπτιστικό σας όνομα και μόνο από μένα θα ανέχεστε τη νέα σας ...προσφώνηση. Δηλαδή δεν επιμένω στο erga omnes αντιλαμβανόμενος την αδυναμία μου σε σκληρή δια βίου διαπραγμάτευση.
    Δεν είμαι και Θεούλης... Εντάξει ; Μακριά από μένα τέτοιο πάρεργο.   
   Υ.Υ.Γ. Θωμαή, Νικολέτα, Γιώργο, Άκη και Γιαννάκη, συγγνώμη κι όλας ... 👦

το κίνημα

     Κατέβασες στο δρόμο τα γυαλισμένα σου όπλα και ενώθηκες με το κύμα. Ήτανε όλοι με σπινθηροβόλα βλέμματα. Συντάσσατε τις προκηρύξεις σας και τις κολλούσατε στα τζάμια με τις λίγδες. Ήταν φανερό ότι φεύγατε για κάπου. Δε σας εχωρούσε ο τόπος. Φανήκανε και οι μέντορες, Είχανε ταπεινή προσέγγιση. Σας κολλήσανε μια κονκάρδα που έγραφε "το κίνημα".
      Γεννήσατε ένα καραβάνι. Ποιος να σταθεί στο δρόμο σας. Σύντροφοι ενωμένοι με σφιγμένες γροθιές. Ο ενθουσιασμός περίσσεψε. Και άρχισε να θέλει την τροφή του. Τρώει ο ενθουσιασμός...
     Οι μέντορες του ρίξανε φαΐ , αυτό κάνουνε οι μέντορες. Το κοιτούσατε και το εγκρίνατε. Το φαί λέω...Ήτανε ασφαλώς βρώσιμο. Ήταν ιδέες με τρυφερούς βλαστούς και ήτανε κρέας από ζώα που βλάπτανε την τροφική αλυσίδα. Όλα καλά.
     Ο ενθουσιασμός έφαγε κι άνοιξε η όρεξή του. Το καραβάνι βύζαινε τα μαστάρια του και τον αποκάμωσε. Ο ενθουσιασμός ζητούσε ολοένα και περισσότερο φαΐ. Και το καραβάνι ζητούσε όλο και πιο εύρωστο ενθουσιασμό.
    Οι μέντορες του βρήκανε και του ρίξανε. Φαΐ λέγω. Ήτανε σχετικώς βρώσιμο. Ήτανε σκέψεις με προοπτικές, λαχανικά μαζί με τις ρίζες, και ήτανε κρέας από ζώα που στο φινάλε μπορούσανε να αναπαραχθούν. Το κοιτάξατε και το εγκρίνατε. Με φευγαλέες αναγούλες..
    Το καραβάνι βύζαινε όμως τον ενθουσιασμό με βουλιμία. Κι εκείνος, ο ενθουσιασμός που έτρεφε και συγκολλούσε τις διαφορετικότητες,  έδειχνε σημάδια κόπωσης. Ζήτησε φαΐ με άμεση θρεπτική αξία. Οι μέντορες άρχισαν να του ρίχνουνε κλαδιά από καρποφόρα αλλά άγουρα φυτά και κρέας από ζώα που κινδύνευαν με αφανισμό. Το κοιτάξατε και πάλι το εγκρίνατε. Δεν ήτανε ξεκάθαρο αν όλα ήτανε εντάξει. Πεινούσατε όμως. Φάγατε με κλειστή τη μύτη.
   Πέρασε μια τετραετία. Το καραβάνι δύσκολα κρατιότανε και τότε οι μέντορες σάλπισαν την τελική επίθεση. Η αλήθεια ήτανε ότι ο εχθρός δεν φαινόταν απέναντι, αλλά έτσι όλοι έπαψαν να γκρινιάζουνε ότι τους πονούσανε τα πόδια και το "στράτευμα" συσπειρώθηκε. Εκείνες τις στιγμές οι μέντορες ταϊζανε τον ενθουσιασμό με ό,τι βρίσκανε διαθέσιμο. 'Η αυτοί ή εμείς. Εσείς κοιτάξατε την τροφή και είχε μέσα ανθρώπινα μέλη, υπολήψεις, παραδόσεις, ιστορία, σα μια κακομαγειρεμένη από προχθές κακαβιά ...αλλά επειδή μύριζε ένα γύρω μπαρούτι η μπόχα καλύφθηκε και φάγατε. Αέρααααα
   Δεν έγινε πόλεμος. Δεν έγινε μάχη. Οι μέντορες ξαφνικά εξαφανίστηκαν και το καραβάνι έμεινε να κοιτάζει απέναντι μια πλαγιά γεμάτη βάτα χωρίς οχτρούς. Και ο ενθουσιασμός, χορτάτος πήγε (ένα) περίπατο. Σκόρπιοι πήρατε να γυρίζετε στα σπίτια σας. Όταν μετά από ημέρες πλησιάσατε στις εστίες το μάτι σας πήρε εκείνους που ξεκινούσανε για τη μάχη. Άλλο χρώμα λάβαρα. Μεγάλο πάλι το καραβάνι. Ήταν σπινθηροβόλα όλα τους τα βλέματα, πες εσύ λιγότερο σπινθιροβόλα από τα δικά σας.
   Σιγά σιγά οι μέντορες που σας διαχειρίστηκαν άρχισαν να καλούν στο δρόμο που είχε πλέον τη δική του ιστορία. Εσείς τους κοιτούσατε από τα παράθυρα. Δεν υπήρχε συγκολλητική ουσία.
   Κοίταξες ένα γέρο στα σκαλιά του απέναντι χαμόσπιτου. Θυήθηκες ότι την ημέρα που κατέβηκες εκείνος σε κοίταξε με συγκατάβαση. Σχεδόν κατρακύλησες τη σκάλα και έτρεξες να τον πιάσεις από το γιακά.
- Εσύ σηκώνεσαι ποτές από εδώ ; του είπες...
   - Εγώ δε σηκώνομαι πλέον. απάντησε.
-Και ποιά θεωρείς ότι είναι η ευθύνη σου ;
   - Η ευθύνη μου αρχίζει τώρα...
- Τι εννοείς ;
   - Οι απόστρατοι έρχονται και με βρίσκουν. Κατά βάθος θέλουν έναν αληθινό πόλεμο. Και εγώ τους τον δίνω.
- Δε μου φαίνεσαι για μέντορας !
   - Όχι, όχι, δεν είμαι μέντορας. Οι μέντορες πληρώνονται καλά, εγώ είμαι λιτοδίαιτος.
- Και τι τρως ;
   - Μου φτάνουν τα αποφάγια του ενθουσιασμού σας.
-Δώσε μου έναν αληθινό πόλεμο, είπες τότε με επιτακτικό τόνο.
   - Τράβα σπίτι σου και ξαναγίνε κανονικός άνθρωπος. Ζήτησε μερικές συγγνώμες, φρόντισε μερικούς τραυματίες, αναλογίσου τι τροφή έφαγες και μη τη ξαναφάς. Και θάψε αρκετό από το μένος.
-Δεν έχω μένος ...
    - Όλοι έχουμε μένος. Μοναχά, πως να στο πω, δε ξέρουμε από τι γεννήθηκε. Εαν νομίζεις ότι δεν έχεις μένος είσαι ακόμα στο μηδέν.
-Και οι μέντορες ; Ούτε εκείνοι ξέρουν ; Το μένος τους κι από που γεννήθηκε.
    - Εκείνοι ξέρουν. Κι ούτε που έχουν ! Ξέρουν απλώς... Όχι από τι γεννήθηκε, του καθενός μας το μένος, αλλά τι να το κάμουν. Πως να το χρησιμοποιήσουν επ' ωφελεία των. Κατάλαβες ;

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Χρ. Μίσσιος

η μίρλα

 

    Η επιλεκτική πρόσληψη και καταχώρηση ειδήσεων είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Μπορεί ο καθείς από εμάς να κάνει την ψυχή του αποθήκη αποβλήτων και να μην επηρεάζει διόλου το διπλανό του. Εκείνο που δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα κανενός είναι να αναποδογυρίζει τα απόβλητά του στο κεφάλι των άλλων.
    Σε κάθε παρέα υπάρχει όπως καλά ξέρετε ένας υποβολέας των κακών. Δε με ενδιαφέρει να ψάξω τι θα μπορούσε να προκαλεί αυτή του τη συμπεριφορά. Αυτό είναι πρό(σ)κληση για τους ψυχολόγους. Εγώ έχω αποφασίσει να φυλάγομαι. Είναι νομίζω από τις βασικές δεξιότητες του μεσήλικα που θέλει να επιβιώσει συναισθηματικά, να κλείνει πλέον το παράθυρο στους γκρινιάρηδες. Και όπως σας παρακολουθώ εκεί έξω, κι εσείς έχετε αποφασίσει να φυλάγεστε.
       Η μίρλα που περιγράφω δεν είναι ίδιον χαρακτηριστικό των αδικημένων ανθρώπων. Υπάρχουν υπέργηρες κυρίες με τρομερά αρθριτικά που επικουρούν το παραπληγικό παιδί τους μοναχές σε ένα φτωχικό περιβάλλον και ανταποδίδουν ένα χαμόγελο με ένα ακόμη πλατύτερο. Αναπαράγουν καλές ειδήσεις όπως και κακές, ακούνε τι θέλεις να πεις, σκέφτονται και ανταποκρίνονται αναλόγως , συμπεριφέρονται δηλαδή φυσιολογικά, όπως αρμόζει στην κάθε μέρα, όπως βαίνουν τα πράγματα.        Η μίρλα που περιγράφω δεν είναι επίσης ίδιον των κοινωνικών στρωμάτων που το βιωτικό τους επίπεδο ανατράπηκε προς τα κάτω . Και οι θιγμένοι της κρίσης, μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος τους για να συμβάλλουν σε μια κοινωνία που δεν πρέπει ποτέ να παραδοθεί από την ελπίδα. Συζητάνε τις δυσκολίες, δεν αποφεύγουν να αναφερθούν και στα δικά τους σφάλματα και έχουν ανοιχτά τα αυτιά για την ελπιδοφόρο είδηση.
     Μερικοί συνάνθρωποί μας απλώς είναι πολυβόλα κακοδιαθεσιάς. Και το να στέκεσαι δίπλα τους με την ελπίδα να τους βρει κάθε τόσο κι ένα καλό φεγγάρι, είναι μάταιο. Μαζεύεις νερό σε τρύπιο βαρέλι. Μερικοί συνάδελφοί μας, σε τούτο τον παράλογο αγώνα που δίνουμε απέναντι σε συνθήκες ανώτερες των δυνατοτήτων μας, όπως πιστεύουμε, βασίζουν την συναισθηματική τους επιβίωση σε ξένες πλάτες. Τριγυρνούν σκορπώντας κιλά απόγνωσης και θυμού σαν σαβούρα, έρμα αερόστατου, μήπως και ξαναπάρουν ύψος.
   Όχι, όχι άλλο, ευχαριστώ. Εγώ θέλω αγκαλιές, και στις κακές ειδήσεις ένα φως, ακόμη και στο βάθος. Το προσφέρω, θέλω να το απολαμβάνω και ανάποδα. Είναι ζήτημα δικαιοσύνης.

 
 
  

ξέχασες πίσω το κατιτίς σου

     Όταν φεύγεις βιαστικά, αρπαγμένη, αυτά συμβαίνουν...

     ..ψήνεται

η ριγέ γραβάτα

   Ο μέσος ψηφοφόρος δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν είναι μια απλοποίηση. Μπορεί να είναι μια χρήσιμη απλοποίηση για εκείνους που "πρέπει" οπωσδήποτε να αποκωδικοποιήσουν τα εκλογικά αποτελέσματα, να χωρίσουν τα κουκιά σε τρεις κουβάδες, εδώ οι πολύ οργισμένοι, εδώ η θετική κι εδώ η αρνητική ψήφος, εδώ οι δικοί μας και τέλος. Όμως δεν είναι ούτε ιδεολογικά ούτε ταξικά τα κίνητρα των ψηφοφόρων πλέον. Γιατί μετά την κατάρρευση κεντρικών σχολών σκέψης, μετά την αποψίλωση των κομματικών χώρων από λαμπρές εξέχουσες προσωπικότητες, μετά την αποδυνάμωση ιστορικών παρατάξεων με αποτύπωμα ( βλέπε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ) το παιχνίδι άλλαξε.
     Ο ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη και αναθέτει το πρόβλημά του σε μια παράταξη, δίνοντάς της μάλιστα μια στενή διορία, για να του το λύσει ή αλλιώς να αποσύρει την εμπιστοσύνη του. Έχουμε δηλαδή εκατομμύρια εντολοδόχους με προσωπικές δυσφορίες.
     Αυτό αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στην πολιτική. Τα επιτελεία των κυβερνήσεων έχουν το λοιπόν δυο επιλογές. Να αρχίσουν να επιλύουν τα προβλήματα ώστε να αμβλύνουν τις "δημοφιλείς" δυσφορίες ώστε να μην χάσουν γρήγορα τη δεδηλωμένη. Ή, να εφαρμόσουν το ιδεολογικό τους όραμα για τον τόπο περιμένοντας ο μέσος ψηφοφόρος να αντιληφθεί ότι γενικώς η χώρα προοδεύει προς όφελος των επόμενων γενεών. 
     Στοιχηματίζω ότι  οι περισσότεροι βλέπουμε ως αυτονόητη επιλογή της κάθε νέας κυβέρνησης την πρώτη και ως σωστή εθνικά τη δεύτερη. Και αυτή η παράλογη κατάσταση είμαι βέβαιος ότι από τους περισσότερους περιγράφεται περίπου έτσι :
    Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. 
    Στα παραδοσιακά ζευγάρια, η γυναίκα διάλεγε τη γραβάτα του συζύγου της πριν τον "στείλει" για τον απογευματινό του περίπατο. Οι παράδοση λέει ότι οι αγαπημένες ήτανε οι ριγέ και οι γυναίκες έσπευδαν να δέσουν τη γραβάτα τέλεια στον άντρα του σπιτιού τους και να του πουν ότι δείχνει κούκλος έτσι. Κατά την τελετουργία αυτή οι δασκαλεμένες από τη μαμά γυναίκες μετρούσαν πόσες ρίγες είχε η γραβάτα από τον κόμπο έως κάτω. Στην επιστροφή μετρούσαν ξανά. Εάν οι ρίγες ήταν λιγότερες ή περισσότερες, κάποια άλλη γυναίκα είχε βοηθήσει προφανώς τον σύζυγο να την ξαναφορέσει.
   Θέλω να πω, έτσι είναι τα πράγματα, αλλά ο εντολέας ψηφοφόρος που αντί για την ιδεολογία του ρίχνει στο κουτί της κάλπης ένα προσωπικό του αίτημα, δένει με κάποιο τρόπο τη γραβάτα στον επόμενο πρωθυπουργό και του λέει, ξεκίνα, κούκλος είσαι.
     

περί αδυνάτου

  

      Αδύνατα είναι αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ! ...αυτός ήταν το πρωί ο τίτλος της "φιλοσοφικής λίθου", που είναι μια δημοφιλής σελίδα στο Facebook. 
   Εντάξει....Τι Αμερικανιά !!!

     Τα "αυτά" που δε ποθήσαμε αρκετά, τα "αυτά" που υπαινίσσεται ο ποιητής, τελικά σε λίγους ανθρώπους καθόρισαν την ευτυχία, θέλω να πω, δε τα γνωρίσαμε ποτές και ίσως τα μεγαλοποιούμε, ενώ ταυτόχρονα αναστρέφουμε το βλέμμα από τα μικρά σημαντικά που συναρμολογούν μια τέλεια ζωή. Έτσι δεν είναι ; 

      Δεν πρέπει να μεμφόμαστε το είδος μας για έλλειψη φιλοδοξίας, θαρρώ... γιατί ο πόθος του ανθρώπου για διαρκή βελτίωση, καλώς, ποτέ δεν κατασιγάζεται. Γιατί ο φυσιολογικός άνθρωπος ερωτεύεται πολλές φορές στη ζωή του, πλάσματα και ιδέες και πάνω στον οίστρο υπερβάλλει ώστε να φανεί αντάξιος ενός αντικειμένου του πόθου του. Γιατί η μέση ψυχή, όσο καταβεβλημένη κι αν δείχνει, ολοένα φαλτσάρει και βγαίνει από την απάθεια και την παραίτηση κάθε λίγο και λιγάκι. Όλα τα πλάσματα αγωνίζονται με όλα τα μέσα που διαθέτουν και θέλω κάτι να πω εδώ.... κανένας, κανένας όμως, δεν κατέχει το μέτρο του ηρωισμού για τον διπλανό του. Από αυτή την σκοπιά, δεν πρέπει ποτέ να λες σε κάποιον ότι η ευτυχία του ήταν εκεί αλλά δε τεντώθηκε αρκετά να την αγγίξει. Πόσο χαζό ; Είναι ένας σαδιστικός ισχυρισμός.

      Να ξεκαθαρίσω, το να παροτρύνεις κάποιον να δώσει όλα όσα έχει για το όνειρό του δεν είναι κακό, ελοχεύει όμως μια παγίδα : Να ξοδέψει κανείς τη ζωή του για ένα άλμα επί κοντώ στα 13 μέτρα. Όλοι ξέρουμε ότι το παγκόσμιο ρεκόρ δεν είναι ούτε στα μισά.

      Αδύνατα είναι αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ;  Όχι... Πράγματα που δε ποθήσαμε αρκετά, μας προσφέρονται συχνά και πλουσιοπάροχα. Ο άνθρωπος, όταν επικαλείται τη μοίρα του, απλά, εστιάζει στις πικρές της κουταλιές. Και οι ευτυχισμένες στιγμές μας είναι μοίρα... Άλλα πράγματα, θετικά και αρνητικά είναι σχεδόν αδύνατο να συμβούν και με λίγη προσπάθεια μου περνάνε από το μυαλό τρία τέσσερα...

      Αδύνατη είναι μερικές φορές μια επανόρθωση :
      Αδύνατα είναι αυτά που ευελπιστούμε ότι μπορούν να επιδιορθωθούν, αν επιτρέψουμε στο θηρίο μέσα μας να κάνει μια συντριπτική ζημιά σε ένα άλλο ευαίσθητο πλάσμα. Μια αναίτια προδοσία. Μια βίαιη ενέργεια κακοποίησης. Μια τραγική λεκτική προσβολή. Τα αποτελέσματα είναι παντού, σαν θραύσματα χειροβομβίδας, όσα και να μαζέψεις, θα συνεχίζεις να βρίσκεις κι άλλα, κι άλλα...

       Αδύνατον είναι μερικές φορές να φανταστείς τον εαυτό σου ερωτευμένο, να χαλαρώσεις και να αφεθείς στη γιορτή :
      Αδύνατα είναι αυτά που δε μπορούμε να περιγράψουμε ο ένας στον άλλον, ούτε με λόγια, ούτε με ματιές, ούτε με αγγίγματα, όταν το ΕΓΩ γίνεται ΕΜΕΙΣ και η φύση κρατά την ανάσα της μήπως συμβεί ένας έρως. Πόσο μεγαλύτερο τελικά από τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουμε, τότε, εκεί, δυο απλώς κεραυνοβολημένοι από κάτι άγνωστα ανώτερο, πόσο μεγαλύτερο το κοινό όνειρο των δυο, από την αντίληψη που έχουμε ο καθένας για τις δυνατότητές του...

      Αδύνατα είναι τα τέλεια πράγματα, από τις καριέρες μέχρι τα ...τσουρέκια 😁
      Αδύνατα είναι τα χωρίς ψεγάδια ! Τι αρρώστια ... η εμμονή στο τέλειο, να αγγίζεις την ευτυχία και να μην μπορείς να χαλαρώσεις ! Αδύνατα είναι τα πάντα, όταν τα βάζουν με τη διαστροφή μας αυτή... Αυτά είναι τα σχεδόν αδύνατα, συνθήκες και νίκες που να μην έχουν ούτε μια σκιά,  μια απειλή για την λαιμαργία μας.

     Αδύνατον είναι να ξεπατικώσεις μια προσωπικότητα και να της μοιάσεις.
     Αδύνατα είναι τα ανάρμοστα με το μέγεθός μας, με την κουλτούρα μας, είναι τα ρούχα ενός αλλουνού, που αρπάζουμε και τρέχουμε σε ένα παραβάν της ζωής να τα δοκιμάσουμε, εμείς, οι θεωρητικώς εύπλαστοι μα τόσο σκληροί κι ανόητοι όταν μεθάμε από το ποτό της ζήλιας, της έπαρσης, της υπερεξουσίας, του κακού μας ΕΓΩ. Είμαστε πλάσματα με τις προδιαγραφές μας εκεί, στην ούγια, κι οποιοδήποτε θέατρο κι αν παίξουμε έχει κοντά ποδάρια. Τελικώς θα καταλάβουμε ότι πρέπει απλώς να παίξουμε τον εαυτό μας

    Αδύνατον είναι τελικά να εξελιχθείς , όχι ως προς τις δεξιότητές σου, αλλά ως προς το γενικό σου ανάστημα. 
    Ναι, τείνω να το πιστέψω αυτό, για μένα και για όλους, καθώς μας βλέπω να ξανακυλάμε στα ίδια λάθη, σε κύκλους που κρατάνε πέντε ή δέκα χρόνια, ή λίγους μήνες, τι σημασία έχει η διάρκεια του κύκλου, όταν τίποτε, τίποτε δε καταφέρνει να του αλλάξει το κλειστό σχήμα. Αδύνατον είναι να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να ζήσεις τη ζωή σου, όχι σε κύκλους αλλά σε τρίγωνα, εξάγωνα, τετράγωνα και ρόμβους.

   Αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ; Δεν άξιζαν για να ποθηθούνε. Αυτά που καταφέραμε, μας κέντρισαν αρκετά, και τα δώσαμε όλα. Και αυτά που μας προσφέρθηκαν, άλλοι είχαμε τη συγκρότηση να τα αφομοιώσουμε στο όραμά μας κι άλλοι αρνηθήκαμε. Καλό του κεφαλιού μας ! Αλλιώς όλοι θα είμαστε ίδιοι και στο φινάλε βαρετοί, σαν τα πουράκια του Χατζηφωτίου , ίδιο σχήμα ίδιο μέγεθος ίδιο περιτύλιγμα...από το 1824.

     Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα, δεν είναι οι μαύροι κύκλοι που κεντρίζουν την πένα μου, απλά διαβάζω που και που μια τέτοια σαχλαμάρα και ,για λίγο, μην ανησυχείτε, βγαίνω από τα ρούχα μου.  Μετά ξαναμπαίνω και γελάω, γελάω πιο δυνατά απ' τους γλάρους, που θα ΄λεγε μια συγγραφέας από το παρεάκι. ( Κ.Σ. γλάροι ανάμεσα στα πεύκα).

Υ.Γ.
   "Χειρότερο από το να μην αποκτήσεις εκείνα που πόθησες, είναι να κάνεις τους πιο άθλιους συμβιβασμούς για να τα αποκτήσεις ..."
   oscar wilde

αυτή η "έμφοβη" σιωπή

    Μου αρέσει αυτή η σεβαστική σιωπή που επικρατεί την Κυριακή των εθνικών εκλογών. Είναι μια νηνεμία που ταιριάζει στην ήσυχη πλευρά του μυαλού μου.
     Κουράστηκα πάλι... Κάθε φορά κουράζομαι πολύ, η συχνή προσπάθεια να αφουγκραστώ τις αγωνίες των ηγετών μας , όλων των ηγετών όλων των χώρων, η πνευματική προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω τα υπονοούμενα των αρθρογράφων, όλων των αρθρογράφων όλων των αποχρώσεων, η προσπάθεια να ακούσω με προσοχή  όλους τους   ανθρώπους του στενού μου κύκλου που αγαπώ, όλων των ηλικιών και όλων των εκλεκτικών προκαταλήψεων, είναι από μόνη της ένα γλυκόπικρο πράγμα, μια ...εξαντλητική μυσταγωγία.
      Δεν αποστρέφομαι κανέναν ηγέτη κόμματος. Πίσω από τα φρεσκοσιδερωμένα άλικα πουκάμισα της παραμονής των εκλογών βλέπω ανθρώπους που έχουν υπερβεί τα όριά τους για να συμμετέχουν στα κοινά και την ιστορία που γράφεται στον τόπο μας με έναν ρόλο αξιομνημόνευτο. Έχουν δεχτεί κριτική, περισσότερο μένος παρά μελάνι, έχουν δώσει το χέρι σε ορδές ατόμων αγνώστων επιδιώξεων και έχουν αποδεχτεί ότι η επιτυχία από την πανωλεθρία απέχει ένα τους λάθος.
     Ανακαλώ ανθρώπους που ταπεινώσαμε βαριά για να αποτινάξουμε την ευθύνη μας από την εθνική μας ανεπάρκεια. Τους σκέφτομαι με τύψεις.
     Φοβάμαι ότι η μετακίνησή μας κατά συστάδες από τον ένα ιδεολογικό χώρο στον άλλον, απέναντι και τούμπαλιν, είναι εγγενές μας πρόβλημα και όχι μια απόρροια γεγονότων.
     Κατευθύνομαι στην κάλπη, κάθε φορά, με τα πόδια βαριά. Νομίζω ότι η ευθύνη που μου αναλογεί είναι δεκαπλάσια από τη βαρύτητα του ενός μυαλού στα δέκα εκατομμύρια.
      Με όλα αυτά, θέλω να πω, ότι δεν έχω την πολυτέλεια να θυμώσω με κανέναν Έλληνα, όσο ανήκουστη συμπεριφορά κι αν επιδείξει. Ακόμα κι αν καταλαβαίνω ότι όχι μονάχα μεγαλοποιεί την πραγματικότητα αλλά την επινοεί κι όλα… Γιατί αντικρίζοντας τον άνθρωπο που κατεβαίνει από το βήμα της τελευταίας του προεκλογικής ομιλίας, βλέπω έναν τύπο που ανησυχεί για τα ίδια πράγματα, χαμογελάει με τις ίδιες κατωτερότητες, φουντώνει γρήγορα και αναγαλλιάζει αμέσως, ερωτεύεται ανθρώπους και συν εκτίθεται από τα κουσούρια τους χωρίς να υπολογίζει κόστος, φτιάχνει παρέες που μένουν αδιάσπαστες και είναι καθημερινά έτοιμος να πιαστεί στα χέρια για να κεράσει μια σειρά ρακές.
       Θέλω να πω, έχω δει βορειοευρωπαίους ηγέτες, έχω δει πως χαμογελάνε αυτοί, δεν μπορούν να υποκριθούν ότι ενδιαφέρονται για όσα λες, ούτε καν για κοκεταρία ! Έχουν εκείνο το χαμόγελο 75% υπονόμευση - 25% πρόσφατη ψύξη. Είναι από άλλο ανέκδοτο.
Δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να αποφορτίσω κανέναν σας, τίποτε δεν αισθάνομαι ότι είναι υποχρέωσή μου πλέον τώρα στα πενήντα πέντε. Απλά θέλω να σας πω, με τον τρόπο μου εκτιμώ όλους όσους οργώσανε τη χώρα μου πόλη πόλη για να κερδίσουν αυτές τις εκλογές. Αύριο το πρωί δε θα πω, ούτε Άμε στα τσακίδια, ούτε χαίρε Καίσαρ.
    Αφού πάλι, στη δουλειά μου, εγώ θα πρέπει να πάω και εγώ θα πρέπει γερά να σταθώ.

ο φασισμός του ανικανοποίητου

     - Γιατρέ ;

-Μισό λεπτάκι αγαπητέ, να βάλω το ρολόϊ, έχουμε 40 λεπτά που αρχίζουν από τώρα.

     - Γιατρέ μου , θέλω να σας μιλήσω για το φασισμό του ανικανοποίητου.

-Ξάπλωσε. Μπορείς να μου μιλήσεις για ότι σου κατέβει, εντός των χρονικών σου ορίων.

     -Γιατρέ δε με ικανοποιεί η συνεδρία των 40 λεπτών.

-Δεν μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό.

     -Εντάξει.

-Έχεις 39 λεπτά.

     -Ένας ξάδελφός μου έχει ένα πρόβλημα.

-Σε ακούω.

     - H Μέμη, μια καινούργια του φιλενάδα στο fb βάζει κάθε πρωί υπέροχες φωτογραφίες, αρτιότατες καλλιτεχνικά με σχεδόν τσίτσιδες παραδεισένιες νέες γυναίκες και κάτω εξίσου υπέροχους στίχους , δημιουργώντας του την προσδοκία για ένα σύμπαν πληρότητας των αισθήσεων.

-Και λοιπόν ;

     -Μετά ο ξάδελφός μου όπου και να γυρίσει το μάτι του συναντάει ημιτελείς καταστάσεις .

-Δηλαδή ;

  -Να, η γυναίκα του είναι εξίσου θεϊκό πλάσμα αλλά δεν έχει στο κώλο γραμμένους στίχους.

-Μάλιστα.

    -Τι μάλιστα ;

-Μάλιστα λέω, δεν έχει στα οπίσθια γραμμένους στίχους.

    -Στο κώλο είπα εγώ.

-Μάλιστα.

    -Μετά εκείνος σηκώνεται και πηγαίνει στη δουλειά αρπαγμένος.

-Ε, με το δίκαιο του. Αλλά τι σε νοιάζει αφού είναι ξάδελφός σου ;

    -Ε, είμαστε κοντινοί, πολύ δεμένοι.

-Μάλιστα.

    -Μετά αυτός, ο ξάδελφός μου, θυμώνει κι άλλο.

-Ο κοντινός ;

    -Ναι, ο ίδιος. Όπως βγαίνει από το ασανσέρ απέναντι είναι το κουτί των εντύπων.

-Και λοιπόν ;

    -Τι λοιπόν, βλέπει εκεί φυλλάδια κομματικών οργανώσεων.

- Μάλιστα.

    -Γράφουνε "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη".

-Όλα αυτό γράφουνε ;

    -Μερικά γράφουν στις 2 πίτσες μια coca cola δώρο. Κι αυτά κόκκινα είναι.

-Ας επικεντρωθούμε σε αυτά.

    -Όχι, αφού δε του φτάνουνε να πάρει 2 πίτσες.

-Όχι ας επικεντρωθούμε γενικώς στα φυλλάδια λέω.

    -Ναι, ο ξάδελφός μου, αυτός ο κοντινός, νοικιάζει σπίτι γιατί του το πήρανε.

-Εντάξει, τα φυλλάδια αυτό λένε, στο μέλλον κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη.

    -Ναι αλλά αυτός θέλει στο παρελθόν, να του δώσουνε πίσω το δικό του.

-Κοίτα αυτά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να τα κάνει.

   - Μετά αυτός ο ξάδελφός μου που ήδη της γυναίκας του ο κώλος δεν είχε στίχους, θυμώνει κι άλλο.

-Να μου τον στείλεις.

   -Δεν είναι ακόμα τόσο θυμωμένος...

-Αχά…   

    -Βγαίνει από τη πολυκατοικία και βλέπει τη γραμμή 10 ότι θέλει 19 λεπτά.

-Εντάξει άτυχος.

   -Βρέχει.

-Εντάξει γκαντεμάκος.

    -Δεν έχει χώρο κάτω από τη στάση.

-Συνέχισε.

    -Ο βρεμένος τη βροχή τι την κάνει ;

-Δε τη φοβάται !

    -Αυτά σας λένε στο Πανεπιστήμιο ;

-Εχμ… μάλιστα.

     -Μάλιστα, το παίρνει με τα πόδια γιατί δεν έχει λεφτά για κάθε μέρα ταξί.

-Λοιπόν ;

    -Λοιπόν τα ντουβάρια είναι αφισοκολλημένα με τους αρχηγούς των κομμάτων.

-Και λοιπόν ;

    -Όλοι στις αφίσες δείχνουν με στεγνά καθαρά ρούχα.

-Μάλιστα.

    -Ο ουρανός πίσω τους είναι πιο γαλανός κι από της Νέας Δημοκρατίας.

-Ε, φωτομοντάζ είναι.

    -Ο ξάδελφός μου θυμώνει όλο και πιο άγρια όμως.

-Να μου τον στείλεις.

    -Όχι ακόμα, να θυμώσει κι άλλο.

-Εντάξει.

    -Πόσα λεπτά έχουμε ;

-26.

    -Δε μένει πίσω.

-Rollex είναι.

    -Όχι λέω, δε μένει πίσω, πιάνει δουλειά βρεγμένος και θυμωμένος γιατί έχει ανάγκες.

-Α, μάλιστα.

     -Το πρώτο τηλεφώνημα που τον αποσπά είναι από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Θέλουμε λέει στη γραμμή να σας προσφέρουμε απεριόριστες δωρεάν κλήσεις προς όλους τους αγαπημένους σας. - Θεία Καίτη ; ρωτάει αυτός.. –Όχι από τη Wind, λένε στη γραμμή. –Wind έχω, λέει αυτός. -Α,πολύ ωραία του λένε στη γραμμή. –Μπορώ να αρχίσω τα τηλεφωνήματα ; ρωτάει αυτός…

-Ο εξάδελφός σας ;

    -Ο κοντινός, ναι.

-Μάλιστα.

    - Όχι, του λένε στη γραμμή, εσείς είστε σε σύμβαση και θα τα πληρώνετε κανονικά

-Μα…

    -Μετά από 17 μήνες λήγει η σύμβαση που υπογράψατε, μπορείτε να μας πάρετε…

-Μάλιστα λέει ο ξάδελφος και κλείνει. Αρχίζει να θυμώνει κι άλλο. Σκέφτεται ότι ο ανταγωνισμός έπρεπε να έχει ρίξει τις τιμές. Ελεύθερη αγορά είναι, ακούγεται ωραίο…

-Ωραία…

    -Ωραία, πελατάκι σκέφτεσαι εσύ, δεν είναι ακόμα τόσο θυμωμένος.

-Μάλιστα.

    -Σχολάει στεγνός στα ρούχα και στεγνός γενικώς βγαίνει τον απογευματινό περίπατο.

-Ο.Κ. χαλαρώνει…

    -Όχι, θυμώνει κι άλλο…

-Ε, είναι νευρικούλης.

    -Αυτός είναι ο πιο νηφάλιος από τα ξαδέλφια.

-Μάλιστα.

    -Περνάνε γύρω του κοπέλες με τακούνια και τα σορτσάκια χωμένα στο κώλο.

-Έχουν γραμμένους και στίχους ;

    - Χιουμοράκι έχουμε ; Κοίταζε το ρολόϊ εσύ, εγώ μιλάω.

-Εντάξει.

    -Αυτός ιδρωκοπάει μέσα στο κουστούμι.

-Κουστούμι;

    -Ναι, τι να κάνει, να πηγαίνει στην Interamerican με σαγιονάρα ;

-Σωστά.

     -Ανάβει κι όλας με αυτά που βλέπουν τα ματάκια του.

-Καταλαβαίνω.

    -Καταλαβαίνει κι αυτός ότι δε θα εξερευνήσει κανένα από εκείνα τα κωλομέρια   προσωπικώς και ιδιοχείρως.

-Φυσικόν είναι.

    -Αφύσικον του φαίνεται αυτουνού !

-Του εξάδελφου ;

    -Ναι, του κοντινού. Αφού δε θα τα εξερευνήσει γιατί του τα τρίβουνε στη μούρη;

-Και τι να κάνουνε , να φορέσουν κελεμπίες και μπούργκες ;

    -Θα είχε ένα νόημα.

-Αυτό είναι φασιστικό !

    -Εντάξει.

-Συνέχισε, έχεις 12 λεπτά.

    -Αυτό είναι φασιστικό.

-Τι , το ρολόϊ ;

     -Όχι, να σου υπόσχονται και να μη μπορείς να πιάσεις.

-Μάλιστα.

     -Οπότε γυρίζει στο σπίτι ο εξάδελφός μου και ψάχνει την Τασία.

-Τη γυναίκα του.

    -Όχι η δική μου είναι.

-Ο εξάδελφός σου ψάχνει τη  δική σου γυναίκα ;

    -Όχι εγώ… με μπέρδεψες, ψάχνει τη Μελπομένη.

-Μάλιστα.

    -Τι μάλιστα. Φοράει κελεμπία.

-Η Μελπομένη ;

    -Η Τασία.

-Τέλος πάντων, γιατί κελεμπία ;

    -Είναι λέει για να μη ξεσηκώνεται, ο αυτός, ο ξάδελφός μου εκεί κάτω.

-Κι έχουμε άλλα.

     -Ναι, είσαι καλός επιστήμων τελικά.

-Ε, ας της την βγάλει.

     -Της Τασίας ;

-Της Μελπομένης.

     -Τρελός θα είσαι !

-Μάλιστα, συχνά οι πελάτες θεωρούν ότι ο τρελός είναι μέσα από το γραφείο.

      -Άκου γιατρέ. Για να της την βγάλεις της Τας..Μελπομένης την κελεμπία δυό πράγματα πρέπει να συντρέχουν.

-Έχεις 3 λεπτά.

     -Να την έχεις πάει τριήμερο, να την έχεις βγάλει ψώνια και να έχει πέσει και το σκοτάδι.

-Έχει τους όρους της. Αλλά είπες δυο και μέτρησες τρία.

      -Το τρίτο, το σκοτάδι είναι για την δική του προστασία, για τα μάτια του εξάδελφου.

-Δεν είναι σαν τα κρύα τα νερά ;

     -Είναι σαν τα κρύα τα βουνά.

-Μάλιστα.

     -Μπορώ να σου τον στείλω να του βρεις μια κατάσταση ;

-Τι κατάσταση, να του γράψω κανένα χαπάκι και να του δείξω μια μέθοδο..

     -Όχι, να του βρεις ένα τρόπο να αγνοεί τις αιωρούμενες υποσχέσεις.

-Αυτό δε γίνεται. Πρέπει να μάθει να ζει σχετικώς ανικανοποίητος.

      -Τι σχ… τι ανικ.. αυτουνού του βγαίνει καπνός από τα ρουθούνια.

-Και τι θα ψηφίσει ;

      -Θα ψηφίσει ότι του προτείνει ο θυμός.

-Ε και εγώ , επιστήμονας άνθρωπος, το ίδιο θα ψηφίσω.

     -Ε, τότε αυτό δεν είναι ένας φασισμός ;

-Τι, οι εκλογές ;

     -Όχι , το να μας υπόσχονται ότι οι γυναίκες μας θα κυκλοφορούν σχεδόν τσίτσιδες και με στίχους στο κώλο.

-Υπερβάλλεις.

     -Τι υπερβάλλω, ακούω διακαναλικές κι όλοι υπόσχονται του κώλου τα εννιάμερα.

-Εντάξει, ψηφαλάκια θέλουνε.

     -Αυτό σου λέω γιατρέ μου, μετά ξυπνούν στον ξάδελφό μου επιθυμίες.

-Είναι μικρός ακόμα, θα μάθει.

     -Κι άμα δε μάθει ; Δηλαδή άμα θέλει μια πιο όμορφη ζωή ;

-Στείλ’ τον μου.