περί αδυνάτου

  

      Αδύνατα είναι αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ! ...αυτός ήταν το πρωί ο τίτλος της "φιλοσοφικής λίθου", που είναι μια δημοφιλής σελίδα στο Facebook. 
   Εντάξει....Τι Αμερικανιά !!!

     Τα "αυτά" που δε ποθήσαμε αρκετά, τα "αυτά" που υπαινίσσεται ο ποιητής, τελικά σε λίγους ανθρώπους καθόρισαν την ευτυχία, θέλω να πω, δε τα γνωρίσαμε ποτές και ίσως τα μεγαλοποιούμε, ενώ ταυτόχρονα αναστρέφουμε το βλέμμα από τα μικρά σημαντικά που συναρμολογούν μια τέλεια ζωή. Έτσι δεν είναι ; 

      Δεν πρέπει να μεμφόμαστε το είδος μας για έλλειψη φιλοδοξίας, θαρρώ... γιατί ο πόθος του ανθρώπου για διαρκή βελτίωση, καλώς, ποτέ δεν κατασιγάζεται. Γιατί ο φυσιολογικός άνθρωπος ερωτεύεται πολλές φορές στη ζωή του, πλάσματα και ιδέες και πάνω στον οίστρο υπερβάλλει ώστε να φανεί αντάξιος ενός αντικειμένου του πόθου του. Γιατί η μέση ψυχή, όσο καταβεβλημένη κι αν δείχνει, ολοένα φαλτσάρει και βγαίνει από την απάθεια και την παραίτηση κάθε λίγο και λιγάκι. Όλα τα πλάσματα αγωνίζονται με όλα τα μέσα που διαθέτουν και θέλω κάτι να πω εδώ.... κανένας, κανένας όμως, δεν κατέχει το μέτρο του ηρωισμού για τον διπλανό του. Από αυτή την σκοπιά, δεν πρέπει ποτέ να λες σε κάποιον ότι η ευτυχία του ήταν εκεί αλλά δε τεντώθηκε αρκετά να την αγγίξει. Πόσο χαζό ; Είναι ένας σαδιστικός ισχυρισμός.

      Να ξεκαθαρίσω, το να παροτρύνεις κάποιον να δώσει όλα όσα έχει για το όνειρό του δεν είναι κακό, ελοχεύει όμως μια παγίδα : Να ξοδέψει κανείς τη ζωή του για ένα άλμα επί κοντώ στα 13 μέτρα. Όλοι ξέρουμε ότι το παγκόσμιο ρεκόρ δεν είναι ούτε στα μισά.

      Αδύνατα είναι αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ;  Όχι... Πράγματα που δε ποθήσαμε αρκετά, μας προσφέρονται συχνά και πλουσιοπάροχα. Ο άνθρωπος, όταν επικαλείται τη μοίρα του, απλά, εστιάζει στις πικρές της κουταλιές. Και οι ευτυχισμένες στιγμές μας είναι μοίρα... Άλλα πράγματα, θετικά και αρνητικά είναι σχεδόν αδύνατο να συμβούν και με λίγη προσπάθεια μου περνάνε από το μυαλό τρία τέσσερα...

      Αδύνατη είναι μερικές φορές μια επανόρθωση :
      Αδύνατα είναι αυτά που ευελπιστούμε ότι μπορούν να επιδιορθωθούν, αν επιτρέψουμε στο θηρίο μέσα μας να κάνει μια συντριπτική ζημιά σε ένα άλλο ευαίσθητο πλάσμα. Μια αναίτια προδοσία. Μια βίαιη ενέργεια κακοποίησης. Μια τραγική λεκτική προσβολή. Τα αποτελέσματα είναι παντού, σαν θραύσματα χειροβομβίδας, όσα και να μαζέψεις, θα συνεχίζεις να βρίσκεις κι άλλα, κι άλλα...

       Αδύνατον είναι μερικές φορές να φανταστείς τον εαυτό σου ερωτευμένο, να χαλαρώσεις και να αφεθείς στη γιορτή :
      Αδύνατα είναι αυτά που δε μπορούμε να περιγράψουμε ο ένας στον άλλον, ούτε με λόγια, ούτε με ματιές, ούτε με αγγίγματα, όταν το ΕΓΩ γίνεται ΕΜΕΙΣ και η φύση κρατά την ανάσα της μήπως συμβεί ένας έρως. Πόσο μεγαλύτερο τελικά από τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουμε, τότε, εκεί, δυο απλώς κεραυνοβολημένοι από κάτι άγνωστα ανώτερο, πόσο μεγαλύτερο το κοινό όνειρο των δυο, από την αντίληψη που έχουμε ο καθένας για τις δυνατότητές του...

      Αδύνατα είναι τα τέλεια πράγματα, από τις καριέρες μέχρι τα ...τσουρέκια 😁
      Αδύνατα είναι τα χωρίς ψεγάδια ! Τι αρρώστια ... η εμμονή στο τέλειο, να αγγίζεις την ευτυχία και να μην μπορείς να χαλαρώσεις ! Αδύνατα είναι τα πάντα, όταν τα βάζουν με τη διαστροφή μας αυτή... Αυτά είναι τα σχεδόν αδύνατα, συνθήκες και νίκες που να μην έχουν ούτε μια σκιά,  μια απειλή για την λαιμαργία μας.

     Αδύνατον είναι να ξεπατικώσεις μια προσωπικότητα και να της μοιάσεις.
     Αδύνατα είναι τα ανάρμοστα με το μέγεθός μας, με την κουλτούρα μας, είναι τα ρούχα ενός αλλουνού, που αρπάζουμε και τρέχουμε σε ένα παραβάν της ζωής να τα δοκιμάσουμε, εμείς, οι θεωρητικώς εύπλαστοι μα τόσο σκληροί κι ανόητοι όταν μεθάμε από το ποτό της ζήλιας, της έπαρσης, της υπερεξουσίας, του κακού μας ΕΓΩ. Είμαστε πλάσματα με τις προδιαγραφές μας εκεί, στην ούγια, κι οποιοδήποτε θέατρο κι αν παίξουμε έχει κοντά ποδάρια. Τελικώς θα καταλάβουμε ότι πρέπει απλώς να παίξουμε τον εαυτό μας

    Αδύνατον είναι τελικά να εξελιχθείς , όχι ως προς τις δεξιότητές σου, αλλά ως προς το γενικό σου ανάστημα. 
    Ναι, τείνω να το πιστέψω αυτό, για μένα και για όλους, καθώς μας βλέπω να ξανακυλάμε στα ίδια λάθη, σε κύκλους που κρατάνε πέντε ή δέκα χρόνια, ή λίγους μήνες, τι σημασία έχει η διάρκεια του κύκλου, όταν τίποτε, τίποτε δε καταφέρνει να του αλλάξει το κλειστό σχήμα. Αδύνατον είναι να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να ζήσεις τη ζωή σου, όχι σε κύκλους αλλά σε τρίγωνα, εξάγωνα, τετράγωνα και ρόμβους.

   Αυτά που δε ποθήσαμε αρκετά ; Δεν άξιζαν για να ποθηθούνε. Αυτά που καταφέραμε, μας κέντρισαν αρκετά, και τα δώσαμε όλα. Και αυτά που μας προσφέρθηκαν, άλλοι είχαμε τη συγκρότηση να τα αφομοιώσουμε στο όραμά μας κι άλλοι αρνηθήκαμε. Καλό του κεφαλιού μας ! Αλλιώς όλοι θα είμαστε ίδιοι και στο φινάλε βαρετοί, σαν τα πουράκια του Χατζηφωτίου , ίδιο σχήμα ίδιο μέγεθος ίδιο περιτύλιγμα...από το 1824.

     Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα, δεν είναι οι μαύροι κύκλοι που κεντρίζουν την πένα μου, απλά διαβάζω που και που μια τέτοια σαχλαμάρα και ,για λίγο, μην ανησυχείτε, βγαίνω από τα ρούχα μου.  Μετά ξαναμπαίνω και γελάω, γελάω πιο δυνατά απ' τους γλάρους, που θα ΄λεγε μια συγγραφέας από το παρεάκι. ( Κ.Σ. γλάροι ανάμεσα στα πεύκα).

Υ.Γ.
   "Χειρότερο από το να μην αποκτήσεις εκείνα που πόθησες, είναι να κάνεις τους πιο άθλιους συμβιβασμούς για να τα αποκτήσεις ..."
   oscar wilde