πολύ δε πάει ;

   Να υπερβάλλουμε, αυτό είναι κάτι που το έχουμε μάθει πολύ καλά. Δεν υπήρξε μάλλον εποχή με περισσότερη συναισθηματική ελευθερία και ως αποτέλεσμα και υπερβολή. Εαν τα ρούχα της Αναγέννησης που με πνευματώδη τρόπο "σχολίασε" ο Λάνθιμος στην ταινία του η Ευνοούμενη τα θεωρείτε όλοι μια υπερβολή, αυτό που βιώνουμε οι σύγχρονοι με το συναίσθημα και τον τρόπο που επικοινωνούμε μεταξύ μας είναι πέραν όλων των ορίων.
   Είναι έτσι κι αλλιώς μια παράλογη εποχή σε όρους συναισθηματικής ισορροπίας. Ο πόθος για κάτι που θα μας αιφνιδιάσει έχει γίνει εμμονή, ντελίριο. Έτσι υποδεχόμαστε τα νέα σε όλα τα μέτωπα, ντύνοντάς τα με μια παράλογη προσμονή. Μικροί μεγάλοι, υγιείς και όχι, αρτιμελείς ή όχι, άσπροι κίτρινοι μαύροι , επενδύουμε παράλογα στην απότομη αλλαγή.
   Δεν ξέρω αν υπάρχει από μηχανής θεός για μια τέτοια παγκόσμια ψύχωση αλλά εαν ναι, φοβούμαι μην είναι μια κατάσταση για την οποία η ανθρωπότητα ούτε που σκέφτηκε να προετοιμαστεί. Παραδείγματος χάριν, να μας ζητηθεί να δηλώσουμε εντός έξι ημερών σε τι ζώο θέλουμε να μεταμορφωθούμε για να συνεχίσουμε !

   Έχει φυσικά ξοδευτεί από εμπνευσμένους λογοτέχνες επαρκές χαρτί και μελάνι περί της ανθρώπινης συναισθηματικής παρεκτροπής. Το ζήτημα είναι ότι εθελοτυφλούμε :

   Υπερβάλλουμε κατ΄αρχήν αποτιμώντας τις δυνατότητες και τις επιδόσεις μας στα πάντα. Στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, αφού  Τετάρτη Παρασκευή είμαστε κατά τη γνώμη μας βιρτουόζοι και τα Σαββατοκύριακα τουναντίον ...μια συμφορά. Στην αγάπη, αυτή που στο φινάλε δεχόμαστε και αυτή που απευθύνουμε, ποσότητες αγάπης οι οποίες είναι κατά την γνώμη μας πάντοτε αμελητέες ή υπέρογκες, ώστε να μας αποδίδουν στην κοινωνία ως υπερθύματα ή ως υπερήρωες. Στην αποτίμηση της πραγματικότητάς μας, όχι δεν είναι υποκειμενική παράμετρος, δεν είναι διάολε, όλος μας ο βίος έχει περάσει σε συνθήκες παράλογα σταθερές για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ανθρώπινα πλάσματα σε άλλα μέρη του πλανήτη μας. Στην πίστη μας για τις δεξιότητες που πιστεύουμε ότι κατέχουμε, ω ναι, υπερβάλλουμε και σε τούτο, αρκεί να γρατζουνίσουμε ένα φύλλο χαρτί και αποκαλούμε τον εαυτό μας ποιητή. Και στα όριά μας, αυτά που έχουμε στήσει ως πήχυ και βγαίνουμε και διαλαλούμε ένα γύρω ότι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να ξεπεράσουμε. Εγώ... μέχρι εκεί. Ούτε χιλιοστό παραπέρα.... Σιγά !  Σιγά το καλτσόν...

   Υπερβάλλουμε κατόπιν και στην αποτίμησή μας για τους άλλους. Αγιοποιούμε και μετά κατακρημνίζουμε πρότυπα, ηγέτες, κινήματα, παρέες, αδελφούς, έντυπα, ιστοσελίδες, τελετουργίες κάθε είδους, διατροφικές, πολιτισμικές, ψυχοθεραπευτικές, δραστηριότητες που ποτέ δεν υπηρετούμε σε βάθος και με μέτρο. Αφηνιάζουμε και παραιτούμαστε.

   Δε συνεχίζω. Καταλαβαίνεις καλά τι θέλω να πω σήμερα εδώ. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι αντικειμενικός στον τρόπο που προσλαμβάνω όλα όσα μου συμβαίνουν. Εσύ ;
 
   Έχεις αποκαλέσει μια ημέρα σου κόλαση ; Πολλές φορές ; Ε, πολύ δε πάει ;
Έχεις αποκαλέσει μια ερωτική πράξη ντελίριο ; Κάθε τόσο ; Ε, πολύ δε πάει ;
     Χρησιμοποιείς τη λέξη τέλεια ; Πόσο συχνά ; Δέκα φορές τη μέρα ; Ε, πολύ δε πάει ;
Έχεις αποκαλέσει τον πρώην σου κτήνος ; Σε κάθε σου φίλη ; Ε, πολύ δε πάει ;
    Είναι στο λεξιλόγιό σου η συμφορά, η κατάθλιψη, το είμαι κομμάτια ; Πολύ δε πάει ;
Είναι επίσης στο λεξιλόγιό σου το αποθέωση, άρχοντας, θεούλης, κόβω τις φλέβες μου για πάρτη του... ώπα, ώπα... Πολύ σε πάει ;

   Εαν πρέπει να ξοδέψουμε φαιά ουσία για αυτοκριτική, ας αρχίσουμε λέω εγώ από αυτό.
Είμαστε πολύ υπερβολικοί σε όλα. Ας επιβραδύνουμε λιγάκι το στόμα μας, ας αποκαλούμε τα πράγματα με ονόματα που τους αρμόζουν και σιγά σιγά θα συνεννοηθούμε καλύτερα.
  Εντάξει, κι αν δε συνεννοηθούμε καλύτερα ας μην το θεωρήσουμε το τέλος του κόσμου.

  Αμαν πια.