Ο ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη και αναθέτει το πρόβλημά του σε μια παράταξη, δίνοντάς της μάλιστα μια στενή διορία, για να του το λύσει ή αλλιώς να αποσύρει την εμπιστοσύνη του. Έχουμε δηλαδή εκατομμύρια εντολοδόχους με προσωπικές δυσφορίες.
Αυτό αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στην πολιτική. Τα επιτελεία των κυβερνήσεων έχουν το λοιπόν δυο επιλογές. Να αρχίσουν να επιλύουν τα προβλήματα ώστε να αμβλύνουν τις "δημοφιλείς" δυσφορίες ώστε να μην χάσουν γρήγορα τη δεδηλωμένη. Ή, να εφαρμόσουν το ιδεολογικό τους όραμα για τον τόπο περιμένοντας ο μέσος ψηφοφόρος να αντιληφθεί ότι γενικώς η χώρα προοδεύει προς όφελος των επόμενων γενεών.
Στοιχηματίζω ότι οι περισσότεροι βλέπουμε ως αυτονόητη επιλογή της κάθε νέας κυβέρνησης την πρώτη και ως σωστή εθνικά τη δεύτερη. Και αυτή η παράλογη κατάσταση είμαι βέβαιος ότι από τους περισσότερους περιγράφεται περίπου έτσι :
Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα.
Στα παραδοσιακά ζευγάρια, η γυναίκα διάλεγε τη γραβάτα του συζύγου της πριν τον "στείλει" για τον απογευματινό του περίπατο. Οι παράδοση λέει ότι οι αγαπημένες ήτανε οι ριγέ και οι γυναίκες έσπευδαν να δέσουν τη γραβάτα τέλεια στον άντρα του σπιτιού τους και να του πουν ότι δείχνει κούκλος έτσι. Κατά την τελετουργία αυτή οι δασκαλεμένες από τη μαμά γυναίκες μετρούσαν πόσες ρίγες είχε η γραβάτα από τον κόμπο έως κάτω. Στην επιστροφή μετρούσαν ξανά. Εάν οι ρίγες ήταν λιγότερες ή περισσότερες, κάποια άλλη γυναίκα είχε βοηθήσει προφανώς τον σύζυγο να την ξαναφορέσει.
Θέλω να πω, έτσι είναι τα πράγματα, αλλά ο εντολέας ψηφοφόρος που αντί για την ιδεολογία του ρίχνει στο κουτί της κάλπης ένα προσωπικό του αίτημα, δένει με κάποιο τρόπο τη γραβάτα στον επόμενο πρωθυπουργό και του λέει, ξεκίνα, κούκλος είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;