Κουράστηκα πάλι... Κάθε φορά κουράζομαι πολύ, η συχνή προσπάθεια να αφουγκραστώ τις αγωνίες των ηγετών μας , όλων των ηγετών όλων των χώρων, η πνευματική προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω τα υπονοούμενα των αρθρογράφων, όλων των αρθρογράφων όλων των αποχρώσεων, η προσπάθεια να ακούσω με προσοχή όλους τους ανθρώπους του στενού μου κύκλου που αγαπώ, όλων των ηλικιών και όλων των εκλεκτικών προκαταλήψεων, είναι από μόνη της ένα γλυκόπικρο πράγμα, μια ...εξαντλητική μυσταγωγία.
Δεν αποστρέφομαι κανέναν ηγέτη κόμματος. Πίσω από τα φρεσκοσιδερωμένα άλικα πουκάμισα της παραμονής των εκλογών βλέπω ανθρώπους που έχουν υπερβεί τα όριά τους για να συμμετέχουν στα κοινά και την ιστορία που γράφεται στον τόπο μας με έναν ρόλο αξιομνημόνευτο. Έχουν δεχτεί κριτική, περισσότερο μένος παρά μελάνι, έχουν δώσει το χέρι σε ορδές ατόμων αγνώστων επιδιώξεων και έχουν αποδεχτεί ότι η επιτυχία από την πανωλεθρία απέχει ένα τους λάθος.
Ανακαλώ ανθρώπους που ταπεινώσαμε βαριά για να αποτινάξουμε την ευθύνη μας από την εθνική μας ανεπάρκεια. Τους σκέφτομαι με τύψεις.
Φοβάμαι ότι η μετακίνησή μας κατά συστάδες από τον ένα ιδεολογικό χώρο στον άλλον, απέναντι και τούμπαλιν, είναι εγγενές μας πρόβλημα και όχι μια απόρροια γεγονότων.
Κατευθύνομαι στην κάλπη, κάθε φορά, με τα πόδια βαριά. Νομίζω ότι η ευθύνη που μου αναλογεί είναι δεκαπλάσια από τη βαρύτητα του ενός μυαλού στα δέκα εκατομμύρια.
Με όλα αυτά, θέλω να πω, ότι δεν έχω την πολυτέλεια να θυμώσω με κανέναν Έλληνα, όσο ανήκουστη συμπεριφορά κι αν επιδείξει. Ακόμα κι αν καταλαβαίνω ότι όχι μονάχα μεγαλοποιεί την πραγματικότητα αλλά την επινοεί κι όλα… Γιατί αντικρίζοντας τον άνθρωπο που κατεβαίνει από το βήμα της τελευταίας του προεκλογικής ομιλίας, βλέπω έναν τύπο που ανησυχεί για τα ίδια πράγματα, χαμογελάει με τις ίδιες κατωτερότητες, φουντώνει γρήγορα και αναγαλλιάζει αμέσως, ερωτεύεται ανθρώπους και συν εκτίθεται από τα κουσούρια τους χωρίς να υπολογίζει κόστος, φτιάχνει παρέες που μένουν αδιάσπαστες και είναι καθημερινά έτοιμος να πιαστεί στα χέρια για να κεράσει μια σειρά ρακές.
Θέλω να πω, έχω δει βορειοευρωπαίους ηγέτες, έχω δει πως χαμογελάνε αυτοί, δεν μπορούν να υποκριθούν ότι ενδιαφέρονται για όσα λες, ούτε καν για κοκεταρία ! Έχουν εκείνο το χαμόγελο 75% υπονόμευση - 25% πρόσφατη ψύξη. Είναι από άλλο ανέκδοτο.
Δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να αποφορτίσω κανέναν σας, τίποτε δεν αισθάνομαι ότι είναι υποχρέωσή μου πλέον τώρα στα πενήντα πέντε. Απλά θέλω να σας πω, με τον τρόπο μου εκτιμώ όλους όσους οργώσανε τη χώρα μου πόλη πόλη για να κερδίσουν αυτές τις εκλογές. Αύριο το πρωί δε θα πω, ούτε Άμε στα τσακίδια, ούτε χαίρε Καίσαρ.
Αφού πάλι, στη δουλειά μου, εγώ θα πρέπει να πάω και εγώ θα πρέπει γερά να σταθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;