το περιστασιακό ενδιαφέρον

  

  - Ποιός θυμάται αυτή την σκηνή ; *

      Τις άλλες, επισκέφτηκα μια θεία μου εν' όψει των εορτών της αγάπης. Είχα να την επισκεφτώ δώδεκα μήνες ! Φρόντισα λοιπόν να της πάω ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς και στενοχωρήθηκα ότι το χάρισε αυθημερόν στα παιδάκια του κάτω ορόφου. Ήθελα να το δοκιμάσει και να μου δώσει τα εύσημα...

     Η ηλικιωμένη γυναίκα απέφυγε να προσχωρήσει ή αν θέλεις να ...νομιμοποιήσει αυτό το περιστασιακό μου ενδιαφέρον. Την επόμενη μέρα, έπρεπε να ζήσει με τη σιγουριά ότι για πολύ καιρό, κανένας ίσως δε θα της προσφέρει, ένα χειροποίητο τσουρέκι ιδιαίτερης νοστιμιάς... 

   - Δεν έχω παιδιά, παρά το παιδί του μανάβη που μου ανεβάζει κάθε πρωί τα ψώνια. Δεν έχω κόρη, παρά την κοπέλα που καθαρίζει τα μπαλκόνια μου μια φορά το μήνα. Δεν έχω παρά έναν πατέρα, εκεί επάνω.. ο οποίος με ακούει καθημερινά και παρ' όλο που αργεί, πάντοτε μου αποκρίνεται όταν είναι δύσκολη ώρα. 

    Αυτά μου είπε και ρώτησε με ενδιαφέρον τα νέα μου.

        Ποιός μπορεί να αρνηθεί το οικοδόμημα επιβίωσης ενός μοναχικού ανθρώπου ; Ποιός μπορεί να θυμώσει με έναν κλοσάρ που ανήμερα των Χριστουγέννων δε μας χαρίζει χαμόγελο για το ενδιαφέρον μας ; Ποιός από εμάς τους βολεμένους μπορεί να διανοηθεί την Σπαρτιάτικη διανοητική πειθαρχία που απαιτεί η επιβίωση χωρίς σταθερή βοήθεια από κανέναν ;  

        Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε κάτι. Το περιστασιακό μας ενδιαφέρον εξυπηρετεί μονάχα εμάς.

*  Η Βερόνικα αισθάνεται την ανάγκη να δώσει νόημα στη στιγμή, ανοίγει το παράθυρο και ρωτάει μια φορτωμένη ψώνια γιαγιά αν χρειάζεται βοήθεια. Η γιαγιά δεν δίνει καμία σημασία. Το κενό στην καρδιά της μούσας του Κισλόφσκι παραμένει...

ένας γαληνεμένος ύπνος...

 

     ...  δεν είναι και μικρό πράγμα στις μέρες μας . 

     Αχ πόσο τη χρειάζεσαι τούτη την θεσμοθετημένη παύση !

     Μερικές φορές, σαν ένας βαρκάρης, θέλεις απλά να βρεις να δέσεις να κρυφτείς, μη βολοδέρνεις όλη νύχτα μεσοπέλαγα. Μαθαίνουμε να φοβόμαστε τα στοιχεία της φύσης, ιδιαιτέρως αυτά που δεν είναι ο φυσικός μας χώρος.

     Μερικές φορές, σαν ένας εργάτης, θέλεις να σταματήσεις να πονάς, σε όλο σου το κορμί, ο κάματος δεν τελειώνει ποτέ να σε λιώνει. Μαθαίνουμε να αρκούμαστε στην ανασυγκρότηση, ιδιαιτέρως τόση όση δε φτάνει για να πάρει εμπρός και ο νους.

    Μερικές φορές, σαν ένας ιδεολόγος, θέλεις απλά να μιλήσεις με το υποσυνείδητο. Μαθαίνουμε να μην αφήνουμε απότιστη την ελπίδα, ιδιαιτέρως εκείνη που τροφοδοτεί τις ουτοπίες μας.

   Μερικές φορές, σαν ένας ερωτευμένος, θέλεις απλά να βάλεις τα άνθη της ημέρας στο βάζο της ψυχής σου και αφού τα ταιριάξεις να κάτσεις να καμαρώνεις. Μαθαίνουμε εγκαίρως ότι δε φέρνει κάθε μέρα ευωδιές.

    Μερικές φορές, σαν ένας μύωψ, χρειάζεσαι μια καθαρή σκοπιά στα διακυβεύματα. Τη νύχτα οι παθήσεις της οράσεως παραμερίζουν. Ό,τι βλέπεις, είναι αποκαθηλωτικά ευκρινές. Μαθαίνουμε από μωρά ότι η μέρα μας θα αποσυνθέσει την καθαρή οπτική στα πράγματα.

   Μερικές φορές, θέλεις απλά να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι κοντοστέκεται ο χρόνος.   

συναισθηματικός αυτοματισμός

      Πρωί πρωί με τον καφέ μελετούσα τις παρουσίες και τα αποτυπώματα των ανθρώπων μου. Το "μου" εδώ έχει την έννοια ότι έχουν κάρτα πρόσβασης στον προσωπικό μου συναισθηματικό χώρο. Παρουσία => αποτύπωμα, παρουσία => αποτύπωμα.. μεγάλη ιστορία η αλληλεπίδραση, ε ;

    Έγραψα σε ένα φύλο χαρτί μικρά ονόματα.  Έρχεται και η εποχή των παγετώνων των δώρων και των ευχών, έτσι ;  "Χειμώνας βαρύς" .

   Τράβηξα δίπλα γραμμούλες (ξέρετε πόσο μου αρέσει να σκέφτομαι ζωγραφίζοντας σκαριφήματα) και μετά, ξάφνου , πρώτη φορά, έδωσα όλη την εξουσία στο συναίσθημα, χωρίς κανένα λογοκριτή.

   Αναξαγόρας  => ____________ .  

  Μελισσάνθη  => ____________ .  κλπ κλπ

   Μου βγήκαν για κάθε όνομα, ...περίεργες λέξεις. Όχι οι "πολιτικώς ορθές" ούτε οι χαριτομενούλες.   Ξεπήδησαν λέξεις που δεν χρησιμοποιώ όλη την ώρα, εύκολα, αβίαστα, σά να 'ταν στην άκρη της γλώσσας μου :

   Πληρότητα, ζωηρό ενδιαφέρον, αμηχανία, συγκρατημένη εμπιστοσύνη, ενοχλημένη ουδετερότητα, ασφάλεια, κίνδυνος, λαχτάρα και αγάπη , απουσία , συμπάθεια, θυμός, απογοήτευση, τύψεις , enough is enough ...  

     Αυτά είναι που έγραψα δίπλα στα μικρά ονόματα !  Μετά το κοίταξα και λέω, να το κρύψω λιγάκι !

           γιατί άμα δει ο      Αναξαγόρας => ενοχλημένη ουδετερότητα .   , δε θα τα πάρει ;

  Και, μπερδεύτηκαααα ...είναι και τα Χριστούγεννα μεθαύριο, θέλω να αφαιρέσω κονδύλια από το δώρο του ενός και να πάρω τρία δώρα αλλουνού, να στείλω βάζο μέλι στον έναν και κανά ξύδι top στον άλλον.

      Γενικά, με την ροπή που έχω σε τούτα, έμπλεξα πάλι με δύσκολα πράματα... Και με λέω....

    - Τι την θέλω εγώ την ενδελέχεια στα μύχια ; 

   Νομίζω τελικά θα πάω στη ΒΑΜΒΑΚΟΣ και θα σας πάρω όλους κάλτσες . 

   Υ.Γ. 1

   Παλαιότερα που έψαχνα για όλους δώρα με προσωπικό άρωμα, το παίδευα περισσότερο και αντί για συναισθήματα δίπλα στα μικρά ονόματα πάλευα να αντιστοιχίσω περιγραφές, επίθετα, στοιχεία του χαρακτήρα τους. Ανήσυχος, ευγενής, επιπόλαιος... 'Ηταν πάντοτε από πολύ δύσκολο έως και αρκετά άδικο το αποτέλεσμα... Ήταν δύσκολο επειδή για να περιγράψεις έτσι μια οικεία προσωπικότητα πρέπει να αποκομίσεις βαθύτερη γνώση των συνθηκών απέναντι στις οποίες ανταποκρίνεται με τη συμπεριφορά της. Και αρκετά άδικο επειδή τα αδύναμα σημεία, τα επιθετικά επεισόδια, οι αγχώδεις ρουτίνες τελικώς σκεπάζουν "το πιο μεγάλο" από αυτά που κουβαλάει η ανθρώπινη φύση. Μια στιβαρή προσωπική ηθική κατασκευή.

 Υ.Γ 2 

   Αυτός ο Αναξ(ι)αγόρας τι κάνει στη λίστα μου ;

   

μια σειρά από κοντά άλματα λογικής φτιάχνουν ένα μακρύ χάσμα επικοινωνίας

   Ελάχιστες ήρεμες ιδεολογικές συζητήσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν πλέον... ακόμα και μεταξύ φίλων που δεν είναι και καχύποπτοι. Υπάρχει ένα χάσμα αντίληψης των γεγονότων. Αναλόγως της ουσίας που φωτίζεται, τούτα  συνθέτουν διαφορετικές πραγματικότητες για τον καθένα μας. Αυτό είναι . 

   Οι μισοί, π.χ. πιστεύουν ότι έχουμε την χειρότερη μεταπολεμικά κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί την πιο αποτελεσματική ! Το λένε όλες οι έρευνες. Κάπου στη μέση υπάρχει μια αντικειμενικότητα που για να την προσεγγίσεις πρέπει να μην είσαι εύφλεκτος... Εμείς είμαστε πάρα πολύ εύφλεκτοι εσχάτως... με τις κατάλληλες εξωτερικές φροντίδες... γίνεται το εξής : είμαστε που είμαστε ένα ενυδρείο με καρχαρίες.. έχουμε και τον κάθε ( καλώς αμοιβόμενο ) μισθοφόρο του πληκτρολογίου  να πετάει μέσα "φρέσκες σάρκες".  Κι εμείς, τσιμπάμε και ορμάμε διαρκώς να τις ξεσκίσουμε. Κάθε εβδομάδα φρέσκες σάρκες που τελειώνουν σε λίγες ώρες. Μετά κι άλλες φρέσκιες...

   Θα μου πείς, δεν είναι μεγάλο ζήτημα ένας βιασμός, ένας φόνος, ένα ξεκλήρισμα, μια άθλια διασπάθιση δημόσιου χρήματος ;  Τεράστιο είναι . Απλά, δεν είναι το, συγκεκριμένο κάθε φορά, μεγάλο πρόβλημα, που καταγράφεται έτσι...Με τον λάθος τρόπο που το φωτίζουμε, το αποδυναμώνουμε τόσο γρήγορα, όσο ταχέως το υπερθεριεύουμε. Και πηγαίνοντας από κτηνωδία σε κτηνωδία πως να συζητήσουμε ; Πως να μιλήσουμε για εθνικό διακύβευμα, για γεωπολιτικές αλλαγές και προτεραιότητες, για την διαρκώς εξελισσόμενη κοινωνική παράμετρο και τους πιο αδύναμους πληθυσμούς της χώρας, για επαγγελματική εξέλιξη, για επιμόρφωση και για τον πολιτισμό ;  

   Δεν λέω να σταματήσουμε να "αηδιάζουμε", αφού μας βολεύει και αφού, και να το προτείνω εδώ δε θα αλλάξουμε και κάτι, αλλά ας καταγράψουμε λίγα από τα άλματα λογικής, για να μην περιφερόμαστε και περήφανοι σαν εντελώς ανήλικοι πολίτες, στην ηλικία μας.

    Άλματα λογικής, λοιπόν... απλά είναι στη βάση τους :

   Απλούστευση ολκής είναι αντί να ψάχνουμε το εκάστοτε αρχικό γεγονός ( τι συνέβη ), να επιτρέπουμε να μας ενημερώνει-διαφωτίζει με την (προσωπική) άποψη/σκοπιά επί του γεγονότος ένας στρατός από πασίγνωστα κομματόσκυλα και συνδικαλιστές που χαϊδεύουν/στηρίζουν τα κλαδικά μας (ν)ώτα...

   Συμψηφισμός είναι μόλις συμβεί μια τραγωδία να θυμόμαστε μια ισοδύναμη επί άλλης παλαιότερης διακυβερνήσεως και μετά να ασχολούμαστε όχι με την επείγουσα είδηση αλλά με τις συγκρίσεις.  

  Παθητικοεπιθετική ρητορική είναι  να απευθύνουμε το στίγμα για τα αίτια κάθε κακού προς οπουδήποτε ως εμείς οι αστιγμάτιστοι ! Και μετά να θέτουμε δεικτικές ερωτήσεις με απαντήσεις τάχατες για νήπια...

  Ιδεοληπτική συμπεριφορά είναι μόλις ανάβει μια φωτιά στη χώρα, μέσα μας να παρακαλάμε να έχει και κανέναν νεκρό και μόλις ακούμε ότι σβήστηκε εγκαίρως να "στενοχωριόμαστε" γιατί χάθηκε η ευκαιρία φθοράς μιας κυβέρνησης που δεν χωνεύουμε.

  Φασιστική συμπεριφορά είναι να είμαστε εχθρικοί προς όλους όσους δεν συντάσσονται αυτομάτως μαζί μας πριν ακόμη ακούσουμε την ροή της σκέψης τους και τις ιδεολογικές τους λογικές διαδρομές.

  Αν είμαστε συχνά θύματα τέτοιων κακοποιητικών αγορεύσεων πρέπει να αποφεύγουμε τους θύτες. Και πάντοτε να έχουμε το νου μας μην εκπίπτουμε κι εμείς αγορεύοντας στα ίδια ολισθήματα.

  Θα τα πάμε καλύτερα, μας έχω τεράστια εμπιστοσύνη.  

Υ.Γ.  

Στην Ελλάδα η πρώτη παγκόσμια διοργάνωση Καράτε του 2023 ( αλήθεια ) .😀

    

να αφήνεις τα πράγματα στη ροή τους ;

       ναι, είναι μια "συνθήκη ελευθερίας" αν αναλογιστείς ότι πίσω από κάθε σκλαβιά υπάρχει ένα χαλί από προσδοκίες . Μερικές φορές το να πιέζεις τα πράγματα μπορεί να μοιάζει εντελώς ατελέσφορο.

     Μα τότε γιατί η βιβλιοθήκη μας είναι γεμάτη από πρωταγωνιστές που ώθησαν τα πράγματα στα άκρα ; Και γιατί ονομάζουμε ...αντιήρωα κάθε πρωταγωνιστή που δεν εξέχει δια της υπερβολής & της αυτοθυσίας του; 

   Είναι τελικά κατακριτέο ή αξιοζήλευτο "πράγμα" ο ηρωϊσμός ; 

   Ας αναλογιστούμε μια κοινωνία από αντιήρωες και μια άλλη, που απαρτίζεται αποκλειστικά από ήρωες. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στην πρώτη, μια κοινωνία του μέτρου και της ήρεμης ροής θα θέλαμε όλοι να ζούμε ενώ στην δεύτερη, την "τρελούτσικη" θα θέλαμε όλοι να... γυρίζονται οι ταινίες ! 

     Ωστόσο, υπάρχει μέσα μας το ηρωικό, που, όταν το θάψουμε, πέφτουμε στην Σαιξπηρική μελαγχολία :

  " Δεν έχω του σοφού τη μελαγχολία, που είναι ζήλεια.  Μήτε του μουσικού, που είναι καπρίτσιο. Μήτε του αυλικού που είναι αλαζονεία. μήτε του στρατιώτη που είναι φιλοδοξία... Η μελαγχολία μου είναι ολότελα δική μου, μίγμα από πλήθος απλά στοιχεία, αποσταγμένη από πλήθος πράγματα, Καταστάλαξε από όλα μου τα ταξίδια και με βυθίζει σε αλλόκοτη θλίψη " 

    Τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους καλύτερα, όταν τα αφήνεις στη ροή τους. Ούτε όταν τα πιέζεις υπερβολικά. Πρέπει να ξέρεις πότε θα τα "φέρεις" προς τα σένανε και πότε θα τα αφήνεις να γραδάρουν την νέα τους θέση. 

   Έτσι, περίπου, όπως φέρνει ο έμπειρος ψαράς επάνου, ένα ατίθασο αγκιστρωμένο ψάρι. Τα πράγματα από τη φύση τους διεκδικούν το δικαίωμα να μείνουν ως έχουν. Κι εσύ δεν είσαι ευτυχής μέσα σε κανένα τέλμα. Μονάχα σαν τα ανακινήσεις, αρχίζεις και αισθάνεσαι ζωντανός.

   Δυστυχώς.

η "ιδεολογία" ως δικαιολογία

  Μήπως να βάλουμε στο ντουλάπι τις μεγάλες ιδέες και να βγάλουμε από μέσα τον ( ένα & απλό ) άνθρωπο ; 

   Δεν αναλαμβάνουμε δράση... μονάχα συμπεράσματα βγάζουμε .. Προσχήματα υπάρχουν πολλά, βολικότερο από την επίκληση μιας ιδεολογίας , κανένα..

      Έχετε συναντήσει ανθρώπους που είναι καθημερινά συγκλονισμένοι ; Εξοργισμένοι ; Γελάτε, ε ; Λίγο να ανασηκώσεις το καπάκι τους χάπια ληγμένα θα μυρίσει. Δεν πά να μιλάνε για το καλό καρπούζι ή τον κακό μας τον καιρό ;  Στην έμφαση, στο φρύδι τους είναι το λάθος ! 

     Υπάρχει πάντοτε κάτι που μας τρίβουν στα μούτρα... Μια ιδεολογική αναφορά. Κι έτσι με όλο το δίκαιο τους οι συγκλονισμένοι σπρώχνουν άλλη μια μέρα την αβάσταχτη πραγματικότητά τους παρακάτω, αναβάλλοντας την προς τα έσω κριτική και την δράση.  

    Οι ιδεολογίες δεν είναι αντιβιοτικά. Μπορείς να τις μελετάς, να τις εξελίσσεις και να τις προσθέτεις στην φαρέτρα σου ως στιβαρά βοηθήματα σκέψης , προκειμένου να ... προκειμένου να  αλλάξεις σχέδιο ζωής, να αντισταθείς σε μια δυσμενή εξέλιξη ή να προλάβεις ένα κακό που έρχεται. Και όπως συμβαίνει με τις πρωτοβουλίες και τις δικαιολογίες νικάνε συνήθως οι δεύτερες. Μηδέν τρία.  

     Η βολικότερη θέση είναι να είσαι ιδεοληπτικός εξτρεμιστής . Από αυτή τη θέση αντιμετωπίζεις το πόπολο με τη σιγουριά που έχει ένας βλάκας με εξουσία.Αισθάνεσαι ένας μικρός διαφωτιστής ανάμεσα σε καημένους παραπλανημένους. Μπορεί να πάει πολύ μακριά αυτή η βαλίτσα. Μέχρι και να απωθείς εγκλήματα πολέμου θεωρώντας ότι αξίζουν τον κόπο. Μέχρι και να αγνοείς την κοινή λογική.

    Δεν θα είχαμε ζήτημα. Εννοώ δεν θα είχαμε ζήτημα όταν κοντά μας ξεκινούσε την ρητορική της συμφοράς ένας από την παρέα μας. Δεν θα είχαμε ζήτημα ακολούθως αν δεν παράγονταν τούτα τα δυο τρία αρνητικά δεδομένα :

    Δε απομένει χώρος για πραγματική συζήτηση. Παράγονται μονόλογοι απέναντι σε κλειστά αυτιά.

    Δε απομένει στους γύρω πλαίσιο & διάθεση για υπομονετικό χτίσιμο αντίλογου.

    Δε περισσεύει οξυγόνο για να αναπνέουν όλοι.

    Δε σου μένει, παρά να σηκωθείς με τρόπο και να φύγεις μακριά. 

    Η ιδεολογία ως ατομική δικαιολογία, φαίνεται από εκατό μίλια μακριά. Έχει απολέσει την φιλοσοφική της υπόσταση κι έχει γίνει επιθετικός εξοπλισμός & είναι άδικο... Κάθε ιδεολογία., με το φιλοσοφικό της υπόβαθρο είναι μια κατασκευή λογικής βελτιωμένη από πολλούς και κληροδοτημένη σε όλους.  Είναι μια παρακαταθήκη για όλους τους ευάλωτους σκεπτόμενους συνειδητοποιημένους απλούς πολίτες.

   Η χρήση της, όταν μπαίνει στο στόμα όσων χρειάζονται εχθρούς για να πάνε παρακάτω, απαγορεύεται !

     ----------- ΥΓ ----------------------------------------------------------

       Ακόμη και στις ιδεολογίες που κλείνουν το μάτι στη δια της βίας ανατροπή των καθεστωτικών συστημάτων, διαβάζοντας τους θεωρητικούς μέντορες & φιλοσόφους που τις εμπνέουν, σήμερα ή στο μακρύ ιστορικό παρελθόν, θα βρεις αναφορές στο αυτονόητο. Όταν αρχίζει η αριθμητική της στυγνής σχετικότητας χάνεται κάθε δίκαιο. Χίλιοι νεκροί σήμερα προκειμένου να αποσοβηθούν δέκα χιλιάδες αύριο... Χίλιοι άνεργοι σήμερα προκειμένου να προλάβουμε να μην απολυθούν δέκα χιλιάδες αύριο... Χίλια δέντρα σήμερα προκειμένου να μην κοπούν δέκα χιλιάδες αύριο... Τα παραπάνω μαθηματικά της συμφοράς έχουν χρησιμοποιηθεί με τη σειρά που αναφέρθηκαν , ε ; ..στη Σοβιετική Ένωση, τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ή όχι και με την παραπάνω σειρά ! Αν κάτσουμε να μιλήσουμε μπορεί και να σκοτωθούμε .. όχι για το αν πρόκειται για μαθηματικά της συμφοράς αλλά για το ποιος και πότε τα χρησιμοποίησε με τον πιο ποταπό τρόπο. Το βέβαιον είναι ότι θα ανέβει ο τόνος της φωνής μας, επειδή, όταν κάποιος πειράξει τις ιδεολογικές μας αναφορές - καταβολές - καταφυγές εμείς , όλα κι όλα... δεν. 

   

η ενσωμάτωση του αντίλογου στο σύστημα

      Έχουμε κατακτήσει πολλά από εκείνα που προηγούμενες γεννιές θεωρούσαν ουτοπία, κουβαλάμε ωστόσο με κόπο τον εαυτό μας από τη δουλειά στη σχόλη και στο νυχτερινό μας καταφύγιο, επειδή κατά βάθος ξέρουμε ότι δεν έχουμε κατακτήσει ούτε κατ' ελάχιστο την ελευθερία των προθέσεών μας. 

     Από τη πραγματικότητά μας έως την πληρότητα και την αυτοδιάθεση ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

   Συνεπώς είναι φανερό ότι η βολή & η ευφορία που περιφέρεται στις διαφημίσεις όσο το σύστημα διαχέει μικρές μερίδες συμμετοχής στο ατέρμονο πάρτυ της υπερ παραγωγής και της υπερ κατανάλωσης δεν αφορά τις ευχές μας για την ευτυχία μας αλλά μια διεκπεραίωση ενός δεδομένου-συμπαγούς ρόλου.

     Παλαιότερα, ερχόμασταν συχνότερα σε επαφή με τον, κατά το σύστημα, υπόκοσμο, εκείνους δηλαδή που δεν έβγαζαν τα προς το ζειν με τον καθιερωμένο τρόπο, τους "εκτός", τους παραβάτες, τους κυνικούς.

    Η ανώτερη κουλτούρα βέβαια ήταν πάντα προνομιακό πεδίο εκείνων που είχαν λύσει τα κεφαλαιώδη βιωτικά τους ερωτήματα αλλά η ζύμωσή της με τους κλοσάρ και τους πότες της νύχτας ήταν εφικτή.

   Σήμερα ξεκινώντας από τις αναβαθμίσεις "των υποβαθμισμένων περιοχών" και τον εκτοπισμό από την κοινή θέα κάθε εστίας μικροπαραβατικότητας ή παραοικονομίας , την αιχμηρή τέχνη & τον αντίλογο τα κατάπιε η αδηφάγος μηχανή ενός ορθολογιστικού εξομαλυντικού και εν τέλει φανερά εμπορευματικού μηχανισμού, ο οποίος διαφυλάσσεται από όλα τα μέρη του πολιτικού κατεστημένου ως κόρη οφθαλμού.

    Υπάρχουν εναλλακτικές δραστηριότητες, αλλά ενταγμένες σε λέσχες εκλεπτισμένων θαμώνων των οποίων τα παπούτσια είναι ολοένα και ακριβότερα και τα ποτήρια κομψά και κολωνάτα. Τι παραμένει στις μέρες μας, πραγματικά εκτός συστήματος ; Ποιός εκφράζει τον αντίλογο ; Αλήθεια, ποιός είναι ο σημερινός Μπουκόφσκι , ο σημερινός νεαρός Γιάννης Αγγελάκας, ο σημερινός Τζίμης Πανούσης ; 

    Υπάρχουν, παράγουν και κινούνται. Ασφαλώς εκφωνείται αντίλογος. Απλά, το σύστημα, έτσι όπως υποδέχεται και αφομιώνει τις κορυφές του, ουδόλως συνταράσσεται. Του έχει πάρει τα μέτρα και τον καταπίνει σαν υγιεινή τροφή. Με τούτη την διαδικασία χειριστικής αφομίωσης :

    Ο εναλλακτικός στοχαστής βλέπει γύρω του τους πάντες αδιάφορους και αλλοτριωμένους. Αποκτά είτε μια ηττοπάθεια είτε μια μανιώδη δίψα για επιρροή. Και το κυρίαρχο παιχνίδι επιρροής παίζεται πλέον στα media με όχημα την τεχνολογία. Ο σημερινός Πανούσης πρέπει να αποκτήσει ΤΙΚ ΤΟΚ.  Από τη στιγμή που "αποδεχτεί το πλαίσιο" γίνεται μερίδα του. Εαν ποστάρει "δυσκολάκι" το επόμενο κλικ τον εξαϋλώνει με αποτέλεσμα να επιδιώκει το εύπεπτο. Δεν επικοινωνεί την ουσία του αλλά εκείνο που θεωρεί ότι μπορεί να χωρέσει σε μια ακαριαία στιγμή επιρροής-προσοχής. Και φυσικά όλο τούτο δεν το τρέφει με απαρχαιωμένη συσκευή, αυτό δα του έλειπε ! Αλλάζει τα i-phone σαν τα φανελάκια.

    Και τελικά , να τι συμβαίνει :

   Πρωτεργάτριες της αντίστασης απέναντι στα ανορεκτικά πρότυπα γυναικείας ομορφιάς , δηλαδή κορίτσια με κότσια, όχι αστεία, ενσωματώνονται στο κατεστημένο πλαίσιο διαφήμισης και γύρω από το μήνυμά τους είναι κρεμασμένα έναντι αμοιβής ρουχαλάκια plus size από λαμπερά πολυκαταστήματα.

   Μετανάστες ή παρίες που τελικά άντεξαν να μην πέσουν (και με τους οποίους επιλεκτικά το σύστημα ασχολείται ) περιφέρονται στα ΜΜΕ ως πρότυπα συμπεριληπτικότητας του καταναλωτικού οργασμού και απόδειξη της αμεροληψίας ενός α-ταξικού πλαισίου. Γύρω τους κληρώνονται αυτοκινητάκια... Και όχι μονάχα στις δυτικές καπιταλιστικές αλλά και στις ανατολικές "κομμουνιστικές" χώρες.  

   Πρωτοβουλίες σαν το περιοδικό δρόμου ΣΧΕΔΙΑ το σύστημα τις αγκαλιάζει μέσω "χορηγιών" και τις βραβεύει σε γκαλά με ζωντανή μετάδοση. Η συμπεριληπτικότητα όμως περιλαμβάνει και τη συγκάλυψη. Ο απλός πολίτης βεβαιώνεται ότι το καλό επισυμβαίνει τελικά με κάποιου είδους προνοιακή δράση, όχι της γειτονιάς και των συμπολιτών αλλά στα πλαίσια της εσχάτως προβεβλημένης εταιρικής ευθύνης !

   Κι όσο για τα ακτιβιστικά νεανικά σχήματα , εκεί ξέρουμε πόσο "από κοντά" τα έχουν τα media. Λίγο η αθωώτητα της ηλικίας λίγο το ναρκισσιστικό πλαίσιο των κοινωνικών δικτύων, το παιχνίδι είναι για γέλια. Γυμνόστηθες νεαρές και βαμμένοι πειρατές κόλλησαν τις παλάμες τους με super glue σε πίνακες στο τάδε μουσείο μοντέρνας τέχνης. Στο στέρνο τους έγραψαν save the planet. Ε, όχι, όχι... Αυτό δεν είναι πάλη απέναντι στο σύστημα, αυτό είναι καθαρή αυτοπροβολή πασπαλισμένη με ολίγη ιδεολογία.

   Τι παραμένει πραγματικά εκτός συστήματος ; Θεωρώ πως είναι πλέον σχεδόν αδύνατον, αυθεντικός σκληρός αντίλογος ή έργο διανοίας καταγγελτικό και ακατέργαστα ανατρεπτικό, να φτάσει σε μεγάλο αριθμό αποδεκτών. Για να φτάσει, πρέπει να είναι επιμελημένο, μετασχηματισμένο, σύντομο, συμβατό και τελικά παντελώς αγνώριστο ! Και άντε, δεν πειράζει για το έργο. Εκείνο που πονάει είναι ότι έχει αλλοιωθεί και ο νους που το παρήγαγε. Έχει χαθεί και ο Λόγος και η Ελευθερία ( το αραγές δίδυμο από την εποχή του Αριστοτέλη ) ,

    Ας κλείσουμε με Μαρκούζε : Στην δυνατότητα και όχι στο εφικτό, στις απαιτήσεις της σκέψης και στην τρέλα του έρωτα βρίσκεται η καταστροφική άρνηση των εγκαθιδρυμένων τρόπων ζωής . Κάθε ύπαρξη που αναλώνεται στην εξασφάλιση των προ απαιτούμενων της ύπαρξης, είναι συνεπώς, μια αναληθής και ανελεύθερη ύπαρξη. ( ο μονοΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ )  εκδ.πεδίο

    

το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ

   Όταν βλέπω μια υπερήλικη ντουλάπα , αναλογίζομαι τι εκπλήξεις μπορεί να φυλάχτηκαν για μένα , μέσα. Ποτέ δε σκέφτομαι ο ανόητος ότι είναι πιθανόν οι πόρτες της να έχουν σκεβρώσει τόσο, που αποκλείεται πλέον να ανοίγουνε.

    Λέξεις ... αράδες από γράμματα ανεξήγητα τακτοποιημένα κάθε φορά με άλλο νόημα, θέλω να πω, πόσες θερμοκρασίες μπορεί να αποκτήσει η ίδια λέξη, πες εσύ χαρά, πες εσύ θλίψη. Η χαρά, παγωμένη, χλιαρή, θερμή, κοχλάζουσα. Η θλίψη ως μελαγχολία, ως αποτύπωμα, ως ετημυγορία, ως μότο, ε ;

    Που λες, επιχείρησα να στα γράψω, όλα.. αγαπημένε, αγαπημένη, ιστορία μου. Σου έγραφα για μήνες, τόσο μου φάνηκε τότες ο χρόνος εμένανε, έσβηνα, έγραφα, έσβηνα. έγραφα... μια μέρα είπα θα στο στείλω... έπιασε βροχή, βγήκα να έλθω, η βροχή δυνάμωσε κι έκαμα πως μου έπεφταν οι σελίδες... μια μια, κάθε δέκα βήματα στη δημοσιά. Μπορεί και κάθε εφτά ή πέντε. Δεν μέτραγα τα βήματα. Τις σελίδες μέτραγα. Τις αποφάσεις να μην βρεθούν στα χέρια σου. Γιατί δεν αντέχω να βλέπω , όταν λαμβάνεις δικό μου γράμμα και δείχνεις , εμβρόντητος, εμβρόντητη , ιστορία μου αγαπημένη. 

   Κι έτσι μέτραγα. Να φτάσει ; Να μην φτάσει ; Να μην. Να φτάσει ; Να μην φτάσει ; Να μην.

   Δεν είχα επίγνωση εκείνη τη στιγμή ότι κάθε σελίδα που μούσκευε στο ρείθρο της ασφάλτου , κάθε πρόταση από κάθε σελίδα που μούσκ... κάθε λέξη από κάθε πρόταση από κάθε σελίδα που μούσκευε , δεν θα έβρισκε ποτέ ξανά την δύναμη ή την συνθήκη να αναβλύσει από το μυαλό μου και να καθοδηγήσει το χέρι να την ξαναγράψει ώστε να ανακτήσει μια ορατή υπόσταση. Δεν είχα επίγνωση ότι πρόβαινα σε κάτι τελεσίδικο. Σε μια σειρά από προσωρινές επιλογές, θαρούσα. Όμως... όχι. Λάθος έκαμα. Όταν μια σειρά από τραύματα βρει το μονοπάτι να περάσει τον μαλάκα τον εσωτερικό μας επιμελητή και να φτάσει στο μολύβι, πιστεύουμε ότι έχουμε αποκτήσει μια δεξιότητα που θα είναι πάντα εκεί. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν δεν φτάσει στον τελικό προορισμό, δεν εξαϋλώνεται, αντιθέτως σαν το αμπέλι που δεν το κλαδεύεις, απλώνεται ως παρείσακτος και καταπατά και επιβάλλεται σε χώρο, που δεν ήταν για ρώγες και μέλισσες αλλά για να περνάει στις ώρες του άπλετο φως.

        Κι έτσι, το ρείθρο έγινε ένα μνήμα για τις προτάσεις και το σώμα μου μια ντουλάπα που μάγκωσε η πόρτα της. Κι έτσι το ρείθρο έγινε ένα μνήμα για τις προτάσεις μας και τα σώματά μας ντουλάπες που τους μάγκωσαν οι πόρτες.

   Σε ένα άδηλο σημείο του χρόνου αργότερα θα αναρωτιέμαι και, φαντάζομαι κι εσύ το ίδιο, γιατί δεν τα καταφέραμε καλύτερα.

ο λαγός

 

   Η αποστολή του λαγού στις μεγάλες διαδρομές του στίβου ή και της ζωής δεν είναι να βγάλει όλη την διαδρομή . 

   Πολλές φορές οι συναθλητές του στο στίβο ή και στη ζωή παραβλέπουν τούτη την σαφή συνθήκη.

   Έτσι, καθώς τον βλέπουν να παραμερίζει στην ώρα του για να παρακολουθήσει τον τερματισμό τους στο στίβο ή και στη ζωή ξεβολεύονται.

   Μερικές φορές είναι επειδή δεν έχουν την ακριβή πληροφόρηση, μπορεί αθλητές στον στίβο ή στη ζωή να μην έχουν ενημερωθεί ότι θα κληθούν να οδηγήσουν κάποια στιγμή την κούρσα. 

    Αυτό οδηγεί σε αποτυχίες οι οποίες ωστόσο ποτέ στον στίβο ή στη ζωή δεν είναι και η τελική έκβαση, δηλαδή στην συγκεκριμένη διαδρομή είναι, αλλά δεν είναι πρόβλεψη για την επόμενη πιστολιά εκκίνησης.

   Ευτυχώς για όλους, κάθε φορά που προκηρύσσεται αγώνας, οι συμμετέχοντες δηλώνουν ρόλο. 

αγαπώ θα πει ...ψάχνομαι

  Τούτο , κι άλλα εκατοντάδες κάποιος τα στήνει κάθε πρωί και τα κρεμάει στο net και μετά χαίρεται...         

    Εκνευρίζομαι. 

    ..άσε που τέτοια post είναι τόσο πειραγμένα σε σύγκριση με την πηγή τους και το γύρω τους κείμενο που αν τα έβλεπε ο συγγραφέας θα μας έπαιρνε και ο διάβολος και ο εισαγγελέας.

       Αγαπώ θα πει χάνομαι ;  Τι χάνομαι ;  Δηλαδή που ακούστηκε ότι είναι ευκταίο το ανορίωτο ; 

      Δηλαδή , εκνευρίζομαι.. 

   .. κάτσε ρε μεγάλε...αν εσύ χάνεσαι σημαίνει ότι ζητάς από κάποιον που "δεν χάνεται" να σε σώσει γιατί αλλιώς θα σε έχει πάρει στο λαιμό του ; Ή ψάχνεις άλλον έναν που τα έχει χαμένα να ενώσετε τα αποθέματα σε κωλόχαρτο ; Δε μπορώ... γελάω.

      Άντε να γράψω κι εγώ ... Πάρε από εμένα το ποτήριο τούτο ... Χριστός 0 - 33. Τσιμπρισμένο είναι ; 

Όχι ρε μεγάλε... αγαπώ δε θα πει χάνομαι γιατί απαιτεί συγκροτημένη ενέργεια για να αγαπήσεις σωστά.

      Αγαπώ θα πει επιλέγω , με πλήρη συνείδηση το ταιριαχτό και το όμορφο για τα όνειρά μου. 

    Εστιάζω, διεκδικώ με πίστη και με ταλέντο αλλά όχι με μανία. Αντιλαμβάνομαι εγκαίρως εαν υπάρχει ανταπόκριση, σέβομαι την απέναντι δίκαιη ή άδικη απόφαση, λαμβάνω υπ' όψιν ότι απέναντι έχω ένα πλάσμα που εξελίσσεται που θα πει ότι δικαιούται να έχει μελλον και έχει κι ένα σοβαρό παρελθόν. Δίνω ελευθερία, παίρνω και δίνω ισορροπημένα, δεν αλλοιώνομαι προκειμένου να κάνω προσωρινή εντύπωση, δεν υπερβαίνω τα εσκαμένα, κρατώ δυνάμεις γιατί η ζωή δεν είναι εκατό μέτρα με εμπόδια αλλά 3000 στιπλ. Αγαπώ θα πει ότι μοιράζομαι το αντικείμενο του πόθου μου με την ελευθερία του, σέβομαι τον προσωπικό του χώρο, δεν κακιώνω , δεν κακοποιώ ούτε λεκτικά ούτε παθητικοεπιθετικά, δεν χύνομαι πάνω του όποτε μου καπνίσει... αγαπώ θα πει ότι ο άλλος δεν θα γίνει ποτέ ιδιοκτησία.

      .....άρα που κολλάει το αγαπώ θα πει χάνομαι ; 

Αγαπώ θα πει ψάχνομαι...

    Χαμηλώνω ; ...να το δεχτώ.... αυτοσαμποτάρομαι , όχι, δε θα το δεχτώ.

 Ενθουσιάζομαι ; .. να το δεχτώ... παραμυθιάζομαι , όχι, δε θα το δεχτώ.

    Μπαίνω με όλη την ψυχή μου ; να το δεχτώ... μένω ξέπνοος, όχι, δε θα το δεχτώ.

   Αγαπώ σημαίνει ότι έχω καταφέρει πρώτα να αγαπήσω τον εαυτό μου. Έχω κατηγορήσει τον εαυτό μου, τον έχω συγχωρήσει, έχω μάθει απ' όσα έχω πάθει, είμαι καλά με το ταίρι μου και πολλές φορές και χωρίς αυτό. Αγαπώ θα πει, ενώνω την ελευθερία μου με την ελευθερία ενός άλλου.

    2  ελευθερίες που αποδέχονται να πετούν δίπλα δίπλα. 

    Το ' πιασες ; 

  

     

πενήντα αποχρώσεις του χακί

Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.
      Πενήντα Αμερικάνικα κομάντα γυμνά από τη μέση και πάνω, όλα δυστυχώς αγόρια,  διέσχισαν σε σχηματισμό προπόνησης το πρωί στις 11.30 του Αγίου ( Δημητρίου ) όλο το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε τουρίστες με ποδήλατα, μωρά με καρότσια και σκύλους με λουριά της μάνας τους. Δεν είχαν στο κορμί τους ψεγάδι, οι πεζοναύτες καλέ, ούτε πενήντα τριχίτσες σε πενήντα στέρνα μαζί. Αποτριχωμένοι, αποναζιστικοποιημένοι, κομπλέ. Ήταν έντεκα και μισή Τετάρτη και ο ήλιος με ζέσταινε τόσο που αν άντεχα τη σύγκριση θα έβγαζα τη μπλούζα. Πενήντα κομμάντα είναι άλλες πενήντα υποσχέσεις για σταθερότητα στη Νοτιοανατολική μου πτέρυγα, δεν είναι ; Πλημμύρισε ο τόπος νιάτα σε αποχρώσεις του χακί και καθώς ο Ζεύς πετούσε βζιννν από πάνω μου, η εθνική μου συνείδηση ρίγησε τα μάλα. Πήρα τηλέφωνο να παραγγείλλω Ραφάλ έβγαινε Τεφάλ. Ο εκλεκτός της κεντροαριστεράς είχε μόλις δηλώσει να επεκτείνουμε τα νερά στα 12 ν.μ. για να έλθει ο Ερντογάν πουρνό πουρνό επιτέλους, μπας και κοιμηθούμε κανένα βράδυ. Σου λέει ο σοσιαληστής είναι δουλειά αυτή να θέλει να έλθει ο άλλος νυχτιάτικα, την ώρα του GNTM ; Δεν έχει γίνει η παρέλαση με τα άρματα αλλά είμαι ήδη στα άρματα. Θέλω τον πόλεμό μου τώρα, κυρίως γιατί θέλω τον εχθρό μου τώρα. Και για πρωθυπουργό έναν ηθοποιό. Ελλάς σημαίνει φως. 

     Καλύτερα να προσέχω τι εύχομαι ;

η επίθεση στη σχόλη

 

     O Herbert Markuse λίγο μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο ( 1955 ) ανησυχούσε για την ροπή προς ένα προηγμένο κράτος γενικευμένου κομφορμισμού. Η παραγωγή αναγκών & φιλοδοξιών θα μπορούσε να αναδομήσει την εργασία και την σχόλη καθορίζοντας στο τέλος τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. 

    Και αν για την επίθεση στους χώρους εργασίας οι μαρξιστές στοχαστές μας παρείχαν πλήθος τεχνικών αντίστασης, για την σχόλη νομίζω ότι ...οι ανησυχίες υπήρξαν λανθασμένα υποτονικές. 

   Στις μέρες μας, μηνύματα που εισβάλουν στον προσωπικό μας χώρο, τις στιγμές "ξεκούρασης", "κοινωνικοποίησης", "παρακολούθησης έργων διανόησης", επιμελώς αναδυώμενα στο παρασκήνιο της δια συνδεμένης μας διαβίωσης, θεωρούνται μια αναπόφευκτη κανονικότητα.

    Μέσα από αυτή την πλημμυρίδα ερεθισμάτων τα οποία, με τις επιστήμες των μεγαδεδομένων, έχουν αποκτήσει και μια ευφυή προσαρμογή στο προσωπικό μας προφίλ, μπορώ να ισχυριστώ ότι η στοχαστική μας διάθεση, με πρώτη τη δική μου, αδυνατεί να εστιάσει στην πραγματική ουσία των πραγμάτων.

   Στη συλλλογή σκέψεων του Αλαίν Ντε Μποττόν υπό τον τίτλο "ΕΙΔΗΣΕΙΣ" * εντοπίζονται οι τρόποι με τους οποίους καταλήγουμε εν αγνοία μας να ασχολούμαστε με ένα πολύ μικρό και επαναλαμβανόμενο μόριο της διαθέσιμης πληροφόρησης, απλά επειδή δεν διαπραγματευόμαστε πλέον τις πηγές μας.

   Παρ΄όλο που δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε την τεχνολογία από τη ζωή μας, τι μπορούμε σήμερα να κάνουμε για να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας ανακτώντας ευκαιρίες για ανώτερη ενσυναίσθηση ; 

   Είναι τούτο μια πολυτέλεια για προνομιούχους ή ανήκει ως δικαίωμα σε όλους μας, είτε αγωνιούμε για το μεροκάματο είτε όχι ; Θέλω να πω, μόνον όσοι είναι στοχαστές επιτρέπεται να παραθέτουν σοβαρούς στοχασμούς ;

   Θα θέλατε να κάνουμε μια συνάθροιση για τούτο το ζήτημα, αφού σχετικώς προθερμανθούμε και εαν με κάποιο τρόπο απεκδυθούμε, στιγμιαίως, των προσωπικών μας προτεραιοτήτων ; 

   Νομίζω ότι ένα τόσο κοινότοπο ζήτημα, δεν μπορεί παρά να μας ενώσει· θέλω να πω... αν καταφέρουμε να διχαστούμε και , από μια τέτοια συζήτηση, φύγουμε ξανά με σκυμμένο κεφάλι, τι συνθετότερο να απο πειραθούμε ;

 

 

*  Όπως επεσήμανε ο Χέγκελ, οι κοινωνίες εκσυγχρονίζονται όταν οι ειδήσεις αντικαθιστούν τη θρησκεία ως βασική πηγή καθοδήγησης και ακρογωνιαίος λίθος κύρους. Στις ανεπτυγμένες οικονομίες, οι ειδήσεις κατέχουν πλέον μία θέση ισχύος τουλάχιστον αντίστοιχη με εκείνη που παλαιότερα απολάμβαναν τα δόγματα.Στο εντυπωσιακό νέο του βιβλίο ο Αλαίν Ντε Μποττόν παίρνει είκοσι πέντε αρχετυπικές ειδήσεις - από τη συντριβή ενός αεροσκάφους μέχρι μια δολοφονία, από τη συνέντευξη με έναν διάσημο ως ένα πολιτικό σκάνδαλο - και τις υποβάλλει σε μια ασυνήθιστα λεπτομερή ανάλυση, εγείροντας ερωτήματα όπως: πώς γίνεται οι ιστορίες καταστροφής να είναι συχνά τόσο εμψυχωτικές; Τι καθιστά την ερωτική ζωή των διάσημων τόσο ενδιαφέρουσα; Γιατί απολαμβάνουμε την πτώση των πολιτικών; Για ποιο λόγο οι εξεγέρσεις σε μακρινές χώρες είναι συχνά τόσο... βαρετές;         (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου ΕΙΔΗΣΕΙΣ εκδ. Πατάκης 2016)

ήταν όλοι τους αμείλικτοι

 ψήνεται

η μεγαλύτερη έκπληξη

 Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι όταν αντικρύζεις καινούργια αποθέματα,  από δυνάμεις , συγκρότηση, αισιοδοξία και αποτελεσματικότητα,  να αναβλύζουν από ένα κοίτασμα που ήσουν βέβαιος ότι είναι ουτοπία. 

      Θα μπορούσα να το συγκρίνω με την άνοιξη αλλά δε θα το κάνω γιατί η άνοιξη, ως εποχή, είναι κάτι δεδομένο. Ακολουθεί όλους τους χειμώνες.

      Εδώ περιγράφω κάτι άλλο. Μιλώ για αναπάντεχα αποθέματα, για κρυμμένο θησαυρό, για μια παραλία στην οποία δεν είχες βουτήξει ποτέ σου, και είναι εκεί, μέσα στο λιοπύρι, πίσω από την τελευταία στροφή κακοτράχαλου χωματόδρομου που σου ρήμαξε το αμάξι και τα δέντρα σκιάζουν μέχρι το γάργαρο νερό.

     Αρκετά πλάσματα δε περιμένουν τίποτε βασικά... Δεν περιμένουν τίποτε επειδή οι άνθρωποι που πέρασαν επάνω τους αποδόμησαν μία μία όλες τους τις μικρές κρυφές προσδοκίες. Τις εξαφάνισαν. Δεν υπάρχει μη κακοποιημένο πλάσμα. Στη σφαίρα του συναισθήματος, ο βιασμός δεν αφήνει αποδείξεις. Με την παθητική επιθετικότητα, με την κυνική απαξίωση, με την πληθωρική παρουσία, με τη σκιά τους, με τη βουλιμική χρήση του ζωτικού χώρου των άλλων, η πλειοψηφία των ανθρώπων καταναλώνει αλλότριο ηθικό, καταναλώνει τον αέρα από μια μπουκάλα που είναι για τρείς, κι ο βυθός ακόμα βαθύς. 

   Έτσι, με τούτη την ξεδιάντροπη σπατάλη που κανείς δεν έχει την εξουσία να καταστείλλει γιατί δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα ούτε σε Διακυρήξεις, τα υπόλοιπα άτυχα πλάσματα ξεμένουν από ζωτικό συναισθηματικό χώρο. Και συνεχίζουν να "ζουν" κάτω από το απίστευτο βάρος ενός "κενού ηθικού". Μιας μαύρης τρύπας στο σύμπαν της ελπίδας, με υποκατάστατο του οξυγόνου τους την απουσία γεγονότων και την νάρκωση που αυτή προκαλεί. Διασωληνωμένοι και με μια ελαφρώς πάλουσα γραμμή καρδιογραφήματος που, τουλάχιστον, δεν γίνεται ευθεία. Κι έτσι, δεν ελπίζουν, δε φοβούνται. Ισοπαλία.

   Κι όταν ο συναισθηματικός χώρος βρεθεί, τα χάνουν ! Πολλές φορές δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Είναι σαν τον ορειβάτη στην κορυφή. Που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Γιατί έχει μάθει στην μακριά ανάβαση, έχει εθιστεί στο "χρέος", έχει αλυσοδεθεί με στοιχήματα και έχει παντρευτεί ενοχές. Είναι σαν τον ορειβάτη στη κορυφή. Που πρέπει να το πιστέψει πλέον ότι αύριο, αυτό ήταν, δε θα σκαρφαλώνει.

   Θυμάσαι όταν βρήκες ένα πενηντάρικο στο χειμωνιάτικο παντελόνι ; Θυμάσαι εκείνη τη θέση πάρκιγκ που βρήκες στα Λαδάδικα Παρασκευή βράδυ ; Θυμάσαι που έτρεξες στο αγαπημένο σου παγκάκι, στο ηλιοβασίλεμα, γιατί είδες τρείς γραίες να σηκώνονται ; Τι, δεν γίνονται αυτά ; Αυτά δεν είναι τίποτα ! Τίποτα. Φαντάσου τη χαρά να σε περιμένει στη γωνία ο εαυτός σου ο ίδιος αναπτερωμένος. Να στρίψεις και να τον δείς ! 

   Εντάξει, πρέπει να στρίψεις ...

   Φαντάσου τη χαρά, την ευφορία, την ικανοποίηση και το απόθεμα καλής διάθεσης που θα επιφέρει !

   Να έχεις τραβήξει τον εαυτό σου από την άβυσσο του μηδενός με τις ίδιες σου τις δυνάμεις και τώρα να μπορείς κάθε μέρα : να αποτύχεις, να κολλώσεις, να αλλάξεις πρόγραμμα, να μη λογοδοτήσεις σε κανένα, να μην ανακοινώσεις τίποτε σε κανέναν.  Φαντάσου αυτή τη κρυφή παραλία ! 

   Ναι είναι γυμνιστών.

   Τι ;  

   Φοβήθηκες ;

η αντίληψη της τρωτότητας ως εφόδιο

       Δεν μπορούμε πλέον να στηρίξουμε την θεωρία μας ότι είμαστε άτρωτοι. Αυτό έγινε. 

       Χιλιάδες άνθρωποι αρνήθηκαν ότι είναι τρωτοί και έτσι πορεύτηκαν ισοβίως. Πήραν επάνω τους τη δύναμη των αποφάσεων και την ευθύνη να είναι εκείνοι όρθιοι κάθε φορά που το έδαφος παράγει κραδασμούς. Έτσι "έφυγαν" κι έτσι και οι υπόλοιποι θα πεθάνουν. Με μια χαζή εμμονή. Ότι είναι άτρωτοι. Ένας από αυτούς είναι ο πατέρας μου και άλλος ένας ελπίζω ότι θα πάψω πλέον να είμαι εγώ.

           Μόνον ένας τρωτός άνθρωπος μπορεί να είναι υπεύθυνος για έναν άλλο τρωτό. Υπό αυτή την έννοια είναι εντελλώς άσκοπη κάθε αλληλεπίδραση ανάμεσα σε "σιδερένιους από επιλογή" ανθρώπους και τους υπόλοιπους "εύθραυστους" και ίσως εδώ να κρύβεται και μεγάλο μέρος από τα αίτια του χάσματος των γεννεών, των ζευγαριών και των οικογενειών. Από τη στιγμή που ( παραδεχόμαστε ότι ) βιώνουμε πόνο, σοβαρό, ψυχικό ή σωματικό και δεν το κρύβουμε με κομπορημοσύνες , αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την επίδραση τούτης της ευθραυστότητας και στα υπόλοιπα πλάσματα. Καταλαβαίνω λοιπόν σιγά σιγά ότι την "σκληρότητα" την επιλέγουμε οι άνθρωποι για να ..συνεχίσουμε. Υπήρξα θύμα και θύτης της παροιμιώδους σκληρότητας που δυστυχώς παραδόθηκε από γενιά σε γενιά στην οικογενιακή μου ιστορία, παράγοντας σιδερένιους χαρακτήρες που σκόρπισαν γύρω τους ψυχικά ερείπια. Ακόμα και στην τελευταία μας επικοινωνία, αυτός που με έσπειρε μου ψιθύρησε στο αυτί, ότι κορυφαία ψυχίατρος που παρακολουθεί την μητέρα μου ( φυσικά, όχι αυτόν ) το παραδέχτηκε :  Κύριε άτρωτε , 3% είναι η ιατρική και η χημεία που θα την βοηθήσουν και 97% είστε εσείς με την τεράστια επίδραση του χαρακτήρα σας, την αποφασιστικότητα και δύναμη που δείχνετε απέναντι στη φθορά !!!! Φυσικά τούτη η βλακεία δεν ειπώθηκε ποτέ από επιστήμονα. Είναι κομμάτι ενός παραληρήματος φαντασίας, ενός πολύ ηλικιωμένου ανθρώπου, που με έσπειρε στα νιάτα του και μου έβαλε το όνομα του ανθρώπου που τον έσπειρε και που αφού έθαψε τον πατέρα του, σκέφτεται τι στο διάολο έγινε και τον θεωρούν πλέον όλο και περισσότεροι τρωτό. Και θυμώνει.  

   Δυστυχώς είναι ευκολότερο να περάσει ελέφαντας από τρύπα βελόνας παρά να αλλάξει προσέγγιση ένας αρκετά μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος. Έτσι, οι σχέσεις αντικαθίστανται σταδιακά από ένα ρηχό γαϊτανάκι επαφών / θεατρικών παραστάσεων όπου κανένας δεν λέει στον άλλον ενοχλητικές σκέψεις. 

   Νομίζω ότι έχω κατανοήσει πλέον απολύτως τα κίνητρα των ανθρώπων μέσα στο οικογενειακό μου δέντρο που περπατούν αγέρωχα. Είχαμε άντρες και γυναίκες αυτής της κοψιάς. Εκείνο που με εμποδίζει τώρα να τους αποδεχτώ είναι ένα καμπανάκι ότι μέσα από την συχνά προτεσταντική τους στάση ζωής, κρίνουν τόσο αφόρητα τους γύρω τους ώστε να καταλήγουν ο ορισμός του ανήθικου ! Και γύρω από ανήθικους στέκονται κατά κανόνα τα ( από επιλογή & με νοσηρά ανταλλάγματα ) θύματα, λίγοι εξίσου ανήθικοι έτσι για τη φάση και μερικοί ανύποπτοι που δεν έχουν ακόμη καταλάβει. Δυστυχώς ανάμεσα στους τελευταίους είναι τα παιδιά. Έχω κατανοήσει. Έχω κατανοήσει γιατί κρατούσαν με μανία το τιμόνι οι πριν από μένανε σιδερένιοι της οικογένειας . Το κομμάτι που με παιδεύει είναι πόσο εμποτισμένος, διαβρωμένος είμαι και του λόγου μου από τούτη την απαράδεκτη στάση ζωής. Και στο μέτρο που οι σχέσεις μου δεν πήγανε καλά, δε μπορεί να φταίγανε μονάχα οι άλλοι... Είναι τόσο ωραίο να οδηγάς. Ακόμα κι αν αρνήθηκαν γύρω σου άνθρωποι να μάθουν οδήγηση, αν άργησαν, αν δίστασαν, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι γαμάτο να κάθεσαι στο τιμόνι !

 " Ηθική είναι μια πράξη κατά την οποία κάμνω τόπο στους άλλους μέσα στην ύπαρξή μου.. το ζήτημα δεν είναι θεωρητικό για να το πιάνουν και να λεπτολογούν θεολόγοι και να ερίζουν φιλόσοφοι αλλά ζωτικής σημασίας για το μέλλον της κοινωνίας και στο σύνολό της της ανθρωπότητας ". Κορίν Πελλυσσόν ... από το βιβλίο δοκιμίων της για να κατανοήσουμε τον Λεβινάς ( εκδ. Πόλις ) Διαβάζοντας σήμερα αυτή τη φράση στην εφημερίδα ξεχύθηκε τούτο το εξομολογητικό κείμενο που δε θα το θάψω.

      Γιατί, αν αφήσουμε την νεαρή ακαδημαϊκό και κατεβούμε στα του οίκου μας, όταν η ηθική επίδοση μετρηθεί σε στενή οικογενειακή βάση, οι ρόλοι αποκτούν ονοματεπώνυμα και τα κοστούμια ταιριάζουν ένα στον καθένα. Και τότε γίνεται αναγκαίο να καθήσουμε ένα βράδυ μοναχοί στο δωμάτιο, όλοι οι κρίκοι κάθε οικογενειακόυ δέντρου, να κρεμάσουμε ο καθένας μας εμπρός του το κουστούμι που φοράει , όταν συναντιόμαστε, σε εκείνες τις παρωδίες αβροφροσύνης και, αφού το κοιτάξουμε καλά καλά, αφού καταλάβουμε τι μας κόστισε και τι μπορεί ακόμα να προκαλέσει, να το κλείσουμε σε μια σακούλα ανακύκλωσης και να το πετάξουμε με τα ίδια μας τα χέρια στο γαλάζιο απορριματοφόρο. Ο ένας πίσω από τον άλλον.

    Απεκδύομαι των ιλαρών ιματίων μου, απομένοντας εντελλώς γυμνός ; Όχι δα... όχι. Κάνω χώρο. Κάνω χώρο μέσα μου, κάμνω τόπο στους άλλους μέσα στην ύπαρξή μου. Έτσι, ως απόλυτα τρωτός, και με τα ρούχα της ενσυναίσθησης πάνω στο φρέσκο σώμα, αποδεχόμενος ότι, πιο συχνά πονάω, παρά ηρεμώ, τεντώνω τα αυτιά μου για να ακούσω και τα βογκητά που εγώ προκάλεσα, απλώνω τα χέρια μου μήπως κάποιος τελικά με αγγίξει, μυρίζομαι τον φόβο στον αέρα και μετρώ το υπόλοιπο της ζωής μου με μονάδα μέτρησης ηθικώς στιβαρή.

    Δεν είναι τόσο απλό.. μα το θεό, πάτα κιούτα να ψελίσεις τι ήσουν και να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Πρέπει πρώτα ευθέως και για συγκεκριμένα πράγματα να τον κατηγορήσεις ! Να ψηλαφίσεις τις πληγές που προκάλεσες και την κακοποίηση έχεις υποστεί. Να αντικρίσεις πράγματα φοβερά σε μέγεθος.

     Ίσως μέσα μου κρύβεται ένας νεότερος άνθρωπος και με κοιμίζει, περνάω ωστόσο στην τρίτη ηλικία, ίσως γίνω σύντομα παπούς, και συχνά, καθώς αναρωτιέμαι τι διάολο έγινε, θα σας το πω τώρα, μη γελάσει κανείς σας ακούτε ; ορίστε σας το λέγω :

    ...νομίζω ότι ακόμα φοβάμαι μια ενδεχόμενη ξαφνική ενηλικίωση !

τι σηματοδοτεί αυτό που αποκαλούμε το σπίτι μας

Επιλογές μου από το βιβλίο του Αλαίν Ντε Μποττόν "η αρχιτεκτονική της ευτυχίας" ΠΑΤΑΚΗΣ  2020

   

    Βιώνοντας σε προσωπικό επίπεδο μια τεράστια απόσταση, ανάμεσα στα σπίτια που κατά καιρούς χρησιμοποίησα και τα έκαναν ανεκτά οι άνθρωποί μου, οι φωνές και οι ματιές τους και οι ποιοτικές αλληλεπιδράσεις μας και σε εκείνο που θα ένιωθα ως "το σπίτι μου" στο οποίο θα μπορούσα να βρίσκω προσωπικό και ίσως μοναστικό καταφύγιο, μπήκα στον πειρασμό να αναζητήσω φιλοσοφία γύρω από το ζήτημα της κατοικίας. 'Οταν κλειστήκαμε όλοι μέσα, άκουγα με καχυποψία ότι δεν ήταν τα πράγματα ίδια για όλους. Ότι, αρκετοί με τους οποίους μιλούσα, τυχερότεροι ή σοφότεροι, αποτραβήχτηκαν σε αγκυροβόλια που κοινό παρανομαστή είχαν την ανάγκη τους για τις αρχέγονες ασχολίες των ανθρώπων. Επιδιορθώσεις. καλλιέργειες, φιλοξενία οικόσιτων, αναμετρήσεις με τη φύση και ερημικές πεζοπορίες.

    Είναι το διαμέρισμα τόπος ή κόπος ; Το διαμέρισμα είναι μια συνθήκη. Παύει να είναι ελκυστικό όταν πάψει η ανάγκη μας να βρισκόμαστε εντός των κοινωνιών & ηλικιών της δυναμικής παραγωγής. Πιστεύω ότι κακώς τοποθετούμε το στοίχημα για ένα ιδανικό σπίτι στην περίοδο της επαγγελματικής μας αρχής. Είναι μια υπερβολή που την ταΐζει ο εγωϊσμός μας να βάλουμε σε παλάτι την οικογένειά μας. Μια ομάδα ανθρώπων, σύζυγο και παιδιά, που από τη φύση τους θα έχουν φυγόκεντρες τάσεις. Η σύζυγος θα έχει στραμμένες τις κεραίες της στις διαφυγές μας και τα παιδιά θα αδημονούν να ανοίξουν τα φτερά τους. (Αρκετά ζώα στη φύση χτίζουν ένα καταφύγιο που θα αντέξει έως τον απογαλακτισμό των νεογέννητων). 

    Θα πρέπει να επενδύουμε τα ελάχιστα απαραίτητα όνειρα και χρήματα σε 'κείνο το σπίτι στο οποίο δεν κατοικούμε παρά τις λεγόμενες απαραίτητες ώρες ανασυγκρότησης από τον κάματο. Αντιθέτως θα έπρεπε να επενδύουμε όσο συστηματικότερα μπορούμε στα σπίτια όπου θα εκτυλιχτούν οι ουσιαστικές μας δραστηριότητες, εκείνες που τρέφουν τις μεγάλες εσωτερικές μας επιθυμίες και που συνήθως βρίσκονται σε χειμερία νάρκη για ολάκερες δεκαετίες !  Ο Αλαίν Ντε Μποτόν ακούμπησε συστηματικά τούτο το θέμα... 

    Ξεδιάλεξα για εσάς από το βιβλίο του στοχαστή και εκλαϊκευμένου φιλόσοφου τα παρακάτω εδάφια :

     "Περιστασιακά και με κάποιο αίσθημα ενοχής, ίσως νιώσουμε την επιθυμία να δημιουργήσουμε ένα "σπίτι" προκειμένου να κομπάσουμε στους άλλους. Αλλά η παρόρμηση θα είχε ως ΒΑΣΗ τον κομπασμό μόνο αν ήταν εγωπαθείς οι πιο ουσιαστικές πλευρές του εαυτού μας.  Στην πιο αυθεντική της μορφή, η αρχιτεκτονική μας παρόρμηση μοιάζει να συνδέται αντιθέτως με μια τεράστια επιθυμία για επικοινωνία και ενθύμηση, μια επιθυμία να δηλώσουμε την ταυτότητά μας στον κόσμο με μια καταχώριση πέραν των λέξεων, μέσω της γλώσσας των αντικειμένων, των χρωμάτων και των τούβλων : μια φιλοδοξία να γνωστοποιήσουμε στους άλλους ποιοί είμαστε και, στην πορεία, να το υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας" 

   " Η αγάπη μας για ένα σπίτι αναγνωρίζει πρωταρχικά την ανάγκη μας & επίγνωση ότι η ταυτότητά μας δεν αυτοπροσδιορίζεται. Χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο ως υποστήριξη της διανοητικής μας εξέλιξης αφού υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μας που αντιτίθενται στα ιδεώδη μας. Χρειαζόμαστε τα δωμάτιά μας για να μας ευθυγραμμίζουν με τις επιθυμητές εκδοχές του εαυτού μας και να διατηρούν ζωντανές τις σημαντικές, αδιόρατες πλευρές μας " . 

   " Σκεφτείτε : η εργασιακή μας πραγματικότητα ίσως είναι φρενήρης, συμβιβασμένη, γεμάτη συναντήσεις, ανειλικρινείς χειραψίες, ασήμαντες κουβεντούλες και γραφειοκρατία. Προκειμένου να γινόμαστε αρεστοί σε συναδέλφους, ίσως λέμε πράγματα που δεν πιστεύουμε, ενώ καταλήγουμε να παθιαζόμαστε και με  στόχους που ουσιαστικά, ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν " . 

  " Όταν τελικά βρισκόμαστε μόνοι μας και κοιτάζουμε από το παράθυρο έναν κήπο και το σκοτάδι που πυκνώνει, ξαναβρίσκουμε την επαφή με μια πιο αυθεντική πλευρά του εαυτού μας που περίμενε στο πλάϊ μέχρι να ολοκληρώσουμε την παράστασή μας. Το ενδιαφέρον μας για το αγνό ενθαρρύνεται από τα ζωγραφιστά λουλούδια μιας πόρτας, τις διακριτικές πτυχώσεις μιας κουρτίνας, τις ανεπιτήδευτες σανίδες ενός ξύλινου πατώματος. Τα υλικά που μας περιβάλλουν θα μας μιλήσουν για τις υψηλότερες ελπίδες που έχουμε για τον εαυτό μας. Σε αυτό το σκηνικό μπορούμε να προσεγγίσουμε μια διανοητική κατάσταση που σηματοδοτείται από πληρότητα και ζωτικότητα " . 

   Μπορούμε να αισθανθούμε εσωτερικά απελευθερωμένοι. 

      Μπορούμε, με τη βαθύτερη έννοια, να επιστρέψουμε σπίτι.

   "Οι διαθέσεις που ενσαρκώνουν οι χώροι στους οποίους κατοικούμε δε χρειάζεται να έχουν τίποτε αφύσικα γλυκό ή απλοϊκό. Οι χώροι αυτοί είναι ικανοί να μας μιλήσουν για τη μελαγχολία το ίδιο εύκολα όπως και για την ηρεμία. Αυτό που αποκαλούμε "σπίτι" είναι απλώς οποιοδήποτε μέρος που επιτυγχάνει να μας παρέχει με μεγαλύτερη συνέπεια τις σημαντικές αλήθειες που αγνοεί ο ευρύτερος κόσμος ή αυτές που ο σαστισμένος και αναποφάσιστος εαυτός μας δυσκολεύεται περισσότερο να συγκρατήσει " .

   Χτίζουμε λοιπόν όπως ακριβώς γράφουμε : για να κρατήσουμε ένα αρχείο με όσα έχουν σημασία για μας.

   

όλες τις πανωλεθρίες μας, μόνοι μας τις χτίζουμε

   Θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε κάθε σταυροδρόμι απαντήματα δυό πλασμάτων που θέλουν ακόμα να "παίξουν" επεισόδια καλής ζωής. Η διάρκεια του παιχνιδιού ωστόσο, ολοένα θα μειώνεται. Δεν το πάμε καλά για να μην πω καμιά χειρότερη κουβέντα. 

    Στο ξεκίνημα κάθε σχέσης, όταν βάζουμε τις βάσεις στα πράγματα, από μια διαστροφή που θέλει πολύ σοφία για να την ελέγξεις ή να την αναστείλλεις, βάζουμε πιο πάνω από τις αρχικές αντοχές μας τον πήχυ, αποδεχόμαστε αρκετές συνθήκες πρακτικώς δυστοπικές, υποβιβάζουμε τις βασικές μας ανάγκες και διαβάζουμε με κάθε λεπτομέρεια τα θέλω του πλάσματος απέναντι. Σαν να δίνουμε συνέντευξη για την πρόσληψή μας στο επάγγελμα των ονείρων μας. Πρακτικά, εκεί, δεν είμαστε εμείς ! Είναι ένα πλάσμα που εκλιπαρεί για μια επιτυχία που θα καταγραφεί ως φωτεινή στιγμή σε ένα ιστορικό πανωλεθριών.

       Μάλιστα,  όσο περισσότερες ανάγκες μας αναβάλλουμε για ...όταν έρθει η ώρα τόσο σπουδαιότεροι αισθανόμαστε, τον πρώτο καιρό, ωσαν να ήταν το ζητούμενο να μας αποδεχτούν με διθυράμβους και πυροτεχνήματα. Ούτε που μας περνάει από το μυαλό ότι , έτσι όπως είμαστε, χωρίς φτιασίδια, μπορεί να είμαστε το τέλειο πλάσμα για κάποιον άλλον και για τις ανάγκες του.

    Το χειρότερο είναι όταν πέφτεις σε έναν "συμπαίχτη" που προσέρχεται σε τούτη τη νέα παρτίδα της ζωής αποφασισμένος, δουλεμένος, ταλαιπωρημένος, με τσιμεντωμένα όρια και σημαία το "εγώ δεν θα ξαναπάθω" αντί για μια ευχή κι απόφαση, το "εγώ θα ξαναδοκιμάσω". 

    Όλοι μας, τουλάχιστον εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το μακρύ για την εποχή μας κείμενο, ξέρουμε πλέον καλά, ότι την δουλειά που θα μας κάνει άξιους για σχετίζεσθαι πρέπει να την κάνουμε από πριν. Με βοήθεια από ψυχαναλυτή, με βαθειά ανατρεπρική προσωπική σκέψη, με τις αισθήσεις μας να ακούνε όλο το σώμα μας, από το μέτωπο και τον αυχένα μας μέχρι το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, έτσι ώστε να προσέλθουμε στην ενδεχόμενη γιορτή με θετικότητα, χωρίς βαρίδια άσχετα με το επικείμενο, με λογικά αιτήματα και πλήρεις ενσυναίσθησης για τον "συμπαίχτη".  

   Εαν δεν το κάνουμε, έχουμε αγώνα μπάσκετ για ανθρώπους σε αμαξίδια, ανθρώπους που για να φτάσουν να είναι παρόντες στο σφύριγμα της έναρξης, έχουν επιστρατεύσει κουράγιο πρωτόγνωρο, όχι οικείο σε εμάς τους υπόλοιπους τυχερούς, οπότε σαν παρατηρητές αυτού του μικρού θαύματος θέλησης θα εστιάζουμε στο χειροκρότημα κι ας τελειώσει το μάτς μηδέν μηδέν,  στο πόσο λιγότερο τα πλάσματα θα κινδυνέψουν να τραυματιστούν, από το κουράγιο που θα τους περάσουμε με τις ιαχές μας και καθόλου στους κανόνες του ίδιου του παιχνιδιού, από το αν θα μοιάζει με μπάσκετ το αποτέλεσμα. Μετά ρωτάμε τους ίδιους τους παίχτες και απορούμε που είναι συγχισμένοι που έχασαν με τρεις πόντους διαφορά. Και ξέρεις γιατί ; Στα δικά τους τα μάτια, είναι ίδιοι με εμάς, θέλουν να μαλώσουν με τον διαιτητή, θέλουν να φάνε γιούχα στην καθυστέρηση, θέλουν να φτύσουν τον πονηρό αμυντικό, θέλουν δράση. όχι λύπηση. 

   Αποστειρωμένες σχέσεις δεν είναι σχέσεις, είναι συνθήκες συντήρησης για μελλοντική απόψυξη. Για τούτο, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, όταν ξεκινάμε. με τον εαυτό μας και με τον "συμπαίχτη". Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να αγγιχτούμε, να μην. Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να ακουμπήσουμε τα κάρβουνα μα μην. Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με πάθος για τη νίκη, να μην. Υπάρχει και η κερκίδα.

ο αηδιασμένος

   Ανέβηκε και του 'δωσαν ένα μικρόφωνο. Το θέμα της παρουσίασης ήταν ο μύθος της ερωτικής πόλης που με κάποιο τρόπο έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι στη Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο, σκωπτικό, αποδομούσε τον μύθο με ένα ψύχραιμο απολογιστικό σκεπτικό. 

    Ο νταγλαράς με την επιμελημμένα ατημμέλητη εμφάνιση , είπε αυτάρεσκα :

    - Δεν ετοίμασα κάτι για απόψε. ( πίσω κείμενο , δε χρειάζομαι προετοιμασία για να μιλήσω σε μερικές φάτσες σαν εσάς, το 'χω εξάλλου, είμαι πηγαίος ) 

     Τα αυτιά όλων τέντωσαν από την προσδοκία. Οπωσδήποτε, ένας ομιλητής χωρίς προετοιμασία ενδέχεται να είναι ένα νέο ταλέντο στην πόλη. 

    - Έχω ζήσει από μικρός εδώ, σε αυτή τη πόλη, βέβαια, στη γειτονιά μου ήταν τότε χωματόδρομοι και κατέβαιναν λύκοι. ( πίσω κείμενο , είμαι τουλάχιστον εδώ από τον 17ο αιώνα ; ) 

   - Η συνοικία μου τότε ήταν δηλαδή ένα σκατοχώρι. ( πίσω κείμενο, τα χωριά, είναι αποδεδειγμένα συνδεμένα με την λειτουργία του ανθρώπου που αφοδεύει και τα παράγωγα αυτής ) 

   - Άλλαξα πολλές γειτονιές. Μπορώ να πω, ότι η μόνη ερωτική ζώνη είναι 100 μέτρα παραλίας, κι αυτή τα τελευταία δέκα χρόνια γιατί πριν η κατάσασή της βόλευε για κατούρημα και ενέσεις ηρωίνης. ( πίσω κείμενο, ξέρω πως είναι μια περιοχή όπου το κατούρημά μου είναι ευπρόσδεκτο , κλπ κλπ ) 

   - Αντε και κανά δυό σπότ στα κάστρα.... ( πίσω κείμενο, είμαι μεγάλη καρδιά ) 

   - Ο χαρακτηρισμός ερωτισμός για μένα περιλαμβάνει 3 στάδια. Το τρίτο, την γκαύλα, ασφαλώς μπορείς να την νιώσεις οπουδήποτε, δε χρειάζεσαι ειδικό αστικό περιβάλλον. ( Για να ξέρετε ) 

   - Τα υπόλοιπα 2, το ρομαντικό περιβάλλον και ....  

 

      εκεί σηκώθηκα κι έφυγα , χάνοντας πιθανώς μια μεγαλειώδη επίδειξη ρητορικής.   

μάσκα προστασίας (της) επόμενης γενιάς

 

  Κοίτα να δείς... ( τι φράση κι αυτή ) .

  Όταν φορώ τη μάσκα , εκείνα που εκπνέω επιστρέφουν επί το πλείστον σε μένα με την επόμενη εισπνοή. Υγιεινό δε το λές , φυσικό όμως είναι.

  Όταν φορώ τη μάσκα εκείνα που λέγω ως επί το πλείστον φτάνουν εκεί που τα απευθύνω. Υγιεινό δε το λές, φυσικό όμως είναι.

   Όταν φορώ τη μάσκα, εκείνα που γράφω ως επί το πλείστον καταλήγουν σε ανύποπτους. Φυσικό, το λες, υγιεινό πάντως, δεν είναι. 

  Γι αυτό, οι επόμενες μάσκες θα 'λεγα να αφήνουν τις εκπνοές και την ομιλία ελεύθερες πλην όμως να εγκλωβίζουν τις πληκτρολογήσεις. 

  Αυτή θα ήταν μια ιδανική μάσκα προστασίας ( της ) επόμενης γενιάς. 

όση θετική ενέργεια και να παράγει το ανοσοποιητικό σου πνευματικό σύστημα , αν δεν την διαχειριστείς, θα πηγαίνει χαμένη

        Τραβούσε την ενέργεια των γύρω του με μπουρί. Έτσι τρεφόταν. Παρασιτικά. Σερνόταν από ομήγυρη σε ομήγυρη αποφασισμένος/η να επιζήσει συναισθηματικά πάση θυσία. Ένα πλάσμα βρυκόλακας. 

        Και τον άφηναν ; Θέλω να πω, πόσο απελπισμένος για αποδοχή πρέπει να είσαι για να κάθεσαι δίπλα σε αυτές τις ρουφήχτρες ; 

       Τον άφηναν να μετατρέπει σε γκρί όλα τα χρώματα, να φορτώνει τόνους ενοχών τους διπλανούς του, να αγορεύει ατελείωτα, με έναν μαρτυρικά αργό ρυθμό, τις τελετουργικές του ετυμηγορίες εναντίον όλων όσοι δεν είχαν την αποδοχή του. Τον άφηναν να βγάζει πύρινους λόγους περιαυτολογώντας συγκεκαλυμμένα, καταλήγοντας με μαεστρία πάντα στο ίδιο λογικό συμπέρασμα , ότι ουδείς τέλειος εξαιρουμένου του ιδίου του ομιλούντος. 

       Μπορούσες να ακούσεις εκατοντάδες προτάσεις περί παντός επιστητού, που σε κάθε τους μικρή παύση για ανάσα το νήμα το έπιανε με τη λέξη εγώ.  

    συνεχίζεται...

       

Η κατάκτηση του να μην πρέπει να κάνεις τίποτα

     Αρκετοί από εμάς έχουμε μια μανία υπερδραστηριότητας. Σε τέτοιο βαθμό που όταν έλθει η Κυριακή νιώθουμε λεπτό προς λεπτό ότι κάτι ξεχάσαμε να κάνουμε. 

     Μπορεί να συμβαίνει σε πιεσμένους, σε δομημένους αλλά ακόμη και σε κατά γενική ομολογία αργόσχολους. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. 

    Πρόκειται για κάποιου είδους εσωτερικό τάμα !  

 

   ( συνεχίζεται .. ) 

 

   

          Όταν θέλεις να αλλάξεις μια βαθιά ριζωμένη σκέψη που σε εμποδίζει ή δεν σου είναι χρήσιμη πλέον δράσε σύμφωνα με την καινούργια σου θέληση κι επανάλαβέ την με συνέπεια και υπομονή. Ο νους είναι γεμάτος με παλιές ανεδαφικές σκέψεις και κυρίως με παλιές σκέψεις άλλων που υιοθετήσαμε σε κάποια φάση της ζωής μας αναγκαστικά, για να επιβιώσουμε ή επειδή τότε θεωρούσαμε λειτουργικές. Είναι σημαντικό να μετά-νοήσεις, δηλαδή να αλλάξεις γνώμη, οπτική και αντίληψη σε σχέση με ορισμένα πράγματα. Αυτό ονομάζεται εξέλιξη.

        

περί καταδύσεων

  ..εκεί που δεν ηχεί τίποτα, υπάρχει χώρος για τα πρωτάκουστα. Κάτω από την επιφάνεια, κάτω από την επιδερμίδα, κάτω από τους τέσσερις και βάλε ανέμους, καταλαβαίνω τώρα γιατί η φίλη μου η Ελένη διαρκώς καταδύεται. Για να αναπνεύσει βαθειά. 

   Εδώ χρειάζεται μια αντιστροφή. Τα δεδομένα είναι όλα λάθος. Με κακοποιεί ο Δ που τον κακοποίησε ο Γ καθώς το μόνο που γνώρισε από τον Β ήταν κακοποίηση με ρίζες στο χαρακτήρα του Α. Εγώ ποιόν θα κακοποιήσω ;  

   Για να μην χρειαστεί να κακοποιήσω τον Ζ πρέπει να οχυρωθώ από τον Δ. Πρέπει να σταματήσει το γαϊτανάκι της συμφοράς. 

  Καταδύομαι το λοιπόν κι εγώ, εκεί που δεν φτάνει ο ήχος της κραυγής τους, εκεί που δεν μεταδίδεται ο παλμός αλλότριων θυμών, στρατοπεδεύω υποβρυχίως για να ανακτήσω τις παλιές συναισθηματικές εφεδρείες. Εκείνες που με προίκισε η παιδικότητά μου και εξόδεψα δικαιολογώντας συγχωρώντας και παραμερίζοντας. 

  Αχ, Ελένη Παπαδοπούλου # , ήξερες... δεν έλεγες ;  

( # συγκάτοικος μανιώδης καταδύτρια εδώ και πολλά πολλά έτη )    

 

 

 

  

ο μαύρος κύκ(νλ)ος

    

 Κάτι πρέπει να 'χω γραμμένο στο κούτελο , του τύπου ΑΝΘΕΚΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ , ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ ΕΓΓΥΗΣΗ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ ΞΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΑΠΟ ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΟ ΑΤΣΑΛΙ , τέτοιου τύπου.

  Αρχίζει πάλι, απλώνεται σαν την επίδραση του αλκοόλ, ή της ναυτίας, ή του θυμού , ή του φοβερού μαντάτου, η... τέλος πάντων κατάλαβες, απλώνεται ανεξέλεγκτα από το μυαλό μου προς το κορμί.

    Πηγαινοέρχομαι μοναχός στο σπίτι μετρώντας τα πλακάκια στο διάδρομο. Κάθε φορά χάνω το μέτρημα γιατί βασικά ποιός δίνει ένα σκατό πόσα είναι...

    Και χαμένος και δαρμένος. Πόση ηλιθιότητα πρέπει να επιστρατεύσεις για να το καταφέρεις ;

    Ρίχνω τον καφέ στη τρύπα, έτσι κι αλλιώς το στόμα είναι χωματερή. Σε κάθε σενάριο, σανίδι, θίασο, ποτέ δε βρωμάει του κακού το στόμα. 

    Πάω και πλένω με σχολαστικό τρόπο τα δόντια μου, τα ούλα μου, τη γλώσσα από κάτω, το φάρυγγα μέχρι που βάζω στο κώλο μου τη σκούπα και βγάζω τα πάντα. Ένα γυάλινο πεπτικό σύστημα σαν την πρώτη μέρα που το 'χε πετάξει από το μουνί της η μάνα του.

    Το ζήτημα είναι από ποιό γαμημένο δέντρο έρχεται αυτό το αυτοκαταστροφικό σύστημα. Γιατί είναι έτοιμο να δεχτεί ότι θα το μετρήσουν στο τρωτό του μπόϊ ; Τι σημάδια στέλνει ότι 

Τι παρακολουθούσε όλα τα χρόνια να εκτυλίσσεται εμπρός του, τι εισβολές επέτρεψε να δεχτεί πριν τη χειραφέτησή του και πόσο δούλεψε μετά για να αποβάλλει τις αναπηρίες που κληρονόμησε ; Γιατί δεν μπορεί απλώς να μην περιμένει καμία ανταπόδωση από κανέναν σε τίποτα ; Γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ένα λεύτερο πλάσμα ; Και γιατί κρύβει τις ενστάσεις του μέχρι να γίνουν ένας τόνος ; Και πόσα χρόνια καταστροφών θα το διδάξουν να αποδίδει τα δέοντα τω δέοντι ; Γιατί δεν πετάει πίσω τα άκυρα να τα κολλάνε οι δημιουργοί τους στο δικό τους ντουβάρι ;

   Θα σιδερώσω μαύρα πουκάμισα τώρα , δε βλέπω να τη βγάζω καθαρή ακίνητος. 

   Ένας μαύρος κύκλος πρέπει να ντυθεί σα μαύρος κύκνος.

    Το τελευταίο που μου είπε η Φωτεινή ήταν , έβγαλες ένα τεράστιο έτος, ελπίζω να έχεις στοιβαρό σχέδιο για αυτό το τριήμερο, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου.