Επιλογές μου από το βιβλίο του Αλαίν Ντε Μποττόν "η αρχιτεκτονική της ευτυχίας" ΠΑΤΑΚΗΣ 2020
Βιώνοντας σε προσωπικό επίπεδο μια τεράστια απόσταση, ανάμεσα στα σπίτια που κατά καιρούς χρησιμοποίησα και τα έκαναν ανεκτά οι άνθρωποί μου, οι φωνές και οι ματιές τους και οι ποιοτικές αλληλεπιδράσεις μας και σε εκείνο που θα ένιωθα ως "το σπίτι μου" στο οποίο θα μπορούσα να βρίσκω προσωπικό και ίσως μοναστικό καταφύγιο, μπήκα στον πειρασμό να αναζητήσω φιλοσοφία γύρω από το ζήτημα της κατοικίας. 'Οταν κλειστήκαμε όλοι μέσα, άκουγα με καχυποψία ότι δεν ήταν τα πράγματα ίδια για όλους. Ότι, αρκετοί με τους οποίους μιλούσα, τυχερότεροι ή σοφότεροι, αποτραβήχτηκαν σε αγκυροβόλια που κοινό παρανομαστή είχαν την ανάγκη τους για τις αρχέγονες ασχολίες των ανθρώπων. Επιδιορθώσεις. καλλιέργειες, φιλοξενία οικόσιτων, αναμετρήσεις με τη φύση και ερημικές πεζοπορίες.
Είναι το διαμέρισμα τόπος ή κόπος ; Το διαμέρισμα είναι μια συνθήκη. Παύει να είναι ελκυστικό όταν πάψει η ανάγκη μας να βρισκόμαστε εντός των κοινωνιών & ηλικιών της δυναμικής παραγωγής. Πιστεύω ότι κακώς τοποθετούμε το στοίχημα για ένα ιδανικό σπίτι στην περίοδο της επαγγελματικής μας αρχής. Είναι μια υπερβολή που την ταΐζει ο εγωϊσμός μας να βάλουμε σε παλάτι την οικογένειά μας. Μια ομάδα ανθρώπων, σύζυγο και παιδιά, που από τη φύση τους θα έχουν φυγόκεντρες τάσεις. Η σύζυγος θα έχει στραμμένες τις κεραίες της στις διαφυγές μας και τα παιδιά θα αδημονούν να ανοίξουν τα φτερά τους. (Αρκετά ζώα στη φύση χτίζουν ένα καταφύγιο που θα αντέξει έως τον απογαλακτισμό των νεογέννητων).
Θα πρέπει να επενδύουμε τα ελάχιστα απαραίτητα όνειρα και χρήματα σε 'κείνο το σπίτι στο οποίο δεν κατοικούμε παρά τις λεγόμενες απαραίτητες ώρες ανασυγκρότησης από τον κάματο. Αντιθέτως θα έπρεπε να επενδύουμε όσο συστηματικότερα μπορούμε στα σπίτια όπου θα εκτυλιχτούν οι ουσιαστικές μας δραστηριότητες, εκείνες που τρέφουν τις μεγάλες εσωτερικές μας επιθυμίες και που συνήθως βρίσκονται σε χειμερία νάρκη για ολάκερες δεκαετίες ! Ο Αλαίν Ντε Μποτόν ακούμπησε συστηματικά τούτο το θέμα...
Ξεδιάλεξα για εσάς από το βιβλίο του στοχαστή και εκλαϊκευμένου φιλόσοφου τα παρακάτω εδάφια :
"Περιστασιακά και με κάποιο αίσθημα ενοχής, ίσως νιώσουμε την επιθυμία να δημιουργήσουμε ένα "σπίτι" προκειμένου να κομπάσουμε στους άλλους. Αλλά η παρόρμηση θα είχε ως ΒΑΣΗ τον κομπασμό μόνο αν ήταν εγωπαθείς οι πιο ουσιαστικές πλευρές του εαυτού μας. Στην πιο αυθεντική της μορφή, η αρχιτεκτονική μας παρόρμηση μοιάζει να συνδέται αντιθέτως με μια τεράστια επιθυμία για επικοινωνία και ενθύμηση, μια επιθυμία να δηλώσουμε την ταυτότητά μας στον κόσμο με μια καταχώριση πέραν των λέξεων, μέσω της γλώσσας των αντικειμένων, των χρωμάτων και των τούβλων : μια φιλοδοξία να γνωστοποιήσουμε στους άλλους ποιοί είμαστε και, στην πορεία, να το υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας"
" Η αγάπη μας για ένα σπίτι αναγνωρίζει πρωταρχικά την ανάγκη μας & επίγνωση ότι η ταυτότητά μας δεν αυτοπροσδιορίζεται. Χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο ως υποστήριξη της διανοητικής μας εξέλιξης αφού υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μας που αντιτίθενται στα ιδεώδη μας. Χρειαζόμαστε τα δωμάτιά μας για να μας ευθυγραμμίζουν με τις επιθυμητές εκδοχές του εαυτού μας και να διατηρούν ζωντανές τις σημαντικές, αδιόρατες πλευρές μας " .
" Σκεφτείτε : η εργασιακή μας πραγματικότητα ίσως είναι φρενήρης, συμβιβασμένη, γεμάτη συναντήσεις, ανειλικρινείς χειραψίες, ασήμαντες κουβεντούλες και γραφειοκρατία. Προκειμένου να γινόμαστε αρεστοί σε συναδέλφους, ίσως λέμε πράγματα που δεν πιστεύουμε, ενώ καταλήγουμε να παθιαζόμαστε και με στόχους που ουσιαστικά, ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν " .
" Όταν τελικά βρισκόμαστε μόνοι μας και κοιτάζουμε από το παράθυρο έναν κήπο και το σκοτάδι που πυκνώνει, ξαναβρίσκουμε την επαφή με μια πιο αυθεντική πλευρά του εαυτού μας που περίμενε στο πλάϊ μέχρι να ολοκληρώσουμε την παράστασή μας. Το ενδιαφέρον μας για το αγνό ενθαρρύνεται από τα ζωγραφιστά λουλούδια μιας πόρτας, τις διακριτικές πτυχώσεις μιας κουρτίνας, τις ανεπιτήδευτες σανίδες ενός ξύλινου πατώματος. Τα υλικά που μας περιβάλλουν θα μας μιλήσουν για τις υψηλότερες ελπίδες που έχουμε για τον εαυτό μας. Σε αυτό το σκηνικό μπορούμε να προσεγγίσουμε μια διανοητική κατάσταση που σηματοδοτείται από πληρότητα και ζωτικότητα " .
Μπορούμε να αισθανθούμε εσωτερικά απελευθερωμένοι.
Μπορούμε, με τη βαθύτερη έννοια, να επιστρέψουμε σπίτι.
"Οι διαθέσεις που ενσαρκώνουν οι χώροι στους οποίους κατοικούμε δε χρειάζεται να έχουν τίποτε αφύσικα γλυκό ή απλοϊκό. Οι χώροι αυτοί είναι ικανοί να μας μιλήσουν για τη μελαγχολία το ίδιο εύκολα όπως και για την ηρεμία. Αυτό που αποκαλούμε "σπίτι" είναι απλώς οποιοδήποτε μέρος που επιτυγχάνει να μας παρέχει με μεγαλύτερη συνέπεια τις σημαντικές αλήθειες που αγνοεί ο ευρύτερος κόσμος ή αυτές που ο σαστισμένος και αναποφάσιστος εαυτός μας δυσκολεύεται περισσότερο να συγκρατήσει " .
Χτίζουμε λοιπόν όπως ακριβώς γράφουμε : για να κρατήσουμε ένα αρχείο με όσα έχουν σημασία για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;