ο "μη ψηφιακός" μου μύθος

Πακέτο Καρέλια, γραμμένο με bic

   Πάει καιρός που η λίστα της μιας μέρας χωρούσε πίσω απ' τα τσιγάρα μου. Αλλά όχι και τόσος καιρός.Τριάντα χρονάκια. Και είμαι σε κλιμακτήριο η οποία στους άντρες συμβαίνει μονάχα στο μυαλό.

   Κάνω αλλαγές στη ζωή μου, ορμώμενος από μια ασφυξία που μπορεί να σας είναι αρκετά γνώριμη οπότε δε θα χρειαστεί να σας την περιγράψω. Δεν υπήρξανε εκκωφαντικές εξελίξεις, το πράγμα ωρίμαζε χρόνο με το χρόνο καθώς κάθε πρωί κοιταζόμουν στον καθρέφτη και τα μάτια μου ήταν ολοένα και πιο θαμπά. Κι έτσι φάνηκε ότι είναι λογικότερο να καταστρώσω ένα νέο σχέδιο ζωής πάνω στο οποίο θα εστιάσω τις δεξιότητες και την ενέργεια που μου απόμεινε. Δεν είναι περίπατος αυτό που βιώνω. Αλλά δεν είναι και κιβούρι. Είναι μια νέα ροή γεγονότων και ασφαλώς κοιμάμαι κατά πως στρώνω το κρεβάτι μου. Δεν είμαι άσχημα...  Έτσι ήταν πάντα η κατασκευή μου. Ήμουν πολύ αποδοτικός μονάχα όταν υπήρχε καταφανής αιτία για την προσπάθεια.

   Η σύντροφός μου αποκαλούσε αυτό το φαινόμενο τα project του Περικλή. Εκείνα που μας πήγαιναν παρακάτω τα εκθείαζε, τα υπόλοιπα τα χλεύαζε. Αλλά, τι να κάνω ; Από την ώρα που ο μύθος μου πάψει να είναι αληθοφανής έχω τελειώσει... θέλω να πω, ο καθένας μας είναι ικανός να μετακινήσει βουνά, αρκεί να έχει ένα πλαίσιο εξήγησης για ό,τι κάνει, ένα story που να το δείχνει το πρωί στον εαυτό του και να του φαίνεται οκ. Είναι το σημείο καμπής, η μέρα που το πλάνο σου αποδειχθεί μια φαινάκη. Κατεβάζεις τα χέρια και πάει και τέλειωσε. Είναι μια ζημία που δεν επισκευάζεται, σαν εκείνα τα ρημάδια τις πρώην λαμπερές επαύλεις που ο μηχανικός σου λέει : συμφέρει να τη ρίξεις και να τη ξαναχτίσεις.

  Κυκλοφορούμε με το κεφάλι κατεβασμένο, άτομα, παρέες, λαοί ολάκεροι, παρτάλια της νιότης και του σφρίγους που μας χαρακτήριζε και αυτό δυστυχώς πλέον δεν καθορίζεται από την ηλικία ή από συγκεκριμένες ήττες, είναι ένα συλλογικό ξεχαρβάλωμα που στον πυρήνα του περιέχει την εγκατάλειψη του προσωπικού μύθου του καθενός μας. Απόπειρες διαφυγής κρίνονται στις λεπτομέρειες και καταλήγουν σε ήττες. Και ποιες είναι αυτές οι πανίσχυρες λεπτομέρειες ; Είναι οι δικαιολογίες που ορθώνει ο γαμημένος ο φόβος της μετάβασης σε κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από το τώρα. Τι φαύλος κύκλος !!! Και στο τέλος τι απασχολεί το μυαλό μας ; Το βιτριόλι και τα βοσκοτόπια. Ο Σουλτάνος και ο καραγκιόζης ο πλανητάρχης από την άλλη πλευρά. Το εφήμερο και ό,τι γράφουν οι εφημερ..ίδες. Και το intagram. Το fb. Τα memes... Εντάξει δηλαδή, αυτό με την παράλληλη πραγματικότητα έχει τερματίσει... Κατήφεια και ξεκατίνιασμα μέχρι τελικής πτώσεως...
 
   Είναι τραγικό, αν αναλογιστείς πόσο μικρό κεφάλαιο στην πορεία της ανθρωπότητας γράφει ο καθένας μας, να πιστεύουμε ότι είμαστε οι παρίες της ιστορίας ή ακόμα χειρότερα οι τιμητές, ή τέρμα χειρότερα οι κριτές επειδή για μερικά χρόνια συναντήσαμε αναποδιές. Κι επειδή αρνούμαστε να ξεσυνδεθούμε. Υπάρχει και μη ψηφιακό σύμπαν... Έλεος... Όλα είναι εδώ. Μπροστά στα χέρια μας και τα μάτια μας. Έχουμε την δυνατότητα να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε, να σχετιζόμαστε, να επιλέγουμε τρόπους και να διαμορφώνουμε συνθήκες. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ρίχνουμε πρωί πρωί λίγο κρύο νερό στα μούτρα μας και να ξεκινάμε... Σύντομα θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε πια οι "αλγοριθμικές μαριονέτες" του Μανώλη Ανδριωτάκη * αλλά επιστρέψαμε στην αρχική μας προαιώνια κατάσταση του όντος που ζει εκείνα που θέλει να ζήσει κι ας τα ζει ανολοκλήρωτα κουτσά στραβά και με το κόστος τους. Με το κόστος τους βεβαίως βεβαίως... Όλα τα πράγματα έχουν ειπωθεί και καλύτερα ειπωμένα θα τα βρεις στο cinema.

   Ο εφιάλτης που με διαμόρφωσε στα τρυφερά φοιτητικά μου χρόνια προέρχεται από μια ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ,  με έναν κρατούμενο, ο οποίος δωροδοκεί ένα δεσμοφύλακα, προκειμένου ο ισοβίτης να παραστήσει το νεκρό, να τον θάψουν μαζί με το πρώτο συν-κρατούμενό του που θα αποβιώσει, ώστε να πάει σε δυο ώρες ο δεσμοφύλακας και εγκαίρως να τον ξεθάψει. Το σχέδιο πραγματοποιείται, ο κρατούμενος θάβεται ζωντανός, και όταν αρχίζει να αδημονεί ανάβει αναπτήρα : Δίπλα του βρίσκεται νεκρός και θαμμένος ο δεσμοφύλακας που θα τον έβγαζε ! Τι θέλει να μας πει ο ποιητής ; 

   Δεν μπορείς να δια πλέξεις την έκβαση του μύθου σου με δεκάδες εν πολλοίς αστάθμητους παράγοντες. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα όνειρο με όχημα δέκα ουτοπίες. Ούτε να το εκπονήσεις δίνοντας εντολές σε ένα δυο πλάσματα με τα οποία θα προσδεθείς. Αυτά είναι σχήματα αδιέξοδα που μας διδάσκονται με ανίερο τρόπο όσο είμαστε αδιαμόρφωτοι, ώστε να εξελιχθούμε σε επαρκείς μονάδες στην αλυσίδα της διαιώνισης αυτού του εκτρώματος που βλέπουμε ολόγυρα. Της αστικής συντηρητικής κοινωνίας της υπερ κατανάλωσης άχρηστων προϊόντων και μαγικών χαπιών.  Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν. Η ζωή θα σε φέρει σε επαφή με τα υπόλοιπα, σε τυχαίες συγκυρίες, στιγμές στις οποίες εσύ θα πρέπει να έχεις την ψυχραιμία, την ελευθερία και την τόλμη να πεις ΝΑΙ.  Μετά, τα πόδια σου θα βγάλουνε φτερά και τα χάπια θ' αρχίσουνε να λήγουν στα κουτάκια τους.

   Πήρα λοιπόν το κόστος να αλλάξω τρόπο ζωής. Θα κλείσω αυτούς τους κύκλους που κράτησαν από τα 25 ως τα 55 μου και θα αφεθώ να κυλήσω προς το πεπρωμένο μου αθώος αυθόρμητος και χωρίς wi-fi. Δεν θα κάνω e-shop , όχι δεν. Μάλιστα σύντομα θα κλείσω την επιχείρησή μου, θα αφήσω τους ανθρώπους μου να κολυμπήσουν μονάχοι για το νησί που θα διαλέξουν,  θα αγαπώ τα πράγματα που θα πέσουν στα πόδια μου χωρίς να παριστάνω ότι κάνω κάτι σπουδαίο και θα αποτραβηχτώ. Θα ελέγχω τσούκου τσούκου τις εξελίξεις για να μην αιφνιδιάζομαι και θα κουμαντάρω τις υπόλοιπες δυνάμεις μου για να διαρκέσουν. Θα προσέχω την φυσική μου κατάσταση και θα αδειάζω το μυαλό μου τελείως. Συχνά. Θα επιστρέψω στην επαρχία για να ζήσω ασκητικά. Με τούτα και με τ' άλλα δε θα είμαι και πολύ συμβατός με το προηγούμενο περιβάλλον μου. Υπήρξα τυχερός άνθρωπος, έζησα με αξιόλογη σύντροφο, μεγάλωσα ταλαντούχα και γερά παιδιά και πέρασα τις περιπέτειες ενός ενηλίκου χωρίς τραγικές ισοπεδωτικές εμπειρίες, ίσως αυτό μου δίνει την δύναμη και την πολυτέλεια να επιλέξω...αλλά το γεγονός ότι θα επιλέξω ξανά, δεν είναι δικαίωμα που μου το χαρίζει η τύχη.

    Επιστρέφει η δια βί...ας μάθηση για μένανε.....Θα δοκιμάζω πράγματα στη ζωή και όχι στην οθόνη. Θα λογομαχώ δια ζώσης κι όχι μέσω πληκτρολογίων. Θα απολαμβάνω τις χυλόπιτές μου και τις επιτυχίες μου με τα πλάσματα εμπρός μου, να μπορώ να δώσω και κανένα φιλί της προκοπής.. Την ευχή σας. Θα γράφω στο blog μου και εκεί μπορείτε να με συναντάτε τις νύχτες σας γιατί τις ημέρες μας θα θέλω να κοιτιόμαστε. Μην με περιμένετε άλλο στο fb. Δηλώνω δραπέτης από τον Homo Automaton Planet . Μετάλαξη, τέλος.



 * δοκίμιο Homo Automaton ( Garage books, 2020, Μανώλης Ανδριωτάκης, καθηγητής ψηφιακών δεξιοτήτων και ψηφιακής δημοσιογραφίας, 46 ετών. ) 
    "Η πιο πρόσφατη μετάλαξη του Homo Sapiens είναι η πρώτη που δεν οφείλεται σε μια μακρόχρονη βιολογική διεργασία αλλά στην βίαιη εισβολή δεδομένων (memes), οδηγιών συμπεριφοράς και πολιτιστικών πληροφοριών που μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου..."